"Pourqoi pas" (ik heb haar blog net aan mijn lijst met blogs toegevoegd) reageerde op mijn post van gisteren en ik heb besloten haar via deze post antwoord te geven.
Laat ik om te beginnen duidelijk stellen dat Man en ik hier over het algemeen gezellig in 1 huis wonen, ook al is dat niet op de "normale" manier. De laatste echte ruzie dateert al van een behoorlijke tijd geleden. De momenten waarop het misgaat, zijn vooral de momenten waarop een gezamenlijke beslissing gewenst is (in mijn beleving) en ik geen respons krijg van man. Zo kunnen we bijvoorbeeld een heel gezellige vakantie hebben, totdat ik tot de ontdekking kom dat ik degene ben die alles beslist en regelt en Man de hele vakantie geen mond open doet over wat hij zou willen en "braaf" achter mij aansjokt. Op dat moment voelt dat als een verantwoordelijkheid die ik niet meer wil en kan dragen en dan barst de bom. Het heeft dan ook wel een tijdje nodig voordat de boel weer op regel is. Op die momenten ben ik blij dat ik een eigen ruimte heb waar ik mij terug kan trekken en Man even in zijn sop gaar kan laten koken.
Daardoor is de situatie tussen Man en mij bij vlagen dermate ingewikkeld dat wij daar zonder hulp niet uit zouden komen, dus hebben wij sinds 2007 een coach. Afhankelijk van wat er speelt heeft hij gesprekken met ons beiden of met ons apart en daar komen alle aspecten van het leven aan bod. Je kunt nu eenmaal jouw gedrag binnen een relatie (in wat voor vorm dan ook) niet los zien van hoe jij in je vel zit en hoe jij in je leven staat, je doelen en je dromen. Bovendien is deze coach een van de eersten die echt tot Man door kan dringen.
Ik heb zelf, terug kijkend, nogal wat vervelende ervaringen met hulpverleners gehad (vooral dat ik niet serieus werd genomen en de problemen van mijn moeder op mij geprojecteerd werden) dus op dit moment heb ik het met die beroepsgroep even gehad. Hoewel ze me vast ook goede dingen hebben bijgebracht. Daarom ben ik nu zo blij met onze coach. Hij wijst mij net zo hard op ongewenst gedrag en de gevolgen die dat heeft, maar er zit een stuk gelijkwaardigheid in wat ik bij therapeuten zo erg gemist heb. Hij is mijn sparring partner, iemand aan wie ik mijn ideeën en gevoelens kan toetsen en die mij door middel van vragen en opmerkingen weer een paar stappen verder helpt. Daarnaast kent hij Man ook en krijg ik hulp om in te schatten wat voor effect mijn keuzes op Man zullen hebben. En in hoeverre dat effect wel of niet gewenst is.
Ik ben dan ook heel blij dat Man besloten heeft voor een gemengde behandeling in de vorm van gesprekken met onze coach en behandeling in het ziekenhuis. Ten eerste omdat ik hierdoor het vertrouwen heb dat de hulpverleners in het ziekenhuis in de gaten worden gehouden (ik blijf na mijn ervaringen wantrouwig) en ten tweede omdat ik daardoor inzicht blijf houden wat mijn gedrag bijdraagt aan onze relatie en waar ik kan veranderen en verbeteren.
En waar Pourqoui Pas heeft geworsteld met de heks in haarzelf, zo worstel ik met de wraakgodin in mijzelf. Ik wil nog eens een blog doen over waarom het altijd wraakgodinnen (dus vrouw) zijn en nooit wraakgoden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten