Het is echt geen onwil

Het is echt geen onwil dat ik op dit moment niet veel blog. Sterker nog, in mijn hoofd buitelen de onderwerpen door elkaar heen. Alleen heb ik de energie niet om daar iets mee te doen.
In eerste instantie blog ik natuurlijk voor mijzelf, hoewel ik het natuurlijk wel leuk vind als anderen mijn blog ook lezen. Net als ik het heel erg leuk vind om bij anderen te lezen. Maar toch voelt het niet prettig als anderen voor niks op mijn blog kijken, omdat ik niet in staat ben geweest om er iets op te zetten.

Op dit moment leef ik nog steeds via het regime van 1 activiteit van 2 uur (meestal buiten de deur) en de rest van de dag rust houden. En op de dagen dat ik geen activiteit buiten de deur heb, is het zoeken naar een evenwicht van bezig zijn en rust. Inmiddels heb ik ontdekt dat de meeste mensen onder rust iets heel anders verstaan dan wat het voor mij inhoudt. De meeste mensen verstaan onder rust iets wat ik "iets voor mezelf" doen, bijvoorbeeld tv kijken, een boek lezen, handwerken, puzzelen, bloggen. Ik zou graag willen dat ik al zover ben, maar dat is nog niet het geval. Voor mij is rust (op dit moment) met mijn ogen dicht ergens te gaan zitten met de mogelijkheid mijn hoofd te ondersteunen en luisteren naar de radio. Luisteren naar de radio is het enige wat makkelijk te doen is met je ogen dicht.

Het overgrote gedeelte van mijn dagen wordt dus op deze manier met rusten doorgebracht. En het zal duidelijk zijn dat er dan niet veel ruimte meer overblijft voor andere dingen. Het is natuurlijk wel zo, dat ik bepaal waar ik de resterende tijd aan besteedt. En op dit moment kies ik dan toch voor de meer huishoudelijke zaken in plaats van dingen voor mijzelf. Ik vind het voor Man al vervelend genoeg dat ik op dit moment niet zo functioneer als dat ik een maand geleden nog deed. Dus ik wil hem niet met extra werk opzadelen.
Het brengt het leven terug tot heel basale vragen: ga ik bloggen of ga ik onder de douche, stop ik een was in de wasmachine of ga ik de kooi van chinchilla's ontsmetten, ga ik mijn mail bekijken of vouw ik de was op, ga ik uitgebreid/meer bewerkelijk koken of lees ik de krant.

Laat duidelijk zijn dat ik, op dit moment, geen enkele moeite heb met hoe mijn leven er nu uit ziet. Ik vind het steeds meer een verademing dat ik na 30 jaar roofbouw op mijn lichaam, nu niet meer hoef te vechten. Niet tegen mijzelf en niet tegen de rest van de wereld, ondanks het onbegrip wat ik nu bijna dagelijks tegenkom. En ik heb er alle vertrouwen in dat het over een tijdje beter zal gaan. Maar dat houdt wel in dat sommige dingen erbij inschieten, zoals het bloggen. Om niet het contact met alle mensen die mijn blog lezen kwijt te raken, wil ik proberen in het bloggen iets meer structuur te creëren. Daarom heb ik mijzelf voorgenomen om vrijdag tot blogdag te benoemen. Vrijdag is (tot nu toe) de meest rustige dag in mijn week en ik ga ervan uit dat het moet lukken om ergens op die dag een teken van leven te geven.

En dan heb ik op dit moment weer meer dan genoeg gedaan, dus ga ik mij weer boven vermaken in het hoekje van de bedbank, met een stapel kussens in mijn rug en radio 1 in mijn oren.