maandag 15 augustus 2011

Nog steeds verscheurd

Mijn moeder is geboren in de oorlog. Haar vader, mijn opa, heeft het grootste gedeelte van de oorlog ondergedoken gezeten bij zijn schoonouders en was bijna betrapt toen een NSB-er na spertijd bij die schoonouders gezellig langs kwam. Verder vertelde mijn oma dat haar familie aan het einde van de oorlog een hele jonge Duitse soldaat hebben helpen deserteren. Dat hebben ze bijna met hun leven moeten bekopen.
Wij moesten het dus niet in ons hoofd halen 4 mei over te slaan.

Mijn vader is voor de oorlog geboren. Hij was iets meer dan 3 jaar oud toen hij en zijn moeder, mijn oma, op Celebes (tegenwoordig Sulawesi) in een kamp werden geïnterneerd. Zijn vader was militair in het KNIL en wist met een groepje collega's nog een tijdje uit handen van de Japanners te blijven. De guerillastrijd die ze gevoerd hebben was kennelijk spannend genoeg voor een boek, maar te slecht georganiseerd om het er levend vanaf te brengen. Uiteindelijk is hij door de Japanners onthoofd.

Mijn vader deed nooit mee aan 4 mei, dat ging altijd over die andere oorlog. Niet over de oorlog die hij had meegemaakt. En daar werd, zoals bij zovelen die de oorlog in Nederlands Indië hebben meegemaakt, niet over gesproken.

Op 15 augustus stonden wij als gezin echter nooit stil bij zijn oorlog. Het zou me niks verbazen als dat kwam door vakanties of omdat het een normale werkdag was. Het heeft waarschijnlijk ook niet geholpen dat de herdenking in Den Haag is, voor ons niet echt naast de deur. Maar eerlijk is het niet.

Ik denk dat ik nu zo'n 15 jaar donateur ben van de stichting "Herdenking 15 augustus 1945". De eerste keer dat ik naar Den Haag ging om de herdenking van de capitulatie van Japan bij te wonen, was een openbaring. Het voelde alsof er een stukje van mij thuiskwam. Ik had graag samen met mijn vader en mijn oma de herdenking willen meemaken, maar daar is het helaas nooit van gekomen. Vorig jaar ben ik er nog bij geweest en vandaag was ik op tijd terug om het belangrijkste gedeelte op de tv te kunnen volgen.

Maar op 4 mei blijft het voelen dat ik mijn vader in de steek laat (zelfs nu hij al 11 jaar niet meer onder ons is) en op 15 augustus voelt het niet goed voor mijn moeder. Verbazingwekkend dat een oorlog die inmiddels 66 jaar geleden is, nog steeds van invloed op je leven kan zijn.

4 opmerkingen:

  1. Ik denk dat dat komt omdat het onlosmakelijk met onze ouders verbonden was. Zij brachten dat toch op ons over op de één of andere manier.
    Ik gedenk 4 mei mede uit respect voor mijn (inmiddels overleden) vader.

    Groet, Bloem

    BeantwoordenVerwijderen
  2. 4 mei gedenk ik wel. 15 Augustus op een andere manier. Het is mijn trouwdag. Maar ik sta er wel bij stil.

    Het blijven gedenkwaardige dagen.

    Liefs Frederique

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Moet je eens kijken wat het met jezelf doet. Zo'n oorlog werkt vele generaties door. Ook ik vertel mijn kinderen over hun overgrootvaders in de oorlog en over de hongerwinter, die mijn moeder overleefde, maar haar opa niet. Gr. LZV

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik sta eigenlijk niet stil bij oorlog op 15 augustus, voor mij is het niet meer dan de verjaardag van mijn moeder. Simpelweg omdat ik niet op de hoogte ben dat dit een gedenkwaardige dag is...
    Vreemd eigenlijk dat er zoveel aandacht is voor gesneuvelden in WOII en zo weinig voor KNIL-soldaten.

    BeantwoordenVerwijderen