Er zijn momenten dat ik mijn blognaam eer aan doe en sinds maandag is het weer zover, ik stuiter van spanning en enhousiasme door het huis.
Vorige week had ik van mijn loopbaanadviseur de opdracht gekregen een paar uitzendbureau's naar mijn CV te laten kijken. 1 uitzendbureau was enthousiast en vroeg direct om mijn CV ook in het Engels en Duits te vertalen. Voor een vacature was die dag iemand op gesprek en als dat niks zou worden, kwam ik in aanmerking.
Ik kan mij zeer goed in het Duits redden maar zocht iemand die voor de zekerheid naar mijn vertaling zou kunnen kijken en dan met name naar de vakspecifieke termen. Daarvoor nam ik contact op met een collega van mijn broer. Zij heeft een uitzendbureau gerund en ik hoopte dat zij iemand zou weten die mij met de vertaling kon helpen. Dat bleek een goede gok, zij wist wel iemand. Van het een kwam het ander en zo leerde ik dat haar uitzendbureau niet meer bestond en dat ze nu voor mijn broer werkt. Zij wist dat ik vanaf nu weer beschikbaar ben voor werk. Mijn broer heeft een loopbaanadviesbureau met arbeidsbemiddeling en daar willen nog wel eens vacatures binnenkomen. Aangezien de meeste vacatures via netwerken vervuld worden, is het handig dat zoveel mogelijk mensen weten dat ik werk zoek.
De mogelijke vacature via het uitzendbureau ging helaas niet door maar het was erg hoopgevend dat mijn eerste daadwerkelijke poging om werk te zoeken een positieve ervaring was. En toen kreeg ik maandagmiddag in mijn mailbox een mailtje van die collega van mijn broer: of deze vacature iets voor mij zou zijn. En daar was hij, de ideale droombaan voor dit moment. Werk wat mij op het lijf geschreven is, binnen een branche waarin ik mij als een vis in het water voel, een bedrijfscultuur die mij aan spreekt, een stukje buitenland en groeimogelijkheden.
Vandaag hebben we contact gehad over de vacature en ze vertelde me dat zowel zij als mijn broer bij het binnenkomen van de vacature aan mij moesten denken en omdat ze ervan overtuigd zijn dat ik perfect binnen dat bedrijf zou passen, hebben ze voor voorlopig niet verder gezocht. Vrijdag gaat die collega naar het bedrijf en neemt dan mijn CV mee en word ik gepromoot als de meest geschikte kandidaat met als bedoeling er een gesprek uit te slepen. Als ik tijdens dat gesprek geen domme dingen zeg en er een klik is tussen het management en mij, dan kan er niet veel meer mis gaan.
Soms moet je een beetje geluk hebben en op dit moment heb ik het gevoel dat ik heel veel geluk heb. Nu heel hard hopen dat het nog een paar dagen aanhoudt. En ondertussen stuiter ik nog even verder.
woensdag 31 oktober 2012
maandag 29 oktober 2012
Waarom niet uit elkaar (op dit moment)
Ik kreeg onlangs op een bericht een reactie van iemand die in hetzelfde schuitje zit als ik. Ik heb dat bericht met gemengde gevoelens gelezen. Aan de ene kant met verdriet dat iemand het net zo moeilijk (of nog moeilijker) heeft dan ik. Aan de andere kant een soort van vreugde dat ik niet de enige ben die in een relatie met een OCPD-er verzeild is geraakt. Wat me vooral raakte was de opmerking: voor hem gaat alles goed zoals het gaat.
Voor de buitenwereld lijkt het alsof Man totaal geen gevoelens heeft en daardoor lijkt het alsof hij tevreden is met hoe zaken gaan. In werkelijkheid ligt dat anders. Het vraagt een enorme oplettendheid maar in een fractie van een miliseconde kan ik zijn gevoel over zijn gezicht zien glijden voordat de muur er weer voor komt en Man overgaat op sociaal wenselijk gedrag. Elke OCPD-er is daar anders in maar ik geloof wel dat dit vaker voorkomt. Vervolgens wordt het getoonde gevoel in alle toonaarden ontkend en dat is wat het zo lastig maakt. Want dat gevoel zit er wel en speelt ondergronds wel degelijk een rol.
Om mijzelf een plek te geven waar ik aan het gedrag van Man kan ontsnappen hebben we eind 2009 het huis zo verbouwd dat Man en ik eigen ruimtes hebben. Dat werkt redelijk en ik denk dat ik er misschien nog wel meer profijt uit kan halen dan dat ik nu doe. In die zin denk ik niet dat ik er iets mee zal winnen om op dit moment te verhuizen naar een volledig eigen huis, behalve de stress van verhuizen, behangen, verven en dergelijke. Ik zal echter niet ontkennen dat ik heel soms wel van een volledig eigen plek droom.
Wat voor mij vooral een reden is om te blijven zitten waar ik zit, is een enorme financiële aderlating. Als ik, zonder inkomen, nu zou scheiden dan zal ik een bijstandsuitkering aan moeten vragen. Ik ben voorstander van zelfredzaamheid maar als de situatie onhoudbaar is, kun je soms niet anders. En ook vanuit een bijstandssituatie kan ik alles op alles zetten om er zo snel mogelijk uit te komen. Ik zal dan echter ook al mijn spaargeld op moeten eten en dat gaat me op dit moment te ver. Hoewel ik regelmatig tegen het plafond omhoog vlieg (de laatste 2 weken gingen ineens weer redelijk goed) is de situatie niet zo erg dat ik dat er voor over heb.
Door 2 erfenissen heb ik redelijk wat spaargeld gekregen. En dat voelt als mijn reddingsboei. Als de uitkomst van het loopbaantraject zal zijn dat ik het beste voor mezelf kan beginnen, dan heb ik het geld om de benodigde investeringen te doen. Als ik een baan zou vinden in een ander deel van het land, dan heb ik het geld om daar een huisje zo in te richten als ik wil. En als ik thuis gillend gek word, heb ik het geld om een treinkaartje te kopen en voor een paar week in het buitenland vrijwilligerswerk te doen. Mijn spaargeld voelt als mijn weg naar vrijheid maar wel een ander soort vrijheid dan als ik alleen in een huisje zit en van mijn spaargeld boterhammen met pindakaas moet kopen.
Dus voorlopig blijf ik zitten waar ik zit, probeer vanuit mijn huidige situatie een baan te vinden en zie ik dan weer verder. En wat heel raar is, naarmate ik mijzelf steeds meer op mijzelf en mijn toekomst richt en Man soort van in zijn sop gaar laat koken, des te prettiger het in huis lijkt te worden. Dat sterkt mij in mijn besluit om voorlopig te blijven zitten waar ik zit.
Voor de buitenwereld lijkt het alsof Man totaal geen gevoelens heeft en daardoor lijkt het alsof hij tevreden is met hoe zaken gaan. In werkelijkheid ligt dat anders. Het vraagt een enorme oplettendheid maar in een fractie van een miliseconde kan ik zijn gevoel over zijn gezicht zien glijden voordat de muur er weer voor komt en Man overgaat op sociaal wenselijk gedrag. Elke OCPD-er is daar anders in maar ik geloof wel dat dit vaker voorkomt. Vervolgens wordt het getoonde gevoel in alle toonaarden ontkend en dat is wat het zo lastig maakt. Want dat gevoel zit er wel en speelt ondergronds wel degelijk een rol.
Om mijzelf een plek te geven waar ik aan het gedrag van Man kan ontsnappen hebben we eind 2009 het huis zo verbouwd dat Man en ik eigen ruimtes hebben. Dat werkt redelijk en ik denk dat ik er misschien nog wel meer profijt uit kan halen dan dat ik nu doe. In die zin denk ik niet dat ik er iets mee zal winnen om op dit moment te verhuizen naar een volledig eigen huis, behalve de stress van verhuizen, behangen, verven en dergelijke. Ik zal echter niet ontkennen dat ik heel soms wel van een volledig eigen plek droom.
Wat voor mij vooral een reden is om te blijven zitten waar ik zit, is een enorme financiële aderlating. Als ik, zonder inkomen, nu zou scheiden dan zal ik een bijstandsuitkering aan moeten vragen. Ik ben voorstander van zelfredzaamheid maar als de situatie onhoudbaar is, kun je soms niet anders. En ook vanuit een bijstandssituatie kan ik alles op alles zetten om er zo snel mogelijk uit te komen. Ik zal dan echter ook al mijn spaargeld op moeten eten en dat gaat me op dit moment te ver. Hoewel ik regelmatig tegen het plafond omhoog vlieg (de laatste 2 weken gingen ineens weer redelijk goed) is de situatie niet zo erg dat ik dat er voor over heb.
Door 2 erfenissen heb ik redelijk wat spaargeld gekregen. En dat voelt als mijn reddingsboei. Als de uitkomst van het loopbaantraject zal zijn dat ik het beste voor mezelf kan beginnen, dan heb ik het geld om de benodigde investeringen te doen. Als ik een baan zou vinden in een ander deel van het land, dan heb ik het geld om daar een huisje zo in te richten als ik wil. En als ik thuis gillend gek word, heb ik het geld om een treinkaartje te kopen en voor een paar week in het buitenland vrijwilligerswerk te doen. Mijn spaargeld voelt als mijn weg naar vrijheid maar wel een ander soort vrijheid dan als ik alleen in een huisje zit en van mijn spaargeld boterhammen met pindakaas moet kopen.
Dus voorlopig blijf ik zitten waar ik zit, probeer vanuit mijn huidige situatie een baan te vinden en zie ik dan weer verder. En wat heel raar is, naarmate ik mijzelf steeds meer op mijzelf en mijn toekomst richt en Man soort van in zijn sop gaar laat koken, des te prettiger het in huis lijkt te worden. Dat sterkt mij in mijn besluit om voorlopig te blijven zitten waar ik zit.
zondag 28 oktober 2012
Wie heeft er belang bij?
Vannacht was het weer zover, de omschakeling van zomer- naar wintertijd. Iedereen is blij dat we een uur langer kunnen slapen maar zelf geloof ik daar niet zo in. Je lichaam wordt wakker als het genoeg geslapen heeft en trekt zich daarbij niks van zomer- of wintertijd aan. Over het algemeen houdt dat voor de meeste mensen in dat je een uur eerder wakker wordt dan anders en dat je ook een uur eerder honger hebt voor lunch en avondeten.
Elke wisseling van tijd staan de kranten, tijdschriften en radiorubrieken er weer vol mee: de wisseling van winter- naar zomertijd en weer terug is slecht voor de mens. De verstoring van de natuurlijke biologische klok van de mens door de zomer- en wintertijd is te vergelijken met een jetlag en daarvan is bekend dat het levensverkortend werkt. Het ziekteverzuim neemt toe na het uur vooruit of achteruit en met name de invoering van de zomertijd lijdt tot productievermindering en concentratieverlies bij werknemers.
Daarnaast blijkt uit onderzoek dat de behaalde energiebesparing (waarvoor de zomertijd ooit is ingevoerd) nooit aan de hooggespannen verwachtingen heeft voldaan.
Dit allemaal volgens diverse internationale onderzoeken (tenminste als ik de kranten en dergelijke mag geloven).
Ik kan me dan ook niet indenken wie er belang bij kan hebben dat we deze kunstmatige tijdsverandering in stand houden. Toch lijkt niemand op het idee te komen de zomer- en wintertijd af te schaffen. Je zou dus denken dat er toch mensen zijn met veel invloed die er belang bij hebben of er profijt van trekken. Ik ben inmiddels wel heel erg nieuwsgierig wie dat dan kan zijn.
Elke wisseling van tijd staan de kranten, tijdschriften en radiorubrieken er weer vol mee: de wisseling van winter- naar zomertijd en weer terug is slecht voor de mens. De verstoring van de natuurlijke biologische klok van de mens door de zomer- en wintertijd is te vergelijken met een jetlag en daarvan is bekend dat het levensverkortend werkt. Het ziekteverzuim neemt toe na het uur vooruit of achteruit en met name de invoering van de zomertijd lijdt tot productievermindering en concentratieverlies bij werknemers.
Daarnaast blijkt uit onderzoek dat de behaalde energiebesparing (waarvoor de zomertijd ooit is ingevoerd) nooit aan de hooggespannen verwachtingen heeft voldaan.
Dit allemaal volgens diverse internationale onderzoeken (tenminste als ik de kranten en dergelijke mag geloven).
Ik kan me dan ook niet indenken wie er belang bij kan hebben dat we deze kunstmatige tijdsverandering in stand houden. Toch lijkt niemand op het idee te komen de zomer- en wintertijd af te schaffen. Je zou dus denken dat er toch mensen zijn met veel invloed die er belang bij hebben of er profijt van trekken. Ik ben inmiddels wel heel erg nieuwsgierig wie dat dan kan zijn.
zaterdag 27 oktober 2012
Wat zet ik op?
 |
| Keuze te over |
Gelukkig ben je, volgens mijn vriendin, al verkleed met een hoedje op je hoofd dus veel werk is het niet. En ik vind het ook niet leuk om spelbreker te zijn, dus Man en ik ga "gewoon" verkleed naar het feestje. Het past ook wel bij mijn vriendin om te vragen of mensen verkleed kunnen komen.
De afgelopen periode ben ik druk bezig geweest om de benodigde attributen bij elkaar te krijgen. Een goede vriend had nog iets aan roze kleding liggen. Ik vond achter de kapstok in de gang nog een heksenhoed met panterprint en mijn broer bleek nog een aantal pruiken op zolder te hebben liggen. Donderdag heeft Man die pruiken opgehaald en nu moeten we gaan bedenken wat we aan en op doen.
De "jackson5"-pruik laat ik nog even liggen. Over 2 weken is er op de sportschool een soul-avond en ook daar is een dresscode, namelijk soul. Ik zou eerlijk gezegd niet weten welke kleding daarbij hoort maar de pruik voldoet wel aan de haardracht van die tijd, dus dan heb ik in ieder geval iets. Ik vind het niet leuk om 2x hetzelfde te dragen, voor vanavond moet er iets anders gekozen worden. (Tips over wat onder dresscode soul valt, zijn welkom.)
Qua kleur past de paarse pruik het best bij mijn kleren (een groene broek met een groen truitje, een roze blouse als jasje en een roze-oranje zijden sjaal), tenminste als de roze blouse past. Aan het passen van kledingstukken ben ik nog niet toegekomen. Als de blouse niet past, wordt het de hoed. In de kleren die mijn vriend mee heeft genomen zit een roze hemdje. Ik weet zeker dat die veel te klein is, maar ik kan hem wel als versiering om de punt van de hoed hangen.
We zullen een enorm gezellige avond hebben maar ik hoop dat ik de volgende keer gewoon weer als mijzelf mag verschijnen.
donderdag 25 oktober 2012
Je neemt altijd jezelf mee
Naar aanleiding van mijn vorige berichtje kreeg ik de reactie dat het erop lijkt dat na de voetreis een omwenteling heeft plaatsgevonden en dat ik naar meer wereld snak. Dat laatste is zonder meer waar, de wereld is veel groter en leuker dan het dorp waar ik nu woon en mijn voetreis heeft ongetwijfeld aan dat besef bijgedragen. Maar ik betwijfel of mijn voetreis voor een omwenteling heeft gezorgd, het heeft eerder een hoop dingen tegelijkertijd in een stroomversnelling gebracht.
Ik zal heel eerlijk zijn, als ik vandaag de kans zou hebben om een koffer te pakken en naar het buitenland te gaan, dan was ik direct weg. Maar, ook weer eerlijk, er zou dan waarschijnlijk sprake zijn van een vlucht in plaats van een weloverwogen besluit en inmiddels heb ik geleerd dat ik mijzelf dan harder tegenkom dan noodzakelijk. Dus het buitenland moet nog even wachten totdat ik die zaken opgelost heb die opgelost moeten worden.
Er spelen op dit moment 3 dingen:
- wat wil en kan ik met mijn huwelijk en Man
- zorgen dat ik niet meer financieel afhankelijk ben van Man door het vinden van betaald werk(wat ook weer effect heeft op het eerste punt)
- een gebrek aan sociale contacten, ik heb genoeg vrienden om mijn verhaal kwijt te kunnen maar ken geen mensen om leuke dingen mee te ondernemen (wat ook weer van invloed is op het eerste punt en afhankelijk is van het tweede punt, als ik werk heb wordt mijn behoefte aan sociale contacten ook minder)
Deze dingen speelden ook al voor mijn voetreis, sterker nog, mijn voetreis is ontstaan uit het gevoel dat ik liever een voetreis ging maken dan zoeken naar werk. En de problemen in mijn relatie en het gevoel begraven te zijn in ons dorp speelt ook al veel langer. Dus ook zonder voetreis was ik tegen deze dingen aangelopen. Het grote verschil met de huidige situatie is dat ik ze dan waarschijnlijk geleidelijker op mijn dak had gekregen en nu komt het allemaal tegelijk. En vooral het gevoel dat het allemaal tegelijk komt en gevoelsmatig allemaal samenhangt, maakt dat ik het op dit moment even zwaar heb.
Een vertrek naar het buitenland zal ook geen verandering brengen in de 3 dingen die om een besluit of oplossing vragen. Ook in het buitenland zal ik moeten nadenken over mijn relatie en zal ik eenzaam en alleen op mijn kamer zitten omdat ik niemand heb om iets leuks mee te doen. En als ik naar het buitenland ga zonder werk, zal ik ook daar op zoek moeten naar iets wat geld in het laatje zal brengen. Je neemt jezelf en je problemen altijd mee dus kun je er beter iets aan doen op de plek waar je op dat moment bent. Hier heb ik in ieder geval mijn vrienden bij wie ik steun kan vinden als ik dat nodig heb.
Zodra ik op 1 van die drie punten de boel vlot heb getrokken zal het allemaal gemakkelijker gaan en ik heb er alle vertrouwen in dat me dat hoe dan ook gaat lukken. Ik moet "alleen" nog maar ontdekken hoe.
Ik zal heel eerlijk zijn, als ik vandaag de kans zou hebben om een koffer te pakken en naar het buitenland te gaan, dan was ik direct weg. Maar, ook weer eerlijk, er zou dan waarschijnlijk sprake zijn van een vlucht in plaats van een weloverwogen besluit en inmiddels heb ik geleerd dat ik mijzelf dan harder tegenkom dan noodzakelijk. Dus het buitenland moet nog even wachten totdat ik die zaken opgelost heb die opgelost moeten worden.
Er spelen op dit moment 3 dingen:
- wat wil en kan ik met mijn huwelijk en Man
- zorgen dat ik niet meer financieel afhankelijk ben van Man door het vinden van betaald werk(wat ook weer effect heeft op het eerste punt)
- een gebrek aan sociale contacten, ik heb genoeg vrienden om mijn verhaal kwijt te kunnen maar ken geen mensen om leuke dingen mee te ondernemen (wat ook weer van invloed is op het eerste punt en afhankelijk is van het tweede punt, als ik werk heb wordt mijn behoefte aan sociale contacten ook minder)
Deze dingen speelden ook al voor mijn voetreis, sterker nog, mijn voetreis is ontstaan uit het gevoel dat ik liever een voetreis ging maken dan zoeken naar werk. En de problemen in mijn relatie en het gevoel begraven te zijn in ons dorp speelt ook al veel langer. Dus ook zonder voetreis was ik tegen deze dingen aangelopen. Het grote verschil met de huidige situatie is dat ik ze dan waarschijnlijk geleidelijker op mijn dak had gekregen en nu komt het allemaal tegelijk. En vooral het gevoel dat het allemaal tegelijk komt en gevoelsmatig allemaal samenhangt, maakt dat ik het op dit moment even zwaar heb.
Een vertrek naar het buitenland zal ook geen verandering brengen in de 3 dingen die om een besluit of oplossing vragen. Ook in het buitenland zal ik moeten nadenken over mijn relatie en zal ik eenzaam en alleen op mijn kamer zitten omdat ik niemand heb om iets leuks mee te doen. En als ik naar het buitenland ga zonder werk, zal ik ook daar op zoek moeten naar iets wat geld in het laatje zal brengen. Je neemt jezelf en je problemen altijd mee dus kun je er beter iets aan doen op de plek waar je op dat moment bent. Hier heb ik in ieder geval mijn vrienden bij wie ik steun kan vinden als ik dat nodig heb.
Zodra ik op 1 van die drie punten de boel vlot heb getrokken zal het allemaal gemakkelijker gaan en ik heb er alle vertrouwen in dat me dat hoe dan ook gaat lukken. Ik moet "alleen" nog maar ontdekken hoe.
zondag 21 oktober 2012
Lamlendigheid troef
Hoewel ik volledig kan beredeneren hoe ik in deze situatie terecht ben gekomen, valt het niet mee om te bedenken hoe ik er weer uitkom.
Toen in 2011 met terugwerkende kracht ontdekt werd dat ik chronisch ziek ben door vitamineB12-tekort, was ik vooral opgelucht. Het zat niet tussen mijn oren, ik hoefde "alleen maar" te leren wat mijn lichaam wel en niet aankon en dan zou alles goed komen. Vervolgens bleek dat mijn lichaam niet veel meer aankon en zat er niet heel veel anders op dan alle niet noodzakelijke activiteiten te stoppen. Mijn dagen bestonden uit revalidatietraining, de hoogstnoodzakelijke dingen in huis en verder op de bank hangen en slapen. Niet echt inspirerend maar wel noodzakelijk.
Nadat de revalidatietraining stopte, ging mijn tijd zitten in de voorbereidingen van mijn tocht naar Rome. Alle energie die niet opging aan de noodzakelijke huiselijke klussen, werd gestopt in wandelen, routeplanning, uitrusting bij elkaar zoeken en dergelijke. Eventuele laatste activiteiten en abonnementen die nog aanwezig waren, werden stop gezet. Het voordeel was dat ik daardoor zonder enige verplichting aan mijn tocht ging beginnen. En toen leek het ook een voordeel dat ik bij terugkomst mijn leven weer volledig opnieuw vorm kon geven. Nu ik terug ben, is dat laatste voordeel toch niet zo leuk als ik bij vertrek dacht.
Ik vind het nog steeds super dat ik mijn leven weer volledig zelf kan invullen. Alle overbodige ballast, wat je vaak uit gewoonte doet of omdat je mensen niet wilt teleurstellen, heb ik mijn leven uitgewerkt. Waar ik mij enorm op verkeken heb is de tijd en moeite die het kost om weer iets nieuws op te bouwen.
Met uitzondering van 3x per week naar de sportschool en mijn aandeel in de huishoudelijke taken, is er geen enkele noodzaak om mijn huis te verlaten en dan is een dorp van 600 inwoners zonder enige voorziening een gat waarin ik mij begraven voel. En dat komt de sfeer in huis niet echt ten goede.
Mijn vrienden zijn heel aardig maar het gaat tever om daar elke week op de stoep te staan om een praatje te maken. Bovendien hebben zij in hun leven hun dagelijkse/wekelijkse bezigheden, dus ze zullen ook niet staan te springen als ik elke week op de stoep zou staan (hoewel ze het voor een maand vast wel goed zouden vinden).
Breien kan ik, vanwege carpaletunnelsynroom, niet de hele dag doen. Het feit dat er iets tastbaars uit mijn handen komt zal wel bijdragen aan mijn gevoel van tevredenheid maar met een half uur breien en daarna minstens een uur wat anders doen schiet het niet echt op.
Kortom, ik moet wat om handen hebben. Het liefst iets waarvoor ik de deur uitmoet. Ik ben druk bezig met een loopbaantraject met als eerste doel het vinden van een stage/werkervaringsplek met ingang van januari 2013. Ik kan op dit moment nog niet overzien hoeveel tijd ik daarvoor per week kwijt ben maar ik denk wel dat er ruimte is voor een klein vrijwilligersbaantje. Het is echter zo dat ze bij het meeste vrijwilligerswerk voor langere tijd op je rekenen. Ik heb al ontdekt dat een beschikbaarheid van 2,5 maand niet als positief wordt ervaren.
Het zou heel fijn zijn als er een project zou zijn van 2 maanden waar ik mij een paar ochtenden mee bezig zou kunnen houden. Maar dat blijkt helaas niet te bestaan.
Nu zit ik mij thuis te vervelen en daar word ik heel erg moe van. Ik wil graag de deur uit en van alles gaan doen, maar weet ook dat het hooguit voor 2,5 maand zal zijn waardoor de mogelijkheden enorm beperkt lijken.
Uiteindelijk zal het wel weer op zijn pootjes terecht komen. Ik hoop alleen dat het niet heel lang zal gaan duren, want wel willen en niet kunnen is geen prettig gevoel.
Toen in 2011 met terugwerkende kracht ontdekt werd dat ik chronisch ziek ben door vitamineB12-tekort, was ik vooral opgelucht. Het zat niet tussen mijn oren, ik hoefde "alleen maar" te leren wat mijn lichaam wel en niet aankon en dan zou alles goed komen. Vervolgens bleek dat mijn lichaam niet veel meer aankon en zat er niet heel veel anders op dan alle niet noodzakelijke activiteiten te stoppen. Mijn dagen bestonden uit revalidatietraining, de hoogstnoodzakelijke dingen in huis en verder op de bank hangen en slapen. Niet echt inspirerend maar wel noodzakelijk.
Nadat de revalidatietraining stopte, ging mijn tijd zitten in de voorbereidingen van mijn tocht naar Rome. Alle energie die niet opging aan de noodzakelijke huiselijke klussen, werd gestopt in wandelen, routeplanning, uitrusting bij elkaar zoeken en dergelijke. Eventuele laatste activiteiten en abonnementen die nog aanwezig waren, werden stop gezet. Het voordeel was dat ik daardoor zonder enige verplichting aan mijn tocht ging beginnen. En toen leek het ook een voordeel dat ik bij terugkomst mijn leven weer volledig opnieuw vorm kon geven. Nu ik terug ben, is dat laatste voordeel toch niet zo leuk als ik bij vertrek dacht.
Ik vind het nog steeds super dat ik mijn leven weer volledig zelf kan invullen. Alle overbodige ballast, wat je vaak uit gewoonte doet of omdat je mensen niet wilt teleurstellen, heb ik mijn leven uitgewerkt. Waar ik mij enorm op verkeken heb is de tijd en moeite die het kost om weer iets nieuws op te bouwen.
Met uitzondering van 3x per week naar de sportschool en mijn aandeel in de huishoudelijke taken, is er geen enkele noodzaak om mijn huis te verlaten en dan is een dorp van 600 inwoners zonder enige voorziening een gat waarin ik mij begraven voel. En dat komt de sfeer in huis niet echt ten goede.
Mijn vrienden zijn heel aardig maar het gaat tever om daar elke week op de stoep te staan om een praatje te maken. Bovendien hebben zij in hun leven hun dagelijkse/wekelijkse bezigheden, dus ze zullen ook niet staan te springen als ik elke week op de stoep zou staan (hoewel ze het voor een maand vast wel goed zouden vinden).
Breien kan ik, vanwege carpaletunnelsynroom, niet de hele dag doen. Het feit dat er iets tastbaars uit mijn handen komt zal wel bijdragen aan mijn gevoel van tevredenheid maar met een half uur breien en daarna minstens een uur wat anders doen schiet het niet echt op.
Kortom, ik moet wat om handen hebben. Het liefst iets waarvoor ik de deur uitmoet. Ik ben druk bezig met een loopbaantraject met als eerste doel het vinden van een stage/werkervaringsplek met ingang van januari 2013. Ik kan op dit moment nog niet overzien hoeveel tijd ik daarvoor per week kwijt ben maar ik denk wel dat er ruimte is voor een klein vrijwilligersbaantje. Het is echter zo dat ze bij het meeste vrijwilligerswerk voor langere tijd op je rekenen. Ik heb al ontdekt dat een beschikbaarheid van 2,5 maand niet als positief wordt ervaren.
Het zou heel fijn zijn als er een project zou zijn van 2 maanden waar ik mij een paar ochtenden mee bezig zou kunnen houden. Maar dat blijkt helaas niet te bestaan.
Nu zit ik mij thuis te vervelen en daar word ik heel erg moe van. Ik wil graag de deur uit en van alles gaan doen, maar weet ook dat het hooguit voor 2,5 maand zal zijn waardoor de mogelijkheden enorm beperkt lijken.
Uiteindelijk zal het wel weer op zijn pootjes terecht komen. Ik hoop alleen dat het niet heel lang zal gaan duren, want wel willen en niet kunnen is geen prettig gevoel.
vrijdag 19 oktober 2012
Het kan!
Hoewel Man en ik over financiën niet kunnen spreken (Man vindt alles best ook als het niet best is) is zuinig aandoen voor ons beiden geen enkel probleem. De reden waarom we zuinig aan willen doen ligt bij ons beiden mijlenver uit elkaar maar het doel is in ieder geval hetzelfde. Dat maakt het beheren van onze financiën een stuk gemakkelijker.
Wat niet helpt is dat geld binnen onze relatie een soort van compensatie is geworden. Als Man mij weer eens tot het uiterste gedreven heeft, heb ik recht op een deel van het inkomende geld. Niet eens zozeer om het dan ook uit te geven maar als genoegdoening voor aangedaan leed, een soort van smartegeld. Ik weet dat ik het doe, ik vind het ook heel vreselijk dat ik op die manier denk en weet ook dat dit nou niet echt het toonbeeld van een liefdevolle relatie is. Maar het is erg moeilijk om dit soort denkpatronen te doorbreken.
Sinds ik in 2010 mijn contract niet heb laten verlengen en ze daarna ontdekten dat ik ziek was, moeten wij nu al 2 jaar rondkomen van 1 inkomen. Gevoelsmatig zou dat gemakkelijk moeten kunnen. Man woont al meer dan 20 jaar in dit huis endaardoor zijn, ondanks een verhoging van de hypotheek voor de noodzakelijke verbouwingen, onze woonlasten enorm laag. Maar ik zag het niet. Ik maakte braaf begrotingen, hield onze uitgaven tot op de cent nauwkeurig bij en wist niet hoe ik ervoor kon zorgen dat er geld overbleef. In 2011 bleef er aan het einde van het jaar nog geld over maar dit jaar zal dat niet lukken. Ik had geen idee hoe ik onze financiën zo moest organiseren dat er structureel geld over zou blijven.
Bij Man hoefde ik niet aan te kloppen, ik had geen zin om hier nog langer in mijn eentje mee te blijven worstelen en uiteindelijk heb ik een goede vriend gevraagd mij te helpen.
Afgelopen maandag was het zover. Vriend kwam en we zijn aan het rekenen geslagen. In het begin vond ik het heel moeilijk om onze financiën met een buitenstaander te bespreken maar uiteindelijk ben ik blij dat ik het gedaan heb. 2012 is een verloren jaar, dus we hebben ons bezig gehouden met de begroting van 2013. Op zijn advies heb ik een jaarbegroting gemaakt en niet 1 per maand. Dat blijkt voor mij ook beter te werken. Voor reserveringen zoals de termijnen WOZ, kan ik altijd nog een bedrag per maand uitrekenen, maar dat zijn relatief gezien, niet veel posten. De rest kan ik laten voor wat het is.
Voor de posten die met ingang van 2013 zeker verhoogd gaan worden, hebben we een opslag van 10% genomen. Dat is aan de ruime kant, maar beter te ruim begroot dan te krap.
Inkomsten duidelijk en alle vaste, niet persoonsgebonden, uitgaven ook; En tot mijn grote verrassing en verbazing bleef er een leuk bedrag over aan de onderkant van de streep. Wij hebben, naast de hypotheek, geen schulden dus het bedrag wat overblijft is volledig ter vrije besteding. Voor vervanging van apparaten die het begeven (en de meerderheid in huis is 15 jaar of ouder) hebben we een spaarrekening. Daar hoeven we dus voor voorlopig geen geld voor te reserveren.
Bleef voor mij nog 1 taak over, bepalen hoeveel "zakgeld" Man en ik krijgen en wat we daarvan moeten betalen. En toen stak toch weer die emotie op dat ik "recht heb" op meer dan Man. Tot die tijd ging het zo goed en dan toch weer :(. Maar met de hulp van Vriend, ben ik daar op een eerlijke manier uitgekomen. Als alles goed gaat houden we aan het einde van 2013 € 2800,00 over.
De praktijk zal uitwijzen of het ook daadwerkelijk zal lukken. Maar ik ben heel blij dat ik niet meer in mijn eentje de financiële verantwoordelijkheid hoef te dragen en ik ben opgelucht dat mijn gevoel klopt: het moet mogelijk zijn geld over te houden. De uitdaging is duidelijk en ik weet dat het me gaat lukken. De sport is nu natuurlijk om te kijken waar ik nog meer kan besparen zodat het restbedrag voor 2013 meer dan die € 2800,00 zal zijn.
Wat niet helpt is dat geld binnen onze relatie een soort van compensatie is geworden. Als Man mij weer eens tot het uiterste gedreven heeft, heb ik recht op een deel van het inkomende geld. Niet eens zozeer om het dan ook uit te geven maar als genoegdoening voor aangedaan leed, een soort van smartegeld. Ik weet dat ik het doe, ik vind het ook heel vreselijk dat ik op die manier denk en weet ook dat dit nou niet echt het toonbeeld van een liefdevolle relatie is. Maar het is erg moeilijk om dit soort denkpatronen te doorbreken.
Sinds ik in 2010 mijn contract niet heb laten verlengen en ze daarna ontdekten dat ik ziek was, moeten wij nu al 2 jaar rondkomen van 1 inkomen. Gevoelsmatig zou dat gemakkelijk moeten kunnen. Man woont al meer dan 20 jaar in dit huis endaardoor zijn, ondanks een verhoging van de hypotheek voor de noodzakelijke verbouwingen, onze woonlasten enorm laag. Maar ik zag het niet. Ik maakte braaf begrotingen, hield onze uitgaven tot op de cent nauwkeurig bij en wist niet hoe ik ervoor kon zorgen dat er geld overbleef. In 2011 bleef er aan het einde van het jaar nog geld over maar dit jaar zal dat niet lukken. Ik had geen idee hoe ik onze financiën zo moest organiseren dat er structureel geld over zou blijven.
Bij Man hoefde ik niet aan te kloppen, ik had geen zin om hier nog langer in mijn eentje mee te blijven worstelen en uiteindelijk heb ik een goede vriend gevraagd mij te helpen.
Afgelopen maandag was het zover. Vriend kwam en we zijn aan het rekenen geslagen. In het begin vond ik het heel moeilijk om onze financiën met een buitenstaander te bespreken maar uiteindelijk ben ik blij dat ik het gedaan heb. 2012 is een verloren jaar, dus we hebben ons bezig gehouden met de begroting van 2013. Op zijn advies heb ik een jaarbegroting gemaakt en niet 1 per maand. Dat blijkt voor mij ook beter te werken. Voor reserveringen zoals de termijnen WOZ, kan ik altijd nog een bedrag per maand uitrekenen, maar dat zijn relatief gezien, niet veel posten. De rest kan ik laten voor wat het is.
Voor de posten die met ingang van 2013 zeker verhoogd gaan worden, hebben we een opslag van 10% genomen. Dat is aan de ruime kant, maar beter te ruim begroot dan te krap.
Inkomsten duidelijk en alle vaste, niet persoonsgebonden, uitgaven ook; En tot mijn grote verrassing en verbazing bleef er een leuk bedrag over aan de onderkant van de streep. Wij hebben, naast de hypotheek, geen schulden dus het bedrag wat overblijft is volledig ter vrije besteding. Voor vervanging van apparaten die het begeven (en de meerderheid in huis is 15 jaar of ouder) hebben we een spaarrekening. Daar hoeven we dus voor voorlopig geen geld voor te reserveren.
Bleef voor mij nog 1 taak over, bepalen hoeveel "zakgeld" Man en ik krijgen en wat we daarvan moeten betalen. En toen stak toch weer die emotie op dat ik "recht heb" op meer dan Man. Tot die tijd ging het zo goed en dan toch weer :(. Maar met de hulp van Vriend, ben ik daar op een eerlijke manier uitgekomen. Als alles goed gaat houden we aan het einde van 2013 € 2800,00 over.
De praktijk zal uitwijzen of het ook daadwerkelijk zal lukken. Maar ik ben heel blij dat ik niet meer in mijn eentje de financiële verantwoordelijkheid hoef te dragen en ik ben opgelucht dat mijn gevoel klopt: het moet mogelijk zijn geld over te houden. De uitdaging is duidelijk en ik weet dat het me gaat lukken. De sport is nu natuurlijk om te kijken waar ik nog meer kan besparen zodat het restbedrag voor 2013 meer dan die € 2800,00 zal zijn.
donderdag 18 oktober 2012
Eindelijk gelukt
Naar aanleiding van een aantal reacties op mijn vorige berichtje, was ik van plan uit te leggen hoe ik mijzelf in deze relatie ben kwijt geraakt en wat ik heb moeten leren en, nog belangrijker, wat ik heb moeten afleren. Maar na een druk begin van de week waarin ik veel met vrienden over mijn relatie heb gesproken, ben ik een beetje relatiemoe. Dus jullie houden dat nog van mij tegoed.
Het was erg lekker dat ik deze week een druk programma had met 3 afspraken die bijna de hele dag duurden en sporten op maandagavond. Alleen was ik dat niet meer gewend zodat ik woensdag tegen het einde van de middag heel moe thuis kwam. De twijfel of ik de bijeenkomst van woensdagavond zou laten schieten was groot maar ik ben heel blij dat ik gegaan ben.
We hebben al een paar jaar een stitch-n-bitch-breigroepje in het dorp. Dat was altijd 1x per maand op donderdag, de dag dat ik altijd met de buurvrouw naar de sportschool ga. Dus toen ik, vanwege mijn voeten, de donderdagavond als sportavond moest laten schieten verheugde ik mij op het breigroepje. Om vervolgens te ontdekken dat ze na de zomervakantie de donderdag verruild hadden voor de woensdag en dan staat bij mij weer de sportschool op het programma. Nu ik 3x per week naar de sportschool ga, heb ik besloten dat ik best 1 les per maand kan missen voor het breigroepje.
Dinsdag was ik in de stad en ben ik druk op zoek gegaan naar een patroon wat ik van de wol kon maken die al jaren als een half-af project in een doos ligt. Vervolgens 's avonds al een begin gemaakt zodat ik niet met lege handen aan zou komen zetten. Met toch wel spanning in mijn buik richting plek van samenkomst gegaan en het was hartstikke leuk en gezellig! We waren met 11 vrouwen van divers niveau. Ik heb vol bewondering naar de creativiteit van de andere vrouwen gekeken. Er was zelfs een vrouw bij die een fantastisch vest aan het breien was met als "simpele" basis het vachtpatroon van een jachtluipaard. Dat had ze omgezet naar een breipatroon en vervolgens was ze aan de slag gegaan. Ik was echt jaloers op het vest en op haar capaciteiten om patroon, wol en kleuren bij elkaar te zoeken.
Ik kan nog veel van deze vrouwen leren. Ik ben technisch heel goed. Geef mij een patroon en ik kan het ombouwen naar een andere hoeveelheid steken, ik kan patronen op de kop breien of hele panden van boven naar onder breien. Maar op creatief gebied schiet ik tekort. Ik heb geen gevoel voor de combinatie wol en patroon. Het lukt me dus niet om een plaatje in mijn hoofd te maken hoe de gekozen wol als vest eruit zal gaan zien. Met als gevolg een mand vol wol en projecten die niet afkomen, omdat het niet wordt zoals ik vaag voor ogen had.
Maar nu is de redding nabij. 1x per maand krijg ik de kans om mijn projecten om te bouwen naar iets wat wel gaat werken en hopelijk daarna ook nog ga dragen. En ik heb een stok achter de deur om mijn projecten niet te laten liggen. Dus het gaat helemaal goed komen met mij: een lege mand met wol en een kast vol omslagdoeken, sokken en vesten.
Het was erg lekker dat ik deze week een druk programma had met 3 afspraken die bijna de hele dag duurden en sporten op maandagavond. Alleen was ik dat niet meer gewend zodat ik woensdag tegen het einde van de middag heel moe thuis kwam. De twijfel of ik de bijeenkomst van woensdagavond zou laten schieten was groot maar ik ben heel blij dat ik gegaan ben.
We hebben al een paar jaar een stitch-n-bitch-breigroepje in het dorp. Dat was altijd 1x per maand op donderdag, de dag dat ik altijd met de buurvrouw naar de sportschool ga. Dus toen ik, vanwege mijn voeten, de donderdagavond als sportavond moest laten schieten verheugde ik mij op het breigroepje. Om vervolgens te ontdekken dat ze na de zomervakantie de donderdag verruild hadden voor de woensdag en dan staat bij mij weer de sportschool op het programma. Nu ik 3x per week naar de sportschool ga, heb ik besloten dat ik best 1 les per maand kan missen voor het breigroepje.
Dinsdag was ik in de stad en ben ik druk op zoek gegaan naar een patroon wat ik van de wol kon maken die al jaren als een half-af project in een doos ligt. Vervolgens 's avonds al een begin gemaakt zodat ik niet met lege handen aan zou komen zetten. Met toch wel spanning in mijn buik richting plek van samenkomst gegaan en het was hartstikke leuk en gezellig! We waren met 11 vrouwen van divers niveau. Ik heb vol bewondering naar de creativiteit van de andere vrouwen gekeken. Er was zelfs een vrouw bij die een fantastisch vest aan het breien was met als "simpele" basis het vachtpatroon van een jachtluipaard. Dat had ze omgezet naar een breipatroon en vervolgens was ze aan de slag gegaan. Ik was echt jaloers op het vest en op haar capaciteiten om patroon, wol en kleuren bij elkaar te zoeken.
Ik kan nog veel van deze vrouwen leren. Ik ben technisch heel goed. Geef mij een patroon en ik kan het ombouwen naar een andere hoeveelheid steken, ik kan patronen op de kop breien of hele panden van boven naar onder breien. Maar op creatief gebied schiet ik tekort. Ik heb geen gevoel voor de combinatie wol en patroon. Het lukt me dus niet om een plaatje in mijn hoofd te maken hoe de gekozen wol als vest eruit zal gaan zien. Met als gevolg een mand vol wol en projecten die niet afkomen, omdat het niet wordt zoals ik vaag voor ogen had.
Maar nu is de redding nabij. 1x per maand krijg ik de kans om mijn projecten om te bouwen naar iets wat wel gaat werken en hopelijk daarna ook nog ga dragen. En ik heb een stok achter de deur om mijn projecten niet te laten liggen. Dus het gaat helemaal goed komen met mij: een lege mand met wol en een kast vol omslagdoeken, sokken en vesten.
zondag 14 oktober 2012
Langs elkaar heen
Vanmorgen was ik rond 09.45 uur beneden, kroop met een grote pot thee achter de pc en zat te "wachten" tot Man zou verschijnen om samen te ontbijten. Toen hij 3 kwartier later nog niet was verschenen, stak ik mijn hoofd even om de schuttingdeur om te ontdekken dat hij met de nieuwe auto richting zijn vader was vertrokken. Geen idee wanneer hij weer boven water komt.
In 2000 hebben Man en ik voor het eerst hulp gezocht. Ik had het gevoel dat ik een huishoudster met seksuele diensten was in plaats van een volwaardige partner. Zolang het maar ging zoals Man vond dat het moest gaan, was er geen probleem. Alleen moest ik geen eigen verzoeken indienen en zeker niet verwachten dat die ingewilligd zouden worden. Of beter gezegd, na een hoop gezeur en gedoe van mijn kant kon ik afdwingen dat er rekening met mij werd gehouden. Het is niet bevorderlijk voor een relatie als 1 van de partners het gevoel heeft dat zijn/haar bestaan bij de ander afgedwongen moet worden.
Nadat ik de sessies bij die therapeute volledig uit kon tekenen (ik verdrietig omdat Man afspraken niet na was gekomen, Man die belooft het niet weer te doen, ik blij en vol goede moed waarna de volgende keer precies net zo ging), ben ik met de gesprekken gestopt. Man heeft 7 jaar bij haar doorgebracht, eigenlijk zonder resultaat. De diagnose OCPD was toen nog niet gesteld.
Vervolgens kwam een opruimcoach langs om samen met Man de garage onderhanden te nemen. Die coach had een klik met Man en deed naast opruimactiviteiten ook andere zaken. Ik kon ook goed met die coach overweg en zo werd weer een poging gedaan om elkaar beter te begrijpen en rekening met elkaar te houden. Wat er, gevoelsmatig, voor mij op neer kwam dat ik meestal de meest verstandige en meest wijze moest zijn.
Ondertussen veranderde er in de relatie met Man niet veel. Ik voelde me nog steeds een veredeld huishoudster met als enig doel het leven van Man zo leuk mogelijk te maken en dat ik ook wensen en verlangens had, leek er niet toe te doen.
In 2009 barstte de bom en was ik van plan de stekker eruit te trekken. Toen werd voor het eerst uitgesproken dat er met Man misschien meer aan de hand was. In eerste instantie werd gedacht aan Asperger maar uiteindelijk werd de diagnose OCPD gesteld.
Man en ik hebben nu iets meer dan 14 jaar een relatie, wonen 12,5 jaar samen onder 1 dak en zijn 5,5 jaar getrouwd. Ondanks gesprekken met onze coach boekt Man maar heel weinig vooruitgang, waar ik eerder kilometers maak.
Ondertussen hebben we elkaar, onbewust (en soms ook bewust, van beide kanten) enorm gekwetst en pijn gedaan. Daardoor zijn patronen ontstaan waarvan ik niet weet of die nog te doorbreken zijn en een goed gesprek is bijna onmogelijk geworden.
Man is zo bang dat hij iets verkeerds zal zeggen dat hij bij voorbaat zijn mond houdt of het komt er zo krom uit dat hij 7 verschillende versies nodig heeft om uit te zeggen wat hij zeggen wil. Ik ben dan de draad allang kwijt, snap er niks mee van en raak geïrriteerd. Daardoor neemt de angst bij Man om het verkeerd te doen alleen maar toe.
Ik kan iets wat voor mij heel belangrijk is aan Man vertellen om er dan na een dag (of soms nog korter) achter te komen dat hij het hele gesprek vergeten is. Wat weer een bevestiging is van mijn gevoel dat ik niet belangrijk voor Man ben, want hij neemt niet eens de moeite om iets te onthouden wat voor mij belangrijk is.
En zo leven we steeds meer langs elkaar heen, constant op onze hoede om niet gekwetst te worden, klaar om terug te slaan indien nodig. Gezien de stoornis van Man, vrees ik dat er op dit moment maar 1 persoon binnen onze relatie is die dit kan doorbreken. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik daar op dit moment niet de energie en motivatie voor op kan brengen. Het is zo zwaar altijd maar de verstandigste en meest wijze te zijn. En 9 van de 10 keer verandert er toch niks, behalve dat ik mij nog eenzamer voel dan daarvoor.
Soms zit ik mij af te vragen of er ondertussen niet zoveel tussen ons gebeurt is, dat het sowieso niet meer mogelijk zal zijn om het beschadigde vertrouwen te herstellen. Er is een gezegde dat 1 onaardige opmerking door 10 gemeende, lieve opmerkingen of daden ongedaan gemaakt kan worden. Volgens mij zitten Man en ik op minstens 10.000 lieve opmerkingen en daden van de ander te wachten. Misschien is dat gewoonweg te veel.
In 2000 hebben Man en ik voor het eerst hulp gezocht. Ik had het gevoel dat ik een huishoudster met seksuele diensten was in plaats van een volwaardige partner. Zolang het maar ging zoals Man vond dat het moest gaan, was er geen probleem. Alleen moest ik geen eigen verzoeken indienen en zeker niet verwachten dat die ingewilligd zouden worden. Of beter gezegd, na een hoop gezeur en gedoe van mijn kant kon ik afdwingen dat er rekening met mij werd gehouden. Het is niet bevorderlijk voor een relatie als 1 van de partners het gevoel heeft dat zijn/haar bestaan bij de ander afgedwongen moet worden.
Nadat ik de sessies bij die therapeute volledig uit kon tekenen (ik verdrietig omdat Man afspraken niet na was gekomen, Man die belooft het niet weer te doen, ik blij en vol goede moed waarna de volgende keer precies net zo ging), ben ik met de gesprekken gestopt. Man heeft 7 jaar bij haar doorgebracht, eigenlijk zonder resultaat. De diagnose OCPD was toen nog niet gesteld.
Vervolgens kwam een opruimcoach langs om samen met Man de garage onderhanden te nemen. Die coach had een klik met Man en deed naast opruimactiviteiten ook andere zaken. Ik kon ook goed met die coach overweg en zo werd weer een poging gedaan om elkaar beter te begrijpen en rekening met elkaar te houden. Wat er, gevoelsmatig, voor mij op neer kwam dat ik meestal de meest verstandige en meest wijze moest zijn.
Ondertussen veranderde er in de relatie met Man niet veel. Ik voelde me nog steeds een veredeld huishoudster met als enig doel het leven van Man zo leuk mogelijk te maken en dat ik ook wensen en verlangens had, leek er niet toe te doen.
In 2009 barstte de bom en was ik van plan de stekker eruit te trekken. Toen werd voor het eerst uitgesproken dat er met Man misschien meer aan de hand was. In eerste instantie werd gedacht aan Asperger maar uiteindelijk werd de diagnose OCPD gesteld.
Man en ik hebben nu iets meer dan 14 jaar een relatie, wonen 12,5 jaar samen onder 1 dak en zijn 5,5 jaar getrouwd. Ondanks gesprekken met onze coach boekt Man maar heel weinig vooruitgang, waar ik eerder kilometers maak.
Ondertussen hebben we elkaar, onbewust (en soms ook bewust, van beide kanten) enorm gekwetst en pijn gedaan. Daardoor zijn patronen ontstaan waarvan ik niet weet of die nog te doorbreken zijn en een goed gesprek is bijna onmogelijk geworden.
Man is zo bang dat hij iets verkeerds zal zeggen dat hij bij voorbaat zijn mond houdt of het komt er zo krom uit dat hij 7 verschillende versies nodig heeft om uit te zeggen wat hij zeggen wil. Ik ben dan de draad allang kwijt, snap er niks mee van en raak geïrriteerd. Daardoor neemt de angst bij Man om het verkeerd te doen alleen maar toe.
Ik kan iets wat voor mij heel belangrijk is aan Man vertellen om er dan na een dag (of soms nog korter) achter te komen dat hij het hele gesprek vergeten is. Wat weer een bevestiging is van mijn gevoel dat ik niet belangrijk voor Man ben, want hij neemt niet eens de moeite om iets te onthouden wat voor mij belangrijk is.
En zo leven we steeds meer langs elkaar heen, constant op onze hoede om niet gekwetst te worden, klaar om terug te slaan indien nodig. Gezien de stoornis van Man, vrees ik dat er op dit moment maar 1 persoon binnen onze relatie is die dit kan doorbreken. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik daar op dit moment niet de energie en motivatie voor op kan brengen. Het is zo zwaar altijd maar de verstandigste en meest wijze te zijn. En 9 van de 10 keer verandert er toch niks, behalve dat ik mij nog eenzamer voel dan daarvoor.
Soms zit ik mij af te vragen of er ondertussen niet zoveel tussen ons gebeurt is, dat het sowieso niet meer mogelijk zal zijn om het beschadigde vertrouwen te herstellen. Er is een gezegde dat 1 onaardige opmerking door 10 gemeende, lieve opmerkingen of daden ongedaan gemaakt kan worden. Volgens mij zitten Man en ik op minstens 10.000 lieve opmerkingen en daden van de ander te wachten. Misschien is dat gewoonweg te veel.
zaterdag 13 oktober 2012
Een "nieuwe" auto
Een kenmerk van OCPD is het (nutteloos) vasthouden aan spullen. Ik zal nooit vergeten dat ik, op moment van samenwonen in 2000, een maand lang discussie heb gehad of de krantjes van de bouwmarkt uit 1992(!) nu wel of niet weg mochten. In de iets meer dan 12 jaar dat Man en ik samenwonen en 2 sessies met een opruimcoach, is op dit gebied inmiddels verbetering geboekt. Dat scheelt een hoop frustratie hoewel het oppassen blijft.
Man is zo gehecht aan zijn spullen dat repareren de eerste optie is. Als reparatie niet mogelijk is of is mislukt, probeert hij er toch mee te werken want weggooien en een nieuwe kopen is geen optie. Zo heeft hij toch echt wel 3 jaar met een elektrische tandenborstel gepoetst terwijl die niet meer werkte. Ik maak mij om een tandenborstel niet echt dik, zijn keuze. Maar er zijn apparaten waarbij het wat ingewikkelder ligt.
Tijdens mijn wandeltocht zou Man de laptop meenemen. In Trier bedroeg de opstarttijd ongeveer 1,5 uur en toen ik in Dijon was aangekomen bedroeg de opstarttijd van de laptop zo'n 6 uur. De laptop was zo'n 6 jaar oud en dan weet je dat reparatie zeer waarschijnlijk niet lonend is, al was het alleen maar omdat de software hoognodig aan een update toe is. Er gingen minstens 8sms-jes over en weer voordat Man bereid was af te zien van reparatie (reparatiekosten ongeveer € 400,00 en geen garantie dat het daarna zou werken) en een nieuwe te kopen. Ik kreeg een sms met het bedrag van de reparatiekosten, schreef terug: "je koopt gewoon een nieuwe" en Man was stomverbaasd dat ik dat zo snel beslissen kon. Als ik dat sms-je niet gestuurd had, weet ik niet of er inmiddels een nieuwe laptop zou zijn. De oude staat, voor je weet maar nooit, nog steeds in zijn kamer.
En woensdag was de auto aan de beurt. Man is erg gehecht aan zijn laptop maar nog meer gehecht aan zijn auto. Ik heb geen verstand van auto's, inruilwaardes en dergelijke. Maar ik denk toch wel even na als ik weet dat ik binnen 4 maanden in totaal € 1500,00 aan reparaties en vevanging van onderdelen moet betalen voor een 10 jaar oude auto. Het ging om de onderhoudsbeurt en het vervangen van onderdelen omdat dat nu eenmaal na een tig-aantal kilometers noodzakelijk is.
Ik denk van tevoren na als een 10 jaar oude auto met meer dan 350.000km op de teller voor beurt en APK naar de garage gaat. De kans zit erin dat de kosten niet meer opwegen tegen de inruilwaarde en dat het misschien nodig is om te vervangen. Man denkt daar helemaal niet bij na en vindt mij erg onaardig als ik daarover begin. Het idee dat hij afstand moet doen van ZIJN auto is bijna ondraaglijk. Hij was dan ook niet blij dat ik, na het horen van de reparatiekosten, vond dat deze auto zijn langste tijd had gehad.
Gelukkig werkte de garage mee en hadden ze een andere auto staan die helemaal aan de eisen van Man voldeed. Na wat onderhandelen konden we hem ook betalen dus vanmiddag gaan we naar de garage en halen we hem op.
Man wordt steeds gelukkiger van het idee dat hij een andere auto krijgt en dan ook nog eens een auto die maar 1 jaar oud is. Ik word gelukkig van het idee dat Man minstens 10 jaar in deze auto kan blijven rijden hoewel het na 10 jaar vast onmogelijk zal zijn dat Man afstand van de auto zal doen.
PS: Man heeft dit bericht gelezen voor publicatie en wil graag laten weten dat ik, in zijn ogen, overdrijf.
Man is zo gehecht aan zijn spullen dat repareren de eerste optie is. Als reparatie niet mogelijk is of is mislukt, probeert hij er toch mee te werken want weggooien en een nieuwe kopen is geen optie. Zo heeft hij toch echt wel 3 jaar met een elektrische tandenborstel gepoetst terwijl die niet meer werkte. Ik maak mij om een tandenborstel niet echt dik, zijn keuze. Maar er zijn apparaten waarbij het wat ingewikkelder ligt.
Tijdens mijn wandeltocht zou Man de laptop meenemen. In Trier bedroeg de opstarttijd ongeveer 1,5 uur en toen ik in Dijon was aangekomen bedroeg de opstarttijd van de laptop zo'n 6 uur. De laptop was zo'n 6 jaar oud en dan weet je dat reparatie zeer waarschijnlijk niet lonend is, al was het alleen maar omdat de software hoognodig aan een update toe is. Er gingen minstens 8sms-jes over en weer voordat Man bereid was af te zien van reparatie (reparatiekosten ongeveer € 400,00 en geen garantie dat het daarna zou werken) en een nieuwe te kopen. Ik kreeg een sms met het bedrag van de reparatiekosten, schreef terug: "je koopt gewoon een nieuwe" en Man was stomverbaasd dat ik dat zo snel beslissen kon. Als ik dat sms-je niet gestuurd had, weet ik niet of er inmiddels een nieuwe laptop zou zijn. De oude staat, voor je weet maar nooit, nog steeds in zijn kamer.
En woensdag was de auto aan de beurt. Man is erg gehecht aan zijn laptop maar nog meer gehecht aan zijn auto. Ik heb geen verstand van auto's, inruilwaardes en dergelijke. Maar ik denk toch wel even na als ik weet dat ik binnen 4 maanden in totaal € 1500,00 aan reparaties en vevanging van onderdelen moet betalen voor een 10 jaar oude auto. Het ging om de onderhoudsbeurt en het vervangen van onderdelen omdat dat nu eenmaal na een tig-aantal kilometers noodzakelijk is.
Ik denk van tevoren na als een 10 jaar oude auto met meer dan 350.000km op de teller voor beurt en APK naar de garage gaat. De kans zit erin dat de kosten niet meer opwegen tegen de inruilwaarde en dat het misschien nodig is om te vervangen. Man denkt daar helemaal niet bij na en vindt mij erg onaardig als ik daarover begin. Het idee dat hij afstand moet doen van ZIJN auto is bijna ondraaglijk. Hij was dan ook niet blij dat ik, na het horen van de reparatiekosten, vond dat deze auto zijn langste tijd had gehad.
Gelukkig werkte de garage mee en hadden ze een andere auto staan die helemaal aan de eisen van Man voldeed. Na wat onderhandelen konden we hem ook betalen dus vanmiddag gaan we naar de garage en halen we hem op.
Man wordt steeds gelukkiger van het idee dat hij een andere auto krijgt en dan ook nog eens een auto die maar 1 jaar oud is. Ik word gelukkig van het idee dat Man minstens 10 jaar in deze auto kan blijven rijden hoewel het na 10 jaar vast onmogelijk zal zijn dat Man afstand van de auto zal doen.
PS: Man heeft dit bericht gelezen voor publicatie en wil graag laten weten dat ik, in zijn ogen, overdrijf.
vrijdag 12 oktober 2012
Geheimen
Allereerst bedankt voor de reacties op mijn bericht van woensdag. De meningen lopen uiteen en dat was ook wel te verwachten. Inmiddels ben ik ook weer een paar dagen en een paar gedachten verder en ben ik, op dit moment, van mening dat er verschillende soorten geheimen bestaan. Je hebt geheimen waarbij je meer een luisterend oor bent en je hebt geheimen waarbij je wordt ingeschakeld voor het oplossen ervan (en misschien zijn er nog wel meer soorten)
Mijn tante had mij (bij wijze van spreken, dit is een voorbeeld!) kunnen vertellen dat ze al 30 jaar een lesbische relatie met de buuvrouw heeft en dat ze besloten hebben samen verder te gaan. In dat geval zou ik geschrokken zijn, blij voor haar zijn dat ze nu openlijk voor haar geaardheid uit kon komen en geen enkele behoefte voelen om dit verder te vertellen. Er wordt ook niet een bepaalde actie van mijn kant verwacht.
Bij hetgeen ik afgelopen dinsdag te horen kreeg, is door mijn tante een beroep gedaan op mijn kennis, capaciteiten en vaardigheden. Ik voel mij vereerd door het vertrouwen in mijn kunnen en wil er ook alles aan doen om dat vertrouwen niet te beschamen. Maar als ik heel eerlijk ben, weet ik dat ik niet voldoende kennis in huis heb om dit probleem tot een goed einde te brengen. Bovendien is het zo dat 1 verkeerde actie van mijn kant onherstelbare schade aan kan brengen.
Mijn worsteling is dus vooral van persoonlijke aard. Kan ik wat mijn tante van mij vraagt? Indien nee, waar kan ik de benodigde kennis vandaan halen om het wel zelf te kunnen? Als het niet lukt om de benodigde back-up te krijgen, wat voor andere mogelijkheden zijn er dan? Ik wil mijn tante een alternatief kunnen bieden als ik toch niet in staat ben om haar te helpen.
Het is dus niet zo dat ik de behoefte voel haar verhaal door te vertellen. Maar ik kan, zoals ik het toen zag en nu nog steeds zie, niet zelf de hulp krijgen die ik nodig heb om haar te helpen als ik niet met iemand hier over praat. Ik zou ervoor kunnen kiezen het in vage bewoordingen te doen, zo van: ik heb een vriendin die...., maar dan komt er altijd een moment waarop je je toch verspreekt.
Uiteindelijk heb ik het maar als het lot gezien dat ik woensdag een telefoontje kreeg van een hele goede vriend die ook nog eens heel veel ervaring met de problemen heeft waar mijn tante nu mee te maken krijgt. Ik heb hem het verhaal vertelt en hij heeft mij enorm veel nuttige tips en adviezen gegeven waar ik gisteren mijn tante weer mee kon helpen. Op dit moment voelt het als een win-winsituatie voor zowel mijn tante als mij. Zij krijgt hierdoor betere hulp en ik heb een klankbord om mijn plannen en ideeën te toetsen. En niet onbelangrijk,als de oplossing van het probleem echt boven mijn macht dreigt te groeien dan weet ik nu dat er iemand is die aan de bel zal trekken maar mij ook direct van alternatieven zal voorzien zodat mijn tante niet zonder hulp zal komen te zitten.
En alleen de tijd zal leren of dit de juiste beslissing was of niet.
Mijn tante had mij (bij wijze van spreken, dit is een voorbeeld!) kunnen vertellen dat ze al 30 jaar een lesbische relatie met de buuvrouw heeft en dat ze besloten hebben samen verder te gaan. In dat geval zou ik geschrokken zijn, blij voor haar zijn dat ze nu openlijk voor haar geaardheid uit kon komen en geen enkele behoefte voelen om dit verder te vertellen. Er wordt ook niet een bepaalde actie van mijn kant verwacht.
Bij hetgeen ik afgelopen dinsdag te horen kreeg, is door mijn tante een beroep gedaan op mijn kennis, capaciteiten en vaardigheden. Ik voel mij vereerd door het vertrouwen in mijn kunnen en wil er ook alles aan doen om dat vertrouwen niet te beschamen. Maar als ik heel eerlijk ben, weet ik dat ik niet voldoende kennis in huis heb om dit probleem tot een goed einde te brengen. Bovendien is het zo dat 1 verkeerde actie van mijn kant onherstelbare schade aan kan brengen.
Mijn worsteling is dus vooral van persoonlijke aard. Kan ik wat mijn tante van mij vraagt? Indien nee, waar kan ik de benodigde kennis vandaan halen om het wel zelf te kunnen? Als het niet lukt om de benodigde back-up te krijgen, wat voor andere mogelijkheden zijn er dan? Ik wil mijn tante een alternatief kunnen bieden als ik toch niet in staat ben om haar te helpen.
Het is dus niet zo dat ik de behoefte voel haar verhaal door te vertellen. Maar ik kan, zoals ik het toen zag en nu nog steeds zie, niet zelf de hulp krijgen die ik nodig heb om haar te helpen als ik niet met iemand hier over praat. Ik zou ervoor kunnen kiezen het in vage bewoordingen te doen, zo van: ik heb een vriendin die...., maar dan komt er altijd een moment waarop je je toch verspreekt.
Uiteindelijk heb ik het maar als het lot gezien dat ik woensdag een telefoontje kreeg van een hele goede vriend die ook nog eens heel veel ervaring met de problemen heeft waar mijn tante nu mee te maken krijgt. Ik heb hem het verhaal vertelt en hij heeft mij enorm veel nuttige tips en adviezen gegeven waar ik gisteren mijn tante weer mee kon helpen. Op dit moment voelt het als een win-winsituatie voor zowel mijn tante als mij. Zij krijgt hierdoor betere hulp en ik heb een klankbord om mijn plannen en ideeën te toetsen. En niet onbelangrijk,als de oplossing van het probleem echt boven mijn macht dreigt te groeien dan weet ik nu dat er iemand is die aan de bel zal trekken maar mij ook direct van alternatieven zal voorzien zodat mijn tante niet zonder hulp zal komen te zitten.
En alleen de tijd zal leren of dit de juiste beslissing was of niet.
donderdag 11 oktober 2012
Wie wat bewaart ...
Op veel blogs wordt fanatiek opgeruimd en vooral weggegooit. Er zijn er zelfs die elke dag een plank, laatje of kastje onderhanden nemen. Bij de verbouwing om een eigen ruimte voor mijzelf te creëren, had ik al mijn spullen al door mijn handen laten gaan. Aan de ruimte achter de schotten kan ik zien dat er niet veel bij is gekomen, dus opruimen en uitsorteren staat niet op mijn lijstje. Oké, opruimen zelf wel, maar dat is het normale opruimen, het op zijn plek zetten van slingerende zooi.En opeens bedacht ik mij of ik dat bepaalde kledingstuk 2 jaar geleden nu wel of niet bewaart had.
In het kader van afvallen en structuur aanbrengen in mijn week, ga ik 3x per week naar de sportschool. Eén van de activiteiten die ik daar doe is UIC-spinning. Vorige week heb ik daar al over geschreven. Als zijsprong: het was minder erg dan gewone spinning maar ik blijf mij niet prettig voelen op een spinningfiets. Zolang ik met die ontstekingen aan mijn voeten zit, is zumba geen optie dus voorlopig zit er niks anders op dan voor spinning te kiezen. Het zadel van een spinningfiets heeft veel weg van een racefietszadel en zit voor geen meter comfortabel. Na een half uur fietsen was mijn kont al beurs en bijna gevoelloos. Geen prettig vooruitzicht voor de komende keer.
Eerst was ik van plan om de wielrenbroek van Man te lenen. In wielrenbroeken zit een soort van zeem die je kont ontziet. Maar het schijnt dat wielrenbroeken niet uniseks zijn, dus die optie viel af. Daarnaast was het nog maar de vraag of de wielrenbroek van Man op tijd droog zou zijn. Man gaat op donderdagavond naar spinning en ik op vrijdagmorgen.
Mijn schoonzus doet veel aan mountainbiken, ik zou haar kunnen vragen of ze nog ergens een oude wielrenbroek had liggen. Hetzelfde geldt voor de buurvrouw. Het ging mij een beetje te ver om voor iets wat ik echt tijdelijk ga doen een dure wielrenbroek aan te schaffen.
En toen schoot het door mijn hoofd. Had ik niet eens, in een ver grijs verleden, een wielrenonderbroek aangeschaft. Uit de tijd dat ik nog wel eens op fietsvakantie ging maar niet in zo'n domme wielrenbroek op de fiets gezien wilde worden. (Door die zeem lijkt je dikke kont op de fiets nog vele malen dikker en dat is echt niet flatteus.)
Het voordeel van een opgeruimd huis is dat ik direct wist welke doos ik tevoorschijn moest halen. Vervolgens zat ik naar iets wits te zoeken terwijl het een zwarte bleek te zijn. Maar: ik had hem nog!!
Ik heb in mijn leven vaak en rigoreus dingen weggegooit of weggegeven en heb later nog nooit het gevoel gehad dat ik dat beter niet had kunnen doen. Als ik die fietsbroek wel had weggedaan, zou dat voor het eerst in mijn leven zijn dat ik spijt had van een weggooi-actie. Ik ben blij dat mij dat bespaard is gebleven en dat ik morgen met een minder pijnlijke kont op de spinningfiets ga zitten.
In het kader van afvallen en structuur aanbrengen in mijn week, ga ik 3x per week naar de sportschool. Eén van de activiteiten die ik daar doe is UIC-spinning. Vorige week heb ik daar al over geschreven. Als zijsprong: het was minder erg dan gewone spinning maar ik blijf mij niet prettig voelen op een spinningfiets. Zolang ik met die ontstekingen aan mijn voeten zit, is zumba geen optie dus voorlopig zit er niks anders op dan voor spinning te kiezen. Het zadel van een spinningfiets heeft veel weg van een racefietszadel en zit voor geen meter comfortabel. Na een half uur fietsen was mijn kont al beurs en bijna gevoelloos. Geen prettig vooruitzicht voor de komende keer.
Eerst was ik van plan om de wielrenbroek van Man te lenen. In wielrenbroeken zit een soort van zeem die je kont ontziet. Maar het schijnt dat wielrenbroeken niet uniseks zijn, dus die optie viel af. Daarnaast was het nog maar de vraag of de wielrenbroek van Man op tijd droog zou zijn. Man gaat op donderdagavond naar spinning en ik op vrijdagmorgen.
Mijn schoonzus doet veel aan mountainbiken, ik zou haar kunnen vragen of ze nog ergens een oude wielrenbroek had liggen. Hetzelfde geldt voor de buurvrouw. Het ging mij een beetje te ver om voor iets wat ik echt tijdelijk ga doen een dure wielrenbroek aan te schaffen.
En toen schoot het door mijn hoofd. Had ik niet eens, in een ver grijs verleden, een wielrenonderbroek aangeschaft. Uit de tijd dat ik nog wel eens op fietsvakantie ging maar niet in zo'n domme wielrenbroek op de fiets gezien wilde worden. (Door die zeem lijkt je dikke kont op de fiets nog vele malen dikker en dat is echt niet flatteus.)
Het voordeel van een opgeruimd huis is dat ik direct wist welke doos ik tevoorschijn moest halen. Vervolgens zat ik naar iets wits te zoeken terwijl het een zwarte bleek te zijn. Maar: ik had hem nog!!
Ik heb in mijn leven vaak en rigoreus dingen weggegooit of weggegeven en heb later nog nooit het gevoel gehad dat ik dat beter niet had kunnen doen. Als ik die fietsbroek wel had weggedaan, zou dat voor het eerst in mijn leven zijn dat ik spijt had van een weggooi-actie. Ik ben blij dat mij dat bespaard is gebleven en dat ik morgen met een minder pijnlijke kont op de spinningfiets ga zitten.
woensdag 10 oktober 2012
Geschrokken
Toen ik gisteren mijn berichtje schreef, had ik echt het voornemen om aan de slag te gaan met de huiswerkopdrachten die mijn loopbaanadviseur mij gegeven had. Ik kreeg echter een telefoontje van mijn tante, die mijn hulp nodig had om een paar instanties in te lichten over het overlijden van mijn oom. Dus in plaats van een CV te maken, stapte ik in de auto om mijn tante een bezoek te brengen.
Gewapend met de telefoon heb ik pensioenfondsen, de bank en de zorgverzekering gebeld. Via de gemeentelijke basisadministratie bleken ze allemaal al op de hoogte te zijn. Handig dat dit zo gemakkelijk werkt alleen onhandig dat onbekend is wie wel en wie niet automatisch op de hoogte wordt gebracht. De post bracht diezelfde middag de formulieren voor het nabestaandenpensioen dus die konden ook direct ingevuld en per kerende post de deur uit. Voor de bank was een verklaring van erfrecht nodig. Dus een afspraak met de notaris geregeld.
Ik kwam zo'n 4x per jaar bij mijn tante en ik weet dus niet heel veel over haar. Daarom verbaast het mij ook zo, dat ze zoveel vertrouwen in mij en mijn oordelen heeft. Nu ik, vanwege het overlijden van mijn oom, daar vaker over de vloer kom, hoor ik dingen die ik soms liever niet wil horen. Dingen die mij soms doen schrikken. Het wordt in vertrouwen verteld, dus details zul je op dit blog niet vinden. Maar ik vind het wel moeilijk om te bepalen hoe ik daar mee om moet gaan.
Ik denk dat het heel menselijk is om door middel van praten zaken op een rijtje te zetten. Het spreekwoord luidt niet voor niets "gedeelde smart is hlve smart". Mijn tante is blij dat ze het heeft kunnen delen. Voor haar valt er een last van haar schouders. Nu nog een manier vinden dat de last niet meer alleen op die van mij ligt.
Hoe doen jullie dat? Als je iets heel schokkends in vertrouwen te horen krijgt, dermate schokkend dat je er zelf slecht door gaat slapen. Vertel je het uiteindelijk toch aan iemand? Hoop je dat je vanzelf beter gaat slapen en dat het vervelende gevoel over gaat? En wat zijn de gevolgen als de persoon die in vertrouwen iets heeft verteld, er achter komt dat je het toch niet voor je hebt kunnen houden.
Gewapend met de telefoon heb ik pensioenfondsen, de bank en de zorgverzekering gebeld. Via de gemeentelijke basisadministratie bleken ze allemaal al op de hoogte te zijn. Handig dat dit zo gemakkelijk werkt alleen onhandig dat onbekend is wie wel en wie niet automatisch op de hoogte wordt gebracht. De post bracht diezelfde middag de formulieren voor het nabestaandenpensioen dus die konden ook direct ingevuld en per kerende post de deur uit. Voor de bank was een verklaring van erfrecht nodig. Dus een afspraak met de notaris geregeld.
Ik kwam zo'n 4x per jaar bij mijn tante en ik weet dus niet heel veel over haar. Daarom verbaast het mij ook zo, dat ze zoveel vertrouwen in mij en mijn oordelen heeft. Nu ik, vanwege het overlijden van mijn oom, daar vaker over de vloer kom, hoor ik dingen die ik soms liever niet wil horen. Dingen die mij soms doen schrikken. Het wordt in vertrouwen verteld, dus details zul je op dit blog niet vinden. Maar ik vind het wel moeilijk om te bepalen hoe ik daar mee om moet gaan.
Ik denk dat het heel menselijk is om door middel van praten zaken op een rijtje te zetten. Het spreekwoord luidt niet voor niets "gedeelde smart is hlve smart". Mijn tante is blij dat ze het heeft kunnen delen. Voor haar valt er een last van haar schouders. Nu nog een manier vinden dat de last niet meer alleen op die van mij ligt.
Hoe doen jullie dat? Als je iets heel schokkends in vertrouwen te horen krijgt, dermate schokkend dat je er zelf slecht door gaat slapen. Vertel je het uiteindelijk toch aan iemand? Hoop je dat je vanzelf beter gaat slapen en dat het vervelende gevoel over gaat? En wat zijn de gevolgen als de persoon die in vertrouwen iets heeft verteld, er achter komt dat je het toch niet voor je hebt kunnen houden.
dinsdag 9 oktober 2012
Stapje voor stapje
Het gesprek met de loopbaanadviseur ging anders dan ik had gedacht, mede door de economische crisis. Ik had verwacht dat ik zo snel mogelijk een CV moest maken en dat ik mij vervolgens op alle uitzendbureau's en vacaturesites zou moeten storten. En dan speelt waar ik wil wonen een belangrijke rol. Maar dat is niet hoe het gesprek liep.
Volgens de loopbaandaviseur waren er wel mogelijkheden om aan het werk te komen als ik bereid zou zijn op een hoop zaken concessies te doen. In mijn geval zal dat er vooral op neer komen dat ik in eerste instantie werk moet zoeken op financieel gebied. En als ik dan eenmaal een plekje gevonden heb, van daaruit verder zoeken en kijken om op die manier steeds meer in de buurt te komen van wat ik het liefste doe.
Daarnaast moeten we mijn angst voor werken aanpakken. Vanwege mijn ziekte heeft mijn werkende leven vooral bestaan uit opstaan, werken, eten maken, slapen en de resterende dagen van mijn werkweek zagen er ongeveer net zo uit, met als enig verschil dat mijn energie steeds minder werd. In het weekend probeerde ik iets van huishouden te regelen en lag ik vooral knock-out op de bank.
Als ik nu aan werken denk, is dit het beeld wat ik steeds voor ogen krijg. Zelfs als ik kan beredeneren dat inmiddels de oorzaak van mijn ziekte bekend is, ik nu medicijnen krijg en in staat ben tot een wandeltocht.
Als mijn ziekte ontdekt was terwijl ik werk zou hebben, dan zou ik bij mijn werkgever in aanmerking komen voor een reïntegratietraject. Ik zou dan langzaamaan mijn uren opbouwen en kijken wat ik aan zou kunnen en wat niet. Nu moet ik het allemaal zelf gaan ontdekken en daarom heeft de loopbaanadviseur het plan geopperd om op zoek te gaan naar een soort van stage-plek. Een soort van werkervaringsplek van ongeveer 3 maanden waardoor ik de kans krijg te ontdekken hoe mijn lichaam op werk reageert en om te ontdekken wat ik aankan. Bovendien helpt het om het gat op mijn CV niet verder op te laten lopen.
De inzet is om deze stage-plek met ingang van 1 januari in te laten gaan. Het mag bij een bedrijf maar het mag ook in de vorm van vrijwilligerwerk. Daarnaast moet ik nadenken over mijn doormbaan zodat duidelijk is waar in de loop van tijd naar toe gewerkt moet worden. Daarom heb ik de volgende huiswerkopdrachten:
- het maken van een CV
- het maken van een profielschets met daarin wat ik op korte termijn voor werk wil, mijn persoonlijkheid en wat mij onderscheid ten opzichte van anderen
- hoe mijn werk in de verre toekomst uit moet zien
- kijken op de site van de vrijwilligersvacaturebank of daar iets tussen zit wat mij aanspreekt en nadenken over eventuele organisties waar ik mijn stage zou willen lopen.
Ik zie vooral tegen die profielschets op. Ik ben niet goed in zeggen waarom ze vooral voor mij moeten kiezen.
Over 2 weken moet het af zijn. En hoewel ik mij heb voorgenomen om het niet op het laatst te doen, ben ik bang dat het daar wel op uit zal draaien (zoals gewoonlijk).
Volgens de loopbaandaviseur waren er wel mogelijkheden om aan het werk te komen als ik bereid zou zijn op een hoop zaken concessies te doen. In mijn geval zal dat er vooral op neer komen dat ik in eerste instantie werk moet zoeken op financieel gebied. En als ik dan eenmaal een plekje gevonden heb, van daaruit verder zoeken en kijken om op die manier steeds meer in de buurt te komen van wat ik het liefste doe.
Daarnaast moeten we mijn angst voor werken aanpakken. Vanwege mijn ziekte heeft mijn werkende leven vooral bestaan uit opstaan, werken, eten maken, slapen en de resterende dagen van mijn werkweek zagen er ongeveer net zo uit, met als enig verschil dat mijn energie steeds minder werd. In het weekend probeerde ik iets van huishouden te regelen en lag ik vooral knock-out op de bank.
Als ik nu aan werken denk, is dit het beeld wat ik steeds voor ogen krijg. Zelfs als ik kan beredeneren dat inmiddels de oorzaak van mijn ziekte bekend is, ik nu medicijnen krijg en in staat ben tot een wandeltocht.
Als mijn ziekte ontdekt was terwijl ik werk zou hebben, dan zou ik bij mijn werkgever in aanmerking komen voor een reïntegratietraject. Ik zou dan langzaamaan mijn uren opbouwen en kijken wat ik aan zou kunnen en wat niet. Nu moet ik het allemaal zelf gaan ontdekken en daarom heeft de loopbaanadviseur het plan geopperd om op zoek te gaan naar een soort van stage-plek. Een soort van werkervaringsplek van ongeveer 3 maanden waardoor ik de kans krijg te ontdekken hoe mijn lichaam op werk reageert en om te ontdekken wat ik aankan. Bovendien helpt het om het gat op mijn CV niet verder op te laten lopen.
De inzet is om deze stage-plek met ingang van 1 januari in te laten gaan. Het mag bij een bedrijf maar het mag ook in de vorm van vrijwilligerwerk. Daarnaast moet ik nadenken over mijn doormbaan zodat duidelijk is waar in de loop van tijd naar toe gewerkt moet worden. Daarom heb ik de volgende huiswerkopdrachten:
- het maken van een CV
- het maken van een profielschets met daarin wat ik op korte termijn voor werk wil, mijn persoonlijkheid en wat mij onderscheid ten opzichte van anderen
- hoe mijn werk in de verre toekomst uit moet zien
- kijken op de site van de vrijwilligersvacaturebank of daar iets tussen zit wat mij aanspreekt en nadenken over eventuele organisties waar ik mijn stage zou willen lopen.
Ik zie vooral tegen die profielschets op. Ik ben niet goed in zeggen waarom ze vooral voor mij moeten kiezen.
Over 2 weken moet het af zijn. En hoewel ik mij heb voorgenomen om het niet op het laatst te doen, ben ik bang dat het daar wel op uit zal draaien (zoals gewoonlijk).
zaterdag 6 oktober 2012
Ik word er zo moe van
OCPD-ers hebben eigenlijk maar 1 behoefte in hun leven, namelijk alles meer dan perfect doen. Dat lukt alleen als ze controle over hun omgeving hebben en uit kunnen oefenen. De manier waarop ze die controle uitoefenen verschilt per persoon. Soms uit het zich in de vorm van dwangmatig gedrag, zoals een vaatdoekje wat alleen maar op een bepaalde manier op het aanrecht mag liggen. Als je dan, als partner, anders doet kan de hel losbreken.
Ik heb mazzel dat Man nog liever dood gaat dan zijn mond open te doen als hij iets wil of als hem iets dwarszit. Ik heb inmiddels verhalen ontdekt van partners die door hun OCPD-man/vrouw verbaal volledig de pan in worden gehakt om (inderdaad) zoiets lulligs als de plek van een vaatdoekje of afstandsbediening. Dat doet Man gelukkig niet.Hij heeft andere wegen, misschien net zo erg of nog wel schadelijker om duidelijk te maken dat hij het ergens niet mee eens is. Daardoor heb ik echter misschien ook wel te lang het gevoel gehad dat het goed zou komen als Man maar zou leren zich te uiten.
Vanmorgen kwam Man naar mij toe met de mededeling dat hij gisteren tegen mij gelogen had. Gisteren hadden wij discussie over wat te doen met de verjaardag van zijn moeder. Zij leeft niet meer en vorig jaar zijn we een dagje naar Duitsland gegaan. Dit jaar valt de verjaardag op een doordeweeksedag en zit een dagje weg op de dag zelf er niet in. Ik had Man zo'n 2 weken al gezegd dat hij met zijn vader moest overleggen. Gisteren vroeg ik naar het resultaat met daarbij de mededeling dat ik hoe dan ook niet van de partij zou zijn omdat ik niet op tijd op de hoogte was gebracht.
Man meldt mij dat hij niet heeft gebeld en dat er dus niets geregeld is. Maar het zou wel jammer zijn als ik er niet bij was. Dan sta ik dus voor een enorm dillemma. In verband met mijn vermoeidheid is de afspraak gemaakt dat ik een week van te voren te horen krijg of en wanneer iets van mij verwacht wordt. Dan kan ik, indien nodig, afspraken verschuiven en extra rustmomenten inplannen. Als ik niet voet bij stuk hou, leert Man nooit dat hij eerder in actie moet komen. Aan de andere kant weet ik nu ook al dat mijn niet aanwezig zijn niet in dank zal worden afgenomen en de volledige "schuld" daarvan bij mij wordt gelegd.
En vanmorgen kwam Man dus langs met de mededeling dat hij gelogen had. Het is mij absoluut onduidelijk waarom. Hij had wel met zijn vader gesproken en wel gisteren. Alleen wist zijn vader niet wat hij op die dag wilde doen en vervolgens heeft Man het er verder bij laten zitten.
Ik zou nu heel erg blij moeten zijn dat Man uit zichzelf komt melden dat hij gelogen heeft. Voor iemand die liever dood gaat dan zijn mond open te doen is dat een hele overwinning maar ik ben bang dat ik die fase voorbij ben.
Ik ben vooral pissig dat hij "vergeten" was om rekening met mij te houden en zich niet aan de afspraak heeft gehouden dat ik een week van te horen zou krijgen hoe en wat. En ik zit me af te vragen waarover hij nog meer gelogen zou kunnen hebben.
Ik weet even niet wat ik hier verder mee aanmoet.
Ik heb mazzel dat Man nog liever dood gaat dan zijn mond open te doen als hij iets wil of als hem iets dwarszit. Ik heb inmiddels verhalen ontdekt van partners die door hun OCPD-man/vrouw verbaal volledig de pan in worden gehakt om (inderdaad) zoiets lulligs als de plek van een vaatdoekje of afstandsbediening. Dat doet Man gelukkig niet.Hij heeft andere wegen, misschien net zo erg of nog wel schadelijker om duidelijk te maken dat hij het ergens niet mee eens is. Daardoor heb ik echter misschien ook wel te lang het gevoel gehad dat het goed zou komen als Man maar zou leren zich te uiten.
Vanmorgen kwam Man naar mij toe met de mededeling dat hij gisteren tegen mij gelogen had. Gisteren hadden wij discussie over wat te doen met de verjaardag van zijn moeder. Zij leeft niet meer en vorig jaar zijn we een dagje naar Duitsland gegaan. Dit jaar valt de verjaardag op een doordeweeksedag en zit een dagje weg op de dag zelf er niet in. Ik had Man zo'n 2 weken al gezegd dat hij met zijn vader moest overleggen. Gisteren vroeg ik naar het resultaat met daarbij de mededeling dat ik hoe dan ook niet van de partij zou zijn omdat ik niet op tijd op de hoogte was gebracht.
Man meldt mij dat hij niet heeft gebeld en dat er dus niets geregeld is. Maar het zou wel jammer zijn als ik er niet bij was. Dan sta ik dus voor een enorm dillemma. In verband met mijn vermoeidheid is de afspraak gemaakt dat ik een week van te voren te horen krijg of en wanneer iets van mij verwacht wordt. Dan kan ik, indien nodig, afspraken verschuiven en extra rustmomenten inplannen. Als ik niet voet bij stuk hou, leert Man nooit dat hij eerder in actie moet komen. Aan de andere kant weet ik nu ook al dat mijn niet aanwezig zijn niet in dank zal worden afgenomen en de volledige "schuld" daarvan bij mij wordt gelegd.
En vanmorgen kwam Man dus langs met de mededeling dat hij gelogen had. Het is mij absoluut onduidelijk waarom. Hij had wel met zijn vader gesproken en wel gisteren. Alleen wist zijn vader niet wat hij op die dag wilde doen en vervolgens heeft Man het er verder bij laten zitten.
Ik zou nu heel erg blij moeten zijn dat Man uit zichzelf komt melden dat hij gelogen heeft. Voor iemand die liever dood gaat dan zijn mond open te doen is dat een hele overwinning maar ik ben bang dat ik die fase voorbij ben.
Ik ben vooral pissig dat hij "vergeten" was om rekening met mij te houden en zich niet aan de afspraak heeft gehouden dat ik een week van te horen zou krijgen hoe en wat. En ik zit me af te vragen waarover hij nog meer gelogen zou kunnen hebben.
Ik weet even niet wat ik hier verder mee aanmoet.
vrijdag 5 oktober 2012
Spierpijn
Op het moment dat ik dit schrijf is het bijna 08.00 uur en zit ik met een grote kom thee moed te verzamelen voor de rit naar de sportschool. Ik heb mij over laten halen tot een les UIC-spinning. Ik heb in 2007 6 lessen "normale" spinning volgehouden om daarna met grote opluchting de spinningfiets voor gezien te houden. De eigenaren van de sportschool verzekerden mij dat UIC-spinning anders is dan de spinning die ik gedaan heb. En ik snap hun redenering waarom spinning beter zou zijn dan pilates.
Tijdens mijn wandeltocht ben ik niet afgevallen. Mijn lichaam kreeg wel een andere vorm maar afvallen, nee. Vervolgens kwam ik thuis en kreeg ik een hoop stress op mijn dak en dan is het voor mij heel moeilijk weerstand te bieden tegen dropjes, chips en chocolaatjes. Tijdens onze vakantie aten we elke dag in een restaurant, eten wat niet echt bekend staat om de meest vetvrije en gezonde keuken (hoewel de koks er vast anders over dachten). En afgelopen week, die vooral bestond uit mijn leven weer opstarten en wachten op reacties, heb ik vooral tv gekeken en computerspelletjes gespeeld. Ook dan heb ik de neiging om meer te snaaien dan goed voor mij is. Met als resultaat dat ik maandag een broek aan wilde trekken en die wou niet meer dicht!
Ik had mijzelf voorgenomen het kopen van kleding voor voorlopig uit te stellen. Alles wat ik in de kast heb hangen is zo'n 3 tot 4 jaar oud maar is voor alledag nog best acceptabel. Nieuwe kleding zou ik kopen als ik op sollicitatiegesprek zou gaan. Nu opeens mijn kleren niet meer bleken te passen, was er maar 1 oplossing mogelijk: afvallen. En onderdeel van afvallen is meer bewegen.
Vanwege de ontstekingen aan mijn voeten zit het oppakken van mijn wandeltrainingsprogramma er niet in. Ik ben heel voorzichtig met het belasten van mijn voeten omdat ik niet wil dat die ontstekingen een chronisch probleem gaan worden. Dus naar de sportschool. Maandagmorgen langs voor overleg en een rooster ophalen en maandagavond mijn eerste les, pilates. Dit is vooral goed voor houdingverbetering en voor het krijgen van een mooi gestroomlijnd lichaam. Ik heb spieren gebruikt waarvan ik niet wist dat ik ze had. Vervolgens woensdagavond keepfit gedaan. Krachttraining voor spieropbouw door middel van groepsfitness. Onze sportschool heeft daarvoor een apart zaaltje en het is, naast hard werken, vooral gezelig om in een groep aan die apparaten te hangen. Volgens mij heb ik woensdag nog weer andere spieren gebruikt. Voor vrijdag wilde ik weer pilates doen maar werd mij dus geadviseerd om UIC-spinning te proberen. Dan had ik naast houding en kracht ook cardio aan mijn programma toegevoegd. Een logische combinatie, maar ik blijf twijfels houden of spinning wel echt mijn ding is.
Ik ben namelijk als de dood dat ik met fiets en al om zal kukelen. Een spinningfiets heeft geen rem en je moet er rare dingen op uitvoeren. Tijdens "normale" spinning moet je regelmatig, op volle snelheid, van het zadel en weer terug en de rek- en strekoefeningen aan het eind doe je ook op de fiets. En dat is best ingewikkeld als je bang bent dat je elk ogenblik om kunt vallen. Aan de andere kant is dit de enige cardiotraining die ik kan doen zonder mijn voeten te belasten. De sportschool heeft mij overgehaald en ik ga het vanmorgen proberen. Ze hebben beloofd dat ik de hele les op het zadel mag blijven zitten en dat het helemaal goed gaat komen.
Het bewegen geeft ritme en structuur aan mijn week. Ik moet er nu 3x per week uit om iets te gaan doen. Daarnaast functioneer ik het beste als ik in beweging ben, dus het dient meerdere doelen. De spierpijn zal (hopelijk) na een tijdje verdwijnen en als ik over een tijdje mijn kleren weer aan kan, is het allemaal de moeite waard geweest.
Tijdens mijn wandeltocht ben ik niet afgevallen. Mijn lichaam kreeg wel een andere vorm maar afvallen, nee. Vervolgens kwam ik thuis en kreeg ik een hoop stress op mijn dak en dan is het voor mij heel moeilijk weerstand te bieden tegen dropjes, chips en chocolaatjes. Tijdens onze vakantie aten we elke dag in een restaurant, eten wat niet echt bekend staat om de meest vetvrije en gezonde keuken (hoewel de koks er vast anders over dachten). En afgelopen week, die vooral bestond uit mijn leven weer opstarten en wachten op reacties, heb ik vooral tv gekeken en computerspelletjes gespeeld. Ook dan heb ik de neiging om meer te snaaien dan goed voor mij is. Met als resultaat dat ik maandag een broek aan wilde trekken en die wou niet meer dicht!
Ik had mijzelf voorgenomen het kopen van kleding voor voorlopig uit te stellen. Alles wat ik in de kast heb hangen is zo'n 3 tot 4 jaar oud maar is voor alledag nog best acceptabel. Nieuwe kleding zou ik kopen als ik op sollicitatiegesprek zou gaan. Nu opeens mijn kleren niet meer bleken te passen, was er maar 1 oplossing mogelijk: afvallen. En onderdeel van afvallen is meer bewegen.
Vanwege de ontstekingen aan mijn voeten zit het oppakken van mijn wandeltrainingsprogramma er niet in. Ik ben heel voorzichtig met het belasten van mijn voeten omdat ik niet wil dat die ontstekingen een chronisch probleem gaan worden. Dus naar de sportschool. Maandagmorgen langs voor overleg en een rooster ophalen en maandagavond mijn eerste les, pilates. Dit is vooral goed voor houdingverbetering en voor het krijgen van een mooi gestroomlijnd lichaam. Ik heb spieren gebruikt waarvan ik niet wist dat ik ze had. Vervolgens woensdagavond keepfit gedaan. Krachttraining voor spieropbouw door middel van groepsfitness. Onze sportschool heeft daarvoor een apart zaaltje en het is, naast hard werken, vooral gezelig om in een groep aan die apparaten te hangen. Volgens mij heb ik woensdag nog weer andere spieren gebruikt. Voor vrijdag wilde ik weer pilates doen maar werd mij dus geadviseerd om UIC-spinning te proberen. Dan had ik naast houding en kracht ook cardio aan mijn programma toegevoegd. Een logische combinatie, maar ik blijf twijfels houden of spinning wel echt mijn ding is.
Ik ben namelijk als de dood dat ik met fiets en al om zal kukelen. Een spinningfiets heeft geen rem en je moet er rare dingen op uitvoeren. Tijdens "normale" spinning moet je regelmatig, op volle snelheid, van het zadel en weer terug en de rek- en strekoefeningen aan het eind doe je ook op de fiets. En dat is best ingewikkeld als je bang bent dat je elk ogenblik om kunt vallen. Aan de andere kant is dit de enige cardiotraining die ik kan doen zonder mijn voeten te belasten. De sportschool heeft mij overgehaald en ik ga het vanmorgen proberen. Ze hebben beloofd dat ik de hele les op het zadel mag blijven zitten en dat het helemaal goed gaat komen.
Het bewegen geeft ritme en structuur aan mijn week. Ik moet er nu 3x per week uit om iets te gaan doen. Daarnaast functioneer ik het beste als ik in beweging ben, dus het dient meerdere doelen. De spierpijn zal (hopelijk) na een tijdje verdwijnen en als ik over een tijdje mijn kleren weer aan kan, is het allemaal de moeite waard geweest.
woensdag 3 oktober 2012
Bewondering
Tegen alle verwachtingen in, is afgelopen zaterdag mijn oom overleden. Hij heeft zijn doel om huis te sterven gehaald en hij heeft van mijn tante, kinderen en kleinkinderen afscheid kunnen nemen. Ik heb dat bij mijn vader niet gekund, dus ik ben daar wel een beetje jaloers op. Aan de andere kant weet ik niet of ik het zou kunnen, iemand steeds zieker zien worden met alle aftakeling die daarbij komt kijken.
Toen ik rond de 3,5 jaar oud was, nam mijn moeder mij een paar keer mee naar haar welfare-werk, knutselen met dementerende bejaarden op de gesloten afdeling van het verpleeghuis (als dat toen al zo heette). Die schok ben ik nooit meer te boven gekomen. Een ruimte vol met krijsende, kreunende, kwijlende mensen waar ik volledig van in paniek raakte en niemand die tijd voor mij had. Sinds die tijd slaat de stress en soms paniek toe als iets of iemand in mijn omgeving ziek is.
Zodra een cavia dreigde dood te gaan (in die tijd ging je met een stervende cavia nog niet naar de dierenarts maar liet je het gewoon gebeuren) was dat een ele goede reden voor een spontane logeerpartij bij een oma. Dat ik bij thuiskomst de wind van voren kreeg omdat ik voor mijn verantwoordelijkheid was weggelopen had ik er graag voor over.
Een grote groep mensen met het syndroom van Down die onder het maken van allerlei geluiden hun dagelijkse boodschappen in de supermarkt kwamen doen, was een reden om mijn karretje in het gangpad te laten staan en in paniek de supermarkt uit te rennen.
Een groepsdag rebirthing-ademen in combinatie met energetisch lichaamswerk brengt nog steeds alle angsten van toen naar boven. De geluiden van de overige deelnemers zijn voldoende om mij tot complete wanhoop te drijven.
En toen mijn oma in het verpleeghuis werd opgenomen koste het een enorme hoeveelheid energie om bij haar op bezoek te gaan. Ik ben lang niet zovaak gegaan als ik eigenlijk zou moeten, wetend dat ik de enige was die op bezoek kon komen.
Ik ben blij dat ik mijn oom niet ziek heb hoeven zien en het is nu mijn tijd om voor mijn tante te zorgen. Kom maar op met al dat papierwerk wat ze nu op haar dak gaat krijgen. Net zoals ik gisteren met haar mee geweest ben naar de supermarkt, de eerste keer dat ze daar na het overlijden van mijn oom heen moest. Praktische zaken, daar ben ik goed in maar hou me alsjeblieft ver bij het ziekbed vandaan.
Ik ben dus niet geschikt als verzorgende van iemand die ziek is en zeker niet van iemand die terminaal ziek is. Mijn tante en mijn nichtjes (die alle 3 een zorgberoep hebben/hebben gehad) kijken daar heel anders tegenaan. Voor hun is het heel vanzelfsprekend dat ze voor hun vader zorgen en hem zelf hebben afgelegd. Ik kan niet anders dan daar diepe bewondering voor hebben, evenals voor al die mensen die dit soort werk beroepsmatig doen.
Toen ik rond de 3,5 jaar oud was, nam mijn moeder mij een paar keer mee naar haar welfare-werk, knutselen met dementerende bejaarden op de gesloten afdeling van het verpleeghuis (als dat toen al zo heette). Die schok ben ik nooit meer te boven gekomen. Een ruimte vol met krijsende, kreunende, kwijlende mensen waar ik volledig van in paniek raakte en niemand die tijd voor mij had. Sinds die tijd slaat de stress en soms paniek toe als iets of iemand in mijn omgeving ziek is.
Zodra een cavia dreigde dood te gaan (in die tijd ging je met een stervende cavia nog niet naar de dierenarts maar liet je het gewoon gebeuren) was dat een ele goede reden voor een spontane logeerpartij bij een oma. Dat ik bij thuiskomst de wind van voren kreeg omdat ik voor mijn verantwoordelijkheid was weggelopen had ik er graag voor over.
Een grote groep mensen met het syndroom van Down die onder het maken van allerlei geluiden hun dagelijkse boodschappen in de supermarkt kwamen doen, was een reden om mijn karretje in het gangpad te laten staan en in paniek de supermarkt uit te rennen.
Een groepsdag rebirthing-ademen in combinatie met energetisch lichaamswerk brengt nog steeds alle angsten van toen naar boven. De geluiden van de overige deelnemers zijn voldoende om mij tot complete wanhoop te drijven.
En toen mijn oma in het verpleeghuis werd opgenomen koste het een enorme hoeveelheid energie om bij haar op bezoek te gaan. Ik ben lang niet zovaak gegaan als ik eigenlijk zou moeten, wetend dat ik de enige was die op bezoek kon komen.
Ik ben blij dat ik mijn oom niet ziek heb hoeven zien en het is nu mijn tijd om voor mijn tante te zorgen. Kom maar op met al dat papierwerk wat ze nu op haar dak gaat krijgen. Net zoals ik gisteren met haar mee geweest ben naar de supermarkt, de eerste keer dat ze daar na het overlijden van mijn oom heen moest. Praktische zaken, daar ben ik goed in maar hou me alsjeblieft ver bij het ziekbed vandaan.
Ik ben dus niet geschikt als verzorgende van iemand die ziek is en zeker niet van iemand die terminaal ziek is. Mijn tante en mijn nichtjes (die alle 3 een zorgberoep hebben/hebben gehad) kijken daar heel anders tegenaan. Voor hun is het heel vanzelfsprekend dat ze voor hun vader zorgen en hem zelf hebben afgelegd. Ik kan niet anders dan daar diepe bewondering voor hebben, evenals voor al die mensen die dit soort werk beroepsmatig doen.
dinsdag 2 oktober 2012
Waarvoor moet ik kiezen?
Hier is huis is de rust voor voorlopig weergekeerd. Na al die jaren samen hoop ik nog steeds dat bij Man eindelijk het kwartje gevallen is en dat het nu echt beter zal gaan. Inmiddels zou ik beter moeten weten maar hoop is een hardnekkig iets. Zolang alles in huis gaat zoals Man het wil, ik geen praktische zaken nodig heb die daar tegenin gaan en ik geen emotionele bterokkenheid nodig heb, hebben we het best gezellig samen. Oké, we leven meer als broer en zus langs elkaar heen maar op zulke vreedzame momenten geloof ik echt dat ook daar verandering in aan te brengen is. Het is ook geen onwil van Man, laat dat duidelijk zijn.
Op die vreedzame momenten heb ik soms de neiging om verkeerde beslissingen te nemen. En nu sta ik voor 1 van de grootste beslissingen in mijn leven (op dit moment dan). Morgen heb ik de eerste afspraak voor het vervolg van mijn loopbaantraject. De verkennende fase, wie ben ik, wat kan ik en wat wil ik is achter de rug. Nu is het spijkers met koppen slaan en op zoek naar een baan. Dat zal in deze tijd niet gemakkelijk zijn: het is crisis, ik ben vrouw, ik heb een chronische ziekte en ik ben boven de 45. Maar voorlopig geloof ik dat het gaat lukken.
Eén van de eerste vragen die ik moet beantwoorden is waar mijn werk zich moet bevinden. Ik vind dat een enorm moeilijke vraag. Als de situatie bij ons thuis zo vreedzaam is als nu, dan gaat mijn voorkeur uit naar een baan hier in de buurt. Man is zeer gehecht aan zijn baan en aan de financiële zekerheid die dat hem geeft. Bovendien houdt hij van duidelijkheid en strcutuur. Dus de kans dat hij achter mij aan zal komen als ik elders een baan vind, zal zeer klein zijn. Een optie kan zijn een baan met standpunt in de buurt maar waarvoor ik regelmatig voor langere tijd de deur uit moet;
Als de boel weer eens geëscaleerd is, dan zal het me worst zijn waar mijn volgende baan zich bevindt, als het maar niet in de Randstad is, vind ik alles best. Dan snak ik naar een plek voor mezelf zonder gezeur en gedoe. En hoewel het nu goed gaat in huis en ik hoop dat het zo blijft, kan elk moment de boel omslaan. En daardoor mijn gevoel ten aanzien van werk.
Mijn gevoel zegt dat ik voor mijzelf moet kiezen en "gewoon" de baan moet zoeken die het beste bij mij past, ongeacht waar die zich ook zal bevinden. Aan de andere kant voelt dat als verraad naar Man, alsof ik niet meer van hem hou en hij het verder zelf maar uit moet zoeken. Morgen moet ik beslissen en ik vind het heel erg moeilijk en ingewikkeld.
Op die vreedzame momenten heb ik soms de neiging om verkeerde beslissingen te nemen. En nu sta ik voor 1 van de grootste beslissingen in mijn leven (op dit moment dan). Morgen heb ik de eerste afspraak voor het vervolg van mijn loopbaantraject. De verkennende fase, wie ben ik, wat kan ik en wat wil ik is achter de rug. Nu is het spijkers met koppen slaan en op zoek naar een baan. Dat zal in deze tijd niet gemakkelijk zijn: het is crisis, ik ben vrouw, ik heb een chronische ziekte en ik ben boven de 45. Maar voorlopig geloof ik dat het gaat lukken.
Eén van de eerste vragen die ik moet beantwoorden is waar mijn werk zich moet bevinden. Ik vind dat een enorm moeilijke vraag. Als de situatie bij ons thuis zo vreedzaam is als nu, dan gaat mijn voorkeur uit naar een baan hier in de buurt. Man is zeer gehecht aan zijn baan en aan de financiële zekerheid die dat hem geeft. Bovendien houdt hij van duidelijkheid en strcutuur. Dus de kans dat hij achter mij aan zal komen als ik elders een baan vind, zal zeer klein zijn. Een optie kan zijn een baan met standpunt in de buurt maar waarvoor ik regelmatig voor langere tijd de deur uit moet;
Als de boel weer eens geëscaleerd is, dan zal het me worst zijn waar mijn volgende baan zich bevindt, als het maar niet in de Randstad is, vind ik alles best. Dan snak ik naar een plek voor mezelf zonder gezeur en gedoe. En hoewel het nu goed gaat in huis en ik hoop dat het zo blijft, kan elk moment de boel omslaan. En daardoor mijn gevoel ten aanzien van werk.
Mijn gevoel zegt dat ik voor mijzelf moet kiezen en "gewoon" de baan moet zoeken die het beste bij mij past, ongeacht waar die zich ook zal bevinden. Aan de andere kant voelt dat als verraad naar Man, alsof ik niet meer van hem hou en hij het verder zelf maar uit moet zoeken. Morgen moet ik beslissen en ik vind het heel erg moeilijk en ingewikkeld.
maandag 1 oktober 2012
Ik word oud
Mijn beide oma's zijn 2 maanden voor hun 91-ste verjaardag overleden en komen beiden uit een geslacht van sterke vrouwen. Dus de kans dat ik ook een hoge leeftijd zal halen is niet ondenkbeeldig. Als ik net zo oud word als mijn oma's, dan ben ik nu (met bijna 46 jaar) net over de helft van mijn leven. Het voelt alsof ik nog heel lang te gaan heb en soms weet ik niet of ik daar blij mee ben of niet. Gelukkig trekt het leven per dag aan je voorbij en hoef je niet in 1x 46 jaar te leven. Maar soms word je met je neus op de feiten gedrukt dat je ouder wordt en dat kan op diverse manieren.
Toen ik nog een jong meisje was, hadden we bij ons thuis regelmatig strijd over de TV-gids. Komend uit een rood nest was er maar 1 TV-gids die bij ons het huis in kwam en die was natuurlijk helemaal niet cool en hip. Mijn broertje en ik wilden de TV-gids van die voormalige piratenzender. Dat was pas een echt leuke TV-gids. Helaas voor ons hielden mijn ouders voet bij stuk. Later heb ik nooit gesnapt hoe ik kon denken dat zo'n schreeuwerige en onoverzichtelijke TV-gids praktisch kon zijn.
Afgelopen vrijdag stond er bij de supermarkt een promotieteam om die schreeuwerige TV-gids te verkopen. Ze keurden mij geen blik waardig terwijl er geen andere potentiële klanten in de buurt waren. Kennelijk hoor ik niet meer tot de doelgroep. Ik wil helemaal geen abonnement op deze TV-gids maar het stak toch dat ik niet jong genoeg meer ben.
Een ander moment waarop duidelijk wordt, dat je oud wordt is hoe je reageert als een beroemdheid is overleden. In het begin van het jaar overleed iemand (geen idee meer wie, zo vergankelijk is roem) en toen schoot het ook door mjn hoofd: ik word oud.
Als puber is het maar raar dat je ouders onder de indruk zijn van het overlijden van een beroemdheid waar jij nog nooit van gehoord hebt. En op dat moment sta je al helemaal niet open voor hun verhaal wat de rol van die beroemdheid in hun leven heeft betekend. Het zijn mensen uit een andere tijd, een ver verleden van zwart-wit televisie of nog uit het radio-tijdperk. Nu gaan er beroemdheden dood die onderdeel van mijn leven zijn geweest. Ik laat daarbij de vroegtijdige overlijdens door ongelukken van wat voor aard dan ook buiten beschouwing. En ben ik, net als mijn ouders, een dagje aangedaan door het verlies aan jeugdsentiment. Zoiets kan alleen maar als je ouder wordt.
De laatste "ik word oud" ligt vooral op praktisch vlak. Dat is het moment dat het wel heel handig is om een stapeltje "oprechte deelneming"-kaarten op voorraad te hebben omdat een hele generatie boven mij de leeftijd krijgt waarop het elk moment afgelopen kan zijn. Dat zijn niet alleen familieleden maar ook goede vrienden van familieleden waarvan je weet dat een kaart op prijs gesteld wordt.
Het is niet erg om oud te worden. Het is een proces wat geleidelijk aan plaatsvindt en van binnen blijf je eeuwig jong (zeggen ze). En wijsheid komt met de jaren dus ik vind het niet erg om wijs mijn bijna 46 jaar te dragen. Maar dan zou het toch wel prettig zijn als de wereld mij op een vriendelijker manier met mijn neus op de feiten drukt.
Toen ik nog een jong meisje was, hadden we bij ons thuis regelmatig strijd over de TV-gids. Komend uit een rood nest was er maar 1 TV-gids die bij ons het huis in kwam en die was natuurlijk helemaal niet cool en hip. Mijn broertje en ik wilden de TV-gids van die voormalige piratenzender. Dat was pas een echt leuke TV-gids. Helaas voor ons hielden mijn ouders voet bij stuk. Later heb ik nooit gesnapt hoe ik kon denken dat zo'n schreeuwerige en onoverzichtelijke TV-gids praktisch kon zijn.
Afgelopen vrijdag stond er bij de supermarkt een promotieteam om die schreeuwerige TV-gids te verkopen. Ze keurden mij geen blik waardig terwijl er geen andere potentiële klanten in de buurt waren. Kennelijk hoor ik niet meer tot de doelgroep. Ik wil helemaal geen abonnement op deze TV-gids maar het stak toch dat ik niet jong genoeg meer ben.
Een ander moment waarop duidelijk wordt, dat je oud wordt is hoe je reageert als een beroemdheid is overleden. In het begin van het jaar overleed iemand (geen idee meer wie, zo vergankelijk is roem) en toen schoot het ook door mjn hoofd: ik word oud.
Als puber is het maar raar dat je ouders onder de indruk zijn van het overlijden van een beroemdheid waar jij nog nooit van gehoord hebt. En op dat moment sta je al helemaal niet open voor hun verhaal wat de rol van die beroemdheid in hun leven heeft betekend. Het zijn mensen uit een andere tijd, een ver verleden van zwart-wit televisie of nog uit het radio-tijdperk. Nu gaan er beroemdheden dood die onderdeel van mijn leven zijn geweest. Ik laat daarbij de vroegtijdige overlijdens door ongelukken van wat voor aard dan ook buiten beschouwing. En ben ik, net als mijn ouders, een dagje aangedaan door het verlies aan jeugdsentiment. Zoiets kan alleen maar als je ouder wordt.
De laatste "ik word oud" ligt vooral op praktisch vlak. Dat is het moment dat het wel heel handig is om een stapeltje "oprechte deelneming"-kaarten op voorraad te hebben omdat een hele generatie boven mij de leeftijd krijgt waarop het elk moment afgelopen kan zijn. Dat zijn niet alleen familieleden maar ook goede vrienden van familieleden waarvan je weet dat een kaart op prijs gesteld wordt.
Het is niet erg om oud te worden. Het is een proces wat geleidelijk aan plaatsvindt en van binnen blijf je eeuwig jong (zeggen ze). En wijsheid komt met de jaren dus ik vind het niet erg om wijs mijn bijna 46 jaar te dragen. Maar dan zou het toch wel prettig zijn als de wereld mij op een vriendelijker manier met mijn neus op de feiten drukt.
Abonneren op:
Posts (Atom)