Gisteren schreef ik dat ik op het bestuurswerk terug ging komen. Hoewel er genoeg andere dingen zijn gebeurd waar ik ook over kan schrijven (en dat eigenlijk ook liever zou doen), heb ik besloten dat ik dit onderdeel van mijn leven toch bij de horens ga vatten. Het feit dat ik er regelmatig slapeloze nachten van heb, is een duidelijke indicatie dat er iets niet lekker zit. Dus als je geen zin hebt om bespiegelingen over het samenwerken in een bestuur of wat voor groep dan ook te lezen, haak hier dan gewoon af. Ik zal het je niet kwalijk nemen ;-).
Als je met een groep mensen samenwerkt kunnen er altijd momenten ontstaan waarbij dingen niet soepel lopen. Dat kan verschillende oorzaken hebben: mensen maken een inschattingsfout in wat ze aan kunnen, komen beloften niet na en dergelijke of er is gewoon geen goede chemie tussen de mensen met wie je samen moet werken. Het heeft in ieder geval tot gevolg dat niet gebeurt wat gebeuren moet en in zo'n geval is er altijd eentje met een overdosis verantwoordelijkheidsgevoel die dan probeert te redden wat er te redden valt (en ja, ik ben dus zo'n iemand).
Het is dan op zo'n moment natuurlijk heel verleidelijk om te schelden op de anderen die, in mijn ogen, de kantjes ervan af lopen en hun de schuld van mijn slapeloze nachten te geven. En omdat ik ook menselijk ben, doe ik dat soms ook wel en het voelt op dat moment erg lekker. Het lost echter niks op, dus ik kom daar niet verder mee. Hoe graag ik zou willen, ik kan anderen niet veranderen. Daarnaast zitten er natuurlijk 2 kanten aan een verhaal. Dus vandaar dat ik vandaag mijn aandeel in dit geheel onder ogen ga zien en kijk wat ik aan mijn eigen doen en laten kan veranderen.
Het allereerste wat in mij opkomt is dat ik een gevoel van saamhorigheid mis. Het gevoel dat we samen er voor gaan en samen de verantwoordelijkheid delen. Dat hoeft niet in te houden dat iedereen even veel tijd aan het bestuurswerk moet besteden. De een heeft nu eenmaal meer tijd dan de ander. Ik heb op dit moment geen baan, dus ik vind het helemaal niet erg dat ik op dit moment wat meer doe dan de rest. Gemeenteambtenaren en dergelijke zijn nu eenmaal niet echt beschikbaar in de avonden, een bestuurslid dat overdag die mensen af kan lopen is dan gewoon handig.
In mijn meest ideale scenario zou ieder bestuurslid zich even verantwoordelijk voelen voor het doen en laten van de stichting en initiatief nemen om de bestaande problemen het hoofd te bieden. Helaas voor mij, blijkt dat in de praktijk niet zo te werken. Dat kan verschillende oorzaken hebben. Er zijn mensen die zich gewoon nergens zorgen over maken en op het moment dat zich een probleem voordoet eens gaan kijken hoe ze het op gaan lossen (ookal hadden ze een half jaar van te voren al kunnen zien dat het probleem zich voor zou gaan doen). Daarnaast zijn er mensen die een jaar van te voren een probleem al aan zien komen en die zich dan uit de naad werken om de rest van het bestuur duidelijk te maken dat er een probleem dreigt aan te komen, die mensen lopen gewoon een half jaar voor de rest uit. En dan zijn er nog een heleboel grijstinten. Het is duidelijk dat als je tot het vervooruitkijk-type behoort, dat je dan een probleem hebt want de rest is nog lang niet zover als jij. Is het dan reeel te verlangen dat ieder bestuurslid problemen op hetzelfde moment ziet als jij en dus dan ook actie onderneemt door het bestuur bij elkaar te roepen? Ik weet van mijzelf dat ik een vervooruitkijk-type ben en weet ook dat ik graag, voor zover mogelijk, controle heb. Gezien mijn redenering heb ik dus 2 mogelijkheden: ik kan mijzelf een half jaar op zitten vreten totdat de rest inziet dat er iets moet gebeuren en uit zichzelf actie onderneemt of ik kan, zodra ik zie dat er iets aan komt, mijn mond open doen en zorgen dat het op de kaart komt te staan (andere mogelijkheden die ik over het hoofd zie zijn welkom, graag zelfs). Hoewel de frustratie blijft bestaan dat ik bij de laatste oplossing degene ben steeds dingen op tafel gooit, scheelt het wel de stress van wachten totdat iemand anders het ook ziet en de (in mijn ogen) kostbare tijd die daarmee verloren gaat.
Een tweede probleem wat ik al schrijvend ontdek is een gevolg van het voorgaande. Als ik al het gevoel heb dat ik de kar moet trekken, laat overleg dan maar zitten, ik regel het wel gewoon. Dus zit ik mij op te vreten over de enorme hoeveelheid werk en problemen die op mijn bordje liggen, maar liggen die wel terecht op mijn bordje? Als ik een probleem signaleer en mijn mond niet open doe, dan weten de overige bestuursleden niet dat er iets moet gebeuren. Hetzelfde geldt voor een probleem wat even opzij is geschoven voor andere zaken die ook moesten gebeuren. Er komt een moment dat dat probleem toch weer opgepakt moet worden, de andere bestuursleden tonen daar geen initiatief in, dus ik ga dan maar eigenhandig aan de slag. Ondertussen natuurlijk luid klagend over gebrek aan steun en mijzelf heel zielig vindend omdat ik altijd alles alleen moet doen. Ten eerste geef ik op deze manier mijn medebestuursleden niet de kans om mee te denken aan een oplossing en zelf hun handen uit de mouwen te steken. Ten tweede hebben ze op deze manier geen idee wat er allemaal speelt omdat een groot deel van alles wat ik loop te regelen en doen zich aan hun blikveld onttrekt. Ik zal dus mijn aanname dat "ik het toch allemaal alleen moet doen en dat overleg geen zin heeft" opzij moeten schuiven en de andere bestuursleden beter op de hoogte moeten houden van alles wat er op dit moment speelt en leeft. Doordat ik meer tijd besteed aan de stichting dan zij, weet ik meer dan zij en die informatie zal ik moeten delen.
En dat brengt mij bij een derde stuk. Als ik meer informatie ga delen, aangeef dat ik het allemaal niet in mijn eentje kan en dat de rest bij moet springen, dan zal ik ook los moeten laten. Voor iemand met een overdosis verantwoordelijkheidsgevoel is dat niet makkelijk. Ik heb natuurlijk allang in mijn hoofd zitten hoe iets aangepakt moet worden, allang bedacht wat er allemaal bij komt kijken en dan is het erg moeilijk erop te vertrouwen dat een ander dat net zo goed en zorgvuldig uit gaat voeren als ik dat zou doen. Ik merk dat ik nu al geneigd ben om dan 2-wekelijkse voortgangsrapportages te eisen. Ik denk niet dat dat zal stimuleren om taken van mij over te nemen ;-). Maar als ik mijn nachtrust terug wil hebben, dan heb ik niet veel keus.
Laat dit dan maar de belangrijkste levensles zijn die ik door mijn bestuurswerk voor de stichting moet leren.
Ik hoop dat deze overwegingen bij anderen ook de ogen openen. Er zijn bij elke organisatie mensen die het gevoel hebben dat ze alles op hun schouders moeten nemen en die, misschien wel om dezelfde redenen als ik, niet los kunnen laten en daardoor hulp afstoten. En er zijn mensen die alles op hun beloop laten en die door mijn overwegingen de andere kant van het verhaal zien. Het zal niet de eerste en laatste keer zijn dat ik hier over blog, veranderingen gaan nu eenmaal met vallen en opstaan. Ik merk dat het schrijven hierover een hoop bij mij los maakt. Het is tijd om deze inzichten in actie te vertalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten