De afgelopen 3 jaar ben ik met oud en nieuw elke avond in slaap gevallen om vervolgens tegen 23.15/23.30 uur door Man wakker gemaakt te worden zodat ik om 0.00 uur "gezellig" het begin van het nieuwe jaar in kan luiden. Voor mij niet leuk want ik word in mijn diepste slaap wakker gemaakt en ik kan echt niet in een half uur de omslag maken naar leuk wakker zijn. Voor Man niet leuk omdat hij de hele avond in zijn eentje naar de tv zit te kijken of radio zit te luisteren.
Nu zal ik heel eerlijk bekennen dat ik niks heb met oud en nieuw. Voor mij, als kind, begon het nieuwe jaar altijd als je na de zomervakantie weer naar school ging. Een klas hoger, de overgang naar de middelbare school, studeren: de spectaculaire dingen in een kinder/puberleven beginnen allemaal in de zomer. Na oud en nieuw veranderde er helemaal niks. Je ging nog steeds naar dezelfde klas met dezelfde mensen.
Toen er ook nog oma's en opa's oud en nieuw meevierden was de oudejaarsconference verplichte kost, ook niet een reden om oud en nieuw als een feest te zien. Het was een feest wat erbij hoorde en ik deed mijn best om gezellig mee te doen, maar het liefste was ik gewoon in mijn bed gekropen om de dag daarna te ontdekken dat er, zoals gewoonlijk, niks bijzonders was gebeurt.
(Het hielp ook niet dat we in de familie naast sinterklaas, kerst en oud-en-nieuw in december ook nog eens 4 verjaardagen hadden, dus een overdaad aan familieverplichtingen).
Maar dit jaar gaat het lukken! Voor Schoonpa is dit de eerste oud en nieuw alleen en Man gaat hem gezelschap houden. Dus ik ben alleen en kan doen en laten waar ik zin in heb. En zeer waarschijnlijk komt dat erop neer dat ik lekker rond 21.30 uur mijn bed in kruip, overal dwars doorheen slaap en zondag wel kijk hoe de wereld erbij staat. Ik moet nog even wat voorzorgmaatregelen nemen zodat Broer niet belt na 0.00 uur en dan weet ik zeker dat ik de oud en nieuw van mijn leven zal hebben :-)
vrijdag 30 december 2011
zaterdag 24 december 2011
Gemengde gevoelens
Ik weet dat Man zaken nog wel eens anders wil verwoorden dan in werkelijkheid gebeurd is, dus misschien is een deel van dit verhaal niet helemaal zoals ik schrijf. En daardoor mijn gevoel niet helemaal correct. Ik weet echter ook dat bij anderen controleren wat er nu daadwerkelijk gezegd is, ook niks op zal leveren.
Een paar jaar geleden belde Man met Schoonpa om te vragen of hij en Schoonma zin hadden om voor de verjaardag van Schoonpa uit eten te gaan. Toen bleek dat de hele familie al uitgenodigd was om de verjaardag van Schoonpa te vieren (hij werd dat jaar 75), dat iedereen al kon, maar dat Man nog niet gevraagd was. Op zulke momenten word ik heel boos. Man heeft al het gevoel dat hij het niet waard is om van gehouden te worden en als dan je eigen ouders jou als sluitpost voor een verjaardag vragen is dan voor mij echt de druppel. Ik zie dan de teleurstelling over zijn gezicht glijden en hoe Man zijn best doet om de "schuld" bij zichzelf te zoeken. Meestal hebben dit soort acties tot gevolg dat ik het niet op kan brengen om dan "aardig en enthousiast" op verjaardag te gaan en dat ik mij druk door "plotseling" andere bezigheden te hebben.
Nu er dit jaar 3 familieleden van Man overleden zijn, spelen dit soort dingen weer. Man was aan het nadenken wat hij met Kerst zou willen: wel of niet iets met zijn vader en indien ja, waar. Krijgt hij ineens een telefoontje van Schoonpa: ik ben uitgenodigd door Nicht om daar eerste kerstdag te vieren en tweede kerstdag ga ik naar Oom en Tante. In principe was al toegezegd, maar als wij anders zouden willen dan...
Ik ben aan de ene kant heel blij. Wij vieren kerst al jaren samen (mede omdat Schoonfamilie eerste kerstdag altijd met vrienden vierden en mijn komst geen aanleiding was om daar verandering in aan te brengen). Ik vind het heel lekker om met kerst geen verplichtingen te hebben.
Aan de andere kant voelt het als het opzij zetten van de gevoelens van Man. De hele familie accepteert niet dat hij een persoonlijkheidsstoornis heeft en daarmee ontkennen ze eigenlijk dat hij is wie hij is. En dit soort acties helpt niet.
We maken er samen een gezellige dag van. We gaan met vegetarische erwtensoep voor de tv naar Ratatouille kijken. Man zal zijn gevoelens ten aanzien van de familie ver weggestopt hebben en ik zal af en toe pijn in mijn hart hebben dat degene van wie ik hou zo behandeld wordt door de mensen die zeggen om hem te geven.
En natuurlijk wens ik iedereen hele fijne dagen.
Een paar jaar geleden belde Man met Schoonpa om te vragen of hij en Schoonma zin hadden om voor de verjaardag van Schoonpa uit eten te gaan. Toen bleek dat de hele familie al uitgenodigd was om de verjaardag van Schoonpa te vieren (hij werd dat jaar 75), dat iedereen al kon, maar dat Man nog niet gevraagd was. Op zulke momenten word ik heel boos. Man heeft al het gevoel dat hij het niet waard is om van gehouden te worden en als dan je eigen ouders jou als sluitpost voor een verjaardag vragen is dan voor mij echt de druppel. Ik zie dan de teleurstelling over zijn gezicht glijden en hoe Man zijn best doet om de "schuld" bij zichzelf te zoeken. Meestal hebben dit soort acties tot gevolg dat ik het niet op kan brengen om dan "aardig en enthousiast" op verjaardag te gaan en dat ik mij druk door "plotseling" andere bezigheden te hebben.
Nu er dit jaar 3 familieleden van Man overleden zijn, spelen dit soort dingen weer. Man was aan het nadenken wat hij met Kerst zou willen: wel of niet iets met zijn vader en indien ja, waar. Krijgt hij ineens een telefoontje van Schoonpa: ik ben uitgenodigd door Nicht om daar eerste kerstdag te vieren en tweede kerstdag ga ik naar Oom en Tante. In principe was al toegezegd, maar als wij anders zouden willen dan...
Ik ben aan de ene kant heel blij. Wij vieren kerst al jaren samen (mede omdat Schoonfamilie eerste kerstdag altijd met vrienden vierden en mijn komst geen aanleiding was om daar verandering in aan te brengen). Ik vind het heel lekker om met kerst geen verplichtingen te hebben.
Aan de andere kant voelt het als het opzij zetten van de gevoelens van Man. De hele familie accepteert niet dat hij een persoonlijkheidsstoornis heeft en daarmee ontkennen ze eigenlijk dat hij is wie hij is. En dit soort acties helpt niet.
We maken er samen een gezellige dag van. We gaan met vegetarische erwtensoep voor de tv naar Ratatouille kijken. Man zal zijn gevoelens ten aanzien van de familie ver weggestopt hebben en ik zal af en toe pijn in mijn hart hebben dat degene van wie ik hou zo behandeld wordt door de mensen die zeggen om hem te geven.
En natuurlijk wens ik iedereen hele fijne dagen.
donderdag 22 december 2011
Ja hoor, heel logisch allemaal
Twee voorbeelden van, voor mij, onnavolgbare logica.
Deze week stond mijn tandarts weer op de agenda. Kennelijk heb ik zeer hardnekkige zenuwen want de eerste behandeling was niet voldoende. In plaats van afwerking zou er een vervolg plaats moeten vinden. In tegenstelling tot de vorige keer gebruikte de tandarts nu en soort van ragertjes om daar de kies mee schoon te maken. Deze behandeling herkende ik van voorgaande keren toen ik een zenuwontsteking had. Er werd weer een foto gemaakt en ik mag over een paar weken weer terugkomen. Met een beetje mazzel heeft de zenuw dan de stijd definitief gestaakt (hoewel ik daar op dit moment een hard hoofd in heb want het is nog steeds behoorlijk pijnlijk). Bij het afscheid zegt de tandarts: "Ik denk dat we het nu voor elkaar hebben want de kies bloedt niet meer. Dat deed hij de vorige keer nog wel."
Op zo'n moment vraag ik me dan toch af waarom hij de eerste keer dan niet net zolang door was gegaan totdat de kies niet meer bloedde.
Omdat mijn hoofd vol zat met andere dingen vroeg ik aan Man of hij na wou denken wat hij voor kerst aan lekkere dingen uit de supermarkt wilde hebben. Mij maakt het niet veel uit. Ik geef aan dat woensdag voor de komende week de boodschappen gehaald worden, Man realiseert zich dat hij dan zijn wensen kenbaar moet maken maar doet vervolgens niets. Dus vieren we dit jaar Kerst zonder chocoladekerstkransjes, kerststol, luxe toetjes en dergelijke. Het was goedkoop boodschappen doen :-).
's Avonds laat ik Man weten dat we geen speciale kerstdingen in huis hebben omdat hij geen wensenlijstje door heeft gegeven. Krijg ik als reactie: "Ik wist niet dat het om eten ging."
Ik zou niet weten wat je anders in de supermarkt kunt halen. Als ik er energie voor heb, zal ik kijken wat ik als "liefhebbende echtgenote" nog voor elkaar kan krijgen. Een boterkoek met amandelschaafsel is natuurlijk zo gemaakt.
Toch zit ik nu wel te denken: tandarts en Man zijn beiden van het andere geslacht. Zou dat er iets mee te maken hebben?
Deze week stond mijn tandarts weer op de agenda. Kennelijk heb ik zeer hardnekkige zenuwen want de eerste behandeling was niet voldoende. In plaats van afwerking zou er een vervolg plaats moeten vinden. In tegenstelling tot de vorige keer gebruikte de tandarts nu en soort van ragertjes om daar de kies mee schoon te maken. Deze behandeling herkende ik van voorgaande keren toen ik een zenuwontsteking had. Er werd weer een foto gemaakt en ik mag over een paar weken weer terugkomen. Met een beetje mazzel heeft de zenuw dan de stijd definitief gestaakt (hoewel ik daar op dit moment een hard hoofd in heb want het is nog steeds behoorlijk pijnlijk). Bij het afscheid zegt de tandarts: "Ik denk dat we het nu voor elkaar hebben want de kies bloedt niet meer. Dat deed hij de vorige keer nog wel."
Op zo'n moment vraag ik me dan toch af waarom hij de eerste keer dan niet net zolang door was gegaan totdat de kies niet meer bloedde.
Omdat mijn hoofd vol zat met andere dingen vroeg ik aan Man of hij na wou denken wat hij voor kerst aan lekkere dingen uit de supermarkt wilde hebben. Mij maakt het niet veel uit. Ik geef aan dat woensdag voor de komende week de boodschappen gehaald worden, Man realiseert zich dat hij dan zijn wensen kenbaar moet maken maar doet vervolgens niets. Dus vieren we dit jaar Kerst zonder chocoladekerstkransjes, kerststol, luxe toetjes en dergelijke. Het was goedkoop boodschappen doen :-).
's Avonds laat ik Man weten dat we geen speciale kerstdingen in huis hebben omdat hij geen wensenlijstje door heeft gegeven. Krijg ik als reactie: "Ik wist niet dat het om eten ging."
Ik zou niet weten wat je anders in de supermarkt kunt halen. Als ik er energie voor heb, zal ik kijken wat ik als "liefhebbende echtgenote" nog voor elkaar kan krijgen. Een boterkoek met amandelschaafsel is natuurlijk zo gemaakt.
Toch zit ik nu wel te denken: tandarts en Man zijn beiden van het andere geslacht. Zou dat er iets mee te maken hebben?
zaterdag 17 december 2011
Het staat weer op 2 pootjes (soort van)
Het was te verwachten: ik had al een maand allerlei emoties opgekropt, liep op mijn tenen om alles wat gedaan moest worden voor elkaar te krijgen dus kon het niet anders dan dat ik na mijn verjaardag geveld werd door een zeer zware verkoudheid. Ik heb 2 dagen lekker diep onder de dekens gelegen en daarbij weer de innerlijke rust teruggevonden die ik had toen ik bij het centrum wegging.
Ik ben nog steeds snotterig maar voel me fit genoeg om me dit weekend in het kerstborrelgebeuren te storten. De kruiden voor de glühwein staan al op het fornuis te pruttelen.
Mijn verjaardag liep wat anders dan gedacht maar het was heel erg gezellig. Zondag waren al mijn vrienden er en maandagavond familie van mijn kant, Man's kant en de buren. Alleen had ik van een aantal zaken wel heel erg veel. Ik heb voor minstens 8 maaltijden geraspte kaas over, de vriezer ligt vol met stokbrood, toscaans brood, kwarkrozijnenbolletjes, overgebleven vleeswaren en overgebleven plakjes kaas. De koelkast staat nog vol met komkommer, kerstomaatjes, worteltjes, olijven en chocolaatjes. De laatste overgebleven stukken cake heeft Man vandaag meegenomen naar het Winterkerstzingen.
Qua drank is er vooral veel rode wijn overgebleven maar die gaat nu in de glühwein. De rest wat overbleef zijn vooral kleine flesjes van van alles en nog wat die hier wel een bestemming gaan vinden.
En alle overige zaken die niet op zijn gegaan, worden aan de andere kant van het garagepad opgemaakt. Bij het terugbrengen van de geleende spullen heb ik Buurvrouw van alles en nog wat extra meegegeven. Dingen waarvan ik weet dat zij het wel gebruikt en ik niet. En natuurlijk een mooi kerststukje als dank voor alle hulp, het lenen en dergelijke.
De verjaardag zit er dus weer op. Het was leuk en gezellig. Ik had voor mijn voettocht bemoedigende woorden voor onderweg gevraagd en die heb ik in hele ruime mate gekregen. Daar ben ik heel blij mee. Maar ik vind het ook niet erg dat de volgende keer weer over 5 jaar is.
Nu nog zien dat ik kerst en oud-en-nieuw overleef en dan is de maand december weer voorbij. Gelukkig maakt de Top2000 veel goed.
PS: ik ga mijn best doen om iedereen bij te lezen, maar 2 weken inhalen is wel veel.
Ik ben nog steeds snotterig maar voel me fit genoeg om me dit weekend in het kerstborrelgebeuren te storten. De kruiden voor de glühwein staan al op het fornuis te pruttelen.
Mijn verjaardag liep wat anders dan gedacht maar het was heel erg gezellig. Zondag waren al mijn vrienden er en maandagavond familie van mijn kant, Man's kant en de buren. Alleen had ik van een aantal zaken wel heel erg veel. Ik heb voor minstens 8 maaltijden geraspte kaas over, de vriezer ligt vol met stokbrood, toscaans brood, kwarkrozijnenbolletjes, overgebleven vleeswaren en overgebleven plakjes kaas. De koelkast staat nog vol met komkommer, kerstomaatjes, worteltjes, olijven en chocolaatjes. De laatste overgebleven stukken cake heeft Man vandaag meegenomen naar het Winterkerstzingen.
Qua drank is er vooral veel rode wijn overgebleven maar die gaat nu in de glühwein. De rest wat overbleef zijn vooral kleine flesjes van van alles en nog wat die hier wel een bestemming gaan vinden.
En alle overige zaken die niet op zijn gegaan, worden aan de andere kant van het garagepad opgemaakt. Bij het terugbrengen van de geleende spullen heb ik Buurvrouw van alles en nog wat extra meegegeven. Dingen waarvan ik weet dat zij het wel gebruikt en ik niet. En natuurlijk een mooi kerststukje als dank voor alle hulp, het lenen en dergelijke.
De verjaardag zit er dus weer op. Het was leuk en gezellig. Ik had voor mijn voettocht bemoedigende woorden voor onderweg gevraagd en die heb ik in hele ruime mate gekregen. Daar ben ik heel blij mee. Maar ik vind het ook niet erg dat de volgende keer weer over 5 jaar is.
Nu nog zien dat ik kerst en oud-en-nieuw overleef en dan is de maand december weer voorbij. Gelukkig maakt de Top2000 veel goed.
PS: ik ga mijn best doen om iedereen bij te lezen, maar 2 weken inhalen is wel veel.
dinsdag 6 december 2011
Verjaardagstress
In een tweede bericht van vandaag wil ik jullie heel hartelijk bedanken voor alle tips die jullie mij gegeven hebben. Ik heb er echt heel veel aan. Afgelopen woensdag was Buurvrouw jarig en Buurbuurvrouw was er ook. Zij maakt regelmatig volledige buffetten voor haar familie (zo'n 40 tot 50 personen) als er iets te vieren valt, dus die heeft me ook nog van allerlei nuttige tips voorzien.
Naar aanleiding van jullie tips, de tips van Buurbuurvrouw en een gesprek met Buurvrouw heb ik alles nog wat meer vereenvoudigd.
Ik blijf bij 3 soorten soep. In september heb ik bijna 7 liter gemaakt voor de verjaardag van Schoonpa, in combinatie met een enorme huzarensalade, en met 9 personen is er wel 5 liter opgegaan. Als iedereen komt zit ik op 31 personen. Het rekensommetje doortrekkend: 3x9=27, dan heb ik voor 27 personen 15 liter nodig. We zijn met meer maar kinderen eten minder dus dan moet 15 liter genoeg zijn.
Ik doe alleen stokbrood en laat overig brood achterwege. Ik doe er kruidenboter bij en plakjes kaas en ham. Heel misschien vervang ik een deel van het stokbrood voor Toscaans brood met tomaat, kaas en italiaanse kruiden wat ik bij de bakker kan kopen. Daarnaast bestel ik kwarkrozijnenbroodjes. Die zijn lekkerder dan krentenbollen en veel kleiner.
Voor de kinderen kan ik eventueel altijd nog ons broodbeleg op tafel zetten met jam, hagelslag, honing en chocoladepasta.
Buurvrouw heeft mij vorige week alle restanten van haar verjaardag meegegeven. Ik heb nu in de garage 2 liter sinaasappelsap, 3 liter overig sap, 6 liter spa, 4,5 liter cola en 4,5 liter sinas staan. Ik twijfel of ik toch niet nog wat extra spa moet kopen, in combinatie met een blik limonadesiroop.
De wijn en bier haal ik vrijdag en dan kan ik ook goedkoop 3 statafels huren. Ik ben erg blij met die tip!!
Ik heb aan het gebruik van plastic gedacht. Maar ik vind zelf soep in een plastic bakje een hoop geklooi, zeker als je het in evenwicht moet houden op een plastic bordje. Gelukkig leverde een zoektocht in keukenkastjes bij onszelf, Buurvrouw en Schoonpa een hoop spullen op die ik mag lenen. Zoals het nu lijkt, kom ik "maar" 10 soepkommen tekort. Bestek is er in overvloed, de bordjes komen ook een heel eind en koffie/theekopjes inmiddels ook. Het enige waar ik, naast soepkommen, niet voldoende van heb zijn glazen en serveerschalen.
Buurvrouw heeft gezegd dat ik op de dag zelf bij een tekort gewoon langs mag komen rennen. Ik weet nu al wie een groot bos bloemen gaat krijgen.
Ik heb van 18 mensen een bevestiging gekregen en van 11 mensen weet ik nog niets.
Woensdag of donderdag moet ik naar de bakker om het brood te bestellen. Ik merk dat ik er erg onzeker van word dat ik niet weet hoeveel mensen er komen. Ik zie in mijn dromen de vriezer al vol met kwarkrozijnenbroodjes zitten en een huishouden wat de rest van het jaar soep moet eten. Daarnaast speelt mee dat ik van 2 uitnodigingen twijfel of ze niet "boos" zijn omdat het afgelopen jaar een aantal zaken niet zo gegaan zijn als altijd.
Valhalla schreef in haar reactie dat het maar voor 1x per jaar is. Ik zal zondag na afloop heel blij zijn dat ik al mijn vrienden heb gezien, we voor de zoveelste keer afspreken meer contact te houden en vast en zeker terugkijken op een fantastische dag. Maar ik weet nu al wel dat ik ook heel blij zal zijn dat het weer 5 jaar duurt voordat ik weer mijn verjaardag ga vieren.
Naar aanleiding van jullie tips, de tips van Buurbuurvrouw en een gesprek met Buurvrouw heb ik alles nog wat meer vereenvoudigd.
Ik blijf bij 3 soorten soep. In september heb ik bijna 7 liter gemaakt voor de verjaardag van Schoonpa, in combinatie met een enorme huzarensalade, en met 9 personen is er wel 5 liter opgegaan. Als iedereen komt zit ik op 31 personen. Het rekensommetje doortrekkend: 3x9=27, dan heb ik voor 27 personen 15 liter nodig. We zijn met meer maar kinderen eten minder dus dan moet 15 liter genoeg zijn.
Ik doe alleen stokbrood en laat overig brood achterwege. Ik doe er kruidenboter bij en plakjes kaas en ham. Heel misschien vervang ik een deel van het stokbrood voor Toscaans brood met tomaat, kaas en italiaanse kruiden wat ik bij de bakker kan kopen. Daarnaast bestel ik kwarkrozijnenbroodjes. Die zijn lekkerder dan krentenbollen en veel kleiner.
Voor de kinderen kan ik eventueel altijd nog ons broodbeleg op tafel zetten met jam, hagelslag, honing en chocoladepasta.
Buurvrouw heeft mij vorige week alle restanten van haar verjaardag meegegeven. Ik heb nu in de garage 2 liter sinaasappelsap, 3 liter overig sap, 6 liter spa, 4,5 liter cola en 4,5 liter sinas staan. Ik twijfel of ik toch niet nog wat extra spa moet kopen, in combinatie met een blik limonadesiroop.
De wijn en bier haal ik vrijdag en dan kan ik ook goedkoop 3 statafels huren. Ik ben erg blij met die tip!!
Ik heb aan het gebruik van plastic gedacht. Maar ik vind zelf soep in een plastic bakje een hoop geklooi, zeker als je het in evenwicht moet houden op een plastic bordje. Gelukkig leverde een zoektocht in keukenkastjes bij onszelf, Buurvrouw en Schoonpa een hoop spullen op die ik mag lenen. Zoals het nu lijkt, kom ik "maar" 10 soepkommen tekort. Bestek is er in overvloed, de bordjes komen ook een heel eind en koffie/theekopjes inmiddels ook. Het enige waar ik, naast soepkommen, niet voldoende van heb zijn glazen en serveerschalen.
Buurvrouw heeft gezegd dat ik op de dag zelf bij een tekort gewoon langs mag komen rennen. Ik weet nu al wie een groot bos bloemen gaat krijgen.
Ik heb van 18 mensen een bevestiging gekregen en van 11 mensen weet ik nog niets.
Woensdag of donderdag moet ik naar de bakker om het brood te bestellen. Ik merk dat ik er erg onzeker van word dat ik niet weet hoeveel mensen er komen. Ik zie in mijn dromen de vriezer al vol met kwarkrozijnenbroodjes zitten en een huishouden wat de rest van het jaar soep moet eten. Daarnaast speelt mee dat ik van 2 uitnodigingen twijfel of ze niet "boos" zijn omdat het afgelopen jaar een aantal zaken niet zo gegaan zijn als altijd.
Valhalla schreef in haar reactie dat het maar voor 1x per jaar is. Ik zal zondag na afloop heel blij zijn dat ik al mijn vrienden heb gezien, we voor de zoveelste keer afspreken meer contact te houden en vast en zeker terugkijken op een fantastische dag. Maar ik weet nu al wel dat ik ook heel blij zal zijn dat het weer 5 jaar duurt voordat ik weer mijn verjaardag ga vieren.
Meer praten/schrijven
Afgelopen zaterdag had ik een dag energetisch lichaamswerk met een stukje rebirthing-ademen. Daar werd duidelijk dat ik (weer eens ;-) ) in mijn oude valkuil was gevallen. Gevoelsmatig gebeurt er in mijn leven dan zoveel dat ik niet weet waar ik moet beginnen en dus alles naar binnen sla. Vervolgens lukt het niet meer om mij te uiten, voel ik me een ballon die op knappen staat, vliegt mijn energie naar beneden, krijg ik een humeur om op te schieten totdat ik soort van instort. En dat gebeurt natuurlijk altijd op een moment dat het helemaal niet uitkomt.
Dus hier een korte bloemlezing van de dingen die in mijn hoofd zitten:
- Man had het zondag weer op zijn heupen. In plaats van mij te helpen met de voorbereidingen van mijn verjaardag, ben ik de hele zondag bezig geweest om ervoor te zorgen dat de boompjes/struiken voor de schutting zo kwamen als afgesproken. Ik voelde me eenzaam, alleen, niet gezien en ik baal dat ik dan de meest wijze en meest verstandige moet zijn. Man kan het ook niet helpen dat hij (om mij onduidelijke redenen) in een soort van blinde paniek terecht komt op het moment dat ik hem nodig heb.
- Ik heb nog niet van iedereen die ik voor mijn verjaardag heb uitgenodigd een reactie gehad. Over 2 daarvan maak ik mij behoorlijk zorgen. Door allerlei omstandigheden zijn daar dit jaar al een paar dingen in mis gegaan en ik weet dus niet hoe die mensen daar nu in staan of tegenaan kijken.
- De tandarts heeft mijn zenuwontsteking behandeld en nu heb ik meer pijn dan daarvoor. Het slaapt niet lekker en het helpt niet om mij vol energie te voelen voor mijn verjaardag.
- Ik heb in augustus beloofd om voor iemand een hemdje te maken. Ik zou er in november mee beginnen. Het is nu al bijna half december en ik ben er nog niet mee bezig geweest. Meer problematisch: ik zou op dit moment ook niet weten wanneer ik er wel tijd voor heb.
- Ik heb geen nee gezegd tegen het verzorgen van een administratie voor iemand van de ruilkring terwijl ik dat wel had moeten doen. Nu moet ik voor komende vrijdag ook nog eens een stapel bonnen in de pc gooien.
- Er liggen nog een stapel foto's te wachten om aan te passen, waar (natuurlijk ;-) ) ook nog in mijn blog over geschreven moet worden.
- Ik heb voor Schoonpa een varkentje gehaakt en daardoor weer erg veel last van carpaletunnelsyndroom. Het zou beter zijn als ik minder spelletjes op de pc zou spelen, het handwerken voor voorlopig in de ijskast zou zetten en overdag ook meer mijn polsspalken zou dragen. Ik voel me op die momenten erg gehandicapt.
- Man en ik gaan met Française en Hongaarse Roemeen op wintersport. Man is er echt heel blij mee en ik gun het hem ook van harte. Maar aan de andere kant vind ik het erg duur en was ik liever alleen met Man op vakantie gegaan. Vanwege het centrum hebben we dit jaar samen geen vakantie gehad.
- In april heb ik ook een dag energetisch lichaamswerk gedaan en heb ik een spirituele ervaring gehad. Het is niet te omschrijven wat je dan overkomt, hoe het voelt en wat er is gebeurt maar het is een zeer ingrijpende ervaring geweest. Ik weet nog steeds niet goed wat ik ermee aan moet, vooral omdat het een ervaring is die niet onder woorden te brengen is.
- Ik voel me overweldigd door de krachten die mijn plan om een voettocht naar Rome te maken in mij los maakt. Ik heb nog nooit eerder zo'n innerlijke drive gevoeld. Ik vind dat spannend, overweldigend en een beetje eng.
- Ik moet oefenen met mijzelf te injecteren. Ik kan niet zonder vitamine B12-injecties en onderweg naar Rome staan de doktersassitentes vast niet in een rij. Maar ik zal eerlijk toegeven dat ik het doodeng vind.
- De chinchilla's hebben al een paar dagen lang besloten dat ze elkaar de tent uit willen vechten.
Ik denk dat ik nu de meest belangrijke dingen die chronisch, maar in willekeurige volgorde, door mijn hoofd spelen wel genoemd heb. Het blijft een cirkel die ik voor voorlopig nog niet opgelost heb. Niet praten of schrijven maakt moe, moe maakt dat ik niet praat of schrijf.
En dan had ik bijna deze post ook nog eens in het verkeerde blog gezet.
Dus hier een korte bloemlezing van de dingen die in mijn hoofd zitten:
- Man had het zondag weer op zijn heupen. In plaats van mij te helpen met de voorbereidingen van mijn verjaardag, ben ik de hele zondag bezig geweest om ervoor te zorgen dat de boompjes/struiken voor de schutting zo kwamen als afgesproken. Ik voelde me eenzaam, alleen, niet gezien en ik baal dat ik dan de meest wijze en meest verstandige moet zijn. Man kan het ook niet helpen dat hij (om mij onduidelijke redenen) in een soort van blinde paniek terecht komt op het moment dat ik hem nodig heb.
- Ik heb nog niet van iedereen die ik voor mijn verjaardag heb uitgenodigd een reactie gehad. Over 2 daarvan maak ik mij behoorlijk zorgen. Door allerlei omstandigheden zijn daar dit jaar al een paar dingen in mis gegaan en ik weet dus niet hoe die mensen daar nu in staan of tegenaan kijken.
- De tandarts heeft mijn zenuwontsteking behandeld en nu heb ik meer pijn dan daarvoor. Het slaapt niet lekker en het helpt niet om mij vol energie te voelen voor mijn verjaardag.
- Ik heb in augustus beloofd om voor iemand een hemdje te maken. Ik zou er in november mee beginnen. Het is nu al bijna half december en ik ben er nog niet mee bezig geweest. Meer problematisch: ik zou op dit moment ook niet weten wanneer ik er wel tijd voor heb.
- Ik heb geen nee gezegd tegen het verzorgen van een administratie voor iemand van de ruilkring terwijl ik dat wel had moeten doen. Nu moet ik voor komende vrijdag ook nog eens een stapel bonnen in de pc gooien.
- Er liggen nog een stapel foto's te wachten om aan te passen, waar (natuurlijk ;-) ) ook nog in mijn blog over geschreven moet worden.
- Ik heb voor Schoonpa een varkentje gehaakt en daardoor weer erg veel last van carpaletunnelsyndroom. Het zou beter zijn als ik minder spelletjes op de pc zou spelen, het handwerken voor voorlopig in de ijskast zou zetten en overdag ook meer mijn polsspalken zou dragen. Ik voel me op die momenten erg gehandicapt.
- Man en ik gaan met Française en Hongaarse Roemeen op wintersport. Man is er echt heel blij mee en ik gun het hem ook van harte. Maar aan de andere kant vind ik het erg duur en was ik liever alleen met Man op vakantie gegaan. Vanwege het centrum hebben we dit jaar samen geen vakantie gehad.
- In april heb ik ook een dag energetisch lichaamswerk gedaan en heb ik een spirituele ervaring gehad. Het is niet te omschrijven wat je dan overkomt, hoe het voelt en wat er is gebeurt maar het is een zeer ingrijpende ervaring geweest. Ik weet nog steeds niet goed wat ik ermee aan moet, vooral omdat het een ervaring is die niet onder woorden te brengen is.
- Ik voel me overweldigd door de krachten die mijn plan om een voettocht naar Rome te maken in mij los maakt. Ik heb nog nooit eerder zo'n innerlijke drive gevoeld. Ik vind dat spannend, overweldigend en een beetje eng.
- Ik moet oefenen met mijzelf te injecteren. Ik kan niet zonder vitamine B12-injecties en onderweg naar Rome staan de doktersassitentes vast niet in een rij. Maar ik zal eerlijk toegeven dat ik het doodeng vind.
- De chinchilla's hebben al een paar dagen lang besloten dat ze elkaar de tent uit willen vechten.
Ik denk dat ik nu de meest belangrijke dingen die chronisch, maar in willekeurige volgorde, door mijn hoofd spelen wel genoemd heb. Het blijft een cirkel die ik voor voorlopig nog niet opgelost heb. Niet praten of schrijven maakt moe, moe maakt dat ik niet praat of schrijf.
En dan had ik bijna deze post ook nog eens in het verkeerde blog gezet.
woensdag 30 november 2011
Hulp nodig
En daar ben ik weer. Ik ben bang dat ik toe moet geven dat een leven met centrum, hoeveel tijd dat ook koste, toch makkelijker was dan het zelf te moeten regelen. Mede onder de invloed van de flow om naar Rome te lopen, heb ik meer gedaan dan goed voor mij was. Vorige week donderdag een plannning gemaakt voor de komende 3,5 week en daar werd ik niet blijer van. Vervolgens tot de ontdekking gekomen dat mijn verjaardag over 1,5 week is (op het moment van ontdekking 2 weken weg) en toen was de paniek compleet.
Het liefste zou ik nu ver weg onder mijn dekbed kruipen en er half januari weer onderweg komen, maar dat schiet niet op. Maar ik kan wel een hoop tips, aantallen en dergelijke gebruiken zodat ik meer grip op het verjaardagsgebeuren ga krijgen.
Ik heb nog niet van iedereen een reactie ontvangen, maar het lijkt erop dat we met zo'n 30 personen zullen zijn waarvan 9 kinderen variërend in de leeftijd van 4 tot 15. Eerlijk gezegd heb ik sterk mijn vraagtekens of het allemaal in ons huis gaat passen, maar daar kan ik niet veel aan veranderen. Gelukkig hebben we door de splitsing 2 leefgedeelten, dus boven kan ook nog.
Ik wil het volgende:
Vanaf 16.00 uur mag iedereen binnen komen vallen. Thee en koffie sla ik over, ze mogen direct een aanval doen op de drankjes. Zelf kom ik niet veel verder dan rode wijn, witte wijn, sinaasappelsap, bronwater met bubbels en een paar flesjes bier. De vragen hierbij zijn:
- wat moet er verder nog bij aan soorten (mede ivm de kinderen)
- hoeveel van alles
- als ik halve literflesjes koop, zouden mensen dan snappen dat ze het in een glas moeten doen en niet het flesje mee moeten nemen (ik weet dat halve literflesjes duurder zijn, maar als ik met veel aangebroken flessen zit, zal waarschijnlijk het grootste gedeelde weggegooid worden).
Bij het drinken wil ik eenvoudige hapjes serveren: kaas, worst, olijven, groente (komkommer, kerstomaatjes, paprika, worteltjes) met dipsaus en chips voor de kinderen. En hier bijna dezelfde vragen als bij het drinken:
- is dit voldoende
- hoeveel van alles
Rond 17.15 uur zet ik het gasfornuis aan om de soep warm te maken. Ik maak van te voren 5 liter vegetarische pompoensoep, 5 liter vegetarische erwtensoep en 7 liter goed gevulde groentesoep met balletjes. Alle 3 de soepen heb ik vaker gemaakt. Ik zit dus niet te stressen met iets nieuws. Bij de soep moet nog iets van brood met beleg. Qua ruimte zou het het meest handig zijn als alles van te voren gesmeerd en gedaan is. Aan de andere kant is dat wel heel erg veel werk. Dit stuk zit mij het meeste dwars.
- bolletjes of plakken van luxe broodsoorten die ik bij de bakker bestel
- wat erop (plakjes kaas, brie, vleeswaren, eiersalade?, niet te veel soorten want ik wil niet met al te veel dingen blijven zitten)
- hoeveel van alles
Als de kinderen geen soep willen/lusten hebben we altijd nog ons eigen beleg zodat de ouders iets voor ze kunnen maken.
En het meest simpele komt daarna: koffie/thee met blokjes taart/cake. Daar heb ik de recepten al van getest en die kan ik van te voren maken. Elke taart/cake levert 12 stukken op, ik maak 3 verschillende. Dat lijkt me wel voldoende. Voor de zekerheid kan ik er nog chocolaatjes bij doen.
Vrijdag ga ik bij Buurvrouw vragen wat ik aan spullen kan lenen, zaterdag neemt Man bij Schoonpa een duik in de keuken zodat ik zondag een lijst kan maken met wat ik aan glazen, soepkommen, borden en bestek tekort kom. Daarna ga ik bedelen bij mijn Broer en dan hoop overal voldoende van te hebben.
Ik hoop dat er onder mijn bloglezers mensen zitten die meer verstand van verjaardagen hebben dan ik, en dat jullie mij willen helpen.
Het liefste zou ik nu ver weg onder mijn dekbed kruipen en er half januari weer onderweg komen, maar dat schiet niet op. Maar ik kan wel een hoop tips, aantallen en dergelijke gebruiken zodat ik meer grip op het verjaardagsgebeuren ga krijgen.
Ik heb nog niet van iedereen een reactie ontvangen, maar het lijkt erop dat we met zo'n 30 personen zullen zijn waarvan 9 kinderen variërend in de leeftijd van 4 tot 15. Eerlijk gezegd heb ik sterk mijn vraagtekens of het allemaal in ons huis gaat passen, maar daar kan ik niet veel aan veranderen. Gelukkig hebben we door de splitsing 2 leefgedeelten, dus boven kan ook nog.
Ik wil het volgende:
Vanaf 16.00 uur mag iedereen binnen komen vallen. Thee en koffie sla ik over, ze mogen direct een aanval doen op de drankjes. Zelf kom ik niet veel verder dan rode wijn, witte wijn, sinaasappelsap, bronwater met bubbels en een paar flesjes bier. De vragen hierbij zijn:
- wat moet er verder nog bij aan soorten (mede ivm de kinderen)
- hoeveel van alles
- als ik halve literflesjes koop, zouden mensen dan snappen dat ze het in een glas moeten doen en niet het flesje mee moeten nemen (ik weet dat halve literflesjes duurder zijn, maar als ik met veel aangebroken flessen zit, zal waarschijnlijk het grootste gedeelde weggegooid worden).
Bij het drinken wil ik eenvoudige hapjes serveren: kaas, worst, olijven, groente (komkommer, kerstomaatjes, paprika, worteltjes) met dipsaus en chips voor de kinderen. En hier bijna dezelfde vragen als bij het drinken:
- is dit voldoende
- hoeveel van alles
Rond 17.15 uur zet ik het gasfornuis aan om de soep warm te maken. Ik maak van te voren 5 liter vegetarische pompoensoep, 5 liter vegetarische erwtensoep en 7 liter goed gevulde groentesoep met balletjes. Alle 3 de soepen heb ik vaker gemaakt. Ik zit dus niet te stressen met iets nieuws. Bij de soep moet nog iets van brood met beleg. Qua ruimte zou het het meest handig zijn als alles van te voren gesmeerd en gedaan is. Aan de andere kant is dat wel heel erg veel werk. Dit stuk zit mij het meeste dwars.
- bolletjes of plakken van luxe broodsoorten die ik bij de bakker bestel
- wat erop (plakjes kaas, brie, vleeswaren, eiersalade?, niet te veel soorten want ik wil niet met al te veel dingen blijven zitten)
- hoeveel van alles
Als de kinderen geen soep willen/lusten hebben we altijd nog ons eigen beleg zodat de ouders iets voor ze kunnen maken.
En het meest simpele komt daarna: koffie/thee met blokjes taart/cake. Daar heb ik de recepten al van getest en die kan ik van te voren maken. Elke taart/cake levert 12 stukken op, ik maak 3 verschillende. Dat lijkt me wel voldoende. Voor de zekerheid kan ik er nog chocolaatjes bij doen.
Vrijdag ga ik bij Buurvrouw vragen wat ik aan spullen kan lenen, zaterdag neemt Man bij Schoonpa een duik in de keuken zodat ik zondag een lijst kan maken met wat ik aan glazen, soepkommen, borden en bestek tekort kom. Daarna ga ik bedelen bij mijn Broer en dan hoop overal voldoende van te hebben.
Ik hoop dat er onder mijn bloglezers mensen zitten die meer verstand van verjaardagen hebben dan ik, en dat jullie mij willen helpen.
woensdag 23 november 2011
Ik ben pissig. Correctie: WOEST!!
Oké, deels eigen schuld. Ik heb al sinds de laatste controle, eind juni, last van een kies. Het begon met een soort van zeurend gevoel en ik zat me af te vragen of dit het begin van een zenuwontsteking zou zijn. Maar ik had het (op mijn manier ;-) ) te druk met de afspraken bij het centrum en de boel thuis op de rit te houden. Dus geen tijd voor de tandarts.
Daarna dacht ik dat het over was (hoe hard kun je iets hopen) maar vorige week kwam het in alle hevigheid terug. Deze keer niet alleen zeurend maar stekende pijn die dwars door merg en been gaat. Drinken, warm of koud maakt niet uit, is pijnlijk, kauwen aan die kant lukt ook niet echt meer en het kost steeds meer moeite om in slaap te vallen. Tijd voor actie.
Maandag gebeld, antwoordapparaat. Tandarts is er dinsdag weer. In geval van spoed kon ik een ander nummer bellen. Eén dag meer of minder maakt ook niet uit, dinsdag weer gebeld. Waarom ik dacht dat sprake was van een zenuwontsteking? Omdat het de 4e keer is dat ik er één heb (leek me wel afdoende antwoord). Dinsdag was geen tijd, of ik het vol kon houden tot woensdag. Ja, dat lukt nog wel. Vandaag aan het einde van de morgen zat ik in de wachtkamer.
Mijn vorige tandarts (is nu met pensioen) behandelde zo'n zenuwonsteking direct. Gat boren, wortel uithollen, een miniwatje met medicijnen erin, dicht maken en over 2 weken terugkomen. Einde pijn.
Kennelijk werkt het zo niet meer. Om er zeker van te zijn dat sprake was van een zenuwonsteking, moest er een foto worden gemaakt. Pardon, een foto maken? Daarbij maakte de ene assistente een fout, moest de tweede assistente ingrijpen en kon pas na 15min vastgesteld worden dat ik inderdaad een zenuwontsteking had. Omdat de vorige afspraak ook al 15min uit was gelopen, was van behandeling geen sprake meer.
Ik kreeg een recept mee voor een antibioticakuur (in plaats van de toegezegde pijnstiller, want dat was toch beter) en moest een vervolgafspraak maken. Op 14 december (zijn ze nu helemaal gek geworden!) was er nog wel plek. Daar ging ik niet mee akkoord en toen kon na lang zoeken nog een gaatje gevonden worden op 5 december. Zij zitten te prutsen en ik heb daar maar in te schikken.
Ik moet nu dus nog bijna 2 weken door zien te komen met een pijn die steeds erger wordt. Gelukkig heeft Man voor zijn implantaten een recept gekregen voor zeer zware pijnstillers. Na overleg met de apotheek mag ik die gebruiken om de komende twee weken door te komen. van een vorige antibioticakuur ben ik namelijk 3 weken ziek geweest.
Ze zeggen dat een zenuw vanzelf dood kan gaan, het schijnt dan een hele erge pijn te zijn maar daarna ben je er vanaf. Het klinkt niet aanlokkelijk maar ik denk dat ik daar toch maar op ga hopen.
Daarna dacht ik dat het over was (hoe hard kun je iets hopen) maar vorige week kwam het in alle hevigheid terug. Deze keer niet alleen zeurend maar stekende pijn die dwars door merg en been gaat. Drinken, warm of koud maakt niet uit, is pijnlijk, kauwen aan die kant lukt ook niet echt meer en het kost steeds meer moeite om in slaap te vallen. Tijd voor actie.
Maandag gebeld, antwoordapparaat. Tandarts is er dinsdag weer. In geval van spoed kon ik een ander nummer bellen. Eén dag meer of minder maakt ook niet uit, dinsdag weer gebeld. Waarom ik dacht dat sprake was van een zenuwontsteking? Omdat het de 4e keer is dat ik er één heb (leek me wel afdoende antwoord). Dinsdag was geen tijd, of ik het vol kon houden tot woensdag. Ja, dat lukt nog wel. Vandaag aan het einde van de morgen zat ik in de wachtkamer.
Mijn vorige tandarts (is nu met pensioen) behandelde zo'n zenuwonsteking direct. Gat boren, wortel uithollen, een miniwatje met medicijnen erin, dicht maken en over 2 weken terugkomen. Einde pijn.
Kennelijk werkt het zo niet meer. Om er zeker van te zijn dat sprake was van een zenuwonsteking, moest er een foto worden gemaakt. Pardon, een foto maken? Daarbij maakte de ene assistente een fout, moest de tweede assistente ingrijpen en kon pas na 15min vastgesteld worden dat ik inderdaad een zenuwontsteking had. Omdat de vorige afspraak ook al 15min uit was gelopen, was van behandeling geen sprake meer.
Ik kreeg een recept mee voor een antibioticakuur (in plaats van de toegezegde pijnstiller, want dat was toch beter) en moest een vervolgafspraak maken. Op 14 december (zijn ze nu helemaal gek geworden!) was er nog wel plek. Daar ging ik niet mee akkoord en toen kon na lang zoeken nog een gaatje gevonden worden op 5 december. Zij zitten te prutsen en ik heb daar maar in te schikken.
Ik moet nu dus nog bijna 2 weken door zien te komen met een pijn die steeds erger wordt. Gelukkig heeft Man voor zijn implantaten een recept gekregen voor zeer zware pijnstillers. Na overleg met de apotheek mag ik die gebruiken om de komende twee weken door te komen. van een vorige antibioticakuur ben ik namelijk 3 weken ziek geweest.
Ze zeggen dat een zenuw vanzelf dood kan gaan, het schijnt dan een hele erge pijn te zijn maar daarna ben je er vanaf. Het klinkt niet aanlokkelijk maar ik denk dat ik daar toch maar op ga hopen.
zondag 20 november 2011
Kriebels in mijn buik
Toen CSI voor het eerst op tv kwam, moest ik er niet veel van hebben. Ik heb nog wel eens de neiging om bij voorbaat tegen dingen te zijn die een hype zijn. Maar tijdens een avondje zappen, kwam het langs en was ik verslaafd. En dan met name aan Gil Grissom. Daar zou ik wel graag een beschuitje mee willen eten :-).
Mijn activiteiten werden om de uitzendingen heen gepland en anders wist ik wel wanneer de herhaling werd uitgezonden.
Ik was dan ook diep bedroefd toen Grissom uit de serie werd geschreven.
Lange tijd was ik stuurloos. Er kwamen wel politieseries langs, vooral op zaterdag zat ik hele avonden naar N.et.5 te kijken, maar het was het toch niet.
CSI Miami had ik wel eens gekeken, maar geen enkele serie had een vervanger van Grissom. Ik werd er niet vrolijk van, totdat CSI New York langs kwam. Deputy Mac Taylor kwam aardig in de buurt. Stoer, sexy uiterlijk met een betrokken hart. Hij mocht blijven. Mijn verslaving aan CSI New York is minder dan aan de eerste CSI, maar ik vermaak me er wel mee.
Totdat mijn huidige held over het scherm denderde:
Leroy Jethro Gibbs, special agent bij NCIS.
S.bs6 zent op dinsdag 2 afleveringen achter elkaar uit: het nieuwste seizoen en daarna een oudere aflevering. En weer worden mijn activiteiten om de uitzending heen gepland. Als ik niet kan kijken, krijgt Man instructies om het op te nemen en kijk ik later. Zelfs wel meerdere keren achter elkaar.
Kriebels in mijn buik.
 |
| Bron: www |
Mijn activiteiten werden om de uitzendingen heen gepland en anders wist ik wel wanneer de herhaling werd uitgezonden.
Ik was dan ook diep bedroefd toen Grissom uit de serie werd geschreven.
 |
| Bron: www |
Lange tijd was ik stuurloos. Er kwamen wel politieseries langs, vooral op zaterdag zat ik hele avonden naar N.et.5 te kijken, maar het was het toch niet.
CSI Miami had ik wel eens gekeken, maar geen enkele serie had een vervanger van Grissom. Ik werd er niet vrolijk van, totdat CSI New York langs kwam. Deputy Mac Taylor kwam aardig in de buurt. Stoer, sexy uiterlijk met een betrokken hart. Hij mocht blijven. Mijn verslaving aan CSI New York is minder dan aan de eerste CSI, maar ik vermaak me er wel mee.
Totdat mijn huidige held over het scherm denderde:
 |
| Bron: www |
S.bs6 zent op dinsdag 2 afleveringen achter elkaar uit: het nieuwste seizoen en daarna een oudere aflevering. En weer worden mijn activiteiten om de uitzending heen gepland. Als ik niet kan kijken, krijgt Man instructies om het op te nemen en kijk ik later. Zelfs wel meerdere keren achter elkaar.
Kriebels in mijn buik.
vrijdag 18 november 2011
Verjaardag vieren
Als de post zijn werk doet (en je kunt daar tegenwoordig terechte twijfels over hebben), krijgen vandaag al mijn vrienden de uitnodiging voor mijn verjaardag in de brievenbus. Ik vind dat altijd weer een spannend moment. Mijn verjaardag is rond het midden van december en als Sinterklaas en Kerst ongunstig vallen, zou het niet de eerste keer zijn dat mensen niet kunnen komen omdat met (schoon)ouders iets gevierd moet worden. Dat gezeur rond feestdagen is één van de redenen dat ik mijn verjaardag maar 1x in de vijf jaar groots vier.
Wat het deze keer extra spannend maakt, is dat ik de uitnodiging gebruikt heb om mijn plan van een voettocht bij mijn vrienden bekend te maken. Tot nu toe zijn er nog niet veel mensen in mijn directe omgeving die van mijn plannen weten. Man, coach en centrum zijn natuurlijk op de hoogte. Mijn broer heb ik het per mail laten weten. Een vriendin kwam erachter omdat ze af en toe op mijn blog leest, de vriendin met wie ik naar het ziekenhuis ben gegaan, weet het omdat ze afleiding nodig had. En de mensen van het wekelijkse conversatiegroepje Frans zijn ook op de hoogte. Verder nog niemand en dat gaat vanaf vandaag dus anders worden. Ik ben heel benieuwd naar hun reacties.
Ik zal dus wel weer een paar dagen vol spanning op telefoontjes en mail zitten te wachten in de hoop dat iedereen in staat is om te komen. En als ik weet op hoeveel mensen ik kan rekenen, dan val ik iedereen die mijn blog regelmatig leest, lastig met vragen over inkopen. Het runnen van een twee-persoonshuishouden gaat me heel goed af. Bij meer dan 4 wordt het een stuk ingewikkelder.
Wat het deze keer extra spannend maakt, is dat ik de uitnodiging gebruikt heb om mijn plan van een voettocht bij mijn vrienden bekend te maken. Tot nu toe zijn er nog niet veel mensen in mijn directe omgeving die van mijn plannen weten. Man, coach en centrum zijn natuurlijk op de hoogte. Mijn broer heb ik het per mail laten weten. Een vriendin kwam erachter omdat ze af en toe op mijn blog leest, de vriendin met wie ik naar het ziekenhuis ben gegaan, weet het omdat ze afleiding nodig had. En de mensen van het wekelijkse conversatiegroepje Frans zijn ook op de hoogte. Verder nog niemand en dat gaat vanaf vandaag dus anders worden. Ik ben heel benieuwd naar hun reacties.
Ik zal dus wel weer een paar dagen vol spanning op telefoontjes en mail zitten te wachten in de hoop dat iedereen in staat is om te komen. En als ik weet op hoeveel mensen ik kan rekenen, dan val ik iedereen die mijn blog regelmatig leest, lastig met vragen over inkopen. Het runnen van een twee-persoonshuishouden gaat me heel goed af. Bij meer dan 4 wordt het een stuk ingewikkelder.
woensdag 16 november 2011
Einde koelkast?
Op woensdag haal ik altijd mijn regionale bio-groentetas dus dinsdag is "restantendag". Dan loop ik de koelkast en de voorraadkast door om te zien wat voor groenten er nog over zijn gebleven en wat ik daarvan zou kunnen maken.
De oogst was 1 vleestomaat, 2 zeer dunne preistengels, 1 bosje raapstelen en 3 kleine wortelpeterselie. Het weer was guur, mistig en koud, uitstekend geschikt voor een stevige linzensoep met eigen gebakken brood.
Tegen etenstijd haalde ik de groenten uit de koelkast en ik moest behoorlijk kracht zetten om de prei eruit te krijgen. In de rechteronderhoek lag een dikke klomp ijs en de prei was erin vast gevroren. Het is niet de eerste keer dat er ijs in de koelkast zit. Wij hebben zo'n grote koelvriescombinatie, met een vriesgedeelte onderin en het koelgedeelte boven. De vorige keer dacht ik dat het ijs in de koelkast was gekomen omdat het vriesgedeelte hoognodig ontdooit moest worden. Kennelijk verkeerd gedacht, want ontdooien is nu niet nodig terwijl er wel ijs in de koelkast zit. Ik heb niet veel verstand van koelkasten maar ik weet wel dat het niet goed is dat er een ijsklomp ontstaat.
De kans is groot dat de koelkast vervangen moet worden. Op zich niet eens zo heel raar want het ding is minstens 20 jaar oud. Maar als ik snel een rondje door het huis maak, zie ik meer dingen die al behoorlijk oud zijn. De tv van Man is ouder dan 20 jaar en de combimagnetron haalt de 20 jaar ook wel zo'n beetje. De vaatwasser en de ketel zitten op minstens 12 jaar. De wasmachine die we na het overlijden van mijn oma over hebben genomen was er al in 2000, dus die is ook al meer dan 11 jaar oud.
Meestal is het zo dat als 1 apparaat gaat, de anderen dan snel volgen. Ik hoop dat het voorlopig bij de koelkast blijft.
Nagekomen bericht:
Mijn vriendin kreeg afgelopen vrijdag een telefoontje met de uitslag en zeer tegenstrijdige informatie. In principe zou het (nog) geen kanker zijn, maar het moet wel verwijderd worden. De afspraak van komende vrijdag gaat niet door en is vervangen door een gesprek met de oncoloog. Dat gesprek is komende donderdag en ik ga mee als co-patiënt. Ik wil jullie bedanken voor jullie hartverwarmende reacties.
De oogst was 1 vleestomaat, 2 zeer dunne preistengels, 1 bosje raapstelen en 3 kleine wortelpeterselie. Het weer was guur, mistig en koud, uitstekend geschikt voor een stevige linzensoep met eigen gebakken brood.
Tegen etenstijd haalde ik de groenten uit de koelkast en ik moest behoorlijk kracht zetten om de prei eruit te krijgen. In de rechteronderhoek lag een dikke klomp ijs en de prei was erin vast gevroren. Het is niet de eerste keer dat er ijs in de koelkast zit. Wij hebben zo'n grote koelvriescombinatie, met een vriesgedeelte onderin en het koelgedeelte boven. De vorige keer dacht ik dat het ijs in de koelkast was gekomen omdat het vriesgedeelte hoognodig ontdooit moest worden. Kennelijk verkeerd gedacht, want ontdooien is nu niet nodig terwijl er wel ijs in de koelkast zit. Ik heb niet veel verstand van koelkasten maar ik weet wel dat het niet goed is dat er een ijsklomp ontstaat.
De kans is groot dat de koelkast vervangen moet worden. Op zich niet eens zo heel raar want het ding is minstens 20 jaar oud. Maar als ik snel een rondje door het huis maak, zie ik meer dingen die al behoorlijk oud zijn. De tv van Man is ouder dan 20 jaar en de combimagnetron haalt de 20 jaar ook wel zo'n beetje. De vaatwasser en de ketel zitten op minstens 12 jaar. De wasmachine die we na het overlijden van mijn oma over hebben genomen was er al in 2000, dus die is ook al meer dan 11 jaar oud.
Meestal is het zo dat als 1 apparaat gaat, de anderen dan snel volgen. Ik hoop dat het voorlopig bij de koelkast blijft.
Nagekomen bericht:
Mijn vriendin kreeg afgelopen vrijdag een telefoontje met de uitslag en zeer tegenstrijdige informatie. In principe zou het (nog) geen kanker zijn, maar het moet wel verwijderd worden. De afspraak van komende vrijdag gaat niet door en is vervangen door een gesprek met de oncoloog. Dat gesprek is komende donderdag en ik ga mee als co-patiënt. Ik wil jullie bedanken voor jullie hartverwarmende reacties.
vrijdag 11 november 2011
Geen spijt maar wel eng
Afgelopen dinsdag kreeg ik een mail van een vriendin. Zij is al een tijdje ziek en volgt daarvoor een traject wat er op die van mij lijkt. We weten van elkaar dat we niet veel energie hebben en dat het daarom lang kan duren voordat we op elkaars mail reageren. Maar ik begon me na 5 weken stilte toch behoorlijk zorgen te maken. Zou ik iets verkeerds hebben geschreven? Het is algemeen bekend dat geschreven woorden anders over kunnen komen dan dat je ze bedoeld.
Achteraf had ik graag gewild dat ik iets verkeerds geschreven had, want in haar mail stond iets wat niet zo leuk was. Ze was door haar huisarts verwezen naar een gynaecoloog omdat ze een paar rare plekjes aan haar schaamlippen had. Deze gynaecoloog ging direct van het ergste uit maar ze zou minstens een maand moeten wachten voordat ze een biopsie zou kunnen krijgen. Mijn vriendin ging daarna op zoek naar een andere gynaecoloog die de biopsie sneller uit zou kunnen voeren. Deze man, ouder dan de vorige gynaecoloog, dacht dat het allemaal wel mee zou vallen. Hij had dit soort dingen vaker gezien en meestal was er niks aan de hand.
Omdat mijn vriendin het al heel vreselijk vindt dat haar familie zich zorgen om haar maakt vanwege de burn-out, had ze besloten om haar familie niet in te lichten. Ze heeft er dus een maand in haar eentje mee rond gelopen. Ik ben de eerste, naast haar begeleider van haar traject, die op de hoogte is gebracht.
In haar mail schreef ze dat ze volgende week naar het ziekenhuis moet voor de uitslag. Ik heb toen spontaan aangeboden om met haar mee te gaan. Ze heeft, in mijn ogen, al veel te lang in haar eentje hiermee rond gelopen. Mijn aanbod om mee te gaan werd met beide handen aangegrepen en ik ben blij dat ik er voor haar kan zijn. Daarnaast voel ik mij zeer vereerd dat ik de eerste buitenstaander ben die ze op de hoogte heeft gebracht, want we kennen elkaar nog niet zo lang.
Maar ik vind het ook heel erg eng. Een goede uitslag is natuurlijk feest en dat zullen we ook zeker gaan vieren. Ik weet echter niet of ik wel het juiste kan/zal doen of zeggen als het een slechte uitslag is. En ik zou het heel erg vinden als ik door mijn gedrag haar nog meer verdriet bezorg dan ze op dat moment al heeft.
Nagekomen bericht:
Mijn reisblog is aangepast zodat er ook anoniem op gereageerd kan worden en ik heb een andere lay-out gekozen die het geheel wat leesbaarder maakt: Stuiterbolletje op reis
Achteraf had ik graag gewild dat ik iets verkeerds geschreven had, want in haar mail stond iets wat niet zo leuk was. Ze was door haar huisarts verwezen naar een gynaecoloog omdat ze een paar rare plekjes aan haar schaamlippen had. Deze gynaecoloog ging direct van het ergste uit maar ze zou minstens een maand moeten wachten voordat ze een biopsie zou kunnen krijgen. Mijn vriendin ging daarna op zoek naar een andere gynaecoloog die de biopsie sneller uit zou kunnen voeren. Deze man, ouder dan de vorige gynaecoloog, dacht dat het allemaal wel mee zou vallen. Hij had dit soort dingen vaker gezien en meestal was er niks aan de hand.
Omdat mijn vriendin het al heel vreselijk vindt dat haar familie zich zorgen om haar maakt vanwege de burn-out, had ze besloten om haar familie niet in te lichten. Ze heeft er dus een maand in haar eentje mee rond gelopen. Ik ben de eerste, naast haar begeleider van haar traject, die op de hoogte is gebracht.
In haar mail schreef ze dat ze volgende week naar het ziekenhuis moet voor de uitslag. Ik heb toen spontaan aangeboden om met haar mee te gaan. Ze heeft, in mijn ogen, al veel te lang in haar eentje hiermee rond gelopen. Mijn aanbod om mee te gaan werd met beide handen aangegrepen en ik ben blij dat ik er voor haar kan zijn. Daarnaast voel ik mij zeer vereerd dat ik de eerste buitenstaander ben die ze op de hoogte heeft gebracht, want we kennen elkaar nog niet zo lang.
Maar ik vind het ook heel erg eng. Een goede uitslag is natuurlijk feest en dat zullen we ook zeker gaan vieren. Ik weet echter niet of ik wel het juiste kan/zal doen of zeggen als het een slechte uitslag is. En ik zou het heel erg vinden als ik door mijn gedrag haar nog meer verdriet bezorg dan ze op dat moment al heeft.
Nagekomen bericht:
Mijn reisblog is aangepast zodat er ook anoniem op gereageerd kan worden en ik heb een andere lay-out gekozen die het geheel wat leesbaarder maakt: Stuiterbolletje op reis
dinsdag 8 november 2011
Even een stapje terug
Vanaf het moment dat het plan om naar Rome te lopen in mijn hoofd zit, draai ik op adrenaline. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik een doel heb gevonden wat echt van binnenuit komt en ik sta vol verbazing te kijken hoeveel energie dat geeft. Zelfs min of meer slapeloze nachten deerden me niet. Ik schrijf bewust deerden, want er komt natuurlijk een moment waarop de adrenaline uitgewerkt is, het niet meer dan 4 tot 5 uur slapen per nacht zijn tol eist en het gewone leven ook weer aandacht wil. Dat moment zette zich vorige week in en nu moet ik weer een paar stapjes terug doen.
Achteraf kon ik het wel aan zien komen maar ja, achteraf praten is natuurlijk altijd makkelijker. Het begon met die fantastische periode van de maand (maar niet heus). Ik had veel meer last van buikkrampen dan anders en het kwam moeilijker los. Vervolgens kwam ik mijn dagen niet meer door zonder 's middags te slapen, sterker nog, ik werd ronduit chagerijnig als ik niet sliep. De wandeltrainingen waren een zware bezoeking, ik had er helemaal geen lol meer in terwijl ik normaal gesproken meestal blij word van beweging in de buitenlucht. Het laatste signaal was dat ik nergens meer zin in had en elke afspraak of verplichting er 1 teveel was.
Op zo'n moment komt het dan ook heel goed uit ;-) dat ik donderdagavond met Man naar het theater ging, vrijdag naar Nijmegen moest om daar op zaterdag mee te doen aan Supervoices. 2 avonden laat en 1 avond toch minder lekker slapen omdat ik niet in mijn eigen bed lag.
Deze week ga ik dus maar weer even terug naar het regime van 2 uur op/2 uur rust. Ik hoop dat ik snel zal herstellen want zaterdag heb ik een verplichting die ik absoluut niet wil missen. En voor de volgende keer hoop ik dat ik nu mijn lesje geleerd heb, zodat ik niet weer over mijn grenzen heen ga.
Nagekomen reacties:
@Trudy: dank je wel voor je opbeurende reactie over haar en kapsels. Ik kan er (voor voorlopig) weer even tegen.
@Bloem: bedankt voor de tip over couchsurfing.
@Berber: leuk dat je gereageerd hebt, voor ons geen bloemen op 1 mei maar dansen om de meiboom. Bloemen klinkt toch iets minder erg.
Achteraf kon ik het wel aan zien komen maar ja, achteraf praten is natuurlijk altijd makkelijker. Het begon met die fantastische periode van de maand (maar niet heus). Ik had veel meer last van buikkrampen dan anders en het kwam moeilijker los. Vervolgens kwam ik mijn dagen niet meer door zonder 's middags te slapen, sterker nog, ik werd ronduit chagerijnig als ik niet sliep. De wandeltrainingen waren een zware bezoeking, ik had er helemaal geen lol meer in terwijl ik normaal gesproken meestal blij word van beweging in de buitenlucht. Het laatste signaal was dat ik nergens meer zin in had en elke afspraak of verplichting er 1 teveel was.
Op zo'n moment komt het dan ook heel goed uit ;-) dat ik donderdagavond met Man naar het theater ging, vrijdag naar Nijmegen moest om daar op zaterdag mee te doen aan Supervoices. 2 avonden laat en 1 avond toch minder lekker slapen omdat ik niet in mijn eigen bed lag.
Deze week ga ik dus maar weer even terug naar het regime van 2 uur op/2 uur rust. Ik hoop dat ik snel zal herstellen want zaterdag heb ik een verplichting die ik absoluut niet wil missen. En voor de volgende keer hoop ik dat ik nu mijn lesje geleerd heb, zodat ik niet weer over mijn grenzen heen ga.
Nagekomen reacties:
@Trudy: dank je wel voor je opbeurende reactie over haar en kapsels. Ik kan er (voor voorlopig) weer even tegen.
@Bloem: bedankt voor de tip over couchsurfing.
@Berber: leuk dat je gereageerd hebt, voor ons geen bloemen op 1 mei maar dansen om de meiboom. Bloemen klinkt toch iets minder erg.
donderdag 3 november 2011
Haar of kapsel
Buurvrouw leest het ene populaire damesblad en de zus van Buurvrouw leest het andere populaire damesblad. Via een ingenieus systeem vinden beide damesbladen de weg naar mijn brievenbus, dus ik krijg ze ook onder ogen. Zo heb ik, ietwat later, meegekregen dat prinses Máxima dit jaar 40 is geworden. In 1 van die bladen stond een artikel "Wordt net als Máxima". In 10 stappen werd uitgelegd hoe je een verzorgde vrouw kunt worden met belangstelling voor anderen. En sinds die tijd is er een kop die mij achtervolgt:
"Heb je haar of heb je een kapsel".
Ik kom uit een behoorlijk links gezin, opgegroeid met 1-meiviering, Nivon, Vara, Rode Vrouwen, PvdA en vrouwenemancipatie. Zolang je schoon was en je kleren heel, was meer aandacht voor het uiterlijk niet nodig. Ik denk overigens ook niet dat mijn moeder uit een gezin kwam waar veel aandacht voor het uiterlijk was.
Pas ver op de middelbare school mocht ik gaatjes in mijn oren en hetzelfde gold voor het gebruik van make-up. Alleen was er niemand die mij kon leren hoe ik het op moest brengen. Toen ik dat eindelijk een beetje onder de knie had, bleek ik allergisch voor het merk wat ik gekocht had en hield het weer op.
Hetzelfde gold voor mijn haar. Ik had lang haar, zag de meest fantastische kapsels langskomen maar was niet in staat om het bij mijzelf voor elkaar te krijgen. Meestal hing het los, zat het in een staart of een vlecht, of had ik het voorste gedeelte met een speld boven op mijn hoofd vastgezet. Veel verder dan dat ging mijn kennis niet.
Af en toe had ik een vlaag van verstandsverbijstering en liet ik mijn haar kortwieken. Daardoor kregen de slagen vrij spel en zat het al snel niet meer zoals toen ik bij de kapper vandaan kwam. Bovendien had ik ook geen kaas gegeten van gel, haarlak en de werking van een fohn (die hadden we trouwens ook niet in huis).
Mijn haar is inmiddels weer een stuk aangegroeid en ik kan weer een (klein) staartje dragen. Bij de drogist heb ik klemmen en spelden gekocht om af en toe iets anders dan een staartje te doen, maar elke poging om dat voor elkaar te krijgen mislukt jammerlijk. Of mijn haar is te dik (ik heb erg dik haar), de speld te groot of het ziet er niet uit. En dan schiet elke keer dat zinnetje uit dat tijdschrift door mijn hoofd.
Om in plaats van haar een kapsel te hebben, moet je elke 6-8 weken naar de kapper om de puntjes eruit te laten halen. Je haar verven en het bijhouden is ook een must en natuurlijk ben je dan ook zo handig dat je thuis je haar ook in model kunt houden.
Ik ga niet regelmatig naar de kapper. Als mijn haar in mijn ogen hangt, vind ik het tijd om naar de kapper te gaan. En dan kan er rustig zo'n 4 maanden tussen hebben gezeten. Verven vind ik niet nodig, behalve voor een bijzondere gelegenheid zoals onze trouwdag. Fohnen en in model brengen lukt me niet, ik was mijn haar, droog het met de handdoek, borstel het en het droogt vanzelf.
Door dat zinnetje voel ik mij een slons en voel ik mij behoorlijk tekort schieten. Want diep in mijn hart moet ik toegeven dat ik ook graag een kapsel zou willen in plaats van haar. Het lijkt mij fantastisch om met mijn haar allerlei leuke dingen te kunnen doen (net zoals Máxima). Volgens mijn kapster is het helemaal niet moeilijk, gewoon een kwestie van oefenen. Alleen jammer dat ik dat maar niet onder de knie kan krijgen.
"Heb je haar of heb je een kapsel".
Ik kom uit een behoorlijk links gezin, opgegroeid met 1-meiviering, Nivon, Vara, Rode Vrouwen, PvdA en vrouwenemancipatie. Zolang je schoon was en je kleren heel, was meer aandacht voor het uiterlijk niet nodig. Ik denk overigens ook niet dat mijn moeder uit een gezin kwam waar veel aandacht voor het uiterlijk was.
Pas ver op de middelbare school mocht ik gaatjes in mijn oren en hetzelfde gold voor het gebruik van make-up. Alleen was er niemand die mij kon leren hoe ik het op moest brengen. Toen ik dat eindelijk een beetje onder de knie had, bleek ik allergisch voor het merk wat ik gekocht had en hield het weer op.
Hetzelfde gold voor mijn haar. Ik had lang haar, zag de meest fantastische kapsels langskomen maar was niet in staat om het bij mijzelf voor elkaar te krijgen. Meestal hing het los, zat het in een staart of een vlecht, of had ik het voorste gedeelte met een speld boven op mijn hoofd vastgezet. Veel verder dan dat ging mijn kennis niet.
Af en toe had ik een vlaag van verstandsverbijstering en liet ik mijn haar kortwieken. Daardoor kregen de slagen vrij spel en zat het al snel niet meer zoals toen ik bij de kapper vandaan kwam. Bovendien had ik ook geen kaas gegeten van gel, haarlak en de werking van een fohn (die hadden we trouwens ook niet in huis).
Mijn haar is inmiddels weer een stuk aangegroeid en ik kan weer een (klein) staartje dragen. Bij de drogist heb ik klemmen en spelden gekocht om af en toe iets anders dan een staartje te doen, maar elke poging om dat voor elkaar te krijgen mislukt jammerlijk. Of mijn haar is te dik (ik heb erg dik haar), de speld te groot of het ziet er niet uit. En dan schiet elke keer dat zinnetje uit dat tijdschrift door mijn hoofd.
Om in plaats van haar een kapsel te hebben, moet je elke 6-8 weken naar de kapper om de puntjes eruit te laten halen. Je haar verven en het bijhouden is ook een must en natuurlijk ben je dan ook zo handig dat je thuis je haar ook in model kunt houden.
Ik ga niet regelmatig naar de kapper. Als mijn haar in mijn ogen hangt, vind ik het tijd om naar de kapper te gaan. En dan kan er rustig zo'n 4 maanden tussen hebben gezeten. Verven vind ik niet nodig, behalve voor een bijzondere gelegenheid zoals onze trouwdag. Fohnen en in model brengen lukt me niet, ik was mijn haar, droog het met de handdoek, borstel het en het droogt vanzelf.
Door dat zinnetje voel ik mij een slons en voel ik mij behoorlijk tekort schieten. Want diep in mijn hart moet ik toegeven dat ik ook graag een kapsel zou willen in plaats van haar. Het lijkt mij fantastisch om met mijn haar allerlei leuke dingen te kunnen doen (net zoals Máxima). Volgens mijn kapster is het helemaal niet moeilijk, gewoon een kwestie van oefenen. Alleen jammer dat ik dat maar niet onder de knie kan krijgen.
dinsdag 1 november 2011
Blij
Ik ga niet over het waarom in details treden, maar de relatie tussen mij en mijn moeder laat behoorlijk te wensen over. In juni kreeg ik een brief van haar waarin zij aangaf dat ze graag duidelijkheid wou hebben over het vervolg en dingen uit zou willen spreken. Op dat moment stond mijn hoofd niet naar een zwaar gesprek omdat ik midden in het revalidatietraject zat. Ik heb toen een mail gestuurd dat ik open stond voor een gesprek maar nu niet.
Vervolgens merkte ik dat ik tegen dat mogelijke gesprek op zag. Er is al jaren zo weinig contact tussen ons geweest dat van een gewone band geen sprake is. Om in die omstandigheden een zwaar en emotioneel gesprek aan te gaan, is niet gemakkelijk en misschien zelfs wel teveel gevraagd.
Tijdens de crematie van een paar weken geleden, kwam ik haar tegen en heb haar een lift naar het station aangeboden. En het viel mij weer op dat, als we dan samen zijn, het eigenlijk best meevalt en zelfs gezellig is. Maar ja, die drempel om in contact te komen is in al die jaren een bijna niet te beklimmen berg geworden.
Mijn moeder heeft vorig jaar in haar eentje het laatste deel van het Pieterpad gelopen. Zij heeft dus ervaring in het plannen van een dagafstand, het regelen van een slaapplaats en het zoeken naar een eetgelegenheid. Laten dat nu net allemaal dingen zijn die ik voor mijn voorgenomen tocht uit moet zoeken :-). Het biedt de mogelijkheid om contact te leggen met elkaar over iets waar we beiden enthousiast over kunnen zijn, we hoeven het niet over ingewikkelde, zware dingen te hebben en we kunnen op een andere manier (heel langzaam) een andere, nieuwe band opbouwen. Het idee was goed, voor de uitvoering moest die berg weer eens beklommen worden.
Zondagmorgen had ik voldoende moed bijeengeraapt om mijn moeder een mail te sturen. En natuurlijk wilde ik het liefst per kerende mail een reactie terug. Daar moest ik wat langer op wachten maar gisteren kreeg ik de mail waar ik op hoopte. Ze wil graag met mij mijn tocht voorbereiden. En nu ben ik blij en gelukkig.
Vervolgens merkte ik dat ik tegen dat mogelijke gesprek op zag. Er is al jaren zo weinig contact tussen ons geweest dat van een gewone band geen sprake is. Om in die omstandigheden een zwaar en emotioneel gesprek aan te gaan, is niet gemakkelijk en misschien zelfs wel teveel gevraagd.
Tijdens de crematie van een paar weken geleden, kwam ik haar tegen en heb haar een lift naar het station aangeboden. En het viel mij weer op dat, als we dan samen zijn, het eigenlijk best meevalt en zelfs gezellig is. Maar ja, die drempel om in contact te komen is in al die jaren een bijna niet te beklimmen berg geworden.
Mijn moeder heeft vorig jaar in haar eentje het laatste deel van het Pieterpad gelopen. Zij heeft dus ervaring in het plannen van een dagafstand, het regelen van een slaapplaats en het zoeken naar een eetgelegenheid. Laten dat nu net allemaal dingen zijn die ik voor mijn voorgenomen tocht uit moet zoeken :-). Het biedt de mogelijkheid om contact te leggen met elkaar over iets waar we beiden enthousiast over kunnen zijn, we hoeven het niet over ingewikkelde, zware dingen te hebben en we kunnen op een andere manier (heel langzaam) een andere, nieuwe band opbouwen. Het idee was goed, voor de uitvoering moest die berg weer eens beklommen worden.
Zondagmorgen had ik voldoende moed bijeengeraapt om mijn moeder een mail te sturen. En natuurlijk wilde ik het liefst per kerende mail een reactie terug. Daar moest ik wat langer op wachten maar gisteren kreeg ik de mail waar ik op hoopte. Ze wil graag met mij mijn tocht voorbereiden. En nu ben ik blij en gelukkig.
maandag 31 oktober 2011
Toch maar een tweede blog
Voor degenen die mij al wat langer kennen, zal het geen nieuwtje zijn dat ik iemand ben die vooral met haar hoofd werkt. Pas als mijn hoofd de situatie, het plan of wat dan ook aan alle kanten bekeken en bedacht heeft, dan komt het naar buiten. Nu ik steeds meer leer voelen, wordt elke gedachte ook nog eens een keer aan mijn gevoel getoetst, dus mijn hoofd draait soms overuren. En dat is niet bevorderlijk voor de hoeveelheid slaap die ik krijg en dus ook niet voor mijn vermoeidheid.
Het zal waarschijnlijk niemand verbazen dat ik met mijn plan van een voettocht naar Rome mijn hoofd op turbo-snelheid heb gezet. En het moment kwam dat ik toch echt in moest grijpen. Mijn wallen hingen zo'n beetje op mijn knieën en mijn denkwereld werd steeds beperkter.
Het echte schrijven over mijn plan heb ik zolang mogelijk uit lopen stellen.
De eerste reden daarvoor is dat ik niet goed wist of ik wel of niet een tweede blog over mijn tocht wou beginnen. Als ik eenmaal onderweg ben, wil ik mij niet verplicht voelen om constant op zoek te gaan naar een mogelijkheid tot internet. En als ik dan al een mogelijkheid tot internet heb gevonden, dan schrijf ik waarschijnlijk liever een mail naar Man in plaats van het bijhouden van een blog.
De tweede reden is dat het echt schrijven over mijn plan het ineens een heel stuk concreter en echter maakt. En op de een of andere manier blijf ik die stap altijd eng vinden, alsof er geen weg meer terug is.
Uiteindelijk ben ik dan toch overstag gegaan. Ik kan in dit blog over mijn plan en de vorderingen daarmee schrijven, maar dan gaat er van alles en nog wat door elkaar lopen. Ik denk niet dat het de leesbaarheid van dit blog ten goede gaat komen. Bovendien geeft een apart blog meer kansen om de rode draden te zien.
Daarnaast heb ik in de twee weken dat ik regelmatig op internet loop te zoeken naar informatie, alleen maar blogs gevonden die over de reis zelf gaan en niet over de voorbereidingen op weg ernaar toe.
Dus voor iedereen die wil weten hoe het met mijn plan om een voettocht naar Rome te maken gaat: Stuiterbolletje op reis. De link staat ook in het lijstje met blogs dat ik volg.
Dan kan ik hier gewoon mijn ei weer kwijt over alledaagse en minder alledaagse dingen.
Het zal waarschijnlijk niemand verbazen dat ik met mijn plan van een voettocht naar Rome mijn hoofd op turbo-snelheid heb gezet. En het moment kwam dat ik toch echt in moest grijpen. Mijn wallen hingen zo'n beetje op mijn knieën en mijn denkwereld werd steeds beperkter.
Het echte schrijven over mijn plan heb ik zolang mogelijk uit lopen stellen.
De eerste reden daarvoor is dat ik niet goed wist of ik wel of niet een tweede blog over mijn tocht wou beginnen. Als ik eenmaal onderweg ben, wil ik mij niet verplicht voelen om constant op zoek te gaan naar een mogelijkheid tot internet. En als ik dan al een mogelijkheid tot internet heb gevonden, dan schrijf ik waarschijnlijk liever een mail naar Man in plaats van het bijhouden van een blog.
De tweede reden is dat het echt schrijven over mijn plan het ineens een heel stuk concreter en echter maakt. En op de een of andere manier blijf ik die stap altijd eng vinden, alsof er geen weg meer terug is.
Uiteindelijk ben ik dan toch overstag gegaan. Ik kan in dit blog over mijn plan en de vorderingen daarmee schrijven, maar dan gaat er van alles en nog wat door elkaar lopen. Ik denk niet dat het de leesbaarheid van dit blog ten goede gaat komen. Bovendien geeft een apart blog meer kansen om de rode draden te zien.
Daarnaast heb ik in de twee weken dat ik regelmatig op internet loop te zoeken naar informatie, alleen maar blogs gevonden die over de reis zelf gaan en niet over de voorbereidingen op weg ernaar toe.
Dus voor iedereen die wil weten hoe het met mijn plan om een voettocht naar Rome te maken gaat: Stuiterbolletje op reis. De link staat ook in het lijstje met blogs dat ik volg.
Dan kan ik hier gewoon mijn ei weer kwijt over alledaagse en minder alledaagse dingen.
vrijdag 28 oktober 2011
Signalen
Er waren twee reacties op mijn vorige berichtje, waar ik nu wat nader op in wil gaan: over het trekken van engelenkaarten en dat de wereld samenspant om mijn droom te laten uitkomen.
Er is een periode in mijn leven geweest waarin ik mij heel erg bezig heb gehouden met engelenkaarten, tarotkaarten, horoscopen en dergelijke. Deels uit interesse (als stuiterbol ben ik nu eenmaal snel ergens in geïnteresseerd) en deels omdat ik antwoorden zocht op bepaalde levensvragen. Hoewel de interesse met vlagen kwam en ging, was er wel iets wat mij aan deze esotherische wereld opviel en dat zal ik dan maar even (kort door de bocht en oneerbiedig) slachtofferschap noemen. Dingen waren zoals ze waren en op enige verbetering hoefde je niet te wachten.
Een voorbeeld: mijn getrokken engelenkaart zegt: ieder begin wordt wonderbaarlijk beschermd. Voor de mensen waar ik in die periode mee in contact kwam zou dat uitgelegd worden als: het begin wordt beschermd maar op den duur is het geen begin meer en dan is de bescherming ook weg. Ik zou er maar niet aan beginnen.
Of als ze werden aangesproken op hun gedrag: mijn horoscoop geeft aan dat hier geen verbetering meer in zit.
Dat staat haaks op mijn geloof dat een mens kan groeien en veranderen en dat je een eigen verantwoordelijkheid hebt. Sinds die tijd probeer ik meer en meer op mijn eigen gevoel en intuïtie te vertrouwen. Ook dan zijn er nog steeds momenten dat ik het gevoel heb dat het leven wel erg oneerlijk en onrechtvaardig is, daar is geen ontkomen aan. De cruciale vraag is dan of je daar in blijft hangen en bevestiging in zoekt of dat je, hoe moeilijk soms ook, het leven weer oppakt. Het zal duidelijk zijn dat ik meer een aanhanger van het laatste ben. Maar het trekken van een engelenkaart is natuurlijk wel altijd leuk om te doen, zeker als je de jarige er heel erg blij mee maakt.
Nu ik steeds meer leer te vertrouwen op mijn eigen gevoel en daar naar durf te handelen, gaan steeds meer dingen die ik onderneem van een leien dakje. Het plan om een lange voettocht te gaan maken, is niet iets wat zomaar uit de lucht is komen vallen. Ik loop al zo'n 20 jaar lang allerlei beurzen af waarin wandel- en fietstochten worden gepromoot en waar je in contact kunt komen met mensen die zo'n tocht al eens ondernomen hebben. Vervolgens liep ik een uur te dromen in de kaarten- en reisboekhandel, raakte in de stress vanwege de voorbereidingen die zo'n reis met zich meebracht, kwam niet verder dan halfbakken pogingen om te oefenen en mijn hele omgeving vond zo'n reis wel het domste wat ik zou kunnen doen. Kortom, de wereld werkte niet mee om mijn droom te verwezenlijken.
Terugkijkend op mijn leven (goh wat ben ik oud ;-) ) zie ik meer van dat soort momenten waarop ik hard aan mijn ideeën heb lopen trekken om ze te realiseren. En inmiddels ben ik erachter dat als je hard moet trekken je het idee beter (nog even) in de koelkast kan zetten. De tijd is er (nog) niet rijp voor.
In de afgelopen 20 jaar heb ik kennelijk een behoorlijke ontwikkeling doorgemaakt waardoor ik nu wel in staat ben te verwezenlijken waar ik al jaren van droom. En dan krijg je allerlei cadeautjes in je schoot geworpen.
Er blijkt een vrouw op 5km afstand van mij te wonen die ook naar Rome is geweest en die graag haar ervaringen wil delen.
Hoewel ik van huis uit een loper ben, heb ik zitten twijfelen of ik uit veiligheidsoverwegingen toch niet beter op de fiets zou kunnen gaan. In de kaartenwinkel was een overzichtskaart met europese fietsroutes. Normaal mag je die niet meenemen, maar deze keer was dat geen enkel probleem. En vervolgens kijk ik op internet, zie een alternatieve route zodat ik wel kan wandelen.
Het overgrote deel van mijn route is wel voorzien van markering maar is niet beschreven in routeboekjes. De medewerkers van de kaartenwinkel bieden spontaan aan om te kijken of ze mij op een andere manier van de benodigde informatie kunnen voorzien. Dat zal zeker voorkomen dat ik mij een breuk til aan een enorme hoeveelheid kaarten.
De reisverslagen over een voetreis naar Rome worden in de bieb net ingeleverd op het moment dat ik binnen stap.
En misschien wel het meest belangrijke: alle mensen die het voorheen niet zagen zitten dat ik zo'n tocht ging ondernemen, zijn nu allemaal voor en zeggen dat ik het vooral moet doen.
Er zullen zeker mensen zijn die dit allemaal overdreven vinden. Voor mij zijn het kleine tekenen aan de wand dat ik bezig ben mijn hart te volgen en te doen wat ik vanuit mijn innerlijk doen moet. En dat is wat ik bedoel met mijn gevoel dat de wereld samenspant om mijn droom te realiseren.
Het is geen garantie dat de tocht van een leien dakje zal gaan. Ook ik zal, net als zovelen, vast last krijgen van blaren, verdwalen, extra moeten lopen omdat er geen kamers in een hostel vrij zijn, verzuipen in de regen en gillend gek worden van de hitte. Maar ik weet zeker dat het meer dan de moeite waard zal zijn en dat de mooie, ontroerende en fantastische momenten waar ik mij nu nog geen voorstellen van kan maken uiteindelijk zwaarder zullen wegen.
En dan is het nu, na al dat filosofische geleuter, tijd om mijn bril op te halen bij de opticiën. Ook een goede les: het leven gaat gewoon door.
Er is een periode in mijn leven geweest waarin ik mij heel erg bezig heb gehouden met engelenkaarten, tarotkaarten, horoscopen en dergelijke. Deels uit interesse (als stuiterbol ben ik nu eenmaal snel ergens in geïnteresseerd) en deels omdat ik antwoorden zocht op bepaalde levensvragen. Hoewel de interesse met vlagen kwam en ging, was er wel iets wat mij aan deze esotherische wereld opviel en dat zal ik dan maar even (kort door de bocht en oneerbiedig) slachtofferschap noemen. Dingen waren zoals ze waren en op enige verbetering hoefde je niet te wachten.
Een voorbeeld: mijn getrokken engelenkaart zegt: ieder begin wordt wonderbaarlijk beschermd. Voor de mensen waar ik in die periode mee in contact kwam zou dat uitgelegd worden als: het begin wordt beschermd maar op den duur is het geen begin meer en dan is de bescherming ook weg. Ik zou er maar niet aan beginnen.
Of als ze werden aangesproken op hun gedrag: mijn horoscoop geeft aan dat hier geen verbetering meer in zit.
Dat staat haaks op mijn geloof dat een mens kan groeien en veranderen en dat je een eigen verantwoordelijkheid hebt. Sinds die tijd probeer ik meer en meer op mijn eigen gevoel en intuïtie te vertrouwen. Ook dan zijn er nog steeds momenten dat ik het gevoel heb dat het leven wel erg oneerlijk en onrechtvaardig is, daar is geen ontkomen aan. De cruciale vraag is dan of je daar in blijft hangen en bevestiging in zoekt of dat je, hoe moeilijk soms ook, het leven weer oppakt. Het zal duidelijk zijn dat ik meer een aanhanger van het laatste ben. Maar het trekken van een engelenkaart is natuurlijk wel altijd leuk om te doen, zeker als je de jarige er heel erg blij mee maakt.
Nu ik steeds meer leer te vertrouwen op mijn eigen gevoel en daar naar durf te handelen, gaan steeds meer dingen die ik onderneem van een leien dakje. Het plan om een lange voettocht te gaan maken, is niet iets wat zomaar uit de lucht is komen vallen. Ik loop al zo'n 20 jaar lang allerlei beurzen af waarin wandel- en fietstochten worden gepromoot en waar je in contact kunt komen met mensen die zo'n tocht al eens ondernomen hebben. Vervolgens liep ik een uur te dromen in de kaarten- en reisboekhandel, raakte in de stress vanwege de voorbereidingen die zo'n reis met zich meebracht, kwam niet verder dan halfbakken pogingen om te oefenen en mijn hele omgeving vond zo'n reis wel het domste wat ik zou kunnen doen. Kortom, de wereld werkte niet mee om mijn droom te verwezenlijken.
Terugkijkend op mijn leven (goh wat ben ik oud ;-) ) zie ik meer van dat soort momenten waarop ik hard aan mijn ideeën heb lopen trekken om ze te realiseren. En inmiddels ben ik erachter dat als je hard moet trekken je het idee beter (nog even) in de koelkast kan zetten. De tijd is er (nog) niet rijp voor.
In de afgelopen 20 jaar heb ik kennelijk een behoorlijke ontwikkeling doorgemaakt waardoor ik nu wel in staat ben te verwezenlijken waar ik al jaren van droom. En dan krijg je allerlei cadeautjes in je schoot geworpen.
Er blijkt een vrouw op 5km afstand van mij te wonen die ook naar Rome is geweest en die graag haar ervaringen wil delen.
Hoewel ik van huis uit een loper ben, heb ik zitten twijfelen of ik uit veiligheidsoverwegingen toch niet beter op de fiets zou kunnen gaan. In de kaartenwinkel was een overzichtskaart met europese fietsroutes. Normaal mag je die niet meenemen, maar deze keer was dat geen enkel probleem. En vervolgens kijk ik op internet, zie een alternatieve route zodat ik wel kan wandelen.
Het overgrote deel van mijn route is wel voorzien van markering maar is niet beschreven in routeboekjes. De medewerkers van de kaartenwinkel bieden spontaan aan om te kijken of ze mij op een andere manier van de benodigde informatie kunnen voorzien. Dat zal zeker voorkomen dat ik mij een breuk til aan een enorme hoeveelheid kaarten.
De reisverslagen over een voetreis naar Rome worden in de bieb net ingeleverd op het moment dat ik binnen stap.
En misschien wel het meest belangrijke: alle mensen die het voorheen niet zagen zitten dat ik zo'n tocht ging ondernemen, zijn nu allemaal voor en zeggen dat ik het vooral moet doen.
Er zullen zeker mensen zijn die dit allemaal overdreven vinden. Voor mij zijn het kleine tekenen aan de wand dat ik bezig ben mijn hart te volgen en te doen wat ik vanuit mijn innerlijk doen moet. En dat is wat ik bedoel met mijn gevoel dat de wereld samenspant om mijn droom te realiseren.
Het is geen garantie dat de tocht van een leien dakje zal gaan. Ook ik zal, net als zovelen, vast last krijgen van blaren, verdwalen, extra moeten lopen omdat er geen kamers in een hostel vrij zijn, verzuipen in de regen en gillend gek worden van de hitte. Maar ik weet zeker dat het meer dan de moeite waard zal zijn en dat de mooie, ontroerende en fantastische momenten waar ik mij nu nog geen voorstellen van kan maken uiteindelijk zwaarder zullen wegen.
En dan is het nu, na al dat filosofische geleuter, tijd om mijn bril op te halen bij de opticiën. Ook een goede les: het leven gaat gewoon door.
dinsdag 25 oktober 2011
Mijn eerste trainingsdag
Ieder begin wordt wonderbaarlijk beschermd. Heb vertrouwen.
Dit stond op de engelenkaart die ik afgelopen zondag tijdens een verjaardagsfeest trok. De situatie die ik daarbij in gedachten had was het plan waar ik in mijn vorige berichtje even kort melding van heb gemaakt. Onze coach heeft mij vorige week opdracht gegeven om mijn plan zo veel mogelijk wereldkundig te maken zodat ik half november een gefundeerde beslissing kan nemen of ik er wel of niet mee doorga. Hoewel ik echt heel erg enthousiast en blij ben met mijn plan is het toch wel heel erg eng om het zomaar de wijde wereld in te slingeren.
Dus draai ik er nog even omheen. Het plan zit nu zo'n 10 dagen in mijn hoofd en ik heb al de nodige hobbels moeten overwinnen. Ten eerste mijzelf: ik vond het best moeilijk om aan mijzelf toe te geven dat ik dit echt heel, heel, heel erg graag wil. Het is niet het einde van de wereld als het niet door zou gaan, maar toch.
De tweede hobbel was Man: zonder zijn medewerking en steun op de achtergrond zal mijn plan een stuk moeilijker te realiseren zijn.
De derde hobbel was onze coach: je kunt zo enthousiast over een plan zijn als je maar kunt zijn maar als de achterliggende motivatie niet klopt, zal het plan geen enkele kans van slagen hebben. Ik heb de 2 uur durende motivatiecheck doorstaan. Mijn plan was geen vlucht voor het een of ander maar echt het realiseren van een diep verlangen.
En de laatste hobbel die genomen moest worden was het centrum: mijn plan gaat mentaal maar vooral fysiek heel veel van mij vragen. Op dit moment hebben de mensen van het centrum een beter beeld van mijn lichamelijke conditie dan dat ik dat heb, dus hun oordeel is voor mij heel belangrijk. Als ik het komende half jaar gebruik om mijn voelen (zowel mentaal als fysiek) te verbeteren, grenzen te herkennen en niet overschrijden en zo snel mogelijk zou beginnen met trainen, dan stonden ze volledig achter mijn plan.
Dus na mijn ontbijt kleed ik mij om voor mijn eerste training: 3km op een behoorlijk hoog tempo. Er zullen nog heel veel meer trainingsdagen volgen. En dan hoop ik, in mijn eentje, op 14 mei te vertrekken voor een wandeltocht via Brussel, Parijs, Nice, stukje trein, Pisa en nog veel meer plaatsen om dan uiteindelijk in Rome uit te komen.
Ik ben nu bezig met het aanleggen van een lijst met vragen waarop ik ter voorbereiding een antwoord nodig heb. Half november is er een bijeenkomst van mensen die al een keer naar Rome zijn gelopen en van mensen die dat van plan zijn. Na die bijeenkomst neem ik de definitieve beslissing.
Maar zoals mijn engelenkaart aangeeft: ieder begin wordt wonderbaarlijk beschermd, en het lijkt wel alsof de hele wereld bezig is om mijn droom mogelijk te maken.
Dit stond op de engelenkaart die ik afgelopen zondag tijdens een verjaardagsfeest trok. De situatie die ik daarbij in gedachten had was het plan waar ik in mijn vorige berichtje even kort melding van heb gemaakt. Onze coach heeft mij vorige week opdracht gegeven om mijn plan zo veel mogelijk wereldkundig te maken zodat ik half november een gefundeerde beslissing kan nemen of ik er wel of niet mee doorga. Hoewel ik echt heel erg enthousiast en blij ben met mijn plan is het toch wel heel erg eng om het zomaar de wijde wereld in te slingeren.
Dus draai ik er nog even omheen. Het plan zit nu zo'n 10 dagen in mijn hoofd en ik heb al de nodige hobbels moeten overwinnen. Ten eerste mijzelf: ik vond het best moeilijk om aan mijzelf toe te geven dat ik dit echt heel, heel, heel erg graag wil. Het is niet het einde van de wereld als het niet door zou gaan, maar toch.
De tweede hobbel was Man: zonder zijn medewerking en steun op de achtergrond zal mijn plan een stuk moeilijker te realiseren zijn.
De derde hobbel was onze coach: je kunt zo enthousiast over een plan zijn als je maar kunt zijn maar als de achterliggende motivatie niet klopt, zal het plan geen enkele kans van slagen hebben. Ik heb de 2 uur durende motivatiecheck doorstaan. Mijn plan was geen vlucht voor het een of ander maar echt het realiseren van een diep verlangen.
En de laatste hobbel die genomen moest worden was het centrum: mijn plan gaat mentaal maar vooral fysiek heel veel van mij vragen. Op dit moment hebben de mensen van het centrum een beter beeld van mijn lichamelijke conditie dan dat ik dat heb, dus hun oordeel is voor mij heel belangrijk. Als ik het komende half jaar gebruik om mijn voelen (zowel mentaal als fysiek) te verbeteren, grenzen te herkennen en niet overschrijden en zo snel mogelijk zou beginnen met trainen, dan stonden ze volledig achter mijn plan.
Dus na mijn ontbijt kleed ik mij om voor mijn eerste training: 3km op een behoorlijk hoog tempo. Er zullen nog heel veel meer trainingsdagen volgen. En dan hoop ik, in mijn eentje, op 14 mei te vertrekken voor een wandeltocht via Brussel, Parijs, Nice, stukje trein, Pisa en nog veel meer plaatsen om dan uiteindelijk in Rome uit te komen.
Ik ben nu bezig met het aanleggen van een lijst met vragen waarop ik ter voorbereiding een antwoord nodig heb. Half november is er een bijeenkomst van mensen die al een keer naar Rome zijn gelopen en van mensen die dat van plan zijn. Na die bijeenkomst neem ik de definitieve beslissing.
Maar zoals mijn engelenkaart aangeeft: ieder begin wordt wonderbaarlijk beschermd, en het lijkt wel alsof de hele wereld bezig is om mijn droom mogelijk te maken.
vrijdag 21 oktober 2011
Een zware week
Deze week was een zware week. Niet dat ik nu zoveel uit te voeren had, maar omdat aan alle kanten mijn rust erbij in schoot. En dan wordt wel erg duidelijk dat ik die rust echt heel erg hard nodig heb. Verder heb ik sinds zondag een gewaagd en fantastisch plan in mijn hoofd en dat kost mij vanwege de opwinding behoorlijk veel slaap. Over dat plan volgt een andere keer meer.
Eind september had ik de eindtest op het centrum. Ondanks het feit dat ik het weekend voor de eindtest de wandeltocht had gelopen, ging de test heel erg goed. Ik ben met vlag en wimpel geslaagd. Mijn conditie, mijn spierkracht en mijn lichaamsbalans waren met sprongen vooruit gegaan. Daarnaast was ik ook mentaal behoorlijk meer in evenwicht dan aan het begin. Een prestatie om trots op te zijn.
Aan de andere kant was het ook wel duidelijk dat ik er nog lang niet ben. Het is aan mij om nu, met minimale begeleiding van het centrum, mijn rust te blijven nemen, te blijven voelen of de grens bereikt is en vervolgens daar naar te handelen. Hoewel ik had verwacht dat het nemen van rust zonder dat ik naar het centrum zou moeten een stuk makkelijker zou zijn dan toen ik nog wel naar het centrum ging, bleek ik mij daar behoorlijk in vergist te hebben.
Deze week is alle rust erbij ingeschoten. Het kost mij heel duidelijk veel moeite om rust te nemen als er een "vreemde" bij ons in huis aanwezig is. Man is de hele week in de weer geweest met de hovenier om de vijver te repareren en te vergroten. Dat is echt een heel aardige man maar ik voel me dan kennelijk toch niet zo op mijn gemak, dat ik de deur van mijn kamer achter mij dicht trek om te gaan rusten. Vandaag is het rubber erin gekomen en is het vullen begonnen. Maandag de rest van de afwerking en dan is het wel heel erg mooi geworden. Dus maandag is de rust ook nog ver te zoeken.
Donderdag werd Schoonpa geopereerd aan carpaletunnelsyndroom en die man is zo eigenwijs dat zowel Man als ik het niet aandurven hem veel alleen te laten. Gisteren druk bezig in het huis van Schoonpa en vandaag heeft Man Schoonpa meegenomen naar ons huis (Man is daar gisteren voor de zekerheid blijven slapen). Man was bezig met de vijver en het was mijn taak om Schoonpa bezig te houden. Man is erg als hij ziek is, maar Schoonpa is vele malen erger. Dodelijk vermoeiend dus en aan rust hoef ik niet te denken.
Man brengt op dit moment Schoonpa weer terug naar huis en ik geniet van het moment dat ik het huis helemaal voor mij alleen heb. Lekker in mijn pyama met een stapel kussens in mijn rug in/op mijn bed. Ben ik heel onaardig als Man van mij nog wel even weg mag blijven?
Eind september had ik de eindtest op het centrum. Ondanks het feit dat ik het weekend voor de eindtest de wandeltocht had gelopen, ging de test heel erg goed. Ik ben met vlag en wimpel geslaagd. Mijn conditie, mijn spierkracht en mijn lichaamsbalans waren met sprongen vooruit gegaan. Daarnaast was ik ook mentaal behoorlijk meer in evenwicht dan aan het begin. Een prestatie om trots op te zijn.
Aan de andere kant was het ook wel duidelijk dat ik er nog lang niet ben. Het is aan mij om nu, met minimale begeleiding van het centrum, mijn rust te blijven nemen, te blijven voelen of de grens bereikt is en vervolgens daar naar te handelen. Hoewel ik had verwacht dat het nemen van rust zonder dat ik naar het centrum zou moeten een stuk makkelijker zou zijn dan toen ik nog wel naar het centrum ging, bleek ik mij daar behoorlijk in vergist te hebben.
Deze week is alle rust erbij ingeschoten. Het kost mij heel duidelijk veel moeite om rust te nemen als er een "vreemde" bij ons in huis aanwezig is. Man is de hele week in de weer geweest met de hovenier om de vijver te repareren en te vergroten. Dat is echt een heel aardige man maar ik voel me dan kennelijk toch niet zo op mijn gemak, dat ik de deur van mijn kamer achter mij dicht trek om te gaan rusten. Vandaag is het rubber erin gekomen en is het vullen begonnen. Maandag de rest van de afwerking en dan is het wel heel erg mooi geworden. Dus maandag is de rust ook nog ver te zoeken.
Donderdag werd Schoonpa geopereerd aan carpaletunnelsyndroom en die man is zo eigenwijs dat zowel Man als ik het niet aandurven hem veel alleen te laten. Gisteren druk bezig in het huis van Schoonpa en vandaag heeft Man Schoonpa meegenomen naar ons huis (Man is daar gisteren voor de zekerheid blijven slapen). Man was bezig met de vijver en het was mijn taak om Schoonpa bezig te houden. Man is erg als hij ziek is, maar Schoonpa is vele malen erger. Dodelijk vermoeiend dus en aan rust hoef ik niet te denken.
Man brengt op dit moment Schoonpa weer terug naar huis en ik geniet van het moment dat ik het huis helemaal voor mij alleen heb. Lekker in mijn pyama met een stapel kussens in mijn rug in/op mijn bed. Ben ik heel onaardig als Man van mij nog wel even weg mag blijven?
vrijdag 14 oktober 2011
Lang leve de zonnebril!
Gisteren had ik een afspraak bij de optometrist. Vorige week had ik mijn jaarlijkse oogcontrole en vanwege mijn vermoeidheid leek het de opticien raadzaam om mijn ogen aan een nader onderzoek te onderwerpen. Het hing er om of ik wel of niet een bril voor veraf nodig zou hebben. Gelukkig bleek mijn opticien over een optometrist te beschikken, dus kon ik gewoon in de buurt terecht.
Er was mij verteld dat ik niet zelf naar huis zou mogen gaan, dus wat overleg en regelwerk was nodig. Uiteindelijk is Man met fietsendrager naar zijn werk gegaan en ik op de fiets naar de opticien. De fietssleutel had ik aan de balie afgegeven, zodat Man gewoon de fiets mee zou kunnen nemen en achterop de auto kon zetten. Van te voren het eten al zoveel mogelijk voorbereid en de chins van een schoon hok voorzien. De zonnebril en een petje in de fietstas. Mij kon niets meer overkomen, behalve ondergaan wat ik moest ondergaan. Ik hou namelijk niet van gepruts met of aan mijn ogen.
Om een zo goed mogelijke inschatting van mijn oogsterkte te verkrijgen, kreeg ik speciale druppels in mijn ogen. Hierdoor wordt de pupil zo groot mogelijk en de lens achter de pupil ontspannen. Nadat je de druppels in je ogen hebt gekregen, moet je een half uur wachten totdat de oogmeting plaats kan vinden. Direct na het toedienen van de druppels hebben de optometrist en ik alvast een montuur uitgekozen voor het geval dat. Dat had ook niet veel later gekund want daarna ging ik steeds waziger zien. Het is een rare gewaarwording dat je ineens met je leesbril heel goed in de verte kunt kijken. Uiteindelijk werd duidelijk dat ik inderdaad een bril voor veraf nodig had. Over 10 dagen is hij klaar. Ondersteund door Man, met zonnebril en petje tegen het licht, ging ik weer naar huis.
Ik zit nu te wachten totdat de druppels zijn uitgewerkt. Het heeft zo'n 5 uur geduurd voordat mijn zicht weer normaal was. Het is heel prettig dat ik niet meer zo wazig zie. Maar mijn pupillen worden niet zo snel weer normaal. Volgens Man zijn ze kleiner dan gisteren maar ze zijn nog steeds groot en dat houdt in dat ze heel erg lichtgevoelig zijn. Ik heb de hele dag mijn zonnebril opgehad (binnen en buiten) en ik was heel blij met de uitvinding ervan. Gelukkig was er binnen bij het crematorium niet zulk fel licht, want dat is een moment waarop een zonnebril niet gepast is.
Nog wat nagekomen berichten:
De braadstoom-karbonade vond ik niet lekker. Dat dus niet weer.
Ik was afgelopen zondag van plan al jullie blogs bij te lezen, alleen kregen we 's morgens een telefoontje van mijn broer dat zijn schoonvader was overleden. Toen had ik het helemaal gehad en had ik nergens meer zin in.
Er was mij verteld dat ik niet zelf naar huis zou mogen gaan, dus wat overleg en regelwerk was nodig. Uiteindelijk is Man met fietsendrager naar zijn werk gegaan en ik op de fiets naar de opticien. De fietssleutel had ik aan de balie afgegeven, zodat Man gewoon de fiets mee zou kunnen nemen en achterop de auto kon zetten. Van te voren het eten al zoveel mogelijk voorbereid en de chins van een schoon hok voorzien. De zonnebril en een petje in de fietstas. Mij kon niets meer overkomen, behalve ondergaan wat ik moest ondergaan. Ik hou namelijk niet van gepruts met of aan mijn ogen.
Om een zo goed mogelijke inschatting van mijn oogsterkte te verkrijgen, kreeg ik speciale druppels in mijn ogen. Hierdoor wordt de pupil zo groot mogelijk en de lens achter de pupil ontspannen. Nadat je de druppels in je ogen hebt gekregen, moet je een half uur wachten totdat de oogmeting plaats kan vinden. Direct na het toedienen van de druppels hebben de optometrist en ik alvast een montuur uitgekozen voor het geval dat. Dat had ook niet veel later gekund want daarna ging ik steeds waziger zien. Het is een rare gewaarwording dat je ineens met je leesbril heel goed in de verte kunt kijken. Uiteindelijk werd duidelijk dat ik inderdaad een bril voor veraf nodig had. Over 10 dagen is hij klaar. Ondersteund door Man, met zonnebril en petje tegen het licht, ging ik weer naar huis.
Ik zit nu te wachten totdat de druppels zijn uitgewerkt. Het heeft zo'n 5 uur geduurd voordat mijn zicht weer normaal was. Het is heel prettig dat ik niet meer zo wazig zie. Maar mijn pupillen worden niet zo snel weer normaal. Volgens Man zijn ze kleiner dan gisteren maar ze zijn nog steeds groot en dat houdt in dat ze heel erg lichtgevoelig zijn. Ik heb de hele dag mijn zonnebril opgehad (binnen en buiten) en ik was heel blij met de uitvinding ervan. Gelukkig was er binnen bij het crematorium niet zulk fel licht, want dat is een moment waarop een zonnebril niet gepast is.
Nog wat nagekomen berichten:
De braadstoom-karbonade vond ik niet lekker. Dat dus niet weer.
Ik was afgelopen zondag van plan al jullie blogs bij te lezen, alleen kregen we 's morgens een telefoontje van mijn broer dat zijn schoonvader was overleden. Toen had ik het helemaal gehad en had ik nergens meer zin in.
zaterdag 8 oktober 2011
Stress en visite
Ik heb af en toe van die momenten dat ik niet lekker in mijn vel zit, huilerig, ruzie schoppen om niets, slecht slapen en stijf staan van de stress. Meestal ben ik dan ergens niet blij mee, maar heb ik op dat moment geen idee wat mij dwars zit. Soms kom ik er snel achter en dan is mijn bui ook snel verdwenen, soms duurt het wat langer. Dit keer is het een wat langer gebeuren en dan is het niet handig dat er gisteravond mensen op bezoek kwamen. Vandaar dat het bloggen gisteren er bij in is geschoten.
Gisteren kregen Man en ik dus bezoek. Het was de eerste keer sinds wij gescheiden ruimtes hebben, dat we bezoek kregen. De mensen die op bezoek kwamen, weten niks van de problemen van Man en dat willen we graag zo lang mogelijk zo houden. Het eerste probleem wat we tegenkwamen was: waar gaan we met het bezoek zitten. Uiteindelijk was de ruimte van Man de beste plek maar toen moest er wel hard gewerkt worden om de boel schoon en opgeruimd te krijgen.
De eerste horde was genomen, op naar horde 2. Ons bezoek bestond uit een Française en Hongaarse Roemeen (hij noemt zichzelf Hongaar). Ik was de afgelopen 3 maanden al regelmatig bij ze over de vloer geweest en heb vol verbazing naar hun gastvrijheid gekeken en er van genoten. Ze hadden Man en mij uitgenodigd om te komen eten, maar het lukte maar niet om een afspraak te maken. Daarom hebben wij hun uitgenodigd om 's avonds op de Nederlandse manier koffie te komen drinken. Het leek erop dat Man en Hongaar elkaar wel aardig zouden kunnen vinden, dus Française en ik zagen een kennismaking wel zitten.
Wij komen zelf nooit verder dan 2 bekers thee 's avonds, meestal zelfs zonder iets erbij of anders iets van fruit. Maar bij anderen heb ik het koffie-ritueel regelmatig meegemaakt. En eerlijk gezegd moet ik toegeven dat ik het erg karig af vind steken bij de gastvrijheid die ik bij hun heb ervaren. In overleg met Buurvrouw besloten welke worst gekocht moest worden, lekkere kaas gekocht, een bord met rauwkost met dipsaus in elkaar gedraaid, een suikervrij alternatief voor koekjes gemaakt, chocolaatjes gekocht en iets gedaan aan wijn en water.
Uiteindelijk is het een hele gezellige avond geworden. Zij vonden het fantastisch om kennis te maken met een echt Nederlandse gewoonte en wij hebben met de nodige humor de Nederlandse knieperigheid op de hak genomen. Het lijkt erop dat het tussen Hongaar en Man wel gaat klikken. Nu de eerste spanning achter de rug is, kan ik na gaan denken over iets anders typisch Nederlands waar ik ze kennis mee kan laten maken.
Gisteren kregen Man en ik dus bezoek. Het was de eerste keer sinds wij gescheiden ruimtes hebben, dat we bezoek kregen. De mensen die op bezoek kwamen, weten niks van de problemen van Man en dat willen we graag zo lang mogelijk zo houden. Het eerste probleem wat we tegenkwamen was: waar gaan we met het bezoek zitten. Uiteindelijk was de ruimte van Man de beste plek maar toen moest er wel hard gewerkt worden om de boel schoon en opgeruimd te krijgen.
De eerste horde was genomen, op naar horde 2. Ons bezoek bestond uit een Française en Hongaarse Roemeen (hij noemt zichzelf Hongaar). Ik was de afgelopen 3 maanden al regelmatig bij ze over de vloer geweest en heb vol verbazing naar hun gastvrijheid gekeken en er van genoten. Ze hadden Man en mij uitgenodigd om te komen eten, maar het lukte maar niet om een afspraak te maken. Daarom hebben wij hun uitgenodigd om 's avonds op de Nederlandse manier koffie te komen drinken. Het leek erop dat Man en Hongaar elkaar wel aardig zouden kunnen vinden, dus Française en ik zagen een kennismaking wel zitten.
Wij komen zelf nooit verder dan 2 bekers thee 's avonds, meestal zelfs zonder iets erbij of anders iets van fruit. Maar bij anderen heb ik het koffie-ritueel regelmatig meegemaakt. En eerlijk gezegd moet ik toegeven dat ik het erg karig af vind steken bij de gastvrijheid die ik bij hun heb ervaren. In overleg met Buurvrouw besloten welke worst gekocht moest worden, lekkere kaas gekocht, een bord met rauwkost met dipsaus in elkaar gedraaid, een suikervrij alternatief voor koekjes gemaakt, chocolaatjes gekocht en iets gedaan aan wijn en water.
Uiteindelijk is het een hele gezellige avond geworden. Zij vonden het fantastisch om kennis te maken met een echt Nederlandse gewoonte en wij hebben met de nodige humor de Nederlandse knieperigheid op de hak genomen. Het lijkt erop dat het tussen Hongaar en Man wel gaat klikken. Nu de eerste spanning achter de rug is, kan ik na gaan denken over iets anders typisch Nederlands waar ik ze kennis mee kan laten maken.
vrijdag 30 september 2011
En toen durfde ik het toch niet aan
Bij ons in huis zijn Man en ik, op het gebied van vlees, redelijk gelijkwaardig. We weten geen van beiden hoe we het klaar moeten maken. Iets simpels als het braden van een hamburger of een slavink lukt ons nog wel, evenals rul gebraden gehakt. Maar van vlees wat gekruid moet worden en daarna in een pan moet worden gemikt, hebben we geen van beiden verstand.
In mijn beleving ben ik opgegroeid met eeuwigdurende ruzies over vlees, hoewel mijn moeder dat ten stelligste ontkent. Mijn vader had zijn eerste hartaanval toen ik 10 jaar werd en sindsdien werd er bij ons vooral rundvlees gegeten. Op zaterdag gingen we naar de slager voor een pond doorregen runderlappen en op zondag was het "feest".
Mijn moeder vond dat mijn vader het vlees verprutst had en als mijn moeder het vlees gebraden had, vond mijn vader het niet goed. Mij maakte het niet uit, in beide gevallen zat ik met een stuk vlees in mijn mond wat steeds groter en groter werd, totdat het uiteindelijk echt niet meer weg te krijgen was. Ik leerde dan ook al snel om vlees in zulke kleine stukjes te snijden dat ik het zonder kauwen in één keer door kon slikken.
Vlees was niet lekker.
Toen ik op mijzelf ging wonen, liep ik verdwaasd door de supermarkt. Enorme koelvitrines met vlees en ik had geen idee wat ik er mee zou moeten. Sinds die tijd probeer ik het eten van vlees zoveel mogelijk te vermijden. Echt vegetariër ben ik niet maar als het niet hoeft dan eet ik het niet. Maar Man is wel een vleeseter en een relatie is geven en nemen. Dus af en toe waag ik mij aan de simpele vleessoorten waar weinig aan kan mislukken.
Bij mijn vriendin in Frankrijk heb ik van haar man geleerd hoe ik karbonade moest braden. Eigenlijk bleek dat helemaal niet zo ingewikkeld en het was ook nog eens een keer zeer eetbaar ook. Voor vanavond staat karbonade op het menu, ze lagen al een tijdje in de vriezer te wachten op een moment dat ik genoeg moed verzameld had om ze daadwerkelijk te maken. In de supermarkt, op zoek naar de juiste kruiden, kwam ik ook een stoompakje tegen: gestoomde karbonade met aardappelen uit de oven. En ik ben gezwicht.
Vanavond eten we dus karbonade uit de oven en niet uit de pan. Ik denk niet dat het tussen mij en het braden van vlees nog goed gaat komen.
In mijn beleving ben ik opgegroeid met eeuwigdurende ruzies over vlees, hoewel mijn moeder dat ten stelligste ontkent. Mijn vader had zijn eerste hartaanval toen ik 10 jaar werd en sindsdien werd er bij ons vooral rundvlees gegeten. Op zaterdag gingen we naar de slager voor een pond doorregen runderlappen en op zondag was het "feest".
Mijn moeder vond dat mijn vader het vlees verprutst had en als mijn moeder het vlees gebraden had, vond mijn vader het niet goed. Mij maakte het niet uit, in beide gevallen zat ik met een stuk vlees in mijn mond wat steeds groter en groter werd, totdat het uiteindelijk echt niet meer weg te krijgen was. Ik leerde dan ook al snel om vlees in zulke kleine stukjes te snijden dat ik het zonder kauwen in één keer door kon slikken.
Vlees was niet lekker.
Toen ik op mijzelf ging wonen, liep ik verdwaasd door de supermarkt. Enorme koelvitrines met vlees en ik had geen idee wat ik er mee zou moeten. Sinds die tijd probeer ik het eten van vlees zoveel mogelijk te vermijden. Echt vegetariër ben ik niet maar als het niet hoeft dan eet ik het niet. Maar Man is wel een vleeseter en een relatie is geven en nemen. Dus af en toe waag ik mij aan de simpele vleessoorten waar weinig aan kan mislukken.
Bij mijn vriendin in Frankrijk heb ik van haar man geleerd hoe ik karbonade moest braden. Eigenlijk bleek dat helemaal niet zo ingewikkeld en het was ook nog eens een keer zeer eetbaar ook. Voor vanavond staat karbonade op het menu, ze lagen al een tijdje in de vriezer te wachten op een moment dat ik genoeg moed verzameld had om ze daadwerkelijk te maken. In de supermarkt, op zoek naar de juiste kruiden, kwam ik ook een stoompakje tegen: gestoomde karbonade met aardappelen uit de oven. En ik ben gezwicht.
Vanavond eten we dus karbonade uit de oven en niet uit de pan. Ik denk niet dat het tussen mij en het braden van vlees nog goed gaat komen.
donderdag 29 september 2011
Gesloopt maar genoten
Het is inmiddels donderdag en de lichamelijke gevolgen van mijn weekend wandelen worden steeds zichtbaarder, maar het is het meer dan waard geweest. Ik heb nog nooit eerder aan zo'n bizarre wandeltocht meegedaan. Hieronder in een aantal korte zinnen wat ik in 2 dagen mee heb gemaakt.
- Het motto leek te zijn: kun je er doorheen, dan ga je er doorheen. Dus liep de officiele route dwars door winkels, kerken, molens, het stadhuis, het universiteitsgebouw, een boerenerf en een studentenhuis. Voor degenen die een langere afstand liepen, heb ik ook nog een museum in de routebeschrijving zien staan.
- Op het boerenerf konden we de stallen bekijken en kregen we uitleg over de volautomatische melkrobot. Het was erg interessant om dat mee te maken.
- Onderweg waren er verhalenvertellers, orgelconcerten, tentoonstellingen en minder gangbare activiteiten. Zo werden alle wandelaars verzocht om een koolblad aan de plaatselijke brug te hangen. Het was jammer dat ik vergeten was mijn camera mee te nemen.
- Op zaterdag werden we ineens aangehouden door een "politieagent" die ons pas liet passeren na een glimlachcontrole. En beide dagen waren er dixies die gerund werden door een toneelgroep. Dat geeft wel een andere dimensie aan het naar de wc gaan.
- Zondag bij de finisch stond er een complimentenloket opgesteld. Iedere deelnemer werd met luid geroep onthaald.
- Het waterschap liet zien hoe hoog het water zou staan als er geen dijken waren. In dat geval zou ik nu in een duikuitrusting dit stukje zitten te schrijven.
Was het allemaal rozegeur en maneschijn? Nee, niet helemaal. De afstand van zaterdag was voor mij eigenlijk te ver. De eerste 16km gingen nog wel, maar dat er daarna nog 9 op het programma stonden, voelde als een onmogelijke opgave. Als verrassing stonden Man en Schoonpa ineens voor mijn neus en dat gaf mij de moed om door te zetten.
En ik had verkeerde sokken aangetrokken. Daardoor hebben zaterdag mijn voeten bekneld in mijn wandelschoenen gezeten. Resultaat: twee blauwe teennagels en een heel mooi blauw klein teentje. Zondag uit nood andere schoenen aangetrokken, maar die waren niet goed genoeg ingelopen. Dus naast mijn blauwe plekken ook nog een paar blaren erbij gekregen.
Dat ik, qua vermoeidheid, teveel heb gedaan begint sinds dinsdag duidelijk te worden. Maar ik zou deze wandeling voor geen goud hebben willen missen.
Wat mij betreft doe ik volgend jaar weer mee.
- Het motto leek te zijn: kun je er doorheen, dan ga je er doorheen. Dus liep de officiele route dwars door winkels, kerken, molens, het stadhuis, het universiteitsgebouw, een boerenerf en een studentenhuis. Voor degenen die een langere afstand liepen, heb ik ook nog een museum in de routebeschrijving zien staan.
- Op het boerenerf konden we de stallen bekijken en kregen we uitleg over de volautomatische melkrobot. Het was erg interessant om dat mee te maken.
- Onderweg waren er verhalenvertellers, orgelconcerten, tentoonstellingen en minder gangbare activiteiten. Zo werden alle wandelaars verzocht om een koolblad aan de plaatselijke brug te hangen. Het was jammer dat ik vergeten was mijn camera mee te nemen.
- Op zaterdag werden we ineens aangehouden door een "politieagent" die ons pas liet passeren na een glimlachcontrole. En beide dagen waren er dixies die gerund werden door een toneelgroep. Dat geeft wel een andere dimensie aan het naar de wc gaan.
- Zondag bij de finisch stond er een complimentenloket opgesteld. Iedere deelnemer werd met luid geroep onthaald.
- Het waterschap liet zien hoe hoog het water zou staan als er geen dijken waren. In dat geval zou ik nu in een duikuitrusting dit stukje zitten te schrijven.
Was het allemaal rozegeur en maneschijn? Nee, niet helemaal. De afstand van zaterdag was voor mij eigenlijk te ver. De eerste 16km gingen nog wel, maar dat er daarna nog 9 op het programma stonden, voelde als een onmogelijke opgave. Als verrassing stonden Man en Schoonpa ineens voor mijn neus en dat gaf mij de moed om door te zetten.
En ik had verkeerde sokken aangetrokken. Daardoor hebben zaterdag mijn voeten bekneld in mijn wandelschoenen gezeten. Resultaat: twee blauwe teennagels en een heel mooi blauw klein teentje. Zondag uit nood andere schoenen aangetrokken, maar die waren niet goed genoeg ingelopen. Dus naast mijn blauwe plekken ook nog een paar blaren erbij gekregen.
Dat ik, qua vermoeidheid, teveel heb gedaan begint sinds dinsdag duidelijk te worden. Maar ik zou deze wandeling voor geen goud hebben willen missen.
Wat mij betreft doe ik volgend jaar weer mee.
vrijdag 23 september 2011
Het is zover!
In januari van dit jaar heb ik geblogd over mijn plan om meer structuur in mijn leven aan te brengen door te gaan trainen voor een wandelevenement op het laatste weekend van september. De bedoeling was om 2x 40km te gaan lopen. Vol goede moed (en frisse tegenzin) begon ik met het beginnersniveau om zo elke 8 weken een niveau hoger te komen, 5 dagen per week, minimaal 45min per dag.
Begin maart was de inschrijving geopend en schreef ik mij in voor 1x 40km en 1x 16km. De ervaren wandelaars in mijn omgeving hadden mij overtuigd dat mijn plannen toch iets te ambitieus waren. De plannen werden bijgesteld. In 2011 1x 40km en 1x 16km, in 2012 2x 40km en in 2013 een volledige Kennedymars (=80km). Je moet toch een doel in je leven hebben ;-). Mijn looptempo liep gestaag op van minder dan 4,5 km/uur naar bijna 6 km/uur. De weekenden waren zwaar omdat de te lopen afstanden steeds groter werden en daardoor flink veel tijd vraten. Qua afstand had ik er niet zoveel moeite mee.
En toen kwam ik bij het revalidatietraject terecht. Voor iemand met een chronisch energietekort was mijn schema wel erg zwaar. Het wandelen werd afgebouwd naar 0 en mijn beweging bestond alleen nog maar uit de trainingen (2x 1 uur) bij het centrum en 1x sportschool per week. De sportschool mocht ik doen vanwege de sociale contacten, niet om flink uit mijn dak te gaan. Een troost voor het centrum was dat ik daar ook geen helemaal geen energie voor had.
Op dit moment is mijn leven nog meer ingeperkt door de enorme hoeveelheden rust die ik in mijn dagelijks leven in moet plannen. In augustus begon de discussie in mijn hoofd: "als je verstandig bent, zeg je alles af". "Ja maar, ik heb al zoveel op moeten geven de afgelopen maanden, niet dit ook nog". Uiteindelijk kwam daar een compromis uit. Ik wandel wel, maar op beide dagen de kortste afstand en aanpassen was geen probleem.
Dus morgen en overmorgen loop ik met nog een heleboel anderen door de provincie, te genieten van alle activiteiten die in het kader van deze tocht onderweg georganiseerd worden. De meeste tochten die ik heb gelopen, waren gericht op prestatie, deze meer op gezelligheid. En daar ben ik wel erg blij om. Zaterdag heb ik van 11.00-20.00 uur de tijd om 25km te lopen en zondag heb ik van 10.30-19.00 uur de tijd om 16km te lopen.Dus er is ruimte genoeg om onderweg te rusten, rond te kijken en met anderen te kletsen. Volgens het journaal wordt het beide dagen mooi weer. En behalve de zekerheid dat ik volgend jaar wel in staat ben om de volledige tocht te lopen, is er niks wat ik meer zou willen wensen.
Begin maart was de inschrijving geopend en schreef ik mij in voor 1x 40km en 1x 16km. De ervaren wandelaars in mijn omgeving hadden mij overtuigd dat mijn plannen toch iets te ambitieus waren. De plannen werden bijgesteld. In 2011 1x 40km en 1x 16km, in 2012 2x 40km en in 2013 een volledige Kennedymars (=80km). Je moet toch een doel in je leven hebben ;-). Mijn looptempo liep gestaag op van minder dan 4,5 km/uur naar bijna 6 km/uur. De weekenden waren zwaar omdat de te lopen afstanden steeds groter werden en daardoor flink veel tijd vraten. Qua afstand had ik er niet zoveel moeite mee.
En toen kwam ik bij het revalidatietraject terecht. Voor iemand met een chronisch energietekort was mijn schema wel erg zwaar. Het wandelen werd afgebouwd naar 0 en mijn beweging bestond alleen nog maar uit de trainingen (2x 1 uur) bij het centrum en 1x sportschool per week. De sportschool mocht ik doen vanwege de sociale contacten, niet om flink uit mijn dak te gaan. Een troost voor het centrum was dat ik daar ook geen helemaal geen energie voor had.
Op dit moment is mijn leven nog meer ingeperkt door de enorme hoeveelheden rust die ik in mijn dagelijks leven in moet plannen. In augustus begon de discussie in mijn hoofd: "als je verstandig bent, zeg je alles af". "Ja maar, ik heb al zoveel op moeten geven de afgelopen maanden, niet dit ook nog". Uiteindelijk kwam daar een compromis uit. Ik wandel wel, maar op beide dagen de kortste afstand en aanpassen was geen probleem.
Dus morgen en overmorgen loop ik met nog een heleboel anderen door de provincie, te genieten van alle activiteiten die in het kader van deze tocht onderweg georganiseerd worden. De meeste tochten die ik heb gelopen, waren gericht op prestatie, deze meer op gezelligheid. En daar ben ik wel erg blij om. Zaterdag heb ik van 11.00-20.00 uur de tijd om 25km te lopen en zondag heb ik van 10.30-19.00 uur de tijd om 16km te lopen.Dus er is ruimte genoeg om onderweg te rusten, rond te kijken en met anderen te kletsen. Volgens het journaal wordt het beide dagen mooi weer. En behalve de zekerheid dat ik volgend jaar wel in staat ben om de volledige tocht te lopen, is er niks wat ik meer zou willen wensen.
vrijdag 16 september 2011
Extra uitleg
Van de week had ik al een paar reacties gezien en toen was duidelijk dat mijn vorige berichtje ietwat te kort door de bocht was. Ik had mij toen voorgenomen om, zodra mogelijk, een toelichting te geven. Helaas is dat door allerlei omstandigheden en vermoeidheid er niet van gekomen.
Man heeft een persoonlijkheidsstoornis waarbij het voor hem erg moeilijk is om gevoelens te uiten. De buitenwereld denkt al snel dat hij geen gevoelens heeft, maar als je hem langer kent leer je ze wel zien in de fractie van een milliseconde dat ze zichtbaar zijn. Als ik op dat moment aanwezig ben, weet ik waar ik aan toe ben. Nu Man op vakantie was, mis ik het oogcontact waaraan ik kan zien wat Man voelt. En dan ontstaat bij mij een conflict tussen verstand en gevoel.
Verstand
Ik weet dat Man tijdens zijn vakantie aan mij denkt en mij mist. Het zou me niks verbazen dat hij diverse data in zijn telefoon heeft gezet waarop hij mij een kaartje moet sturen om mij niet teleur te stellen. Vervolgens brengt hij 30 minuten in de winkel door om het meest perfecte kaartje te kiezen. Daarna is hij nog minstens 60 minuten bezig om te bedenken wat hij er op moet schrijven. Kortom: hij doet echt zijn best, is er van overtuigd dat hij echt zijn liefde voor mij laat blijken, alleen niet spontaan en met gevoel.
Gevoel
Er zijn voor mij echter momenten waarop weten niet genoeg is. Dan heb ik het even heel hard nodig om te voelen dat hij van me houdt en om me geeft. Ik ben ervan overtuigd dat dat een heel normale behoefte is. Dan kan ik bovenstaande redenering wel 100x aan mijzelf vertellen, maar dat helpt voor geen meter. Op die momenten voel ik me niet geliefd, niet belangrijk en er niet toe doen.
Gevolg
Op het moment dat het gevoel de overhand krijgt, word ik in eerste instantie erg verdrietig. Dat verdriet slaat bij mij echter snel over in boosheid. Als ik daar op korte termijn geen uiting aan geef, is er nog maar 1 ding wat ik wil: WRAAK. Dan wil ik niet zijn huishoudelijke taken overnemen terwijl hij op vakantie is, dan wil geen taart bakken voor zijn verjaardag en dan gun ik hem helemaal geen verjaardagscadeautjes meer. Hij moet eerst bewijzen dat hij van me houdt, daarna doe ik mijn best wel weer.
Het kleine stukje gezond verstand wat dan nog aanwezig is, maakt dat ik mij niet aan mijn wraak overgeef. Het zou namelijk niet helpen en niet gezellig zijn, als Man en ik direct ruzie krijgen als hij blij van vakantie terug komt. Want hij is echt oprecht blij om mij weer te zien en is zich van geen kwaad bewust (hij heeft immers zijn uiterste best gedaan).
Het berichtje van vorige week is het uiten van de frustraties die op gevoelsniveau zijn ontstaan. Het vermindert de wraakgevoelens en maakt dat ik zonder ruzie mij kan verheugen op de thuiskomst van Man. Ik kan me indenken dat, zonder deze toelichting, mijn vorige bericht raar overkomt, maar het heeft wel geholpen. Man is gisteren thuis gekomen en we hebben het erg gezellig. Ik kon oprecht blij zijn met de cadeautjes die hij voor mij had meegenomen, ik heb met veel plezier de te maken taart uitgezocht en verjaardagscadeautjes gekocht.
Nu ik weet dat het werkt om via mijn blog even wat frustraties op relatiegebied te uiten, denk ik dat ik het vaker toe zal passen. Het maakt het leven thuis een stuk makkelijker. En ik hoop dat deze toelichting het voor jullie makkelijker maakt om mijn reacties dan een plaatsje te geven.
De vraag waarom Man en ik toch bij elkaar blijven, beantwoord ik nog wel eens een andere keer.
Man heeft een persoonlijkheidsstoornis waarbij het voor hem erg moeilijk is om gevoelens te uiten. De buitenwereld denkt al snel dat hij geen gevoelens heeft, maar als je hem langer kent leer je ze wel zien in de fractie van een milliseconde dat ze zichtbaar zijn. Als ik op dat moment aanwezig ben, weet ik waar ik aan toe ben. Nu Man op vakantie was, mis ik het oogcontact waaraan ik kan zien wat Man voelt. En dan ontstaat bij mij een conflict tussen verstand en gevoel.
Verstand
Ik weet dat Man tijdens zijn vakantie aan mij denkt en mij mist. Het zou me niks verbazen dat hij diverse data in zijn telefoon heeft gezet waarop hij mij een kaartje moet sturen om mij niet teleur te stellen. Vervolgens brengt hij 30 minuten in de winkel door om het meest perfecte kaartje te kiezen. Daarna is hij nog minstens 60 minuten bezig om te bedenken wat hij er op moet schrijven. Kortom: hij doet echt zijn best, is er van overtuigd dat hij echt zijn liefde voor mij laat blijken, alleen niet spontaan en met gevoel.
Gevoel
Er zijn voor mij echter momenten waarop weten niet genoeg is. Dan heb ik het even heel hard nodig om te voelen dat hij van me houdt en om me geeft. Ik ben ervan overtuigd dat dat een heel normale behoefte is. Dan kan ik bovenstaande redenering wel 100x aan mijzelf vertellen, maar dat helpt voor geen meter. Op die momenten voel ik me niet geliefd, niet belangrijk en er niet toe doen.
Gevolg
Op het moment dat het gevoel de overhand krijgt, word ik in eerste instantie erg verdrietig. Dat verdriet slaat bij mij echter snel over in boosheid. Als ik daar op korte termijn geen uiting aan geef, is er nog maar 1 ding wat ik wil: WRAAK. Dan wil ik niet zijn huishoudelijke taken overnemen terwijl hij op vakantie is, dan wil geen taart bakken voor zijn verjaardag en dan gun ik hem helemaal geen verjaardagscadeautjes meer. Hij moet eerst bewijzen dat hij van me houdt, daarna doe ik mijn best wel weer.
Het kleine stukje gezond verstand wat dan nog aanwezig is, maakt dat ik mij niet aan mijn wraak overgeef. Het zou namelijk niet helpen en niet gezellig zijn, als Man en ik direct ruzie krijgen als hij blij van vakantie terug komt. Want hij is echt oprecht blij om mij weer te zien en is zich van geen kwaad bewust (hij heeft immers zijn uiterste best gedaan).
Het berichtje van vorige week is het uiten van de frustraties die op gevoelsniveau zijn ontstaan. Het vermindert de wraakgevoelens en maakt dat ik zonder ruzie mij kan verheugen op de thuiskomst van Man. Ik kan me indenken dat, zonder deze toelichting, mijn vorige bericht raar overkomt, maar het heeft wel geholpen. Man is gisteren thuis gekomen en we hebben het erg gezellig. Ik kon oprecht blij zijn met de cadeautjes die hij voor mij had meegenomen, ik heb met veel plezier de te maken taart uitgezocht en verjaardagscadeautjes gekocht.
Nu ik weet dat het werkt om via mijn blog even wat frustraties op relatiegebied te uiten, denk ik dat ik het vaker toe zal passen. Het maakt het leven thuis een stuk makkelijker. En ik hoop dat deze toelichting het voor jullie makkelijker maakt om mijn reacties dan een plaatsje te geven.
De vraag waarom Man en ik toch bij elkaar blijven, beantwoord ik nog wel eens een andere keer.
vrijdag 9 september 2011
Hork
Vorige week maandag is Man op vakantie gegaan. Tot nu toe hebben Man en ik wel een paar keer contact gehad, maar altijd omdat er een reden voor was.
Vorige week donderdag hadden we contact vanwege de verjaardag van zijn vader, waar nog het een en ander voor geregeld moest worden.
De zaterdag daarna hebben we elkaar op de verjaardag even gezien. Daar hoorde ik Man tegen een familielid zeggen dat hij donderdag 15 weer thuis zou zijn. Dat was mij nog niet verteld. Toen ik hem ernaar vroeg, kreeg ik als antwoord dat hij nog helemaal niet wist wanneer hij thuis zou komen.
Afgelopen maandag heb ik Man een sms gestuurd omdat ik een vraag had vanwege zijn aankomende verjaardag. Zodoende wist ik waar hij zich op dat moment bevond.
Dinsdag kreeg ik een kaartje met zo'n nietszeggende tekst erop, dat nergens uit bleek dat ik zijn vrouw ben.
Gisteren stond mijn schoonvader ineens op de stoep en hij wist wel waar Man zich op dit moment bevind.
Vanwege zijn stoornis, weet ik dat de prioriteitenvolgorde van Man wel wat te wensen overlaat. Werk komt op de eerste plaats, daarna hijzelf en daarna ik. Op dit moment kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat ik van de derde plaats verstoten ben door zijn vader. Er zijn momenten dat ik daarover mijn schouders ophaal en op een hele goede dag kan ik er zelfs wel om lachen. Maar op dit moment lukt geen van beiden.
PS: zowel de soep als de huzarensalade waren goed gelukt en bijna alles is opgegaan. Het idee van een toetjesbuffet van 6 m.ona-toetjes was een schot in de roos. Verschillende andere vrouwen uit de straat hebben mij hoofdschuddend aan staan kijken toen ik vertelde over het recept in mijn kookboek. Het regelen en maken van het eten heeft mij heel veel (te veel) energie gekost, maar mijn schoonvader was heel erg blij. En dat maakt veel goed.
Vorige week donderdag hadden we contact vanwege de verjaardag van zijn vader, waar nog het een en ander voor geregeld moest worden.
De zaterdag daarna hebben we elkaar op de verjaardag even gezien. Daar hoorde ik Man tegen een familielid zeggen dat hij donderdag 15 weer thuis zou zijn. Dat was mij nog niet verteld. Toen ik hem ernaar vroeg, kreeg ik als antwoord dat hij nog helemaal niet wist wanneer hij thuis zou komen.
Afgelopen maandag heb ik Man een sms gestuurd omdat ik een vraag had vanwege zijn aankomende verjaardag. Zodoende wist ik waar hij zich op dat moment bevond.
Dinsdag kreeg ik een kaartje met zo'n nietszeggende tekst erop, dat nergens uit bleek dat ik zijn vrouw ben.
Gisteren stond mijn schoonvader ineens op de stoep en hij wist wel waar Man zich op dit moment bevind.
Vanwege zijn stoornis, weet ik dat de prioriteitenvolgorde van Man wel wat te wensen overlaat. Werk komt op de eerste plaats, daarna hijzelf en daarna ik. Op dit moment kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat ik van de derde plaats verstoten ben door zijn vader. Er zijn momenten dat ik daarover mijn schouders ophaal en op een hele goede dag kan ik er zelfs wel om lachen. Maar op dit moment lukt geen van beiden.
PS: zowel de soep als de huzarensalade waren goed gelukt en bijna alles is opgegaan. Het idee van een toetjesbuffet van 6 m.ona-toetjes was een schot in de roos. Verschillende andere vrouwen uit de straat hebben mij hoofdschuddend aan staan kijken toen ik vertelde over het recept in mijn kookboek. Het regelen en maken van het eten heeft mij heel veel (te veel) energie gekost, maar mijn schoonvader was heel erg blij. En dat maakt veel goed.
vrijdag 2 september 2011
Hoe moeilijk kan het zijn?
Schoonpa viert zaterdag zijn verjaardag. Om diverse redenen kan ik er overdag niet bij zijn, maar aan het einde van de middag wel. Het hele gezelschap komt tegen 17.30 uur weer terug en ik heb toen aangeboden om voor het eten te zorgen. Hoe moeilijk zou het zijn om voor 9 personen soep, huzarensalade, toetjes en iets lekkers voor bij de koffie te maken.
Via de buurbuurvrouw die wel vaker voor grote gezelschappen kookt, kon ik aan de benodigde hoeveelheden komen. Man heeft bij schoonpa het aantal soepkommen, borden, bestek en dessertschaaltjes geteld. En ik regelde bij de buurvrouw de ontbrekende aantallen. Een boodschappenlijst maken en vanmorgen de boodschappen in huis gehaald.
Bij thuiskomst zag ik dat de buurvrouw thuis was, dus direct even binnengewipt voor de soepkommen.
Nu had ik nog nooit in mijn leven groentesoep en huzarensalade gemaakt, maar volgens het kookboek was het een kwestie van gewoon even doen. Met name de soep leek een fluitje van een cent:
1 liter bouillon, 50 gram gehaktballetjes, 25 gram vermicelli en 200 gram soepgroente (en dat maal 5). Bouillon aan de kook brengen, overige spullen erin gooien, 5 minuten laten koken en klaar. Buurvrouw dacht daar toch heel anders over. Volgens haar zou dat een zeer waterig soepje opleveren zonder enige smaak. Ik moest terug naar de winkel en een pakje smaakmaker voor soep kopen en de benodigde hoeveelheid gehakt verdubbelen. Ten minste, als ik in mijn 5 liter soep de balletjes nog terug zou willen vinden. Daarnaast was 5 minuten koken wel erg weinig, 10 minuten koken was het minimum.
Uiteindelijk ben ik toch gezwicht voor de mening van de buurvrouw en ben ik terug gegaan naar de winkel. Ik zal heel eerlijk toegeven dat mijn soep nu tenminste lijkt op groentesoep en smaakt naar groentesoep. Dus die smaakmaker zal wel geholpen hebben. De balletjes zijn aan de grote kant. Maar ze zijn in ieder geval wel in de soep terug te vinden.
Nu hoop ik maar dat de huzarensalade ook niet volledig anders had gemoeten dan dat het kookboek heeft voorgeschreven.
Via de buurbuurvrouw die wel vaker voor grote gezelschappen kookt, kon ik aan de benodigde hoeveelheden komen. Man heeft bij schoonpa het aantal soepkommen, borden, bestek en dessertschaaltjes geteld. En ik regelde bij de buurvrouw de ontbrekende aantallen. Een boodschappenlijst maken en vanmorgen de boodschappen in huis gehaald.
Bij thuiskomst zag ik dat de buurvrouw thuis was, dus direct even binnengewipt voor de soepkommen.
Nu had ik nog nooit in mijn leven groentesoep en huzarensalade gemaakt, maar volgens het kookboek was het een kwestie van gewoon even doen. Met name de soep leek een fluitje van een cent:
1 liter bouillon, 50 gram gehaktballetjes, 25 gram vermicelli en 200 gram soepgroente (en dat maal 5). Bouillon aan de kook brengen, overige spullen erin gooien, 5 minuten laten koken en klaar. Buurvrouw dacht daar toch heel anders over. Volgens haar zou dat een zeer waterig soepje opleveren zonder enige smaak. Ik moest terug naar de winkel en een pakje smaakmaker voor soep kopen en de benodigde hoeveelheid gehakt verdubbelen. Ten minste, als ik in mijn 5 liter soep de balletjes nog terug zou willen vinden. Daarnaast was 5 minuten koken wel erg weinig, 10 minuten koken was het minimum.
Uiteindelijk ben ik toch gezwicht voor de mening van de buurvrouw en ben ik terug gegaan naar de winkel. Ik zal heel eerlijk toegeven dat mijn soep nu tenminste lijkt op groentesoep en smaakt naar groentesoep. Dus die smaakmaker zal wel geholpen hebben. De balletjes zijn aan de grote kant. Maar ze zijn in ieder geval wel in de soep terug te vinden.
Nu hoop ik maar dat de huzarensalade ook niet volledig anders had gemoeten dan dat het kookboek heeft voorgeschreven.
zaterdag 27 augustus 2011
Alsof de wereld vergaat
Het is zaterdagmorgen. Ik was vroeg wakker en het lukte niet meer om in slaap te komen. Vandaar dat ik (het is op dit moment 07.46 uur) nu al de was heb draaien, de kat van de achterburen haar dagelijkse brokjes heb gegeven, Man van medicijnen en ontbijt heb voorzien en zelf met het ontbijt achter de kiezen en een grote kom thee achter de pc kan kruipen.
Ik blijf nog even bij de vooroordelen hangen. Valhalla heeft helemaal gelijk als ze schrijft dat mensen zaken verdraaien omdat ze er belang bij hebben. Ik vind dat heel erg. Terwijl ik daar verder over na liep te denken, kwam een grote categorie vooroordelen in beeld, waar iedereen wel aan meewerkt om ze (deels) in stand te houden. Het zijn zelfs vooroordelen waar we ons vaak niet voor schamen, maar juist heel erg om moeten lachen: de vooroordelen over de verschillen tussen man en vrouw. En de reden dat ik gisteren bijna gesloopt was, had zijn basis in een bevestiging van een vooroordeel over mannen.
Man heeft al een paar jaar een aantal gaten in zijn gebit. Hij vond het niet nodig om daar wat aan te laten doen, terwijl ik het niet echt een mooi gezicht vind om elke keer te moeten zien dat er een paar kiezen ontbreken. De komst van gat 3 was de druppel en na een jaar onderhandelen, boos worden, lief vragen en uitzoekwerk, ging Man overstag. Gisteren was de eerste behandeling voor het plaatsen van de implantaten: het monteren van het schroefdraad.
Inmiddels had Man via de tandtechnicus recepten gekregen voor een antibiotica-kuur, zware pijnstillers, minder zware pijnstillers en een ontsmettend spoeldrankje. Dit zag er wel erg heftig uit en het leek mij geen gek idee, dat Man zijn vakantie 1 dag eerder zou laten beginnen. Dus Man was gisteren vrij. Uiteindelijk voor hem een goede beslissing, maar voor mij was het toch fijner geweest als hij naar het werk was gegaan.
Mannen die ergens last van hebben, zijn over het algemeen (goeden daargelaten) namelijk erg!!. En Man valt onder deze categorie. Hij liep dus kreunend en steunend door het huis of lag zielig te doen op de bank, alsof de wereld aan het vergaan was. De tandtechnicus had een ijszak meegegeven en die moest elke keer opzichtig uit de vriezer worden gehaald (het moet natuurlijk wel opvallen). Elk medicijngebruik moet uitgebreid besproken worden, waarbij ik vol bewondering moet zijn voor de stoerheid waarmee hij het toch maar volhoudt. Het bleek echter nog wat erger te kunnen: zodra Man in staat was iets te doen wat hij normaal gesproken ook doet, was dat een overwinning van wereldformaat en was het mijn taak om hem daarvoor de hemel in te prijzen.
Het nemen van rust was voor mij gisteren niet echt weggelegd.
Het lijkt er echter op dat het vandaag met Man iets beter gaat. Hij zegt dat de pijn meer zeurt dan heftig is, en hij heeft een normaal ontbijt gegeten. Misschien dat hij nu wat meer last krijgt van de antibiotica. Maar dat zien we dan wel weer. Vanmiddag wil hij helpen bij het in elkaar zetten van de straatversiering voor het jaarlijkse dorpsfeest. Ik denk dat de afleiding hem goed zal doen. Bovendien kan hij dan in geuren en kleuren zijn verhaal aan anderen kwijt.
Maar ondanks alle goede berichten en vooruitzichten, kwam hij net naar beneden om zeer pontificaal de ijszak weer uit de vriezer te halen omdat zijn gezicht toch nog iets gezwollen was.
Het zal voor mij wel weer een zwaar dagje worden. Maandag gaat hij op vakantie. Ik voel me niet schuldig dat ik mij daarop verheug.
Ik blijf nog even bij de vooroordelen hangen. Valhalla heeft helemaal gelijk als ze schrijft dat mensen zaken verdraaien omdat ze er belang bij hebben. Ik vind dat heel erg. Terwijl ik daar verder over na liep te denken, kwam een grote categorie vooroordelen in beeld, waar iedereen wel aan meewerkt om ze (deels) in stand te houden. Het zijn zelfs vooroordelen waar we ons vaak niet voor schamen, maar juist heel erg om moeten lachen: de vooroordelen over de verschillen tussen man en vrouw. En de reden dat ik gisteren bijna gesloopt was, had zijn basis in een bevestiging van een vooroordeel over mannen.
Man heeft al een paar jaar een aantal gaten in zijn gebit. Hij vond het niet nodig om daar wat aan te laten doen, terwijl ik het niet echt een mooi gezicht vind om elke keer te moeten zien dat er een paar kiezen ontbreken. De komst van gat 3 was de druppel en na een jaar onderhandelen, boos worden, lief vragen en uitzoekwerk, ging Man overstag. Gisteren was de eerste behandeling voor het plaatsen van de implantaten: het monteren van het schroefdraad.
Inmiddels had Man via de tandtechnicus recepten gekregen voor een antibiotica-kuur, zware pijnstillers, minder zware pijnstillers en een ontsmettend spoeldrankje. Dit zag er wel erg heftig uit en het leek mij geen gek idee, dat Man zijn vakantie 1 dag eerder zou laten beginnen. Dus Man was gisteren vrij. Uiteindelijk voor hem een goede beslissing, maar voor mij was het toch fijner geweest als hij naar het werk was gegaan.
Mannen die ergens last van hebben, zijn over het algemeen (goeden daargelaten) namelijk erg!!. En Man valt onder deze categorie. Hij liep dus kreunend en steunend door het huis of lag zielig te doen op de bank, alsof de wereld aan het vergaan was. De tandtechnicus had een ijszak meegegeven en die moest elke keer opzichtig uit de vriezer worden gehaald (het moet natuurlijk wel opvallen). Elk medicijngebruik moet uitgebreid besproken worden, waarbij ik vol bewondering moet zijn voor de stoerheid waarmee hij het toch maar volhoudt. Het bleek echter nog wat erger te kunnen: zodra Man in staat was iets te doen wat hij normaal gesproken ook doet, was dat een overwinning van wereldformaat en was het mijn taak om hem daarvoor de hemel in te prijzen.
Het nemen van rust was voor mij gisteren niet echt weggelegd.
Het lijkt er echter op dat het vandaag met Man iets beter gaat. Hij zegt dat de pijn meer zeurt dan heftig is, en hij heeft een normaal ontbijt gegeten. Misschien dat hij nu wat meer last krijgt van de antibiotica. Maar dat zien we dan wel weer. Vanmiddag wil hij helpen bij het in elkaar zetten van de straatversiering voor het jaarlijkse dorpsfeest. Ik denk dat de afleiding hem goed zal doen. Bovendien kan hij dan in geuren en kleuren zijn verhaal aan anderen kwijt.
Maar ondanks alle goede berichten en vooruitzichten, kwam hij net naar beneden om zeer pontificaal de ijszak weer uit de vriezer te halen omdat zijn gezicht toch nog iets gezwollen was.
Het zal voor mij wel weer een zwaar dagje worden. Maandag gaat hij op vakantie. Ik voel me niet schuldig dat ik mij daarop verheug.
vrijdag 26 augustus 2011
Iets te druk
Vandaag is het iets te druk en ben ik daardoor te moe om mijn verhaal te doen. Ik ga ervan uit dat het morgen beter gaat. Dus horen jullie morgen meer van mij.
vrijdag 19 augustus 2011
Beeldvorming, suggestie en nuance
Mijn schoonvader bleek voor mij een roddelblad te hebben gekocht. Geen idee waarom, hij heeft hem aan Man meegegeven toen die daar op bezoek kwam. De roddelbladen zijn meesters in het suggereren van dingen die niet of deels waar zijn. "Frans Bouwer verliefd op vakantie" is een kop op de voorpagina en tesamen met de bijgeplaatste foto suggereert het blad dat Frans Bauer tijdens de vakantie weer verliefd op zijn vrouw is geworden. Het tegendeel bleek waar, Frans Bauer werd geknuffeld en gekust door een zeeleeuw. Dit zijn dingen die je kunt verwachten in de roddelpers en je kijkt er niet meer van op.
Maar afgelopen week zat ik vol verbazing naar de radio te luisteren. Ik vind de radio, en zeker radio 1, een veel serieuzer medium dan een roddelblad en daarom verwacht ik daar een meer kritische houding. Kennelijk heb ik mij daarin vergist. Ik geef twee voorbeelden van wat ik hoorde.
96% van de leden van FNV Bondgenoten is tegen het pensioenakkoord
Dit werd gezegd door de voorzitter van Abva-Kabo FNV in een interview over het pensioenakkoord. De aanleiding was de vraag welk stemadvies de ena grootste bond van Nederland haar leden zou geven. Het "toeval" wilde dat het dezelfde interviewer was, die met de voorzitter van FNV Bondgenoten gesproken had. Dus de interviewer had kunnen weten dat de bewering van de voorzitter van Abva-Kabo FNV niet helemaal de lading dekte.
Het klopt dat 96% van de leden DIE EEN STEM HEBBEN UITGEBRACHT tegen het pensioenakkoord hebben gestemd. Maar kennelijk wordt er gemakshalve even vergeten dat MAAR 23% van de leden een stem hebben uitgebracht. Dat is nog minder dan een kwart! Het kan aan mij liggen maar voor mij ligt het dan toch wel wat genuanceerder dan wat de voorzitter van Abva-Kabo FNV beweert.
Mexicaanse man beraamt aanslag op betogers tegen paus
Dit was ook een hele leuke. Het gaat om de katholieke wereldjongerendagen in Madrid, Spanje.Het klopt dat er een man gearresteerd was die van plan was een aanslag te plegen tijdens een demonstratie. Alleen was het geen demonstratie tegen de paus, hoewel het wel met de paus te maken had. De betogers waren het er niet mee eens dat een land in crisis miljoenen investeerde in een "privé-feestje" van de katholieke kerk en de paus. Volgens de betogers mocht de paus best een bijeenkomst in hun land organiseren en bijwonen, maar dan moeten alle kosten die gemaakt worden in de vorm van kortingen op openbaar vervoer, beveiligingskosten, het beschikbaarstellen van scholen voor onderdak ook voor rekening van de katholieke kerk komen. En niet voor rekening van de belastingbetaler.
Het was in ieder geval GEEN demonstratie tegen de paus.
En gisteravond kwam ik deze op teletekst tegen en die raakte mij het meest.
Eén dode tijdens pukkelpop.
Mijn eerste reactie was: zal wel weer een drugsdode zijn. Want dat is vaak de enige reden voor media om zoiets te melden. Vanmorgen bleek dat ik last had van een door de media gecreëerd vooroordeel. Het dodental was toen opgelopen tot 5 en de oorzaak was een onverwachte windhoos op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Ik schaamde mij diep voor mijn vooroordeel. Maar ik snap niet waarom er niet voor de tekst "noodweer kost leven op pukkelpop" is gekozen.
Bij deze bied ik mijn excuses aan voor mijn vooroordeel en wens ik mogelijke nabestaanden die mijn blog lezen heel veel sterkte in deze voor hun moeilijke tijd.
Maar afgelopen week zat ik vol verbazing naar de radio te luisteren. Ik vind de radio, en zeker radio 1, een veel serieuzer medium dan een roddelblad en daarom verwacht ik daar een meer kritische houding. Kennelijk heb ik mij daarin vergist. Ik geef twee voorbeelden van wat ik hoorde.
96% van de leden van FNV Bondgenoten is tegen het pensioenakkoord
Dit werd gezegd door de voorzitter van Abva-Kabo FNV in een interview over het pensioenakkoord. De aanleiding was de vraag welk stemadvies de ena grootste bond van Nederland haar leden zou geven. Het "toeval" wilde dat het dezelfde interviewer was, die met de voorzitter van FNV Bondgenoten gesproken had. Dus de interviewer had kunnen weten dat de bewering van de voorzitter van Abva-Kabo FNV niet helemaal de lading dekte.
Het klopt dat 96% van de leden DIE EEN STEM HEBBEN UITGEBRACHT tegen het pensioenakkoord hebben gestemd. Maar kennelijk wordt er gemakshalve even vergeten dat MAAR 23% van de leden een stem hebben uitgebracht. Dat is nog minder dan een kwart! Het kan aan mij liggen maar voor mij ligt het dan toch wel wat genuanceerder dan wat de voorzitter van Abva-Kabo FNV beweert.
Mexicaanse man beraamt aanslag op betogers tegen paus
Dit was ook een hele leuke. Het gaat om de katholieke wereldjongerendagen in Madrid, Spanje.Het klopt dat er een man gearresteerd was die van plan was een aanslag te plegen tijdens een demonstratie. Alleen was het geen demonstratie tegen de paus, hoewel het wel met de paus te maken had. De betogers waren het er niet mee eens dat een land in crisis miljoenen investeerde in een "privé-feestje" van de katholieke kerk en de paus. Volgens de betogers mocht de paus best een bijeenkomst in hun land organiseren en bijwonen, maar dan moeten alle kosten die gemaakt worden in de vorm van kortingen op openbaar vervoer, beveiligingskosten, het beschikbaarstellen van scholen voor onderdak ook voor rekening van de katholieke kerk komen. En niet voor rekening van de belastingbetaler.
Het was in ieder geval GEEN demonstratie tegen de paus.
En gisteravond kwam ik deze op teletekst tegen en die raakte mij het meest.
Eén dode tijdens pukkelpop.
Mijn eerste reactie was: zal wel weer een drugsdode zijn. Want dat is vaak de enige reden voor media om zoiets te melden. Vanmorgen bleek dat ik last had van een door de media gecreëerd vooroordeel. Het dodental was toen opgelopen tot 5 en de oorzaak was een onverwachte windhoos op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Ik schaamde mij diep voor mijn vooroordeel. Maar ik snap niet waarom er niet voor de tekst "noodweer kost leven op pukkelpop" is gekozen.
Bij deze bied ik mijn excuses aan voor mijn vooroordeel en wens ik mogelijke nabestaanden die mijn blog lezen heel veel sterkte in deze voor hun moeilijke tijd.
maandag 15 augustus 2011
Nog steeds verscheurd
Mijn moeder is geboren in de oorlog. Haar vader, mijn opa, heeft het grootste gedeelte van de oorlog ondergedoken gezeten bij zijn schoonouders en was bijna betrapt toen een NSB-er na spertijd bij die schoonouders gezellig langs kwam. Verder vertelde mijn oma dat haar familie aan het einde van de oorlog een hele jonge Duitse soldaat hebben helpen deserteren. Dat hebben ze bijna met hun leven moeten bekopen.
Wij moesten het dus niet in ons hoofd halen 4 mei over te slaan.
Mijn vader is voor de oorlog geboren. Hij was iets meer dan 3 jaar oud toen hij en zijn moeder, mijn oma, op Celebes (tegenwoordig Sulawesi) in een kamp werden geïnterneerd. Zijn vader was militair in het KNIL en wist met een groepje collega's nog een tijdje uit handen van de Japanners te blijven. De guerillastrijd die ze gevoerd hebben was kennelijk spannend genoeg voor een boek, maar te slecht georganiseerd om het er levend vanaf te brengen. Uiteindelijk is hij door de Japanners onthoofd.
Mijn vader deed nooit mee aan 4 mei, dat ging altijd over die andere oorlog. Niet over de oorlog die hij had meegemaakt. En daar werd, zoals bij zovelen die de oorlog in Nederlands Indië hebben meegemaakt, niet over gesproken.
Op 15 augustus stonden wij als gezin echter nooit stil bij zijn oorlog. Het zou me niks verbazen als dat kwam door vakanties of omdat het een normale werkdag was. Het heeft waarschijnlijk ook niet geholpen dat de herdenking in Den Haag is, voor ons niet echt naast de deur. Maar eerlijk is het niet.
Ik denk dat ik nu zo'n 15 jaar donateur ben van de stichting "Herdenking 15 augustus 1945". De eerste keer dat ik naar Den Haag ging om de herdenking van de capitulatie van Japan bij te wonen, was een openbaring. Het voelde alsof er een stukje van mij thuiskwam. Ik had graag samen met mijn vader en mijn oma de herdenking willen meemaken, maar daar is het helaas nooit van gekomen. Vorig jaar ben ik er nog bij geweest en vandaag was ik op tijd terug om het belangrijkste gedeelte op de tv te kunnen volgen.
Maar op 4 mei blijft het voelen dat ik mijn vader in de steek laat (zelfs nu hij al 11 jaar niet meer onder ons is) en op 15 augustus voelt het niet goed voor mijn moeder. Verbazingwekkend dat een oorlog die inmiddels 66 jaar geleden is, nog steeds van invloed op je leven kan zijn.
Wij moesten het dus niet in ons hoofd halen 4 mei over te slaan.
Mijn vader is voor de oorlog geboren. Hij was iets meer dan 3 jaar oud toen hij en zijn moeder, mijn oma, op Celebes (tegenwoordig Sulawesi) in een kamp werden geïnterneerd. Zijn vader was militair in het KNIL en wist met een groepje collega's nog een tijdje uit handen van de Japanners te blijven. De guerillastrijd die ze gevoerd hebben was kennelijk spannend genoeg voor een boek, maar te slecht georganiseerd om het er levend vanaf te brengen. Uiteindelijk is hij door de Japanners onthoofd.
Mijn vader deed nooit mee aan 4 mei, dat ging altijd over die andere oorlog. Niet over de oorlog die hij had meegemaakt. En daar werd, zoals bij zovelen die de oorlog in Nederlands Indië hebben meegemaakt, niet over gesproken.
Op 15 augustus stonden wij als gezin echter nooit stil bij zijn oorlog. Het zou me niks verbazen als dat kwam door vakanties of omdat het een normale werkdag was. Het heeft waarschijnlijk ook niet geholpen dat de herdenking in Den Haag is, voor ons niet echt naast de deur. Maar eerlijk is het niet.
Ik denk dat ik nu zo'n 15 jaar donateur ben van de stichting "Herdenking 15 augustus 1945". De eerste keer dat ik naar Den Haag ging om de herdenking van de capitulatie van Japan bij te wonen, was een openbaring. Het voelde alsof er een stukje van mij thuiskwam. Ik had graag samen met mijn vader en mijn oma de herdenking willen meemaken, maar daar is het helaas nooit van gekomen. Vorig jaar ben ik er nog bij geweest en vandaag was ik op tijd terug om het belangrijkste gedeelte op de tv te kunnen volgen.
Maar op 4 mei blijft het voelen dat ik mijn vader in de steek laat (zelfs nu hij al 11 jaar niet meer onder ons is) en op 15 augustus voelt het niet goed voor mijn moeder. Verbazingwekkend dat een oorlog die inmiddels 66 jaar geleden is, nog steeds van invloed op je leven kan zijn.
vrijdag 12 augustus 2011
Een zegen of een plaag?
Nu ik een groot deel van mijn dagen aan de radio gekluisterd ben, hoor ik van alles en nog wat voorbij komen. Zo heb ik inmiddels geleerd dat de ijssalons als paddestoelen uit de grond schieten. En zolang de eigenaar het ijs zelf maakt, het "ambachtelijk gemaakt" ijs mag heten. Het maakt dus bijvoorbeeld niet uit of je voor je bananenijs echte bananen gebruikt of een smaakstof. In beide gevallen is sprake van ambachtelijk bereid ijs.
Geen idee wat je met deze "kennis" moet, maar het is nu in ieder geval aan de vergetelheid ontrukt.
En vandaag hoorde ik dat de pc vandaag precies 30 jaar bestaat. Op 12 augustus 1981 bracht IBM de eerste pc voor particulieren op de markt met een prijs van $1500,00. In het eerste half jaar werden er zo'n 250.000 stuks verkocht. Op dit moment verkeert de pc in zwaar weer omdat de mensen liever voor een laptop of tablet gaan.
30 Jaar geleden is dus het startsein gegeven voor een grote cultuuromslag in het kantoorgebeuren. En nu kunnen we ons een leven zonder pc niet meer indenken. Sterker nog, een stroomstoring of een technische storing en het volledige arbeidsproces ligt plat. Niemand is dan nog meer in staat om zijn werk te doen. Telefooncentrales doen het niet meer, want computergestuurd, en iedereen zit duimen te draaien omdat hij of zij niet meer bij zijn gegevens kan komen.
Vanwege een technische storing in het computersysteem was het UMCG een dag volledig gesloten en werden alle poliklinische afspraken afgezegd omdat men niet meer bij de elektronische patiëntendossiers kon komen. Ik ben benieuwd hoelang die patiënten moeten wachten voordat ze alsnog weer langs kunnen komen. En alle spoedeisende gevallen werden zoveel mogelijk bij andere ziekenhuizen ondergebracht.
Op dat soort momenten zit ik mij echt af te vragen of het wel zo gunstig is dat we inmiddels zo afhankelijk zijn geworden van de computer en elektronica. We kunnen niet meer zonder en soms vind ik dat wel heel erg eng.
Geen idee wat je met deze "kennis" moet, maar het is nu in ieder geval aan de vergetelheid ontrukt.
En vandaag hoorde ik dat de pc vandaag precies 30 jaar bestaat. Op 12 augustus 1981 bracht IBM de eerste pc voor particulieren op de markt met een prijs van $1500,00. In het eerste half jaar werden er zo'n 250.000 stuks verkocht. Op dit moment verkeert de pc in zwaar weer omdat de mensen liever voor een laptop of tablet gaan.
30 Jaar geleden is dus het startsein gegeven voor een grote cultuuromslag in het kantoorgebeuren. En nu kunnen we ons een leven zonder pc niet meer indenken. Sterker nog, een stroomstoring of een technische storing en het volledige arbeidsproces ligt plat. Niemand is dan nog meer in staat om zijn werk te doen. Telefooncentrales doen het niet meer, want computergestuurd, en iedereen zit duimen te draaien omdat hij of zij niet meer bij zijn gegevens kan komen.
Vanwege een technische storing in het computersysteem was het UMCG een dag volledig gesloten en werden alle poliklinische afspraken afgezegd omdat men niet meer bij de elektronische patiëntendossiers kon komen. Ik ben benieuwd hoelang die patiënten moeten wachten voordat ze alsnog weer langs kunnen komen. En alle spoedeisende gevallen werden zoveel mogelijk bij andere ziekenhuizen ondergebracht.
Op dat soort momenten zit ik mij echt af te vragen of het wel zo gunstig is dat we inmiddels zo afhankelijk zijn geworden van de computer en elektronica. We kunnen niet meer zonder en soms vind ik dat wel heel erg eng.
vrijdag 5 augustus 2011
Het is echt geen onwil
Het is echt geen onwil dat ik op dit moment niet veel blog. Sterker nog, in mijn hoofd buitelen de onderwerpen door elkaar heen. Alleen heb ik de energie niet om daar iets mee te doen.
In eerste instantie blog ik natuurlijk voor mijzelf, hoewel ik het natuurlijk wel leuk vind als anderen mijn blog ook lezen. Net als ik het heel erg leuk vind om bij anderen te lezen. Maar toch voelt het niet prettig als anderen voor niks op mijn blog kijken, omdat ik niet in staat ben geweest om er iets op te zetten.
Op dit moment leef ik nog steeds via het regime van 1 activiteit van 2 uur (meestal buiten de deur) en de rest van de dag rust houden. En op de dagen dat ik geen activiteit buiten de deur heb, is het zoeken naar een evenwicht van bezig zijn en rust. Inmiddels heb ik ontdekt dat de meeste mensen onder rust iets heel anders verstaan dan wat het voor mij inhoudt. De meeste mensen verstaan onder rust iets wat ik "iets voor mezelf" doen, bijvoorbeeld tv kijken, een boek lezen, handwerken, puzzelen, bloggen. Ik zou graag willen dat ik al zover ben, maar dat is nog niet het geval. Voor mij is rust (op dit moment) met mijn ogen dicht ergens te gaan zitten met de mogelijkheid mijn hoofd te ondersteunen en luisteren naar de radio. Luisteren naar de radio is het enige wat makkelijk te doen is met je ogen dicht.
Het overgrote gedeelte van mijn dagen wordt dus op deze manier met rusten doorgebracht. En het zal duidelijk zijn dat er dan niet veel ruimte meer overblijft voor andere dingen. Het is natuurlijk wel zo, dat ik bepaal waar ik de resterende tijd aan besteedt. En op dit moment kies ik dan toch voor de meer huishoudelijke zaken in plaats van dingen voor mijzelf. Ik vind het voor Man al vervelend genoeg dat ik op dit moment niet zo functioneer als dat ik een maand geleden nog deed. Dus ik wil hem niet met extra werk opzadelen.
Het brengt het leven terug tot heel basale vragen: ga ik bloggen of ga ik onder de douche, stop ik een was in de wasmachine of ga ik de kooi van chinchilla's ontsmetten, ga ik mijn mail bekijken of vouw ik de was op, ga ik uitgebreid/meer bewerkelijk koken of lees ik de krant.
Laat duidelijk zijn dat ik, op dit moment, geen enkele moeite heb met hoe mijn leven er nu uit ziet. Ik vind het steeds meer een verademing dat ik na 30 jaar roofbouw op mijn lichaam, nu niet meer hoef te vechten. Niet tegen mijzelf en niet tegen de rest van de wereld, ondanks het onbegrip wat ik nu bijna dagelijks tegenkom. En ik heb er alle vertrouwen in dat het over een tijdje beter zal gaan. Maar dat houdt wel in dat sommige dingen erbij inschieten, zoals het bloggen. Om niet het contact met alle mensen die mijn blog lezen kwijt te raken, wil ik proberen in het bloggen iets meer structuur te creëren. Daarom heb ik mijzelf voorgenomen om vrijdag tot blogdag te benoemen. Vrijdag is (tot nu toe) de meest rustige dag in mijn week en ik ga ervan uit dat het moet lukken om ergens op die dag een teken van leven te geven.
En dan heb ik op dit moment weer meer dan genoeg gedaan, dus ga ik mij weer boven vermaken in het hoekje van de bedbank, met een stapel kussens in mijn rug en radio 1 in mijn oren.
In eerste instantie blog ik natuurlijk voor mijzelf, hoewel ik het natuurlijk wel leuk vind als anderen mijn blog ook lezen. Net als ik het heel erg leuk vind om bij anderen te lezen. Maar toch voelt het niet prettig als anderen voor niks op mijn blog kijken, omdat ik niet in staat ben geweest om er iets op te zetten.
Op dit moment leef ik nog steeds via het regime van 1 activiteit van 2 uur (meestal buiten de deur) en de rest van de dag rust houden. En op de dagen dat ik geen activiteit buiten de deur heb, is het zoeken naar een evenwicht van bezig zijn en rust. Inmiddels heb ik ontdekt dat de meeste mensen onder rust iets heel anders verstaan dan wat het voor mij inhoudt. De meeste mensen verstaan onder rust iets wat ik "iets voor mezelf" doen, bijvoorbeeld tv kijken, een boek lezen, handwerken, puzzelen, bloggen. Ik zou graag willen dat ik al zover ben, maar dat is nog niet het geval. Voor mij is rust (op dit moment) met mijn ogen dicht ergens te gaan zitten met de mogelijkheid mijn hoofd te ondersteunen en luisteren naar de radio. Luisteren naar de radio is het enige wat makkelijk te doen is met je ogen dicht.
Het overgrote gedeelte van mijn dagen wordt dus op deze manier met rusten doorgebracht. En het zal duidelijk zijn dat er dan niet veel ruimte meer overblijft voor andere dingen. Het is natuurlijk wel zo, dat ik bepaal waar ik de resterende tijd aan besteedt. En op dit moment kies ik dan toch voor de meer huishoudelijke zaken in plaats van dingen voor mijzelf. Ik vind het voor Man al vervelend genoeg dat ik op dit moment niet zo functioneer als dat ik een maand geleden nog deed. Dus ik wil hem niet met extra werk opzadelen.
Het brengt het leven terug tot heel basale vragen: ga ik bloggen of ga ik onder de douche, stop ik een was in de wasmachine of ga ik de kooi van chinchilla's ontsmetten, ga ik mijn mail bekijken of vouw ik de was op, ga ik uitgebreid/meer bewerkelijk koken of lees ik de krant.
Laat duidelijk zijn dat ik, op dit moment, geen enkele moeite heb met hoe mijn leven er nu uit ziet. Ik vind het steeds meer een verademing dat ik na 30 jaar roofbouw op mijn lichaam, nu niet meer hoef te vechten. Niet tegen mijzelf en niet tegen de rest van de wereld, ondanks het onbegrip wat ik nu bijna dagelijks tegenkom. En ik heb er alle vertrouwen in dat het over een tijdje beter zal gaan. Maar dat houdt wel in dat sommige dingen erbij inschieten, zoals het bloggen. Om niet het contact met alle mensen die mijn blog lezen kwijt te raken, wil ik proberen in het bloggen iets meer structuur te creëren. Daarom heb ik mijzelf voorgenomen om vrijdag tot blogdag te benoemen. Vrijdag is (tot nu toe) de meest rustige dag in mijn week en ik ga ervan uit dat het moet lukken om ergens op die dag een teken van leven te geven.
En dan heb ik op dit moment weer meer dan genoeg gedaan, dus ga ik mij weer boven vermaken in het hoekje van de bedbank, met een stapel kussens in mijn rug en radio 1 in mijn oren.
zaterdag 30 juli 2011
Mijn verblijf in Huy (1)
De titel van de training luidde: Training in levenskunst; twee dagen tijd voor oefeningen en inzichten die verder op weg helpen. En die twee dagen waren volledig volgepakt. In deze post wil ik de dagindeling beschrijven. Een volgende keer neem ik tijd voor de inzichten die op mijn pad kwamen.
De reis van maandag was, ik zal het eerlijk toegeven, eigenlijk te zwaar voor mij. Ik denk dat dat te maken had met het feit dat het een lange dag was (om 06.30 uur opstaan, douchen, auto inpakken, injectie halen, nog wat boodschappen voor onderweg, iets meer dan 400km rijden inclusief een file bij Maastricht), de emoties vanwege het missen van de crematie en dat ik op tijd stond om mijn groepsgenoot op tijd van het station in Huy op te halen. Sinds ik moet toegeven aan mijn vermoeidheid kan ik er niet goed tegen om op tijd te staan. Ik was bij aankomst op het kasteeltje waar de monniken hun verblijf hebben volledig gesloopt.
We kwamen rond 17.30 uur aan en kregen de sleutels van onze kamers. Koffer uit de auto en voor de eerste, en zeker niet de laatste keer, schoenen uit om het gastenverblijf te betreden. Beddengoed halen, bed opmaken en daarna een kleine wandeling over het terrein. 19.00 uur is etenstijd: soep met brood en diverse salades. Simpel maar erg lekker. Vervolgens een uitlopende kennismaking met de rest van de groep. We waren met zo'n 35 in totaal. Dat hele kennismakingsgedoe had voor mij niet gehoeven. Ik was moe, had hoofdpijn en wou maar 1 ding: knock-out op mijn bed liggen.
Het programma voor dinsdag en woensdag was bijna gelijk, behalve dat de dinsdag langer doorliep.
Om 07.00 uur werden we gewekt door een gong, ik moet toegeven dat ik liever zo wakker wordt dan door een piepende wekker :-). Misschien moet ik zien of ik iets met Man kan regelen. Daarna verzamelen bij de grote tempel (schoenen uit) waar we om 08.00 uur een uur yoga, ademhalingsoefeningen en tai chi kregen. Het was niet toegestaan, tenzij er zeer zwaarwegende medische redenen waren, om van te voren iets te eten. Ik zal eerlijk toegeven dat ik erg tegen dat nuchter zijn aanzag, maar het viel uiteindelijk mee. Het lekkere ontbijt wat we daarna mochten opeten, maakte misschien ook wel veel goed.
Na het ontbijt, inclusief afwas, was het tijd voor de introductie van die dag met daarna de lezingen. De lezingen gaven een uitleg over het boeddhisme en de paramitra's. Ook de lezingen vonden plaats in de grote tempel. Op dinsdag kregen we dezelfde lama als bij de yoga: lama Zeupa. Voor zover ik hem kon zien, vond ik hem er wel guitig uitzien. Op woensdag kregen we lama Tashi Nyima. De lama's spreken Tibetaans, een beetje Frans en een beetje Engels. Dus zat Frans ernaast om het Tibetaans te vertalen in het Vlaams. Het was al snel duidelijk dat wij veel minder woorden nodig hebben om iets duidelijk te maken dan dat lama Zeupa nodig had.
Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik dinsdag niet in staat was om iets echt actief op te nemen. Mijn hoofd dreigde uit elkaar te knappen van de hoofdpijn, mijn maag-darmsysteem was van slag en een onverwachte beweging met mijn hoofd maakte me duizelig. Ik heb het overgrote gedeelte van de lezingen in een hoekje gezeten met een enorme stapel kussens in mijn rug zodat mijn hoofd ergens tegenaan kon leunen en ik mijn ogen vooral dicht kon houden. Maar het was erg aangenaam om de woordenstroom met alle accenten en grappige verschillen tussen het Vlaams en Nederlands over mij heen te laten komen.
12.00 uur was het tijd voor het warme eten, ook hier simpel en eenvoudig maar zeer lekker. Daarna kregen we warming-up oefeningen op het grasveld voor de tempel waarna een wandeling volgde. Zowel op dinsdag als woensdag heb ik meegedaan met de wandeling van de "kneuzen-groep". Daarna op dinsdag lekker voor een uurtje op bed gelegen en op woensdag moesten we onze slaapkamer schoonmaken en leeg achterlaten.
Zowel op dinsdag als op woensdag was daarna nog een bijeenkomst in de grote tempel. Op dinsdag het vervolg van de lezing van die morgen en op woensdag de kans om aan Frans allerlei vragen te stellen over hoe we alles wat we gehoord hadden in ons dagelijks leven toe zouden kunnen passen.
Op woensdag was dat het einde van de dag. De dinsdag ging nog een paar uur door. Na de lezing was het tijd voor een uurtje "karma-yoga" een oefening in bewustwording van intenties. Tijdens "karma-yoga" help je de bewoners van het instituut met het uitvoeren van simpele huishoudelijke klusjes en moet je bewust worden waarom je meehelpt. Doe je dat omdat je het klusje leuk vindt, omdat het moet, omdat je graag aardig gevonden wilt worden of om wat voor reden dan ook. Nadat we met z'n allen massaal klusjes hadden gedaan, kregen we van lama Zeupa nog een uur lang een meditatie-oefening. Vervolgens mochten we eten en was de dinsdag (eindelijk) ten einde. Ik lag tegen 20.00 uur in mijn bed en ik was blij dat ik lag.
Omdat ik mij absoluut niet lekker voelde, heb ik geen foto's gemaakt. Maar voor degenen die willen weten hoe de grote tempel en de lama's eruit zien: Tibetaans instituut
De reis van maandag was, ik zal het eerlijk toegeven, eigenlijk te zwaar voor mij. Ik denk dat dat te maken had met het feit dat het een lange dag was (om 06.30 uur opstaan, douchen, auto inpakken, injectie halen, nog wat boodschappen voor onderweg, iets meer dan 400km rijden inclusief een file bij Maastricht), de emoties vanwege het missen van de crematie en dat ik op tijd stond om mijn groepsgenoot op tijd van het station in Huy op te halen. Sinds ik moet toegeven aan mijn vermoeidheid kan ik er niet goed tegen om op tijd te staan. Ik was bij aankomst op het kasteeltje waar de monniken hun verblijf hebben volledig gesloopt.
We kwamen rond 17.30 uur aan en kregen de sleutels van onze kamers. Koffer uit de auto en voor de eerste, en zeker niet de laatste keer, schoenen uit om het gastenverblijf te betreden. Beddengoed halen, bed opmaken en daarna een kleine wandeling over het terrein. 19.00 uur is etenstijd: soep met brood en diverse salades. Simpel maar erg lekker. Vervolgens een uitlopende kennismaking met de rest van de groep. We waren met zo'n 35 in totaal. Dat hele kennismakingsgedoe had voor mij niet gehoeven. Ik was moe, had hoofdpijn en wou maar 1 ding: knock-out op mijn bed liggen.
Het programma voor dinsdag en woensdag was bijna gelijk, behalve dat de dinsdag langer doorliep.
Om 07.00 uur werden we gewekt door een gong, ik moet toegeven dat ik liever zo wakker wordt dan door een piepende wekker :-). Misschien moet ik zien of ik iets met Man kan regelen. Daarna verzamelen bij de grote tempel (schoenen uit) waar we om 08.00 uur een uur yoga, ademhalingsoefeningen en tai chi kregen. Het was niet toegestaan, tenzij er zeer zwaarwegende medische redenen waren, om van te voren iets te eten. Ik zal eerlijk toegeven dat ik erg tegen dat nuchter zijn aanzag, maar het viel uiteindelijk mee. Het lekkere ontbijt wat we daarna mochten opeten, maakte misschien ook wel veel goed.
Na het ontbijt, inclusief afwas, was het tijd voor de introductie van die dag met daarna de lezingen. De lezingen gaven een uitleg over het boeddhisme en de paramitra's. Ook de lezingen vonden plaats in de grote tempel. Op dinsdag kregen we dezelfde lama als bij de yoga: lama Zeupa. Voor zover ik hem kon zien, vond ik hem er wel guitig uitzien. Op woensdag kregen we lama Tashi Nyima. De lama's spreken Tibetaans, een beetje Frans en een beetje Engels. Dus zat Frans ernaast om het Tibetaans te vertalen in het Vlaams. Het was al snel duidelijk dat wij veel minder woorden nodig hebben om iets duidelijk te maken dan dat lama Zeupa nodig had.
Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik dinsdag niet in staat was om iets echt actief op te nemen. Mijn hoofd dreigde uit elkaar te knappen van de hoofdpijn, mijn maag-darmsysteem was van slag en een onverwachte beweging met mijn hoofd maakte me duizelig. Ik heb het overgrote gedeelte van de lezingen in een hoekje gezeten met een enorme stapel kussens in mijn rug zodat mijn hoofd ergens tegenaan kon leunen en ik mijn ogen vooral dicht kon houden. Maar het was erg aangenaam om de woordenstroom met alle accenten en grappige verschillen tussen het Vlaams en Nederlands over mij heen te laten komen.
12.00 uur was het tijd voor het warme eten, ook hier simpel en eenvoudig maar zeer lekker. Daarna kregen we warming-up oefeningen op het grasveld voor de tempel waarna een wandeling volgde. Zowel op dinsdag als woensdag heb ik meegedaan met de wandeling van de "kneuzen-groep". Daarna op dinsdag lekker voor een uurtje op bed gelegen en op woensdag moesten we onze slaapkamer schoonmaken en leeg achterlaten.
Zowel op dinsdag als op woensdag was daarna nog een bijeenkomst in de grote tempel. Op dinsdag het vervolg van de lezing van die morgen en op woensdag de kans om aan Frans allerlei vragen te stellen over hoe we alles wat we gehoord hadden in ons dagelijks leven toe zouden kunnen passen.
Op woensdag was dat het einde van de dag. De dinsdag ging nog een paar uur door. Na de lezing was het tijd voor een uurtje "karma-yoga" een oefening in bewustwording van intenties. Tijdens "karma-yoga" help je de bewoners van het instituut met het uitvoeren van simpele huishoudelijke klusjes en moet je bewust worden waarom je meehelpt. Doe je dat omdat je het klusje leuk vindt, omdat het moet, omdat je graag aardig gevonden wilt worden of om wat voor reden dan ook. Nadat we met z'n allen massaal klusjes hadden gedaan, kregen we van lama Zeupa nog een uur lang een meditatie-oefening. Vervolgens mochten we eten en was de dinsdag (eindelijk) ten einde. Ik lag tegen 20.00 uur in mijn bed en ik was blij dat ik lag.
Omdat ik mij absoluut niet lekker voelde, heb ik geen foto's gemaakt. Maar voor degenen die willen weten hoe de grote tempel en de lama's eruit zien: Tibetaans instituut
Abonneren op:
Posts (Atom)