Waarom niet uit elkaar (op dit moment)

Ik kreeg onlangs op een bericht een reactie van iemand die in hetzelfde schuitje zit als ik. Ik heb dat bericht met gemengde gevoelens gelezen. Aan de ene kant met verdriet dat iemand het net zo moeilijk (of nog moeilijker) heeft dan ik. Aan de andere kant een soort van vreugde dat ik niet de enige ben die in een relatie met een OCPD-er verzeild is geraakt. Wat me vooral raakte was de opmerking: voor hem gaat alles goed zoals het gaat.

Voor de buitenwereld lijkt het alsof Man totaal geen gevoelens heeft en daardoor lijkt het alsof hij tevreden is met hoe zaken gaan. In werkelijkheid ligt dat anders. Het vraagt een enorme oplettendheid maar in een fractie van een miliseconde kan ik zijn gevoel over zijn gezicht zien glijden voordat de muur er weer voor komt en Man overgaat op sociaal wenselijk gedrag. Elke OCPD-er is daar anders in maar ik geloof wel dat dit vaker voorkomt. Vervolgens wordt het getoonde gevoel in alle toonaarden ontkend en dat is wat het zo lastig maakt. Want dat gevoel zit er wel en speelt ondergronds wel degelijk een rol.

Om mijzelf een plek te geven waar ik aan het gedrag van Man kan ontsnappen hebben we eind 2009 het huis zo verbouwd dat Man en ik eigen ruimtes hebben. Dat werkt redelijk en ik denk dat ik er misschien nog wel meer profijt uit kan halen dan dat ik nu doe. In die zin denk ik niet dat ik er iets mee zal winnen om op dit moment te verhuizen naar een volledig eigen huis, behalve de stress van verhuizen, behangen, verven en dergelijke. Ik zal echter niet ontkennen dat ik heel soms wel van een volledig eigen plek droom.

Wat voor mij vooral een reden is om te blijven zitten waar ik zit, is een enorme financiële aderlating. Als ik, zonder inkomen, nu zou scheiden dan zal ik een bijstandsuitkering aan moeten vragen. Ik ben voorstander van zelfredzaamheid maar als de situatie onhoudbaar is, kun je soms niet anders. En ook vanuit een bijstandssituatie kan ik alles op alles zetten om er zo snel mogelijk uit te komen. Ik zal dan echter ook al mijn spaargeld op moeten eten en dat gaat me op dit moment te ver. Hoewel ik regelmatig tegen het plafond omhoog vlieg (de laatste 2 weken gingen ineens weer redelijk goed) is de situatie niet zo erg dat ik dat er voor over heb.

Door 2 erfenissen heb ik redelijk wat spaargeld gekregen. En dat voelt als mijn reddingsboei. Als de uitkomst van het loopbaantraject zal zijn dat ik het beste voor mezelf kan beginnen, dan heb ik het geld om de benodigde investeringen te doen. Als ik een baan zou vinden in een ander deel van het land, dan heb ik het geld om daar een huisje zo in te richten als ik wil. En als ik thuis gillend gek word, heb ik het geld om een treinkaartje te kopen en voor een paar week in het buitenland vrijwilligerswerk te doen. Mijn spaargeld voelt als mijn weg naar vrijheid maar wel een ander soort vrijheid dan als ik alleen in een huisje zit en van mijn spaargeld boterhammen met pindakaas moet kopen.

Dus voorlopig blijf ik zitten waar ik zit, probeer vanuit mijn huidige situatie een baan te vinden en zie ik dan weer verder. En wat heel raar is, naarmate ik mijzelf steeds meer op mijzelf en mijn toekomst richt en Man soort van in zijn sop gaar laat koken, des te prettiger het in huis lijkt te worden. Dat sterkt mij in mijn besluit om voorlopig te blijven zitten waar ik zit.