Nog even 2 dingen op de valreep

Ingrediënten voor een NIET gezellig etentje:
- een lijst met onderwerpen waar je niet over mag praten
- minstens 2 mensen die door die onderwerpen waar niet over gesproken mag worden, behoorlijk gestresst zijn.
- 3/4 van de aanwezigen vinden dat het echt heel erg gezellig moet worden want dat hebben ze wel verdiend (hangt samen met de voorgaande 2 punten)
- 2 oude mensen die eigenlijk niet meer op een menswaardige manier aan het eten deel kunnen nemen, maar niemand die ze tegen zichzelf beschermen
Jammer dat mensen niet snappen dat dit juist het tegengestelde effect bereikt.
Maar het toetje (pardon, dessert) was heel erg lekker.

En het tweede wat mij al een tijdje verbaast:
Nieuwjaarsrolletjes met slagroom. Natuurlijk is zelfgeklopte slagroom het lekkerst, maar als je snel kunt eten is zo'n spuitbus ook acceptabel. Helaas hebben de A-merken besloten de spuitmond te veranderen. Dat levert mooiere toefen slagroom op maar die spuitmond is nu niet meer geschikt voor het vullen van nieuwjaarsrolletjes. De regionale media (kranten, tv, radio) besteden er uitgebreid aandacht aan en komen zelfs met oplossingen om het probleem te verhelpen, zoals het verknippen van een ballon (alleen jammer van het rubbersmaakje). De huismerken hebben nog wel de oude spuitmond dus geschikt voor het vullen van de rolletjes.
Waar ik dan niet bij kan: zet de plaatselijke supermarkt de dozen met nieuwjaarsrolletjes en de spuitslagroom die niet geschikt is om die rolletjes te vullen in 1 verkoopmand. Als er al een mogelijkheid zou zijn om de verkoop van het huismerk te stimuleren, dan was het deze gelegenheid wel: met ons huismerk vult u de rolletjes als vanouds!
Ben trouwens wel benieuwd hoe al die mensen dat morgen gaan doen als ze tot de ontdekking komen dat ze spuitslagroom met een verkeerde spuitmond hebben gekocht. Een verborgen camera had me wel heel leuk geleken :-)

Ik wens iedereen een gezond en gelukkig 2011 waarin dromen en wensen gestalte krijgen

Leeg

De stichting waar ik penningmeester van ben, kon helaas de huur van de ruimte niet meer opbrengen, waardoor we deze week bezig zijn geweest met het leeghalen en schoonmaken van het kantoor.

Met pijn in ons hart hebben we vandaag de sleutels ingeleverd. Gelukkig konden we in hetzelfde gebouw als medehuurder, goedkoper een ruimte krijgen. Dus we gaan niet helemaal dakloos het nieuwe jaar in.

Leeg symboliseert afsluiting van een periode. De kerstlekkernijen (koekjes, chocolaatjes, suikerbrood en oude kaas) zijn inmiddels ook op, daarmee naderen de feestdagen ook het einde en ontstaat ruimte in de koelkast en voorraadkast voor nieuwe dingen. Door leegte ontstaat de mogelijkheid voor iets nieuws, een nieuw kantoor, een nieuw jaar, een nieuwe start. Zo bezien hoeft leegte niet slecht te zijn.

Het visje breien syndroom

Mijn eerste ervaring met breien was tijdens de handwerklessen op de lagere school. Het leren omzomen van geblokte placemets, het haken van een boekenlegger en het leren van de diverse handnaaisteken door middel van een borduurwerk gingen mij behoorlijk goed af. Ik had een oma die de mooiste kleding voor mijn barbies breide, dus ik was vol enthousiasme dat ik zou leren breien. We kregen 2 metaalkleurige pennen en katoenen wol (ik wou helemaal geen oranje wol) en kregen de opdracht een lapje te breien van 25 steken breed en 50 ribbels hoog. Vol goede moed ging ik aan de slag, ook met de bedoeling om met mijn breikunsten mijn oma te overtuigen dat ik best kon leren hoe ik barbiekleertjes moest maken.
Ik breide in die paar uur dat de les duurde dat het een lieve lust was om uiteindelijk met lege handen te eindigen. Aan het eind van de les bleek dat ik inmiddels geen 25 steken maar 40 op mijn pen had staan. Van corrigeren hadden ze toen nog nooit gehoord, dus dat was rigoreus uithalen en de volgende week opnieuw beginnen. De week daarna onder begeleiding van een hulpmoeder, weer begonnen met 25 steken maar weer geëindigd met 35. Zelfde verhaal, uithalen en opnieuw beginnen. Het is nooit meer goed gekomen tussen mij, de oranje wol en het breien van 25 steken en 50 ribbels. Van het lapje werd een (op zich heel leuk) visje gemaakt, compleet met vilten oogjes, een grappige staart en een rugvin. Dat ik uiteindelijk met een visje thuis ben gekomen had ik vooral te danken aan een hulpmoeder die medelijden had met mijn verwoede pogingen. Ik heb toen maar geen poging gedaan indruk te maken op mijn oma.

Inmiddels heb ik het breien behoorlijk onder de knie gekregen. Bij mijn eerste project, een trui, ging het nog mis en had ik op een gegeven ogenblik weer meer steken dan nodig. Alleen kon ik het op mijn manier oplossen: pennen eruit trekken, een flink eind afhalen en van daaruit weer verder. Helaas kwam ik, toen het pand klaar was, tot de ontdekking dat je steken ook net verkeerd op de pen terug kon zetten. Dus op het achterpand liep een mooie zichtbare lijn tot waar ik mijn pand had uitgehaald ;-).
Ik kwam tot de ontdekking dat ik in staat was ingewikkelde motieven te begrijpen, ik leerde, na een behoorlijk aantal mislukte pogingen, hoe ik kon meerderen zonder dat dat direct allerlei gaatjes opleverde, ik leerde proeflapjes breien en daarna hele patronen te verrekenen en ik bleek zelfs in staat sokken te breien :-). Er was echter 1 ding wat ik nooit onder de knie kreeg: een project afmaken in een acceptabele tijd. Meestal duren mijn breiprojecten meer dan een jaar met vaak tot gevolg dat de wol niet meer bij de dan overgebleven kleren past, het model niet meer leuk is of dat je een jaar lang tegen een eenzame sok aan zit te kijken omdat zijn broertje maar niet klaar komt.

Maar mijn laatste project lijkt redelijk voorspoedig te gaan en geeft moed voor de toekomst.

Inmiddels kan ik melden dat beide wanten tot boven aan toe klaar zijn en dat ik aan 1 want inmiddels een duim heb zitten. Er zijn bij het maken van die duim wel wat gaten zichtbaar dus ik wacht met smart op de thuiskomst van de buurvrouw. Zij heeft meer ervaring dan ik en zal dus wel weten wat ik er aan kan doen (lang leve buurvrouwen :-) ). En dat zou erop neer komen dat ik in 1 maand (yes) zowel een warme wollen muts als 2 wanten af heb gekregen. Een prestatie waar ik best trots op ben.
Maar ondanks alles wat ik inmiddels op breigebied voor elkaar heb gekregen zit dat visje van jaren geleden mij nog steeds dwars. Het knaagt aan mijn zelfvertrouwen en ik blijf chronisch mijn steken tellen. Er gaat echter een tijd komen waarop ik voorgoed met dat visje afgerekend heb. Zeker weten.

Wat ben ik toch een stresskip :-)

Vanmorgen kon ik wel huilen van ellende maar nu lukt het me om om mijzelf te glimlachen. Ik ga vooruit :-).
Zoals vanmorgen aangekondigd, zou ik nog even laten weten wat ik afgelopen week heb gedaan. De makkelijkste taken, het opzeggen van de creditcard en het navragen van de verzekering waren redelijk snel gedaan.
Het inschrijven bij de uitzendbureaus was wat ingewikkelder. Waar is de tijd gebleven dat je gewoon naar een filiaal kon lopen en je ter plekke in kon schrijven als je maar een kopie van je paspoort en je CV bij je had (er zijn momenten dat ik mij heel oud voel :-( ). Maar als ik geen fouten heb gemaakt, sta ik nu bij 3 uitzendbureaus ingeschreven en 1 liep steeds vast dus die moet ik later nog eens proberen. Het is mij ook opgevallen dat er wel heel erg veel uitzendbureaus zij en niet allemaal zijn duidelijk in de doelgroep die ze bedienen. Kennelijk geldt voor uitzendbureau's ook het principe van mond-op-mond-reclame. Alleen jammer dat ik niet in het mond-op-mond-circuit zit en het wiel dus zelf moet uitvinden.


Omdat ik nu eenmaal bezig was met het bekijken van vacatures, de sites van de uitzendbureaus direct maar even doorgekeken op vacatures. Er was 1 uitzendbureau wat een vacature had waar ik geschikt voor zou zijn (bleek na een telefoontje voor informatie) alleen lukte het mij niet om de intercedent uit de leggen dat de afstand naar het desbetreffende bedrijf misschien wel ver was, maar dat als ik aan de noordkant de stad binnen kwam en dan in zuid moest werken ik net zo lang, of misschien zelfs wel langer, onderweg zou zijn. Hij zou met de opdrachtgever overleggen en mij terug bellen. Ik heb mijn mobiele telefoon 1x over horen gaan en gemist, maar ik kon niet zien of het dat uitzendbureau was.
Verder had het UWV mij de wekelijkse vacaturekrant toegestuurd en daar stond ook een leuke functie in. 's Middags met de contactpersoon gebeld en die vroeg mij een motivatie en mijn CV op te sturen (het was een vacature bij een technisch bedrijf en ik voel mij in een technisch bedrijf als een vis in het water, daar zijn er niet veel van :-) ). Dinsdag kreeg ik een mail van deze contactpersoon dat zij mijn CV en motivatie doorgestuurd hadden naar het beherende uitzendbureau (ook al weer een bureau waar ik nog nooit van gehoord had) en die belden woensdag met het verzoek namens de opdrachtgever of ik mijn diploma's kon scannen en mailen. Natuurlijk deed het scanprogramma het niet, maar Man was handig genoeg om het toch voor elkaar te krijgen.
En mijn broer belde dinsdagavond over een leuke vacature waarbij een zeer goede kennis van de Franse taal een voorwaarde was. Hij was zo aardig de vacature te scannen en te mailen zodat ik woensdagmorgen het bedrijf kon bellen voor informatie. Dat was een fijn gesprek maar ook twijfel aan mijn kant of ik mij niet binnen een jaar in die functie zou gaan vervelen. Dat zou zowel voor mij als voor het bedrijf niet handig zijn (en dat is nog zacht uitgedrukt).
De vacature die mijn moeder had gestuurd bleek niet in de buurt te zijn. En verhuizen is op dit moment even geen optie, maar dat had ik toen nog niet beslist. De contactpersoon was niet aanwezig en die zou gevraagd worden of ze mij terug wou bellen. We zijn inmiddels een week verder en ik heb nog steeds niets gehoord.


Dus toen was het woensdagavond en zat ik mij af te vragen of ik nu wel of niet achter dat uitzendbureau aan moest bellen, zat mijn hoofd te stressen of ik wel of niet een sollicitatiebrief moest schrijven voor de vacature die mijn broer mij gestuurd had. En tot overmaat van ramp kwam ik, na bezoek aan de site van dat onbekende uitzendbureau wat om de scan van mijn diploma's had gevraagd tot de ontdekking dat de vacature-omschrijving van het UWV niet overeenkwam met de omschrijving op de site van het uitzendbureau :-(.  Met name een uitstekende beheersing van de Duitse taal kan ik niet waarmaken (redelijk tot goed is echt het hoogst haalbare) maar ik had inmiddels al wel achterhaald om welk bedrijf het zou gaan en daar zou ik echt wel willen werken. Met als ingangsdatum van de vacature 01-01-2011.


Ik overdrijf als ik zeg dat de paniek toesloeg, maar veel zit ik er niet naast. En dat is het moment dat mijn hoofd er van tussen gaat en ik als een stresskip door het leven ga. Mijn hoofd kan dan 100x zeggen dat er in de week tussen kerst en nieuwjaar geen gesprekken plaats zullen vinden, mijn gevoel ziet dat toch heel anders. En dus raak ik in de stress als ik mijn mobiele telefoon niet bij me heb, twijfel ik of mijn mail met de scans wel aan is gekomen, raak ik in paniek als ik geen ontvangstbevestiging van mijn sollicitatie bij dat andere bedrijf heb ontvangen en blijf ik mijzelf afvragen of ik nu wel of niet contact op moet nemen met het uitzendbureau wat vond dat ik te ver weg zou wonen.
Langzaamaan begint de realiteitszin weer tot mij door te dringen en loop ik niet meer als een kip zonder kop door het huis. Ik begin te beseffen dat ik geen slaaf ben van de wensen van een bedrijf en dat ik ook mijn eigen agenda heb. En ik zit weer eens vol verbazing naar mijzelf te kijken dat ik mijzelf weer eens zo in de stress heb gejaagd. Maar eens, ooit zal mij dit niet meer overkomen. Voor alle vacatures vragen ze iemand die flexibel en stressbestendig is, en dat moet ik natuurlijk wel waarmaken ;-).


PS: het zal vast niemand verbazen dat ik in deze stemming geen Franse taallessen heb gedaan. In januari gaan we vol goede moed verder.

Dubbele gevoelens

Eveline vroeg in een reactie of ik al wat traffic op mijn blog had. Dat roept kennelijk heel wat bij mij op, zodat ik vannacht niet al te best geslapen heb (hoewel dat niet de enige reden is).
Ik ben nog een beginneling op het gebied van het bloggen. Mijn eerste kennismaking met een blog is het blog van Eveline (www.groenegedachten.blogspot.com) en via haar blog het blog van Frugal Trenches (www.notesfromthefrugaltrenches.com). Via het blog van Frugal Trenches ontdekte ik dat ik niet de enige was die op een bepaalde manier tegen het leven aankijkt. En langzaamaan begon ik dit blog-gebeuren leuk te vinden. Maar wat zou ik aan de wereld mee te delen hebben wat de moeite waard zou zijn?
Ik ben een vrouw die (soms wanhopig) probeert haar relatie op de rit te houden (heb ik nog niet over geblogd), die een baan probeert te vinden (daar ben ik niet de enige in), die een enorm ongezonde houding tegenover geld heeft (heb ik nog niet over geblogd), die zich soms over rare en grappige dingen zit te verbazen (kan ik meer over bloggen) en die de wereldpolitiek niet echt volgt omdat ik mijn handen al vol heb aan mijn eigen kleine wereld.


Om mijzelf uit het moeras te trekken waarin ik terecht was gekomen, ben ik mijn blog begonnen. En ik ben nog steeds bezig om mijn blog vorm te geven, zodat het uiteindelijk een afspiegeling zal zijn van mijn persoonlijkheid, die zowel serieus, reflecterend maar ook grappig en enthousiast is.
Vanaf het moment dat ik met mijn blog ben begonnen, voelde ik de spanning tussen voor mezelf een blog starten wat mij zou kunnen helpen en de behoefte dat in ieder geval 1 iemand af en toe mijn blog zou bekijken. Het is leuk om voor jezelf te schrijven, maar natuurlijk is het nog leuker als je gezien wordt, en het wordt nog leuker als mensen dan ook nog eens waarderen wat je doet. Soms ben ik bang dat die behoefte om gezien te worden groter is dan de behoefte om mijzelf te helpen. En dan ben ik blij met 21 pageviews (hoewel ik denk dat die vooral door het label Top2000 zijn ontstaan ;-) ), 2 volgers en inmiddels 2 reacties :-).
Maar dan zit er toch nog steeds dat stemmetje: daar behoor je het niet voor te doen, het zou niet uit moeten maken. Kortom: ik ben er nog niet uit.


Ik kom vanavond nog terug op de doelen van vorige week. 

Top2000 hond

Sinds gisteren kijken we naar de Top2000 via de laptop. Leuk om te zien hoe de verschillende DJ's hun werk doen. In de studio staat achterin, tussen de twee bureau's, ook een grote witte pluchen hond en sinds vandaag (zondag) staat op het tafeltje achter de DJ een trofee met een witte hondepoot.
Vorig jaar hadden ze in de studio ook een witte hond die op een gegeven ogenblik een poot miste. En nu blijf ik mij, steeds als ik die witte hond nu in de studio zie staan, afvragen of dit dezelfde hond is als vorig jaar. (en ja er zijn andere dingen die je jezelf af kan vragen ;-) ).


Verder natuurlijk genieten van alle leuke muziek die langs komt :-)

Honger met een schuldgevoel

Vandaag zaten ze er weer: de kraaien (of in ieder geval grote zwarte vogels die een hoop herrie kunnen maken).
Als je goed kijkt, kun je er een paar van zien zitten in de boom, de rest vloog snel op toen ik naar de deur liep om ze op te foto te zetten.

Ze zitten in de boom en op de schutting te wachten totdat de kleine vogels (mussen, roodborstjes, pimpelmezen, koolmezen en vast nog andere vogels die ik niet thuis kan brengen) hun buikjes volvreten bij de silo's die in de boom vlakbij hangen. Vol hoop dat er iets op de grond gaat vallen.
Vorig jaar hadden we onbeschermde voermogelijkheden in de tuin en helaas moesten we toen constateren dat de kraaien en eksters alles opaten en de kleine vogeltjes geen kans kregen. Daarom hebben we nu over alle voergelegenheden, zowel in de boom als op de grond een traliewerk zitten. We hebben daarbij expres rekening gehouden met merels en lijsters zodat die wel bij de voertafel konden komen. Inmiddels hebben de vogels onze tuin gevonden en eten ze met dit weer naar hartelust ons arm aan pinda's, vetbollen en zaad.
Maar toch, als ik dan die kraaien, eksters en soms duiven zie zitten wachten, dan voel ik me heel gemeen en zie ik ze denken: zij zijn klein en wij zijn groot en dat is niet eerlijk, oh nee.

Kerst

Top 2000 op de laptop, het breien van mijn eerste want schiet lekker op, een grote beker thee en de vegetarische kerrie-erwtensoep staat te pruttelen op het vuur.
Kortom een zalige dreutelkerst zonder verplichtingen.


Ik wens iedereen hele fijne feestdagen.

Hardwerkende kaboutertjes

Ik zag voordat ik hier inlogde, dat er vandaag 10.000.000 pintransacties zijn geweest. Ik heb niet de moeite genomen om te lezen of dit nu wel of geen record was. En voor deze blog maakt het ook niet uit.
Het spookt al een tijdje door mijn hoofd: er zijn vast meer mensen waarvan beiden een pinpas voor dezelfde bankrekening hebben. En ineens was die gedachte er, wat gebeurt er als beiden tegelijk in een verschillende winkel op het zelfde moment een pinbetaling doen. Ik heb geen idee hoe het hele onzichtbare circuit van pinbetalingen werkt, maar in mijn ergste fantasieën lukt de betaling niet (terwijl er wel voldoende geld op de rekening staat) en groeit de rij bij de kassa achter mij tot gigantische proporties.
Dat is het moment dat ik aan de kaboutertjes van mijn vader denk.


Vroeger toen de voetgangerslichten uitgerust waren met een drukknop, zat ik vaak meer dan 1 keer achter elkaar op die knop te drukken in de hoop dat het licht dan sneller op groen zou springen en ik over zou kunnen steken (en geef het maar toe, ik was vast niet de enige). Op een gegeven ogenblik had mijn vader daar genoeg van en kwam met het volgende verhaal:
Onder elk voetgangerslicht woont een kaboutertje. Als ik op de knop drukte om aan te geven dat ik wou oversteken, ging er bij die kabouter een belletje rinkelen. De kabouter rende dan zo snel hij kon door een ondergrondse tunnel naar de overkant. Als hij daar was aangekomen ging het licht op groen. Bij het stoplicht aan de overkant woonde ook een kaboutertje en zodra het licht op groen was gesprongen liep dat kaboutertje naar de overkant en als hij daar was aangekomen zou het licht weer op rood gaan. En stond aan elke kant weer een kaboutertje te wachten op iemand die op de knop zou drukken.
Ik was natuurlijk niet voor 1 gat te vangen (het is nou eenmaal leuk om ongeduldig op knoppen te drukken) en kwam met het volgende probleem: nu is aan de ene kant gedrukt en het kaboutertje is onderweg en ondertussen wordt ook aan de andere kant op de knop gedrukt en dat kaboutertje is ook onderweg. Dan is er geen kaboutertje meer om het licht te regelen. Maar ook daar had mijn vader een antwoord op (daar zijn vaders natuurlijk ook voor): als er aan 1 kant gedrukt is en het ene kaboutertje onderweg is, dan krijgt de andere een signaal waardoor hij weet dat hij op zijn plaats moet blijven. En toen had ik geen weerwoord meer, maar bij elk stoplicht moet ik denken aan kaboutertjes.


En sinds een paar jaar heb ik dat ook bij pinbetalingen. Op het moment dat ik mijn pincode intoets en daarna op OK om de betaling te bevestigen, zie ik in mijn verbeelding een kaboutertje uit de startblokken schieten, op weg naar mijn bankfiliaal om daar op een knopje te drukken waardoor mijn betaling doorgegeven wordt. Omdat het nu om grotere afstanden gaat, hebben deze kaboutertjes natuurlijk wel een supersonische slee waarmee ze over al die kabels glijden. Bij aankomst bij de bank drukken ze op een knop, gaat er intern een kaboutertje mijn saldo controleren en die schiet daarna in zijn supersonische slee richting winkel om mijn betaling vrij te geven. En daar zit dan mijn angst voor als Man en ik zonder het te weten gelijktijdig een pinbetaling doen: er zijn dan twee kaboutertjes op weg naar dezelfde bank en hetzelfde knopje. Dat kan niet anders dan tot een botsing leiden, de dood van twee kaboutertjes en geen enkele mogelijkheid om de betaling af te ronden met een enorme wachtrij tot gevolg.
Ik denk dat ik maar heel erg hard ga hopen dat Man en ik nooit gelijktijdig besluiten iets te gaan kopen.

De doelen van deze week

Zo langzaamaan begin ik door mijn achterstallige klussen te raken en dat maakt het bedenken van doelen toch wel een stuk moeilijker. Het moment nadert dat ik er niet meer aan ga ontkomen om met het serieuze werk te gaan beginnen. En dan gaat het om dromen en keuzes maken wat ik nu echt wezenlijk vind voor mijn leven. Maar gelukkig is het nog niet helemaal zover.


In de afgelopen 3 maanden heb ik echt in een impasse gezeten, zowel voor wat betreft mijn relatie als ook in mijn zoektocht naar een baan. Alle pogingen om op beide punten iets tot stand te brengen, leidden tot niets. Terwijl in de maanden juni, juli, augustus en september alles vanzelf leek te gaan. In tegenstelling tot andere keren dat ik geen idee had of ik nu voor of achteruit moest, heb ik deze keer het maar laten gebeuren. Tot mijn verbazing ging mij dat redelijk gemakkelijk af. Ik was hartstikke moe, kon nergens iets van enthousiasme voor opbrengen en vond alles wel best. Om niet helemaal te verzanden in deze gevoelens ben ik dit blog begonnen, heb ik mij bezig gehouden met allerlei dingen die hoe dan ook moesten gebeuren en mijn best gedaan dingen te regelen voor de stichting.
Hoewel ik nog steeds geen idee heb wat ik met mijn leven aan zou willen, begint er sinds een week weer wat te kriebelen. Het idee van freelance werk geeft me het gevoel van zelf weer de touwtjes in handen kunnen nemen. Mijn moeder stuurde mij een personeelsadvertentie op voor een vacature die mij heel erg leuk lijkt. Dus voor deze week staat het schrijven van een sollicitatiebrief op het programma en ik wil mij bij wat meer uitzendbureau's inschrijven (tot nu toe sta ik maar bij 1 ingeschreven).


In juli ben ik begonnen met het volgen van een taalcursus Frans voor gevorderden. Een oude droom die ik nooit verwezenlijkt heb omdat ik geen idee had wat ik met een grote taalkennis Frans in een dorp van 600 inwoners zou kunnen doen. Maar ook die opleiding is de laatste maanden in het slop geraakt. Omdat we voor de stichting ons kantoor moeten verhuizen, kan ik niet inschatten hoeveel tijd ik deze week ga hebben, maar deze week wil ik minimaal 2 hoofdstukken van die opleiding gedaan hebben.


Daarnaast staan er nog wat administratieve klussen op het programma. Het lukt de bank maar niet om de automatische incasso van mijn creditcard goed te laten verlopen en dat heeft mij dit jaar al tegen de € 40,00 aan kosten gekost. Tijd dus om dat ding op te zeggen.
En de verzekering had laten weten dat mijn opzegging van een verzekering was verwerkt in het systeem, maar ze hebben me toch een rekening voor 2011 gestuurd. Ook daar maar even achteraan.

S.M.A.R.T.

Terwijl ik bezig ben met het maken van alcoholvrije glühwein (dat ruikt zo lekker door je hele huis), leek het mij een goed idee om verslag te doen of ik mijn doelen van deze week gerealiseerd heb.


Om te kunnen controleren of je het gestelde doel hebt gehaald, moet het doel voldoen aan de "SMART-criteria". SMART staat voor:
Specifiek
Meetbaar
Acceptabel
Realistisch
Tijdgebonden
Het voordeel van doelen die je jezelf stelt, is dat ze meestal wel acceptabel zijn. Je stelt jezelf geen doelen waar je zelf niet achter staat. Dus aan dat criteria heb ik voldaan. De doelen van de afgelopen week waren ook wel realistisch, ik heb mijzelf niet tot doel gesteld om binnen een week een marathon te gaan lopen, en tijdgebonden waren ze ook: binnen een week realiseren.
Waar het deze week op vast zit, zijn specifiek en meetbaar. Die hangen natuurlijk ook met elkaar samen. Een niet specifiek doel is ook minder makkelijk meetbaar: als je niet duidelijk aangeeft wat je wilt bereiken, dan kun je ook niet controleren of je het gestelde doel gehaald hebt.
Mijn doel voor de afgelopen week was: het doen van achterstallige klusjes buiten de deur. Die klusjes had ik, op 3 na, niet nader omschreven, dus kan ik nu ook niet aangeven of ik ze gehaald heb en daardoor kan ik ook niet tevreden zijn over het bereikte resultaat (zo streng ben ik dan ook wel weer voor mijzelf ;-) ). Wat niet wegneemt dat ik best veel achterstallig klussen buiten de deur voor elkaar heb gekregen. En als ik heel eerlijk tegenover mijzelf ben, dan wist ik met het opschrijven van de doelen voor de afgelopen week, dat ik niet helemaal goed bezig was. Laat dat een les zijn voor de komende week.
Het enige doel wat wel aan de SMART-criteria voldeed, was het afmaken van de Letskring-administratie. En ja, die is afgekomen.
Kan ik toch nog ergens tevreden over zijn :-).

Dagje archief

Gisteren was mijn dag naar het archief om informatie over mijn voorouders te vinden. Ik moet bekennen dat ik best zenuwachtig was. Ik doe vaak wel stoer en stuiter de meest onverwachte situaties in, maar dat wil nog niet zeggen dat ik dat niet eng vind. Nu heb ik natuurlijk wel de mazzel dat ik door mijn enthousiasme dingen in gang zet en vervolgens wegens een enorm plichtsbesef niet vind dat ik mij terug kan trekken. Hierdoor krijgen zenuwen en angstgevoelens geen kans om de overhand te krijgen. En zoals meestal, in de praktijk valt het 9 van de 10 keer mee.

Na een rit van 1,5 uur, makkelijk parkeren in de parkeergarage voor de deur bestond mijn eerste actie in het archief uit rennen naar de wc. Dat was zo langzaamaan wel nodig ;-). Daarna heb ik mij gemeld bij de balie en werd ik voorgesteld aan een vrijwilliger die mij verder zou helpen.
Bij een archief denk ik (en de meesten van ons, schat ik zo in) aan een ruimte vol boeken, een beetje bedompt en verplicht stil wezen. Op de een of andere manier wekt het zoeken in archieven de indruk dat je met SERIEUS werk bezig bent en daar kan niet anders dan gepaste stilte bij horen. Ik was blij dat de realiteit anders was. Overal ramen, veel licht en gezellige tafels, met computers en micro-fiche-apparaten. De toegewezen vrijwilliger was zeer behulpzaam, wees mij hoe ik alles kon vinden en zei toen dat ik aan de andere kant moest zijn. Ondertussen had een bezoeker mij ook nog allerlei websites aan de hand gedaan. Maar ook hij kon niet voorkomen dat ik echt het gebouw moest verlaten, zo'n 200 meter moest lopen en mij bij het gemeentearchief moest melden. Gelukkig was het droog en was de gladheid inmiddels verdwenen.
Het gemeentearchief voldeed wel aan de beeldvorming van een archief. Hier was gepaste stilte verplicht en je mocht alleen de beschikbaar gestelde potloden gebruiken om aantekeningen te maken (Even een zijstraatje: ben ik de enige die het is opgevallen dat als er potloden staan voor algemeen gebruik dat dan het merendeel niet geslepen en dus onbruikbaar is?). Hier werd mij uitgelegd dat ik het beste via internet kon gaan zoeken omdat het archief met micro-fiches niet op alfabet gerubriceerd was.

Er waren 2 vragen waar ik graag antwoord op wou hebben: hoeveel (stief)broers en (stief)zussen had mijn opa en waar woonde de moeder van mijn betovergrootmoeder. Hoewel de eerste vraag eigenlijk niet beantwoord had kunnen worden (die gegevens waren nog niet vrij gegeven) had ik geluk dat ik in het bevolkingsregister de verhuizing van het gezin van mijn opa tegen kwam, en nog leuker natuurlijk dat ik de adressen die ik in dat document tegen kwam in het echt kon gaan bekijken.
Ook het woonadres van de moeder van mijn betovergrootmoeder heb ik boven tafel gekregen, maar er stond helaas geen huisnummer bij. Het was ook heel erg jammer dat niemand mij kon vertellen wat voor soort wijk het was, waar zij gewoond heeft. De moeder van mijn betovergrootmoeder is geboren in 1811 en heeft 5 kinderen op de wereld gezet (waarvan 1 behoorlijk snel weer is overleden), zonder dat daarvan een vader bekend was. Ze heeft een tijdje als dienstbode gewerkt maar voor het grootste gedeelte van haar leven was ze "zonder beroep". Iets of iemand moet haar dus van geld hebben voorzien om in leven te blijven en het zal geen vetpot zijn geweest. Ik had graag willen weten of de straat waar zij woonde, een straat was die bekend stond dat daar veel arme mensen woonden.

De overige gevonden gegevens moet ik nu gaan rubriceren en dat zal wel weer een hoop vragen op gaan leveren. Met de gekregen websites kan ik mijn familie samenstellen tot 1811 (het moment van invoering van de burgerlijke stand). Ik kan kopieën maken van alle aktes die betrekking hebben op hun geboorte, huwelijk en overlijden. En daarna begint het graafwerk in de DTB-boeken: boeken van de kerk waarin alle doop-, trouw- en begrafenisgegevens te vinden zijn.
Het is leuk om te kijken tot hoever ik mijn familie boven tafel kan halen, maar eigenlijk ben ik daar helemaal niet in geïnteresseerd. Ik vind het veel leuker om te ontdekken hoe ze dan geleeftd hebben en waarom ze gedaan hebben wat ze hebben gedaan.

Werk project

Gisteren in de auto hoorde ik op de radio dat 80% van de mensen die op internet zitten de verkeerde zoektermen gebruikt. Ik weet bijna zeker dat ik tot die 80% hoor. Ik heb altijd gedacht dat het aan mij lag, dat mijn logica gewoon anders is dan die van de gemiddelde Nederlander. Nu blijkt dat niet zo te zijn. Ik voldoe aan de norm en dat is prettig om te weten. Wat mij aan zo'n bericht wel stoort, is "verkeerde zoektermen". Als 80% van de mensen anders zoekt dan de webdesigners aannemen, wie is dan verkeerd. Die grote meerderheid van de mensen die zoekt of de ontwerpers die ons zoektermen opleggen die voor ons niet logisch zijn? En er zal altijd wel iemand zijn die hier een gat in de markt in ziet. Dus over een paar jaar is iedereen die beroepsmatig vaak op internet moet zoeken op training geweest: "hoe vind ik wat ik zoek op het www". Voor mij voelt dat als de omgekeerde wereld.


Wat heeft dit te maken met mijn zoektocht naar een baan, waar ik vandaag over zou schrijven? Alles. Ik werd zondag door een goede vriendin gebeld en daarbij kwam ter sprake dat ik werk zocht en of zij mij niet kon gebruiken. Helaas is de afstand tussen ons te groot, dus dat werd hem niet. Maar ze was al een tijd bezig om een website met informatie te vullen en omdat zij en haar dochter daar geen tijd voor hadden, wil dat niet zo erg vlotten. Dus als ik zin had.... 
Wat erop neer komt dat mijn project bestaat uit het zoeken naar informatie op het www en die aan mijn vriendin doorspelen zodat zij het weer op de site kan zetten. En dat zoeken op het www, zal niet zo eenvoudig zijn als ik niet in staat ben de juiste zoektermen te ontdekken ;-)


Ik ben blij met de mogelijkheid van een project. Het is iets met een begin en een eind en je kunt dus goed zien of je vooruitgang boekt. Aan het eind heb je een resultaat neergezet waar je (hopelijk) trots op kunt zijn. En in dit geval mag ik helemaal zelf beslissen en bedenken hoe ik het aan ga pakken. Als ik dit project tot ieders tevredenheid voor elkaar krijg, is de kans groot dat ik meer van dit soort opdrachten kan krijgen. Waar ik wel moeite mee heb, is dat dit soort klussen altijd op freelance-basis worden gedaan. Ik heb al eens eerder geprobeerd een bedrijf van de grond te krijgen en dat is niet helemaal geworden wat de bedoeling was. Daarbij is ook duidelijk geworden dat ik toch een paar essentiële ondernemersvaardigheden mis. Dus hoewel ik de voordelen van het zijn van freelancer wel degelijk kan waarderen, is de twijfel toch nog groot.
Maar eerst ga ik mij storten op het vinden van de juiste zoektermen (zouden ze daar ook een site voor hebben en hoe vind ik die dan?) om te laten zien dat ik de juiste vrouw ben voor deze klus, en alle volgende klussen :-)

En het is weer maandag

Het is weer maandag en dus tijd om mijn doelen voor deze week vast te stellen.
Ondanks het feit dat ik 2 dagen nauwelijks kon functioneren, heb ik de doelen van vorige week bijna gehaald.
Eigen administratie: Klaar :-)
Administratie stichting: Klaar :-)
Administratie via Lets-kring: op het kasboek na klaar.
Ik schat in dat ik daar nog maximaal een halve dag voor nodig ga hebben, dus ik laat hem voor deze week staan.


Omdat de auto weer bij het huis kan staan, ben ik flexibeler in het doen van boodschappen. Ik hoop hierdoor deze week meer tijd over te hebben. Vanwege het vervangen van het riool en het herinrichten van de straat heeft mijn auto een paar maanden aan het einde van het dorp gestaan. Op zich niet erg om even te moeten lopen, maar wel onhandig als je een zwaar boodschappenkrat vol wekelijkse boodschappen mee moet nemen. Daarom de boodschappen elke keer op de fiets gehaald (dichtstbijzijnde supermarkt zit 5km verderop) maar mijn fietstassen waren niet groot genoeg om alle boodschappen in 1x mee te nemen. Nu kan alles weer in 1x en dat scheelt in tijd.
En die tijd ga ik nodig hebben deze week.


Dit is een week vol afspraken. Een eetvergadering met het stichtingsbestuur, naar het archief voor stamboomonderzoek, kerstetentje van het werk van Man. En dan heb ik altijd het gevoel dat er geen ruimte meer is om verder nog iets gedaan te krijgen. Daarnaast leverde een telefoongesprek een mogelijkheid voor werk (waarover morgen meer). Vandaar dat mijn doel, naast het afmaken van de administratie, heel simpel is: als ik dan toch steeds onderweg ben dan gebruik ik die tijd om achterstallige boodschappen te doen. Ik moet nog langs de apotheek, ik moet nog naar de winkel om iets te ruilen, ik heb al tijden een kleine digitale camera nodig enz, enz.
En als dan die werkmogelijkheid  vorm gaat krijgen, kan ik daar al mijn energie op richten zonder steeds te moeten denken aan aan al die kleine klusjes die op zich weinig tijd vragen, maar die met elkaar altijd wel veel tijd kosten.

Overgave

Wegens stress en heftige emoties heb ik 2 nachten heel erg slecht geslapen (hooguit een uurtje of 4). De eerste bijna slapeloze nacht was van woensdag op donderdag en omdat we donderdagavond naar het theater zouden gaan (inclusief koffie, taart, drankjes en borrelhapjes) leek het mij geen gek idee om 's middags mijn bed op te zoeken. Ondanks het feit dat ik heel erg moe was koste het enorm veel moeite om daar op dat moment aan toe te geven. Uiteindelijk ben ik voor een uurtje in slaap gevallen. Maar in het theater merkte ik dat ik lichamelijk echt uitgeput was.
Door een mail die ik diezelfde donderdag ontvangen had, was ik zo boos dat ik na het theater (we waren rond 00.30 uur thuis) om 02.30 uur nog steeds door mijn bed heen stuiterde. Geen idee hoe ik in slaap gevallen ben, maar uiteindelijk iets geslapen en rond 06.30 uur weer wakker. Op dat tijdstip is mijn hoofd al zo wakker en druk bezig, dat ik dan niet meer in slaap kan komen. Vrijdagmorgen zoveel mogelijk verplichtingen afgehandeld en 's middags maar weer naar bed. Hetzelfde verhaal als donderdag: hartstikke moe zijn maar niet in staat daar aan toe te geven, ook weer met lichamelijke klachten erbij. Ook nu weer een uurtje geslapen en daardoor fit genoeg om het eten te maken. Tegen 21.00 uur kon ik met moeite mijn ogen open houden en besloot ik weer naar bed te gaan. Maar tegen de Dog Whisperer op National Geographic kon ik geen weerstand bieden, dus ondanks brandende ogen toch, koste wat het kost, blijven kijken. Uiteindelijk tegen 23.00 uur mijzelf echt klaar gemaakt om te gaan slapen, maar het koste heel erg veel moeite.
Vanwege wegwerkzaamheden in de straat op zaterdagmorgen (hoera, het had gedooid), weer vroeg wakker, wat niet handig was omdat we zaterdagavond weer de deur uit moesten. Ook nu weer 's morgens doen wat er gedaan moest worden en 's middags proberen wat slaap bij te halen.


Als er iets is wat mij de laatste paar dagen duidelijk is geworden, is dat ik dus niet in staat ben om toe te geven aan mijn lichamelijke behoeften. Mijn lichaam schreeuwde uit alle macht, tot in de diepste vezels, om rust en slaap, maar alles in mij verzette zich daar uit alle macht tegen. Slapen lukt alleen met de tv aan omdat op die manier mijn hoofd overschreeuwd wordt (wat is het toch fijn dat de BBC snooker uitzendt :-), en Eurosport curling op het programma heeft staan). Het zal nodig zijn mij de komende tijd eens vanaf een afstandje te bekijken om te ontdekken waarom ik doe wat ik doe, terwijl dat niet gunstig voor mijzelf is.

Gistvrij eten

Een doel voor lange termijn is het zoeken naar gistvrije lunchrecepten.
Ik heb een voedselintolerantie voor gist, zowel bakkersgist (wat in brood zit) en brouwersgist (wat in alcohol zit). Ik reageer heftiger op alcohol dan op brood, dus dat kan ik beter laten staan. Gelukkig reageer ik minder heftig op bakkersgist, dus ik kom niet direct in de problemen als ik mijzelf op een broodje trakteer. Aan de andere kant is bakkersgist meer algemeen toegepast waardoor het moeilijker wordt om het te vermijden.
In de tijd dat ik een eigen bedrijf aan huis had, had ik niet zoveel problemen met het samenstellen van een lunch. Er zijn gistvrije krackers te koop en als het etenstijd was kon ik die ter plekke maken. Maar krackers meenemen, is een ander verhaal. Ze worden slof, klef en als het helemaal tegen zit, vallen ze uit elkaar net op het moment dat je van plan bent een hap te nemen. Toen ik een baan buitenshuis kreeg, had ik dus een probleem. Gelukkig hadden we een koelkast op het werk, van de 4 dagen dat ik werkte nam ik 2 dagen een bak yoghurt met muesli, siroop en lijnzaadolie mee en 2 dagen een roggebroodje met kaas (eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik eerder kaas met roggebrood meenam ;-) )
Nu ik werkloos thuis zit, heb ik besloten om deze tijd nuttig te gebruiken en op zoek te gaan naar recepten zonder gist die ik zonder al teveel problemen mee kan nemen als ik weer een baan heb.


Ik hou van eten koken, en dan vooral de huis-, tuin-, en keukengerechten waarbij het een sport is om een gezond mogelijke maaltijd voor zo weinig mogelijk geld op tafel te zetten. Die regels gelden ook voor de lunchrecepten. Inmiddels weet ik dat wraps gistvrij zijn, maar die zijn wel het lekkerst als je ze ter plekke in de magnetron stopt en niet 's morgensvroeg om ze daarna met beleg in een broodtrommeltje te stoppen. Daarnaast is niet elk beleg lekker op een wrap. Ik moet ook nog een oplossing zoeken voor het bewaren van een opengemaakt pak. Volgens de gebruiksaanwijzing op het pak zijn ze na opening maar een paar dagen houdbaar en dan heb ik echt niet in mijn eentje een pak van 8 van die dingen op.
Van het weekend heb ik een maisbrood gebakken op basis van ei en bakpoeder. Ik zal eerlijk bekennen dat ik er niks aan vond. Het was veel te massief. Er zijn meer recepten die brood maken op basis van bakpoeder. Ik ben van plan er meerdere te proberen en ik hoop dat er iets tussen zit waar ik blij van kan worden.
De champignonpaté die ik geprobeerd heb, was acceptabel maar ook niet om over naar huis te schrijven. Ik ben bang dat ik moet bekennen dat champignons (en paddestoelen) niet tot mijn favoriete groente behoren. Ik vind het niet erg als ik ze in een restaurant of bij vrienden voorgezet krijg, maar voor mezelf hoeft het niet.
Waar ik wel heel erg blij mee ben is de linzensoep. Eenvoudig, snel te maken en lekker. Enig mogelijk nadeel: ik weet niet of ze bij mijn mogelijk nieuwe baan een magnetron hebben. En soep is erg lekker maar dan wel warm.
Kortom: ik heb mijn ideale lunch nog niet gevonden. Maar ik geniet van de ontdekkingstocht. Er gaat een wereld voor mij open :-)

Doelen voor deze week

Het is maandag en dus tijd om de doelen voor deze week bekend te maken.
De doelen die betrekking hebben op het veranderen van mijn levensstijl blijven gewoon staan, hoewel ik een zeer belangrijk doel daarbij vergeten was te melden: 
Elke morgen de wekker zetten. Dit om te voorkomen dat ik straks, als ik weer een baan heb (we blijven optimistisch) enorm veel moeite moet gaan doen om weer in een strak dagritme te komen.


Volgende week woensdag ga ik naar het archief om echt een start te maken met het uitzoeken van de stamboom van mijn vaders kant. Het lijkt me heel erg spannend, ik weet ook niet hoe dat zal zijn. Maar ik verheug me er wel op.


En dan het doel voor deze week: het afwerken van achterstallige financiële administraties. Zoals ik dat nu kan zien dan valt dat in 3 delen uiteen:

• het bijwerken van onze eigen financiële administratie
• het bijwerken van de administratie van de stichting waar ik penningmeester van ben
• het bijwerken van de administratie van iemand van de Lets-kring

Ik ben lid van een Lets-kring ook wel een ruilkring genoemd. Simpel gezegd komt een ruilkring erop neer dat ik iets doe voor iemand en daar punten voor krijg en ik kan die punten dan weer uitgeven voor iets anders. Ik heb een tijd als aanbod gehad het doen van administraties en daar is dit contact uit ontstaan. Inmiddels heb ik al meer dan een half jaar haar spullen in huis en ik heb er nog niet naar gekeken (foei!!). Maar deze week komt het, voor zover mogelijk, af.


Ik heb nog steeds geen prettig gevoel bij de bestuursonenigheid van afgelopen donderdag en ik ben ervan geschrokken hoeveel impact zoiets op mij heeft. Hoewel het geen doel is, lijkt het me toch raadzaam om mijn gevoelens daarover eens op een rijtje te krijgen.

WC op regenwater

Na een bezoek aan de Hobbitstee (ergens in 2008) ligt bij ons thuis het plan om watertanks in te graven, regenwater op te vangen en dan de wc door te spoelen met regenwater en de wasmachine op regenwater te laten draaien. Dat scheelt verspilling van kostbaar drinkwater.
De grootste klus was het graven van een gat in de zware klei, dat groot genoeg was om de tanks te kunnen bergen maar in juli hebben we een afspraak gemaakt met onze hovenier en is die met een graafmachine langs gekomen. Op diverse beurzen en bijeenkomsten met mensen gesproken die er nog meer verstand van hadden dan Man, en sinds gisteren is het zover: de wc spoelt vanaf nu door op regenwater. Ik ben heel trots op Man, dat het hem gelukt is. En ik ben blij dat ik vanaf nu een duurzame bijdrage aan een betere wereld lever :-)
Het enige wat nog niet helemaal werkt zoals zou moeten is de pomp. Die slaat bijna elke 10 minuten aan omdat er ergens lucht in het systeem zit. Maar volgens Man is dat te verhelpen door een slang te vervangen.
Volgend project: het aansluiten van de wasmachine op de tanks, zodat we ook de was met regenwater kunnen doen.

Mandje leeg

Het mandje voor verstelwerk is leeg :-). Zaterdag 2 broeken van een nieuwe rits voorzien en nu is het klaar. Ik voel me enorm opgelucht en als ik naar de werkelijk gewerkte uren ga kijken, dan waren het eigenlijk klusjes van niks. Raar dat je er dan toch zo tegenop ziet.
De reden waarom het zaterdag zo lekker ging, was vooral dat ik niet alleen thuis was. Kennelijk werkt het voor mij beter als ik er iemand anders ook in huis bezig is. Een soort van competitie: niet onder willen doen voor de ander.
Nu allen nog verzinnen hoe ik dat dan toe kan passen op mijn dagelijks leven. De praktijk is nu eenmaal dat ik werkloos thuis zit en dat er overdag niemand om mij heen is. Ik heb wel eens gelezen over mensen die zelfstandig werken en dagelijks naar een café met wifi-internet gaan. Dan hebben ze niet het gevoel alleen te werken en krijgen ze na verloop van tijd ook aanspraak met anderen die om dezelfde reden de deur uit gaan. Met een laptop kan ik me daar wel iets bij voorstellen, maar ik zie mij toch echt niet met de naaimachine en verlengsnoer onder de arm naar een café gaan :-)

Resultaten van deze week

Afgelopen donderdag heb ik bij de stichting (ik ben penningmeester van een stichting) een behoorlijk heftig gesprek gehad en dat zit mij nog steeds dwars. Ik merk dat ik daardoor niet mijn eigen enthousiaste zelf ben en dat zal ook wel uit mijn schrijfstijl blijken. 


Omdat voor mij, gevoelsmatig, een week uit 5 dagen bestaat, is het tijd om te laten weten of ik de gestelde doelen voor deze week gehaald heb. Het weekend is voor leuke dingen, waarin ik zelf mag beslissen wat ik ga doen.
De lange termijn doelen en de maanddoelen krijgen een aparte post.


Het doel voor deze week was het bijwerken van achterstallige mails en handvaardigheden. Die handvaardigheden bestonden uit verstelwerk en het inventariseren van alle projecten die op dat gebied nog in huis rondslingeren.
De achterstallige mails zijn de deur uit gegaan en ik ben erg blij en opgelucht dat ik dat van mijn lijst af heb kunnen halen. 
Het verstelwerk is niet afgekomen. Nadat ik woensdag elk excuus uit de kast heb gehaald om er onderuit te komen (zie mijn vorige post), was ik vrijdag vol goede moed weer richting mijn woon/werkkamer getogen om verder te gaan met waar ik gebleven was.
Mijn hoofd zat vooral bij het gesprek van donderdag en dat maakte dat ik redelijk door kon werken. Misschien is dat wel de truc, verstelwerk als afleiding gebruiken :-). Resultaat van 1 morgen: 1 broek van elastiek in de taille voorzien en pijpen ingekort. Daarnaast een aangepaste broek van woensdag weer onderhanden genomen. Kennelijk had ik geen goed elastiek gebruikt, want het elastiek was te slap.
Tijd voor lunch (voor het eerst in mijn leven vegetarische champignonpaté gemaakt) en het maken van de boodschappenlijst. Na de boodschappen waren de spanningen van donderdag al meer naar de achtergrond verdwenen en begonnen alle excuses van woensdag weer hard hun best te doen om het repareren van 2 ritsen te traineren. Ik heb nooit geweten dat het zo moeilijk kon zijn te beslissen welk muziekje ik zou willen horen ;-).
Gelukkig werd mij een goed excuus in handen gegeven om niet verder achter de naaimachine te zitten: een goede vriend belde en we hebben 1,5 uur aan de telefoon gehangen. Daarna moest ik echt avondeten maken. Echt heel erg jammer ;-)


Maar toch bij het naar bed gaan met een licht schuldgevoel naar de tafel met de naaimachine gekeken. Achteraf had ik het ook niet af kunnen maken omdat de ritsen ingekort moeten worden en ik dat niet zelf kan. Mijn man is zo aardig geweest de eerste rits vanmorgen in te korten en ik heb mij voorgenomen om vandaag toch die broeken nog even klaar te maken. En als ik dat klaar heb, mag ik de datum plannen waarop ik naar het archief ga voor stamboomonderzoek :-)
Het inventariseren van handvaardigheidsprojecten blijft liggen, maar is ook iets minder urgent dan het verstelwerk.

Boos op mezelf

Hoewel ik mijzelf iets beter voel dan gisteren, zit ik nog steeds met een flinke kater.
Het halen van de gestelde doelen voor maandag was zwaar (er lagen meer achterstallige mails op mij te wachten dan gedacht) maar ik had er geen problemen mee. Gisteren was een heel ander verhaal.
Het leek zo simpel: de enige verplichtingen die ik had en waar ik niet onderuit kon, waren 30 minuten mijn neus in de buitenlucht steken en boodschappen halen. Deze verplichtingen lieten zich perfect combineren, dus geen enkel probleem. Daarna zou ik tijd zat hebben om een begin te maken met het verstelwerk dat al maanden op mij ligt te wachten.
De praktijk bleek weerbarstiger. Kennelijk heb ik zo'n weerstand tegen verstelwerk dat ik echt elk excuus aan heb gegrepen om niet aan de slag te hoeven of, als ik eenmaal bezig was, er een zeer langdradig verhaal van te maken.
Aangevoerde excuses tot uitstel:

• Ik moet donderdag voor een traktatie zorgen tijdens een vergadering en ik wou speculaasbrokken maken. Dat had ik voor vanavond gepland maar ik zag ineens dat het lekkerder zou zijn als ik het deeg een dag (en het liefst 2 dagen) van te voren zou maken. Dus ik kon echt niet anders dan mij met het maken van 2 soorten deeg bezig te houden.
• Na op de fiets naar de supermarkt te zijn geweest, was ik behoorlijk koud thuis gekomen. En omdat ik op zoek wil naar gistvrije lunchrecepten, leek het mij een goed idee om mijzelf te verwennen met een warme linzensoep. Maar ja, die had ik dus niet kant en klaar in de vriezer liggen, waardoor ik toch genoodzaakt was om in de keuken te blijven om de soep te maken.
• Eenmaal achter de naaimachine gezeten, kon ik echt niet anders dan elke gevallen speld direct van de vloer zoeken (normaal gesproken laat ik ze allemaal liggen en zoek ze na afloop met een magneet op).
• Ik moest echt om de 15 minuten naar de wc ;-) (periode van de maand).
• Omdat ik mijn kleding schoon wou houden, kon ik natuurlijk niet mijn fruit en mijn thee bij de naaimachine nuttigen.
• En ik zal, nu ik een dag verder ben, ook nog wel een aantal uitstelexcuses weer verdrongen hebben.

Het is niet zo dat ik helemaal niets gedaan heb. Tijdens het maken van de soep heb ik mijn gebreide muts in elkaar gezet, een knoopsgat opnieuw gefestonneerd en geladderde steken van een vest gerepareerd. En na de lunch heb ik 3 broeken van elastiek in de taille voorzien en de pijpen ingekort.

Maar hoeveel meer had ik kunnen doen als ik mijzelf strenger toe had gesproken, hoeveel extra tijd zou ik dan vrijdag over hebben gehad om helemaal naar eigen inzicht in te kunnen vullen. Zoals het er nu naar uit ziet, zal ik nog een week handvaardigheidsklussen in moeten plannen en daar baal ik behoorlijk van. 

Het is echter nooit te laat voor goede voornemens en de mijne is, dat ik het vrijdag anders ga doen :-)

Doelen stellen

Het is maandagmorgen en ik zit met mijn ontbijt achter de pc in de keuken. Op het fornuis staan de bietjes te koken voor het eten van vanavond (ja, wij eten altijd verse bietjes). Ik merk dat ik elk excuus wil aangrijpen om onder het stellen van doelen uit te komen, maar ik weet ook dat ik daar niet veel mee op ga schieten. Diep ademhalen en ....


Over het algemeen stuiter ik vol levenslust, energie en enthousiasme over mijn levenspad en soms wijk ik daar uit nieuwsgierigheid van af. Meestal gaat dat goed, maar deze keer heb ik niet helemaal goed opgelet, waardoor ik mij nu in een moeras bevind. En laat dan net op zo'n moment geen takelwagen in de buurt zijn om mij er weer uit te vissen. Er zit dus niets anders op om mijzelf op de een of andere manier uit dat moeras te krijgen. En door het stellen van doelen hoop ik mijzelf de plankjes te geven waaraan ik mijzelf kan optrekken om dan veilig rollend uit dat moeras te komen. Waarna ik weer vrolijk stuiterend mijn leven kan vervolgen.


Mijn doelen zijn onder te verdelen in doelen die betrekking hebben op mijn manier van leven en doelen op de korte termijn of wat ik graag zou willen doen.
De doelen die betrekking hebben op mijn manier van leven zijn voor de komende tijd:

• Elke zondagavond na het avondeten opruimen, zowel de keuken als mijn woon/werkplek. Onlangs heb ik een personal organiser langs gehad en zij adviseerde om dat elke dag te doen. Dat gaat mij te ver, maar gisteren heb ik voordat ik naar bed ging de keuken even netjes gemaakt en dat voelde vanmorgen wel heel erg lekker. Dus 1x per week op zondag, zodat ik de nieuwe week met een opgeruimd huis begin.
• Elke dag 30 minuten aaneengesloten naar buiten. Ik zal heel eerlijk zijn, ik ben niet iemand die van buiten zijn houd en er zijn dagen bij dat ik helemaal niet buiten kom. Hoewel bewegen dan wel mijn voorkeur heeft (doe ik ook veel te weinig) mag ik voor voorlopig zelf bepalen wat ik dan buiten ga doen.
• Een enorme hoeveelheid gistvrije lunchrecepten verzamelen en uitproberen :-). Wegens een voedselintolerantie voor gist (zowel die in brood als in alcohol) is het voor mijn gezondheid beter als ik mijn gistinname zoveel mogelijk beperk. Helaas is zuurdesem voor mij ook niet geschikt, dus ik moet echt op zoek naar alternatieven.

De doelen voor korte termijn zijn zaken die ter sprake kwamen tijdens het gesprek met de personal organizer (en ja, ook zij had het over doelen stellen en gewoon doen, ook al heb je er geen meter zin in) en doelen die nuttig zijn, maar ook een doel wat leuk is. Zelfs uit een moeras klimmen moet je leuk maken.

• Het afwerken van achterstallige mails, telefoontjes en dergelijke (VANDAAG!!!)
• Deze week is, naast afspraken die al staan, bestemd voor handvaardigheden: het inkorten van broeken, het repareren van ritsen, het inventariseren van overige naai- en breiprojecten. En het levert een gevulde kledingkast op :-)
• In mijn zoektocht naar een baan: 4 netwerkactiviteiten per maand doen en daarbij vooral achterhalen wat voor financiële beroepen er zijn op HBO/WO-niveau.
• En omdat ik het heel graag wil: deze maand een dag plannen om naar het archief te gaan om mijn stamboom uit te zoeken.

Volgende week komt er een nieuw korte termijn doel. De praktijk zal uit moeten wijzen of dit genoeg uitdaging voor mij is, of ik mijzelf overvoer of dat ik mijzelf onderschat. Dan stel ik de doelen bij.

Maar voor nu: aan de slag en beginnen met opruimen (en de cd van Aretha Franklin op 10 in de stereo).

Mijn laatste "Ik rommel lekker wat aan"-dag

Vannacht van opwinding bijna niet kunnen slapen. Lag te stuiteren in mijn bed over alle mogelijkheden en ideeën die het hebben van een blog mij biedt. De manier om in mijn aloude valkuil te stappen: door enthousiasme teveel plannen te maken met veel te hoge verwachtingen, waardoor eigenlijk alleen teleurstelling als enige mogelijkheid overblijft. Tijd dus om het deze keer anders te doen :-) (ik durf niet te tellen hoeveel van deze keren er inmiddels zijn geweest).


Ik ben nieuw met het fenomeen bloggen. Het bestaat al jaren maar het idee om elke dag verplicht iets te melden heeft mij altijd tegen gehouden. Weer een verplichting op de alsmaar groeiende stapel van dingen die "moeten". Inmiddels hoop ik dat ik met het klimmen van de jaren wijzer geworden ben en dat ik mij minder snel "de kop gek laat maken".


Tijdens het lezen van het blog van Frugal Trenches, zag ik haar doelenlijstjes. Lijstjes van dingen die ze in een bepaalde tijd wil bereiken en dan ook regelmatig over de voortgang van die doelen verslag doen. Ik realiseerde mij dat ik op dit moment enigszins doelloos door mijn leven zwalk en dat het hebben van een doelenlijstje geen gek idee was. Maar een doelenlijstje zonder stok achter de deur zet bij mij geen zoden aan de dijk. Ik heb diepe bewondering voor mensen die doelen kunnen opschrijven en uit kunnen voeren zonder iemand nodig te hebben die ze daarop aanspreekt. Helaas zit ik niet zo in elkaar. Daarom is het hebben van een blog erg prettig. Ik gooi mijn doelen in de openheid en ik kan erop aangesproken worden, of ik vind zelf dat ik verantwoording af moet leggen. 
Morgen ga ik er voor zitten en ga ik werk maken van mijn doelen voor de komende maand. Maar vandaag mag ik nog lekker doelloos de dag door en daar ga ik eens even heerlijk van genieten.

Mijn eerste blog-bericht

Na een tijd nadenken, of ik met een blog een toegevoegde waarde zou kunnen zijn aan de enorme hoeveelheid blogs die al bestaan, heb ik uiteindelijk toch besloten met een blog te beginnen.
Ik heb nog steeds niet de indruk of de pretentie dat ik met mijn blog iets toevoeg. Maar het is voor mij wel een hulpmiddel om in ieder geval mijzelf en daardoor ook mijn wereld beter te begrijpen.


Zoals het nu lijkt zal mijn blog vooral over mijn zoektocht naar een baan gaan (ik ben nu 2 maanden werkloos), het proberen rond te komen van 1 inkomen, het zoeken naar gistvrije lunchrecepten (geloof me: alle dagen yoghurt met muesli mee naar het werk, komt snel je neus uit ;-)) en wat verder in mijn leven langs komt.