Vorige week woensdag ben ik met een oud-collega wezen lunchen en hebben we bij haar op kantoor (dus bij mijn oud-werkgever) nog even thee en koffie gedronken. Ik ben daar in 2000 weggegaan, we zijn nu bijna 11 jaar verder en mijn oud-collega loopt nog steeds tegen dezelfde problemen aan als waar wij toen samen tegen aan liepen.
Donderdag belde mijn laatste werkgever of ik komende week nog even kon komen helpen met een bepaalde facturering. Nog afgezien van het feit dat dit een enorme motie van wantrouwen is naar mijn opvolgster, is het tekenend voor de werksituatie in dat bedrijf. Vandaag heb ik mijn eerste dag daar erop zitten en morgen draai ik nog een dagje mee. Maar dan vind ik het ook wel weer voldoende. Ik had gehoop dat mijn opvolgster in staat zou zijn daar een aantal dingen te veranderen, met name op personeelsgebied. Zij leek mij daar zeer geschikt voor (minder een stresskip dan ik) maar het is haar niet gelukt. Sterker nog, vandaag gaf zij toe dat ik in veel dingen gelijk heb gehad/gekregen.
Ik wil helemaal geen gelijk. Ik wil gewoon dat iedereen met een fijn en opgewekt gevoel zijn werk kan doen, in een hele fijne en gezellige sfeer. Maar zo langzaamaan zit ik mij af te vragen of dat wel mogelijk is. Terugkijkend is er bij al mijn werkgevers wel iets mis geweest met de sfeer. Of ik ben er extreem gevoelig voor, dat kan natuurlijk ook.
Mijn andere oud-collega's waren in ieder geval wel erg blij mij weer even te zien en dat doet toch wel goed. Evenals de software-leverancier die het leuk vond om mij nog weer eens te spreken.
Verder nog een mail gehad waarvan het antwoord duidelijk een gevolg was van niet goed lezen of niet goed snappen. Voor de zekerheid Man nog even mijn mail laten lezen, maar volgens hem was mijn mail duidelijk genoeg. Het zal dus inderdaad een kwestie van niet goed nadenken zijn geweest. Maar na 4 van zulke mails word ik er toch wel heel erg moe van.
En nu hou ik op met klagen. De laatste tijd ben ik extreem moe en dat beïnvloed mijn humeur een beetje. Nog even snel een sudoku en dan mijn bed in. Volgens mij willen de chins ook dat het licht uit gaat.
maandag 31 januari 2011
zaterdag 29 januari 2011
Even voorstellen: Omyra
Even voorstellen: Eusebio
Gezinsuitbreiding
Gisteren hebben we de chins opgehaald. Ze zaten in het kattentranpsportmandje en de hele terugweg heb ik naast ze op de achterbank gezeten zodat ik ze gerust kon stellen en ze aan mijn aanwezigheid en stem konden wennen. Bij thuiskomst direct naar de buren gerend om hulp te vragen voor het naar binnen brengen van de kooi. Dat had nog heel wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk is het gelukt. Het is natuurlijk ook een enorm gevaarte wat de trap op gedragen moet worden en daarbij ook nog een kwart draai moet maken. Buurman vindt mij toch al typisch, dus dat ik besloot chins te gaan redden, kon er ook nog wel bij.
De mannen hebben mij wel te verstaan gegeven dat ik het niet in mijn hoofd moet halen de kooi ooit beneden te willen hebben, en dat hij niet in 1 stuk uit mijn ruimte gaat komen. Waarvan akte ;-).
En nu is het proces aangebroken dat chins en ik aan elkaar moeten wennen. Dat gaat tot nu toe met horten en stoten. Ik schrik nog van hun en zij schrikken van mij en de geluiden die bij mij horen. Ik denk niet dat ze ooit in hun leven een toetsenbord van een computer hebben gehoord. Waar ik dacht dat ik 2 broertjes en een zusje kreeg, zit ik inmiddels te twijfelen of het niet vader met zoon en dochter is. Daar kom ik nog wel eens achter. Ik maak me nog een beetje zorgen of ze wel bij het waterflesje kunnen komen en voor de rest laat ik ze maar even geworden. Vanavond, als ze wakker zijn, ga ik wel weer een tijdje bij ze zitten en tegen ze aan praten.
vrijdag 28 januari 2011
Vandaag is het zover :-)
Vandaag is de dag dat de chinchilla's komen :-). Inmiddels heb ik genoeg hooi voor een weeshuis, een grootverbruikverpakking zaagsel (hij paste net in de achterbak van mijn autootje), 20 kilo chinchillazand, 5 kilo voer, 3 zakjes met lekkers (zodat ik ze aan mij kan laten wennen) en een plek waar de kooi kan staan. Man is met een kattentransportmand en aanhangwagen richting werk vertrokken en ik volg straks met de bus, waarna we samen die kant opgaan.
Ik verheug me erg op de komst van de chins. Ik krijg er 3, 2 broertjes en 1 zusje. Als ze na de reis bereid zijn te poseren plaats ik vanavond nog een foto van ze. Aan de andere kant zie ik er ook tegenop. Chins zijn geen makkelijke dieren voor wat betreft verzorging. Het is ook niet voor niets dat een opvang eigenlijk heel hard nodig is. Ze zijn behoorlijk stressgevoelig en raken snel van slag.Ik moet nu denken aan de serie Dog Whisperer op NG. Daar zijn het de honden die de energie van hun baasjes oppakken en daar op reageren, ik denk dat het bij chins net zoiets is. Op de opvang waren chins die weer teruggekomen waren omdat de vrouw die ze geadopteerd had in scheiding lag en die chins waren volledig doorgedraaid. En het kost dan veel tijd en verzorging om ze weer in hun oude doen te krijgen als dat ooit gaat lukken. Dat maakt dat het hebben van chins aanvoelt als een grote verantwoordelijkheid (groter dan bij bijvoorbeeld cavia's of katten) en ik hoop dat ik die aan kan en waar kan maken. Want ik ben natuurlijk niet de meest onverstoorbare persoon ter wereld :-).
Verder nog wat hap-snap werk.
- Ik moet dus met de bus richting werk van Man en moet daarvoor in de stad bij het station overstappen. Ik weet niet hoe ze erbij komen maar reisinfo denkt dat het mogelijk is om in 1 minuut van de ene kant van het station naar de andere kant te komen, nog even afgezien van het feit dat de bus dan echt precies op tijd moet zijn. Ik neem dus wel een bus eerder, dan weet ik zeker dat ik hem haal.
- Man heeft promotie gekregen :-) (mocht in mijn ogen ook wel na 12,5 jaar dienst). Dat maakt het financiële probleem iets minder groot en haalt een beetje druk van mijn schouders af. Waardoor ik weer beter voor de chins kan zorgen ;-).
- Gisteren heb ik tijdens mijn wandeltraining de eerste sneeuwklokjes gezien. Het komt niet in mijn hoofd op om een camera mee te nemen tijdens de training (ik ben aan het trainen en dat is het natuurlijk niet de bedoeling dat ik stil sta om foto's te nemen ;-) ), maar deze keer vond ik dat toch wel jammer. Het is een teken dat, ondanks de kou van dit moment, het voorjaar er toch aan begint te komen.
Ik verheug me erg op de komst van de chins. Ik krijg er 3, 2 broertjes en 1 zusje. Als ze na de reis bereid zijn te poseren plaats ik vanavond nog een foto van ze. Aan de andere kant zie ik er ook tegenop. Chins zijn geen makkelijke dieren voor wat betreft verzorging. Het is ook niet voor niets dat een opvang eigenlijk heel hard nodig is. Ze zijn behoorlijk stressgevoelig en raken snel van slag.Ik moet nu denken aan de serie Dog Whisperer op NG. Daar zijn het de honden die de energie van hun baasjes oppakken en daar op reageren, ik denk dat het bij chins net zoiets is. Op de opvang waren chins die weer teruggekomen waren omdat de vrouw die ze geadopteerd had in scheiding lag en die chins waren volledig doorgedraaid. En het kost dan veel tijd en verzorging om ze weer in hun oude doen te krijgen als dat ooit gaat lukken. Dat maakt dat het hebben van chins aanvoelt als een grote verantwoordelijkheid (groter dan bij bijvoorbeeld cavia's of katten) en ik hoop dat ik die aan kan en waar kan maken. Want ik ben natuurlijk niet de meest onverstoorbare persoon ter wereld :-).
Verder nog wat hap-snap werk.
- Ik moet dus met de bus richting werk van Man en moet daarvoor in de stad bij het station overstappen. Ik weet niet hoe ze erbij komen maar reisinfo denkt dat het mogelijk is om in 1 minuut van de ene kant van het station naar de andere kant te komen, nog even afgezien van het feit dat de bus dan echt precies op tijd moet zijn. Ik neem dus wel een bus eerder, dan weet ik zeker dat ik hem haal.
- Man heeft promotie gekregen :-) (mocht in mijn ogen ook wel na 12,5 jaar dienst). Dat maakt het financiële probleem iets minder groot en haalt een beetje druk van mijn schouders af. Waardoor ik weer beter voor de chins kan zorgen ;-).
- Gisteren heb ik tijdens mijn wandeltraining de eerste sneeuwklokjes gezien. Het komt niet in mijn hoofd op om een camera mee te nemen tijdens de training (ik ben aan het trainen en dat is het natuurlijk niet de bedoeling dat ik stil sta om foto's te nemen ;-) ), maar deze keer vond ik dat toch wel jammer. Het is een teken dat, ondanks de kou van dit moment, het voorjaar er toch aan begint te komen.
donderdag 27 januari 2011
Wat kan ik zelf veranderen
Gisteren schreef ik dat ik op het bestuurswerk terug ging komen. Hoewel er genoeg andere dingen zijn gebeurd waar ik ook over kan schrijven (en dat eigenlijk ook liever zou doen), heb ik besloten dat ik dit onderdeel van mijn leven toch bij de horens ga vatten. Het feit dat ik er regelmatig slapeloze nachten van heb, is een duidelijke indicatie dat er iets niet lekker zit. Dus als je geen zin hebt om bespiegelingen over het samenwerken in een bestuur of wat voor groep dan ook te lezen, haak hier dan gewoon af. Ik zal het je niet kwalijk nemen ;-).
Als je met een groep mensen samenwerkt kunnen er altijd momenten ontstaan waarbij dingen niet soepel lopen. Dat kan verschillende oorzaken hebben: mensen maken een inschattingsfout in wat ze aan kunnen, komen beloften niet na en dergelijke of er is gewoon geen goede chemie tussen de mensen met wie je samen moet werken. Het heeft in ieder geval tot gevolg dat niet gebeurt wat gebeuren moet en in zo'n geval is er altijd eentje met een overdosis verantwoordelijkheidsgevoel die dan probeert te redden wat er te redden valt (en ja, ik ben dus zo'n iemand).
Het is dan op zo'n moment natuurlijk heel verleidelijk om te schelden op de anderen die, in mijn ogen, de kantjes ervan af lopen en hun de schuld van mijn slapeloze nachten te geven. En omdat ik ook menselijk ben, doe ik dat soms ook wel en het voelt op dat moment erg lekker. Het lost echter niks op, dus ik kom daar niet verder mee. Hoe graag ik zou willen, ik kan anderen niet veranderen. Daarnaast zitten er natuurlijk 2 kanten aan een verhaal. Dus vandaar dat ik vandaag mijn aandeel in dit geheel onder ogen ga zien en kijk wat ik aan mijn eigen doen en laten kan veranderen.
Het allereerste wat in mij opkomt is dat ik een gevoel van saamhorigheid mis. Het gevoel dat we samen er voor gaan en samen de verantwoordelijkheid delen. Dat hoeft niet in te houden dat iedereen even veel tijd aan het bestuurswerk moet besteden. De een heeft nu eenmaal meer tijd dan de ander. Ik heb op dit moment geen baan, dus ik vind het helemaal niet erg dat ik op dit moment wat meer doe dan de rest. Gemeenteambtenaren en dergelijke zijn nu eenmaal niet echt beschikbaar in de avonden, een bestuurslid dat overdag die mensen af kan lopen is dan gewoon handig.
In mijn meest ideale scenario zou ieder bestuurslid zich even verantwoordelijk voelen voor het doen en laten van de stichting en initiatief nemen om de bestaande problemen het hoofd te bieden. Helaas voor mij, blijkt dat in de praktijk niet zo te werken. Dat kan verschillende oorzaken hebben. Er zijn mensen die zich gewoon nergens zorgen over maken en op het moment dat zich een probleem voordoet eens gaan kijken hoe ze het op gaan lossen (ookal hadden ze een half jaar van te voren al kunnen zien dat het probleem zich voor zou gaan doen). Daarnaast zijn er mensen die een jaar van te voren een probleem al aan zien komen en die zich dan uit de naad werken om de rest van het bestuur duidelijk te maken dat er een probleem dreigt aan te komen, die mensen lopen gewoon een half jaar voor de rest uit. En dan zijn er nog een heleboel grijstinten. Het is duidelijk dat als je tot het vervooruitkijk-type behoort, dat je dan een probleem hebt want de rest is nog lang niet zover als jij. Is het dan reeel te verlangen dat ieder bestuurslid problemen op hetzelfde moment ziet als jij en dus dan ook actie onderneemt door het bestuur bij elkaar te roepen? Ik weet van mijzelf dat ik een vervooruitkijk-type ben en weet ook dat ik graag, voor zover mogelijk, controle heb. Gezien mijn redenering heb ik dus 2 mogelijkheden: ik kan mijzelf een half jaar op zitten vreten totdat de rest inziet dat er iets moet gebeuren en uit zichzelf actie onderneemt of ik kan, zodra ik zie dat er iets aan komt, mijn mond open doen en zorgen dat het op de kaart komt te staan (andere mogelijkheden die ik over het hoofd zie zijn welkom, graag zelfs). Hoewel de frustratie blijft bestaan dat ik bij de laatste oplossing degene ben steeds dingen op tafel gooit, scheelt het wel de stress van wachten totdat iemand anders het ook ziet en de (in mijn ogen) kostbare tijd die daarmee verloren gaat.
Een tweede probleem wat ik al schrijvend ontdek is een gevolg van het voorgaande. Als ik al het gevoel heb dat ik de kar moet trekken, laat overleg dan maar zitten, ik regel het wel gewoon. Dus zit ik mij op te vreten over de enorme hoeveelheid werk en problemen die op mijn bordje liggen, maar liggen die wel terecht op mijn bordje? Als ik een probleem signaleer en mijn mond niet open doe, dan weten de overige bestuursleden niet dat er iets moet gebeuren. Hetzelfde geldt voor een probleem wat even opzij is geschoven voor andere zaken die ook moesten gebeuren. Er komt een moment dat dat probleem toch weer opgepakt moet worden, de andere bestuursleden tonen daar geen initiatief in, dus ik ga dan maar eigenhandig aan de slag. Ondertussen natuurlijk luid klagend over gebrek aan steun en mijzelf heel zielig vindend omdat ik altijd alles alleen moet doen. Ten eerste geef ik op deze manier mijn medebestuursleden niet de kans om mee te denken aan een oplossing en zelf hun handen uit de mouwen te steken. Ten tweede hebben ze op deze manier geen idee wat er allemaal speelt omdat een groot deel van alles wat ik loop te regelen en doen zich aan hun blikveld onttrekt. Ik zal dus mijn aanname dat "ik het toch allemaal alleen moet doen en dat overleg geen zin heeft" opzij moeten schuiven en de andere bestuursleden beter op de hoogte moeten houden van alles wat er op dit moment speelt en leeft. Doordat ik meer tijd besteed aan de stichting dan zij, weet ik meer dan zij en die informatie zal ik moeten delen.
En dat brengt mij bij een derde stuk. Als ik meer informatie ga delen, aangeef dat ik het allemaal niet in mijn eentje kan en dat de rest bij moet springen, dan zal ik ook los moeten laten. Voor iemand met een overdosis verantwoordelijkheidsgevoel is dat niet makkelijk. Ik heb natuurlijk allang in mijn hoofd zitten hoe iets aangepakt moet worden, allang bedacht wat er allemaal bij komt kijken en dan is het erg moeilijk erop te vertrouwen dat een ander dat net zo goed en zorgvuldig uit gaat voeren als ik dat zou doen. Ik merk dat ik nu al geneigd ben om dan 2-wekelijkse voortgangsrapportages te eisen. Ik denk niet dat dat zal stimuleren om taken van mij over te nemen ;-). Maar als ik mijn nachtrust terug wil hebben, dan heb ik niet veel keus.
Laat dit dan maar de belangrijkste levensles zijn die ik door mijn bestuurswerk voor de stichting moet leren.
Ik hoop dat deze overwegingen bij anderen ook de ogen openen. Er zijn bij elke organisatie mensen die het gevoel hebben dat ze alles op hun schouders moeten nemen en die, misschien wel om dezelfde redenen als ik, niet los kunnen laten en daardoor hulp afstoten. En er zijn mensen die alles op hun beloop laten en die door mijn overwegingen de andere kant van het verhaal zien. Het zal niet de eerste en laatste keer zijn dat ik hier over blog, veranderingen gaan nu eenmaal met vallen en opstaan. Ik merk dat het schrijven hierover een hoop bij mij los maakt. Het is tijd om deze inzichten in actie te vertalen.
Als je met een groep mensen samenwerkt kunnen er altijd momenten ontstaan waarbij dingen niet soepel lopen. Dat kan verschillende oorzaken hebben: mensen maken een inschattingsfout in wat ze aan kunnen, komen beloften niet na en dergelijke of er is gewoon geen goede chemie tussen de mensen met wie je samen moet werken. Het heeft in ieder geval tot gevolg dat niet gebeurt wat gebeuren moet en in zo'n geval is er altijd eentje met een overdosis verantwoordelijkheidsgevoel die dan probeert te redden wat er te redden valt (en ja, ik ben dus zo'n iemand).
Het is dan op zo'n moment natuurlijk heel verleidelijk om te schelden op de anderen die, in mijn ogen, de kantjes ervan af lopen en hun de schuld van mijn slapeloze nachten te geven. En omdat ik ook menselijk ben, doe ik dat soms ook wel en het voelt op dat moment erg lekker. Het lost echter niks op, dus ik kom daar niet verder mee. Hoe graag ik zou willen, ik kan anderen niet veranderen. Daarnaast zitten er natuurlijk 2 kanten aan een verhaal. Dus vandaar dat ik vandaag mijn aandeel in dit geheel onder ogen ga zien en kijk wat ik aan mijn eigen doen en laten kan veranderen.
Het allereerste wat in mij opkomt is dat ik een gevoel van saamhorigheid mis. Het gevoel dat we samen er voor gaan en samen de verantwoordelijkheid delen. Dat hoeft niet in te houden dat iedereen even veel tijd aan het bestuurswerk moet besteden. De een heeft nu eenmaal meer tijd dan de ander. Ik heb op dit moment geen baan, dus ik vind het helemaal niet erg dat ik op dit moment wat meer doe dan de rest. Gemeenteambtenaren en dergelijke zijn nu eenmaal niet echt beschikbaar in de avonden, een bestuurslid dat overdag die mensen af kan lopen is dan gewoon handig.
In mijn meest ideale scenario zou ieder bestuurslid zich even verantwoordelijk voelen voor het doen en laten van de stichting en initiatief nemen om de bestaande problemen het hoofd te bieden. Helaas voor mij, blijkt dat in de praktijk niet zo te werken. Dat kan verschillende oorzaken hebben. Er zijn mensen die zich gewoon nergens zorgen over maken en op het moment dat zich een probleem voordoet eens gaan kijken hoe ze het op gaan lossen (ookal hadden ze een half jaar van te voren al kunnen zien dat het probleem zich voor zou gaan doen). Daarnaast zijn er mensen die een jaar van te voren een probleem al aan zien komen en die zich dan uit de naad werken om de rest van het bestuur duidelijk te maken dat er een probleem dreigt aan te komen, die mensen lopen gewoon een half jaar voor de rest uit. En dan zijn er nog een heleboel grijstinten. Het is duidelijk dat als je tot het vervooruitkijk-type behoort, dat je dan een probleem hebt want de rest is nog lang niet zover als jij. Is het dan reeel te verlangen dat ieder bestuurslid problemen op hetzelfde moment ziet als jij en dus dan ook actie onderneemt door het bestuur bij elkaar te roepen? Ik weet van mijzelf dat ik een vervooruitkijk-type ben en weet ook dat ik graag, voor zover mogelijk, controle heb. Gezien mijn redenering heb ik dus 2 mogelijkheden: ik kan mijzelf een half jaar op zitten vreten totdat de rest inziet dat er iets moet gebeuren en uit zichzelf actie onderneemt of ik kan, zodra ik zie dat er iets aan komt, mijn mond open doen en zorgen dat het op de kaart komt te staan (andere mogelijkheden die ik over het hoofd zie zijn welkom, graag zelfs). Hoewel de frustratie blijft bestaan dat ik bij de laatste oplossing degene ben steeds dingen op tafel gooit, scheelt het wel de stress van wachten totdat iemand anders het ook ziet en de (in mijn ogen) kostbare tijd die daarmee verloren gaat.
Een tweede probleem wat ik al schrijvend ontdek is een gevolg van het voorgaande. Als ik al het gevoel heb dat ik de kar moet trekken, laat overleg dan maar zitten, ik regel het wel gewoon. Dus zit ik mij op te vreten over de enorme hoeveelheid werk en problemen die op mijn bordje liggen, maar liggen die wel terecht op mijn bordje? Als ik een probleem signaleer en mijn mond niet open doe, dan weten de overige bestuursleden niet dat er iets moet gebeuren. Hetzelfde geldt voor een probleem wat even opzij is geschoven voor andere zaken die ook moesten gebeuren. Er komt een moment dat dat probleem toch weer opgepakt moet worden, de andere bestuursleden tonen daar geen initiatief in, dus ik ga dan maar eigenhandig aan de slag. Ondertussen natuurlijk luid klagend over gebrek aan steun en mijzelf heel zielig vindend omdat ik altijd alles alleen moet doen. Ten eerste geef ik op deze manier mijn medebestuursleden niet de kans om mee te denken aan een oplossing en zelf hun handen uit de mouwen te steken. Ten tweede hebben ze op deze manier geen idee wat er allemaal speelt omdat een groot deel van alles wat ik loop te regelen en doen zich aan hun blikveld onttrekt. Ik zal dus mijn aanname dat "ik het toch allemaal alleen moet doen en dat overleg geen zin heeft" opzij moeten schuiven en de andere bestuursleden beter op de hoogte moeten houden van alles wat er op dit moment speelt en leeft. Doordat ik meer tijd besteed aan de stichting dan zij, weet ik meer dan zij en die informatie zal ik moeten delen.
En dat brengt mij bij een derde stuk. Als ik meer informatie ga delen, aangeef dat ik het allemaal niet in mijn eentje kan en dat de rest bij moet springen, dan zal ik ook los moeten laten. Voor iemand met een overdosis verantwoordelijkheidsgevoel is dat niet makkelijk. Ik heb natuurlijk allang in mijn hoofd zitten hoe iets aangepakt moet worden, allang bedacht wat er allemaal bij komt kijken en dan is het erg moeilijk erop te vertrouwen dat een ander dat net zo goed en zorgvuldig uit gaat voeren als ik dat zou doen. Ik merk dat ik nu al geneigd ben om dan 2-wekelijkse voortgangsrapportages te eisen. Ik denk niet dat dat zal stimuleren om taken van mij over te nemen ;-). Maar als ik mijn nachtrust terug wil hebben, dan heb ik niet veel keus.
Laat dit dan maar de belangrijkste levensles zijn die ik door mijn bestuurswerk voor de stichting moet leren.
Ik hoop dat deze overwegingen bij anderen ook de ogen openen. Er zijn bij elke organisatie mensen die het gevoel hebben dat ze alles op hun schouders moeten nemen en die, misschien wel om dezelfde redenen als ik, niet los kunnen laten en daardoor hulp afstoten. En er zijn mensen die alles op hun beloop laten en die door mijn overwegingen de andere kant van het verhaal zien. Het zal niet de eerste en laatste keer zijn dat ik hier over blog, veranderingen gaan nu eenmaal met vallen en opstaan. Ik merk dat het schrijven hierover een hoop bij mij los maakt. Het is tijd om deze inzichten in actie te vertalen.
woensdag 26 januari 2011
Stand van zaken
Het is inmiddels 2 weken geleden dat ik enigszins gestressed een lijst maakte van dingen die ik binnen redelijk afzienbare tijd voor elkaar moest krijgen. Het leek me een mooi moment om te kijken wat ik daarvan inmiddels klaar had en wat er is blijven liggen. En als ik dan toch bezig ben met terug kijken, laat ik dan ook eens zien wat ik er aan extra's bij geregeld heb. Dat is nooit de bedoeling, maar op de 1 of andere manier kan ik het niet laten.
- Het in elkaar zetten van mijn vest wat ik op de breimachine heb gemaakt. Dat is (net) niet afgekomen. Ligt dus nog op verdere afwerking te wachten. Ben inmiddels wel begonnen met het breien van sokken voor Man en een proefproject met de gekochte wol. En ik heb beloofd om het patroon van de omslagdoek op mijn blog te zetten. Ik had gezegd deze week, maar dit weekend ben ik veel uithuizig, dus dat wordt een week later.
- Mijn wanten zijn beiden klaar. Alleen heb ik ze nu niet meer nodig want met dit weer kan ik zonder. Dus die is van de lijst af.
- Ik kon verder met de internetopdracht van mijn vriendin. Daar heb ik nog niets aan gedaan. Eerlijk gezegd was dat ook al weer een beetje naar de achtergrond gezakt. Dan is het toch erg handig om een blog te hebben :-).
- De brainstormbijeenkomst in geweest en nee, ik had geen tijd om het voor te bereiden. Maar er komt waarschijnlijk een hoop achterweg en dat komt voor voorlopig bij mij binnen. Daar ga ik het druk mee krijgen.
- Ik heb 1 beha gemaakt en de andere beha aangepast. Er moet nog 1 beha gemaakt worden maar daarvoor wacht ik op een reactie op de beha die ik net gemaakt heb. Dus voor voorlopig staat het maken van een beha niet meer op de lijst.
- Mijn oud-naailerares heb ik nog steeds niet gebeld en het patroon heb ik ook nog niet getekend. De reden waarom ik nog niet gebeld heb, is vooral omdat ik haar alleen maar 's middags kan bellen. Voor zover ik dan thuis ben, ben ik 's middags gewoon druk bezig en als ik er aan denk is het al weer te laat.
- De dingen die ik voor de stichting moest doen, zijn gedaan. Maar inmiddels liggen daar alweer allerlei andere klussen voor. Afhankelijk van wat er verder in mijn leven gebeurd, ga ik daar morgen maar eens over bloggen. Het zal vast helpen om mijn gedachten op een rijtje te zetten.
- De huiswerkopdracht Frans heb ik opnieuw gemaakt en ingediend en ik had een 8,5!!!. Ben ik heel blij mee :-). De 3 hoofdstukken die ik deze maand nog had willen doen, heb ik niet gedaan.
- Nieuw op de lijst: de vele voorbereidingen voor de komst van de chinchilla's. Twee weken geleden wist ik nog van niks en vrijdag wordt ons huishouden uitgebreid met 3 wollige wezentjes.
Terugkijkend heb ik het er niet zo heel erg slecht vanaf gebracht. Maar het is ook duidelijk dat ik de boel iets gestructureerder aan moet gaan pakken. Vooral ook omdat ik merk dat ik wel erg veel behoefte heb aan rust en tijd voor reflectie. En nee, dan moet ik niet zodra ik in rustig vaarwater ben beland uit angst voor verveling aan een tak gaan hangen waardoor er weer enorme stroomversnellingen gaan ontstaan :-).
- Het in elkaar zetten van mijn vest wat ik op de breimachine heb gemaakt. Dat is (net) niet afgekomen. Ligt dus nog op verdere afwerking te wachten. Ben inmiddels wel begonnen met het breien van sokken voor Man en een proefproject met de gekochte wol. En ik heb beloofd om het patroon van de omslagdoek op mijn blog te zetten. Ik had gezegd deze week, maar dit weekend ben ik veel uithuizig, dus dat wordt een week later.
- Mijn wanten zijn beiden klaar. Alleen heb ik ze nu niet meer nodig want met dit weer kan ik zonder. Dus die is van de lijst af.
- Ik kon verder met de internetopdracht van mijn vriendin. Daar heb ik nog niets aan gedaan. Eerlijk gezegd was dat ook al weer een beetje naar de achtergrond gezakt. Dan is het toch erg handig om een blog te hebben :-).
- De brainstormbijeenkomst in geweest en nee, ik had geen tijd om het voor te bereiden. Maar er komt waarschijnlijk een hoop achterweg en dat komt voor voorlopig bij mij binnen. Daar ga ik het druk mee krijgen.
- Ik heb 1 beha gemaakt en de andere beha aangepast. Er moet nog 1 beha gemaakt worden maar daarvoor wacht ik op een reactie op de beha die ik net gemaakt heb. Dus voor voorlopig staat het maken van een beha niet meer op de lijst.
- Mijn oud-naailerares heb ik nog steeds niet gebeld en het patroon heb ik ook nog niet getekend. De reden waarom ik nog niet gebeld heb, is vooral omdat ik haar alleen maar 's middags kan bellen. Voor zover ik dan thuis ben, ben ik 's middags gewoon druk bezig en als ik er aan denk is het al weer te laat.
- De dingen die ik voor de stichting moest doen, zijn gedaan. Maar inmiddels liggen daar alweer allerlei andere klussen voor. Afhankelijk van wat er verder in mijn leven gebeurd, ga ik daar morgen maar eens over bloggen. Het zal vast helpen om mijn gedachten op een rijtje te zetten.
- De huiswerkopdracht Frans heb ik opnieuw gemaakt en ingediend en ik had een 8,5!!!. Ben ik heel blij mee :-). De 3 hoofdstukken die ik deze maand nog had willen doen, heb ik niet gedaan.
- Nieuw op de lijst: de vele voorbereidingen voor de komst van de chinchilla's. Twee weken geleden wist ik nog van niks en vrijdag wordt ons huishouden uitgebreid met 3 wollige wezentjes.
Terugkijkend heb ik het er niet zo heel erg slecht vanaf gebracht. Maar het is ook duidelijk dat ik de boel iets gestructureerder aan moet gaan pakken. Vooral ook omdat ik merk dat ik wel erg veel behoefte heb aan rust en tijd voor reflectie. En nee, dan moet ik niet zodra ik in rustig vaarwater ben beland uit angst voor verveling aan een tak gaan hangen waardoor er weer enorme stroomversnellingen gaan ontstaan :-).
dinsdag 25 januari 2011
Bijeenkomst kantoren
Begin januari was ik op een netwerkbijeenkomst en naar aanleiding daarvan plaatste ik een bericht over de enorme leegstand van kantoren in ons land. Vandaag hadden we een brainstorm-bijeenkomst van een groepje geïnteresseerde mensen die daar wel oplossingen voor zouden willen zoeken. In totaal staat er 6.500.000m2 aan kantoren leeg. Daarnaast zijn er ook nog vele vierkante meters bij bedrijven die in een te groot kantoor zitten. We hebben het dus over een immens probleem, wat alleen maar groter wordt omdat er nog steeds kantoren bijgebouwd worden. We waren met 5 mensen met allemaal een verschillende achtergrond en verschillende redenen waarom de leegstand van kantoren ons wat deed.
Mijn idee was om hier het resultaat van de brainstorm-bijeenkomst neer te zetten, maar er is iets heel anders uit gekomen. Omdat ik dat idee hier nog niet prijs kan geven, moeten jullie nog even wachten. Als alles goed gaat, krijg ik uiterlijk volgende week dinsdag van iedereen een mail en dan gaan we verder kijken. Ik vind het allemaal heel erg spannend en heel, heel, heel misschien kan dit zelfs tot een baan of zzp-werk leiden.
En nee, ons mailaccount werkt nog steeds niet, maar ik kon een oud mailadres weer activeren. Dus ik ben voor noodgevallen weer bereikbaar. Maar ik heb geen idee wat ik aan belangrijke of leuke dingen nu heb gemist.
maandag 24 januari 2011
Zie je wel
Krijg ik een reactie op mijn mooie wol, moet ik bekennen dat de wol misschien wel geschikt is voor een breimachine maar niet voor een fijnbreier en die heb ik natuurlijk. Zoals ze dan hier zeggen: God straft onmiddelijk. Dat krijg je ervan als je wol koopt terwijl je er eigenlijk geen geld voor hebt ;-). Ik had al 2 bollen op een koon gezet, dus die kan ik niet meer terugbrengen. En de wol blijft nog steeds hartsikke mooi. Dus met de wol die toch niet meer terug kan, ben ik nu even aan het kijken hoe het als handbreiwerk eruit gaat zien. Dat bepaalt of ik de resterende wol terug ga brengen of niet. Vervolgens met een gele mohairachtige wol geprobeerd de omslagdoek te breien, knalt hij bij de vierde toer er 3 steken af. Vanwege de lussen die in het patroon zitten, was dat niet meer te herstellen. Het was gisteren dus geen omslagdoeken-dag.
Ik ga wel proberen deze week met sokkenwol (dat doet het altijd goed op de breimachine) een kleine proef te maken, zodat ik aan het verzoek van een patroon kan voldoen en er dan ook een plaatje bij heb.
Hiernaast zie je een stukje van mijn werkgedeelte boven. Zoals al eerder gezegd, hebben mijn man en ik ieder een eigen woon/slaap/werkdeel. En nee, ik had niet opgeruimd ;-). Mijn werkgedeelte meet ongeveer 3,5x3m. Daar staat een kledingkast in, een klein boekenkastje voor administraties en dergelijke (beiden niet te zien op de foto). Verder een tafel van 160x80, de breimachine, een wolmand en omdat ze nu eenmaal over zijn 4 stoelen en een bureaukruk. De zijwanden zijn ongeveer 150cm hoog. En nu moet daar dus ook nog een chinchillakooi bij. Die kooi heeft een puntdak en is op zijn hoogst 175cm, zo'n 60cm diep en 120cm breed. Het zal nog flink passen en meten worden om alles een plek te geven. Ik ben er nog niet uit hoe ik dat allemaal het beste aan kan pakken. Het enige wat ik zeker weet is dat ik vrijdag tegen 15.00 uur bij de opvang sta en zo'n 2,5 uur later met 3 chinchilla's en een grote kooi weer thuis ben. En dan moet alles klaar zijn. Ik vind niet dat ik het kan maken om die beestje langer dan strikt noodzakelijk in de reismand te laten zitten. Maar vrijdag voelt al wel als heel erg snel, HELP!!
Ik ga wel proberen deze week met sokkenwol (dat doet het altijd goed op de breimachine) een kleine proef te maken, zodat ik aan het verzoek van een patroon kan voldoen en er dan ook een plaatje bij heb.
zaterdag 22 januari 2011
Vriezer
In de groentetas van afgelopen woensdag zat een rode kool. Van de vorige rode kool hebben we 4(!) dagen met z'n tweeën kunnen eten, en ik schat 3 dagen van deze kool. Rode kool wordt in 1 keer klaargemaakt en gaat dan in porties de vriezer in. Een goede reden om de inhoud van mijn vriezer eens te inspecteren.
Wij hebben zo'n grote koelvriescombi met bovenin koelgedeelte en onderin de vriesmogelijkheid met 3 lades. In de bovenste ligt altijd brood, dus daar was ik snel mee klaar. Maar die andere twee vroegen wat meer tijd. De belangrijkste les die ik geleerd heb: schrijf op wat je in de vriezer stopt voordat je het erin stopt. Ik heb echt vol verbazing naar een bakje gekeken zonder enig idee te hebben wat het in vredesnaam zou kunnen zijn. Uiteindelijk deden mijn hersens hun werk en kwam ik erachter dat het het kruidenmengsel voor het maken van gluhwein was (ik had voor 4l gemaakt, maar mijn pan was daarvoor te klein).
Verder kwam ik erachter dat ik voor 7 maaltijden groente in de vriezer had. Daar had ik ook geen idee van. Ik weet wel dat ik, uit praktische overwegingen, een grotere hoeveelheid kook en daar dan de helft (of meer) van in de vriezer gooi. Je hebt dan bijvoorbeeld voor twee personen maar een halve prei nodig en een half blik tomaten. Op zo'n moment vind ik het makkelijker om 1 prei en 1 blik tomaten te doen en dan lang leve de vriezer. Ook de hoeveelheid bladerdeeg was met 4 pakjes ruim vertegenwoordigd (en dat terwijl ik altijd een boodschappenlijstje maak
;-) ).
Inmiddels is de pompoensoep en een bakje met bonen uit de vriezer verdwenen. Ik hoop dat ik daardoor voldoende ruimte heb gekregen voor de rode kool die zondag geslacht gaat worden.
En ik ga op zoek naar een systeem dat voor mij werkt, om te onthouden wat ik in de vriezer stop, want kennelijk is mijn geheugen minder goed dan gedacht :-).
Wij hebben zo'n grote koelvriescombi met bovenin koelgedeelte en onderin de vriesmogelijkheid met 3 lades. In de bovenste ligt altijd brood, dus daar was ik snel mee klaar. Maar die andere twee vroegen wat meer tijd. De belangrijkste les die ik geleerd heb: schrijf op wat je in de vriezer stopt voordat je het erin stopt. Ik heb echt vol verbazing naar een bakje gekeken zonder enig idee te hebben wat het in vredesnaam zou kunnen zijn. Uiteindelijk deden mijn hersens hun werk en kwam ik erachter dat het het kruidenmengsel voor het maken van gluhwein was (ik had voor 4l gemaakt, maar mijn pan was daarvoor te klein).
Verder kwam ik erachter dat ik voor 7 maaltijden groente in de vriezer had. Daar had ik ook geen idee van. Ik weet wel dat ik, uit praktische overwegingen, een grotere hoeveelheid kook en daar dan de helft (of meer) van in de vriezer gooi. Je hebt dan bijvoorbeeld voor twee personen maar een halve prei nodig en een half blik tomaten. Op zo'n moment vind ik het makkelijker om 1 prei en 1 blik tomaten te doen en dan lang leve de vriezer. Ook de hoeveelheid bladerdeeg was met 4 pakjes ruim vertegenwoordigd (en dat terwijl ik altijd een boodschappenlijstje maak
;-) ).
Inmiddels is de pompoensoep en een bakje met bonen uit de vriezer verdwenen. Ik hoop dat ik daardoor voldoende ruimte heb gekregen voor de rode kool die zondag geslacht gaat worden.
En ik ga op zoek naar een systeem dat voor mij werkt, om te onthouden wat ik in de vriezer stop, want kennelijk is mijn geheugen minder goed dan gedacht :-).
donderdag 20 januari 2011
Van alles en nog wat
Vandaag een blog over van alles en nog wat.
Om te beginnen lag er nog een vraag wat "stuiterbolletje" en "stresskip" in het frans is. Een stuiterbolletje kennen ze niet, maar een stuiterballetje wel: petite balle rebondissante. Ook stresskip is daar een onbekend fenomeen (zal vast komen door die beroemde/beruchte Franse slag). De vertaling die daar het dichtste bij in de buurt komt is: boule de nerfs of sauter le stress.
Ik ga verder met de bekentenis dat ik dinsdag ben gezwicht voor 10 bolletjes wol. Omdat we daar geen budget voor hebben dit jaar heb ik ze van mijn spaargeld betaald, maar het is natuurlijk niet de bedoeling dat mijn spaargeld opgaat aan "frivoliteiten".
Afgelopen maandagavond had ik breimachinebijeenkomst en daar kregen we een patroon van een hele mooie omslagdoek en die moest en zou ik maken en hebben. Dinsdag mijn wolmand op de kop gezet en eigenlijk qua kleur geen wol die daar geschikt voor zou zijn. Op weg om Man op te halen voor de chinchilla-opvang kwam ik langs een wolwinkel. En toen kon ik het niet laten. Aan de ene kant sta ik te popelen om aan mijn mooie omslagdoek te gaan beginnen (als hij klaar is, plaats ik wel een foto) en aan de andere kant schaam ik mij voor mijn zwakte en voel ik me schuldig voor het "verkwisten" van spaargeld. De breipennen waren overigens wel nodig, maar ik heb waarschijnlijk de verkeerde maat gekocht. Dat moet ik nog even uitzoeken.
Valhalla schreef er al over in haar blog van gisteren (http://www.ikgahetandersdoen.blogspot.com/): consuminderblogs waarin iemand zeer enthousiast doet over een besparing van € 0,05 cent op een levensmiddel. Ik stond voor hetzelfde dilemma gisteren in de supermarkt. Alle benodigdheden kon ik kopen in de desbetreffende supermarkt, alleen is de melk daar € 0,03 duurder dan bij een andere supermarkt. 2 pakken melk per keer is € 0,06 per week, is ongeveer € 3,00 (vakanties ed niet gerekend) per jaar. Is dit het waard om, alleen voor melk, naar een andere supermarkt te gaan? Aan de andere kant is het natuurlijk wel 2 ijsjes als tractatie na een "gratis" dagje uit. Mijn hekel aan winkelen heeft het gewonnen en ik heb de "dure" melk meegenomen.
Ik ben eindelijk begonnen met het inlossen van een belofte aan Man. Toen ik net begonnen was met sokkenbreien vond ik het wel het toppunt van "houden van" om voor hem sokken te breien. Man dus naar de wolwinkel (ja dezelfde) om wol te kopen, zo'n 4 jaar geleden. Gisteren eindelijk begonnen met breien om deze belofte in te lossen. En daar dus die breipennen voor nodig. Alleen brei ik de sokken op rondbreinaald 3 en dit is 2,5. Nu gebruik ik deze pennen alleen voor de hak en het laatste stukje van de voet. Ik ben nu aan het uitzoeken in hoeverre die 0,5 verschil veel uit zal maken. Het lijkt mij namelijk geen gek idee om ook pennen 2,5 in mijn bezit te hebben.
Mijn mailaccount is, ondanks de berichten van afgelopen zondag, nog steeds niet gereanimeerd. De aanvraag is in bewerking, zeggen ze dan. Inmiddels wordt het echter wel erg lastig zo.
En om vrolijk te eindigen: het lijkt erop dat mijn net gekochte wandelschoenen weer boven water zijn. Gisteren stond de sportschool op het antwoordapparaat dat er een paar wandelschoenen was ingeleverd. (ik ben heb nog niet door hoe ik kan linken naar een eerder bericht, maar 2 week geleden had ik wandelschoenen gekocht en die waren binnen 4 uur weg omdat iemand in de sportschool ze per ongeluk mee had genomen).
Om te beginnen lag er nog een vraag wat "stuiterbolletje" en "stresskip" in het frans is. Een stuiterbolletje kennen ze niet, maar een stuiterballetje wel: petite balle rebondissante. Ook stresskip is daar een onbekend fenomeen (zal vast komen door die beroemde/beruchte Franse slag). De vertaling die daar het dichtste bij in de buurt komt is: boule de nerfs of sauter le stress.
Afgelopen maandagavond had ik breimachinebijeenkomst en daar kregen we een patroon van een hele mooie omslagdoek en die moest en zou ik maken en hebben. Dinsdag mijn wolmand op de kop gezet en eigenlijk qua kleur geen wol die daar geschikt voor zou zijn. Op weg om Man op te halen voor de chinchilla-opvang kwam ik langs een wolwinkel. En toen kon ik het niet laten. Aan de ene kant sta ik te popelen om aan mijn mooie omslagdoek te gaan beginnen (als hij klaar is, plaats ik wel een foto) en aan de andere kant schaam ik mij voor mijn zwakte en voel ik me schuldig voor het "verkwisten" van spaargeld. De breipennen waren overigens wel nodig, maar ik heb waarschijnlijk de verkeerde maat gekocht. Dat moet ik nog even uitzoeken.
Valhalla schreef er al over in haar blog van gisteren (http://www.ikgahetandersdoen.blogspot.com/): consuminderblogs waarin iemand zeer enthousiast doet over een besparing van € 0,05 cent op een levensmiddel. Ik stond voor hetzelfde dilemma gisteren in de supermarkt. Alle benodigdheden kon ik kopen in de desbetreffende supermarkt, alleen is de melk daar € 0,03 duurder dan bij een andere supermarkt. 2 pakken melk per keer is € 0,06 per week, is ongeveer € 3,00 (vakanties ed niet gerekend) per jaar. Is dit het waard om, alleen voor melk, naar een andere supermarkt te gaan? Aan de andere kant is het natuurlijk wel 2 ijsjes als tractatie na een "gratis" dagje uit. Mijn hekel aan winkelen heeft het gewonnen en ik heb de "dure" melk meegenomen.
Ik ben eindelijk begonnen met het inlossen van een belofte aan Man. Toen ik net begonnen was met sokkenbreien vond ik het wel het toppunt van "houden van" om voor hem sokken te breien. Man dus naar de wolwinkel (ja dezelfde) om wol te kopen, zo'n 4 jaar geleden. Gisteren eindelijk begonnen met breien om deze belofte in te lossen. En daar dus die breipennen voor nodig. Alleen brei ik de sokken op rondbreinaald 3 en dit is 2,5. Nu gebruik ik deze pennen alleen voor de hak en het laatste stukje van de voet. Ik ben nu aan het uitzoeken in hoeverre die 0,5 verschil veel uit zal maken. Het lijkt mij namelijk geen gek idee om ook pennen 2,5 in mijn bezit te hebben.
Mijn mailaccount is, ondanks de berichten van afgelopen zondag, nog steeds niet gereanimeerd. De aanvraag is in bewerking, zeggen ze dan. Inmiddels wordt het echter wel erg lastig zo.
En om vrolijk te eindigen: het lijkt erop dat mijn net gekochte wandelschoenen weer boven water zijn. Gisteren stond de sportschool op het antwoordapparaat dat er een paar wandelschoenen was ingeleverd. (ik ben heb nog niet door hoe ik kan linken naar een eerder bericht, maar 2 week geleden had ik wandelschoenen gekocht en die waren binnen 4 uur weg omdat iemand in de sportschool ze per ongeluk mee had genomen).
dinsdag 18 januari 2011
Goedgekeurd, schreef zij vol opluchting
Vorige week schreef "Pourquoi Pas" over de problemen bij chinchilla-opvang Vida Nueva. Onze kat is in 2009 overleden en na bijna 2 jaar zonder beestjes, miste ik dat toch wel erg. Dus na overleg met Man (hij is allergisch voor beestjes) toch besloten contact te zoeken met de chinchilla-opvang. Vandaag was de "keuringsdag".
Wat ik bewonder in Ellen van de opvang, is dat het water tot aan haar lippen staat, maar dat ze toch voet bij stuk houdt in het zoeken van mensen die geschikt zijn om chinchilla's te huisvesten. Hoewel ik veel ervaring heb met cavia's, een monsterlijk konijn en een kat, is mijn ervaring met chinchilla's 0,0. Dus terecht dat Ellen wou weten wat voor vlees zij in de kuip heeft. Man nam 's middags een paar uur vrij om ook mee te kunnen, en zodoende stonden wij tegen 13.30 uur bij de opvang op de stoep. Daar werden we langs alle her te plaatsen chinchilla's geleid en kregen we tekst en uitleg over de families die bij elkaar in 1 kooi leven. Het waren er heel veel, allemaal even schattig en hun eigen, meestal zielige, verhaal.
Nadat we alles chins (zo worden ze genoemd door hun eigenaren, het scheelt in ieder geval tikwerk) gezien hadden, werden we alleen gelaten zodat Man en ik samen konden overleggen welke chins het beste bij ons zouden passen. Voordat we alleen gelaten werden om na te denken, vroeg ik toch maar even voor de zekerheid of ze ons wel chins toevertrouwde. Het heeft weinig zin te overleggen als je eigenlijk niet geschikt wordt geacht. Maar gelukkig kregen we haar vertrouwen en kon het grote wikken en wegen beginnen. En dat was best moeilijk, zeker als je keuze hebt uit zo'n 60 beestjes die allemaal op zeer korte termijn een tehuis moeten hebben.
Uiteindelijk hebben we gekozen voor 3 chins die in 1 kooi zaten: 2 broertjes en 1 zusje, 1 wit en 2 zwartgrijs. We gaan nu regelen dat we over de juiste transportmiddelen beschikken om ze op te halen en dat we hier in huis alle benodigdheden hebben om ze hier een zo fijn mogelijk thuis te geven. Zodra de uitbreiding van ons huishouden een feit is, zal ik een mooie foto van de chins plaatsen.
Toch loop ik nu niet juichend van vreugde door het huis heen. De redenen waarom de opvang moet sluiten zijn zeer verdrietig en het persoonlijke leed van Ellen en de rest is diep triest. Ik zit zelf niet op een sociale netwerksite, maar je kunt meer info over de opvang vinden via: http://vida-nueva.hyves.nl/
Er zijn nog meer chins die een goed tehuis nodig hebben, en voor een vrijwillige bijdrage krijg je er een complete kooi bij.
Wat ik bewonder in Ellen van de opvang, is dat het water tot aan haar lippen staat, maar dat ze toch voet bij stuk houdt in het zoeken van mensen die geschikt zijn om chinchilla's te huisvesten. Hoewel ik veel ervaring heb met cavia's, een monsterlijk konijn en een kat, is mijn ervaring met chinchilla's 0,0. Dus terecht dat Ellen wou weten wat voor vlees zij in de kuip heeft. Man nam 's middags een paar uur vrij om ook mee te kunnen, en zodoende stonden wij tegen 13.30 uur bij de opvang op de stoep. Daar werden we langs alle her te plaatsen chinchilla's geleid en kregen we tekst en uitleg over de families die bij elkaar in 1 kooi leven. Het waren er heel veel, allemaal even schattig en hun eigen, meestal zielige, verhaal.
Nadat we alles chins (zo worden ze genoemd door hun eigenaren, het scheelt in ieder geval tikwerk) gezien hadden, werden we alleen gelaten zodat Man en ik samen konden overleggen welke chins het beste bij ons zouden passen. Voordat we alleen gelaten werden om na te denken, vroeg ik toch maar even voor de zekerheid of ze ons wel chins toevertrouwde. Het heeft weinig zin te overleggen als je eigenlijk niet geschikt wordt geacht. Maar gelukkig kregen we haar vertrouwen en kon het grote wikken en wegen beginnen. En dat was best moeilijk, zeker als je keuze hebt uit zo'n 60 beestjes die allemaal op zeer korte termijn een tehuis moeten hebben.
Uiteindelijk hebben we gekozen voor 3 chins die in 1 kooi zaten: 2 broertjes en 1 zusje, 1 wit en 2 zwartgrijs. We gaan nu regelen dat we over de juiste transportmiddelen beschikken om ze op te halen en dat we hier in huis alle benodigdheden hebben om ze hier een zo fijn mogelijk thuis te geven. Zodra de uitbreiding van ons huishouden een feit is, zal ik een mooie foto van de chins plaatsen.
Toch loop ik nu niet juichend van vreugde door het huis heen. De redenen waarom de opvang moet sluiten zijn zeer verdrietig en het persoonlijke leed van Ellen en de rest is diep triest. Ik zit zelf niet op een sociale netwerksite, maar je kunt meer info over de opvang vinden via: http://vida-nueva.hyves.nl/
Er zijn nog meer chins die een goed tehuis nodig hebben, en voor een vrijwillige bijdrage krijg je er een complete kooi bij.
maandag 17 januari 2011
Amnesty International sms
Naast email-acties voor Amnesty International, sta ik ook op de sms-lijst. Deze vorm van actie wordt ingezet als echt supersnelle haast geboden is.
Meedoen is heel simpel: sms ja naar 3553 en vanaf dat moment sta je op de sms-lijst. Je krijgt per oproep 2 berichten die elk € 0,25 per bericht kosten.
De sms die ik net ontvangen heb, luidt als volgt:
Amnesty-SMS China: Mongoolse mensenrechtenactivist Hada en gezin opgepakt en vastgehouden op onbekende plek. Protesteer! SMS JA naar 3553.
Meedoen is heel simpel: sms ja naar 3553 en vanaf dat moment sta je op de sms-lijst. Je krijgt per oproep 2 berichten die elk € 0,25 per bericht kosten.
De sms die ik net ontvangen heb, luidt als volgt:
Amnesty-SMS China: Mongoolse mensenrechtenactivist Hada en gezin opgepakt en vastgehouden op onbekende plek. Protesteer! SMS JA naar 3553.
Het monster :-)
Ik begin met alvast excuses aan te bieden voor de slechte kwaliteit van de foto. Het moest snel want het beest wou niet stil blijven zitten ;-), de foto is door het raam genomen en de batterij van mijn camera was ineens op.
Het is al weer een paar jaar geleden dat Man en ik een deal hebben gesloten met de kat van de achterburen (dat is niet de kat van de foto). Onze eigen kat was oud en ziek en de enige manier om haar te laten eten was haar brokjes weken in water. Wat ze niet op at, gooiden we in de tuin voor de kraaien en eksters. Totdat we tot de ontdekking kwamen dat elke morgen een wit met grijze kat al op ons zat te wachten om zich over het voer te ontfermen. We noemden haar Poekel en sloten de volgende deal: zij mocht eigenaar zijn van onze tuin en had daarbij de plicht om alle andere katten uit onze tuin te weren en in ruil daarvoor kreeg zij het eten van onze oude kat. Na het overlijden van onze kat, hebben wij de deal gewoon voortgezet, dus elke ochtend zit Poekel al op ons te wachten en krijgt ze een paar kattebrokjes. Alleen houdt zij zich steeds minder aan haar gedeelte van de afspraak.
De laatste paar maanden zitten er regelmatig andere katten bij ons in de tuin, een rode en een roodwitte (zie foto). En met name de roodwitte, maar die rode ook een beetje, heeft in de gaten dat Poekel elke ochtend wat brokjes krijgt. Die roodwitte is voor niets of niemand bang en zo brutaal als de pest. Dus die is slim en ligt in hinderlaag te wachten totdat Poekel haar brokjes krijgt en slaat dan toe, het monster. Hoewel ik bij toeslaan haar nog teveel eer toeken. Poekel blijkt namelijk een lafbek te zijn. Zelfs als ik haar help om haar brokjes tegen monster te verdedigen, staat ze toch toe dat monster zich van de brokjes meester maakt. Ik moet wel eerlijk vertellen dat het roodwitte monster zich ook niet echt liet verjagen, inderdaad voor niets of niemand bang :-).
En nu sta ik voor een vreselijk dilemma. Na 2,5 jaar ben ik gehecht geraakt aan Poekel en ik zou het wel erg jammer vinden als ze uit onze tuin zou verdwijnen. Aan de andere kant ben ik wel erg gecharmeerd van het brutale karakter van het roodwitte monster. Ik weet bijna zeker dat het roodwitte monster zich beter van zijn deel van de deal gaat houden dan dat Poekel dat nu doet.
Voor morgen ga ik maar eens een functioneringsgesprek met Poekel voeren en een proeftijd afspreken. Dan heb ik van mijn kant alles eraan gedaan en mag ik de overeenkomst met Poekel eenzijdig opzeggen. Zo gaat dat ook in de "grote mensen wereld". Maar het liefste zou ik willen dat Poekel en monster vriendjes zouden worden en dat ik ze allebei kan hebben.
 |
| het monster |
De laatste paar maanden zitten er regelmatig andere katten bij ons in de tuin, een rode en een roodwitte (zie foto). En met name de roodwitte, maar die rode ook een beetje, heeft in de gaten dat Poekel elke ochtend wat brokjes krijgt. Die roodwitte is voor niets of niemand bang en zo brutaal als de pest. Dus die is slim en ligt in hinderlaag te wachten totdat Poekel haar brokjes krijgt en slaat dan toe, het monster. Hoewel ik bij toeslaan haar nog teveel eer toeken. Poekel blijkt namelijk een lafbek te zijn. Zelfs als ik haar help om haar brokjes tegen monster te verdedigen, staat ze toch toe dat monster zich van de brokjes meester maakt. Ik moet wel eerlijk vertellen dat het roodwitte monster zich ook niet echt liet verjagen, inderdaad voor niets of niemand bang :-).
En nu sta ik voor een vreselijk dilemma. Na 2,5 jaar ben ik gehecht geraakt aan Poekel en ik zou het wel erg jammer vinden als ze uit onze tuin zou verdwijnen. Aan de andere kant ben ik wel erg gecharmeerd van het brutale karakter van het roodwitte monster. Ik weet bijna zeker dat het roodwitte monster zich beter van zijn deel van de deal gaat houden dan dat Poekel dat nu doet.
Voor morgen ga ik maar eens een functioneringsgesprek met Poekel voeren en een proeftijd afspreken. Dan heb ik van mijn kant alles eraan gedaan en mag ik de overeenkomst met Poekel eenzijdig opzeggen. Zo gaat dat ook in de "grote mensen wereld". Maar het liefste zou ik willen dat Poekel en monster vriendjes zouden worden en dat ik ze allebei kan hebben.
zondag 16 januari 2011
To be continued ...
Man bleek niet voor 1 gat te vangen en viste een ander telefoonnummer boven water en daar werd op zondag wel gewerkt. Na het beruchte keuzemenu en 10 minuten wachten kreeg hij het eerste menselijk contact.
Deze mevrouw kon hem echter niet verder helpen en verbond hem door met de afdeling "internet+bellen". Die afdeling was van mening dat we bij de afdeling "technische service" moesten zijn, dus weer doorverbinden. De conclusie van de technische service luidde dat er geen e-mail-only bij het oude en nieuwe abonnement (hoezo nieuw abonnement, alles blijft bij het oude) was geplaatst. Wij verbinden u door met de afdeling "mailverkeer", die kunnen dat voor u in orde maken. Nee meneer, dat kunnen wij niet doen, dat kan pas als het oude abonnement wordt opgeheven en dat is op 24 februari 2011 (WAT!!!).
De mevrouw van "mailverkeer" dacht wel dat de technische dienst de mail zou moeten kunnen verbinden aan het huidige mailadres. Kennelijk belde ze met een toestel uit het jaar 0 want ze kon Man niet meer terugverbinden met de technische dienst. Dus graag weer overnieuw bellen.
Volgt u het nog?
Na de lunch en het in de grondverf zetten van een paar platen hout, ondernam Man een tweede poging. Gelukkig verliep het keuzemenu deze keer sneller, maar de aantekeningen van de mevrouw van 'mailverkeer", die ze nog wel had voorgelezen aan Man, bleken toch niet zichtbaar te zijn. De man van de afdeling "technische service" wist echter wel waar het over ging. Hij zou navraag voor Man gaan doen, alleen duurde het even voordat zelfs de technische man erdoor kwam. En weer werd er doorverbonden, nu met de afdeling "opzeggingen". Ja maar ik heb helemaal niks opgezegd. Ik wil juist alles houden, geen ander telefoonnummer, geen ander internet, geen ander mailadres. Ik wil alleen de geldverslindende ISDN-centrale eruit.
De man van opzeggingen heeft samen met Man een reanimatieformulier ingevuld (ja, zo heet het echt :-) ) en dat formulier naar de technische dienst gemaild. Kennelijk mag de technische dienst niet zonder toestemming van "opzeggingen" emailadressen re-activeren. Vanaf maandag zitten daar dan mensen die bevoegd zijn om de vereiste handelingen uit te voeren. Maar dan kon het nog wel een dag of 2 tot 3 duren voordat alles weer actief was :-(.
Het zal mij benieuwen.
De mevrouw van "mailverkeer" dacht wel dat de technische dienst de mail zou moeten kunnen verbinden aan het huidige mailadres. Kennelijk belde ze met een toestel uit het jaar 0 want ze kon Man niet meer terugverbinden met de technische dienst. Dus graag weer overnieuw bellen.
Volgt u het nog?
Na de lunch en het in de grondverf zetten van een paar platen hout, ondernam Man een tweede poging. Gelukkig verliep het keuzemenu deze keer sneller, maar de aantekeningen van de mevrouw van 'mailverkeer", die ze nog wel had voorgelezen aan Man, bleken toch niet zichtbaar te zijn. De man van de afdeling "technische service" wist echter wel waar het over ging. Hij zou navraag voor Man gaan doen, alleen duurde het even voordat zelfs de technische man erdoor kwam. En weer werd er doorverbonden, nu met de afdeling "opzeggingen". Ja maar ik heb helemaal niks opgezegd. Ik wil juist alles houden, geen ander telefoonnummer, geen ander internet, geen ander mailadres. Ik wil alleen de geldverslindende ISDN-centrale eruit.
De man van opzeggingen heeft samen met Man een reanimatieformulier ingevuld (ja, zo heet het echt :-) ) en dat formulier naar de technische dienst gemaild. Kennelijk mag de technische dienst niet zonder toestemming van "opzeggingen" emailadressen re-activeren. Vanaf maandag zitten daar dan mensen die bevoegd zijn om de vereiste handelingen uit te voeren. Maar dan kon het nog wel een dag of 2 tot 3 duren voordat alles weer actief was :-(.
Het zal mij benieuwen.
Te vroeg gejuicht
Afgelopen dinsdag hebben wij de ISDN-centrale eruit gegooid. Omdat we geen zin hadden al onze contacten te laten weten dat we een nieuwe provider hadden en dus ook een nieuw mailadres (je zult dan altijd zien dat je de meest belangrijke personen over het hoofd hebt gezien), besloten wij bij onze huidige telefoon- en internetprovider te blijven zitten.
In de voorbereidende fase regelmatig in de winkel gevraagd: we kunnen onze mailadressen toch wel blijven houden? Ja hoor, geen enkel probleem. We kregen een brief van de provider: als u uw huidige mailadres wilt blijven houden moet u dit telefoonnummer bellen. Man belt en krijgt een verhaal van een omzetting die dan uitgevoerd gaat worden en het werkte vanaf dinsdag allemaal zoals zou moeten. Wij blij :-).
Tot aan vanmorgen. Ik zit te wachten op een paar mails, voor dingen die perse vandaag geregeld moeten worden. En nu bestaat mijn mailadres met bijbehorende wachtwoord niet meer. Na de laatste automatische update vertoont mijn mailprogramma wel vaker problemen, dus ik dacht eerst nog dat het aan mijn mailprogramma lag. Via webmail geprobeerd maar ook hier een foutmelding. Dan zal het wel aan mijn computer liggen, dus ik naar Man: mijn mail doet het niet meer. Zijn reactie: dan zullen ze wel een fout gemaakt hebben. Hij kijken op de laptop, maar ook geen mail meer. Conclusie: dan hebben ze inderdaad een fout gemaakt en man gaat er maandag achterheen.
Ik baal ondertussen als een stekker, hoewel ik wel de beschikking over internet heb (dat verzacht een beetje de pijn). Nu maar hopen dat het snel in orde gaat komen. Het opgegeven telefoonnummer gaf vandaag in ieder geval geen gehoor dus er is niemand aan het werk, en toch kunnen ze me op zondag ineens afsluiten. Dat vind ik toch wel erg bijzonder ;-).
In de voorbereidende fase regelmatig in de winkel gevraagd: we kunnen onze mailadressen toch wel blijven houden? Ja hoor, geen enkel probleem. We kregen een brief van de provider: als u uw huidige mailadres wilt blijven houden moet u dit telefoonnummer bellen. Man belt en krijgt een verhaal van een omzetting die dan uitgevoerd gaat worden en het werkte vanaf dinsdag allemaal zoals zou moeten. Wij blij :-).
Tot aan vanmorgen. Ik zit te wachten op een paar mails, voor dingen die perse vandaag geregeld moeten worden. En nu bestaat mijn mailadres met bijbehorende wachtwoord niet meer. Na de laatste automatische update vertoont mijn mailprogramma wel vaker problemen, dus ik dacht eerst nog dat het aan mijn mailprogramma lag. Via webmail geprobeerd maar ook hier een foutmelding. Dan zal het wel aan mijn computer liggen, dus ik naar Man: mijn mail doet het niet meer. Zijn reactie: dan zullen ze wel een fout gemaakt hebben. Hij kijken op de laptop, maar ook geen mail meer. Conclusie: dan hebben ze inderdaad een fout gemaakt en man gaat er maandag achterheen.
Ik baal ondertussen als een stekker, hoewel ik wel de beschikking over internet heb (dat verzacht een beetje de pijn). Nu maar hopen dat het snel in orde gaat komen. Het opgegeven telefoonnummer gaf vandaag in ieder geval geen gehoor dus er is niemand aan het werk, en toch kunnen ze me op zondag ineens afsluiten. Dat vind ik toch wel erg bijzonder ;-).
zaterdag 15 januari 2011
Dat koop ik dus niet weer
Normaal gesproken koop ik altijd een Edammer kaas bij de prijsvechter (of uit gemakzucht bij een andere supermarkt). Vorige week was ik in een andere prijsvechter en die had geen Edammer kaas. Kan gebeuren, dus nam ik een blok jong belegen mee. Bleek per kilo nog goedkoper te zijn ook, ik helemaal blij. Tot vandaag.
Vandaag staat pompoenpizza op het menu (over 18min kunnen we eten :-) ). En daar gaat natuurlijk een lekkere laag geraspte kaas over.
Ik koop nooit geraspte kaas, ik rasp zelf met een enorm handig molentje van een Amerikaanse plasticgigant. Met mijn Edammertje heb ik nooit problemen, maar nu kwam het er allemaal wel heel raar uit :-(. Het was niet geraspt maar het was 1 dikke flexibele klont geworden en het leek net plastic. Dus dat doe ik nooit, maar dan ook nooit meer!!!. Dan maar een paar euro duurder uit, het eten en het maken ervan moet wel een feest blijven. En zeker het eten van kaas.
Vandaag staat pompoenpizza op het menu (over 18min kunnen we eten :-) ). En daar gaat natuurlijk een lekkere laag geraspte kaas over.
Ik koop nooit geraspte kaas, ik rasp zelf met een enorm handig molentje van een Amerikaanse plasticgigant. Met mijn Edammertje heb ik nooit problemen, maar nu kwam het er allemaal wel heel raar uit :-(. Het was niet geraspt maar het was 1 dikke flexibele klont geworden en het leek net plastic. Dus dat doe ik nooit, maar dan ook nooit meer!!!. Dan maar een paar euro duurder uit, het eten en het maken ervan moet wel een feest blijven. En zeker het eten van kaas.
vrijdag 14 januari 2011
Soms
Soms is het ineens allemaal te veel en heb ik het gevoel dat ik geen meter opgeschoten ben ten opzichte van 2 jaar geleden.
Ik weet nog steeds niet of mijn relatie kans van slagen heeft en of Man mij kan bieden wat ik nodig heb (of dat ik tevreden kan zijn met wat hij wel te bieden heeft, maar waar haal ik dan de rest vandaan?).
Ik weet nog steeds niet wat ik zoek qua werk en waar ik voor sta en wat belangrijk is in mijn leven.
En alsof dat nog niet genoeg is, blijkt uit de begroting die ik voor het komende jaar heb opgesteld, dat we zo'n € 350,00 per maand tekort gaan komen. Nu is tekort in dit geval enigszins relatief. Ik heb het uitgavenpatroon van afgelopen jaar naast de inkomsten van het huidige jaar gelegd en dat komt niet met elkaar overeen. Dat is ook niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat 1 inkomen is weggevallen. Wat het zwaar maakt is dat ik nu in mijn eentje moet gaan bedenken waar we op gaan bezuinigen, zonder steun van Man (want die vindt toch alles best).
Op die momenten is het vertrouwen dat het goed gaat komen helemaal weg en lijkt alles zinloos. Dan ben ik erg blij met onze coach, die mij vanmorgen weer redelijk op twee pootjes heeft gezet.
Er ligt weer een plan van aanpak om te ontdekken wat ik graag voor werk zou willen doen (al dan niet als zzp-er) en ik heb weer duidelijk wat Man mij zou kunnen bieden, als de behandeling die het ziekenhuis adviseert aan zal slaan. Financieel is het voor mij het meest eenvoudig om de posten voor kleding en vakanties te schrappen en verder daar waar mogelijk, dan komen we een heel eind.
Als laatste kreeg ik nog de opdracht mee om linkshandig te tekenen wat bij mij opkwam als ik dacht aan rust, wat voor mij overeenkomt met saai. Het linkshandig tekenen is niet gelukt. Maar linkshandig schrijven lukte wel. Hieronder het resultaat, misschien heeft iemand anders er ook nog wat aan:
Ik weet nog steeds niet of mijn relatie kans van slagen heeft en of Man mij kan bieden wat ik nodig heb (of dat ik tevreden kan zijn met wat hij wel te bieden heeft, maar waar haal ik dan de rest vandaan?).
Ik weet nog steeds niet wat ik zoek qua werk en waar ik voor sta en wat belangrijk is in mijn leven.
En alsof dat nog niet genoeg is, blijkt uit de begroting die ik voor het komende jaar heb opgesteld, dat we zo'n € 350,00 per maand tekort gaan komen. Nu is tekort in dit geval enigszins relatief. Ik heb het uitgavenpatroon van afgelopen jaar naast de inkomsten van het huidige jaar gelegd en dat komt niet met elkaar overeen. Dat is ook niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat 1 inkomen is weggevallen. Wat het zwaar maakt is dat ik nu in mijn eentje moet gaan bedenken waar we op gaan bezuinigen, zonder steun van Man (want die vindt toch alles best).
Op die momenten is het vertrouwen dat het goed gaat komen helemaal weg en lijkt alles zinloos. Dan ben ik erg blij met onze coach, die mij vanmorgen weer redelijk op twee pootjes heeft gezet.
Er ligt weer een plan van aanpak om te ontdekken wat ik graag voor werk zou willen doen (al dan niet als zzp-er) en ik heb weer duidelijk wat Man mij zou kunnen bieden, als de behandeling die het ziekenhuis adviseert aan zal slaan. Financieel is het voor mij het meest eenvoudig om de posten voor kleding en vakanties te schrappen en verder daar waar mogelijk, dan komen we een heel eind.
Als laatste kreeg ik nog de opdracht mee om linkshandig te tekenen wat bij mij opkwam als ik dacht aan rust, wat voor mij overeenkomt met saai. Het linkshandig tekenen is niet gelukt. Maar linkshandig schrijven lukte wel. Hieronder het resultaat, misschien heeft iemand anders er ook nog wat aan:
Rust
Een plek om op terug te vallen
Een paar keer diep ademhalen en de boel overzien
Even tellen tot tien
Zodra die plek in zicht komt, dat waar zoveel behoefte aan is
Begint er van alles te kriebelen en gaat het mis
Er gebeurt nog zoveel, een pas op de plaats is zo saai
Het leven oogt dan niet fraai
Saai, afgeschreven, oud
Het einde van het leven lijkt in zicht
Bloemetjesjurken, geraniums en gehaakte valletjes
De hele dag alleen maar staren uit het raam
Nergens toe bekwaam
Ik ben nog niet dood, er valt nog zoveel te ontdekken en te beleven
Ik ben nog niet afgeschreven
Dus haast ik die plek zo snel mogelijk voorbij
Maar als ik niet voor mijzelf zorg
Wie zorgt er dan voor mij
donderdag 13 januari 2011
Slecht pleegmoederschap
De foto is misschien niet helemaal duidelijk (het maken van foto's heb ik nog niet echt onder de knie), maar dit is een stekje wilde munt.
Het plaatsen van foto's heb ik ook nog niet onder de knie, kom ik nu achter. Maar ik dwaal af.
Dit stekje staat sinds 13 december bij mij in de keuken en hoe ik ook mijn best doe om het stekje een zo welkom mogelijk gevoel in mijn huis te geven, hij vindt het niet leuk bij mij. Voor zover op de foto te zien verdorren de blaadjes, de topjes, en de puntjes van de blaadjes en ik weet niet wat ik kan doen om hem in leven te houden.
Het weer is er nog niet naar om hem in een pot buiten neer te zetten (dat is uiteindelijk de bedoeling) en als het zo doorgaat is dat ook meer nodig.
Nu heeft de vorige eigenaresse gezegd, dat als ze ooit nog weer eens een stekje van de plant terug wil hebben als ze er aan toe is. Dus de verantwoordelijkheid drukt nu zwaar op mijn schouders ;-).
Wie helpt mij met tips en trucs. Ik hou de grond vochtig maar niet te en ik praat bijna dagelijks tegen hem :-).
Dit stekje staat sinds 13 december bij mij in de keuken en hoe ik ook mijn best doe om het stekje een zo welkom mogelijk gevoel in mijn huis te geven, hij vindt het niet leuk bij mij. Voor zover op de foto te zien verdorren de blaadjes, de topjes, en de puntjes van de blaadjes en ik weet niet wat ik kan doen om hem in leven te houden.
Het weer is er nog niet naar om hem in een pot buiten neer te zetten (dat is uiteindelijk de bedoeling) en als het zo doorgaat is dat ook meer nodig.
Nu heeft de vorige eigenaresse gezegd, dat als ze ooit nog weer eens een stekje van de plant terug wil hebben als ze er aan toe is. Dus de verantwoordelijkheid drukt nu zwaar op mijn schouders ;-).
Wie helpt mij met tips en trucs. Ik hou de grond vochtig maar niet te en ik praat bijna dagelijks tegen hem :-).
woensdag 12 januari 2011
Druk
Het valt mij op dat ik mij inmiddels redelijk aan een bestaan zonder werk heb aangepast. Ik regel dingen voor de stichting, doe de boodschappen en lever mijn aandeel in het huishouden, ik neus wat op de computer, werk aan mijn conditie, zit wat te breien, denk na over freelancen (kom ik binnenkort op terug), ik zoek naar banen om op te solliciteren en eigenlijk vermaak ik mij prima.
Dan komt er altijd "ineens" zo'n moment waarop van alles en nog wat gebeurd en samenkomt. Ineens heb ik het druk en als er iets is waar ik niet tegen kan, dan is dat het gevoel te hebben geen baas meer te zijn over mijn eigen tijd. Er zijn twee dingen die ik moet doen om uit dat gevoel te komen. Als eerste een lijst maken van alle dingen die ik "moet" doen en als tweede (in combinatie met 1) even heel erg hard klagen.
Dus als eerste een lijst van alles wat ik aan klussen heb liggen:
- Het in elkaar zetten van mijn vest zodat ik dat maandag op de breimachinebijeenkomst kan laten zien
- Het breien van de laatste duim aan mijn want, aan 1 want heb je namelijk niet zoveel
- Een tijdje terug heb ik geschreven over een opdracht die een vriendin voor mij had. Nog voor de feestdagen had ik een opzet gemaakt en deze week kwam de mededeling binnen dat het akkoord was. Dus die opdracht moet ik nu verder uit gaan werken.
- Ik kreeg gisteren een aantal data door voor een brainstormbijeenkomst over de leegstaande kantoren. Dat zal over maximaal 2 weken zijn en voor die tijd wil ik mij toch wel even een beetje inlezen, kijken wie de overige deelnemers zijn en nadenken over welke bijdrage ik zou kunnen leveren.
- Sinds afgelopen donderdag ligt er de opdracht voor het maken van 2 beha's en het aanpassen van een reeds door mij gemaakte beha (dat had ik eigenlijk allang klaar moeten hebben FOEI).
- Ik moet mijn oud-naailerares bellen om even bij te kletsen en om te vragen waar ik bij het tekenen van een patroon rekening mee moet houden, gezien de maten die ik opgenomen heb.
- Ik moet voor het kwartaalblaadje van de stichting het bestuursstukje schrijven.
- Ik wil nu eindelijk de herziene huiswerkopdracht van mijn cursus Frans de deur uit hebben.
- Ik wil deze maand toch nog minstens 3 extra hoofdstukken van mijn cursus Frans af hebben
- En dan ligt er nog een heleboel regelwerk voor de stichting (van die kleine klusjes die je er "even" bij doet)
En dat brengt mij bij onderdeel 2: klagen (en protesteren)
Hardop klagen en protesteren lopen bij mij snel in elkaar over en hebben bij mij een heel belangrijke functie. Ik ben iemand die functioneert op uitdagingen. Het feit dat ik het dus ineens heel druk heb, werkt op mij zeer positief, ik krijg er enorm veel energie van. Alleen moet ik op de een of andere manier in mijn hoofd de knop om zetten van "help" naar 'yes". En dat doe ik door te klagen en te protesteren: het is teveel, het kan niet, het gaat nooit lukken, en weet je wel dat ...., je vraagt het onmogelijke van me, daar heb ik geen tijd voor. Door te klagen en te protesteren krijg ik duidelijk waar de knelpunten zitten en beginnen mijn hersens zich in te stellen op het zoeken van oplossingen.
Al schrijvend zit ik nu bijvoorbeeld al te bedenken dat als ik vandaag alle boodschappen ga halen (dus niet alleen de groete- en fruittas) dat ik dan de hele vrijdag ook tot mijn beschikking ga krijgen. En vanavond niet op het forum, maar die want afbreien zou eigenlijk ook geen probleem moeten zijn. Man vrijdagavond lief aankijken en vragen of hij de naaimachine naar beneden wil halen zodat ik zaterdag en zondag in ieder geval 1 beha klaar ga krijgen (achter de naaimachine zitten vind ik veel gezelliger als er iemand bij mij in de buurt is).
Een duidelijker voorbeeld dat klagen loont, had ik niet kunnen geven ;-).
En nu nog snel even die franse les de deur uit werken, voordat ik een boodschappenlijst ga maken en de deur uitren.
PS: en inmiddels schieten er nog meer dingen door mijn hoofd waar ik mij mee bezig moet gaan houden. Het leven is ook nooit saai :-)
Dan komt er altijd "ineens" zo'n moment waarop van alles en nog wat gebeurd en samenkomt. Ineens heb ik het druk en als er iets is waar ik niet tegen kan, dan is dat het gevoel te hebben geen baas meer te zijn over mijn eigen tijd. Er zijn twee dingen die ik moet doen om uit dat gevoel te komen. Als eerste een lijst maken van alle dingen die ik "moet" doen en als tweede (in combinatie met 1) even heel erg hard klagen.
Dus als eerste een lijst van alles wat ik aan klussen heb liggen:
- Het in elkaar zetten van mijn vest zodat ik dat maandag op de breimachinebijeenkomst kan laten zien
- Het breien van de laatste duim aan mijn want, aan 1 want heb je namelijk niet zoveel
- Een tijdje terug heb ik geschreven over een opdracht die een vriendin voor mij had. Nog voor de feestdagen had ik een opzet gemaakt en deze week kwam de mededeling binnen dat het akkoord was. Dus die opdracht moet ik nu verder uit gaan werken.
- Ik kreeg gisteren een aantal data door voor een brainstormbijeenkomst over de leegstaande kantoren. Dat zal over maximaal 2 weken zijn en voor die tijd wil ik mij toch wel even een beetje inlezen, kijken wie de overige deelnemers zijn en nadenken over welke bijdrage ik zou kunnen leveren.
- Sinds afgelopen donderdag ligt er de opdracht voor het maken van 2 beha's en het aanpassen van een reeds door mij gemaakte beha (dat had ik eigenlijk allang klaar moeten hebben FOEI).
- Ik moet mijn oud-naailerares bellen om even bij te kletsen en om te vragen waar ik bij het tekenen van een patroon rekening mee moet houden, gezien de maten die ik opgenomen heb.
- Ik moet voor het kwartaalblaadje van de stichting het bestuursstukje schrijven.
- Ik wil nu eindelijk de herziene huiswerkopdracht van mijn cursus Frans de deur uit hebben.
- Ik wil deze maand toch nog minstens 3 extra hoofdstukken van mijn cursus Frans af hebben
- En dan ligt er nog een heleboel regelwerk voor de stichting (van die kleine klusjes die je er "even" bij doet)
En dat brengt mij bij onderdeel 2: klagen (en protesteren)
Hardop klagen en protesteren lopen bij mij snel in elkaar over en hebben bij mij een heel belangrijke functie. Ik ben iemand die functioneert op uitdagingen. Het feit dat ik het dus ineens heel druk heb, werkt op mij zeer positief, ik krijg er enorm veel energie van. Alleen moet ik op de een of andere manier in mijn hoofd de knop om zetten van "help" naar 'yes". En dat doe ik door te klagen en te protesteren: het is teveel, het kan niet, het gaat nooit lukken, en weet je wel dat ...., je vraagt het onmogelijke van me, daar heb ik geen tijd voor. Door te klagen en te protesteren krijg ik duidelijk waar de knelpunten zitten en beginnen mijn hersens zich in te stellen op het zoeken van oplossingen.
Al schrijvend zit ik nu bijvoorbeeld al te bedenken dat als ik vandaag alle boodschappen ga halen (dus niet alleen de groete- en fruittas) dat ik dan de hele vrijdag ook tot mijn beschikking ga krijgen. En vanavond niet op het forum, maar die want afbreien zou eigenlijk ook geen probleem moeten zijn. Man vrijdagavond lief aankijken en vragen of hij de naaimachine naar beneden wil halen zodat ik zaterdag en zondag in ieder geval 1 beha klaar ga krijgen (achter de naaimachine zitten vind ik veel gezelliger als er iemand bij mij in de buurt is).
Een duidelijker voorbeeld dat klagen loont, had ik niet kunnen geven ;-).
En nu nog snel even die franse les de deur uit werken, voordat ik een boodschappenlijst ga maken en de deur uitren.
PS: en inmiddels schieten er nog meer dingen door mijn hoofd waar ik mij mee bezig moet gaan houden. Het leven is ook nooit saai :-)
dinsdag 11 januari 2011
Buiten
De tweede post van vandaag. De provider heeft er inmiddels voor gezorgd dat alles weer naar behoren werkt dus dat is een hele opluchting. Ik had er nog voor kunnen kiezen om voor een week of 2 geen inkomende telefoontjes te ontvangen, maar dat heb ik toch maar niet gedaan.
Ergens eerder in dit blog heb ik gemeld dat buiten en ik geen geslaagde combinatie is. Je kunt nu eenmaal niet alles in het leven hebben ;-). Dat wil niet zeggen dat ik niet kan genieten van een mooie tuin, een onverwachte paddestoel of de manier waarop het ijs in de sloten aan het ontdooien en weer aan het opvriezen is. In tegendeel. Ik bemoei me heel fanatiek met de tuin omdat ik vanuit de keuken een leuk uitzicht wil hebben, inderdaad vanachter het raam.
Gelukkig zijn man en ik wat dat betreft elkaars tegenpolen. Waar ik mij uren kan vermaken met de spelcomputer, een breiwerkje of internet, is hij het liefst actief en buiten in de weer. Dus ik verzin en Man voert uit.
Pourquoi Pas heeft kippen en ze schreef er onlangs heel leuk over, dat ze de wormen eten die zij tijdens het tuinieren naar boven haalt. Mijn reactie daarop was dat ik ze wel wil lenen als Man in de tuin bezig gaat. Haar suggestie was om dan zelf kippen te nemen. Maar nee ik heb geen enkele behoefte om zelf kippen te houden. Hieronder volgt waarom niet.
Dit is ons insectenhotel. Dat heb ik samen met Man gebouwd om een overwinteringsplek te maken voor "onze" kikkers en salamanders die bij ons in de vijver wonen, en voor alle andere insecten die bij ons een veilig heenkomen zoeken.
De tuin is in eerste plaats bestemd voor beestjes en daar hou ik met het ontwerpen rekening mee. Dus planten die beestjes van voedsel voorzien, schuilplekken en vooral niet al teveel opruimen en schoonmaken. Er zijn echter beestjes waar ik niets van moet hebben. Nu denkt iedereen natuurlijk aan spinnen, pissebedden en muizen. Helaas, verkeerd gedacht. Ik word van dat soort beesten niet warm of koud. Vind het juist leuk om ze te bekijken en te bestuderen. De beesten waar ik niet tegen kan en die mij koude rillingen over de rug laten lopen zijn: wormen, slakken, slangen, hagedissen, kikkers, salamanders en alle overige reptielachtigen. Neem kippen hoor ik nu Pourquoi Pas denken, die eten de wormen en slakken wel voor je op. Klopt, maar kippen (en vogels in het algemeen) hebben poten en door de geschubde vormgeving van hun poten halen die dezelfde reactie in mij naar boven als geschubde reptielen. Waarom weet ik niet, maar poten van vogels vind ik eng. Ik heb er geen enkel probleem mee om voer voor ze op te hangen en naar ze te kijken vanachter het keukenraam maar het idee dat ik een beest met enge poten zou hebben, echt kriebels :-(. Ik voel het nu al in mijn maag en ik heb ze nog niet eens tastbaar voor me.
Dus als iemand zijn of haar kippen een feestmaal gunt, laat het dan maar weten. Dan regel ik wel wat als Man in de tuin gaat werken. Zolang ik ze maar niet beet hoef te pakken en vanachter het raam naar ze kan kijken, vind ik alles best.
Ergens eerder in dit blog heb ik gemeld dat buiten en ik geen geslaagde combinatie is. Je kunt nu eenmaal niet alles in het leven hebben ;-). Dat wil niet zeggen dat ik niet kan genieten van een mooie tuin, een onverwachte paddestoel of de manier waarop het ijs in de sloten aan het ontdooien en weer aan het opvriezen is. In tegendeel. Ik bemoei me heel fanatiek met de tuin omdat ik vanuit de keuken een leuk uitzicht wil hebben, inderdaad vanachter het raam.
Gelukkig zijn man en ik wat dat betreft elkaars tegenpolen. Waar ik mij uren kan vermaken met de spelcomputer, een breiwerkje of internet, is hij het liefst actief en buiten in de weer. Dus ik verzin en Man voert uit.
Pourquoi Pas heeft kippen en ze schreef er onlangs heel leuk over, dat ze de wormen eten die zij tijdens het tuinieren naar boven haalt. Mijn reactie daarop was dat ik ze wel wil lenen als Man in de tuin bezig gaat. Haar suggestie was om dan zelf kippen te nemen. Maar nee ik heb geen enkele behoefte om zelf kippen te houden. Hieronder volgt waarom niet.
De tuin is in eerste plaats bestemd voor beestjes en daar hou ik met het ontwerpen rekening mee. Dus planten die beestjes van voedsel voorzien, schuilplekken en vooral niet al teveel opruimen en schoonmaken. Er zijn echter beestjes waar ik niets van moet hebben. Nu denkt iedereen natuurlijk aan spinnen, pissebedden en muizen. Helaas, verkeerd gedacht. Ik word van dat soort beesten niet warm of koud. Vind het juist leuk om ze te bekijken en te bestuderen. De beesten waar ik niet tegen kan en die mij koude rillingen over de rug laten lopen zijn: wormen, slakken, slangen, hagedissen, kikkers, salamanders en alle overige reptielachtigen. Neem kippen hoor ik nu Pourquoi Pas denken, die eten de wormen en slakken wel voor je op. Klopt, maar kippen (en vogels in het algemeen) hebben poten en door de geschubde vormgeving van hun poten halen die dezelfde reactie in mij naar boven als geschubde reptielen. Waarom weet ik niet, maar poten van vogels vind ik eng. Ik heb er geen enkel probleem mee om voer voor ze op te hangen en naar ze te kijken vanachter het keukenraam maar het idee dat ik een beest met enge poten zou hebben, echt kriebels :-(. Ik voel het nu al in mijn maag en ik heb ze nog niet eens tastbaar voor me.
Dus als iemand zijn of haar kippen een feestmaal gunt, laat het dan maar weten. Dan regel ik wel wat als Man in de tuin gaat werken. Zolang ik ze maar niet beet hoef te pakken en vanachter het raam naar ze kan kijken, vind ik alles best.
Spannend
Het wordt vandaag even heel erg spannend. In het kader van een thuiswerkproject van het werk van Man, werden we zo'n 8 jaar geleden verplicht tot het laten installeren van een ISDN-centrale. Hoewel we een deel van de abonnementskosten vergoed kregen, bleef onze telefoonrekening buiten proporties (we verbellen maar voor € 15,00 per 2 maand) en hadden we niet de mogelijkheid om voor een goedkoper abonnement te gaan. Inmiddels is het thuiswerkproject afgeblazen (ik wil er even niet aan denken hoeveel geld daarmee verspild is :-( ) en hebben we toestemming gekregen die ISDN-centrale eruit te gooien. Vandaag is dan de grote dag en ik hoop dat we vanavond weer de beschikking over telefoon en internet hebben. Mocht ik hier een tijd niets van mij laten horen, dan is in ieder geval duidelijk waar het aan ligt.
"Pourqoi pas" (ik heb haar blog net aan mijn lijst met blogs toegevoegd) reageerde op mijn post van gisteren en ik heb besloten haar via deze post antwoord te geven.
Laat ik om te beginnen duidelijk stellen dat Man en ik hier over het algemeen gezellig in 1 huis wonen, ook al is dat niet op de "normale" manier. De laatste echte ruzie dateert al van een behoorlijke tijd geleden. De momenten waarop het misgaat, zijn vooral de momenten waarop een gezamenlijke beslissing gewenst is (in mijn beleving) en ik geen respons krijg van man. Zo kunnen we bijvoorbeeld een heel gezellige vakantie hebben, totdat ik tot de ontdekking kom dat ik degene ben die alles beslist en regelt en Man de hele vakantie geen mond open doet over wat hij zou willen en "braaf" achter mij aansjokt. Op dat moment voelt dat als een verantwoordelijkheid die ik niet meer wil en kan dragen en dan barst de bom. Het heeft dan ook wel een tijdje nodig voordat de boel weer op regel is. Op die momenten ben ik blij dat ik een eigen ruimte heb waar ik mij terug kan trekken en Man even in zijn sop gaar kan laten koken.
Daardoor is de situatie tussen Man en mij bij vlagen dermate ingewikkeld dat wij daar zonder hulp niet uit zouden komen, dus hebben wij sinds 2007 een coach. Afhankelijk van wat er speelt heeft hij gesprekken met ons beiden of met ons apart en daar komen alle aspecten van het leven aan bod. Je kunt nu eenmaal jouw gedrag binnen een relatie (in wat voor vorm dan ook) niet los zien van hoe jij in je vel zit en hoe jij in je leven staat, je doelen en je dromen. Bovendien is deze coach een van de eersten die echt tot Man door kan dringen.
Ik heb zelf, terug kijkend, nogal wat vervelende ervaringen met hulpverleners gehad (vooral dat ik niet serieus werd genomen en de problemen van mijn moeder op mij geprojecteerd werden) dus op dit moment heb ik het met die beroepsgroep even gehad. Hoewel ze me vast ook goede dingen hebben bijgebracht. Daarom ben ik nu zo blij met onze coach. Hij wijst mij net zo hard op ongewenst gedrag en de gevolgen die dat heeft, maar er zit een stuk gelijkwaardigheid in wat ik bij therapeuten zo erg gemist heb. Hij is mijn sparring partner, iemand aan wie ik mijn ideeën en gevoelens kan toetsen en die mij door middel van vragen en opmerkingen weer een paar stappen verder helpt. Daarnaast kent hij Man ook en krijg ik hulp om in te schatten wat voor effect mijn keuzes op Man zullen hebben. En in hoeverre dat effect wel of niet gewenst is.
Ik ben dan ook heel blij dat Man besloten heeft voor een gemengde behandeling in de vorm van gesprekken met onze coach en behandeling in het ziekenhuis. Ten eerste omdat ik hierdoor het vertrouwen heb dat de hulpverleners in het ziekenhuis in de gaten worden gehouden (ik blijf na mijn ervaringen wantrouwig) en ten tweede omdat ik daardoor inzicht blijf houden wat mijn gedrag bijdraagt aan onze relatie en waar ik kan veranderen en verbeteren.
En waar Pourqoui Pas heeft geworsteld met de heks in haarzelf, zo worstel ik met de wraakgodin in mijzelf. Ik wil nog eens een blog doen over waarom het altijd wraakgodinnen (dus vrouw) zijn en nooit wraakgoden.
maandag 10 januari 2011
Ik hou vol (brrr)
Sinds half september 2010 ben ik werkloos en onze klokthermostaat staat nog ingesteld op onze werktijden van voor die tijd. Dat houdt in dat vanaf 07.15 uur de temperatuur daalt van 17C naar 15C om tegen 16.30 richting 19C te gaan.
Vanmorgen even voor 8 uur opgestaan en voor het ontbijt eerst maar mijn wandeltraining afgewerkt. Ik moet eerlijk toegeven dat mij dit erg goed bevalt. Bij thuiskomst ben ik lekker opgewarmd en kruip ik met ontbijt (tot zover het gedachteloos eten naar binnen werken :-) ) achter de laptop om alle blogs te lezen die ik volg, op het forum waar ik vaak te vinden ben even te kijken en mails te beantwoorden. Tegen 10.15 uur begon het zo langzaamaan wel koud te worden, maar na een telefoongesprek bleek dat ik tegen 12.00 uur in stad moet zijn. Dat hield in dat ik over iets meer dan een uur de deur uit moet om dan pas tegen het einde van de middag mijn huis weer binnen te vallen. Voor een uur ga ik natuurlijk niet de verwarming stoken, dus nu zit ik met koude handen, een t-shirt met lange mouwen, een wollen gebreide trui, een omslagdoek en 2 paar sokken achter de laptop in de keuken.
Daarnaast zouden wij volgens de verbruiksmeter van Essent € 180,00 bij moeten betalen en dat bedrag wil ik niet verder omhoog jagen. Vandaar ook dat ik nu vaker overdag de pelletkachel gebruik. Daar zit echter wel een nadeel aan. De pelletkachel staat in mijn deel van het huis en eigenlijk is die ruimte te klein voor de capaciteit van de kachel. Daardoor wordt de lucht nog droger dan anders. Na advies van "lowimpactman" heb ik een bak met water op de kachel gezet, het helpt wel maar ik blijf de indruk houden dat ik na een paar dagen gebruik toch nog een kriebel in mijn keel krijg.
Ik had mij al een tijdje voorgenomen om eens uit te leggen hoe Man en ik hier leven, maar elke keer kwamen er weer dingen langs die ook leuk of interessant waren om over te bloggen.
Natuurlijk waren er voor die tijd ook wel eens problemen maar in mei 2009 is de boel hier in huis behoorlijk geëscaleerd. Dermate dat ik op het punt heb gestaan om de relatie te beëindigen, hoeveel Man en ik ook van elkaar houden. Als snel werd duidelijk dat er misschien meer met Man aan de hand zou zijn dan zo op het eerste gezicht leek en dat is na onderzoek in het ziekenhuis in oktober 2009 ook bevestigd. Dan komt de fase waarin je moet kijken wat je nog wel en niet aankunt en hoe je daar vorm aan gaat geven. Temeer omdat Man op dat moment nog niet de stap naar behandeling kon zetten. Uiteindelijk hebben wij (vooral ik, want Man kiest niet echt en vindt alles best) gekozen voor een LAT-relatie onder 1 dak. De bovenverdieping werd verbouwd en dat is nu mijn leefruimte en de voormalige woonkamer en de ruimte waar eerder de keuken zat, zijn nu het woon/slaapgedeelte van Man geworden.
Zowel de relatie zelf als het creëren van een plek helemaal voor je zelf waar je je prettig voelt en je veilig terug kunt trekken als het allemaal even teveel wordt zijn nog steeds een proces in wording en dat ik nu een baan moet zoeken maakt het er niet makkelijker op. Ik heb soms het gevoel dat ik moet kiezen tussen baan of relatie en eigenlijk wil ik die keuze helemaal niet maken. Vooral niet omdat Man een paar maanden geleden besloten heeft om toch hulp voor zijn problemen te zoeken. Met daarbij de aantekening dat ik natuurlijk ook niet helemaal vrijuit ga. Het gezegde waar 2 vechten hebben 2 schuld, blijft in alle gevallen opgaan en Man en ik zijn er erg goed in elkaars slechtste eigenschappen in elkaar naar boven te halen ;-). Maar ondanks alles houden we nog steeds van elkaar en dat is een goede motivatie en stimulans om te blijven zoeken naar een manier die voor ons werkt en waar we ons allebeide gelukkig in voelen.
Vanmorgen even voor 8 uur opgestaan en voor het ontbijt eerst maar mijn wandeltraining afgewerkt. Ik moet eerlijk toegeven dat mij dit erg goed bevalt. Bij thuiskomst ben ik lekker opgewarmd en kruip ik met ontbijt (tot zover het gedachteloos eten naar binnen werken :-) ) achter de laptop om alle blogs te lezen die ik volg, op het forum waar ik vaak te vinden ben even te kijken en mails te beantwoorden. Tegen 10.15 uur begon het zo langzaamaan wel koud te worden, maar na een telefoongesprek bleek dat ik tegen 12.00 uur in stad moet zijn. Dat hield in dat ik over iets meer dan een uur de deur uit moet om dan pas tegen het einde van de middag mijn huis weer binnen te vallen. Voor een uur ga ik natuurlijk niet de verwarming stoken, dus nu zit ik met koude handen, een t-shirt met lange mouwen, een wollen gebreide trui, een omslagdoek en 2 paar sokken achter de laptop in de keuken.
Daarnaast zouden wij volgens de verbruiksmeter van Essent € 180,00 bij moeten betalen en dat bedrag wil ik niet verder omhoog jagen. Vandaar ook dat ik nu vaker overdag de pelletkachel gebruik. Daar zit echter wel een nadeel aan. De pelletkachel staat in mijn deel van het huis en eigenlijk is die ruimte te klein voor de capaciteit van de kachel. Daardoor wordt de lucht nog droger dan anders. Na advies van "lowimpactman" heb ik een bak met water op de kachel gezet, het helpt wel maar ik blijf de indruk houden dat ik na een paar dagen gebruik toch nog een kriebel in mijn keel krijg.
Ik had mij al een tijdje voorgenomen om eens uit te leggen hoe Man en ik hier leven, maar elke keer kwamen er weer dingen langs die ook leuk of interessant waren om over te bloggen.
Natuurlijk waren er voor die tijd ook wel eens problemen maar in mei 2009 is de boel hier in huis behoorlijk geëscaleerd. Dermate dat ik op het punt heb gestaan om de relatie te beëindigen, hoeveel Man en ik ook van elkaar houden. Als snel werd duidelijk dat er misschien meer met Man aan de hand zou zijn dan zo op het eerste gezicht leek en dat is na onderzoek in het ziekenhuis in oktober 2009 ook bevestigd. Dan komt de fase waarin je moet kijken wat je nog wel en niet aankunt en hoe je daar vorm aan gaat geven. Temeer omdat Man op dat moment nog niet de stap naar behandeling kon zetten. Uiteindelijk hebben wij (vooral ik, want Man kiest niet echt en vindt alles best) gekozen voor een LAT-relatie onder 1 dak. De bovenverdieping werd verbouwd en dat is nu mijn leefruimte en de voormalige woonkamer en de ruimte waar eerder de keuken zat, zijn nu het woon/slaapgedeelte van Man geworden.
Zowel de relatie zelf als het creëren van een plek helemaal voor je zelf waar je je prettig voelt en je veilig terug kunt trekken als het allemaal even teveel wordt zijn nog steeds een proces in wording en dat ik nu een baan moet zoeken maakt het er niet makkelijker op. Ik heb soms het gevoel dat ik moet kiezen tussen baan of relatie en eigenlijk wil ik die keuze helemaal niet maken. Vooral niet omdat Man een paar maanden geleden besloten heeft om toch hulp voor zijn problemen te zoeken. Met daarbij de aantekening dat ik natuurlijk ook niet helemaal vrijuit ga. Het gezegde waar 2 vechten hebben 2 schuld, blijft in alle gevallen opgaan en Man en ik zijn er erg goed in elkaars slechtste eigenschappen in elkaar naar boven te halen ;-). Maar ondanks alles houden we nog steeds van elkaar en dat is een goede motivatie en stimulans om te blijven zoeken naar een manier die voor ons werkt en waar we ons allebeide gelukkig in voelen.
zondag 9 januari 2011
Gewoontes veranderen
Afgelopen vrijdag was ik naar een goede vriendin voor een gezellige middag/avond. Samen cryptogrammen oplossen (ik wil dat graag onder de knie krijgen) en samen eten. En het werd een gezellige avond :-). De voornaamste reden waarom het leuk werd: we deden niet aan tijd.
We hadden tegen 16.00 uur afgesproken en hebben eerst met een beker thee zitten kletsen op de bank en kijken wat we zouden gaan eten. Vervolgens gingen we eens naar de cryptogrammen kijken die ik meegenomen had. Tegen de tijd dat onze magen begonnen te knorren kwamen de toastjes met notenkaas op tafel en toen we de cryptogrammen opgelost hadden (op 5 woorden na kregen we alles klaar, yes!) begon mijn vriendin aan het maken van het eten. Gezellig gegeten, na afloop thee en koffie gedronken. Ik was tegen 23.30 uur thuis.
Dat is wel een heel contrast met hoe het bij ons gaat. Nu snap ik wel dat een afspraak met een vriendin niet te vergelijken is met het huis-tuin-keuken-gebeuren in een huishouden, maar ik zou een deel van deze gezelligheid ook thuis wel willen. De enige manier om dat voor elkaar te krijgen is loslaten, maar een routine van meer dan 10 jaar is niet zo veranderd.
Onze dagen zien er nu allemaal hetzelfde uit: om 18.00 uur staat het eten op tafel, tegen 19.30/20.00 uur drinken we thee en tegen 21.00 uur begin ik in slaap te vallen waarna ik besluit richting bed te gaan. In het weekend ziet het er niet veel anders uit, behalve dan dat we tegen 14.30/15.00 uur dan ook thee drinken (maar dan meestal niet samen omdat Man in en om het huis bezig is). En ja, Man heeft net een kom thee voor mij neergezet.
Nu ik dit zo lees, zit er niet veel ruimte in voor gezellig samen toastjes met kaas eten en aan frisdrank komen we al helemaal niet toe. Toegegeven: het is wel lekker voordelig, dus dat zou een sterk argument kunnen zijn om alles te laten zoals het is. Maar ik wil die gezelligheid van met mijn vriendin ook bij ons in huis. Tijd en ruimte om, met iets lekkers erbij, samen gezellig iets te ondernemen en daarbij de boel de boel laten. Eten we om 20.00 uur dan is het ook goed (dan zou dat goed moeten zijn :-) ). En ik zou het moeten kunnen, want zo brachten wij thuis altijd het weekend door. Ondertussen heb ik er nu al 2 dagen over na kunnen denken, maar ik heb nog niet duidelijk gekregen hoe ik het strakke, starre patroon zou kunnen veranderen.
Ik weet wel dat ik er een "lange termijndoel" bij gekregen heb ;-).
De buurvrouw heeft een abonnement op een damesblad (klinkt wel erg truttig :-) ). en die mag ik altijd lezen als zij hem uit heeft. Deze week staan er een aantal artikelen over bewegen in en daar las ik iets wat mij niet erg veel hoop geeft:
"Wandelen is de minst intensieve inspanning. Voor het opbouwen van conditie of krachttraining zet het dus niet veel zoden aan de dijk. Toch heeft wandelen veel voordelen: het is gemakkelijk, kost niets en geeft weinig blessures. Ondanks de geringe intensiteit verbrandt u tijdens het wandelen toch nog redelijk wat calorieën (gemiddeld 240 per uur). Als u regelmatig een half uur wandelt (minimaal 4x per week) verlaagt het bovendien de bloeddruk en verlaagt het de kans op suikerziekte."
Een van de redenen om te bewegen is dat ik mijn conditie wil verbeteren, maar het is dus maar de vraag of ik dat met wandelen voor elkaar ga krijgen. Gelukkig doe ik niet aan gewoon wandelen maar aan powerwalken. Dat zou intensiever zijn. Daar vertrouw ik dan maar op. Ik zou het wel erg jammer vinden als mijn 5 trainingen van de afgelopen week in de regen, de ijskoude wind en op gladde bevroren paden voor niks zouden zijn geweest (en dan druk ik mij nog zachtjes uit).
We hadden tegen 16.00 uur afgesproken en hebben eerst met een beker thee zitten kletsen op de bank en kijken wat we zouden gaan eten. Vervolgens gingen we eens naar de cryptogrammen kijken die ik meegenomen had. Tegen de tijd dat onze magen begonnen te knorren kwamen de toastjes met notenkaas op tafel en toen we de cryptogrammen opgelost hadden (op 5 woorden na kregen we alles klaar, yes!) begon mijn vriendin aan het maken van het eten. Gezellig gegeten, na afloop thee en koffie gedronken. Ik was tegen 23.30 uur thuis.
Dat is wel een heel contrast met hoe het bij ons gaat. Nu snap ik wel dat een afspraak met een vriendin niet te vergelijken is met het huis-tuin-keuken-gebeuren in een huishouden, maar ik zou een deel van deze gezelligheid ook thuis wel willen. De enige manier om dat voor elkaar te krijgen is loslaten, maar een routine van meer dan 10 jaar is niet zo veranderd.
Onze dagen zien er nu allemaal hetzelfde uit: om 18.00 uur staat het eten op tafel, tegen 19.30/20.00 uur drinken we thee en tegen 21.00 uur begin ik in slaap te vallen waarna ik besluit richting bed te gaan. In het weekend ziet het er niet veel anders uit, behalve dan dat we tegen 14.30/15.00 uur dan ook thee drinken (maar dan meestal niet samen omdat Man in en om het huis bezig is). En ja, Man heeft net een kom thee voor mij neergezet.
Nu ik dit zo lees, zit er niet veel ruimte in voor gezellig samen toastjes met kaas eten en aan frisdrank komen we al helemaal niet toe. Toegegeven: het is wel lekker voordelig, dus dat zou een sterk argument kunnen zijn om alles te laten zoals het is. Maar ik wil die gezelligheid van met mijn vriendin ook bij ons in huis. Tijd en ruimte om, met iets lekkers erbij, samen gezellig iets te ondernemen en daarbij de boel de boel laten. Eten we om 20.00 uur dan is het ook goed (dan zou dat goed moeten zijn :-) ). En ik zou het moeten kunnen, want zo brachten wij thuis altijd het weekend door. Ondertussen heb ik er nu al 2 dagen over na kunnen denken, maar ik heb nog niet duidelijk gekregen hoe ik het strakke, starre patroon zou kunnen veranderen.
Ik weet wel dat ik er een "lange termijndoel" bij gekregen heb ;-).
De buurvrouw heeft een abonnement op een damesblad (klinkt wel erg truttig :-) ). en die mag ik altijd lezen als zij hem uit heeft. Deze week staan er een aantal artikelen over bewegen in en daar las ik iets wat mij niet erg veel hoop geeft:
"Wandelen is de minst intensieve inspanning. Voor het opbouwen van conditie of krachttraining zet het dus niet veel zoden aan de dijk. Toch heeft wandelen veel voordelen: het is gemakkelijk, kost niets en geeft weinig blessures. Ondanks de geringe intensiteit verbrandt u tijdens het wandelen toch nog redelijk wat calorieën (gemiddeld 240 per uur). Als u regelmatig een half uur wandelt (minimaal 4x per week) verlaagt het bovendien de bloeddruk en verlaagt het de kans op suikerziekte."
Een van de redenen om te bewegen is dat ik mijn conditie wil verbeteren, maar het is dus maar de vraag of ik dat met wandelen voor elkaar ga krijgen. Gelukkig doe ik niet aan gewoon wandelen maar aan powerwalken. Dat zou intensiever zijn. Daar vertrouw ik dan maar op. Ik zou het wel erg jammer vinden als mijn 5 trainingen van de afgelopen week in de regen, de ijskoude wind en op gladde bevroren paden voor niks zouden zijn geweest (en dan druk ik mij nog zachtjes uit).
zaterdag 8 januari 2011
Amnesty International
Vandaag een goede daad verricht (en wat klinkt dat vreselijk op de borstklopperig, blèh). Ik sms en mail voor Amnesty International. Vandaag las ik deze mail van afgelopen woensdag (ik lag een beetje achter):
Wit-Rusland: oppositieleiders gevangengezet Op 19 december werden de organisatoren van een voornamelijk vreedzame demonstratie tegen de corrupte verkiezingen in de Wit-Russische hoofdstad Minsk opgepakt. Ze worden vastgehouden op verdenking van het aanstichten van massale onrust. Onder de gearresteerden bevinden zich zes van de totaal negen presidentiële kandidaten van de oppositie.
Ruim 30.000 mensen gaven gehoor aan een oproep van oppositiepartijen om na het sluiten van de stembureaus in Minsk samen te komen. De menigte liep naar de parlementsgebouwen, waar oppositieleiders toespraken hielden. Er brak onrust uit en de oproerpolitie greep hard in. Veel oppositieleiders werden opgepakt. Enkelen van hen raakten gewond. Andrei Sannikau, een van de presidentiële kandidaten, werd in detentie gemarteld. Zijn benen zouden gebroken zijn en hij zou hersenbeschadiging hebben opgelopen. Hij heeft dringend medische hulp nodig.
Amnesty International is van mening dat de groep werd opgepakt vanwege het uitoefenen van hun recht op vrijheid van meningsuiting en zal hen als ze voor het organiseren van deze bijeenkomst veroordeeld worden, beschouwen als gewetensgevangen. Doe mee aan deze actie en roep president Lukashenko van Wit-Rusland op de oppositieleiders onmiddellijk vrij te laten en de vrijheid van meningsuiting te respecteren.
Als je op de lijst voor emailacties staat, is het enige wat je hoeft te doen het ontvangen bericht via beantwoorden en verzenden weer terug te sturen. Op die manier komt jouw naam onder de petitie te staan. Amnesty International zorgt dat die petitie bij de desbetreffende autoriteiten terecht komt en hoe meer mensen tekenen, des te groter de kans dat het positief uitpakt voor de mensenrechtenactivist. Een kleine moeite om te doen maar een groot effect op het leven van anderen en de wereld.
Je kunt je aanmelden op http://www.amnesty.nl/. Keuze Steun Amnesty, Keuze Word actief, Keuze Emailacties
Wit-Rusland: oppositieleiders gevangengezet Op 19 december werden de organisatoren van een voornamelijk vreedzame demonstratie tegen de corrupte verkiezingen in de Wit-Russische hoofdstad Minsk opgepakt. Ze worden vastgehouden op verdenking van het aanstichten van massale onrust. Onder de gearresteerden bevinden zich zes van de totaal negen presidentiële kandidaten van de oppositie.
 |
Ruim 30.000 mensen gaven gehoor aan een oproep van oppositiepartijen om na het sluiten van de stembureaus in Minsk samen te komen. De menigte liep naar de parlementsgebouwen, waar oppositieleiders toespraken hielden. Er brak onrust uit en de oproerpolitie greep hard in. Veel oppositieleiders werden opgepakt. Enkelen van hen raakten gewond. Andrei Sannikau, een van de presidentiële kandidaten, werd in detentie gemarteld. Zijn benen zouden gebroken zijn en hij zou hersenbeschadiging hebben opgelopen. Hij heeft dringend medische hulp nodig.
Amnesty International is van mening dat de groep werd opgepakt vanwege het uitoefenen van hun recht op vrijheid van meningsuiting en zal hen als ze voor het organiseren van deze bijeenkomst veroordeeld worden, beschouwen als gewetensgevangen. Doe mee aan deze actie en roep president Lukashenko van Wit-Rusland op de oppositieleiders onmiddellijk vrij te laten en de vrijheid van meningsuiting te respecteren.
Als je op de lijst voor emailacties staat, is het enige wat je hoeft te doen het ontvangen bericht via beantwoorden en verzenden weer terug te sturen. Op die manier komt jouw naam onder de petitie te staan. Amnesty International zorgt dat die petitie bij de desbetreffende autoriteiten terecht komt en hoe meer mensen tekenen, des te groter de kans dat het positief uitpakt voor de mensenrechtenactivist. Een kleine moeite om te doen maar een groot effect op het leven van anderen en de wereld.
Je kunt je aanmelden op http://www.amnesty.nl/. Keuze Steun Amnesty, Keuze Word actief, Keuze Emailacties
donderdag 6 januari 2011
Het begon zo leuk vandaag
Het begon zo leuk vandaag. Vanmorgen had ik een gesprek met een hele leuke vrouw, een oude klant van mij en daarna gezellig een kopje thee halen bij mijn oude leverancier van materialen en lekker bij zitten kletsen.
Daarna door naar de meubelzaak waar ik al sinds november een mooie stoel heb zien staan, maar wegens een aanhoudende verkoudheid en geen zin aan onnodig benzine verspillen nog niet aan toe was gekomen om te bestellen. Gewapend met een plank laminaat en 2 rollen behang de winkel in zodat ik een goed passende bekleding uit zou kunnen kiezen. Uiteindelijk uitgekomen op een hele mooie kleur donkerbruin en kennelijk hadden ze nog dingen over van de feestdagen want ik kreeg een fles witte wijn en een mooie tas mee. Op de stoel moet ik nog een tijdje wachten, dus ik ging niet met lege handen naar huis.
Op de terugweg nog langs de sportzaak om goede schoenen te kopen voor het trainen voor die 2x 40km. Mijn huidige sportschoenen van zo'n 7 jaar oud, bleken toch niet meer stevig genoeg voor mijn chronische enkelblessure. Bij thuiskomst direct een half uur getraind en de schoenen zijn echt helemaal super.
Vanavond naar de sportschool voor een uurtje zumba, bij terugkomst in de kleedkamer wil ik mijn schoenen aan trekken en tot mijn verbazing en schrik staan ze er niet meer. Er stond nog wel een ander paar schoenen, ook zwart en kleiner dan wat ik heb gekocht, dus vermoedelijk heeft iemand na het sporten de verkeerde schoenen in de tas gedaan. Ik ga voorlopig maar van het goede uit en verwacht dat ik volgende week mijn schoenen weer terug krijg. Maar het voelt niet leuk :-( en ik baal er heel erg van.
Daarna door naar de meubelzaak waar ik al sinds november een mooie stoel heb zien staan, maar wegens een aanhoudende verkoudheid en geen zin aan onnodig benzine verspillen nog niet aan toe was gekomen om te bestellen. Gewapend met een plank laminaat en 2 rollen behang de winkel in zodat ik een goed passende bekleding uit zou kunnen kiezen. Uiteindelijk uitgekomen op een hele mooie kleur donkerbruin en kennelijk hadden ze nog dingen over van de feestdagen want ik kreeg een fles witte wijn en een mooie tas mee. Op de stoel moet ik nog een tijdje wachten, dus ik ging niet met lege handen naar huis.
Op de terugweg nog langs de sportzaak om goede schoenen te kopen voor het trainen voor die 2x 40km. Mijn huidige sportschoenen van zo'n 7 jaar oud, bleken toch niet meer stevig genoeg voor mijn chronische enkelblessure. Bij thuiskomst direct een half uur getraind en de schoenen zijn echt helemaal super.
Vanavond naar de sportschool voor een uurtje zumba, bij terugkomst in de kleedkamer wil ik mijn schoenen aan trekken en tot mijn verbazing en schrik staan ze er niet meer. Er stond nog wel een ander paar schoenen, ook zwart en kleiner dan wat ik heb gekocht, dus vermoedelijk heeft iemand na het sporten de verkeerde schoenen in de tas gedaan. Ik ga voorlopig maar van het goede uit en verwacht dat ik volgende week mijn schoenen weer terug krijg. Maar het voelt niet leuk :-( en ik baal er heel erg van.
woensdag 5 januari 2011
Wat met overtollige kantoren.
Ik was vandaag op een LinkedIn-bijeenkomst (het eerste wat je van het UWV moet doen als je werkloos bent, is een profiel aanmaken op LinkedIn) en daar sprak ik iemand uit Assen die bezig is met het zoeken van oplossingen voor al die leegstaande kantoren. Zie hieronder de kop van een artikel uit het financieel dagblad (voor het hele artikel http://www.fd.nl/)
Marktleider in vastgoedtransacties DTZ Zadelhoff luidt de noodklok over de leegstand op de Nederlandse kantorenmarkt. Het aanbod aan lege kantoren is zo groot dat geen enkele economische opleving de huidige voorraad structureel kan wegwerken.
De vastgoedmakelaar verwacht dat de markt de komende jaren verder zal krimpen en roept de overheid op de regie in handen te nemen.
'Op lokaal niveau wordt een nationaal probleem gecreëerd dat niemand wil oplossen', aldus topman Cuno van Steenhoven van DTZ Zadelhoff bij de presentatie van het rapport 'Van veel te veel'. 'Je ziet nog steeds gemeenten met plannen voor kantoorparken. Het is bijbouwen voor leegstand.'
We waren er al snel overuit dat bouwen via de cradle-to-cradle manier al minder schadelijk is omdat je het gebouw dan makkelijker kunt ontmantelen, maar het helpt nog niet tegen leegstand. Een ander idee wat geopperd werd was een bemiddelingsbureau wat bemiddelt tussen bedrijven die een grotere ruimte nodig hebben en bedrijven die kleiner willen. Waar waarschijnlijk ook steeds meer vraag naar is, is flexibele werkruimte die je als freelancer bijvoorbeeld gemeubileerd en al voor een middag of een dag kunt huren, inclusief gebruik van koffiezetapparaat, internetaansluiting en kopieer/printfaciliteiten. En zelf geloof ik erg in het idee dat er wel een enorme vraag is naar compacte, betaalbare ruimtes voor startende ondernemers. Maar die hebben aan 25m2 waarschijnlijk meer dan genoeg.
Als mensen ideeën hebben, dan hoor ik het graag. Ik geef ze met plezier door. Ik geloof wel in het principe dat meer weten dan 1.
Marktleider in vastgoedtransacties DTZ Zadelhoff luidt de noodklok over de leegstand op de Nederlandse kantorenmarkt. Het aanbod aan lege kantoren is zo groot dat geen enkele economische opleving de huidige voorraad structureel kan wegwerken.
'Op lokaal niveau wordt een nationaal probleem gecreëerd dat niemand wil oplossen', aldus topman Cuno van Steenhoven van DTZ Zadelhoff bij de presentatie van het rapport 'Van veel te veel'. 'Je ziet nog steeds gemeenten met plannen voor kantoorparken. Het is bijbouwen voor leegstand.'
We waren er al snel overuit dat bouwen via de cradle-to-cradle manier al minder schadelijk is omdat je het gebouw dan makkelijker kunt ontmantelen, maar het helpt nog niet tegen leegstand. Een ander idee wat geopperd werd was een bemiddelingsbureau wat bemiddelt tussen bedrijven die een grotere ruimte nodig hebben en bedrijven die kleiner willen. Waar waarschijnlijk ook steeds meer vraag naar is, is flexibele werkruimte die je als freelancer bijvoorbeeld gemeubileerd en al voor een middag of een dag kunt huren, inclusief gebruik van koffiezetapparaat, internetaansluiting en kopieer/printfaciliteiten. En zelf geloof ik erg in het idee dat er wel een enorme vraag is naar compacte, betaalbare ruimtes voor startende ondernemers. Maar die hebben aan 25m2 waarschijnlijk meer dan genoeg.
Als mensen ideeën hebben, dan hoor ik het graag. Ik geef ze met plezier door. Ik geloof wel in het principe dat meer weten dan 1.
Wennen
Terwijl ik de Verveine-thee van mijn Franse lesmateriaal probeer te deppen (de thermoskan viel om), zit ik na te denken over 1 of 2 blogs voor vandaag. Uiteindelijk heb ik besloten tot 2, omdat het onderwerp van de tweede blog alle aandacht verdiend die het krijgen kan.
Op dit moment probeer ik te wennen aan mijn nieuwe leesbril (helaas kan ik die niet de schuld geven van het omgooien van de thermoskan ;-) ).
Ik had al een leesbril maar ik kon mij eventueel ook zonder wel redden. Bij de laatste oogcontrole bleken mijn ogen, qua leeskwaliteit toch behoorlijk achteruit gegaan. Eigenlijk wist ik dat wel want de leesbril van Man beviel beter dan die van mijzelf. Omdat de nieuwe sterker is, zie ik alles waarvoor ik niet naar een boek of beeldscherm kijk ineens niet meer scherp en ik moet daar heel erg aan wennen. Helaas bleek er verschil in mijn linker- en rechteroog te zitten, waardoor ik voor noodgevallen niet kon volstaan met een goedkoop brilletje van de drogist of warenhuis. Vandaar dat er 2 brillen op de foto staan. Een goed begin van het nieuwe jaar als je op je uitgaven moet letten omdat er vanaf nu nog maar 1 inkomen is :-).
Voordeel is wel dat ik nu UWV af ben en ze waren van het UWV zo aardig om mij daarvan op de hoogte te brengen:
"In onze brief van 19 november 2011 hebben wij u laten weten dat uw WW-uitkering tot en met 21 december 2011 loopt. Vanaf 22 december 2011 hebben wij uw WW-uitkering stopgezet."
Het is toch echt fantastisch dat computers het denkwerk van de mensen hebben overgenomen en dat niemand meer in staat is zijn hersens te gebruiken.
En de groente voor deze week is ook binnen. Elke week haal ik bij de natuurvoedingswinkel in de stad (ja, ik weet het, het is raar om biologische groente en fruit te halen met een dieselauto) een regio-groentetas van een zorgboerderij in de buurt en de vita-fruittas. De reden waarom ik een groentetas heb was in eerste instantie puur praktisch: ik hoef nu niet meer na te denken over wat ik moet gaan eten en zo krijgen we van alles wat. Later begon het biologische aspect ook een rol mee te spelen. De "oogst" voor deze week is:
winterwortel, uien, winterpostelein, groene kool, stoofpeertjes, appels, peren, mandarijnen en sinaasappels. Met uitzondering van de groene kool kan ik hier wel wat mee verzinnen.
Het lukt mij niet om groene kool lekker te roerbakken met rijst en pindasaus (bijvoorbeeld) en ik ben niet zo'n stampoteter.
Ik hou mij aanbevolen voor tips.
Op dit moment probeer ik te wennen aan mijn nieuwe leesbril (helaas kan ik die niet de schuld geven van het omgooien van de thermoskan ;-) ).
Voordeel is wel dat ik nu UWV af ben en ze waren van het UWV zo aardig om mij daarvan op de hoogte te brengen:
"In onze brief van 19 november 2011 hebben wij u laten weten dat uw WW-uitkering tot en met 21 december 2011 loopt. Vanaf 22 december 2011 hebben wij uw WW-uitkering stopgezet."
Het is toch echt fantastisch dat computers het denkwerk van de mensen hebben overgenomen en dat niemand meer in staat is zijn hersens te gebruiken.
En de groente voor deze week is ook binnen. Elke week haal ik bij de natuurvoedingswinkel in de stad (ja, ik weet het, het is raar om biologische groente en fruit te halen met een dieselauto) een regio-groentetas van een zorgboerderij in de buurt en de vita-fruittas. De reden waarom ik een groentetas heb was in eerste instantie puur praktisch: ik hoef nu niet meer na te denken over wat ik moet gaan eten en zo krijgen we van alles wat. Later begon het biologische aspect ook een rol mee te spelen. De "oogst" voor deze week is:
winterwortel, uien, winterpostelein, groene kool, stoofpeertjes, appels, peren, mandarijnen en sinaasappels. Met uitzondering van de groene kool kan ik hier wel wat mee verzinnen.
Het lukt mij niet om groene kool lekker te roerbakken met rijst en pindasaus (bijvoorbeeld) en ik ben niet zo'n stampoteter.
Ik hou mij aanbevolen voor tips.
dinsdag 4 januari 2011
Ik ben nog steeds een stresskip
Kennelijk ben ik wel intelligent maar niet in staat van "fouten" te leren. Zat ik vorige week, tegen beter weten in, te hopen op een reactie op mijn sollicitatie (die waarvan ze graag scans van mijn diploma's wouden hebben), nu heb ik mij een hele maandag ellendig gevoeld omdat het uitzendbureau niet direct belde. Ik heb in ieder geval mijn maag daardoor wel "lekker" gevuld met koekjes, chocolade en chips. De baan lijkt me leuk, ik ben geschikt voor het werk, het bedrijf is een bedrijf waar ik graag voor zou willen werken, dus waar wachten ze nog op ;-).
Het vervelende is alleen dat het me zo bezig houdt dat ik aan andere dingen niet toekom en dat ik daardoor zo ellendig in mijn vel zit dat het voor Man ook niet echt gezellig is. Het is het nog niet zo eenvoudig om geen stresskip te zijn.
Nu we het dan toch over sollicitaties hebben, kan ik ook wel een update geven van de stand van zaken tot nu toe.
Van 1 sollicitatie heb ik een mail gekregen dat ik boven op de reservestapel lig. Ik ben blij dat ik op de reservestapel lig en niet direct ben afgewezen. De functie leek me leuk en het bedrijf ook, maar het was ook duidelijk dat ik overgekwalificeerd was voor het werk en dat als ze mij na 2 jaar geen nieuwe uitdagingen zouden kunnen bieden, ik niet de meest geschikte persoon voor de functie zou zijn.
De vacature waar ik over teruggebeld zou worden: ja er is teruggebeld, 1 week later. Helaas waren we net op dat moment druk bezig met verhuizen van het kantoor en kennelijk had die mevrouw daar even geen begrip voor. Daardoor had ik onvoldoende informatie om een sollicitatiebrief te schrijven, dus die vacature heb ik laten lopen.
En dan lag er nog een vacature via een ander uitzendbureau voor uiteindelijk 16 uur per week. Het koste moeite om de intercedent te overtuigen dat de woon-werkafstand geen enkel probleem zou zijn. Ik heb daar vorige week nog een mail achterheen gestuurd, maar ook daar tot op heden geen reactie op gekregen.
Er liggen op dit moment op mijn bureau nog 2 vacatures waar ik informatie over op wil vragen. Met een variatie op mijn broer: als je een rood dieselautootje bent, moet je niet gaan solliciteren op een vacature waarin ze een gele benzineauto zoeken. Dan kun je beter je tijd anders besteden.
Verder ontdekt waarom ik op mijn laatst ingezonde huiswerkopdracht Frans, geen cijfer heb gekregen. Het was zo slecht gemaakt dat ik het over moet doen. En dan te bedenken dat iedereen, zelfs Fransen, mij complimenten geeft over het gebruik van de Franse taal en ervan overtuigd is dat mijn Frans zo goed is dat ik in Frankrijk zou kunnen wonen en werken ;-).
Het vervelende is alleen dat het me zo bezig houdt dat ik aan andere dingen niet toekom en dat ik daardoor zo ellendig in mijn vel zit dat het voor Man ook niet echt gezellig is. Het is het nog niet zo eenvoudig om geen stresskip te zijn.
Nu we het dan toch over sollicitaties hebben, kan ik ook wel een update geven van de stand van zaken tot nu toe.
Van 1 sollicitatie heb ik een mail gekregen dat ik boven op de reservestapel lig. Ik ben blij dat ik op de reservestapel lig en niet direct ben afgewezen. De functie leek me leuk en het bedrijf ook, maar het was ook duidelijk dat ik overgekwalificeerd was voor het werk en dat als ze mij na 2 jaar geen nieuwe uitdagingen zouden kunnen bieden, ik niet de meest geschikte persoon voor de functie zou zijn.
De vacature waar ik over teruggebeld zou worden: ja er is teruggebeld, 1 week later. Helaas waren we net op dat moment druk bezig met verhuizen van het kantoor en kennelijk had die mevrouw daar even geen begrip voor. Daardoor had ik onvoldoende informatie om een sollicitatiebrief te schrijven, dus die vacature heb ik laten lopen.
En dan lag er nog een vacature via een ander uitzendbureau voor uiteindelijk 16 uur per week. Het koste moeite om de intercedent te overtuigen dat de woon-werkafstand geen enkel probleem zou zijn. Ik heb daar vorige week nog een mail achterheen gestuurd, maar ook daar tot op heden geen reactie op gekregen.
Er liggen op dit moment op mijn bureau nog 2 vacatures waar ik informatie over op wil vragen. Met een variatie op mijn broer: als je een rood dieselautootje bent, moet je niet gaan solliciteren op een vacature waarin ze een gele benzineauto zoeken. Dan kun je beter je tijd anders besteden.
Verder ontdekt waarom ik op mijn laatst ingezonde huiswerkopdracht Frans, geen cijfer heb gekregen. Het was zo slecht gemaakt dat ik het over moet doen. En dan te bedenken dat iedereen, zelfs Fransen, mij complimenten geeft over het gebruik van de Franse taal en ervan overtuigd is dat mijn Frans zo goed is dat ik in Frankrijk zou kunnen wonen en werken ;-).
maandag 3 januari 2011
Wat heb ik nu weer gedaan!
Af en toe heb ik van die spontane acties, waarvan ik achteraf zit te denken: HELP, wat heb ik nu weer gedaan.
Ik ben regelmatig te vinden op een forum en gisteren kwam ik tot de ontdekking dat van veel marathons in Nederland ook een wandelversie bestaat. Dat leek me wel wat en ik heb een boekje waarin een trainingsschema staat om zo'n marathon in een redelijke tijd af te leggen. Mijn lange termijndoel om dagelijks mijn neus 30 minuten buiten de deur te steken heb ik voor geen meter gehaald, voor dat doel moet ik een andere manier zoeken om te verwezenlijken. Daarnaast moet ik hoognodig meer gaan bewegen.
Volgens het boekje zou ik 48 weken nodig hebben om in een goede tijd de wandelmarathon af te leggen, dan zit je al snel op eind november, begin december en dat is qua weer geen fijne periode om voor je lol 42km te gaan lopen. Bovendien kon ik op internet ook niet zo snel een wandelmarathon voor in die periode vinden. Maar ik kwam wel wat anders tegen: een weekend in september waar je in 2 dagen 2x 40km gaat lopen. Een wandeltocht zonder echte prestatiedrang (je hoeft niet binnen een bepaalde tijd de finishen en de gezelligheid staat voorop), maar er moet wel voor getraind worden. De inschrijving is nog niet geopend maar ik kon mij al wel voorinschrijven. En dat heb ik dus gedaan en van pure schrik vandaag ook maar meteen de eerste training afgewerkt. Nu maar hopen dat het weer mee blijft werken en dat ik een manier kan vinden om ook in het weekend te trainen. Door de weeks lukt het me nog wel om mijzelf die spreekwoordelijke schop onder de kont te geven, maar in het weekend is dat een stuk moeilijker.
Van de overige lange termijn doelen lukt het opruimen heel aardig. En het bevalt ook erg goed om elke maandag met een lege keukentafel te beginnen :-)
Ook het op tijd opstaan om de dag te beginnen is geen enkel probleem.
Het vinden van en zoeken naar gistvrije lunchrecepten is een beetje in het slop geraakt, dus daar moet ik even wat harder aan gaan trekken.
En met nog 2 lopende sollicitaties en regelmatig mij laten zien op LinkedIn, vind ik dat ik mijn doelstelling van 4 netwerkactiviteiten per maand wel gehaald heb. Op dit moment liggen er nog twee vacatures waar ik op kan reageren, naast mogelijkheden die ik kan onderzoeken voor freelance-werk. Het zoeken naar werk loopt voor voorlopig wel door.
De komende maand gaat vooral in het teken van financiën staan omdat we vanaf nu van 1 inkomen rond moeten komen. En ik wil mijn opleiding Frans nu echt weer op de rit krijgen.
Ik ben regelmatig te vinden op een forum en gisteren kwam ik tot de ontdekking dat van veel marathons in Nederland ook een wandelversie bestaat. Dat leek me wel wat en ik heb een boekje waarin een trainingsschema staat om zo'n marathon in een redelijke tijd af te leggen. Mijn lange termijndoel om dagelijks mijn neus 30 minuten buiten de deur te steken heb ik voor geen meter gehaald, voor dat doel moet ik een andere manier zoeken om te verwezenlijken. Daarnaast moet ik hoognodig meer gaan bewegen.
Volgens het boekje zou ik 48 weken nodig hebben om in een goede tijd de wandelmarathon af te leggen, dan zit je al snel op eind november, begin december en dat is qua weer geen fijne periode om voor je lol 42km te gaan lopen. Bovendien kon ik op internet ook niet zo snel een wandelmarathon voor in die periode vinden. Maar ik kwam wel wat anders tegen: een weekend in september waar je in 2 dagen 2x 40km gaat lopen. Een wandeltocht zonder echte prestatiedrang (je hoeft niet binnen een bepaalde tijd de finishen en de gezelligheid staat voorop), maar er moet wel voor getraind worden. De inschrijving is nog niet geopend maar ik kon mij al wel voorinschrijven. En dat heb ik dus gedaan en van pure schrik vandaag ook maar meteen de eerste training afgewerkt. Nu maar hopen dat het weer mee blijft werken en dat ik een manier kan vinden om ook in het weekend te trainen. Door de weeks lukt het me nog wel om mijzelf die spreekwoordelijke schop onder de kont te geven, maar in het weekend is dat een stuk moeilijker.
Van de overige lange termijn doelen lukt het opruimen heel aardig. En het bevalt ook erg goed om elke maandag met een lege keukentafel te beginnen :-)
Het vinden van en zoeken naar gistvrije lunchrecepten is een beetje in het slop geraakt, dus daar moet ik even wat harder aan gaan trekken.
En met nog 2 lopende sollicitaties en regelmatig mij laten zien op LinkedIn, vind ik dat ik mijn doelstelling van 4 netwerkactiviteiten per maand wel gehaald heb. Op dit moment liggen er nog twee vacatures waar ik op kan reageren, naast mogelijkheden die ik kan onderzoeken voor freelance-werk. Het zoeken naar werk loopt voor voorlopig wel door.
De komende maand gaat vooral in het teken van financiën staan omdat we vanaf nu van 1 inkomen rond moeten komen. En ik wil mijn opleiding Frans nu echt weer op de rit krijgen.
zondag 2 januari 2011
Bijna een vest klaar
1 januari is voor mij typisch zo'n dag waarop niks zinvol lijkt en ik maar aan 1 ding kan denken: mag ik vandaag gewoon de hele dag lekker knus in bed liggen zonder verplichtingen? Maar dat is natuurlijk niet zo gezellig voor Man ;-).
Het schansspringen schoot niet op vanwege de wind en toen herinnerde ik mij dat ik over 14 dagen een bijeenkomst heb van het breimachinegroepje. Het breimachinegroepje is een groep vrouwen die weten hoe de breimachine werkt maar die het leuk vinden om regelmatig met elkaar samen te komen om nieuwe projecten en technieken met elkaar te bespreken. Alleen is het dan wel handig als je ook een project hebt om te laten zien. Daarom snel de breimachine naar beneden gehaald, een patroon herrekend en aan de slag. Gisteren in 4 uur tijd een achterpand en 2 mouwen gemaakt en vandaag de voorpanden en de kraag.
Het breien met de machine gaat snel (als je de proeflapjes al klaar hebt) maar de afwerking en het in elkaar zetten kost meer tijd dan bij handbreiwerk. Maar het voordeel van de breimachine (voor mij dan) is dat je hele fijne dingen kunt maken, vergelijkbaar met pen 2 à 2,5 in een redelijk rappe tijd :-) . En ik hou van dat hele fijne breiwerk, zachte wol die heel soepel valt.
Ondertussen alvast kijken naar de andere wol die ik in de breimand heb zitten en daar alvast de proeflapjes voor maken zodat ik voor de volgende keer al iets klaar heb voor een ander project. Het is nog best ingewikkeld om de juiste projecten voor de juiste wol te kiezen. Ik heb in oktober een leuk vest gezien in een winkel in de stad, maar heb op internet nog geen vergelijkbaar patroon gevonden.
Maar nu nog even hard werken zodat ik dit vest over 14 dagen klaar heb.
Het schansspringen schoot niet op vanwege de wind en toen herinnerde ik mij dat ik over 14 dagen een bijeenkomst heb van het breimachinegroepje. Het breimachinegroepje is een groep vrouwen die weten hoe de breimachine werkt maar die het leuk vinden om regelmatig met elkaar samen te komen om nieuwe projecten en technieken met elkaar te bespreken. Alleen is het dan wel handig als je ook een project hebt om te laten zien. Daarom snel de breimachine naar beneden gehaald, een patroon herrekend en aan de slag. Gisteren in 4 uur tijd een achterpand en 2 mouwen gemaakt en vandaag de voorpanden en de kraag.
Ondertussen alvast kijken naar de andere wol die ik in de breimand heb zitten en daar alvast de proeflapjes voor maken zodat ik voor de volgende keer al iets klaar heb voor een ander project. Het is nog best ingewikkeld om de juiste projecten voor de juiste wol te kiezen. Ik heb in oktober een leuk vest gezien in een winkel in de stad, maar heb op internet nog geen vergelijkbaar patroon gevonden.
Maar nu nog even hard werken zodat ik dit vest over 14 dagen klaar heb.
Abonneren op:
Posts (Atom)