Hoewel Man en ik over financiën niet kunnen spreken (Man vindt alles best ook als het niet best is) is zuinig aandoen voor ons beiden geen enkel probleem. De reden waarom we zuinig aan willen doen ligt bij ons beiden mijlenver uit elkaar maar het doel is in ieder geval hetzelfde. Dat maakt het beheren van onze financiën een stuk gemakkelijker.
Wat niet helpt is dat geld binnen onze relatie een soort van compensatie is geworden. Als Man mij weer eens tot het uiterste gedreven heeft, heb ik recht op een deel van het inkomende geld. Niet eens zozeer om het dan ook uit te geven maar als genoegdoening voor aangedaan leed, een soort van smartegeld. Ik weet dat ik het doe, ik vind het ook heel vreselijk dat ik op die manier denk en weet ook dat dit nou niet echt het toonbeeld van een liefdevolle relatie is. Maar het is erg moeilijk om dit soort denkpatronen te doorbreken.
Sinds ik in 2010 mijn contract niet heb laten verlengen en ze daarna ontdekten dat ik ziek was, moeten wij nu al 2 jaar rondkomen van 1 inkomen. Gevoelsmatig zou dat gemakkelijk moeten kunnen. Man woont al meer dan 20 jaar in dit huis endaardoor zijn, ondanks een verhoging van de hypotheek voor de noodzakelijke verbouwingen, onze woonlasten enorm laag. Maar ik zag het niet. Ik maakte braaf begrotingen, hield onze uitgaven tot op de cent nauwkeurig bij en wist niet hoe ik ervoor kon zorgen dat er geld overbleef. In 2011 bleef er aan het einde van het jaar nog geld over maar dit jaar zal dat niet lukken. Ik had geen idee hoe ik onze financiën zo moest organiseren dat er structureel geld over zou blijven.
Bij Man hoefde ik niet aan te kloppen, ik had geen zin om hier nog langer in mijn eentje mee te blijven worstelen en uiteindelijk heb ik een goede vriend gevraagd mij te helpen.
Afgelopen maandag was het zover. Vriend kwam en we zijn aan het rekenen geslagen. In het begin vond ik het heel moeilijk om onze financiën met een buitenstaander te bespreken maar uiteindelijk ben ik blij dat ik het gedaan heb. 2012 is een verloren jaar, dus we hebben ons bezig gehouden met de begroting van 2013. Op zijn advies heb ik een jaarbegroting gemaakt en niet 1 per maand. Dat blijkt voor mij ook beter te werken. Voor reserveringen zoals de termijnen WOZ, kan ik altijd nog een bedrag per maand uitrekenen, maar dat zijn relatief gezien, niet veel posten. De rest kan ik laten voor wat het is.
Voor de posten die met ingang van 2013 zeker verhoogd gaan worden, hebben we een opslag van 10% genomen. Dat is aan de ruime kant, maar beter te ruim begroot dan te krap.
Inkomsten duidelijk en alle vaste, niet persoonsgebonden, uitgaven ook; En tot mijn grote verrassing en verbazing bleef er een leuk bedrag over aan de onderkant van de streep. Wij hebben, naast de hypotheek, geen schulden dus het bedrag wat overblijft is volledig ter vrije besteding. Voor vervanging van apparaten die het begeven (en de meerderheid in huis is 15 jaar of ouder) hebben we een spaarrekening. Daar hoeven we dus voor voorlopig geen geld voor te reserveren.
Bleef voor mij nog 1 taak over, bepalen hoeveel "zakgeld" Man en ik krijgen en wat we daarvan moeten betalen. En toen stak toch weer die emotie op dat ik "recht heb" op meer dan Man. Tot die tijd ging het zo goed en dan toch weer :(. Maar met de hulp van Vriend, ben ik daar op een eerlijke manier uitgekomen. Als alles goed gaat houden we aan het einde van 2013 € 2800,00 over.
De praktijk zal uitwijzen of het ook daadwerkelijk zal lukken. Maar ik ben heel blij dat ik niet meer in mijn eentje de financiële verantwoordelijkheid hoef te dragen en ik ben opgelucht dat mijn gevoel klopt: het moet mogelijk zijn geld over te houden. De uitdaging is duidelijk en ik weet dat het me gaat lukken. De sport is nu natuurlijk om te kijken waar ik nog meer kan besparen zodat het restbedrag voor 2013 meer dan die € 2800,00 zal zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten