Een "nieuwe" auto

Een kenmerk van OCPD is het (nutteloos) vasthouden aan spullen. Ik zal nooit vergeten dat ik, op moment van samenwonen in 2000, een maand lang discussie heb gehad of de krantjes van de bouwmarkt uit 1992(!) nu wel of niet weg mochten. In de iets meer dan 12 jaar dat Man en ik samenwonen en 2 sessies met een opruimcoach, is op dit gebied inmiddels verbetering geboekt. Dat scheelt een hoop frustratie hoewel het oppassen blijft.

Man is zo gehecht aan zijn spullen dat repareren de eerste optie is. Als reparatie niet mogelijk is of is mislukt, probeert hij er toch mee te werken want weggooien en een nieuwe kopen is geen optie. Zo heeft hij toch echt wel 3 jaar met een elektrische tandenborstel gepoetst terwijl die niet meer werkte. Ik maak mij om een tandenborstel niet echt dik, zijn keuze. Maar er zijn apparaten waarbij het wat ingewikkelder ligt.

Tijdens mijn wandeltocht zou Man de laptop meenemen. In Trier bedroeg de opstarttijd ongeveer 1,5 uur en toen ik in Dijon was aangekomen bedroeg de opstarttijd van de laptop zo'n 6 uur. De laptop was zo'n 6 jaar oud en dan weet je dat reparatie zeer waarschijnlijk niet lonend is, al was het alleen maar omdat de software hoognodig aan een update toe is. Er gingen minstens 8sms-jes over en weer voordat Man bereid was af te zien van reparatie (reparatiekosten ongeveer € 400,00 en geen garantie dat het daarna zou werken) en een nieuwe te kopen. Ik kreeg een sms met het bedrag van de reparatiekosten, schreef terug: "je koopt gewoon een nieuwe" en Man was stomverbaasd dat ik dat zo snel beslissen kon. Als ik dat sms-je niet gestuurd had, weet ik niet of er inmiddels een nieuwe laptop zou zijn. De oude staat, voor je weet maar nooit, nog steeds in zijn kamer.

En woensdag was de auto aan de beurt. Man is erg gehecht aan zijn laptop maar nog meer gehecht aan zijn auto. Ik heb geen verstand van auto's, inruilwaardes en dergelijke. Maar ik denk toch wel even na als ik weet dat ik binnen 4 maanden in totaal € 1500,00 aan reparaties en vevanging van onderdelen moet betalen voor een 10 jaar oude auto. Het ging om de onderhoudsbeurt en het vervangen van onderdelen omdat dat nu eenmaal na een tig-aantal kilometers noodzakelijk is.
Ik denk van tevoren na als een 10 jaar oude auto met meer dan 350.000km op de teller voor beurt en APK naar de garage gaat. De kans zit erin dat de kosten niet meer opwegen tegen de inruilwaarde en dat het misschien nodig is om te vervangen. Man denkt daar helemaal niet bij na en vindt mij erg onaardig als ik daarover begin. Het idee dat hij afstand moet doen van ZIJN auto is bijna ondraaglijk. Hij was dan ook niet blij dat ik, na het horen van de reparatiekosten, vond dat deze auto zijn langste tijd had gehad.

Gelukkig werkte de garage mee en hadden ze een andere auto staan die helemaal aan de eisen van Man voldeed. Na wat onderhandelen konden we hem ook betalen dus vanmiddag gaan we naar de garage en halen we hem op.
Man wordt steeds gelukkiger van het idee dat hij een andere auto krijgt en dan ook nog eens een auto die maar 1 jaar oud is. Ik word gelukkig van het idee dat Man minstens 10 jaar in deze auto kan blijven rijden hoewel het na 10 jaar vast onmogelijk zal zijn dat Man afstand van de auto zal doen.

PS: Man heeft dit bericht gelezen voor publicatie en wil graag laten weten dat ik, in zijn ogen, overdrijf.