Zelf heb ik een hekel aan pannenkoeken. Ik heb er dan ook geen prettige herinneringen aan. Na de eerste hartinfarct van mijn vader besloot mijn moeder dat het geen gek idee was om in haar eigen levensonderhoud te kunnen voorzien en ging ze naar de Sociale Academie. Broer en ik waren nog te jong om zonder oppas de dag door te komen dus kregen we een oppasoma.
De bedoeling was dat Oppasoma (ik heb tot aan haar dood contact met haar gehad) ons van warm eten zou voorzien. Helaas kwam haar manier van koken niet overeen met hoe Broer en ik het gewend waren dus het idee was aardig, de uitvoering niet. Uiteindelijk werd besloten dat we op die dag pannenkoeken zouden eten. Dus elke maandag (tenminste in mijn herinnering) aten we tussen de middag pannenkoeken. Al snel waren veel vriendinnetjes jaloers want hun leek dat ook wel wat. Ik weet inmiddels uit ervaring dat het lang niet zo leuk en lekker was als het klonk en 6 jaar is ook wel een hele lange periode om 1x per week pannenkoeken te eten. Ze waren dik, ze hadden klontjes en ik vraag me nog steeds regelmatig af of ze, door hun dikte, wel echt gaar waren. Mijn afkeer tegen pannenkoeken was geboren.
Man is echter heel erg verzot op pannenkoeken. Ik kan hem geen groter plezier doen dan met een grote kom beslag achter het fornuis te gaan staan of voor te stellen naar een pannenkoekenrestaurant te gaan. Buurvrouw houdt ook veel van pannenkoeken maar voor Buurman hoeft het ook niet. Dus als ik pannenkoeken bakte en er bleef over, dan gingen die naar Buurvrouw die er erg blij mee was.
Een paar jaar geleden was Buurvrouw jarig en kon ik geen cadeautje verzinnen. Ineens schoten de pannenkoeken door mijn hoofd en nu is het inmiddels traditie. Buurvrouw krijgt op haar verjaardag pannenkoeken als cadeautje. En omdat het niet de moeite loont beslag te maken voor 3 tot 4 pannenkoeken heeft Man ook altijd geluk. Buurvrouw de helft en Man de andere helft. Iedereen blij en ik ben er voor een jaar weer vanaf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten