Signalen

Er waren twee reacties op mijn vorige berichtje, waar ik nu wat nader op in wil gaan: over het trekken van engelenkaarten en dat de wereld samenspant om mijn droom te laten uitkomen.

Er is een periode in mijn leven geweest waarin ik mij heel erg bezig heb gehouden met engelenkaarten, tarotkaarten, horoscopen en dergelijke. Deels uit interesse (als stuiterbol ben ik nu eenmaal snel ergens in geïnteresseerd) en deels omdat ik antwoorden zocht op bepaalde levensvragen. Hoewel de interesse met vlagen kwam en ging, was er wel iets wat mij aan deze esotherische wereld opviel en dat zal ik dan maar even (kort door de bocht en oneerbiedig) slachtofferschap noemen. Dingen waren zoals ze waren en op enige verbetering hoefde je niet te wachten.
Een voorbeeld: mijn getrokken engelenkaart zegt: ieder begin wordt wonderbaarlijk beschermd. Voor de mensen waar ik in die periode mee in contact kwam zou dat uitgelegd worden als: het begin wordt beschermd maar op den duur is het geen begin meer en dan is de bescherming ook weg. Ik zou er maar niet aan beginnen.
Of als ze werden aangesproken op hun gedrag: mijn horoscoop geeft aan dat hier geen verbetering meer in zit.
Dat staat haaks op mijn geloof dat een mens kan groeien en veranderen en dat je een eigen verantwoordelijkheid hebt. Sinds die tijd probeer ik meer en meer op mijn eigen gevoel en intuïtie te vertrouwen. Ook dan zijn er nog steeds momenten dat ik het gevoel heb dat het leven wel erg oneerlijk en onrechtvaardig is, daar is geen ontkomen aan. De cruciale vraag is dan of je daar in blijft hangen en bevestiging in zoekt of dat je, hoe moeilijk soms ook, het leven weer oppakt. Het zal duidelijk zijn dat ik meer een aanhanger van het laatste ben. Maar het trekken van een engelenkaart is natuurlijk wel altijd leuk om te doen, zeker als je de jarige er heel erg blij mee maakt.

Nu ik steeds meer leer te vertrouwen op mijn eigen gevoel en daar naar durf te handelen, gaan steeds meer dingen die ik onderneem van een leien dakje. Het plan om een lange voettocht te gaan maken, is niet iets wat zomaar uit de lucht is komen vallen. Ik loop al zo'n 20 jaar lang allerlei beurzen af waarin wandel- en fietstochten worden gepromoot en waar je in contact kunt komen met mensen die zo'n tocht al eens ondernomen hebben. Vervolgens liep ik een uur te dromen in de kaarten- en reisboekhandel, raakte in de stress vanwege de voorbereidingen die zo'n reis met zich meebracht, kwam niet verder dan halfbakken pogingen om te oefenen en mijn hele omgeving vond zo'n reis wel het domste wat ik zou kunnen doen. Kortom, de wereld werkte niet mee om mijn droom te verwezenlijken.
Terugkijkend op mijn leven (goh wat ben ik oud ;-) ) zie ik meer van dat soort momenten waarop ik hard aan mijn ideeën heb lopen trekken om ze te realiseren. En inmiddels ben ik erachter dat als je hard moet trekken je het idee beter (nog even) in de koelkast kan zetten. De tijd is er (nog) niet rijp voor.

In de afgelopen 20 jaar heb ik kennelijk een behoorlijke ontwikkeling doorgemaakt waardoor ik nu wel in staat ben te verwezenlijken waar ik al jaren van droom. En dan krijg je allerlei cadeautjes in je schoot geworpen.
Er blijkt een vrouw op 5km afstand van mij te wonen die ook naar Rome is geweest en die graag haar ervaringen wil delen.
Hoewel ik van huis uit een loper ben, heb ik zitten twijfelen of ik uit veiligheidsoverwegingen toch niet beter op de fiets zou kunnen gaan. In de kaartenwinkel was een overzichtskaart met europese fietsroutes. Normaal mag je die niet meenemen, maar deze keer was dat geen enkel probleem. En vervolgens kijk ik op internet, zie een alternatieve route zodat ik wel kan wandelen.
Het overgrote deel van mijn route is wel voorzien van markering maar is niet beschreven in routeboekjes. De medewerkers van de kaartenwinkel bieden spontaan aan om te kijken of ze mij op een andere manier van de benodigde informatie kunnen voorzien. Dat zal zeker voorkomen dat ik mij een breuk til aan een enorme hoeveelheid kaarten.
De reisverslagen over een voetreis naar Rome worden in de bieb net ingeleverd op het moment dat ik binnen stap.
En misschien wel het meest belangrijke: alle mensen die het voorheen niet zagen zitten dat ik zo'n tocht ging ondernemen, zijn nu allemaal voor en zeggen dat ik het vooral moet doen.

Er zullen zeker mensen zijn die dit allemaal overdreven vinden. Voor mij zijn het kleine tekenen aan de wand dat ik bezig ben mijn hart te volgen en te doen wat ik vanuit mijn innerlijk doen moet. En dat is wat ik bedoel met mijn gevoel dat de wereld samenspant om mijn droom te realiseren.
Het is geen garantie dat de tocht van een leien dakje zal gaan. Ook ik zal, net als zovelen, vast last krijgen van blaren, verdwalen, extra moeten lopen omdat er geen kamers in een hostel vrij zijn, verzuipen in de regen en gillend gek worden van de hitte. Maar ik weet zeker dat het meer dan de moeite waard zal zijn en dat de mooie, ontroerende en fantastische momenten waar ik mij nu nog geen voorstellen van kan maken uiteindelijk zwaarder zullen wegen.

En dan is het nu, na al dat filosofische geleuter, tijd om mijn bril op te halen bij de opticiën. Ook een goede les: het leven gaat gewoon door.