Opruimen

Door mijn oma gemaakt

Door mijn vader gemaakt

Voor zover mogelijk, doen Man en ik regelmatig een poging om tot een gesprek te komen waarin beslissingen genomen worden. Eén van die gesprekken gaat natuurlijk over het "Hoe nu verder". Op dit moment leven Man en ik gescheiden in 1 huis en hoewel dat op dit moment prima werkt voelt het voor mij toch niet goed. Het is vlees noch vis en dat wil ik niet meer. Of we gaan voor de relatie (hoe die er dan ook uit gaat zien) of we houden ermee op. Nu is dit niet het meest handige moment om daar een beslissing over te nemen. Daarvoor zijn er teveel zaken nog onduidelijk. 2013 staat daarom in ieder geval in het teken van uitzoeken hoe Man en ik met elkaar moeten communiceren en ontdekken wat ieder van ons nodig heeft om zich in de relatie thuis te voelen. Vrijdag komt Coach langs en dan hoop ik de eerste handvatten te krijgen en de eerste echte gezamenlijke beslissingen te nemen. Het doel is dat Man en ik kerst 2013 in een gezamenlijk huis vieren (of het is dan einde oefening, maar daar wil ik nog niet aan denken).

Als Man en ik kerst 2013 in gezamenlijkheid willen vieren dan is er in ieder geval 1 ding heel erg duidelijk. Man moet opruimen. In 2000 is het mij na veel moeite gelukt om de bouwmarktkrantjes van 10 jaar oud in de papierbak te krijgen. Dat geeft wel een indicatie van wat Man verder nog allemaal "verzameld" heeft. Voor mij is een gezellig huis een opgeruimd huis. Ik snap best dat je uit sentimentele overwegingen besluit om bepaalde zaken op zolder op te slaan, maar het gaat mij te ver om de zolder vol te stouwen met zooi. Kortom, werk aan de winkel voor Man.

Gisteren kwam ik tot de ontdekking dat Man tijdens mijn wandeltocht besloten had om het laminaat wat al 2 jaar in de garage lag, achter zijn bank te leggen. Dat laminaat zou ooit nog eens bij mij achter een schot omdat laminaat nu eenmaal gemakkelijker schuift dan het tapijt wat er nu ligt. Man bleek geen echt dringende plannen voor vandaag te hebben, dus heb ik maar besloten dat hij vandaag een begin maakt met het leggen van het laminaat achter het schot. Vanmorgen heb ik het schot leeg gehaald en Man is nu druk bezig.

Man bewaart dingen meer vanuit een obsessie, de spullen die ik bewaar hebben meer een sentimentele waarde. Uit solidariteit met Man ga ik alle spullen die achter het schot vandaan zijn gekomen aan een kritische blik onderwerpen voordat ze achter het schot terug worden gezet. En zodoende kwam ik als 1 van de eerste dingen de barbiemeubels tegen die mijn vader ooit voor een verjaardag had gemaakt, evenals de kleertjes die mijn oma voor de barbie heeft gebreid of gehaakt.

Omdat wij geen kinderen hebben, lag het in mijn bedoeling om de spullen te zijner tijd aan mijn nichtje te geven. Alleen zag ik bij mijn nichtje vooral poppen en barbie's zonder armen en benen en ik vreesde dat de meubeltjes het niet zouden overleven. Dus bleven ze bij mij in de doos totdat ik een betere toekomst voor ze zou vinden. Inmiddels zitten ze al 10 jaar in de doos en is die betere toekomst nog niet gevonden. Ik denk ook niet dat dat binnen afzienbare tijd zal gebeuren. 10 jaar in een doos (en zo'n 8 jaar bij mijn vader op zolder) hebben de witheid van de kleertjes en lakentjes geen goed gedaan. Toen ik alles uit de doos pakte om te fotograferen, voelde het allemaal wel als heel erg sneu.

Ik ben eraan toe om afscheid te nemen van mijn barbie-tijd. Nu nog een mooie bestemming vinden, want het gaat me te ver om dit in de grijze container te gooien. Als iemand nog ideeën heeft (of het zelf wil hebben), laat dan een reactie achter.