Vandaag is de dag dat de chinchilla's komen :-). Inmiddels heb ik genoeg hooi voor een weeshuis, een grootverbruikverpakking zaagsel (hij paste net in de achterbak van mijn autootje), 20 kilo chinchillazand, 5 kilo voer, 3 zakjes met lekkers (zodat ik ze aan mij kan laten wennen) en een plek waar de kooi kan staan. Man is met een kattentransportmand en aanhangwagen richting werk vertrokken en ik volg straks met de bus, waarna we samen die kant opgaan.
Ik verheug me erg op de komst van de chins. Ik krijg er 3, 2 broertjes en 1 zusje. Als ze na de reis bereid zijn te poseren plaats ik vanavond nog een foto van ze. Aan de andere kant zie ik er ook tegenop. Chins zijn geen makkelijke dieren voor wat betreft verzorging. Het is ook niet voor niets dat een opvang eigenlijk heel hard nodig is. Ze zijn behoorlijk stressgevoelig en raken snel van slag.Ik moet nu denken aan de serie Dog Whisperer op NG. Daar zijn het de honden die de energie van hun baasjes oppakken en daar op reageren, ik denk dat het bij chins net zoiets is. Op de opvang waren chins die weer teruggekomen waren omdat de vrouw die ze geadopteerd had in scheiding lag en die chins waren volledig doorgedraaid. En het kost dan veel tijd en verzorging om ze weer in hun oude doen te krijgen als dat ooit gaat lukken. Dat maakt dat het hebben van chins aanvoelt als een grote verantwoordelijkheid (groter dan bij bijvoorbeeld cavia's of katten) en ik hoop dat ik die aan kan en waar kan maken. Want ik ben natuurlijk niet de meest onverstoorbare persoon ter wereld :-).
Verder nog wat hap-snap werk.
- Ik moet dus met de bus richting werk van Man en moet daarvoor in de stad bij het station overstappen. Ik weet niet hoe ze erbij komen maar reisinfo denkt dat het mogelijk is om in 1 minuut van de ene kant van het station naar de andere kant te komen, nog even afgezien van het feit dat de bus dan echt precies op tijd moet zijn. Ik neem dus wel een bus eerder, dan weet ik zeker dat ik hem haal.
- Man heeft promotie gekregen :-) (mocht in mijn ogen ook wel na 12,5 jaar dienst). Dat maakt het financiële probleem iets minder groot en haalt een beetje druk van mijn schouders af. Waardoor ik weer beter voor de chins kan zorgen ;-).
- Gisteren heb ik tijdens mijn wandeltraining de eerste sneeuwklokjes gezien. Het komt niet in mijn hoofd op om een camera mee te nemen tijdens de training (ik ben aan het trainen en dat is het natuurlijk niet de bedoeling dat ik stil sta om foto's te nemen ;-) ), maar deze keer vond ik dat toch wel jammer. Het is een teken dat, ondanks de kou van dit moment, het voorjaar er toch aan begint te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten