Een nieuw blog

Na bijna 3 jaar neem ik afscheid van mijn eerste blog om weer opnieuw te beginnen.

Van een traditioneel huwelijk naar een LAT-huwelijk
Van een baan bij een bestaand bedrijf naar een baan bij een nieuw op te richten BV in een crisisgevoelige branche.
Van weinig bewegen vanwege diverse blessures naar trainen voor een achtste triatlon.
Van een tijdelijk onderkomen in een vakantiechalet naar een meer permanente plek die ik thuis kan noemen.
Kortom: Stuiterbolletje begint opnieuw

Sorry!

De afgelopen maanden waren hectisch en vooral niet leuk. In de praktijk vertaald komt dat neer op "stand overleven" en zorgen dat de meest noodzakelijke dingen gedaan worden die gedaan moeten worden.

Het voorproefje kwam al met de mededeling van Man dat hij liever alleen op vakantie wilde, hoewel mededeling niet de lading dekt. Coach en ik zien dat hij dat wel heel graag wil en proberen Man dan zover te krijgen dat hij ophoudt met sociaal wenselijk gedrag.
Eind juni werd duidelijk dat Man niet alleen liever alleen op vakantie wilde maar ook ons huwelijk (tijdelijk) wilde ombouwen naar een LAT-huwelijk. We houden heel veel van elkaar maar het lukt ons niet een manier van communiceren te vinden waar we allebei gelukkig van worden.

Op dat moment speelde ook de vraag of ik voor mijn werk (vanaf toen 1 oktober nu per 1 november) bereid en in staat was om voor woon-werkverkeer 1 uur tot 5 kwartier in de auto te zitten, enkele reis. De kansen die ik in de nieuwe BV zou kunnen krijgen waren wel dusdanig dat ik ze niet graag zou laten lopen.

Eén en één is twee, dus hebben Man en ik het besluit genomen om een LAT-huwelijk te proberen terwijl ik mijn baan achterna reis.
Gisteren heb ik mijn tijdelijke onderkomen voor de komende 7 tot 8 maanden betrokken.
Ik ben van plan om voor mijn nieuwe start in het leven ook een nieuw blog te maken maar daar was ik gisteren nog niet aan toegekomen.

Zodra ik mijn nieuwe blog heb aangemaakt vinden jullie hier de link.

De stoofschotel

Ik heb al eens vaker geschreven dat vlees braden en ik niet echt samengaan. Als kind heb ik het nooit geleerd, het was elk weekend een bron van ruzie thuis en echt eetbaar was het "draadjesvlees" ook niet. Ik weet dan ook niet wat mij bezielde toen in de receptenlijst van Robs budgetmenus het recept voor filosofenpotje zag staan.

Ik heb een abonnement op deze site omdat mij dat verlost van de eeuwige vraag "Wat moet ik nu weer aan eten kopen?". Mijn keuze uit supermarkten is beperkt, een groot deel van de aanbiedingen zijn hier niet te krijgen dus in die zin heb ik er niets aan. Maar tot nu toe lukt het redelijk om met de gegeven menu-suggesties (2x per week een stuk of 16 in de mail) een week lang gevarieerde maaltijden op tafel te zetten. Zoals filosofenpotje.

Omdat het gerecht zo'n 5 uur op 140°C in de oven moet was het een uitstekende maaltijd voor een luie zondag. Man had al een tijdje geen vlees gehad en het gezegde zegt niet voor niets dat de liefde van de man door de maag gaat. Ik kon niet bedenken wat ik aan het vlees zou kunnen verprutsen als het 5 uur lang in een gebonden bouillon in de oven zou staan. Kortom genoeg redenen om mij eraan te wagen.

En nu staat de ovenschaal met deksel en al in de oven en de aardappelen die straks als puree er bovenop moeten zijn bijna klaar. Ik moet heel eerlijk bekennen dat het ook best lekker ruikt. Kortom alles lijkt goed te komen ware het niet dat ik er nu al tegenop zie om er maar 1 hap van te nemen.

Dat heeft alles te maken met het vlees zelf. Ik moest de runderriblap in stukken snijden en kwam daarbij allerlei wittige dingen tegen die ik acuut niet eetbaar vond (de katten in onze tuin gelukkig wel). En nu staat het eten van dit vlees mij zo enorm tegen dat ik er bijna misselijk van word.

Waarom ik op het lumineuze idee ben gekomen om dan direct een dubbele portie te maken zodat er een deel ingevroren kan worden weet ik niet. Ik hoop dat ik tegen die tijd over mijn weerzin en afkeer heen ben. Man zal in ieder geval heel blij zijn. Hij krijgt vlees en dan ook nog eens een keer een dubbele portie. En ik? Ik hoop dat ik een volgende keer mijn verstand gebruik en recepten met vlees wat ik zelf in stukken moet snijden links laat liggen.

Iets met bom en barsten

Het waren weer 2 hectische weken op het werk. Holding en andere aandeelhouder hebben ruzie gekregen en zijn druk bezig met het slijpen van de messen en het gooien met modder. Omdat wij een deel van onze spullen in opslag bij de tweede aandeelhouder hadden staan, waren mijn collega's de hele week druk bezig met het verslepen van spullen en stapelen op ons eigen terrein.
De werken die we voor tweede aandeelhouder uitvoerden, mochten niet meer uitgevoerd worden waardoor we ineens mensen op andere plekken moesten inzetten (gelukkig was dat door het mooie weer van de afgelopen weken geen probleem).

Baas werd ook in het modder gooien betrokken doordat de holding hem een patser noemde (natuurlijk niet rechtstreeks, zoiets gaat altijd via-via). De holding was ook niet blij dat Baas nog steeds contact onderhield/onderhoudt met de tweede aandeelhouder. Als de cijfers over het eerste halfjaar besproken zouden worden, zou de holding verder kijken. Baas heeft dat opgevat als een verkapte ontslagaanzegging (over de cijfers heeft Baas al iets langer problemen met de holding) en is met zijn adviseurs om de tafel gaan zitten.

De situatie is op dit moment als volgt: Holding wil wel verder op de ingeslagen weg maar niet in het tempo waarin Baas bezig is. Baas wil (en kan) niet een stapje minder hard lopen omdat de trein die hij in beweging heeft gezet net op stoom begint te komen. Daarom heeft Baas besloten voor eigen rekening, met back-up van een oud-werkgever, verder te gaan.

Wat heeft dat voor gevolgen voor mij?
Baas en Holding hebben elkaar al een week lang niet echt gesproken, officieel weten geen van beiden van de plannen van de ander. Via-via denk ik dat ze alles al wel weten, Baas in ieder geval. Dus mijn eerste punt van aandacht is dat ik op mijn werk op mijn woorden moet passen. Als er iets is wat ik de afgelopen maanden heb geleerd, is dat het roddelcircuit perfect functioneert.
Daarnaast heeft Baas aangegeven dat hij graag wil dat ik voor hem blijf werken. Ik zal dus, naast mijn dagelijkse werk, bezig zijn met de voorbereidingen van het nieuwe bedrijf van Baas. Die voorbereidingen kunnen diverse zaken beslaan, financiële ondersteuning, organisatorische ondersteuning, secretariële ondersteuning en mentale ondersteuning. Ik hoef dus niet bang te zijn dat ik mijn tijd niet doorkom.
Voor iemand die van pionieren en van uitdagingen houdt, had ik het niet  beter kunnen treffen.

Er is echter een groot nadeel: mijn reistijd verdubbelt van een half uur naar een uur en de te rijden kilometers gaan van 20 naar ongeveer 60 (enkele reis). Ik zal heel eerlijk zijn dat ik daar enorm tegenop zie. Ik zie mij elke avond al tegen 18.00 uur thuis komen, dan nog eten in elkaar moeten draaien en dan tegen 19.30 uur pas tijd hebben voor de andere dingen die ook gedaan moeten worden. Omdat ik er ook vroeger uit moet, zal ik echt rond 21.30 uur moeten beginnen met de "slaap-rituelen" zodat ik rond 22.00 uur het licht uit kan doen.
Hoewel de kans groot is dat ik veel energie uit mijn werk zal halen, voelt 2 uur per dag "vrije" tijd wel als heel erg weinig.

Voorlopig heb ik tegen Baas gezegd dat hij op mijn kan rekenen en gaan Man en ik met Coach om de tafel om te kijken of de afspraken over huishoudelijke taken hier in huis anders kunnen. Ik hoop dat ik daardoor iets meer lucht krijg zodat ik een leuke baan niet hoef te laten lopen.

"Dom bezig"

Ik draai nu zo'n 46 jaar op deze wereld mee en ik zou, als ik een beetje opgelet zou hebben, nu wel kunnen weten wat voor mij de beste manieren zijn om mijn leven te leiden. Net zoals ik van huis uit een wandelaar ben, ben ik ook van huis uit een schrijver. Dus dan is het wel "erg dom" dat ik in een hectische periode van mijn leven niet achter de computer kruip om al schrijvend orde in de chaos aan te brengen. Maar goed, uiteindelijk is het kwartje gevallen en ga ik proberen het schrijven in dit blog weer op de rit te krijgen. Dinsdag heb ik een oogmeting en ik hoop dat ik met een nieuwe bril ook minder het gevoel heb dat mijn ogen van vermoeidheid uit mijn kassen puilen.

Onder het motto "zo de wind waait, staat mijn hoedje" ben ik nog regelmatig de speelbal van mijn baas en de holding of van baas of holding alleen, want ieder op zich is ook heel goed om regelmatig van inzicht of mening te veranderen. Het blijft lastig dat er nog steeds niemand is die tijd heeft om zaken uit te leggen en daardoor gaat er regelmatig iets fout wat met 5min uitleg niet had hoeven te gebeuren.
Het scheelt een stuk dat ik nu over een eigen laptop beschik (het heeft 4 weken geduurd maar het is gelukt!) en ik heb van de holding toestemming gekregen om in het factureringsprogramma te werken. Alleen loopt die samenwerking nog niet helemaal soepel, de ene keer had ik iets niet mogen doen terwijl ik het de andere keer juist wel had moeten doen. Op zich niet erg, ware het niet dat de manier waarop een en ander gecommuniceerd wordt behoorlijk te wensen overlaat.
Gemiddeld 1x in de 2 weken staat de boel weer eens op scherp waarna baas dreigt voor zichzelf te gaan beginnen. Inmiddels is duidelijk dat hij dan echt 100% van plan is mij als rechterhand mee te nemen, dus ik hoef niet bang te zijn dat ik mijn baan kwijt raak. Nu ik de afgelopen 2 weken ineens meer dan tijd te kort kom en niet uit mijn neus zit te eten uit verveling, is het werken op zich ook een stuk aantrekkelijker geworden. Het idee van zzp-en heb ik nog niet helemaal laten varen. Baas is erg flexibel en ik weet zeker dat het hem niks kan schelen of ik via een uitzendbureau werk of als zzp-er. Hij zal er ook geen moeite mee hebben als ik vanaf de bouwkeet als zzp-er voor meerdere opdrachtgevers tegelijk werk. Maar voor voorlopig laat ik alles maar even zoals het is. Komende week is weer zo'n week van slikken of stikken, dat eerst maar even afwachten.

Man heeft zijn training "persoonlijke effectiviteit" afgerond waardoor we nu weer ruimte hebben om samen met Coach aan het verbeteren van de relatie te werken. Ik blijf het lastig vinden dat ik echt overal om moet vragen omdat Man geen oog heeft voor mijn emotionele behoeften, maar door te vragen wordt mijn leven wel een heel stuk gemakkelijker. Op zijn manier houdt Man van mij en daarom wil hij echt wel bijna alles voor mij doen. Het is niet altijd een succes maar over het algemeen gaat het goed, krijg ik het iets gemakkelijker, ben daardoor minder gestrest en kan daardoor ook weer meer autistisch gedrag van Man op een aardige manier handelen.
Man blijft het moeilijk vinden te voelen en zeggen wat hij wil, dat zal ook nog wel voor de nodige problemen zorgen. De laatste keer dat non-verbaal bleek dat Man graag iets wilde, wat hij verbaal glashard ontkende was (gelukkig) toen Coach er was. Toen was er voor Man geen ontkomen aan en moest hij wel toegeven dat hij in de zomervakantie liever alleen op vakantie wilde gaan. Ik ben soort van flexibel en vind het niet erg om ook alleen op stap te gaan, dus van mij mag ie. Het blijft wel sneu dat Man bijna nooit krijgt wat hij wil omdat hij het niet voelt en/of niet durft te zeggen terwijl het heel vaak voor mij geen enkel probleem is om hem te geven wat hij graag wil. Op mijn lijstje van "dingen om beter in mijn vel te zitten" staat het zoeken van lotgenotencontact. Ik ben ervan overtuigd dat er vast meer vrouwen zijn die een partner met Asperger hebben.

Nu ik dit jaar alleen op vakantie ga, wil ik proberen een start te maken van een fietstocht richting Rome. Ik ben verplicht bouwvak (een GROOT nadeel van het hebben van werk) en nu mijn voeten nog steeds dienst weigeren, ben ik van plan op in 3 vakanties naar Rome te fietsen. Vorige week heb ik dan ook weer mijn reisblog "heropend".

Ik hoop jullie vanaf nu weer wat regelmatiger op de hoogte te houden van het reilen en zeilen hier. Door mijn werk krijg ik genoeg inspiratie, hoewel ik daar nooit om verlegen heb gezeten. Zodra mijn energie nog weer toeneemt, zal ik ook weer regelmatig bij iedereen buurten.

Het leeft nog (soort van)

Even een kort berichtje van deze kant. Door een enorme samenloop van zaken, ben ik zo vreselijk moe dat bloggen er volledig bij inschiet. Hierbij een korte update van 3 weken werken.

Het werk gaat net zo hectisch en/of chaotisch als de sollicitatieprocedure (of is zelfs nog erger). Baas laat elke dag weten dat het belachelijk is dat ze me niet een maand eerder hebben aangenomen omdat hij nu amper tijd heeft om mij in te werken. Gelukkig ben ik niet heel erg dom (wel blond), dus ik leer snel maar ik kan niet veel leren van een baas die vooral onderweg is.

De holding is er nog niet in geslaagd om in 3 weken een laptop voor mij te regelen. Als Baas geen tijd heeft om tussen zijn afspraken door langs de bouwkeet te rijden om mij zijn laptop te geven, zit de kans erin dat ik 's morgens een telefoontje krijg dat het weinig zin heeft die dag aan het werk te gaan. Op dit moment worden mijn werktijden dus erg door Baas bepaald want als hij wel tijd heeft om op kantoor (in de bouwkeet) te zijn, dan moet ik er ook zijn. Anders is er nog minder tijd om mij in te werken.

Daarnaast is Baas druk bezig datgene te doen waarvoor hij is aangenomen: het binnenhalen van grote projecten. Dit gaat echter sneller dan in eerste instantie gedacht waardoor de kans bestaat dat de aandeelhouders hun hakken in het zand zetten. Het is dus elke dag weer spannend bij wie ik vanaf dat moment in dienst ben. Baas is niet van plan de trein die hij in gang heeft gezet te laten lopen en als de aandeelhouders dwars liggen, begint hij voor zichzelf en dan ga ik met hem mee. Zoals het nu lijkt gaan de aandeelhouders schoorvoetend akkoord en in dat geval krijg ik over een week of 2 een tweede baas erbij. Aankomende donderdag is het erop of eronder (tenminste als ik het goed begrepen heb).

Doordat er nu al een tweede persoon bij komt, is het idee van langzaam opbouwen en dat ik een deel van de materialen onder mij zal krijgen een gepasseerd station. Als alle plannen van Baas doorgaan, zitten er echter voor mij wel kansen op financieel gebied. Maar volgens Baas kan ik niet voor 2 personen duizendpoot zijn en ook de financiën erbij doen. In dat geval zal ik moeten kiezen en een gok nemen. Het kan zijn dat ik pas over een half jaar voor die keuze sta maar het kan ook over een maand al zover zijn.

Daarnaast zijn er nog de aanpassingen die doorgevoerd moeten worden in ons huishouden, het helpen van Man met een training "persoonlijke effectiviteit" (hij moet als autistisch persoon oefenen in non-verbale communicatie) en de vergaderingen die ik bij moet wonen en die allemaal ineens in 1 week op de agenda stonden. De sportarts stuurde mij door naar een fysiotherapeut voor een echt enorm pijnlijke behandeling (nog 3x te gaan) En dan zul je ook altijd zien dat de weekenden na de eerste werkweken vol afspraken stonden die ik niet kon afzeggen. Man wil heel graag helpen maar kan mij niet de steun geven die ik nodig heb omdat die vooral op emotioneel vlak ligt. Daarom doet hij zijn best om alles extra goed te doen waardoor er nog meer chaos ontstaat dan ik aan kan.

Alles bij elkaar is het erg vermoeiend en mijn hoofd draait overuren. Daardoor slaap ik ook minder dan anders en dat helpt ook niet mee om een fit en fris gevoel te hebben. Ik weet dat dit tijdelijk is, over een paar maanden snap ik meer wat er van mij verwacht wordt, heb ik het huishouden weer op de rit en zal ik ook beter slapen. Nog even doorzetten en dan komt het vanzelf weer goed. Tot die tijd kan het dus zijn dat ik mij hier minder laat zien maar dat wil niet zeggen dat ik niet aan jullie denk.

Omgaan met deadlines

Allereerst bedankt voor de felicitaties. De twijfel is nog steeds aanwezig en daar is vrijdag een soort van faalangst bijgekomen. Baas is op mijn eerste werkdag in geen velden of wegen te bekennen en daarom kreeg ik vrijdagmorgen instructies over wat ik maandag moet gaan doen. Toen leek het heel logisch maar nu ik daar een paar dagen over na heb kunnen denken, ben ik daar niet meer zo zeker van. Er zal niks anders opzitten dan springen en hopen dat het zwembad vol water blijkt te zitten.

De afgelopen dagen heb ik nagedacht over de opmerkingen van LLMM naar aanleiding van mijn verhaal over types die gestructureerd hun werkzaamheden plannen en types die pas in actie komen als het er echt op aankomt. Het artikel waarin dit onderscheid werd uitgelegd stond nog maar zeer recent in de krant en oplossingen werden niet echt aangedragen. Maar ik denk wel dat er een aantal dingen zijn die kunnen helpen als je een "deadline"-type bent.

Om te beginnen kun je mentaal het nodige voor elkaar krijgen. Als je weet dat je tot het "deadline"-type behoort, schiet je er weinig mee op om jezelf elke avond op de kop te geven omdat je "weer" niet gedaan hebt wat je, als je tot het andere type zou behoren, had moeten doen. Accepteren dat je bent zoals je bent, is dus een belangrijke stap vooruit. Dan gaat er geen nutteloze energie verloren met het proberen te voldoen aan eisen waar je toch niet aan kunt beantwoorden. Die tijd en energie kun je beter besteden aan leukere dingen.
Hetzelfde geldt ook na het klaren van de klus. Beter jezelf de hemel in prijzen dat het je weer gelukt is de boel voor elkaar te krijgen dan tegen jezelf te zeggen: het is weer gelukt maar dit wil ik nooit meer. De kans dat je het ooit op een andere manier gaat doen is vrijwel nihil, dus probeer er aan te wennen en hou er rekening mee. Gun jezelf als beloning voor het halen van de deadline een paar dagen freewheelen om jezelf weer op te laden en te ontspannen na de enorme inspanning die je hebt geleverd.

Afhankelijk van hoe goed je jezelf voor de gek kan houden, kun je tussendoelen stellen. Voor scholieren en studenten was dat de tip die in het artikel werd gegeven. De docent geeft tussendoelen die gehaald moeten worden waardoor het niet allemaal op het eind moet gebeuren. Het idee van mini-deadlines klinkt mij redelijk in de oren maar voor mij persoonlijk moet er dan wel een andere persoon zijn aan wie ik dan verantwoording af moet leggen als ik het niet gedaan heb. Anders lijkt het teveel op planmatig gestructureerd werken waar ik dus niet geschikt voor ben. Ik kan bijvoorbeeld  tegen mezelf zeggen dat ik elke maand 4 hoofdstukken Duitse taal moet doen maar zonder een stok achter de deur wordt het hem niet.  Die stok moet komen in de vorm van iemand anders die ik teleurstel omdat ik niet gedaan heb wat ik heb beloofd en/of geld wat ik anders nodeloos over de balk loop te smijten. Die andere persoon moet wel het lef hebben om je aan te spreken op het niet nakomen van de gemaakte afspraken.

En probeer realistisch te zijn in de tijd die je nodig hebt om je deadline te halen. Ik kan mij nog goed de paniek herinneren tijdens een klus op mijn werk. Ik moest vrijdag iets voor elkaar hebben en toen ik de opdracht kreeg had ik nog zeeën van tijd. Op woensdag, 2 dagen voordat het klaar moest zijn, ben ik begonnen en toen bleek dat ik eigenlijk al te laat was. Met veel kunst en vliegwerk heb ik de boel voor elkaar gekregen, maar het was nipt en geen pretje. Dus als je denkt dat je 3 dagen nodig hebt, tel er dan voor de zekerheid minimaal 1 dag bij.

Dit zijn mijn overdenkingen naar aanleiding van hoe je je leven een beetje gemakkelijker kunt maken als je een "deadline"-type bent. Ik weet nog maar sinds kort dat ik tot dit type behoor en dat ik er beter maar het beste van kan maken dan te proberen mijzelf te lopen veranderen in iemand ie ik niet ben. Dus al deze overwegingen en tips moeten nog in de praktijk worden uitgetest om te zien of ze daadwerkelijk zullen werken. Ik sta open voor meer suggesties.

Ja gezegd

Ik vind het doodeng maar ik heb ja gezegd tegen de baan. Mijn gevoel twijfelt nog steeds of ik er goed aan heb gedaan maar ik heb de verstandelijke argumenten de doorslag laten geven. En natuurlijk is het ook waar wat een vriendin mailde: een proeftijd geldt voor 2 kanten dus jij kunt ook nee zeggen. Zo had ik het nog niet bekeken maar het is wel waar. Bovendien word ik ingehuurd door een uitzendbureau dus dan zit ik waarschijnlijk niet eens aan een opzegtermijn vast.

Maandag  ga ik beginnen en daardoor heb ik het ineens heel erg druk. Allerlei dingen die al tijden zijn blijven liggen moeten nu toch echt geregeld/af voordat ik aan het werk ga. Mijn opleiding Duits die ik in november besteld heb en waar ik nog niks aan heb gedaan, staat te popelen om opgepakt te worden. Mijn leefruimte boven moet toch echt vandaag onder handen genomen worden, evenals het bestellen van eten voor de beestjes want straks heb ik niet gemakkelijk meer tijd om even langs de dierenwinkel te rijden. En de apotheek moet ook voor maandag geregeld zijn.

Enige tijd geleden stond er een wetenschappelijk artikel in de krant. Er schijnen mensen te zijn die van nature heel planmatig en gestructureerd door het leven gaan. Zij plannen hun studie in hapklare brokken, liggen nooit achter en hoeven zich nooit in de stress te werken als een tentamen nadert. Er zijn ook mensen die elke keer een verwoede poging doen hun leven zo gestructureerd en planmatig in te richten maar die elke keer last-minute de boel voor elkaar moeten krijgen. Er is jaren gedacht dat deze laatste groep mensen lui en laks waren zonder hart voor de zaak hadden. Onlangs is vastgesteld dat dit echter een speciaal type mensen is die dus op een andere manier moeten studeren en werken.
Dit artikel was voor mij een eye-opener. Ik ben dus een speciaal type mens die het beste functioneert onder te halen deadlines, zelfs als ik daarvoor de hele nacht aan het werk moet. En ik ben dus niet dom als het mij niet lukt om mij aan een planning te houden zonder dat daar een dringende noodzaak tegenover staat. Dus nu ik maandag een deadline heb staan, stroomt de energie door mijn lijf om flink aan de slag te gaan. Ik leef weer.

Vandaag duidelijkheid (eindelijk)

Afgelopen donderdag kreeg ik eerst telefoon van Mogelijk toekomstige baas en daarna van de holding. Gisteravond had ik een gesprek bij de holding. Het gesprek verliep naar mijn mening wel goed maar je weet nooit hoe je op de ander over bent gekomen. De 2 mensen binnen de holding die de beslissing nemen over mijn aanstelling gaan vanmorgen om de tafel zitten en vanavond krijg ik te horen of ik de baan heb of niet. Ik zou dus op dit moment heel blij moeten zijn, alleen ben ik dat niet. De twijfel is afgelopen donderdag begonnen en is na het gesprek van gisteravond niet verdwenen.

Het gesprek van gisteravond was heel verhelderend. Ik had al het vermoeden dat Mogelijk toekomstige baas meer toezegde dan waar hij toe gerechtigd is. Dat zit in de aard van het beestje en is ook 1 van de redenen waarom hij goed is in wat hij doet, namelijk klanten werven en verkopen. Het gevolg is wel dat hij regelmatig mensen voor een voldongen feit stelt die daar niet (altijd) blij mee zijn. Zo ben ik erachter gekomen dat hij zonder overleg met de holding op zoek is gegaan naar een assistente wat resulteerde in een holding die de hakken in het zand zette. Hetzelfde voor een deel van mijn taakomschrijving. Hij vindt wat en handelt in plaats van eerst te overleggen met direct betrokkenen. Met name degene binnen de holding waar ik het meest mee te maken krijg, ligt dan zeer dwars (naast het feit dat die man sowieso een nurks iemand is). Als ik deze baan krijg zal ik dus zeer goed op moeten letten dat ik niet "gesandwiched" wordt tussen Mogelijk toekomstige baas en de holding want die kans is zeer groot aanwezig.

Het tweede wat mij doet twijfelen ligt in het verlengde van het eerste. Mogelijk toekomstige baas heeft grootse plannen met het bedrijf en ik ben er van overtuigd dat hij is staat is om die te realiseren. Ik heb na het gesprek van gisteren echter mijn vraagtekens of de holding in staat is Mogelijk toekomstige baas de ruimte te geven diehij daarvoor nodig heeft. Het contrast tussen de werkwijze van Mogelijk toekomstige baas en holding (gecalculeerde risico's nemen versus afwachten en er 7 weken over slapen) is groot. Eén van de redenen waarom deze baan voor mij zo aantrekkelijk was, is gelegen in het feit dat er carrièremogelijkheden zijn als de plannen van Mogelijk toekomstige baas doorgaan. Mogelijk toekomstige baas moet van zeer goede huize komen om bij de holding voor elkaar te krijgen wat hij voor ogen heeft. Ik weet niet of hem dat gaat lukken en daarmee vallen of staan mijn mogelijkheden om na 2 jaar deze baan nog steeds leuk te vinden en door te groeien.

Het laatste punt waar ik pas donderdag mee geconfronteerd werd en wat tijdens het gesprek misschien nog wel heftiger bleek te zijn was het aantal te werken uren. In januari had ik een gesprek met Mogelijk toekomstige baas en daarbij heeft hij aangegeven dat ik 32 uur per week, verdeeld over 5 dagen zou komen te werken. Tijdens het telefoongesprek van afgelopen donderdag werd door hem gesproken over een flexibel contract van 24 tot 40 uur per week. Gisteren kreeg ik de indruk dat die 24 uur misschien nog aan de hoge kant is. Op zich heb ik daar wel begrip voor. In de periode van half november tot ongeveer begin maart ligt het werk praktisch stil terwijl het in de zomermaanden spitsroeden lopen is. In dat geval klinkt een flexibel contract niet onlogisch. Aan de andere kant ben ik op zoek naar financiële onafhankelijkheid en of ik met 24 uur (of nog minder) werk per week voldoende kan verdienen om op eigen benen te staan als ik het hier thuis niet meer trek, weet ik niet.
Over het salaris lijkt niet veel te onderhandelen zijn. Ze sturen mijn CV en werkomschrijving naar het uitzendbureau, die doen een voorstel en dan is het slikken of stikken.

Op dit moment weet ik het niet meer. Ik weet dat ik enorm veel van Mogelijk toekomstige baas kan leren en dat ik met de ervaring die ik in deze baan op doe, een zeer goede start als zzp-er kan maken. Ik weet ook dat een werksituatie met een overenthousiaste baas anders is dan als ik, zoals nu, langs de zijlijn toe sta te kijken. 
Met mijn verstand kan ik ook beredeneren dat ik bij een echt dienstverband (zodra ik niet meer via het uitzendbureau hoef te werken) uren kan sparen voor magere perioden. Op die manier zou ik dan een terugval in inkomen kunnen compenseren. 
En natuurlijk is dit een kans die ik niet moet laten lopen. Ik ben ouder dan 45 jaar, vrouw en heb inmiddels een gat op mijn CV van 2,5 jaar. Ik besef wel degelijk dat ik mij nu een hele mooie kans wordt geboden.

Hoe was dat ook alweer in het liedje? "It's a classical dilemma between the head and the heart".

KKKKKKoud

Afgelopen week was de week waarin in principe meer duidelijkheid zou komen over de baan (waarover een andere keer meer) en van de spanning kwam ik niet veel verder dan voor de tv hangen. Na anderhalve dag tv-hangen kwam het inzicht dat ik dan net zo goed het tv kijken met iets nuttigs zou kunnen combineren, dus werd een breiproject uit de kast gehaald. Ik schoot lekker op tot gisteravond, 1 van de gebruikte wolsoorten was op. Omdat de wol minstens 4 jaar gelegen gekocht was, zat er voor vandaag niet veel anders op dan naar de stad te gaan en hopen dat er een alternatief in de juiste kleur beschikbaar zou zijn.

Het weerpraatje van het journaal had het erover dat de lente er echt aan zat te komen en toen ik vrijdag mijn neus buiten de deur stak, voelde het aangenaam aan. Misschien dat ik daarom het  nieuwe ijs op de vijver negeerde en besloot de elektrische fiets te nemen voor een retourtje stad (van huis tot winkel 16km). Een beetje lichaamsbeweging leek mij een goed idee. Bovendien kan ik op deze manier wennen aan het idee dat ik vanwege mijn voeten misschien wel vaker de fiets moet pakken.

Ik fiets op de elektrische fiets nooit met maximale ondersteuning. Ik heb een elektrische fiets omdat mijn basissnelheid op een "normale" fiets met 21 versnellingen heel erg laag ligt. Op een goede dag haal ik 15km/u maar normaal gesproken ligt het nog lager. Dan doe je over 16km wel heel erg lang. Ik stel de ondersteuning zo in dat ik met dezelfde inspanning die ik op de normale fiets lever, rond de 20km/u rij.
Daarnaast geeft een elektrische fiets mij een gevoel van veiligheid. Nadat ik een keer van de fiets ben gesleurd en in elkaar ben geslagen omdat iemand meende recht te hebben op mijn tas (ik dacht daar toch wat anders over), voelde ik mij op een gewone fiets niet echt veilig meer en stapte ik elke keer hyperventilerend van de fiets. Als ik mij op de elektrische fiets onveilig voel, gooi ik de turbo erop en ben ik zo uit het zicht verdwenen.

De fiets uit de garage gehaald, banden opgepompt en het stof van bijna een jaar stil staan eraf gepoetst. In 2 uur was ik uit en thuis met 3 nieuwe bolletjes wol. Ik was tot op het bot verkleumd en het lukt me maar niet om weer warm te worden. Het was toch een stuk kouder dan ik dacht. Maar ik vind het toch wel een stoere actie.

Niet doen

Op dit moment hoor ik regelmatig een reclame op de radio van een verzekeringsmaatschappij. Hij maakt het uit en zij roept dan blij dat ze dan eindelijk met haar vriendinnen kan gaan snowboarden. Uiteindelijk gaat het om het aan- en uitzetten van een reisverzekering maar deze reclame haalt bij mij het slechtste naar boven.

Het is stereotiep maar het zijn vooral vrouwen die zich aan dit soort gedrag schuldig maken. Zelfs generaties die beduidend jonger zijn dan ikzelf doen het (merk ik bij mijn nichtje en haar vriendinnen). Zodra er een man/relatie in beeld komt is dat voor veel vrouwen een reden om hun eigen leven (deels) op te geven. Om bij het voorbeeld te blijven dat in de reclame gebruikt wordt: Wat is er op tegen om, terwijl je een relatie hebt, met je vriendinnen naar de wintersport te gaan? Als hij echt van je zou houden dan zou hij je dat toch gunnen? (Ervan uitgaande dat je niet € 20.000,00 rood staat op de bank, niet gaat terwijl het jullie trouwdag is of een andere zwaarwegende reden).

Wij vrouwen zijn meesters in het wegcijferen van onszelf ten behoeve van onze partner en het idee dat een relatie vooral een "samen" is. Dus als hij niet van musea houdt, gaan wij ineens ook niet meer, hetzelfde geldt voor uitgaan, uit eten gaan met vriendinnen, vakantiebestemmingen, lekker een boek lezen op de bank en dergelijke. Terwijl we het aan de andere kant heel normaal vinden dat hij in zijn eentje gaat sporten, met vrienden een avond aan de bar hangt en mannendingen doet.

Ook ik heb mij aan dit soort gedrag schuldig gemaakt en er zijn ook zeker relaties op stuk gelopen. De leuke onafhankelijke vrouw waar desbetreffende man verliefd op is geworden verdween in iemand die volledig gericht werd op het idealistische en geromantiseerde samen wat ons door de media voorgespiegeld wordt. De man is degene die als prins op het witte paard al onze behoeften zal vervullen zodat we nooit meer een ander nodig hebben.

Ik heb inmiddels ontdekt dat dit een illusie is. Een mens is zo'n complex wezen dat er ook meerdere mensen nodig zijn om alle behoeften te vervullen. En zo is de moeizame reis ontstaan om mijn behoeften in kaart te brengen en serieus te nemen. Er zijn behoeften die Man heel goed kan vervullen maar er zijn ook behoeften waarvan Man niet snapt dat dat voor mij wezenlijk is. Vroeger (ook voordat Man in beeld was) gaf ik die behoeften op, nu doe ik dat niet meer maar alles natuurlijk wel binnen redelijke grenzen. Dus als ik nu iets wil en Man wil niet (bijvoorbeeld naar een theatervoorstelling) dan ga ik gewoon wel. Soms wil er iemand mee en anders ga ik in mijn eentje. 

In het begin was ik bang dat door het loslaten van het idee van het romantische samen, de relatie volledig zou stranden. Maar het tegendeel is gebleken. Nu de druk op Man afneemt om in al mijn behoeften te voorzien is het thuis een stuk leuker geworden.
Ik vind het alleen jammer dat ik bij de generatie van mijn nichtje zie dat die nog steeds dezelfde fout maken als ik. Ik heb door schade en schande de les geleerd en ik had graag gezien dat haar generatie inmiddels wijzer zou zijn.

Geen loze woorden

Een kleine baanupdate.

Gisteren had ik een telefoontje van Mogelijk toekomstige baas gemist. Balen, want ik wist dat ze deze week een belangrijke vergadering zouden hebben waarin (eindelijk) mijn aanstelling definitief zou worden. Direct teruggebeld, voicemail ingesproken en (weer) wachten. Geen telefoontje.

Vanmorgen voor de zekerheid met de bus naar de stad gegaan in plaats van met de auto omdat ik in de auto geen handsfree-mogelijkheid heb. Een goede gok want in de bus kreeg ik een telefoontje van Mogelijk toekomstige baas. Van de 3 mensen die de beslissing over mijn aanstelling moeten nemen ligt er nu nog maar 1 dwars. Mogelijk toekomstige baas is het zo meer dan zat dat hij gedaan heeft wat hij tegen mij gezegd heeft dat hij zou doen: Hij heeft de aandeelhouders laten weten dat hij ontslag neemt als ik niet met ingang van 1 maart begin. En meer dan dat, hij heeft ook laten weten dat hij dan voor zichzelf gaat beginnen en daar is de nieuwe aandeelhouder niet blij mee (zacht uitgedrukt).

Nieuwe aandeelhouder heeft komende week een gesprek met de holding en dan is het buigen of barsten. En als Mogelijk toekomstige baas voor zichzelf gaat beginnen heeft hij ook een rechterhand nodig. Er zijn dus nog volop kansen voor mij.

Petten, stokken en vinkjes

Man en ik hebben nu 4 gezamenlijke gesprekken met Coach gehad. Soms, zoals nu, ben ik na zo'n gesprek volledig gesloopt, mag ik mij verheugen op een paar nachten met weinig slaap en staat het huilen mij nader dan het lachen. Soms ook geeft het moed en hoop dat Man en ik een manier kunnen vinden om onze relatie een stuk leefbaarder en leuker te krijgen dan dat het tot nu toe geweest is. Maar de pijn en het verdriet om wat er niet is en ook nooit komen zal, blijft voorlopig nog wel even.

Volgens Coach ben ik eredivisie emotie-verwoorder. Dat houdt in dat ik in staat ben om heel veel emoties in diverse categorieën te tonen en daarnaast ook nog kan verwoorden wat de nuances in die emoties zijn. Man heeft wel emoties maar herkent ze moeilijk en is niet in staat die emoties onder woorden te brengen. Om daar dus wat handiger in te worden had Man geen betere leerschool uit kunnen zoeken. Hij zal bij mij vol aan de bak moeten.

Zowel Coach als ik hebben het boek "Werken aan je Asperger-relatie" van Maxine C. Aston gelezen en in dat boek geven ze de suggestie om te werken met kleur-codes om verschillende emoties aan te duiden. Tijdens 1 van onze gesprekken kwam Coach met de suggestie dat Man petjes ging dragen. We begonnen met een rood en een groen petje. Rood is dat Man boos is en daarom niks zegt en groen is het "Asperger-zwijgen" omdat hij niet weet wat hij zou moeten zeggen. Daar kwam al snel een oranje petje bij voor als hij boos is op zichzelf. Dat oranje petje kan alleen in combinatie met het rode en groene petje omdat 1 van die petjes er altijd de oorzaak van is dat Man boos is op zichzelf.
Tot mijn stomme verbazing blijkt Man zeer goed in staat te zijn om via die petjes aan te geven waarom hij zich hult in stilzwijgen. Dat geeft mij een hoop duidelijkheid en omdat het ook wel grappig staat, breekt het ook nog eens een keer de spanning. Daarnaast kan ik nu in situaties buitenshuis gewoon aan Man de vraag stellen: "groen of rood?". Hierdoor kan ik beter inschatten hoe hij zich voelt en daar rekening mee houden.

Gisteren is daar een stok of bordje (Man moet nog iets zoeken wat voor hem goed voelt) bijgekomen. Ik ben verbaal sterk en je moet (niet altijd even praktisch) van goede huize komen om mij in een heftige discussie van repliek te dienen. En (ook niet handig), hoe heftiger de discussie des te meer mijn volume omhoog gaat. Wel weer een goede leerschool voor Man die toch moet leren voor zichzelf op te komen maar de combinatie is niet altijd even gelukkig. Vooral niet omdat Man soms 7 omwegen nodig heeft om te zeggen wat hij zeggen wil waardoor het verhaal in tig varianten langs komt en ik door de bomen het bos niet meer zie. In dat geval lopen de irritaties bij mij hoog op vanwege de tegenstrijdigheden in een verhaal wat ik graag wil snappen, Man klapt volledig dicht en we zitten beiden aan het eind van het gesprek gefrustreerd en onbegrepen in onze eigen ruimtes.
Het is de bedoeling dat Man een stok of bordje omhoog gaat houden als hij het gevoel heeft dat hij door mij verbaal overdonderd wordt waardoor er een soort van time-out gecreëerd kan worden. Als het een "simpel" koetjes-kalfjes gesprek is, houdt het daarna op. Is het een gesprek waar echt een beslissing uit moet komen, dan moet Man zeggen wanneer hij erop terugkomt (en dat dan ook doen) en dan wordt het gesprek later voortgezet. 
Ik geloof dat het idee van een stok wel zal werken en dat het daardoor gemakkelijker zal worden om dingen hier in huis te bespreken geloof ik ook. Of Man op een discussie terug gaat komen als dat nodig is, daar heb ik mijn twijfel over. Maar voor nu zal ik allang blij zijn als de stok helpt om Man uit zichzelf dingen te laten vertellen want ik weet nooit hoe zijn dag op het werk was, of er nog iets belangrijks gebeurd is (het is toch handig als bepaalde telefoontjes door worden gegeven) en dergelijke.

En als laatste ligt er de opdracht om lieve dingen voor elkaar te doen. Als ik iets liefs doe voor Man krijg ik een vinkje en omgekeerd. Als 1 van ons het gevoel heeft dat hij/zij een vinkje heeft verdiend, mag hij/zij de ander daar op aanspreken. In het begin moest ik Man elke keer als ik iets liefs voor hem deed om een vinkje vragen en ik was al bang dat ik dat constant zou moeten doen, maar de laatste tijd krijg ik ze zonder Man erop te attenderen dat ik iets liefs voor hem heb gedaan. Wie als eerste 100 vinkjes heeft, wordt door de ander mee uit eten genomen. Op dit moment is de "score" 13-12 voor mij. De bedoeling van deze oefening is om jaren van frustraties en onbegrip te doorbreken door positieve dingen, hoe klein ook. 

We hebben nog een lange weg te gaan en er zullen altijd terreinen blijven waarop ik het gevoel zal hebben dat ik er emotioneel volledig alleen voor sta en mijn steun elders vandaan moet halen. Als deze lijn zich voortzet, heb ik toch goede hoop voor de toekomst maar als Man vanavond met weer een "stunt" thuiskomt, denk ik daar vast heel anders over.

Chaos

Niet dat er de afgelopen niets te schrijven viel, maar met Man die ziek op bed lag en zich verveelde, kwam er weinig uit mijn handen. Man is niet iemand om stil met een boekje op de bank te zitten, hij wil dingen doen en met rond de 39°C koorts gaat dat niet echt gemakkelijk. Gelukkig gaat het nu weer beter en kan Man weer op zijn eigen manier door het huis dreutelen. Ik moet nog wel in de gaten houden dat hij niet teveel hooi op zijn vork neemt maar deze stand van zaken is voor mij wel een stuk prettiger. We hebben afgesproken dat Man donderdag weer naar het werk gaat en dus had hij even tijd om mij te helpen.

Toen we de chins uit de opvang haalden, kregen we daar een grote kooi bij. Het koste zo'n 3 kwartier om die kooi via de trap naar boven te krijgen. Tijdens mijn wandeltocht was het voor Man handiger dat de chins beneden kwamen te staan en hebben we er een tweede kooi bij gekocht. We hadden geen zin om weer 3 kwartier te lopen prutsen (en bij thuiskomst weer). 
Een tijdje geleden zag ik dat de eerste kooi toch wel erg aan het roesten was geslagen en besloot ik dat het tijd werd om de oude kooi te vervangen door de kooi die we vorig jaar hadden gekocht.

Voordat Man ziek werd, hadden we gisteren al als datum afgesproken om de kooien om te ruilen. Ik heb Man gevraagd of hij dat, vanwege zijn griep, nog wel wilde en hij had er geen probleem mee om dat te doen. Dus gisterenmorgen stonden we startklaar om alles in orde te maken. Er was alleen de vraag: Hoe doe je dat op een manier die zo min mogelijk stress veroorzaakt? (bij de chins en bij mij). Een deel van de spullen uit de oude kooi moeten naar de nieuwe kooi terwijl de chins op dat moment nog niet over kunnen. 

We hebben voor een tijdelijke oplossing gekozen. Met een paar tijdelijke hulpmiddelen kunnen de chins zich nu redden in de nieuwe kooi en binnenkort moeten Man en ik kijken wat we aan takken en klimmateriaal nog over zetten van de oude naar de nieuwe kooi. Ik weet al wel dat de chins op dit moment niet blij zijn. Ze hebben hun draai in de nieuwe kooi nog niet gevonden en ik ben er nu natuurlijk van overtuigd dat het NOOIT MEER goed komt tussen mij en de chins. Het is dan ook geen prettig vooruitzicht dat ik binnenkort hun behuizing nog een keer op de kop moet zetten, ook al weet ik dat het er dan voor de chins alleen maar leuker en beter op gaat worden.

Van het een komt natuurlijk het ander. De nieuwe kooi is iets kleiner dan de vorige kooi. De vorige kooi had namelijk een groot puntdak, de nieuwe kooi heeft dat niet en is daardoor iets lager. Daardoor kan de nieuwe kooi op meer plaatsen staan dan de oude. De chins staan in mijn "werkruimte" en die is niet zo groot. De kleinere kooi bood daardoor de mogelijkheid om de kamer ruimtelijker in te delen. Dus nu we toch bezig waren .....

Nu is het boven een grote chaos. Alle meubels staan op hun (voor voorlopig) nieuwe plek maar de inhoud ligt nog her en der door het huis. Het was ook al wel weer een tijd geleden dat ik een stofdoek door de ruimte had gehaald waardoor de stofwolken mij om de oren vliegen. Kortom, lege kasten, stof en viezigheid, een oude kooi die nog uit elkaar moet worden gehaald en chins die elkaar de tent uitvechten omdat ze (nog) moeten wennen aan hun nieuwe huis.
Op dit moment heb ik er erg veel spijt van dat ik alles niet bij het oude gelaten heb.

PS: het lijkt erop dat de baby van de overburen vandaag het licht gaat zien (of afgelopen nacht de maan).

Spannend en niet spannend

Vandaag zou ik de uitslag van de Give Away bekend maken. Dat is niet spannend omdat maar 1 iemand er belang bij had. Ik heb haar inmiddels laten weten dat ze heeft "gewonnen".

Het is ook niet spannend meer wat de tandarts in het ziekenhuis vandaag over het gebit van Man gaat zeggen. Man is namelijk geveld door een zware verkoudheid en ligt nu met een snotterneus en koorts in zijn bed. De afspraak is uitgesteld tot over 2(!) maanden. Ik vind 2 maanden extra wachten wel erg lang maar aan de andere kant krijgen we daardoor wel een paar maanden meer om te sparen voor de zeer waarschijnlijk benodigde gebitsrenovatie.

Wel spannend is wanneer de baby van de overburen komt. Ze is voor vandaag uitgerekend. Bij het opstaan is het eerste wat ik doe (ja, ik weet dat het erg is ;-) ), kijken of de werkauto van de overbuurman op de oprit staat of niet. Indien nee, dan is het nog niet gebeurd/zo ver. Indien ja, dan zou het er wel eens aan kunnen komen. Zij ziet er inmiddels echt tonnetje rond uit.

Wat ook spannend is; is dat ik vanmiddag naar de loopbaanadviseur moet. Als zij tevreden is over mijn huiswerk tot nu toe dan krijg ik groen licht voor de volgende fase. Daarnaast kreeg ik vanmorgen een mail van mogelijk toekomstige baas dat komende week spijkers met koppen worden geslagen. Alweer afwachten en toch weer spannend.

Hij doet het (bijna)!

Vanaf het moment dat ik als 15-jarige bij een vriendinnetje een breimachine in huis zag staan, was ik erdoor gefascineerd en heb ik de droom gehad om er zelf ook 1 te bezitten. De verrassing was dan ook groot toen Man zo'n 8 à 9 jaar geleden via een verkoopsite zo'n ding op de kop had getikt. Er was echter een "klein" probleempje. De vorige eigenaren hadden de machine ooit (vermoedelijk in 1992) tijdens een vakantie in Tsjechië gekocht. Bij de aankoop hadden  ze een demonstratie gekregen over de werking maar hoe en wat precies wisten ze niet meer. Op het moment dat de machine in mijn bezit kwam was internet nog niet zo uitgebreid dus veel verder dan zelf prutsen, naar de plaatjes in de gebruiksaanwijzing kijken en uithuilen en opnieuw beginnen kreeg ik wel iets handigheid maar het hield niet over.

Op een terugweg van vakantie kwamen we in de buurt van Twello waar je een cursus voor de breimachine kon volgen. Man en ik langs voor informatie en ik heb mij aangemeld. Een paar jaar ben ik regelmatig op zaterdag naar Twello gereden om te leren hoe ik de machine moest gebruiken. Er ging regelmatig nog iets mis, maar er kwamen dingen van de machine af die ergens op leken. Alleen werd ook snel duidelijk dat ik verder niet zoveel mogelijkheden met mijn Tsjechische machine had. Zolang ik niet meer verlangde dan rechttoe-rechtaan breisels was het leuk maar voor een Noors patroon of Ajour moest er iets anders komen.

Ik bezweek voor een Brother enkelbedbreimachine met ponskaartsysteem in het geloof dat nu de creaties aan een lopende band van mijn machine zouden rollen. Dat was echter verkeerd gedacht. Ik kreeg problemen met de maatvoering. De proeflapjes werden zorgvuldig opgemeten, uitgerekend en herrekend, de patronen werden uitgerekend en herrekend, ik breide zoals ik geleerd had en vervolgens was mijn project te wijd en te kort of te smal en te lang. Mijn vertrouwen in mijzelf en de breimachines begon te dalen en de lol verdween.Beide machines stonden ongebruikt op de breitafel of in grote containerzakken achter het schot.

Een paar jaar geleden ontdekte ik hier in de buurt een breimachine-specialiste die 3x per jaar een opfriscursus geeft. Elke keer als ik van deze bijeenkomst terug kom, heb ik de kriebels om er nu echt werk van te maken maar het komt er nooit van. De angst voor mislukking en het daardoor over de balk gooien van geld voor wol zit er diep in. 
28 januari hadden we weer opfriscursus en kregen we uitleg en demonstratie van het breien van een sok op een dubbelbedmachine via rondbreien. Ik was verkocht, dat wilde ik ook kunnen. Daarnaast heb ik het gevoel dat ik aan een sok niet veel kan verprutsen. De kosten voor de benodigde wol voor een sok vallen ook heel erg mee (voor ongeveer € 7,50 kun je 2 paar sokken breien). Kortom het ideale project voor mij om mijn lol in de breimachines weer terug te krijgen. Maar dan moet ik wel weten of mijn Tsjechische machine geschikt is voor het breien van sokken.

Maandag ben ik, samen met de breimachine-specialiste 4 uur bezig geweest om te kijken hoe mijn Tsjechische machine werkt en of ik er mee rond kan breien. Ter voorbereiding heb ik het voorbed van de machine uit elkaar gehaald, schoongemaakt en weer in elkaar gezet. Ik heb enorme lappen Tsjechische tekst uit de gebruiksaanwijzing in een vertaalprogramma lopen tikken zodat ik enigszins een vermoeden had hoe bepaalde zaken aangepakt moesten worden. De enorme kennis van de breimachine-specialiste deed de rest. 
Nu kan ik heel trots melden dat de Tsjechische dubbelbedmachine het doet en, nog belangrijker, dat ik snap hoe het werkt.
Er is 1 ding wat nog preciezer uitgezocht moet worden. Het lukte mij en breimachine-specialiste niet om het voor- en achterbed op de juiste manier in de houder te zetten. Ik hoop dat Man mij daar zaterdag mee kan helpen.

Ben ik dan zo verstandig om als eerste project het breien van een paar sokken te kiezen? Nee, natuurlijk niet. Ik heb via internet een heel mooi patroon voor een omslagdoek gevonden en volgens de breimachine-specialiste zou ik dat, via halfrond-breien, makkelijk op de dubbelbedmachine kunnen maken. Als alles goed gaat komt de bestelde wol voor de omslagdoek vandaag binnen en ik sta te popelen om daarmee aan de slag te gaan. Al is het alleen nog maar het breien van een proeflapje en het herrekenen van het patroon. Ik ga ervan uit dat de maten/afmetingen bij een omslagdoek er iets minder er toe doen dan bij een trui en dat dit project niet in de afvalcontainer terecht gaat komen. En anders kan ik van de wol altijd nog sokken breien.

Plan B (2)

Vorige week had ik Mogelijk toekomstige baas aan de telefoon en die was boos op de holding omdat er nog steeds geen duidelijkheid over mijn aanstelling is. Hij is zo boos dat hij van plan is om binnenkort de boel op de spits te drijven: "Jullie staan toe dat ik haar met ingang van 1 maart in dienst neem onder mijn voorwaarden of ik vertrek/neem ontslag.". Ik hoop dat het niet zover hoeft te komen maar ik voelde me wel heel erg vereerd (hoewel ik ook wel weet dat mogelijk toekomstige baas zijn werk zonder rechterhand niet uit kan voeren, dus is het  logisch dat hij dan vertrekt). Broer, die in het loopbaangebeuren zijn brood verdient, heeft er nog steeds een goed gevoel over en hetzelfde geldt voor mijn loopbaanadviseur. Zelf heb ik het gevoel dat ik op werkgebied onder deze man enorme stappen kan zetten en heel veel kan leren. Dus blijven we hopen dat het goed gaat komen.

Ondertussen werk ik gestaag verder aan Plan B. Een tijdje terug heb ik geschreven over de enorme bevalling om Plan B op papier te krijgen. Pas toen ik de mentale omslag kon maken van "Ik heb geen andere keuze" naar "Ik ga voor financiële onafhankelijkheid en dit is voor mij de beste en leukste manier", kwam er eindelijk iets zinnigs uit en krijg ik steeds meer lol in het verder uitwerken van Plan B.

Tijdens het loopbaantraject werd al snel duidelijk dat ik eigenlijk het meest geschikt ben voor het "klassieke uitzendwerk": We hebben NU iemand nodig die van wanten weet en als het probleem opgelost is, kan die persoon weer vertrekken. Na wat onderzoek bleek dat dit soort werk niet meer door uitzendbureau's word aangeboden maar door freelancers/zzp-ers wordt gedaan. Juist omdat ik snel denk, snel dingen oppak en snel mijn taken onder de knie heb, en mij daardoor in een reguliere baan al snel loop te vervelen, ben ik bij uitstek geschikt om mij vol enthousiasme op tijdelijke klussen te storten. Tegen de tijd dat ik mij begin te vervelen en het wel gezien heb, houdt de klus op en ga ik weer wat anders doen. (Oké, in de meest ideale situatie.)Inmiddels heb ik het plan om als freelancer aan de slag te gaan aan diverse mensen (bekenden en onbekenden) voorgelegd en die zijn allemaal positief. Ook mensen die de branche kennen waarbinnen ik mijn werkzaamheden aan wil bieden. Het zal vanwege de crisis misschien niet eenvoudig worden maar er zijn wel degelijk kansen en mogelijkheden. 

Het enige struikelblok voor een succesvolle uitvoering ben ikzelf. Ik heb het namelijk al eerder als "ondernemer" geprobeerd en dat is geen succes geworden (zacht uitgedrukt). Als het goed is, heb ik van de fouten van toen geleerd en ga ik niet nogmaals dezelfde fouten maken. Mijn zelfvertrouwen op dat gebied heeft echter wel een enorme dreun gekregen en dat heb ik niet zo 1, 2, 3 hersteld. Plan B voelt goed maar als ik voor Mogelijk toekomstige baas aan de slag kan, dan heeft dat wel mijn voorkeur. 

Grrr

Gisteren hadden Man en ik het jaarlijkse etentje bij een stel vrienden. Dat is altijd gezellig maar wordt ook vaak redelijk laat. Deze keer viel het mee omdat beide vrienden last hadden van een zware verkoudheid (in wording). Man en ik waren iets na 23.30 uur weer thuis. Voordat je dan in een koud bed onder de lakens schuift is het al snel een uur later, dus ik ga ervan uit dat ik tegen 01.00 uur in diepe slaap verzonken was.

Rond 06.00 uur werd ik wakker omdat ik naar de wc moest, niets bijzonders. Ik kroop zo snel mogelijk mijn warme bedje weer in om nog even door te slapen. En toen hoorde ik het geluid voor het eerst, alsof er iemand buiten aan het zagen was. Het was heel kortstondig waardoor ik dacht dat ik mij vergist had. Vervolgens kwam het geluid weer terug, en weer en toen wat langer achter elkaar. Welke (niet voor herhaling vatbare woorden) onverlaat bedenkt dat hij op zondag om 06.00 uur buiten met een zaagmachine bezig mag?

Duidelijk, van ontspannen slapen zou niet veel meer terecht komen, dan kon ik er net zo goed uit en mijzelf verwennen met een grote beker thee. Ik dreutel de trap af en zie Man, volledig aangekleed, in de wc staan. Hij heeft het waterreservoir open en een paar onderdelen uit het reservoir liggen ernaast. Het geluid bleek helemaal niet afkomstig van een zaag maar van de waterkraan van het reservoir van de wc. Man heeft een rubber vervangen en nu is het geluid verdwenen. Na de reparatie zaten Man en ik al om 06.30 uur samen achter een beker thee en een ontbijt.

Nu is het 10.30 uur, heb ik het gevoel alsof ik een marathon heb gelopen en voel ik me moe en ellendig. Voor vandaag stond eigenlijk op het programma om mijn geheugen over mijn Tsjechische dubbelbedbreimachine op te frissen zodat ik morgen sneller aan de slag kan. Er is niks op tegen om nu de machine op tafel te zetten maar ik weet ook dat er niet veel zinnigs uit gaat komen (vooral een hoop frustratie) omdat ik te moe ben om logisch te denken.
Dus ik ga doen wat mijn gevoel mij ingeeft, lekker met een dekbed op de bank, zappen langs alle tv-kanalen en af en toe een stukje breien aan een sok.

Ik wens iedereen een fijne, luie zondag. 

Logisch nadenken

Het is niet prettig als je het gevoel hebt dat je hele leven op drijfzand staat en omdat enig gevoel van controle wel prettig is, zocht ik die controle in andere zaken. Zo had ik bijna al een trailer gekocht om een tumbleweedhouse (de Fencl vind ik erg leuk) te bouwen en ben ik 3 breiprojecten gestart. Het kopen van enorme hoeveelheden wol voor de breimachine (de wol is deze maand in de aanbieding) heb ik gelukkig kunnen voorkomen. Het nadeel van dit soort acties is dat ik me steeds meer opgejaagd voel, vanwege alle nieuwe ideeën in mijn hoofd nog minder slaap dan ik al deed en dat de chaos bijna niet meer te overzien is. Het levert in ieder geval niet de rust op waar ik zo naar verlang. En dan schiet de gedachte door mijn hoofd: Wat deed ik in 2011 en 2012 anders?

Elke situatie is natuurlijk anders en wordt beleefd in de context van alle omstandigheden die op dat moment een rol spelen. Op dit moment spelen de relatie en het voor elkaar krijgen van betaald werk de hoofdrol. In 2011 waren dat de 3 mensen binnen mijn schoonfamilie die in zeer korte tijd het loodje legden en de ontdekking dat ik aan een (in potentie dodelijke) chronische ziekte bleek te lijden en als het niet ontdekt was, had ik nu niet meer achter mijn pc gezeten. Daarnaast heb ik tijdens mijn tocht ook wel momenten gehad waarop ik er mentaal volledig doorheen zat, maar ook daar heb ik mij doorheen geslagen. Waarom kost het dan nu zoveel moeite om mij staande te houden?

En opeens wist ik het, het komt door het wandelen. Wat ik in 2011 (en in 2012 helemaal) deed, was wandelen. Ik liep, weer of geen weer, 5x per week een half uur tot een uur buiten. En dan niet gewoon een rondje lopen maar echt trainen via een schema met een hartslagmeter. Beweging en een frisse neus halen, een combinatie die veel aangeraden wordt bij psychische belasting. Dan zou de oplossing om iets beter tegen deze drijfzandperiode te kunnen zeer eenvoudig zijn, gewoon weer gaan wandelen en ik zit beter in mijn vel. Helaas is wandelen op dit moment niet mogelijk.

Tijdens mijn grote tocht heb ik mijn hakken zwaar overbelast waarna mijn huisarts mij verboden heeft te wandelen als het niet functioneel is. Omdat de pijn nog steeds niet verdwenen is (van een heel erg stekende pijn is het afgezwakt naar een soort van chronisch zeurend iets) ben ik afgelopen maandag naar de sportarts gegaan. Hij was niet erg hoopvol op een herstel en heeft mij doorgestuurd naar het ziekenhuis voor foto's en een echo. De wachttijd voor de echo is zo'n 6 weken, dus eind maart kan ik op zijn vroegst de uitslag verwachten. Tot die tijd heb ik nog steeds een wandelverbod met misschien de mogelijkheid dat ik nooit meer kan wandelen zoals ik tot nu toe gedaan heb.

Om toch aan de combinatie bewegen en buiten te voldoen zit ik nu aan fietsen te denken maar als ik ergens een bloedhekel aan heb dan is het fietsen. Fietsen heeft voor mij niet die meditatieve cadans die wandelen wel heeft. Bovendien moet je een keer zoveel fietsen om conditioneel hetzelfde effect te bereiken als wandelen. Dat houdt dus in dat ik met fietsen 1 tot 2 uur onderweg ben. Aan de andere kant, als wandelen echt niet meer mogelijk is, is de fiets de enige kans om ervoor te zorgen dat ik op eigen kracht Rome bereik.

Van het weekend zal ik mijn sportfiets van spinnenwebben en stof ontdoen en controleren of alles nog goed is en werkt. Maar als iemand een andere mogelijkheid weet om, zonder de voeten te belasten buiten te bewegen dan hou ik mijn van harte aanbevolen.

PS: ik breng nog even mijn Give Away onder de aandacht.

Een record!

Ik vind ze best goed gelukt

3 november 2012 ging ik naar de eerste van 2 bijeenkomsten om te leren hoe je sokken moet breien vanaf de teen. Het was in ieder geval erg gezellig maar of het sokken breien vanaf de teen een meerwaarde heeft ten opzichte van bovenaan beginnen weet ik nog niet.

Gisteren, 31 januari 2013 waren beide sokken klaar, 2 sokken gebreid in net iets minder dan 3 maanden. Voor mij is dat een record. Tot nu toe lag het record op 1 sok in 4 maanden, dus dit is een hele verbetering. En elke keer neem ik mij dus voor om er in het vervolg niet zo lang over te doen.

Ik moet nog wel de draadjes afhechten maar daar wacht ik mee totdat we weer het maandelijkse breigroepje hebben. Deze sokken zijn gebreid met een jojo-hiel en volgens degene die de workshop gaf, krijg je daarbij gaatjes aan 1 kant van de sok. Controle van mijn sok tijdens de workshop, gaf aan dat ik ook gaatjes had. Ik kan ze echter niet vinden. Daarom lijkt het me een goed idee om de experts van de breigroep hun oordeel daarover te geven en mij te leren hoe ik kan controleren of ik wel of geen gaatjes heb.

Maar voorlopig loop ik heel trots door het huis en ben ik extra gemotiveerd om de volgende sok sneller te breien. Er ligt 1 sok te wachten op zijn broertje en het zou wel heel leuk zijn als dat wachten niet al te lang gaat duren.

Vechten tegen of vechten voor

Soms denk je dat je al een heel eind gevorderd bent met het accepteren van de situatie waar je in zit om vervolgens met je neus op de harde feiten gedrukt te worden dat je nog een lange weg te gaan hebt. In mijn geval waren er 3 behoorlijk heftige confrontaties met Coach voor nodig om te ontdekken dat ik over een hoop dingen in de relatie heel erg boos ben.

Diep van binnen kan ik nog niet accepteren dat Man niet zal veranderen en dat er een aantal dingen zullen zijn die ik nooit zal krijgen, zoals het gevoel dat ik voor hem de nummer 1 ben. Dat ik ervan baal dat ik met Man mee moet naar afspraken omdat hij niet in staat is een accuraat verslag van de desbetreffende afspraak te geven en geen benul heeft van mogelijke financiële consequenties.

De prijs van die boosheid is echter hoog, vooral omdat ik niet doorhad dat ik boos was. Ik wist wel dat ik al een tijdje in de overlevingsstand stond, wat per definitie "vechten tegen" is. Omdat ik niet doorhad dat ik boos was en overeenkomstig reageerde, had ik de laatste 2 weken ruzie met iedereen om mij heen terwijl ik eigenlijk alleen maar begrip en steun wilde en nodig had. Het lukte me niet om mijn gevoelens op een goede manier duidelijk te maken en daardoor vervreemde ik van de mensen om mij heen.

Het "vechten tegen" moest omgezet worden in "vechten voor". Het was een zware strijd maar voor voorlopig heb ik het voor elkaar gekregen. Het ging ten koste van een hoop tranen, boze woorden, gekwetste vrienden en slaap. Ik zou willen dat ik deze strijd volledig gestreden had maar ik ben bang dat dit niet het geval zal zijn. Dus de komende periode zal ik deze strijd nog wel een paar keer vaker moeten voeren. Het is alleen jammer dat de transformatie van "vechten tegen" naar "vechten voor" deze keer behoorlijk onbewust is gegaan. Ik hoop dat ik er toch iets van geleerd heb en dat ik de volgende keer de situatie sneller in de gaten heb en in staat ben er iets aan te doen.

Plan B (1)

Vorige week had ik een afspraak met mijn loopbaanadviseur en toen moest ik eerlijk bekennen dat ik mijn huiswerk niet had gedaan. Dat wil zeggen dat mijn hoofd overuren heeft gedraaid maar dat de stap om al die gedachten op papier te zetten teveel gevraagd was. En nog steeds krijg ik bij het idee van het "naar buiten brengen" van Plan B krampen in mijn maag en de neiging om de hele voorraadkast leeg te eten.

Is een Plan B nodig? Zeer waarschijnlijk niet. De laatste berichten over de baan zijn dat het salaris geen enkel probleem zal opleveren maar dat mogelijk toekomstige baas en holding aan het steggelen zijn over de invulling van mijn werkzaamheden. De bv waar ik voor zou komen te werken heeft er altijd een beetje bij gehangen en daar wil de holding, door het aantrekken van mogelijk toekomstige baas, verandering in aanbrengen. Mogelijk toekomstige baas is daarbij van mening dat de facturering van de bv niet meer door de holding moet worden gedaan. De holding denkt daar anders over. Volgende week gaan de aandeelhouders en mogelijk toekomstige baas weer om de tafel zitten en de verwachting is dat ze er dan uit zullen komen. In dat geval staat er niets meer in de weg om mij een contract aan te bieden en kan ik op 1 maart beginnen.

Ondertussen wordt door het loopbaantraject echter steeds meer duidelijk dat ik eigenlijk niet zo geschikt ben voor een "gewone" baan. De reden waarom deze baan voor mij zo aantrekkelijk is, is dat mogelijk toekomstige baas mijn capaciteiten ziet en mij een carrière in het vooruitzicht heeft gesteld. Dat komt mede door de plannen die mogelijk toekomstige baas met het bedrijf heeft en hij ervan overtuigd is dat wij samen de holding kunnen overtuigen van het nut van die plannen. De kans dat ik mij na 2 jaar zal zitten te vervelen is daardoor redelijk klein. Want dat is mijn werkervaring tot nu toe geweest.

Ik word aangenomen, heb binnen 3 weken het merendeel van het werk al in mijn vingers en binnen een half jaar heb ik alle bedrijfsprocessen voor mijzelf in kaart gebracht. Het volgende half jaar ben ik bezig om mijn werk efficiënter in te delen waardoor ik mijn werk niet in de 40 uur doe waarvoor ik ben aangenomen maar in beduidend minder tijd. Het tweede jaar ben ik bezig met dingen die officieel niet tot mijn werkgebied behoren maar die wel beter kunnen (ik heb toch tijd over en ik moet daar wel iets mee doen) en daarna begint het grote vervelen. Ik kan dan precies uittekenen hoe mijn week, maand en jaar er van dag tot dag uit zal zien en dan word ik diep ongelukkig. Het enige wat maakt dat ik het langer volhoud, zijn de werksfeer en de collega's. Tot het moment dat ik mij zo ellendig voel dat ik rücksichtslos ontslag neem om op zoek te gaan naar iets anders. 

Daarom heb ik van mijn loopbaanadviseur opdracht gekregen om te werken aan Plan B. 31 januari heb ik weer een afspraak met mijn loopbaanadviseur en dan moet Plan B in de steigers staan. Ik weet dat, als ik mij ertoe kan zetten, het zo voor elkaar is. Maar de drempel is wel heel erg hoog.

Give Away

Om te beginnen kan ik melden dat het feestje voor wat betreft het eten en de hapjes geslaagd is. Mijn vriendin was blij dat ze alle tijd aan haar gasten kon geven zonder zich druk te hoeven maken of iedereen wel genoeg kreeg. Voor de rest was het het meest saaie feestje wat ik ooit mee heb gemaakt. De moeder van mijn vriendin vond dat ik een carrière-switch naar cateraar best kon overwegen. Dat is wel een heel groot compliment.

Ik heb bij diverse blogs al regelmatig een give-away voorbij zien komen. Meestal is daar een bepaalde aanleiding toe, bijvoorbeeld een jaar als blogger actief zijn, het hebben van een bepaald aantal volgers of het schrijven van het 300-ste bericht. Ik heb geen specifieke reden om nu een give-away te houden of het moet zijn als een dank voor alle lieve en opbeurende reacties die ik elke keer weer krijg als Man en ik weer eens in een enorme miscommunicatie beland zijn en ik op mijn blog probeer de boel weer in perspectief te zetten.

Ik weet ook niet of ik dit wel een give-away kan noemen. Tijdens het opruimen kwam ik een oude droom tegen. Het is een droom van mij om ooit eens een grote quilt te maken en ik ging ervan uit dat die droom sneller gerealiseerd zou worden als ik maar voldoende tijdschriften en boeken over het maken van een quilt zou verzamelen. Inmiddels is het er al minstens 15 jaar niet van gekomen en heb ik besloten mijn boeken en tijdschriften de deur uit te doen. Ik vertrouw erop dat, als het er ooit van gaat komen, er op dat moment voldoende informatie voor handen is zodat ik alsnog die droom van een eigengemaakte quilt kan realiseren. Dus ik weet niet of het een echte give-away is of een opruimactie waarbij ik anderen blij hoop te maken.

Er zijn 3 pakketten.
Pakket A is de "Singer The Quilting Bible", een engelstalig boek met een goede praktische handleiding en 30 projecten.
Pakket B is een exemplaar van het tijdschrift "Magic Patch", inclusief het bijbehorende patroonblad en het boek van Willemien Mak, "Log Cabin patchwork" (alles nederlandstalig)
Pakket C bestaat uit 2 tijdschriften met bijbehorend patroonblad, "Quiltmania" en "De kunst van Patchwork & quilten" (alles nederlandstalig).
Als je kans wilt maken op een van deze 3 pakketten, laat dan een reactie achter. Als je niet vermeld welk pakket je wilt hebben, ding je automatisch mee naar alle drie.
En dan moet er nog een datum komen waarop ik de winnaars bekend maak: Ik vind 14 februari, valentijnsdag, wel een mooie datum.

Pakket A

Pakket B

Pakket C

Uitgeteld maar zeer tevreden

Afgelopen december had een goede vriendin een mijlpaal leeftijd en in november kwam ik er achter dat ze niet van plan was om die mijlpaal groots te vieren. Ik vond dat ze haar verjaardag wel moest vieren, ze was bijna niet meer in leven geweest en dan is een feestje met meer dan alleen de meest naaste familie juist een enorme opsteker. Als ik als verjaardagscadeau aanbood om een verjaardagsfeestje te organiseren; wilde ze dan wel haar verjaardag vieren? Een schot in de roos en zodoende stortte ik mij op de organisatie van een feestje.

Toen ik mijn aanbod deed, dacht ik zelf aan een "normaal" feestje. Iedereen komt 's avonds, we beginnen met koffie en taart en daarna komt de borrel met bijbehorende hapjes op tafel en dan gaat iedereen weer naar huis. Mijn vriendin had andere ideeën. Het leek haar enorm gezellig als iedereen bleef eten. Dus of ik voor 12 mensen een thema kon bedenken en daar iets te eten aanhangen. SLIK!

Aan pasta kan niet veel mislukken, dus het thema werd Italiaans. We beginnen direct met het borrelgedeelte met Italiaanse hapjes, vervolgens pasta met 2 soorten saus en salade en als dessert citroenbavarois en tiramisu. Aansluitend koffie en thee met kleine koekjes en chocolaatjes uit de bio-winkel (is dus niet zo Italiaans) . Gisteren hebben we de boodschappen gedaan en vandaag heb ik de hele dag in de keuken gestaan om de sauzen en desserts te maken. De rest doen we morgen bij mijn vriendin.

Ik zal eerlijk bekennen dat ik er heel erg tegenop zag. Ik vind het leuk om te koken maar als het welslagen van een verjaardagsfeest voor een ander er voor een groot deel vanaf hangt, voelt het toch wel even anders. Bovendien waren het allemaal recepten die ik nog nooit eerder heb gemaakt. Ook dat is niet echt bevorderlijk voor het zelfvertrouwen. Maar het lijkt erop dat het meer dan gelukt is, in de zin dat het er eetbaar uitziet en goed smaakt. Het enige waar ik mij nog zorgen over maak, is of het voldoende zal zijn. Temeer omdat de snackbar om de hoek bij mijn vriendin niet echt smakelijke dingen verkoopt.

Er zit dus nog een beetje spanning maar voor nu ben ik na 6 uur achter het fornuis en aanrecht te hebben gestaan, zeer tevreden. Knock-out maar tevreden.
Ik hoop echter wel dat ik de volgende keer eerst nadenk voordat ik spontaan iets aanbied. Maar dat roep ik al jaren en ik tuin er elke keer weer in.

Weer verkeerd?

Gisteren stond een bezoek aan de verpleegkundig overgangsconsulent op het programma. De apotheek adviseerde mij om daar heen te gaan. Het lijkt erop dat er waarschijnlijk weer een verkeerde conclusie is getrokken. Waar mijn vorige huisarts van mening was dat mijn gebrek aan energie tussen mijn oren zat, ging hij er ook van uit dat mijn klachten in 2008 en 2009 het gevolg waren van de pré-overgang. De verpleegkundig overgangsconsulent trekt die conclusie nu zeer sterk in twijfel. Ze weet dat vrouwen door de overgang veel verschillende klachten kunnen krijgen maar die van mij vallen daar niet onder.

November 2008, ik krijg ineens zo'n enorme kramp in mijn buik dat ik flauwval. Mijn toenmalige baas moest mij van de grond rapen en dat voelt toch wel een beetje gênant. Er is geen oorzaak te vinden behalve een op dat moment erg ongezonde werksituatie en dat ik de dag erna zeer heftig ongesteld word, een combinatie van stress en hormonale schommelingen. Kan gebeuren en ik ga gewoon verder met mijn leven. 

Maart 2009, ik krijg weer ineens een enorme kramp en val weer flauw. Deze keer thuis op een moment dat Coach en Man er ook waren. Minder gênant maar toch voelt het wel ongemakkelijk. En ook nu werd ik de dag na de kramp zeer zwaar ongesteld alleen zonder de stress van de vorige keer. Ik merk dat ik onzeker begin te worden. Ik gebruik geen anti-conceptie, heb geen idee hoe mijn cyclus eruit ziet en de gedachte dat ik op een willekeurig moment flauw kan vallen omdat ik ongesteld moet worden, klinkt niet echt geweldig. Als ik op dat moment geen afspraak met Coach had gehad, had ik op het moment van flauwvallen in de auto gezeten. Ik durf er niet aan te denken wat er dan zou zijn gebeurd.

Mijn huisarts gaat uit van de pré-overgang en adviseert mij om de pil te gaan slikken om mijn pré-overgangshormonen in het gareel te houden. Nadat het eerste merk pil niet sterk genoeg blijkt om mijn hormonen in een strak regime te krijgen, volgt een bezoek aan de gynaecoloog. Zij doet inwendig onderzoek, vind geen rare dingen en schrijft mij een andere pil voor. De kleine doorbraakbloedingen blijven licht aanwezig maar minder sterk dan bij het andere merk en we besluiten het hierbij te laten. Zolang ik de pil op ongeveer hetzelfde tijdstip blijf slikken gaat het redelijk goed. Maar omdat ik niet van plan ben om voor de pil in het weekend de wekker te zetten, kan het voorkomen dat mijn menstruatie onregelmatig wordt.

Tijdens mijn wandeltocht had ik regelmatig het gevoel dat de krampen uit 2008 en 2009 terug aan het komen waren en daarmee ook mijn onzekerheid. Ik heb er geen belang bij om vanwege mijn menstruatie flauw te vallen. Een nieuwe huisarts dus nieuwe kansen. Hij snapt mijn onzekerheid maar zegt ook dat er verder weinig aan te doen is. Hij kan mij wel, ter voorkoming, een pijnstiller voorschrijven (gespecialiseerd voor het baarmoedergebied) die ik dan kan slikken tussen de laatste pil en de start van de menstruatie, dat is zo'n 2 tot 3 dagen. Op dat moment klinkt dat heel redelijk maar als ik 4 dagen later bij de apotheek sta, slaat toch de twijfel toe. Zodoende een verwijzing naar de verpleegkundig overgangsconsulent.

Op grond van erfelijkheid gaat zij ervan uit dat ik helemaal niet in de pré-overgang kan zijn. Mijn moeder was pas begin 60 van het hele gedoe af en mijn klachten begonnen rond mijn 42e. De overgang kan lang duren maar meer dan 15 jaar zou wel een unicum zijn. Bovendien zijn mijn klachten (het met een zeer heftige kramp loskomen van de menstruatie en daardoor flauw vallen) in geen enkel handboek voor de overgang te vinden. Waarschijnlijk is er iets anders aan de hand. Ik heb 2 opties, terug naar een gynaecoloog om te kijken of er iets aan de hand is, een kleine vleesboom of een poliep, of de pil blijven doorslikken en 1 tot 3x per jaar een menstruatie plannen op een moment dat het mij goed uitkomt. Op dat moment kan ik dan ook de voorgeschreven pijnstillers gebruiken om te voorkomen dat ik van mijn stokje ga.

Op dit moment voelt de laatste optie als de beste en als dat in de praktijk toch tegenvalt, kan ik altijd nog naar het ziekenhuis. Maar ik heb wel moeite met het feit dat de diagnose "pré-overgang" waarschijnlijk onterecht is gesteld.

Heet dit rouw?

Sinds het sollicitatiegesprek in november kwam er eigenlijk niet meer dan het hoogstnoodzakelijke uit mijn handen. Ik zocht de oorzaak daarvoor in het constant wachten op telefoontjes die niet kwamen op de dag dat ze waren toegezegd. Het schijnt trouwens een typische mannenkwaal te zijn om dan niets van je te laten horen. Vrouwen zijn eerder geneigd om op zo'n moment een belletje te doen met: "ik zou vandaag bellen maar ik heb nog niks gehoord. Ik ben je dan en dan weer". En omdat ik en mobiele telefoon geen twee-eenheid zijn (dat ding kan rustig dagen in mijn tas zitten voordat ik bedenk dat ik er eens op moet kijken), moest ik die periode ook nog eens om mijn telefoon denken. Daardoor werd ik extra met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik op een telefoontje zat te wachten.

Toen de hele wereld na de feestdagen weer aan het opstarten was, leek mijn energie terug te komen. Klussen die al die tijd waren blijven liggen, werden gedaan. Het plannen van mijn tijd ging mij ineens weer goed af en zelfs na het telefoontje van mogelijk toekomstige baas en het daarop volgende gesprek, leek ik niet weer in een gat te vallen. Ik was heel tevreden met mijzelf. Totdat Man en ik vrijdag een gesprek met Coach hadden.

Man en ik hadden al vaker gesprekken gevoerd maar die liepen altijd op niks uit. Vrijdag hebben Man en ik voor het eerst een gesprek waarbij rekening werd gehouden met het feit dat Man Asperger heeft. Ik denk dat ik gerust kan zeggen dat we nu voor het eerst een "gesprek" hadden wat ergens toe leidde. Ik schrijf bewust "gesprek" omdat het voor mij, door gebrek aan emotionele uitwisseling, niet aan de definitie van een gesprek tussen partners voldoet. Maar het lijkt erop dat er in ieder geval op een redelijke manier een aantal beslissingen zijn genomen, wat al jaren niet gebeurd is. Aan de andere kant wordt ook steeds duidelijker dat er van een gelijkwaardige relatie, waarin beide partners een stem hebben en samen de kar trekken, geen sprake zal zijn.

En nu ben ik weer een dweil. De tranen branden sinds vrijdag weer achter mijn ogen, ik slaap hooguit 5 uur op een dag en heb nergens zin in. De sollicitatie viel in dezelfde periode als de herziene diagnose en daardoor heb ik oorzaak en gevolg door elkaar gehaald. Toen de herziene diagnose werd gesteld, is mij gezegd dat ik door een rouwproces zou gaan. De, op zich heel redelijke, verwachtingen over hoe een partnerrelatie eruit ziet, zal ik los moeten laten. Daarnaast zal ik mijn leven volledig moeten veranderen omdat ik een groot deel van de normale menselijke behoeften nooit binnen mijn relatie zou krijgen, want zonder emotionele interactie gaat een normaal mens soort van dood.

De opluchting over, eindelijk, een goede diagnose en mijn praktische en daadkrachtige instelling hebben de emotionele kant een beetje ondergesneeuwd. De kans is groot dat ik voor voorlopig weer een tijdje lamlendig door het huis en mijn leven zal bewegen. Het hoort erbij (zeggen ze) maar leuk is anders. Uiteindelijk zal ik er sterker uitkomen dan daarvoor en dat is dan voor voorlopig het lichtpuntje aan het einde van de tunnel.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Wat zou het nieuwe jaar zijn zonder het vervolg van de soap die sollicitatie heet. Dus hierbij update nummer zoveel ;-).

Dinsdag aan het einde van de middag, ik had het eten bijna klaar, ging de telefoon; het was mogelijk toekomstige baas. Hij had de afgelopen weken zich sterk gemaakt voor mijn komst en het leek hem raadzaam om deze week nog een gesprek te hebben. Of ik donderdagmorgen langs kon komen. Dus vanmorgen stapte ik in de auto richting bouwkeet.

Het overnameverhaal zoals ik dat in december begrepen had bleek niet helemaal te kloppen maar er is wel een 2e aandeelhouder bij gekomen en van de holding is nog maar 1 persoon beslissingsbevoegd. Dus in plaats van de 2 directeuren van de holding waarvan 1 met enorm veel "koud watervrees" voor elke beslissing die genomen moet worden, zijn er 2 nieuwe mensen die de beslissingen moeten nemen. Mensen die, als ik het goed begrepen heb, meer op de lijn van mogelijk toekomstige baas zitten. Verder heeft mogelijk toekomstige baas zijn werkvoorwaarden zwart op wit laten zetten. Daarin staat onder andere dat hij een rechterhand nodig heeft en dat hij mag bepalen wie dat wordt (= ik). De voorwaarden waaronder worden door mogelijk toekomstige baas en de aandeelhouders bepaald.

Het plan van mogelijk toekomstige baas is als volgt. Vandaag heb ik een indicatie moeten geven over hoeveel ik wil verdienen. Ik heb doorgegeven wat ik bij mijn vorige werkgever verdiende en mogelijk toekomstige baas leek daar wel tevreden mee. Hij laat dat bedrag vandaag nog doorrekenen naar een salarisstrook, inclusief de reiskosten voor woon-werkverkeer. Dat bedrag krijg ik doorgebeld en daar moet ik ja of nee op zeggen.
Vervolgens krijgen beide aandeelhouders mijn cv en de salarisindicatie en moeten ze beslissen of ze mij onder deze voorwaarden aannemen. Het enige waar ze moeilijk over mogen doen is dat het salaris te hoog zal zijn voor wat ik aan capaciteiten in huis heb, want mogelijk toekomstige baas heeft zwart op wit staan dat hij mag beslissen wie zijn rechterhand wordt.

Een zelfde soort "truc" wil mogelijk toekomstige baas uithalen met de datum van indiensttreding. Hij ziet mij het liefste morgen aan het werk maar weet dat dat niet haalbaar zal zijn. Zijn inschatting is dat de aandeelhouders met moeite akkoord zullen gaan met 1 maart. Daarom zet mogelijk toekomstige baas in op 1 februari als datum van de indiensttreding. Hij verwacht dan 1 maart als begindatum eruit te slepen en mogelijk nog een paar week eerder.

Kortom, er lijkt redelijk wat schot in de zaak te zitten. We zijn er nog niet en ik moet eerlijk toegeven dat ik inmiddels wel een redelijke dosis scepsis heb ontwikkeld. Ik geloof het pas als ik een handtekening heb gezet. Maar het is wel duidelijk dat mogelijk toekomstige baas ver wil gaan in om ervoor te zorgen dat ik zijn rechterhand wordt.

PS: in mijn vorige blog schreef ik dat als iemand interesse zou hebben in mijn barbiespullen dat die dat dan moest laten weten. Mijn moeder bleek er toch heel veel moeite mee te hebben dat ik de spullen weg zou geven. Dus ik heb besloten dat ik de barbiespullen naar mijn moeder breng met de voorwaarde dat ik er een thuis voor ga vinden als zij er toch niks mee doet.

Opruimen

Door mijn oma gemaakt

Door mijn vader gemaakt

Voor zover mogelijk, doen Man en ik regelmatig een poging om tot een gesprek te komen waarin beslissingen genomen worden. Eén van die gesprekken gaat natuurlijk over het "Hoe nu verder". Op dit moment leven Man en ik gescheiden in 1 huis en hoewel dat op dit moment prima werkt voelt het voor mij toch niet goed. Het is vlees noch vis en dat wil ik niet meer. Of we gaan voor de relatie (hoe die er dan ook uit gaat zien) of we houden ermee op. Nu is dit niet het meest handige moment om daar een beslissing over te nemen. Daarvoor zijn er teveel zaken nog onduidelijk. 2013 staat daarom in ieder geval in het teken van uitzoeken hoe Man en ik met elkaar moeten communiceren en ontdekken wat ieder van ons nodig heeft om zich in de relatie thuis te voelen. Vrijdag komt Coach langs en dan hoop ik de eerste handvatten te krijgen en de eerste echte gezamenlijke beslissingen te nemen. Het doel is dat Man en ik kerst 2013 in een gezamenlijk huis vieren (of het is dan einde oefening, maar daar wil ik nog niet aan denken).

Als Man en ik kerst 2013 in gezamenlijkheid willen vieren dan is er in ieder geval 1 ding heel erg duidelijk. Man moet opruimen. In 2000 is het mij na veel moeite gelukt om de bouwmarktkrantjes van 10 jaar oud in de papierbak te krijgen. Dat geeft wel een indicatie van wat Man verder nog allemaal "verzameld" heeft. Voor mij is een gezellig huis een opgeruimd huis. Ik snap best dat je uit sentimentele overwegingen besluit om bepaalde zaken op zolder op te slaan, maar het gaat mij te ver om de zolder vol te stouwen met zooi. Kortom, werk aan de winkel voor Man.

Gisteren kwam ik tot de ontdekking dat Man tijdens mijn wandeltocht besloten had om het laminaat wat al 2 jaar in de garage lag, achter zijn bank te leggen. Dat laminaat zou ooit nog eens bij mij achter een schot omdat laminaat nu eenmaal gemakkelijker schuift dan het tapijt wat er nu ligt. Man bleek geen echt dringende plannen voor vandaag te hebben, dus heb ik maar besloten dat hij vandaag een begin maakt met het leggen van het laminaat achter het schot. Vanmorgen heb ik het schot leeg gehaald en Man is nu druk bezig.

Man bewaart dingen meer vanuit een obsessie, de spullen die ik bewaar hebben meer een sentimentele waarde. Uit solidariteit met Man ga ik alle spullen die achter het schot vandaan zijn gekomen aan een kritische blik onderwerpen voordat ze achter het schot terug worden gezet. En zodoende kwam ik als 1 van de eerste dingen de barbiemeubels tegen die mijn vader ooit voor een verjaardag had gemaakt, evenals de kleertjes die mijn oma voor de barbie heeft gebreid of gehaakt.

Omdat wij geen kinderen hebben, lag het in mijn bedoeling om de spullen te zijner tijd aan mijn nichtje te geven. Alleen zag ik bij mijn nichtje vooral poppen en barbie's zonder armen en benen en ik vreesde dat de meubeltjes het niet zouden overleven. Dus bleven ze bij mij in de doos totdat ik een betere toekomst voor ze zou vinden. Inmiddels zitten ze al 10 jaar in de doos en is die betere toekomst nog niet gevonden. Ik denk ook niet dat dat binnen afzienbare tijd zal gebeuren. 10 jaar in een doos (en zo'n 8 jaar bij mijn vader op zolder) hebben de witheid van de kleertjes en lakentjes geen goed gedaan. Toen ik alles uit de doos pakte om te fotograferen, voelde het allemaal wel als heel erg sneu.

Ik ben eraan toe om afscheid te nemen van mijn barbie-tijd. Nu nog een mooie bestemming vinden, want het gaat me te ver om dit in de grijze container te gooien. Als iemand nog ideeën heeft (of het zelf wil hebben), laat dan een reactie achter.

Hoe kunnen ze!

Elke dinsdagavond zit ik klaar om 3mijn spetter" te zien schitteren in mijn, op dit moment, favoriete misdaadserie: Leroy Jethro Gibbs in NCIS. En als ik onverhoopt op dinsdagavond niet in staat ben om te kijken dan staat de DVD-recorder ingesteld en kijk ik later in de week de gemiste aflevering terug. Ik had graag een foto van special agent Gibbs bijgevoegd maar blogspot werkt even niet mee dus jullie moeten mij maar op mijn woord geloven dat hij echt geweldig is.

In Huize Stuiterbolletje is geen abonnement op een tv-gids. Soms lijkt me het me wel eens handig om van tevoren te weten of er een mooie film op komt, aan de andere kant zijn de meeste films voor mij dermate laat dat ik er toch niet naar kijk. Opnemen is een mogelijkheid maar 9 van de 10 keer lukt het niet om tijd te vinden om de film terug te kijken. Met de feestdagen in december koop ik wel een tv-gids. Dan is het aanbod van films zo groot, en op voor mij geschikte tijden, dat het zin heeft om zo'n ding aan te schaffen. De afgelopen 2 weken hebben Man en ik dan ook heel veel films bekeken.

Geen idee wat maakte dat ik gisteren in de supermarkt besloot om een tv-gids mee te nemen. Ik weet ook nog steeds niet of ik er nu blij mee ben of niet. Het eerste wat ik deed was kijken of aankomende dinsdag mijn programma weer uitgezonden werd. Vanwege 1e kerstdag en 1 januari heb ik 2 weken zonder gezeten. Tot mijn grote schrik bleek dat niet het geval. NCIS staat (voor voorlopig) niet meer op de programmering. Hoe kunnen ze zomaar, zonder enige vooraankondiging, "mijn spetter" van het scherm halen! Het voordeel van de tv-gids is dat je een hele week tot je beschikking hebt en zodoende ontdekte ik dat op een andere zender NCIS nog wel uitgezonden wordt. Oudere seizoenen en op een voor mij wel heel ongunstig tijdstip.

Wil ik "mijn spetter" niet missen dan zit er niks anders op dan de programmering van de DVD-recorder aan te passen, die afleveringen op te nemen en die dan op dinsdagavond terug te kijken. Dan blijft mijn speciale dinsdagavond in stand en kan ik blijven zwijmelen.

De eerste uitgave van het jaar

Om te beginnen wens ik iedereen een heel fijn en goed 2013 waarin alle plannen die op de plank liggen gerealiseerd mogen worden.

Hier is het nieuwe jaar begonnen met een inkijkje in de denkpatronen van Man.
Ik vroeg (naar mijn weten vriendelijk en zonder bijbedoelingen) of Man de bladeren in de container wilde stoppen als de containers weer op hun plek kwamen. De containers staan buiten de schutting in een hoek waar alle bladeren zich lekker kunnen verzamelen en het bleek inmiddels een behoorlijke stapel te zijn. Man voelde zoch direct aangevallen en begin zich direct te verdedigen. Ik zat stomverbaasd te kijken, het was echt alleen maar een simpel verzoek.
De vraag wat hebben jij en Schoonpa gedaan op oudejaarsdag leverde een heel minitieus verslag op van de hele middag en avond. Als ik dezelfde vraag aan een vriendin zou hebben gesteld, had ik alleen een verslag van de avond gekregen. En dan nog eerder in de vorm van " ik heb met mijn kinderen naar de tv gekeken en om 0.00 uur naar het vuurwerk". Het is in ieder geval sneller dan een beschrijving van " we hebben bomen gesnoeid, we hebben op nederland1 dat gekeken, dat was niet leuk dus toen gingen we naar een duitse zender en .....). Een belangrijke les voor mij want ik moet dus nog duidelijker worden in het formuleren van mijn vragen.
En het toppunt van de ochtend was de discussie over hoe laat Schoonpa die dag op de stoep zou staan. Met kerst was afgesproken dat Schoonpa eerst naar andere familie zou om dan rond 17.30 uur bij ons aan te schuiven voor een bord soep met brood. Andere familie besloot echter dat zij bij Schoonpa langs gingen, waarna Schoonpa tegen Man zei: "Als de andere familie vertrekt, kom ik jullie kant op." In mijn beleving zit er een enorm verschil tussen "als zij weggaan, kom ik jullie kant op" en "ik sta om 17.30 uur op de stoep". De eerste versie kan inhouden dat Schoonpa al om 16.00 uur op de stoep staat. Het is mij niet gelukt dat verschil aan Man duidelijk te maken. Man bleef vasthouden dat Schoonpa om 17.30 uur op de stoep zou staan. Maar eerder zou natuurlijk wel kunnen (om later te ontdekken dat eerder bij Man 17.25 uur is!).
Bovengenoemde "gesprekken" vonden plaats in een tijdbestek van 2 uur, het was nog maar 11.00 uur en ik was volledig uitgeput. Ooit zal ik een expert zijn in het doorgronden van die vreselijke niet-logische manier van denken en communiceren. Maar zo te zien heb ik nog een lange weg te gaan.

Door dit soort stress en de spanning over de baan zijn er de afgelopen maanden veel dingen blijven liggen en 1 van de voornemens van dit jaar is mijn leven wat meer gestructureerder aan te pakken. Niet dat dit een specifiek nieuwjaarsvoornemen is, dit voornemen steekt minstens 3x per jaar de kop op. Vooral op momenten dat ik het overzicht kwijt dreig te raken, kleine klusjes en attenties in de knel komen en door de bomen het bos niet meer zie, steekt dit voornemen zijn kop op. Ik heb mijzelf deze week nog gegeven om aan te rommelen, op te ruimen en schoon te maken en daarna ga ik werken met een weekplanning en opschrijven wat er aan dingen gedaan moet worden en wanneer ik dat ga doen. Er passen 5 weken op een A3-papier, dus dan kan ik ook direct zien of uitstel tot afstel gaat leiden.

Wat deze week in ieder geval moet gebeuren is het overzetten van bestanden op de minipc. De minipc (een minilaptop) heb ik in Frankrijk, tijdens mijn tocht, gekocht en ik word gillend gek van het werken op 2 pc's. Mails verzonden via de ene pc zitten niet op de andere pc en ik loop regelmatig met USB-sticks van boven naar beneden om uit te vinden waar de meest recente versie van een bestand staat.
De pc boven viert dit jaar zijn 10e verjaardag en zo langzaamaan zijn er veel zaken die niet meer werken omdat de software verouderd is. Zo kan ik bijvoorbeeld niet meer via IE reageren op blogs omdat blogspot niet meer onder die versie van IE werkt. Een nieuwere versie van IE kan er niet op want daarvoor is mijn Windows te oud. Maar als ik overstap naar de minipc voor dagelijks gebruik, wil ik dat wel doen op een manier die niet funest is voor je nek, rug en schouders.

Dus de eerste aanschaf voor dit jaar (volkomen ongepland) is de aankoop van een stander voor de minipc. Met een paar kleine aanpassingen past de minipc in de stander. Als je de laptop in een stander zet voor een betere werkhouding, dan heb je ook een los toetsenbord nodig. Dus zat er niks anders op dan ook een los toetsenbord bij te kopen. Er is echter een klein probleempje. De minipc is in Frankrijk gekocht en heeft derhalve een Frans toetsenbord. Inmiddels kan ik bijna alle toetsen blindelings vinden maar als ik er een qwerty-toetsenbord aan ga hangen, zit de kans erin dat ik een q krijg als ik de a intoets, of een z in plaats van een w. Ik zal dus alle toetsen op het nieuwe toetsenbord moeten voorzien van stickertjes met de juiste letter erop.
Als iemand een trucje weet hoe ik die stickers langdurig op de toetsen kan laten zitten dan hou ik mij van harte aanbevolen.