De voor- en nadelen van internet

Kennelijk heeft mijn verhaal over ziekzijn bij een aantal mensen een snaar geraakt. Hoewel ik de zoektocht naar een oorzaak inmiddels allang opgegeven had, kan ik wel meeleven met de mensen die met klachten rondlopen en daar geen oorzaak voor boven tafel krijgen. Je zit niet lekker in je vel, loopt met echte klachten rond, niemand kan je helpen en voor je het weet zien anderen je als aansteller of nog erger. De laatste week heb ik dan ook besloten dat ik tegen de term "vage klachten" ben, de klachten zijn niet vaag maar is vaag wat de oorzaak is. Bij deze wil ik dan ook iedereen met klachten zonder oorzaak veel sterkte wensen in het zoekproces en ik hoop dat er uiteindelijk iets gevonden wordt wat verbetering zal geven.

Doordat er mensen zijn die troost vinden in mijn verhaal, ligt er het verzoek om iedereen op de hoogte te houden. Ik heb daar gemengde gevoelens over. Het leuke van het lezen van een blog van iemand anders zit hem er natuurlijk in dat je een kijkje in het leven van die ander krijgt. Je kunt zien dat je, zoals in dit geval, echt niet de enige bent die met vermoeidheid worselt, of niet de enige bent die probeert uit de schulden te komen. Dat kan een enorme steun in moeilijke tijden zijn. En dat is echt een voordeel van internet.

Maar er zijn ook nadelen. Singlemam kreeg door mijn blog even hoop voor haar eigen problemen (heel begrijpelijk), maar staat daarnaast stevig genoeg in haar schoenen om te zien dat mijn verhaal niet overeenkomt met haar situatie. Alleen heeft niet iedereen dat onderscheidingsvermogen. En dat vind ik best gevaarlijk.
Zo kreeg ik van iemand een site doorgemaild om ervaringen van lotgenoten te lezen. Op zich niks mis mee, maar de eerste berichten die ik op de site tegenkwam waren dermate negatief dat ik de rest van de dag weer van mijn voeten gegooid was. Uit het eerste bericht op de site bleek dat je aan vitamine B12-tekort kan overlijden en uit het tweede bericht bleek dat als het tekort te lang geduurd heeft, er blijvende schade is aangericht die door het geven van injecties niet meer te verhelpen zou zijn. Dat zijn geen leuke dingen om te lezen als je al 30 jaar met klachten rondloopt.
Door over mijn komende ziekteproces te schrijven kan ik bij anderen dit soort gevolgen teweeg brengen. Ik weet dat ik niet verantwoordelijk ben, voor hoe mijn woorden op anderen overkomen. Maar ik vind wel dat ik daar zo zorgvuldig mogelijk mee om moet gaan.

Daarnaast is er nog een meer persoonlijke reden om enigszins terughoudend te zijn in het schrijven over mijn vermoeidheid.
Toen ik een relatie kreeg met Man, was mijn schoonmoeder al ziek. In de 12,5 jaar dat Man en ik bij elkaar zijn, heb ik elke keer weer vol verbazing gekeken hoe de ziekte van mijn schoonmoeder hun hele leven bepaalde. Als ze een dagje weg waren geweest, ging het nooit over hoe leuk en gezellig ze het gehad hadden, maar altijd over de problemen die de gezondheid van mijn schoonmoeder die dag had veroorzaakt. En ze wisten ook altijd in hoeverre bloedwaarden afwijkend waren van de norm en dergelijke. Zo zit ik (gelukkig) niet in elkaar, maar ik wil ook niet zo worden.

Ik heb inmiddels redelijk geaccepteerd dat mijn keuzes lichamelijke gevolgen hebben en ik probeer daar, met vallen en opstaan, mee om te gaan. Als de injecties niet helpen, dan weet ik dat ik eind september 42 km kan lopen, mits ik de week ervoor niks doe en minstens 1 week daarna knockout op bed lig. Dat is dan de prijs die ik moet betalen voor een (hopelijk) fantastisch weekend en dat heb ik er voor over. Maar ik wil graag dat mijn belevenissen van die dag centraal staan en niet de gevolgen die mijn actie heeft gehad. Ik ben bang dat als ik veel over mijn vermoeidheid (en andere klachten, die ik na 30 jaar niet eens meer herken als klachten), die vermoeidheid de boventoon gaat voeren, dat ik net zo ga worden als mijn schoonvader en schoonmoeder en dat wil ik niet.

Het hebben van een postieve levensinstelling scoorde 2x in een top 3 van eigenschappen, maar kwam in alle lijsten voor. Ik heb lichamelijke klachten maar ik BEN die lichamelijke klachten niet. Omdat bloggen voor mij een manier is om mijn rauwe gedachten te uiten om daarna het verwerkingsproces op gang te brengen, zal ik de komende tijd vast regelmatig over mijn gezondheid schrijven. Om de doodeenvoudige reden dat het voor voorlopig het meest prominente gebeuren in mijn leven is. Als ik vind dat er wel genoeg over gezegd is, dan hou ik er mee op. Maar voor vragen sta ik natuurlijk altijd open. Als mijn ervaringen anderen zouden kunnen helpen, dan is dat alleen al een reden om ze te delen.