Blij

Ik ga niet over het waarom in details treden, maar de relatie tussen mij en mijn moeder laat behoorlijk te wensen over. In juni kreeg ik een brief van haar waarin zij aangaf dat ze graag duidelijkheid wou hebben over het vervolg en dingen uit zou willen spreken. Op dat moment stond mijn hoofd niet naar een zwaar gesprek omdat ik midden in het revalidatietraject zat. Ik heb toen een mail gestuurd dat ik open stond voor een gesprek maar nu niet.
Vervolgens merkte ik dat ik tegen dat mogelijke gesprek op zag. Er is al jaren zo weinig contact tussen ons geweest dat van een gewone band geen sprake is. Om in die omstandigheden een zwaar en emotioneel gesprek aan te gaan, is niet gemakkelijk en misschien zelfs wel teveel gevraagd.
Tijdens de crematie van een paar weken geleden, kwam ik haar tegen en heb haar een lift naar het station aangeboden. En het viel mij weer op dat, als we dan samen zijn, het eigenlijk best meevalt en zelfs gezellig is. Maar ja, die drempel om in contact te komen is in al die jaren een bijna niet te beklimmen berg geworden.

Mijn moeder heeft vorig jaar in haar eentje het laatste deel van het Pieterpad gelopen. Zij heeft dus ervaring in het plannen van een dagafstand, het regelen van een slaapplaats en het zoeken naar een eetgelegenheid. Laten dat nu net allemaal dingen zijn die ik voor mijn voorgenomen tocht uit moet zoeken :-). Het biedt de mogelijkheid om contact te leggen met elkaar over iets waar we beiden enthousiast over kunnen zijn, we hoeven het niet over ingewikkelde, zware dingen te hebben en we kunnen op een andere manier (heel langzaam) een andere, nieuwe band opbouwen. Het idee was goed, voor de uitvoering moest die berg weer eens beklommen worden.

Zondagmorgen had ik voldoende moed bijeengeraapt om mijn moeder een mail te sturen. En natuurlijk wilde ik het liefst per kerende mail een reactie terug. Daar moest ik wat langer op wachten maar gisteren kreeg ik de mail waar ik op hoopte. Ze wil graag met mij mijn tocht voorbereiden. En nu ben ik blij en gelukkig.