Honger met een schuldgevoel

Vandaag zaten ze er weer: de kraaien (of in ieder geval grote zwarte vogels die een hoop herrie kunnen maken).
Als je goed kijkt, kun je er een paar van zien zitten in de boom, de rest vloog snel op toen ik naar de deur liep om ze op te foto te zetten.

Ze zitten in de boom en op de schutting te wachten totdat de kleine vogels (mussen, roodborstjes, pimpelmezen, koolmezen en vast nog andere vogels die ik niet thuis kan brengen) hun buikjes volvreten bij de silo's die in de boom vlakbij hangen. Vol hoop dat er iets op de grond gaat vallen.
Vorig jaar hadden we onbeschermde voermogelijkheden in de tuin en helaas moesten we toen constateren dat de kraaien en eksters alles opaten en de kleine vogeltjes geen kans kregen. Daarom hebben we nu over alle voergelegenheden, zowel in de boom als op de grond een traliewerk zitten. We hebben daarbij expres rekening gehouden met merels en lijsters zodat die wel bij de voertafel konden komen. Inmiddels hebben de vogels onze tuin gevonden en eten ze met dit weer naar hartelust ons arm aan pinda's, vetbollen en zaad.
Maar toch, als ik dan die kraaien, eksters en soms duiven zie zitten wachten, dan voel ik me heel gemeen en zie ik ze denken: zij zijn klein en wij zijn groot en dat is niet eerlijk, oh nee.