Huiverig

Tijdens onze "discussie" over de andere auto had Man een aantal dingen gezegd die hij zo nooit had mogen zeggen en die ook nog eens niet waar waren. Naar aanleiding daarvan heb ik een mail naar onze coach gestuurd en zijn antwoord kwam dit weekend binnen met daarin de raad om relatietherapie te volgen, in wat voor vorm dan ook.
Als we dat niet doen gaat het sowieso de verkeerde kant op en als we het wel doen dan is er geen garantie dat we het samen gaan redden. Voor het gevoel er alles aan gedaan te hebben is het in ieder geval wel nuttig. Alleen is het niet de eerste keer dat we gaan proberen samen een gesprek te hebben en dat maakt mij erg huiverig.

De eerste keer was in 2000 (de problemen waren er langer dan de diagnose OCPD). Na zo'n 3 maanden kon ik de gesprekken uittekenen.
T(herapeute): Hoe is het gegaan deze week?
M(an): Goed
Ik: Hij heeft zijn huiswerkopdrachten niet uitgevoerd en daar baal ik van.
T: Waarom heb jij je huiswerkopdrachten niet gedaan?
M: Weet ik niet.
T: En wat doet dat met jou?
Ik: Ik word daar erg verdrietig van en heb het gevoel dat hij mij en de relatie niet serieus neemt.
T: Hoe voelt dat voor jou als je vrouw dat zegt?
M: Dat voelt niet leuk.
T: Wat ga je daar dan aan doen?
M: Ik BELOOF dat ik de volgende keer mijn huiswerkopdrachten zal uitvoeren.
T: Ben je daar blij mee?
Ik: Ja, daar ben ik heel blij mee.
En dan was het uur weer om en de keer daarop ging het gesprek op dezelfde manier. Na 6 maanden had ik er genoeg van en ben ik ermee gestopt. We kwamen geen stap verder en ik was het zat om naar beloften te luisteren die toch niet nagekomen werden, 1 van de redenen om in therapie te gaan.

De tweede poging was in 2008/2009, ook voordat de diagnose gesteld was. Deze gesprekken waren samen met onze coach. Hij is geen getraind relatietherapeut maar is wel in staat Man te bereiken. In tegenstelling tot de eerste keer waren het nu gesprekken van 2 uur. De eerste anderhalf uur ging de aandacht naar Man en alle trukjes die hij gebruikte om maar niet te hoeven zeggen wat hij voelt. Op zich nuttig, maar ik leer snel dus na 3 gesprekken had ik wel door hoe het bij Man werkt en zat ik er vooral voor Piet Snot bij. Het laatste half uur kwam ik dan ook nog eens aan bod (als ik mazzel had). Soms voelde het voor mij als een 2 uur durende verwijtenparade waar ik mij niet tegen kon en mocht verweren omdat Man zich anders terug zou trekken en we helemaal niks meer zouden schieten.

En nu moeten we nadenken over poging 3. Onze coach denkt dat hij inmiddels individueel zoveel met ons bereikt heeft dat het mogelijk moet zijn om het samen te proberen. Toen ik probeerde dit met Man te bespreken duurde het weer minstens een uur voordat hij zijn mening gaf en heb ik tot die tijd naar stom gebazel zitten luisteren. Ik ben bang dat dat een geduld vraagt waarover ik niet beschik. Op zich moet ik natuurlijk heel blij zijn dat Man uiteindelijk zijn mening heeft gegeven (ja,ja ik weet het wel) maar de manier waarop is wel heel erg zwaar en vermoeiend.
Als we nog een keer relatietherapie gaan doen, dan is wel duidelijk dat de vorm heel belangrijk is. Voordat we daar een keuze in gemaakt hebben, zijn we vast een heleboel uren met gebazel verder. Vandaar, huiverig.