Oeps, nu is hij pissig

Enige tijd geleden heb ik een post geschreven over het inzicht wat de eerste opdracht van het loopbaantraject te weeg had gebracht. Er was echter nog een inzicht, maar daar kon ik toen nog niet over bloggen. De tijd is gekomen om daar verandering in aan te brengen.

Zo'n 30 jaar geleden werd ik ziek. Iedereen dacht aan ziekte van Pfeiffer maar onderzoek op onderzoek leverde geen resultaten en bevestiging op. Kortom: onverklaarbaar ziek en moe. Als je dan de pech hebt op te groeien met een moeder die gelooft in de theorie van Louise Hay dat elke ziekte een geestelijke, mentale oorsprong heeft, is wel duidelijk dat van "gewoon" uitzieken geen sprake is. Dus als ik 's middags naar bed wou omdat ik 's avonds een feestje had, stond mijn moeder al bij de deur om te achterhalen voor welke problemen ik nu weer wegliep. Het heeft mijn gezondheid in ieder geval geen goed gedaan.

En zo sukkelde ik 30 jaar lang voort. Al mijn energie ging op aan werken en in leven blijven en hobbies deed ik op wilskracht want een mens heeft nu eenmaal behoefte aan sociale contacten. Als er dan teveel op mijn bordje terecht kwam, moest ik mij ziek melden en kreeg ik vervolgens een arbo-arts op mijn dak die vond dat ik mij aanstelde en mij sneller richting werk joeg dan goed voor mij was. De vraag die ik voor het loopbaantraject moest beantwoorden over mijn fysieke belastbaarheid kwam dan ook als een mokerslag aan.

Man en ik hebben de eerste opdracht gezamenlijk ingevuld en ik had al bijna ingevuld dat mijn fysieke belastbaarheid best goed was, toen hij aan de bel trok. Natuurlijk zou ik best 40 uur per week kunnen werken, maar dan zouden mijn dagen bestaan uit wakker worden, werken, eten maken en direct slapen. En in het weekend zou ik vooral aan het bijkomen zijn en die klussen doen die gedaan moeten worden, maar elke stap extra was dan wel 1 teveel. Was dat hoe ik mijn leven wilde leiden? Voor het eerst realiseerde ik mij dat mijn energietekort, wat na zo'n lange tijd een vanzelfsprekendheid voor mij is, ook gevolgen heeft voor ons samen. Tijd om het anders te gaan doen, dat was duidelijk.

Via mijn loopbaanadviseur kwam ik op het spoor van een multidisciplinair centrum wat gespecialiseerd is in het vaststellen van belastbaarheid en het begeleiden van mensen vanuit ziekte naar hun huidige of ander werk. Dat laatste is voor mij niet nodig, maar het eerste is voor mij wel heel erg relevant. Als ik weet hoeveel energie ik per week of dag beschikbaar heb, kan ik een betere afweging maken waaraan ik die energie aan uit wil geven. Het lijkt me zalig om eens een film te kijken op tv, maar die beginnen rond 20.30 uur en dan ben ik over het algemeen al bezig richting bed te gaan. Film kijken kan wel, maar dan moet ik 's middags voorslapen. Een kennismakingsgesprek bij dat centrum leek me een heel goed idee.

Ik bel met dat centrum en zij vertellen mij dat ik daarvoor een verwijsbrief van de huisarts nodig heb. Nu had ik afgelopen donderdag een afspraak met die man, dus ik kon hem daar wel naar vragen. Mijn wens om mijn belastbaarheid vast te laten stellen had ik al aan mijn huisarts kenbaar gemaakt. Ik overleg met het centrum of ik eerst die verwijsbrief moet hebben en mij daarna aan moet melden of dat het ook nu al kan. Het was volgens het centrum geen enkel probleem om nu al aan te melden. En dat was dus niet handig :-(.

Ik zit bij mijn huisarts en die was niet blij. Eerst mensen aannemen en vervolgens een verwijsbrief vragen was niet zoals het hoorde. Dus hij ging op deze manier geen verwijsbrief schrijven. Dan moest de behandelaar van het centrum maar contact met hem opnemen om te overleggen, dan zou hij het daarna wel in orde maken. Wat dat betreft hoefde ik mij geen zorgen te maken, het zou wel goed komen. Maar niet op deze manier.

Nu heb ik dus een vervelend gevoel overgehouden naar aanleiding van dat consult. Ik wil geen huisarts hebben die zo precies op regeltjes is. Mijn vorige huisarts (er zijn nog mensen die vervroegd met pensioen mogen) deed niet zo moeilijk. Ik mocht doen en laten wat ik nodig vond als hij er maar van op de hoogte gebracht werd en als ik heb nodig had voor het een of ander, dan schreef hij wel de brief die ik hebben moest. Deze huisarts is jonger en heeft wat dat betreft nog veel te leren. Uiteindelijk zal het wel goed komen tussen huisarts en mij (tenminste dat hoop ik). Maar dat lost mijn gevoel dat ik bij hem te ver ben gegaan niet op. En dat is niet handig omdat ik hem de komende tijd vaak zal zien.