Toch ziek?

In mijn vorige post schreef ik dat ik 30 jaar lang al moe ben, met vaak maag-darmklachten zonder dat daar een oorzaak voor te vinden was. De vragen van het loopbaantraject hadden mij duidelijk gemaakt dat het tijd was mijn houding ten aanzien van die vermoeidheid met klachten te veranderen.

Naar aanleiding van dat inzicht had ik zo'n 3 weken geleden een afspraak gemaakt met de huisarts. Of hij mij kon doorverwijzen naar iemand die gespecialiseerd is in het vaststellen van fysieke en mentale belastbaarheid (uiteindelijk heb ik zelf een daarin gespecialiseerd centrum gevonden). Hij zou daar over nadenken, maar wou toch nog een uitgebreid bloedonderzoek doen. De laatste keer dat dat gedaan was, was een behoorlijke tijd geleden en inmiddels waren er nieuwe inzichten op medisch gebied. Ik vertrok met een lijst met veel kruisjes van alles wat onderzocht moest worden.

Een week later zat ik er weer. Omdat het grootste gedeelte van mijn leven uit onderzoeken zonder resultaat heeft bestaan, was ik ervan overtuigd dat ook dit niets zou opleveren. Verkeerd gedacht. Er was een afwijking gevonden en die moest nader onderzocht worden. Weer een lijst mee en omdat ik mij deze keer niet nuchter hoefde te laten prikken direct doorgereden naar de stad. Het kon wel een tijdje duren voordat de uitslagen bekend zouden zijn.

De woensdag na de crematie herinnerde ik mij dat de uitslagen misschien wel binnen waren. En ja, van 1 test was de uitslag binnen. Ook van die test was de uitslag afwijkend. De tweede test was nog niet binnen, maar als ik voor de donderdag daarop een afspraak zou maken, was ook die wel binnen. Het begon erop te lijken dat mijn klachten te herleiden waren tot een ziektebeeld. Gemengde gevoelens waren het resultaat. Fijn dat het iets zou zijn, aan de andere kant, als het dan toch iets moest zijn dan graag iets anders. Dit voelde voor mij als het hebben van een "modeziekte". Zoiets was ineens een hype lijkt te zijn.

Gisteren dus weer op bezoek bij huisarts en ook de laatste test bevestigde het vermoeden: ik heb zeer waarschijnlijk de auto-immuunvariant van vitamine B12tekort. Omdat ik mij meer zorgen maakte over het verkrijgen van de verwijsbrief, heb ik niet goed opgelet wat hij over de te volgen behandeling vertelde. Dat was wel een beetje genant toen ik bij de assistente vervolgafspraken moest maken. Ik wist dat ik injecties moet hebben en dat die eerst 2x per week zijn, maar ik wist niet meer hoeveel weken lang dat zou zijn. Gelukkig was ze bereid het na te vragen en in het systeem te zetten. Dan kon ik na mijn eerste injectie wel de vervolginjecties afspreken. Op internet zag ik dat het meestal 5 weken lang 2x per week is. Dus daar ga ik dan voor voorlopig maar van uit. Over 5 weken mag ik mij weer melden bij mijn huisarts. Op dit moment kijk ik er niet echt naar uit.

En wat dit allemaal met mij doet? Op dit moment weet ik dat niet. Hoop, opluchting, boosheid en verdriet lopen allemaal door elkaar. Het zal wel even duren voordat alles weer op zijn plek gevallen is. Maar het leven gaat gewoon door. Ik moet nog steeds 3x een top 3 samenstellen en de voorraadkast is nog steeds redelijk gevuld :-).