Ik hou vol (brrr)

Sinds half september 2010 ben ik werkloos en onze klokthermostaat staat nog ingesteld op onze werktijden van voor die tijd. Dat houdt in dat vanaf 07.15 uur de temperatuur daalt van 17C naar 15C om tegen 16.30 richting 19C te gaan.
Vanmorgen even voor 8 uur opgestaan en voor het ontbijt eerst maar mijn wandeltraining afgewerkt. Ik moet eerlijk toegeven dat mij dit erg goed bevalt. Bij thuiskomst ben ik lekker opgewarmd en kruip ik met ontbijt (tot zover het gedachteloos eten naar binnen werken :-) ) achter de laptop om alle blogs te lezen die ik volg, op het forum waar ik vaak te vinden ben even te kijken en mails te beantwoorden. Tegen 10.15 uur begon het zo langzaamaan wel koud te worden, maar na een telefoongesprek bleek dat ik tegen 12.00 uur in stad moet zijn. Dat hield in dat ik over iets meer dan een uur de deur uit moet om dan pas tegen het einde van de middag mijn huis weer binnen te vallen. Voor een uur ga ik natuurlijk niet de verwarming stoken, dus nu zit ik met koude handen, een t-shirt met lange mouwen, een wollen gebreide trui, een omslagdoek en 2 paar sokken achter de laptop in de keuken.
Daarnaast zouden wij volgens de verbruiksmeter van Essent € 180,00 bij moeten betalen en dat bedrag wil ik niet verder omhoog jagen. Vandaar ook dat ik nu vaker overdag de pelletkachel gebruik. Daar zit echter wel een nadeel aan. De pelletkachel staat in mijn deel van het huis en eigenlijk is die ruimte te klein voor de capaciteit van de kachel. Daardoor wordt de lucht nog droger dan anders. Na advies van "lowimpactman" heb ik een bak met water op de kachel gezet, het helpt wel maar ik blijf de indruk houden dat ik na een paar dagen gebruik toch nog een kriebel in mijn keel krijg.


Ik had mij al een tijdje voorgenomen om eens uit te leggen hoe Man en ik hier leven, maar elke keer kwamen er weer dingen langs die ook leuk of interessant waren om over te bloggen.
Natuurlijk waren er voor die tijd ook wel eens problemen maar in mei 2009 is de boel hier in huis behoorlijk geëscaleerd. Dermate dat ik op het punt heb gestaan om de relatie te beëindigen, hoeveel Man en ik ook van elkaar houden. Als snel werd duidelijk dat er misschien meer met Man aan de hand zou zijn dan zo op het eerste gezicht leek en dat is na onderzoek in het ziekenhuis in oktober 2009 ook bevestigd. Dan komt de fase waarin je moet kijken wat je nog wel en niet aankunt en hoe je daar vorm aan gaat geven. Temeer omdat Man op dat moment nog niet de stap naar behandeling kon zetten. Uiteindelijk hebben wij (vooral ik, want Man kiest niet echt en vindt alles best) gekozen voor een LAT-relatie onder 1 dak. De bovenverdieping werd verbouwd en dat is nu mijn leefruimte en de voormalige woonkamer en de ruimte waar eerder de keuken zat, zijn nu het woon/slaapgedeelte van Man geworden.
Zowel de relatie zelf als het creëren van een plek helemaal voor je zelf waar je je prettig voelt en je veilig terug kunt trekken als het allemaal even teveel wordt zijn nog steeds een proces in wording en dat ik nu een baan moet zoeken maakt het er niet makkelijker op. Ik heb soms het gevoel dat ik moet kiezen tussen baan of relatie en eigenlijk wil ik die keuze helemaal niet maken. Vooral niet omdat Man een paar maanden geleden besloten heeft om toch hulp voor zijn problemen te zoeken. Met daarbij de aantekening dat ik natuurlijk ook niet helemaal vrijuit ga. Het gezegde waar 2 vechten hebben 2 schuld, blijft in alle gevallen opgaan en Man en ik zijn er erg goed in elkaars slechtste eigenschappen in elkaar naar boven te halen ;-). Maar ondanks alles houden we nog steeds van elkaar en dat is een goede motivatie en stimulans om te blijven zoeken naar een manier die voor ons werkt en waar we ons allebeide gelukkig in voelen.