Twijfels

Afgelopen dinsdag belde mijn loopbaanadviseur met de mededeling dat hij woensdag een gesprek had bij een bedrijf en of ik eventueel bij dat bedrijf zou willen werken. Na een blik op de site van dat bedrijf zag ik dat wel zitten. Woensdag, na afloop van dat gesprek, belde mijn loopbaandaviseur op. Van de mogelijke kandidaten was ik eigenlijk de enige die deze baan aan zou kunnen. Ik kreeg extra informatie en het werd steeds leuker. Mijn telefoontje om een afspraak voor een sollicitatiegesprek werd verwacht, dus gebeld en een afspraak voor maandagmorgen gemaakt. Het telefoongesprek met mijn mogelijk toekomstige baas was prettig en humorvol. Ik zag het helemaal zitten, behalve dan het salarisgedoe.

Ondertussen blijf ik trouw aan de gemaakte afspraak met mijn loopbaandaviseur: hoeveel kans je ook maakt om ergens aangenomen te worden, totdat het zeker is moet je gewoon door blijven zoeken. Dus kwam donderdag een telefoontje van een uitzendbureau of ik geïnteresseerd zou zijn om voor een groot bedrijf de afdeling Frankrijk, Luxemburg en België te komen versterken. En vrijdag kreeg ik een telefoontje van een ander uitzendbureau of ze me anoniem mochten voordragen bij een bedrijf waarvan ze zeker wisten dat ik mij daar erg prettig zou voelen maar alles ging voorlopig nog onder strikte geheimhouding.

De aanvankelijke euforie en enthousiasme voor de baan waar ik maandag op gesprek mag, sloeg een beetje om naar: is dit een verstandige keuze? Uitgaande van crisis, is het natuurlijk een soort van luxe-probleem dat ik mogelijk in de race ben voor 3 banen. Alle 3 mogelijkheden hebben hun voors en tegens. En dat was het begin van het onstaan van de twijfels. Zaterdag op weg naar een etentje bij vrienden, zijn Man en ik langs mijn potentiële werkplek gereden. Oké, het was aan het einde van de middag en vies mistig weer, maar ik kreeg accuut de neiging om, net als vroeger de kladderkatjes, met bussen verf te smijten om de boel op te vrolijken. Is dit een plek waar ik, waarschijnlijk voor een groot deel in mijn eentje, mijn werk wil doen? Daarbij lijkt het bedrijf qua bezetting veel kleiner dan ik had gedacht. En toen sloeg de twijferl in alle hevigheid toe.

Het is in het algemeen al heel moeilijk om werk te vinden en als ik parttime zou willen werken, dan kan ik het helemaal schudden. Ik moet dus fulltime gaan werken en ik neem daardoor, qua gezondheid, een enorme gok. Fulltime werk in een baan die mij op het lijf geschreven is, zal minder energie vragen dan een baan die deels bij mij past.
Voor wat betreft de baan waar ik maandag op gesprek ga, weet ik uit ervaring dat de branche en het werk wat van mij verwacht wordt, perfect bij mij passen. Het telefoongesprek met mijn mogelijke baas voelde goed en wat ik over hem gehoord heb via mijn loopbaanadviseur, maakt dat ik denk dat ik wel respect voor hem kan hebben (voor mij een absolute voorwaarde om voor iemand te kunnen werken). Maar ik weet ook dat ik na hooguit 3 jaar het daar wel gezien heb en dat er geen mogelijkheden zijn om binnen het bedrijf verder te groeien. En ik weet niet of ik gelukkig ga worden in een grauwe, grijze bouwkeet. Aan de andere kant ben ik voor deze baan uitgenodigd voor een gesprek en bij die andere mogelijkheden is nog niks zeker. Nee zeggen kan dus inhouden dat ik uiteindelijk met lege handen sta. Allemaal zaken die ik maandag moet gaan bespreken in het gesprek. Maar ik vind het wel heel erg moeilijk.