Langs elkaar heen

Vanmorgen was ik rond 09.45 uur beneden, kroop met een grote pot thee achter de pc en zat te "wachten" tot Man zou verschijnen om samen te ontbijten. Toen hij 3 kwartier later nog niet was verschenen, stak ik mijn hoofd even om de schuttingdeur om te ontdekken dat hij met de nieuwe auto richting zijn vader was vertrokken. Geen idee wanneer hij weer boven water komt.

In 2000 hebben Man en ik voor het eerst hulp gezocht. Ik had het gevoel dat ik een huishoudster met seksuele diensten was in plaats van een volwaardige partner. Zolang het maar ging zoals Man vond dat het moest gaan, was er geen probleem. Alleen moest ik geen eigen verzoeken indienen en zeker niet verwachten dat die ingewilligd zouden worden. Of beter gezegd, na een hoop gezeur en gedoe van mijn kant kon ik afdwingen dat er rekening met mij werd gehouden. Het is niet bevorderlijk voor een relatie als 1 van de partners het gevoel heeft dat zijn/haar bestaan bij de ander afgedwongen moet worden.

Nadat ik de sessies bij die therapeute volledig uit kon tekenen (ik verdrietig omdat Man afspraken niet na was gekomen, Man die belooft het niet weer te doen, ik blij en vol goede moed waarna de volgende keer precies net zo ging), ben ik met de gesprekken gestopt. Man heeft 7 jaar bij haar doorgebracht, eigenlijk zonder resultaat. De diagnose OCPD was toen nog niet gesteld.

Vervolgens kwam een opruimcoach langs om samen met Man de garage onderhanden te nemen. Die coach had een klik met Man en deed naast opruimactiviteiten ook andere zaken. Ik kon ook goed met die coach overweg en zo werd weer een poging gedaan om elkaar beter te begrijpen en rekening met elkaar te houden. Wat er, gevoelsmatig, voor mij op neer kwam dat ik meestal de meest verstandige en meest wijze moest zijn.

Ondertussen veranderde er in de relatie met Man niet veel. Ik voelde me nog steeds een veredeld huishoudster met als enig doel het leven van Man zo leuk mogelijk te maken en dat ik ook wensen en verlangens had, leek er niet toe te doen.
In 2009 barstte de bom en was ik van plan de stekker eruit te trekken. Toen werd voor het eerst uitgesproken dat er met Man misschien meer aan de hand was. In eerste instantie werd gedacht aan Asperger maar uiteindelijk werd de diagnose OCPD gesteld.

Man en ik hebben nu iets meer dan 14 jaar een relatie, wonen 12,5 jaar samen onder 1 dak en zijn 5,5 jaar getrouwd. Ondanks gesprekken met onze coach boekt Man maar heel weinig vooruitgang, waar ik eerder kilometers maak.
Ondertussen hebben we elkaar, onbewust (en soms ook bewust, van beide kanten) enorm gekwetst en pijn gedaan. Daardoor zijn patronen ontstaan waarvan ik niet weet of die nog te doorbreken zijn en een goed gesprek is bijna onmogelijk geworden.
Man is zo bang dat hij iets verkeerds zal zeggen dat hij bij voorbaat zijn mond houdt of het komt er zo krom uit dat hij 7 verschillende versies nodig heeft om uit te zeggen wat hij zeggen wil. Ik ben dan de draad allang kwijt, snap er niks mee van en raak geïrriteerd. Daardoor neemt de angst bij Man om het verkeerd te doen alleen maar toe.
Ik kan iets wat voor mij heel belangrijk is aan Man vertellen om er dan na een dag (of soms nog korter) achter te komen dat hij het hele gesprek vergeten is. Wat weer een bevestiging is van mijn gevoel dat ik niet belangrijk voor Man ben, want hij neemt niet eens de moeite om iets te onthouden wat voor mij belangrijk is.

En zo leven we steeds meer langs elkaar heen, constant op onze hoede om niet gekwetst te worden, klaar om terug te slaan indien nodig. Gezien de stoornis van Man, vrees ik dat er op dit moment maar 1 persoon binnen onze relatie is die dit kan doorbreken. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik daar op dit moment niet de energie en motivatie voor op kan brengen. Het is zo zwaar altijd maar de verstandigste en meest wijze te zijn. En 9 van de 10 keer verandert er toch niks, behalve dat ik mij nog eenzamer voel dan daarvoor.

Soms zit ik mij af te vragen of er ondertussen niet zoveel tussen ons gebeurt is, dat het sowieso niet meer mogelijk zal zijn om het beschadigde vertrouwen te herstellen. Er is een gezegde dat 1 onaardige opmerking door 10 gemeende, lieve opmerkingen of daden ongedaan gemaakt kan worden. Volgens mij zitten Man en ik op minstens 10.000 lieve opmerkingen en daden van de ander te wachten. Misschien is dat gewoonweg te veel.