maandag 29 oktober 2012

Waarom niet uit elkaar (op dit moment)

Ik kreeg onlangs op een bericht een reactie van iemand die in hetzelfde schuitje zit als ik. Ik heb dat bericht met gemengde gevoelens gelezen. Aan de ene kant met verdriet dat iemand het net zo moeilijk (of nog moeilijker) heeft dan ik. Aan de andere kant een soort van vreugde dat ik niet de enige ben die in een relatie met een OCPD-er verzeild is geraakt. Wat me vooral raakte was de opmerking: voor hem gaat alles goed zoals het gaat.

Voor de buitenwereld lijkt het alsof Man totaal geen gevoelens heeft en daardoor lijkt het alsof hij tevreden is met hoe zaken gaan. In werkelijkheid ligt dat anders. Het vraagt een enorme oplettendheid maar in een fractie van een miliseconde kan ik zijn gevoel over zijn gezicht zien glijden voordat de muur er weer voor komt en Man overgaat op sociaal wenselijk gedrag. Elke OCPD-er is daar anders in maar ik geloof wel dat dit vaker voorkomt. Vervolgens wordt het getoonde gevoel in alle toonaarden ontkend en dat is wat het zo lastig maakt. Want dat gevoel zit er wel en speelt ondergronds wel degelijk een rol.

Om mijzelf een plek te geven waar ik aan het gedrag van Man kan ontsnappen hebben we eind 2009 het huis zo verbouwd dat Man en ik eigen ruimtes hebben. Dat werkt redelijk en ik denk dat ik er misschien nog wel meer profijt uit kan halen dan dat ik nu doe. In die zin denk ik niet dat ik er iets mee zal winnen om op dit moment te verhuizen naar een volledig eigen huis, behalve de stress van verhuizen, behangen, verven en dergelijke. Ik zal echter niet ontkennen dat ik heel soms wel van een volledig eigen plek droom.


Wat voor mij vooral een reden is om te blijven zitten waar ik zit, is een enorme financiële aderlating. Als ik, zonder inkomen, nu zou scheiden dan zal ik een bijstandsuitkering aan moeten vragen. Ik ben voorstander van zelfredzaamheid maar als de situatie onhoudbaar is, kun je soms niet anders. En ook vanuit een bijstandssituatie kan ik alles op alles zetten om er zo snel mogelijk uit te komen. Ik zal dan echter ook al mijn spaargeld op moeten eten en dat gaat me op dit moment te ver. Hoewel ik regelmatig tegen het plafond omhoog vlieg (de laatste 2 weken gingen ineens weer redelijk goed) is de situatie niet zo erg dat ik dat er voor over heb.

Door 2 erfenissen heb ik redelijk wat spaargeld gekregen. En dat voelt als mijn reddingsboei. Als de uitkomst van het loopbaantraject zal zijn dat ik het beste voor mezelf kan beginnen, dan heb ik het geld om de benodigde investeringen te doen. Als ik een baan zou vinden in een ander deel van het land, dan heb ik het geld om daar een huisje zo in te richten als ik wil. En als ik thuis gillend gek word, heb ik het geld om een treinkaartje te kopen en voor een paar week in het buitenland vrijwilligerswerk te doen. Mijn spaargeld voelt als mijn weg naar vrijheid maar wel een ander soort vrijheid dan als ik alleen in een huisje zit en van mijn spaargeld boterhammen met pindakaas moet kopen.

Dus voorlopig blijf ik zitten waar ik zit, probeer vanuit mijn huidige situatie een baan te vinden en zie ik dan weer verder. En wat heel raar is, naarmate ik mijzelf steeds meer op mijzelf en mijn toekomst richt en Man soort van in zijn sop gaar laat koken, des te prettiger het in huis lijkt te worden. Dat sterkt mij in mijn besluit om voorlopig te blijven zitten waar ik zit. 




9 opmerkingen:

  1. Ik begrijp je gevoel helemaal. Dat spaargeld zou voor mij dan ook de reddingsboei zijn. Alles op jouw tijd!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Best lastig allemaal zeg! Maar ik snap je heel goed hoor, net wat Bloem zegt, alles op z'n tijd!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Pff, moeilijk hoor, maar fijn dat je voor jezelf een gevoel van vrijheid hebt gecreëerd. 'k Heb zelf een depressieve man (vaak, niet altijd), dus herken het wel dat je soms een eigen plekje nodig hebt om het vol te houden. Herken het ook: hoe meer je je eigen gang gaat hoe beter het gaat onderling. Samen in de put gaan zitten helpt zeker niet. Ook voor mijn drie kinderen vind ik het heel belangrijk om positief in het leven te blijven staan. Hou ouder ik word, hoe beter het gaat. 'k Voel me ook eigenlijk best wel gelukkig met m'n leven, 'k de omstandigheden wel geaccepteerd denk ik. Mijn man heeft er ook niet om gevraagd om zo te zijn, voor hem is het het ergste. Sterkte hoor, met jouw omstandigheden. Elk geval is anders, maar eigen pijn doet het zeerst.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Bolletje volgens mij mag je geen eigen geld hebben als je de bijstand in wil. Heb je dat uitgezocht voor de zekerheid? En heb je geen recht op alimentatie en/of geld van het huis? Zelf bleek ik heel veel rechten te hebben waar ik niets van wist, niet dat ik daar allemaal gebruik van heb gemaakt maar wel van bepaalde dingen.
    En eigen geld hebben is zo een gevoel van vrijheid.
    Veel liefs.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik zou het idd ook eerst goed uitzoeken waar je allemaal recht op heb, voor het geval dat...

    Verder denk ik dat je op dit moment het beste uit de situatie haald. Je moet toch roeien met de riemen die je hebt.

    Ik wens je heel veel sterkte.
    Groetjes Dreadlocks

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Voor zover ik het nagezocht heb is de "procedure" als volgt (ik heb het misschien ietwat kort door de bocht omschreven):
    om in aanmeking te komen als spoed voor een huisje heb ik een inkomensverklaring nodig. Daarvoor moet ik bijstand aanvragen. Om te beoordelen of ik recht op bijstand heb, kijken ze naar mijn vermogen en dan bepaalt de sociale dienst hoeveel van mijn spaargeld ik op moet eten, hoeveel ik mag gebruiken voor de aanschaf van potten, pannen en dergelijke en hoelang ik van mijn spaargeld moet rondkomen. Er vindt dan een soort van verrekening plaats tussen de bijstandsuitkering en mijn spaargeld. Ik leef dan van mijn spaargeld maar voor instanties die inkomensgegevens van mij nodig hebben, heb ik een bijstandsuitkering.
    Dat is 1 van de weinige voordelen van mijn opleiding als jurist in combinatie met het zijn van een financieel wezen, regelgeving is voor mij geen probleem.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik snap het wel en ook weer niet. Spaargeld is ook toch ook voor deze situaties=Het is ook zuur om voor potten pindakaas je spaargeld aan te moeten spreken, maar als je in een relatie zit die je gevangen houdt dan zijn alle plannen wat je met je spaargeld zou willen doen eerder meer vluchtgedachten. Het is een grote onzekere stap waar je niet meteen weet waar die uitkomt, maar het kan je ook weer energie geven. Wat is de werkelijke reden wat je tegenhoud=

    sorry mijn vraagteken doet het niet...

    Nathal

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik snap je vraag en jouw onduidelijkheid. De reden waarom ik (voorlopig) nog niet de stap zet om mijn spaargeld op te eten, naast dat het op dit moment weer redelijk gaat, is dat ik nog geen idee heb waar ik qua werk terecht ga komen. Op dit moment hou ik alle mogelijkheden, inclusief buitenland, open. En 1x verhuizen in zeer korte tijd vind ik wel genoeg.

      Verwijderen