Gisteren was mijn dag naar het archief om informatie over mijn voorouders te vinden. Ik moet bekennen dat ik best zenuwachtig was. Ik doe vaak wel stoer en stuiter de meest onverwachte situaties in, maar dat wil nog niet zeggen dat ik dat niet eng vind. Nu heb ik natuurlijk wel de mazzel dat ik door mijn enthousiasme dingen in gang zet en vervolgens wegens een enorm plichtsbesef niet vind dat ik mij terug kan trekken. Hierdoor krijgen zenuwen en angstgevoelens geen kans om de overhand te krijgen. En zoals meestal, in de praktijk valt het 9 van de 10 keer mee.
Na een rit van 1,5 uur, makkelijk parkeren in de parkeergarage voor de deur bestond mijn eerste actie in het archief uit rennen naar de wc. Dat was zo langzaamaan wel nodig ;-). Daarna heb ik mij gemeld bij de balie en werd ik voorgesteld aan een vrijwilliger die mij verder zou helpen.
Bij een archief denk ik (en de meesten van ons, schat ik zo in) aan een ruimte vol boeken, een beetje bedompt en verplicht stil wezen. Op de een of andere manier wekt het zoeken in archieven de indruk dat je met SERIEUS werk bezig bent en daar kan niet anders dan gepaste stilte bij horen. Ik was blij dat de realiteit anders was. Overal ramen, veel licht en gezellige tafels, met computers en micro-fiche-apparaten. De toegewezen vrijwilliger was zeer behulpzaam, wees mij hoe ik alles kon vinden en zei toen dat ik aan de andere kant moest zijn. Ondertussen had een bezoeker mij ook nog allerlei websites aan de hand gedaan. Maar ook hij kon niet voorkomen dat ik echt het gebouw moest verlaten, zo'n 200 meter moest lopen en mij bij het gemeentearchief moest melden. Gelukkig was het droog en was de gladheid inmiddels verdwenen.
Het gemeentearchief voldeed wel aan de beeldvorming van een archief. Hier was gepaste stilte verplicht en je mocht alleen de beschikbaar gestelde potloden gebruiken om aantekeningen te maken (Even een zijstraatje: ben ik de enige die het is opgevallen dat als er potloden staan voor algemeen gebruik dat dan het merendeel niet geslepen en dus onbruikbaar is?). Hier werd mij uitgelegd dat ik het beste via internet kon gaan zoeken omdat het archief met micro-fiches niet op alfabet gerubriceerd was.
Er waren 2 vragen waar ik graag antwoord op wou hebben: hoeveel (stief)broers en (stief)zussen had mijn opa en waar woonde de moeder van mijn betovergrootmoeder. Hoewel de eerste vraag eigenlijk niet beantwoord had kunnen worden (die gegevens waren nog niet vrij gegeven) had ik geluk dat ik in het bevolkingsregister de verhuizing van het gezin van mijn opa tegen kwam, en nog leuker natuurlijk dat ik de adressen die ik in dat document tegen kwam in het echt kon gaan bekijken.
Ook het woonadres van de moeder van mijn betovergrootmoeder heb ik boven tafel gekregen, maar er stond helaas geen huisnummer bij. Het was ook heel erg jammer dat niemand mij kon vertellen wat voor soort wijk het was, waar zij gewoond heeft. De moeder van mijn betovergrootmoeder is geboren in 1811 en heeft 5 kinderen op de wereld gezet (waarvan 1 behoorlijk snel weer is overleden), zonder dat daarvan een vader bekend was. Ze heeft een tijdje als dienstbode gewerkt maar voor het grootste gedeelte van haar leven was ze "zonder beroep". Iets of iemand moet haar dus van geld hebben voorzien om in leven te blijven en het zal geen vetpot zijn geweest. Ik had graag willen weten of de straat waar zij woonde, een straat was die bekend stond dat daar veel arme mensen woonden.
De overige gevonden gegevens moet ik nu gaan rubriceren en dat zal wel weer een hoop vragen op gaan leveren. Met de gekregen websites kan ik mijn familie samenstellen tot 1811 (het moment van invoering van de burgerlijke stand). Ik kan kopieën maken van alle aktes die betrekking hebben op hun geboorte, huwelijk en overlijden. En daarna begint het graafwerk in de DTB-boeken: boeken van de kerk waarin alle doop-, trouw- en begrafenisgegevens te vinden zijn.
Het is leuk om te kijken tot hoever ik mijn familie boven tafel kan halen, maar eigenlijk ben ik daar helemaal niet in geïnteresseerd. Ik vind het veel leuker om te ontdekken hoe ze dan geleeftd hebben en waarom ze gedaan hebben wat ze hebben gedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten