Toen ik gisteren mijn berichtje schreef, had ik echt het voornemen om aan de slag te gaan met de huiswerkopdrachten die mijn loopbaanadviseur mij gegeven had. Ik kreeg echter een telefoontje van mijn tante, die mijn hulp nodig had om een paar instanties in te lichten over het overlijden van mijn oom. Dus in plaats van een CV te maken, stapte ik in de auto om mijn tante een bezoek te brengen.
Gewapend met de telefoon heb ik pensioenfondsen, de bank en de zorgverzekering gebeld. Via de gemeentelijke basisadministratie bleken ze allemaal al op de hoogte te zijn. Handig dat dit zo gemakkelijk werkt alleen onhandig dat onbekend is wie wel en wie niet automatisch op de hoogte wordt gebracht. De post bracht diezelfde middag de formulieren voor het nabestaandenpensioen dus die konden ook direct ingevuld en per kerende post de deur uit. Voor de bank was een verklaring van erfrecht nodig. Dus een afspraak met de notaris geregeld.
Ik kwam zo'n 4x per jaar bij mijn tante en ik weet dus niet heel veel over haar. Daarom verbaast het mij ook zo, dat ze zoveel vertrouwen in mij en mijn oordelen heeft. Nu ik, vanwege het overlijden van mijn oom, daar vaker over de vloer kom, hoor ik dingen die ik soms liever niet wil horen. Dingen die mij soms doen schrikken. Het wordt in vertrouwen verteld, dus details zul je op dit blog niet vinden. Maar ik vind het wel moeilijk om te bepalen hoe ik daar mee om moet gaan.
Ik denk dat het heel menselijk is om door middel van praten zaken op een rijtje te zetten. Het spreekwoord luidt niet voor niets "gedeelde smart is hlve smart". Mijn tante is blij dat ze het heeft kunnen delen. Voor haar valt er een last van haar schouders. Nu nog een manier vinden dat de last niet meer alleen op die van mij ligt.
Hoe doen jullie dat? Als je iets heel schokkends in vertrouwen te horen krijgt, dermate schokkend dat je er zelf slecht door gaat slapen. Vertel je het uiteindelijk toch aan iemand? Hoop je dat je vanzelf beter gaat slapen en dat het vervelende gevoel over gaat? En wat zijn de gevolgen als de persoon die in vertrouwen iets heeft verteld, er achter komt dat je het toch niet voor je hebt kunnen houden.
Ik heb het daar dan over met mijn man, maar ik neem aan dat dat voor jou niet evident is. En ook wel met mijn zusje die ik echt mijn beste vriendin kan noemen. Heb je een vriendin die volledig buiten de groep staat waarover dit geheim gaat? Dan zou je het met haar kunnen delen?
BeantwoordenVerwijderenEen andere optie, om het voor jezelf op een rijtje te krijgen, is het eens op te schrijven. Je hoeft het helemaal niet te publiceren, gewoon van je af schrijven. Vaak krijg je dan inzichten omdat je het duidelijk wil neerzetten, en bovendien heb je dan "je verhaal verteld" waardoor het opgeluchte gevoel al wat om de hoek komt kijken. Tijd brengt raad, overpeinzen ook.
Sterkte!
Jaren geleden vertelde de zus van mijn man mij ongevraagd een geheim en ik mocht het aan niemand vertellen ook niet aan hem. Ik heb me nu voorgenomen dat ik zelf uitmaak wat ik aan hem vertel want ik wil geen geheimen in onze relatie behalve als ik er zelf voor kies. En eerlijk gezegd vertel ik regelmatig geheimen op mijn blog. Ik vertel het dan niet aan vriendinnen als me dat gevraagd is maar ja, dan is iemand lekker zijn geheim kwijt en jij ligt er wakker van. Dus ik zou zeggen kies een manier die jou kan helpen om er beter mee om te gaan en misschien is dat inderdaad een vriendin of therapeut, buurvrouw, iemand die tante echt nooit zal leren kennen, je blog of weet ik veel wat. Niemand mag jou opschepen met een geheim als dat je wakker houdt.
BeantwoordenVerwijderenPraten lucht altijd op. dikke knuffel.
En ik snap t wel hoor dat die tante jou vertrouwd; je bent toch ook een lieverd.
Ik bijt op mijn tong en vertel het echt aan niemand door. Ja, dat is soms moeilijk. Maar 'aan niemand vertellen' is aan niemand vertellen. En anders had ik direct moeten reageren met 'ik wil het niet weten, want ik kan geen geheim bewaren.' Zo denk ik er over. Maar ik snap heel goed dat je het er moeilijk mee hebt, want dat heb ik natuurlijk ook wel eens.
BeantwoordenVerwijderenenerzijds volg ik dit wel, anderzijds vind ik dat je het enkel als geheim kan houden als je het zelf verzwijgt. Eens je het verteld hebt om jezelf op te luchten (in dit geval de tante) moet je weten dat het verhaal een eigen leven gaat leiden, dat net zoals jij de persoon die nu met het verhaal zit (stuiterbolletje dus), opluchting zal nodig hebben in een of andere vorm van een "luisterend oor".
VerwijderenDe geheimen die aan mij verteld zijn komen mijn huis niet uit, dus manlief krijgt het dan soms te horen zeker als het mijn nachtrust kost, die kan ik niet missen en dat is denk ik ook nooit de bedoeling van iemand die iets verteld... want zij/hij verteld het toch ook om het "kwijt" te kunnen.
BeantwoordenVerwijderenMisschien kan je het van je afschrijven (in je blog als concept) kan niemand het vinden en ben je het wel kwijt. Misschien met tante zelf nog een keer... of een goede vriendin waarmee je over en weer wel meer geheimen deelt...