Het zal ook niet zo zijn (update)

Omdat mogelijk toekomstige baas mij afgelopen woensdag een salarisvoorstel zou doen en ik maar niks hoorde, heb ik gisteren aan het einde van de dag een mailtje gestuurd. Vanavond tijdens het eten ging de telefoon, het was mogelijk toekomstige baas.
De reden waarom er nog geen voorstel ligt is omdat 1 van de 2 mensen die daarover moeten beslissen ziek thuis in bed ligt.
Mogelijk toekomstige baas hoopt dat desbetreffende persoon maandag weer aanwezig is zodat dan spijkers met koppen kunnen worden geslagen.
Ik heb nog nooit op een normale manier een baan gekregen maar dit slaat werkelijk alles, een tweede kandidaat die uit het niets opduikt, een telefoon die crasht en nu een ziek directielid.

Help vooral mee om te bedenken wat er nu nog meer "fout" zal kunnen gaan. Dan kan ik mij daar op voorbereiden.

Jaarlijkse pannenkoekendag

Vandaag is het 30 november en is het jaarlijkse pannenkoekendag in Huize Stuiterbolletje. In prinipe is het de enige dag in het jaar dat er pannenkoeken gebakken worden of Man moet ineens bedenken dat hij pannenkoeken voor zijn verjaardag wil. Dan maak ik een uitzondering en sta ik 2x achter het fornuis.

Zelf heb ik een hekel aan pannenkoeken. Ik heb er dan ook geen prettige herinneringen aan. Na de eerste hartinfarct van mijn vader besloot mijn moeder dat het geen gek idee was om in haar eigen levensonderhoud te kunnen voorzien en ging ze naar de Sociale Academie. Broer en ik waren nog te jong om zonder oppas de dag door te komen dus kregen we een oppasoma.

De bedoeling was dat Oppasoma (ik heb tot aan haar dood contact met haar gehad) ons van warm eten zou voorzien. Helaas kwam haar manier van koken niet overeen met hoe Broer en ik het gewend waren dus het idee was aardig, de uitvoering niet. Uiteindelijk werd besloten dat we op die dag pannenkoeken zouden eten. Dus elke maandag (tenminste in mijn herinnering) aten we tussen de middag pannenkoeken. Al snel waren veel vriendinnetjes jaloers want hun leek dat ook wel wat. Ik weet inmiddels uit ervaring dat het lang niet zo leuk en lekker was als het klonk en 6 jaar is ook wel een hele lange periode om 1x per week pannenkoeken te eten. Ze waren dik, ze hadden klontjes en ik vraag me nog steeds regelmatig af of ze, door hun dikte, wel echt gaar waren. Mijn afkeer tegen pannenkoeken was geboren.

Man is echter heel erg verzot op pannenkoeken. Ik kan hem geen groter plezier doen dan met een grote kom beslag achter het fornuis te gaan staan of voor te stellen naar een pannenkoekenrestaurant te gaan. Buurvrouw houdt ook veel van pannenkoeken maar voor Buurman hoeft het ook niet. Dus als ik pannenkoeken bakte en er bleef over, dan gingen die naar Buurvrouw die er erg blij mee was.

Een paar jaar geleden was Buurvrouw jarig en kon ik geen cadeautje verzinnen. Ineens schoten de pannenkoeken door mijn hoofd en nu is het inmiddels traditie. Buurvrouw krijgt op haar verjaardag pannenkoeken als cadeautje. En omdat het niet de moeite loont beslag te maken voor 3 tot 4 pannenkoeken heeft Man ook altijd geluk. Buurvrouw de helft en Man de andere helft. Iedereen blij en ik ben er voor een jaar weer vanaf.

Van alles en nog wat

Allereerst hartelijk bedankt voor de felicitaties. Voor mijzelf voelt het nog niet als echt. Het ging allemaal zo raar dat ik er pas in geloof als ik een handtekening heb gezet. Inmiddels begin ik te snappen hoe mogelijk toekomstige baas in elkaar zit, namelijk dat zijn daadkracht en voortvarendheid niet overeenkomen met hoe het in de werkelijkheid gaat. Het verbaast me dan ook niet dat ik gisteren geen salarisvoorstel heb gekregen. Ik hoop alleen niet dat het inhoudt dat er weer een kink in de kabel is gekomen.
Iemand schreef dat het niet gemakkelijk is om werk te vinden als je boven de 45 bent. Dat was waar ik vanuit ging bij mijn zoektocht naar een baan: crisis, vrouw, ouder dan 45 en een gat van 2 jaar op mijn CV. Daar bovenop de luxe dat ik in mijn hele werkzame leven nog nooit een normale sollicitatieprocedure heb doorlopen. Ik werd altijd benaderd of ik ergens wilde komen werken. Mijn laatste baan ging zelfs via de onderhoudsmonteur van de CV-ketel. Ik had geen idee wat er bij het zoeken en vinden van een baan komt kijken, behalve dat je heel veel moet netwerken. Ik besef dan ook dat ik heel veel geluk heb gehad (als alles tenminste doorgaat). Aan de andere kant kom ik in een branche terecht die zeer crisisgevoelig is. Het hangt van de inzet van mogelijk toekomstige baas af of ik lang een baan heb of niet.
Een groot voordeel voor mij is dat ik iets kan waar veel vraag naar is maar waaraan ik een bloedhekel heb om het te doen. Als het water echt tot aan mijn lippen zou staan, kan ik altijd een bordje in de tuin zetten, visitekaartjes laten maken en mijn netwerk in gang zetten. Ik heb hooguit een kleine bijscholing nodig om mijn kennis weer actueel te krijgen. Ik zal er alleen niet gelukkig van worden maar als de financiële nood hoog zou zijn, is dat misschien bijzaak.

De feestdagen naderen en ik zie overal weer die leuke huisjes opduiken. Ik ben niet van de frutsels en versieringen. Het wordt nooit zo mooi als het plaatje in mijn hoofd of tijdschrift eruit ziet. Ik snap technisch helemaal hoe ik het moet doen maar op ontwerpgebied schiet ik schromelijk tekort. Een voordeel is wel dat ik minder tijd kwijt ben met schoonmaken (als ik dat al doe). Maar die verlichte kersthuisjes (evenals volledig aangeklede modeltrein-landschappen) hebben wel een enorme aantrekkingskracht op mij, zeker als de winkel zijn best heeft gedaan een vitrine te maken met boompjes, sneeuw en een ijsvloer. Dan zie ik al helemaal voor me hoe ik elk jaar thuis op een tafel een mooi wintertafereel maak om de donkere dagen in december gezelliger te maken. Alleen zijn die kersthuisjes wel heel erg duur en voor een leuk geheel heb je wel een aantal nodig. Nu stond laatst in een damesblad een site van iemand die workshops geeft in het maken van kersthuisjes, kersthuis.com. De foto's van de huisjes die op de site staan, zijn echt hartstikke leuk.

Het eerste wat ik zag toen ik op de site keek, was dat je een boek kunt bestellen waarin staat hoe je zelf een kersthuis kunt maken. Dat is veel goedkoper dan huisjes kopen en waarschijnlijk ook nog eens leuker om te doen ook. En dan begint het al helemaal te kriebelen bij mij. Ik weet dat ik technisch genoeg ben om het basishuis volledig aan te passen aan andere uitvoeringen. Het verzinnen van een andere gevel, een ander raam of zelfs een ander model is voor mij niet moeilijk als ik eenmaal de basis in mijn vingers heb. Wat voor mij wel moeilijk is, is ervoor zorgen dat het huisje met verf en details ook echt een leuk huisje wordt. De kans is groot dat het (natuurlijk en zoals altijd) net niet wordt hoe ik het voor ogen zie. Wat het er niet beter op maakt, is dat mijn hele omgeving mijn creaties meestal wel heel geslaagd vindt. Het zit dus vooral in mijn eigen hoofd. En nu twijfel ik of ik het boek aan zal schaffen en met de feestdagen ga zitten fröbelen aan een kersthuis of dat ik het toch maar zal laten.

Over het OCPD/Asperger-verhaal kom ik binnenkort nog terug. Net zoals ik ook een tijdje geleden geschreven heb dat ik uit zou leggen wat ik in mijn relatie met Man af heb moeten leren. Er is 1 ding dat ik op dat gebied wel even recht moet zetten.
Enige tijd geleden heb ik geschreven over waarom ik (voor voorlopig) bij Man bleef. Dat was vooral een financiële reden. Iemand reageerde daarop met dat het in zijn/haar beleving niet de echte reden was waarom ik bleef waar ik zat. Op dat moment kon ik geen andere reden bedenken. Dat was een verkeerde inschatting van mijn kant. Onlangs is in een gesprek met Coach namelijk duidelijk geworden dat ik, ondanks alles en hoe moeilijk het soms ook is, nog steeds heel veel van Man hou. Ik weet niet of dat voor de toekomst voldoende is, maar voor voorlopig is da( genoeg.

Net zover als vorige week

In mijn vorige bericht schreef ik dat ik in mijn hoofd haalde dat mogelijk toekomstige baas van zijn telefoon was beroofd. Dat bleek niet het geval, de telefoon was gecrasht en het geheugen bleek permanent beschadigd dus hij was alle nummers en voicemails kwijt. Mijn CV met telefoonnummers lag bij het moederbedrijf, hij kon mij niet bereiken. Toch maar goed dat ik zondagnacht besloot een mail naar hem te sturen met daarin ook mijn telefoonnummer.

Het was niet gelukt kandidate 2 nog vorige week op gesprek te laten komen, ze kwam gistermiddag. Ik mocht nog even langer in spanning zitten. Na dat gesprek stond mogelijk toekomstige baas voor de volgende keuze:
Kandidate 2: goede kennis van de branche, geschikt voor het werk wat nu gedaan moet worden maar niet de capaciteiten om door te groeien (daar kun je tegen die tijd een ander voor zoeken), gebonden aan vaste werktijden.
Ik: absoluut geen branchekennis, overgekwalificeerd voor het werk wat nu gedaan moet worden maar wel de capaciteiten om het bedrijf te laten groeien, flexibel in werktijden.
Uiteindelijk hebben de werktijden de doorslag gegeven en heeft mogelijk toekomstige baas voor mij gekozen.
Net als vorige week om deze tijd zit ik nu te wachten op een salarisvoorstel, werktijden en dergelijke en als dat rond is mag ik met ingang van 1 januari aan de slag. Kennelijk is er ineens niet zoveel haast meer. Eerst nog zo snel mogelijk aan de slag en nu "pas" 1 januari. Ik ben er nog niet maar het ziet er in ieder geval wel positief uit. Mogelijk toekomstige baas wil mij, ik wil mogelijk toekomstige baas en nu moet het moederbedrijf ervoor zorgen dat dat ook gaat lukken.

Nu dit hele baangedoe weer duidelijk is, kan ik mij bezig houden met iets anders wat ook de afgelopen 3 weken speelde (ik snap niet waarom alles constant tegelijk moet komen). In 2009 is bij Man de diagnose OCPD gesteld en nu, 3 jaar verder, beginnen de deskundigen te twijfelen of die diagnose wel correct is. Ze zitten nu toch meer te denken aan Asperger. Iets wat Coach en ik 3 jaar geleden al hadden geroepen. Op aanraden van Coach heb ik het boek "Een Aspergerrelatie" van Gisela en Chistopher Slater-Walker gelezen en de siuaties uit het boek zouden grappig zijn als de werkelijkheid niet zo triest was. Omdat Man zeer langzaam leest, lees ik het boek per 2 hoofdstukken aan Man voor en hij herkent er veel in. Hij herkent er meer in dan in de artikelen die er over OCPD zijn verschenen.
Ik weet niet waarom ik me zo druk maak over het opgeplakte etiketje. Of het nu Asperger is of OCPD, het gedrag van Man zal er niet door veranderen. Ik zal nog steeds regelmatig van frustratie tegen het plafond zitten. Maar op de een of andere manier voelt Asperger beter dan OCPD, misschien omdat daar meer over bekend is en ik daardoor het gevoel heb er niet alleen voor te staan.

Dit is heel raar

Afgelopen woensdag had mogelijk toekomstige baas gezegd dat hij uiterlijk vrijdag zou laten weten of ik de baan gekregen had want hij wilde dat er maandag iemand ging beginnen. De spanning steeg tot bijna ondraaglijke hoogte en ik vraag me nog steeds af of ik wel leuk gezelschap voor mijn vriendin was. Een vriendin wilde wel een jas van mij overnemen in ruil voor een etentje, en dat etentje was vrijdag. Voor mij was het in ieder geval fijn dat ik tegen iemand aan kon "zeuren" en dat ik niet in mijn eentje naar de telefoon zat te staren.
Tegen 17.45 uur, in overleg met Vriendin, gebeld en een berichtje op de voicemail achter gelaten. Verder geen bericht meer ontvangen en niks meer gehoord.

Zowel mijn loopbaandviseur als ik hadden de indruk dat mogelijk toekomstige baas een integer iemand is die voor moeilijke gesprekken niet wegloopt. Als hij niet voor mij zou kiezen maar voor die andere vrouw dan ben ik ervan overtuigd dat hij mij dat gewoon zou zeggen in plaats van niks meer van zich te laten horen. Er moet dus iets anders aan de hand zijn of loopbaanadviseur en ik hebben ons enorm vergist. Ik wil best toegeven dat ik mij in mensen kan vergissen (ik heb de neiging om mensen het voordeel van de twijfel te geven) maar ik geloof wel dat mijn loopbaanadviseur een goede mensenkennis heeft.

Dus ik pieker mij suf wat de reden kan zijn waarom mogelijk toekomstige baas niets meer van zich heeft laten horen en dan is een grote portie fantasie geen handige eigenschap. In het meest gunstige geval is hij van zijn telefoon beroofd en in het meest ongunstige geval is hij met de auto in de sloot beland en ligt hij nu in het ziekehuis. De praktijk zal vast anders zijn en dan zal ik vast vinden dat hij mij, uit fatsoen, even een sms-je had moeten sturen. Ik weet wel dat ik op dit moment dat hele baanzoekgebeuren meer dan spuugzat ben.

Nog langer wachten (update)

Hierbij de sollicitatie-update. De vergadering die vanmorgen plaats zou vinden en waarbij mijn aanstelling besproken zou worden, was naar de middag verplaatst vandaar dat het zo lang duurde voordat ik een reactie kreeg.

Mogelijk toekomstige baas heeft erdoor gekregen dat hij iemand aan mag nemen. Dat is het positieve nieuws. Wat minder is, is dat zijn baas vergeten was te melden dat iemand binnen het bedrijf voorrangsbehandeling zou krijgen. Deze vrouw is daar onlangs ontslagen wegens te weinig werk en haar was beloofd dat, als er binnen het concern een plek vrij zou komen, dat zij dan op gesprek mocht. Mogelijk toekomstige baas is dus verplicht met haar een gesprek te voeren. Hij heeft daarbij als voorwaarde gesteld dat dat gesprek deze week plaats moet vinden zodat de zaak uiterlijk vrijdag afgerond is en iemand maandag kan beginnen.
Als ik mazzel heb, reageert die vrouw niet op tijd op het verzoek contact op te nemen met mogelijk toekomstige baas. En als ze dat wel doet, dan hoop ik heel erg dat ze niet aan mij kan tippen. Als ze wel aan mij kan tippen, heb ik een probleem want dan is mogelijk toekomstige baas verplicht haar aan te nemen en vis ik naast het net.

Ik weet dus nog steeds niets zeker, behalve dat er iemand aangenomen mag worden. Ik word gek van dat afwachten!!

Even slikken

In deze tassen zitten al mijn winterkleren inclusief schoenen

Op dit moment zit ik van de zenuwen zo'n beetje aan het plafond omdat ik vandaag het telefoontje kan verwachten of ik mag komen of niet. Als ik over een uur nog niks gehoord heb, bel ik zelf. Inmiddels twijfel ik over het gesprek van maandag en ben ik bang dat het weer een wassen neus blijkt te zijn. Maar als het dat niet is, moet ik goed beslagen ten ijs komen en daar horen redelijk representatieve kleren bij. Gezien de werkplek geen mantelpakjes en hakken maar wel netjes.

Persoonlijk ben ik niet zo goed in mijzelf leuk kleden en als mijn kleren heel zijn en zonder al te veel opvallende vlekken, ben ik heel tevreden.En van het gebruik van accessoires heb ik al helemaal geen verstand. Ik ben bang dat deze manier van naar kleding kijken niet leidt tot er representatief uitzien en dat is voor mijn werk wel een vereiste. Gelukkig heb ik een buurvrouw die daar meer kijk op heeft dan ik. Dus gisteravond propte ik al mijn winterkleren en de schoenen die ik deze winter draag (vanwege mijn ontstoken hakken heb ik deze winter 1 paar schoenen en 1 paar lage laarsjes) in de tassen die op de foto staan en liep naar het huis naast ons.

Buurvrouw ziet dingen die ik niet zie, zoals kleine versleten plekken op een corduroybroek van 4 jaar oud en of een shirtje qua kleur flets is of niet. Daarnaast is ze heel goed in het samenstellen van setjes en, ook niet onbelangrijk, ze is in staat zich in mijn stijl van kleden te verplaatsen. Eerst werden de kleren aan een kwaliteitsonderzoek onderworpen. Toen viel al 1,5 zak af als niet geschikt om te dragen naar het werk want te oud, te vaal of de kat had erin gehangen (en die is al een jaar of 3 dood). Vervolgens waren er een aantal kledingstukken die als enkeling buiten de boot vielen bij het samenstellen van setjes omdat de kleur nergens bij paste of dat het misschien toch meer een zomerkledingstuk dan een winterkledingstuk is.

Uiteindelijk bleef voor werk maar 1 tas over en is mijn huiswerk duidelijk. Van mijn eerst verdiende salaris (wanneer dan ook) zal ik snel naar de winkel moeten om mijn kleding aan te vullen. Vooral de hoeveelheid shirtjes laat dik te wensen over. Gelukkig heb ik van Buurvrouw een boodschappenlijstje meegekregen. Maar aan de andere kant heb ik door de stapel kleding "niet meer geschikt voor werk" wel weer een stapeltje reservekleren die ik op een doordeweekse niet-werkdag snel even aan kan trekken. Want die stapel was inmiddels tot een dramatisch minimum geslonken.

Het betere "jatwerk"

Vorige week las ik het blog van Mevrouw Op de bank
Zij had van haar man een heel leuk cadeautje gekregen. Af en toe ben ik hebberig en ik wou dat ook. Vrijdag tijdens het doen van de boodschappen de bijbehorende pot pindakaas gekocht en daarna Man lief aangekeken: Kijk eens wat voor iets leuks ik op internet gezien heb! Zaterdagmorgen liep Man bij mijn opstaan al met planken door de tuin richting garage en een paar uur later had ik er ook 1, opgehangen en wel. De vogels hebben dezelfde dag hun luxe voedergelegenheid gevonden en inmiddels is de pot pindakaas al half leeg. Vanuit de keukentafel heb ik er perfect zicht op.
Man van Mevrouw Op de bank: namens de vogels bij ons in de tuin, hartelijk bedankt voor het lieve cadeautje aan uw vrouw.

Bijna zeker

Vanmorgen parkeerde ik mijn autootje bij de bouwkeet voor mijn sollicitatiegesprek. Bij binnenkomst zaten zo'n 5 mannen aan een tafel aan de koffie. Ik nam met mogelijk toekomstige baas aan een witte plastic tuintafel plaats die in een ruimte ernaast was neergezet. 2,5 uur later stond ik weer buiten en was het vooral mogelijk toekomstige baas die aan het woord was geweest. Eigenlijk had hij vorige week na het telefoongesprek al besloten dat ik de perfecte kandidaat was en ging het er nu vooral om of ik het in een bouwkeet met in totaal 2 mannen zag zitten. Met mij erbij zijn we met z'n drieën dus ik heb geen idee wie die overige mannen waren die aan de tafel zaten toen ik binnenkwam.

Mogelijk toekomstige baas heeft grote plannen met het bedrijf wat hoognodig geprofessionaliseerd moet worden en wat moet groeien. Hij is ervan overtuigd dat ik de juiste persoon ben om die groei mee te realiseren en uiteindelijk is het de bedoeling dat er zoveel groei komt dat ik mijn eigen "bedrijfje" binnen het bedrijf ga krijgen. Met andere woorden, er zal een moment komen dat ik voor een onderdeel van het bedrijf baas zal zijn. Voor zover er nog twijfels waren of ik mij na een jaar of 3 zou vervelen, dan was dat wel weggenomen. Dus afgezien van een gebrek aan collega's en het werken aan een plastic tuintafel, zie ik het wel zitten.

Woensdagmorgen heeft mogelijk toekomstige baas een gesprek met zijn baas en dan wil hij mijn aanstelling erdoor jagen met een passend salaris. Hij voorziet daarin geen problemen en hij verwacht dat ik komende maandag kan beginnen. Hij doet niet moeilijk over vrij vragen als mijn inzet optimaal is. Dus ik kan rustig nog dingen voor mijn tante regelen als dat nodig zou zijn en de week vakantie met mijn verjaardag was ook geen probleem.
Maandag beginnen geeft mij de mogelijkheid mijn huishouden om te bouwen naar een "we werken allebei fulltime"-situatie en de nodige aankopen te doen. Een werktas zou bijvoorbeeld wel heel erg handig zijn.

Twijfels zijn er nog steeds. Voor deze baan moest direct beslist worden terwijl ik best wat vergelijkingsmateriaal had willen hebben. Aan de andere kant past dit ook wel heel erg bij mij. Feitelijk ben ik eigen baas en beslis ik zelf hoe ik mijn werk indeel en ben ik niet aan strakke regels en protocollen gebonden. Woensdag heb ik een gesprek met mijn loopbaanadviseur en dan gaan we het allemaal even op een rijtje zetten. En natuurlijk krijg ik woensdag een telefoontje van mijn mogelijk toekomstige baas en krijg ik mijn salarisvoorstel te horen en of ik defiitief maandag mag beginnen.

Twijfels

Afgelopen dinsdag belde mijn loopbaanadviseur met de mededeling dat hij woensdag een gesprek had bij een bedrijf en of ik eventueel bij dat bedrijf zou willen werken. Na een blik op de site van dat bedrijf zag ik dat wel zitten. Woensdag, na afloop van dat gesprek, belde mijn loopbaandaviseur op. Van de mogelijke kandidaten was ik eigenlijk de enige die deze baan aan zou kunnen. Ik kreeg extra informatie en het werd steeds leuker. Mijn telefoontje om een afspraak voor een sollicitatiegesprek werd verwacht, dus gebeld en een afspraak voor maandagmorgen gemaakt. Het telefoongesprek met mijn mogelijk toekomstige baas was prettig en humorvol. Ik zag het helemaal zitten, behalve dan het salarisgedoe.

Ondertussen blijf ik trouw aan de gemaakte afspraak met mijn loopbaandaviseur: hoeveel kans je ook maakt om ergens aangenomen te worden, totdat het zeker is moet je gewoon door blijven zoeken. Dus kwam donderdag een telefoontje van een uitzendbureau of ik geïnteresseerd zou zijn om voor een groot bedrijf de afdeling Frankrijk, Luxemburg en België te komen versterken. En vrijdag kreeg ik een telefoontje van een ander uitzendbureau of ze me anoniem mochten voordragen bij een bedrijf waarvan ze zeker wisten dat ik mij daar erg prettig zou voelen maar alles ging voorlopig nog onder strikte geheimhouding.

De aanvankelijke euforie en enthousiasme voor de baan waar ik maandag op gesprek mag, sloeg een beetje om naar: is dit een verstandige keuze? Uitgaande van crisis, is het natuurlijk een soort van luxe-probleem dat ik mogelijk in de race ben voor 3 banen. Alle 3 mogelijkheden hebben hun voors en tegens. En dat was het begin van het onstaan van de twijfels. Zaterdag op weg naar een etentje bij vrienden, zijn Man en ik langs mijn potentiële werkplek gereden. Oké, het was aan het einde van de middag en vies mistig weer, maar ik kreeg accuut de neiging om, net als vroeger de kladderkatjes, met bussen verf te smijten om de boel op te vrolijken. Is dit een plek waar ik, waarschijnlijk voor een groot deel in mijn eentje, mijn werk wil doen? Daarbij lijkt het bedrijf qua bezetting veel kleiner dan ik had gedacht. En toen sloeg de twijferl in alle hevigheid toe.

Het is in het algemeen al heel moeilijk om werk te vinden en als ik parttime zou willen werken, dan kan ik het helemaal schudden. Ik moet dus fulltime gaan werken en ik neem daardoor, qua gezondheid, een enorme gok. Fulltime werk in een baan die mij op het lijf geschreven is, zal minder energie vragen dan een baan die deels bij mij past.
Voor wat betreft de baan waar ik maandag op gesprek ga, weet ik uit ervaring dat de branche en het werk wat van mij verwacht wordt, perfect bij mij passen. Het telefoongesprek met mijn mogelijke baas voelde goed en wat ik over hem gehoord heb via mijn loopbaanadviseur, maakt dat ik denk dat ik wel respect voor hem kan hebben (voor mij een absolute voorwaarde om voor iemand te kunnen werken). Maar ik weet ook dat ik na hooguit 3 jaar het daar wel gezien heb en dat er geen mogelijkheden zijn om binnen het bedrijf verder te groeien. En ik weet niet of ik gelukkig ga worden in een grauwe, grijze bouwkeet. Aan de andere kant ben ik voor deze baan uitgenodigd voor een gesprek en bij die andere mogelijkheden is nog niks zeker. Nee zeggen kan dus inhouden dat ik uiteindelijk met lege handen sta. Allemaal zaken die ik maandag moet gaan bespreken in het gesprek. Maar ik vind het wel heel erg moeilijk.

Waarom zo geheimzinnig?

Ik ben weer in de race voor een baan en deze keer ben ik, weer als enige kandidaat, zover dat ik "op zicht" mag komen. Maandagmorgen is het zover en als het klikt kan het best zo zijn dat de rest van die dag als eerste werkdag geldt. Anders wordt het donderdag.
Dat houdt ook in dat de kans groot is dat het eerste gesprek ook al salarisonderhandelingen met zich meebrengt. En dat is waar het ingewikkeld wordt.

Bij de vorige baankans was het bedrijf van mijn broer de bemiddelaar. Meestal is het zo dat de bemiddelaar voor zijn bemiddeling 2 tot 3 keer het bedongen salaris in rekening brengt. Mijn broer zou dus op grond van mijn bedongen salaris een factuur sturen. Normaal gesproken ga ik met de " salarisvraag" naar mijn broer maar dat zou nu niet mogelijk zijn geweest. Dan is namelijk sprake van een heel rare belangenverstrengeling. Gelukkig heb ik een loopbaanasviseur en had ik met hem die vraag kunnen bespreken. Ik heb voor die baan trouwens nog steeds geen definitief nee.
Bij deze baan is het mijn loopbaanadviseur die de bemiddelaar is, dus nu verdient hij eraan als ik die baan krijg. Hier geldt dezelfde mogelijke belangenverstrengeling, zijn verdiensten zijn afhankelijk van mijn bedongen salaris, dus houdt mijn loopbaanasviseur zich op dit moment op de vlakte als ik vraag naar een salarisindicatie. Omdat het gaat om een vacature die het liefste een week geleden al vervuld had moeten zijn en ik per direct beschikbaar ben, moet ik bij het eerste gesprek, indien nodig, een salarisindicatie paraat hebben. Een mail naar mijn broer leverde het volgende antwoord op: neem maar het bedrag wat je bij je laatste werkgever verdiende. Hè??

Voor zover het de lezers van dit blog nog niet duidelijk is, hoeveel ik verdien maakt mij eigenlijk niet zoveel uit en het heeft mij ook nog nooit geboeid. Zolang het gevoelsmatig in verhouding staat tot mijn arbeidsvreugde en mijn capaciteiten ben ik heel tevreden. Soms vind ik de secundaire arbeidsvoorwaarden en werkomgeving zelfs belangrijker dan hoeveel geld ik verdien. En onthouden hoeveel ik ooit ergens verdiend heb, vind ik nog zinlozer. In die zin is de salarisvraag de meest vervelende vraag die ik krijgen kan.
Maar als mijn broer zegt dat ik aan de hand van wat ik bij mijn vorige baas verdiende een reëel bedrag ga noemen, dan ga ik op zoek naar hoeveel dat was. Loonstroken heb ik niet meer, die gaan na ontvangst van de jaaropgave direct de prullenbak in. Daarnaast werkte ik niet elke week hetzelfde aantal uren, dus proberen van een nettobedrag een brutobedrag te maken zou geen goed beeld opleveren. Gelukkig bedacht ik ineens dat ik een tijdje terug in een doos mijn contract tegen was gekomen. En ja, daar stond een salaris op. Een kleine rekensom om van 13 perioden naar 12 maanden te komen en ik had een bedrag. Dit bedrag heb ik doorgemaild naar mijn broer voor controle en nu maar wachten op zijn antwoord.

Elke keer als ik hulp vraag voor een salarisindicatie wordt er geheimzinnig gedaan. Niemand heeft het lef om een bedrag te roepen, of 2 bedragen waarbinnen je dan uit zou moeten komen, zelf niet de deskundigen die dagelijks in de banenbranche werken. Soms verlang ik naar de tijd dat een baas tijdens het gesprek zei wat het salaris was en waar je akkoord mee kon gaan of niet (met een kleine onderhandelingsmarge). Het leven zou er een stuk eenvoudiger door worden.

PS: ik besef dat ik nu zelf ook geen bedrag noem. Dat doe ik niet omdat ik dat niet zou willen maar een salaris is afhankelijk van de functie en branche. Omdat ik (in ieder geval nu) nog niks over het soort werk en branche kan vertellen heeft het noemen van een bedrag geen enkele zin.

Zal ik het nog een keer proberen?

Bij alle sollicitaties tot nu toe is een goede spreek- en schrijfvaardigheid in het Engels en Duits een vereiste. Ik heb nooit geweten dat er bij ons in Noord-Nederland zoveel op Duitsland georiënteerde bedrijven zitten. Er zijn zelfs bedrijven die 3-talig werkzaam zijn, dan komt het Frans er ook bij. Tijdens mijn tocht kreeg ik van diverse kanten complimenten voor mijn Franse en Duitse spreekvaardigheid dus ik weet dat ik mij, qua taalvaardigheid, wel door een mogelijke sollicitatie heen bluf. Toch voelt het niet helemaal lekker en dan met name mijn schrijfvaardigheid.

Ik was van plan om langzaamaan mijn in 2010 gestarte opleiding Frans weer op te pakken zodat ik in juni volgend jaar mijn eerste diploma kan halen. Dat heb ik ook netjes op mijn CV vermeld. Vanmorgen heb ik besloten mijn opleiding Frans tijdelijk in de ijskast te zetten en mij te storten op een spoedcursus Zakelijk Duits. Met 3 jaar Duits op het VWO, in combinatie met een goed ontwikkeld taalgevoel, kom ik een heel eind maar om nu te zeggen dat ik mij zeker voel als ik het Duits (of Frans) een brief moet schrijven, nee.
Ik stel zelfs het schrijven van mails naar mensen die ik onderweg op mijn tocht ontmoet heb uit omdat ik mij onzeker voel over mijn gebruik van de Duitse (en Franse) taal. Dat is jammer omdat ik op die manier leuke contacten misloop.

Om verder over mijn schrijfangst in een vreemde taal heen te komen, zat ik ineens te denken aan vroeger. Ik ben ooit 2x voor een jaar lid geweest van een internationale penvrienden organisatie. Even gezocht op internet en ze bestaan nog steeds. Het is natuurlijk een hele goede oefening om regelmatig in die talen te schrijven die ik moet leren en omdat via een penvriendin te doen, maakt het een stuk aangenamer. In tegenstelling tot de vorige 2 keren, ben ik een stuk volwassener en heb ik meer levenservaring. Ik zal bijvoorbeeld niet meer kiezen voor een gemengde lijst met adressen maar nu alleen nog maar voor "vriendinnen" gaan. Aan de andere kant blijft de onzekerheid of ik in staat ben mijzelf schriftelijk uit te drukken in een voor mij vreemde taal en of ik wel interessant genoeg ben om op regelmatige basis mee te schrijven.

Het principe is heel simpel. Je meldt je aan en je krijgt, op basis van de door jou aangeven voorkeuren, een lijst met 14 namen waar je een brief heen kunt sturen. In het jaar van deelname komt jouw naam ook 14 keer op een lijst naar iemand anders te staan. Je bepaalt zelf naar wie je een brief schrijft en hoe je op een ontvangen brief reageert. Verder is het eigenlijk net zo als in het gewone leven. Je komt mensen tegen met wie het klikt en daar loop je dan een stukje van je leven mee op en als het niet klikt dan scheiden de wegen zich direct weer. Ik weet nog van de vorige keren dat het heel spannend is om naar de brievenbus te gaan om te zien of er een buitenlandse brief in ligt. Maar mijn schrijfangst maakt de drempel wel hoog. Misschien is het net als met de sokken en moet het in mijn ogen te perfect zijn.

Dit past meer bij mij

Kennelijk ben ik niet de enige die (af en toe) moeite heeft met de huidige digitale wereld. En voordat ik capaciteiten toegedicht krijg die ik niet heb: ik ben goed in het leren van het trucje en zolang de manier waarop ik het trucje toe moet passen niet wijzigd, kom ik een heel eind. PS: de foto's hadden onderaan de tekst gemoeten en er niet tussenin!!

Het elektrische gedeeltde van het strijkijzer. In de overdracht van snoer naar zool zit het probleem.

Dit was nog maar het begin. Inmiddels liggen er meer onderdelen op tafel.

Er moest nog ergens een schroefje zijn om verder te kunnen demonteren en die zat bij de vulopening voor het water.



De zool en het waterreservoir die dus van elkaar moeten. Maar het ziet er goed uit voor een 30 jaar oud strijkijzer.

Als tegenstrijdigheid ben ik ondertussen verzot op technische dingen. Zodra er vroeger iets stuk ging, zat ik met schroevendraaiers de boel uit elkaar te halen. In werksituaties was ik altijd degene die stekkerdozen in elkaar draaide, computers aansloot en indien nodig, computers demonteerde. En als student was ik de enige vrouw in het studentenhuis met een degelijke en goed gevulde gereedschapskist. Sterker nog, het gebeurt regelmatig dat ik gereedschap mis omdat Man mijn gereedschap net iets beter vindt dan het zijne (en hij heeft een hele garage vol!).

Ik was dan ook best blij dat er vanmorgen een briefje op tafel lag met de mededeling dat het strijkijzer kapot was. Strijken is toch al niet mijn hobby en het strijkijzer is minstens 30 jaar oud, dus het was te verwachten dat een keer het einde daar zou zijn. Voor reserve hebben we een nog ouder exemplaar dus we zitten niet zonder. Een kapot strijkijzer van die leeftijd mag gesloopt. Lukt het om te ontdekken waarom hij niet meer werkt en is dat te repareren dan is dat mooi meegenomen. Lukt het niet dan is er geen man overboord en gaan we alsnog op zoek naar een vervangend exemplaar.

Inmiddels ligt de tafel bezaaid met schroeven, moeren, ringetjes en andere onderdelen. Behalve een hoop stof, ziet het strijkijzer er nog goed uit voor zijn leeftijd. De kalkaanslag lijkt minimaal te zijn (het is een stoomstrijkijzer). Ik heb al geconstateerd dat het niet aan het snoer ligt. Dat zou ook wel een beetje raar zijn want dat hadden we een paar jaar geleden al vervangen. Er is dus iets wat maakt dat de stroom aan het einde van de stekker niet verder het apparaat in gaat. Dat iets bevindt zich op de zool, onder het waterreservoir. En nu houdt voor voorlopig mijn ontdekking van de stijkijzer op. Ik heb alle schroeven die los konden losgemaakt maar geen enkele blijkt verantwoordelijk te zijn voor de bevestiging van het reservoir op de zool. Op internet heb ik geen plaatjes of filmpjes kunnen vinden over het repareren van een strijkijzer en het demonteren van het reservoir. Misschien dat Man een idee heeft want ik ben inmiddels wel benieuwd wat er verder nog aan dingetjes op en aan het strijkijzer zitten. En mocht een bloglezer een tip hebben hoe ik de boel kan demonteren, dan hou ik mij aanbevolen.

Hierbij een aantal foto's van de demontagewerkzaamheden om wat meer duidelijkheid te verschaffen. En wie weet waarom mijn foto's ineens tussen de tekst staan in plaats van hieronder mag het ook zeggen. Ik had de cursor aan het einde van mijn tekst staan voordat ik op het foto-icoontje klikte.

Zo vreselijk niet mijn manier

Afgelopen maandag had ik een gesprek met de loopbaanadviseur. We hebben toen het voorstel naar het bedrijf wat twijfelt gemaakt en ik kreeg soort van op mijn kop. Hoe leuk een vacature ook is en hoe veel kans ik ook zou maken om die baan te krijgen, het mag geen reden zijn om ondertussen niet verder te zoeken en verder te solliciteren. Eigenlijk wist ik dat wel maar ik ben dan ook bang dat ik mijn droombaan misloop omdat een ander bedrijf dan net even sneller reageert dan het bedrijf met de droombaan.
Tot nu toe heeft het bedrijf met de droombaan helemaal niets van zich laten horen, ook niet op mijn voorstel. Dus dat zal hem wel niet worden en dan was het misschien toch handiger geweest als ik in die week ook nog enthousiast verder had gezocht.

In mijn geval komt dat vooral neer op inschrijven bij diverse banensites, zoeken op internet en solliciteren via internet. En ik merk dat ik daar niet goed in ben. Sterker nog, het is de manier om mij tot bijna paniek te drijven omdat ik geen idee heb wat van mij verlangd wordt en hoe ik dingen in moet vullen. Bovendien ken ik de regels voor online solliciteren niet. Ik snap dan ook niet of ik wel of niet een korte motivatie bij mijn sollicitatie moet doen en wat ik in moet vullen als er om een functiebeschrijving voor mijzelf wordt gevraagd. Het is mij dan niet duidelijk of het gaat om een algemene omschrijving die gevraagd wordt omdat ik mij inschrijf of dat die omschrijving specifiek op de vacature slaat waarop ik aan het solliciteren ben.

Het is in ieder geval wel een goede les in het ontdekken dat internet niet altijd een betrouwbaar medium is en dat niet iedereen even zorgvuldig met gegevens omgaat. Banen die op een verzamelsite van uitzendbureaus staan vermeld hoeven in de praktijk niet meer bij het desbetreffende uitzendbureau open te staan. En ook uitzendbureaus zelf zijn niet altijd even zorgvuldig. Dan staat de vacature nog open op de site terwijl de gesprekken al in een afrondende fase zitten.

Toen ik geboren werd moest de eerste computer volgens mij nog uitgevonden worden en internet bestond toen nog helemaal niet. Nu is internet niet meer weg te denken uit het dagelijkse leven en ook steeds meer vacatures worden via de online-manier vervuld. Ik merk dat dit een manier van werken is die ik moeilijk vind. Het werkt op een manier die ik niet snap of, beter gezegd, waar ik geen gevoel bij heb. Ja, ik kan met een computer werken. Het lukt mij om een brief te maken die qua layout er niet slecht uit ziet. Ik kan een spreadsheet maken die alle berekeningen maakt die ik voor mijn huishoudboekje nodig heb. Maar ik weet ook dat ik lang niet alle mogelijkeden en trucjes in mijn vingers heb die het werken met dat soort programma's een stuk gemakkelijker maken. En dan heb ik het maar niet over het maken van een presentatie op de computer of het beheren van een database. Dat zijn dingen die ik nog nooit heb gedaan en waarvan ik niet zou weten hoe ik het voor elkaar zou moeten krijgen.

Er zijn momenten dat ik mij een halve digibeet voel. En tot op heden kon ik daar best wel mee leven. Mijn vaardigheden op de computer, inclusief het gebruik van internet, waren voldoende voor de dingen die ik nodig had. Ik ben wel eens jaloers op de leuke plaatjes en sites die op blogs voorbij komen of dat mensen de vormgeving van hun blog volledig over de kop gooien en er nog iets mooiers van maken. Dan zou ik willen dat ik ook in staat zou zijn om zulke plaatjes te vinden of te snappen hoe ik mijn blog leuker kan maken. Maar dat jaloerse gevoel is van korte duur omdat ik het dan ook weer niet de moeite waard vind om daar tijd aan te besteden. In die tijd kan ik ook sokken breien, sudoku's maken of andere leuke dingen doen.

Nu begint mijn gebrek aan computerervaring mij behoorlijk in de weg te zitten en ik zou niet weten hoe ik daar verandering in aan kan brengen. Ik ben blij met email, ik ben blij met mijn blog en ik ben blij dat ik niet meer met de hand een brief hoef te schrijven, maar soms zou ik willen dat het allemaal nog op de "oude vertrouwde" manier ging. Niet online-solliciteren maar gewoon bellen en dan (oké, dat dan wel) gewoon een brief met CV per mail versturen.

Geradbraakt maar het was wel gaaf!

Het is nu zondagmorgen rond 09.30 uur en ik doe een dappere poging mijn hoofd rechtop te houden en mijn ogen open. Dat valt niet mee na maar zo'n 5 uur slaap en als ik denk aan de dag die voor mij ligt, zakt de moed me wel een beetje in de schoenen. Maar als ik denk aan het feest van gisteravond gaan mijn ogen weer helemaal stralen, dus het afzien van vandaag wordt wel meer dan goed gemaakt.

Ik was jong in de tijd dat de discotheken steeds groter en groter werden. Alleen heb ik er hooguit 2x een disco van binnen gezien. Wil dat zeggen dat ik in mijn tienerjaren "zielig" elk weekend thuis zat? Integendeel. Op school werd ik gepest omdat ik anders was en geen zin had om mij aan te passen maar er waren zat plekken waar mijn anders zijn gewaardeerd werd, zelfs essentieel was. Eén van die plekken was de dansschool.

Mijn ouders vonden het verplicht bij de opvoeding horen dat mijn broer en ik dansles kregen. Als oudste van de 2 beet ik de spits af. Uit protest heb ik 10 van de 15 lessen volgehouden dat ik er niks aan vond maar vanaf de eerste les was ik verkocht. Het dansen heb ik 7 jaar volgehouden, inclusief af en toe een danswedstrijd. Dus in het weekend was ik op de dansschool te vinden, samen met een groep leeftijdsgenoten die ook wegzwijmelden bij mooie slowfox-muziek. Heel soms gingen we wel eens ergens anders heen maar niemand had echt de behoefte om wekelijks naar een disco te gaan.
Het fenomeen disco is mij dus redelijk onbekend maar gisteravond heb ik een beetje ervaren hoe het zou zijn geweest (hoewel dat natuurlijk nooit te vergelijken is omdat ik nu een heel andere leeftijd heb dan toen).

Twee keer per jaar organiseert de sportschool een disco-avond met een voormalig top-dj van een ooit gerenomeerde discotheek, die nu allang het loodje heeft gelegd. Elke keer ben ik van plan om heen te gaan en elke keer komt er wat tussen maar deze keer is het gelukt. Een vriendin van mij houdt ook van dansen en die had wel zin om mee te gaan. En het was gaaf!!! Het dansen op muziek uit de jaren 60 en 70 was echt lekker en ontspannen. Ik kreeg nu op een andere manier contact met een aantal bekenden van de sportlessen en er waren zelfs bekenden uit onze straat.
Het begon om 21.30 uur en mijn vriendin en ik zijn tegen 00.30 uur weggegaan. Het is lang geleden dat ik het zo laat heb gemaakt. Ik heb mijn vriendin naar huis gereden en was zelf tegen 01.30 uur thuis. Omdat ik het in bed niet warm kon krijgen, ben ik pas tegen 03.15 uur in slaap gevallen en nu zit ik dus geradbraakt achter de pc. Ik zal nog wel een paar dagen de gevolgen van deze avond stappen merken maar hoelang het ook duurt voordat ik weer hersteld ben, het is het meer dan waard geweest.

Recepten aanpassen

Ik ben opgegroeid met het feit dat 100gr onbereid vlees per persoon per dag voldoende is. Dat komt neer op 75gr bereid vlees. Als je geen vlees wilt eten dan kun je die 100gr onbereid vlees vervangen door 2 eieren, 50gr kaas, 100gr tofu, 75gr gare peulvruchten of 40gr noten. Voor een evenwichtige voeding is dat meer dan voldoende.
Kom ik een recept tegen wat mij aanstaat, dan reken ik altijd even uit hoeveel vlees of vleesvervanging gebruikt wordt. Als dat meer dan de benodigde hoeveelheid is, dan pas ik het recept aan. Als bijvoorbeeld in een recept voor 4 personen 400gr gehakt en 150gr kaas wordt gebruikt (= voor 7 personen vlees of vleesvervanging) dan kijk ik naar de rest van het recept en laat ik of het gehakt weg of ik verminder de kaas. Beter voor mijn gezondheid en beter voor mijn portemonee.

Hoe meer ik op deze manier naar recepten kijk, des te meer het mij opvalt dat steeds meer recepten meer dan de noodzakelijke hoeveelheid vlees of vleesvervanging bevatten. En wat ook opvalt is dat de hoeveelheid groente per persoon nooit aan de 200gr per persoon voldoet. Net als in kookboeken van 50 jaar geleden is 100gr per persoon de norm. En dat terwijl er al jaren campagne wordt gevoerd om ons aan het eten van meer groente te krijgen.Kennelijk gaan de receptenmakers ervan uit dat de ontbrekende 100gr groente wel op een andere manier binnenkomt maar ik moet zelf de eerste persoon nog tegenkomen die naast zijn/haar boterhammen met kaas ook nog 100gr salade in een bakje van huis heeft meegenomen.

Als ik dus een recept tegenkom wat mij lekker lijkt, pas ik het op 2 zaken aan, vlees en/of vleesvervanging en de hoeveelheid groente. Het vlees wordt verminderd en de groente wordt verdubbeld. Over het algemeen levert dat redelijk eetbare maaltijden op maar niet altijd. Soms haal ik door mijn aanpassingen niet de benodigde stevigheid of liggen de verhoudingen tussen de hoeveelheid pasta, groente en vleesvervanging ineens heel erg scheef. Het zijn in ieder geval wel volle borden want die 200gr groente is vaak erg volumineus.

Ben ik de enige die op deze manier naar recepten kijkt? En is er een site met recepten waarbij ik niet alles naar normale, voorgeschreven, hoeveelheden hoef aan te passen?

Wie weet er meer van?

Ik ben niet goed in zoeken op internet en ik ben ook niet op de hoogte van de huidige pensioenregelgeving. Daardoor zit ik al een tijdje te zoeken naar het antwoord op een vraag. Ik hoop dat jullie er misschien meer van weten.

Mijn tante krijgt van diverse kanten te horen dat ze, na het overlijden van mijn oom, recht zou hebben op een extra pensioenuitkering van "3x bruto=netto". Als we doorvragen blijkt niemand precies te weten hoe de vork in de steel zit, maar kennelijk heeft iedereen er wel over gehoord. Zelfs de vriend die mij geholpen heeft met de begroting voor 2013 wist dat er zo'n regeling bestond, hoewel ook hij er niet het precieze van afwist.

Ik heb er niet veel zin in om het pensioenfonds te bellen en er naar te vragen zonder dat ik weet waarover ik het heb. Het lijkt er op dit moment namelijk niet op dat er een extra uitkering gaat plaatsvinden. En ik ben bang dat ik met het beruchte kluitje in het riet gestuurd word als ik niet op details weerwoord kan geven. Gezien de huidige financiële situatie bij veel pensioenfondsen kan ik me indenken dat ze niet happig zijn op uitkeringen waar ze onderuit kunnen komen (nee, veel vertrouwen heb ik op dit moment niet in dit soort instanties). Toen mijn vader overleed heeft de SVB mijn broer en mij een extra maand uitkering door de neus geboord waar ik te laat achter kwam.

Dus voordat ik ga bellen, wil ik eerst informatie (het liefst met een betrouwbaar internetadres). Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen.

Huiverig

Tijdens onze "discussie" over de andere auto had Man een aantal dingen gezegd die hij zo nooit had mogen zeggen en die ook nog eens niet waar waren. Naar aanleiding daarvan heb ik een mail naar onze coach gestuurd en zijn antwoord kwam dit weekend binnen met daarin de raad om relatietherapie te volgen, in wat voor vorm dan ook.
Als we dat niet doen gaat het sowieso de verkeerde kant op en als we het wel doen dan is er geen garantie dat we het samen gaan redden. Voor het gevoel er alles aan gedaan te hebben is het in ieder geval wel nuttig. Alleen is het niet de eerste keer dat we gaan proberen samen een gesprek te hebben en dat maakt mij erg huiverig.

De eerste keer was in 2000 (de problemen waren er langer dan de diagnose OCPD). Na zo'n 3 maanden kon ik de gesprekken uittekenen.
T(herapeute): Hoe is het gegaan deze week?
M(an): Goed
Ik: Hij heeft zijn huiswerkopdrachten niet uitgevoerd en daar baal ik van.
T: Waarom heb jij je huiswerkopdrachten niet gedaan?
M: Weet ik niet.
T: En wat doet dat met jou?
Ik: Ik word daar erg verdrietig van en heb het gevoel dat hij mij en de relatie niet serieus neemt.
T: Hoe voelt dat voor jou als je vrouw dat zegt?
M: Dat voelt niet leuk.
T: Wat ga je daar dan aan doen?
M: Ik BELOOF dat ik de volgende keer mijn huiswerkopdrachten zal uitvoeren.
T: Ben je daar blij mee?
Ik: Ja, daar ben ik heel blij mee.
En dan was het uur weer om en de keer daarop ging het gesprek op dezelfde manier. Na 6 maanden had ik er genoeg van en ben ik ermee gestopt. We kwamen geen stap verder en ik was het zat om naar beloften te luisteren die toch niet nagekomen werden, 1 van de redenen om in therapie te gaan.

De tweede poging was in 2008/2009, ook voordat de diagnose gesteld was. Deze gesprekken waren samen met onze coach. Hij is geen getraind relatietherapeut maar is wel in staat Man te bereiken. In tegenstelling tot de eerste keer waren het nu gesprekken van 2 uur. De eerste anderhalf uur ging de aandacht naar Man en alle trukjes die hij gebruikte om maar niet te hoeven zeggen wat hij voelt. Op zich nuttig, maar ik leer snel dus na 3 gesprekken had ik wel door hoe het bij Man werkt en zat ik er vooral voor Piet Snot bij. Het laatste half uur kwam ik dan ook nog eens aan bod (als ik mazzel had). Soms voelde het voor mij als een 2 uur durende verwijtenparade waar ik mij niet tegen kon en mocht verweren omdat Man zich anders terug zou trekken en we helemaal niks meer zouden schieten.

En nu moeten we nadenken over poging 3. Onze coach denkt dat hij inmiddels individueel zoveel met ons bereikt heeft dat het mogelijk moet zijn om het samen te proberen. Toen ik probeerde dit met Man te bespreken duurde het weer minstens een uur voordat hij zijn mening gaf en heb ik tot die tijd naar stom gebazel zitten luisteren. Ik ben bang dat dat een geduld vraagt waarover ik niet beschik. Op zich moet ik natuurlijk heel blij zijn dat Man uiteindelijk zijn mening heeft gegeven (ja,ja ik weet het wel) maar de manier waarop is wel heel erg zwaar en vermoeiend.
Als we nog een keer relatietherapie gaan doen, dan is wel duidelijk dat de vorm heel belangrijk is. Voordat we daar een keuze in gemaakt hebben, zijn we vast een heleboel uren met gebazel verder. Vandaar, huiverig.

Niet gelijk, toch een paar?

Niet gelijk, toch een paar?

Voor een nieuw project heb ik mijn sokkenbreinaalden nodig. Ik brei mijn sokken op een rondbreinaald, met uitzondering van de hak en de teen. Die doe ik met 5 pennen. Ik vind het onzin om nieuwe naalden te kopen dus moesten de sokken die op de pennen zaten af.

Het broertje van de sok waar ik mee bezig was, was al klaar dus gisteren was ik de trotse eigenaar van mijn 3e gebreide paar sokken (2 paar voor mijzelf en 1 paar voor Man). Om vervolgens mijzelf af te vragen of het erg is dat ze niet gelijk zijn.

Ik wist van te voren dat dit paar niet gelijk zou zijn omdat het niet met de wol uit zou komen en daar is deze sokkenwol ook niet voor bedoeld. Ik dacht dat ik er wel mee kon leven dat de sokken niet gelijk zouden zijn maar nu ze af zijn, heb ik daar meer moeite mee dan gedacht. En dan reken ik de "meetfout" waardoor de sokken niet gelijke lang zijn geworden niet mee. Mijn bedoeling was om jullie te vragen of jullie vonden dat dit een bij elkaar passend paar sokken is of niet.

Terwijl ik nadacht over een titel voor dit bericht, schoot ineens door mijn hoofd dat de vraag van deze titel ook van toepassing is op mijn relatie met Man. Hierdoor werd de vraag of sprake is van een bij elkaar passend paar ineens in een ander kader gezet. Zijn Man en ik een paar, ondanks alle verschillen die er tussen ons zijn? Als ik al niet in staat ben om ongelijke sokken te accepteren, hou ik dan toch nog teveel vast aan het perfecte plaatje van hoe een relatie zou moeten zijn? Zeker omdat een relatie veel wezenlijker is dan een paar sokken.
Dit weekend stelde onze coach voor om toch nog een keer relatietherapie te proberen om te zien of onze communicatieproblemen (deels) te verhelpen zijn. Als voorbereiding zal ik beginnen met het dragen van een ongelijk paar sokken. Wie weet hoeveel dat gaat helpen.

Ik weet nog niks

De eervolle vermelding gaat naar Lenn. Zij wist te melden dat het dingetje op de foto gebruikt wordt als verzwaring van het gordijn. Ik had nog nooit in mijn leven een "gordijnloodje" met gaatjes gezien en daaroor zat ik er zelf in eerste instantie raar tegenaan te kijken. Inmiddels heb ik het dingetje weer in het gordijn bevestigd.

Afgelopen vrijdagmiddag was het gesprek tussen de collega van mijn broer en het bedrijf dat de vacature open had staan. Vrijdag hoorde ik niets en de hele zaterdag ook niet. Ik zat inmiddels tegen het plafond van de stress en wist niet of het een goed teken was dat ik niks gehoord had of niet. Ik wist dat ik de collega van mijn broer zaterdagavond op een verjaardag bij mijn broer zou zien, dus dat ik uiterlijk zaterdagavond bijgepraat zou worden.

De uitkomst van het gesprek van vrijdag is dat het op dit moment nog onduidelijk is. Het gaat om een nieuw te creëeren functie en de eerste poging van het bedrijf om die functie vorm te geven is gestrand omdat de persoon die ze aangenomen hadden niet voldoende werk naar zich toetrok. Dus het management zit zich af te vragen of ze nog een poging gaan wagen of dat ze een technicus aannemen en dan toch zelf de algemene taken blijven doen. Collega, Broer en ik vinden dat natuurlijk het domste wat ze kunnen doen, dus we blijven naar manieren zoeken om mij daar op gesprek te krijgen. Collega en Broer zijn van mening dat ik voldoende capaciteiten heb om het management over te halen het met mij te proberen als ik eenmaal op gesprek ben.  Maar dan moet dat gesprek er natuurlijk wel komen.

Het positieve is dat mijn CV niet direct als ongeschikt in de prullenbak is verdwenen. Dus er is nog hoop. Maandag hoor ik waarschijnlijk meer en dan heb ik ook mijn zeer gewaagde voorstel nader uitgewerkt. Als zij iemand willen die van aanpakken weet en initiatief toont, dan kunnen ze dat krijgen. Soms moet je buiten gebaande paden treden om te krijgen wat je wilt.

Ik stuiter niet meer zo erg als in het begin van de week, waarschijnlijk ook omdat ik met mijn, nog nader uit te werken, voorstel zelf de touwtjes voor een deel in handen neem. En dat voelt wel lekker.

Het dingetje

Ra, ra, waarvoor is dit?

Het positieve houdt nog een poosje aan. Terwijl ik al stuiterend deze dag wachtend door wou brengen, kreeg ik een telefoontje van mijn tante. Ze had post gekregen van een aantal instanties en het lijkt erop dat een deel van haar problemen voor een groot deel of misschien zelfs wel helemaal zijn opgelost. Over maximaal 4 weken weten we meer. Maar het klinkt hoopvol en scheelt een hoop gedoe.

Vanochtend was mijn weegschaal mij ook erg goed gezind. Van de 10 kilo die ik er sinds mijn terugkomst bij had gegeten ben ik inmiddels 2 kilo kwijt. Ik ben er nog niet maar mijn broeken kunnen weer dicht zonder al teveel kunstgrepen en dat is toch wel prettig.

De laatste keer dat ik nette kleding voor een werksituatie heb gekocht, is zo'n 3 jaar geleden geweest dus voor eventuele sollicitatiegesprekken moet er echt iets nieuws komen. Alleen is maar alleen en je ziet dan soms dingen over het hoofd. Gelukkig bleek de buurvrouw morgenmiddag tijd en zin te hebben om met mij naar de stad te gaan. Dus als ik te horen krijg dat ik op gesprek mag komen dan zal ik er in ieder geval toonbaar en professioneel uitzien.

Met zoveel goede berichten op 1 dag besloot ik dat dit een perfecte dag was om mij te storten op de meest vreselijkste klus die ik bedenken kan. Het schoonmaken van mijn eigen ruimte. En toen zag ik op de vensterbank het dingetje op de foto, redelijk zwaar metaal, donkergrijs met 2 gaatjes aan de uiteinden. Het is Man zijn taak om de gemeenschappelijke delen in ons huis schoon te houden en soms wil hij nog wel eens een stofzuiger door mijn ruimte halen. Ik weet bijna zeker dat Man dat dingetje op de vensterbank heeft neergelegd.
Het duurde anderhalf uur voordat bij mij het kwartje viel waarvoor het dingetje gebruikt wordt. Als ik zaterdag achter de naaimachine ga zitten om de broek die ik morgen koop in te korten, zal ik er ook voor zorgen dat het dingetje weer op zijn plek komt.

Maar voor een eervolle vermelding: Wie weet waarvoor het dingetje dient, mag het zeggen.