Bewondering

Tegen alle verwachtingen in, is afgelopen zaterdag mijn oom overleden. Hij heeft zijn doel om huis te sterven gehaald en hij heeft van mijn tante, kinderen en kleinkinderen afscheid kunnen nemen. Ik heb dat bij mijn vader niet gekund, dus ik ben daar wel een beetje jaloers op. Aan de andere kant weet ik niet of ik het zou kunnen, iemand steeds zieker zien worden met alle aftakeling die daarbij komt kijken.

Toen ik rond de 3,5 jaar oud was, nam mijn moeder mij een paar keer mee naar haar welfare-werk, knutselen met dementerende bejaarden op de gesloten afdeling van het verpleeghuis (als dat toen al zo heette). Die schok ben ik nooit meer te boven gekomen. Een ruimte vol met krijsende, kreunende, kwijlende mensen waar ik volledig van in paniek raakte en niemand die tijd voor mij had. Sinds die tijd slaat de stress en soms paniek toe als iets of iemand in mijn omgeving ziek is.
Zodra een cavia dreigde dood te gaan (in die tijd ging je met een stervende cavia nog niet naar de dierenarts maar liet je het gewoon gebeuren) was dat een ele goede reden voor een spontane logeerpartij bij een oma. Dat ik bij thuiskomst de wind van voren kreeg omdat ik voor mijn verantwoordelijkheid was weggelopen had ik er graag voor over.
Een grote groep mensen met het syndroom van Down die onder het maken van allerlei geluiden hun dagelijkse boodschappen in de supermarkt kwamen doen, was een reden om mijn karretje in het gangpad te laten staan en in paniek de supermarkt uit te rennen.
Een groepsdag rebirthing-ademen in combinatie met energetisch lichaamswerk brengt nog steeds alle angsten van toen naar boven. De geluiden van de overige deelnemers zijn voldoende om mij tot complete wanhoop te drijven.
En toen mijn oma in het verpleeghuis werd opgenomen koste het een enorme hoeveelheid energie om bij haar op bezoek te gaan. Ik ben lang niet zovaak gegaan als ik eigenlijk zou moeten, wetend dat ik de enige was die op bezoek kon komen.

Ik ben blij dat ik mijn oom niet ziek heb hoeven zien en het is nu mijn tijd om voor mijn tante te zorgen. Kom maar op met al dat papierwerk wat ze nu op haar dak gaat krijgen. Net zoals ik gisteren met haar mee geweest ben naar de supermarkt, de eerste keer dat ze daar na het overlijden van mijn oom heen moest. Praktische zaken, daar ben ik goed in maar hou me alsjeblieft ver bij het ziekbed vandaan.

Ik ben dus niet geschikt als verzorgende van iemand die ziek is en zeker niet van iemand die terminaal ziek is. Mijn tante en mijn nichtjes (die alle 3 een zorgberoep hebben/hebben gehad) kijken daar heel anders tegenaan. Voor hun is het heel vanzelfsprekend dat ze voor hun vader zorgen en hem zelf hebben afgelegd. Ik kan niet anders dan daar diepe bewondering voor hebben, evenals voor al die mensen die dit soort werk beroepsmatig doen.