Alsof de wereld vergaat

Het is zaterdagmorgen. Ik was vroeg wakker en het lukte niet meer om in slaap te komen. Vandaar dat ik (het is op dit moment 07.46 uur) nu al de was heb draaien, de kat van de achterburen haar dagelijkse brokjes heb gegeven, Man van medicijnen en ontbijt heb voorzien en zelf met het ontbijt achter de kiezen en een grote kom thee achter de pc kan kruipen.

Ik blijf nog even bij de vooroordelen hangen. Valhalla heeft helemaal gelijk als ze schrijft dat mensen zaken verdraaien omdat ze er belang bij hebben. Ik vind dat heel erg. Terwijl ik daar verder over na liep te denken, kwam een grote categorie vooroordelen in beeld, waar iedereen wel aan meewerkt om ze (deels) in stand te houden. Het zijn zelfs vooroordelen waar we ons vaak niet voor schamen, maar juist heel erg om moeten lachen: de vooroordelen over de verschillen tussen man en vrouw. En de reden dat ik gisteren bijna gesloopt was, had zijn basis in een bevestiging van een vooroordeel over mannen.

Man heeft al een paar jaar een aantal gaten in zijn gebit. Hij vond het niet nodig om daar wat aan te laten doen, terwijl ik het niet echt een mooi gezicht vind om elke keer te moeten zien dat er een paar kiezen ontbreken. De komst van gat 3 was de druppel en na een jaar onderhandelen, boos worden, lief vragen en uitzoekwerk, ging Man overstag. Gisteren was de eerste behandeling voor het plaatsen van de implantaten: het monteren van het schroefdraad.
Inmiddels had Man via de tandtechnicus recepten gekregen voor een antibiotica-kuur, zware pijnstillers, minder zware pijnstillers en een ontsmettend spoeldrankje. Dit zag er wel erg heftig uit en het leek mij geen gek idee, dat Man zijn vakantie 1 dag eerder zou laten beginnen. Dus Man was gisteren vrij. Uiteindelijk voor hem een goede beslissing, maar voor mij was het toch fijner geweest als hij naar het werk was gegaan.

Mannen die ergens last van hebben, zijn over het algemeen (goeden daargelaten) namelijk erg!!. En Man valt onder deze categorie. Hij liep dus kreunend en steunend door het huis of lag zielig te doen op de bank, alsof de wereld aan het vergaan was. De tandtechnicus had een ijszak meegegeven en die moest elke keer opzichtig uit de vriezer worden gehaald (het moet natuurlijk wel opvallen). Elk medicijngebruik moet uitgebreid besproken worden, waarbij ik vol bewondering moet zijn voor de stoerheid waarmee hij het toch maar volhoudt. Het bleek echter nog wat erger te kunnen: zodra Man in staat was iets te doen wat hij normaal gesproken ook doet, was dat een overwinning van wereldformaat en was het mijn taak om hem daarvoor de hemel in te prijzen.
Het nemen van rust was voor mij gisteren niet echt weggelegd.

Het lijkt er echter op dat het vandaag met Man iets beter gaat. Hij zegt dat de pijn meer zeurt dan heftig is, en hij heeft een normaal ontbijt gegeten. Misschien dat hij nu wat meer last krijgt van de antibiotica. Maar dat zien we dan wel weer. Vanmiddag wil hij helpen bij het in elkaar zetten van de straatversiering voor het jaarlijkse dorpsfeest. Ik denk dat de afleiding hem goed zal doen. Bovendien kan hij dan in geuren en kleuren zijn verhaal aan anderen kwijt.
Maar ondanks alle goede berichten en vooruitzichten, kwam hij net naar beneden om zeer pontificaal de ijszak weer uit de vriezer te halen omdat zijn gezicht toch nog iets gezwollen was.

Het zal voor mij wel weer een zwaar dagje worden. Maandag gaat hij op vakantie. Ik voel me niet schuldig dat ik mij daarop verheug.