Vrouw zoekt auto (deel 4)

Met al die emoties in mijn hoofd, ben ik gisteren richting autoboulevard getogen. Doel: het kijken naar een nieuwe kleine auto, zo eentje zonder BPM en wegenbelasting.
Inmiddels was ik overstelpt met raadgevingen van mensen die altijd precies schijnen te weten wat je wel en niet moet zeggen als je bij zo'n dealer binnen stapt. Ik word daar altijd hypernerveus van, want ik weet dat namelijk nooit. Ik ben gewoon eerlijk en ga er vanuit dat mensen daar geen misbruik van maken. Mochten ze dat wel doen, dan zullen zij degene zijn die zich er schuldig over voelen (of niet). En als ik uiteindelijk het gevoel heb dat ik belazerd ben, dan zal ik iedereen afraden om naar die garage te gaan. Ik ga er vanuit dat ze hun goede naam niet te grabbel willen gooien.

Omdat ik niet zo heel veel in mijn auto meer durf te rijden, heb ik de auto aan het begin van de autoboulevard geparkeerd en ben daarna lopend alle dealers af gegaan.
Bij sommige merken was de leeftijd van mijn auto een pluspunt vanwege een extra inruilactie op oude auto's. Er was ook een dealer die niet bereid was iets voor mijn auto te geven. Maar verder bleek iedereen wel bereid om iets van de prijs af te doen.
Ook de bereidheid om te kijken hoe ze zo snel mogelijk mij van een nieuwe auto te voorzien was groot. De  meeste dealers boden aan om op het moment van bestelling stad en land af te bellen om te zien of een andere garage het uitgekozen type in de juiste kleur op voorraad had staan, of om de importeur te bellen om te vragen wat het snelst geleverd zou kunnen worden.
Het verschil zat hem vooral in de bereidheid mij van een tijdelijke auto te voorzien, als het onverantwoord zou zijn om in mijn auto door te rijden. Bijna iedereen kon mij uiterlijk volgende week vrijdag van een nieuw vervoersmiddel voorzien, maar er waren maar 2 die mij een leenauto aanboden. En die was dan ook nog gratis in gebruik :-).
In tegenstelling tot 4 jaar geleden, waren de meeste dealers ook direct bereid om mij te woord te staan. Een groot pluspunt.
Verder waren er 2 dealers die mij wat te drinken aanboden, dat vond ik een beetje magertjes.

In totaal heb ik iets meer dan 4 uur op de autoboulevard rondgelopen en 4 offertes meegekregen. De kleine auto's zitten goed, ze lijken makkelijk te bedienen, met 4 personen kun je er redelijk ruim in zitten, maar... de kofferbak is zo vreselijk klein :-(.
Als ik met dezelfde spullen naar Frankrijk zou gaan als in 2009, dan is het zeer twijfelachtig of ik het wel allemaal mee zou kunnen nemen. Een bezoekje aan de meubelgigant zal niet resulteren in het meenemen van de uitgekozen zelfbouwpakketten om de doodeenvoudige reden dat ze dan niet in mijn auto passen.
Hoewel ik heus wel kan beredeneren dat dit uitzonderlijke situaties zijn geweest, voelt het als een enorme beperking. Bovendien weet ik nog steeds niet hoe mijn toekomst er qua werk uit zal komen te zien, en het zou erg vervelend zijn als ik mijn auto na een half jaar al weer moet verkopen omdat ik hem niet kan gebruiken voor mijn werk (als dat nodig mocht zijn).

Aan de andere kant: ze zijn wel lekker klein. De net iets grotere varianten voelen naast zo'n kleine auto wel als heel erg groot aan. Hoewel ze niet veel groter zijn dan de auto waar ik nu in rijd. Met mijn verstand kan ik dat wel beredeneren, maar gevoelsmatig ligt bij een slag groter daar dan weer een enorme drempel. Het voelt alsof ik mij in een slagschip op de weg moet begeven.

In een naburig dorp staat een garage en die hebben vanavond koopavond. Zij hebben ter bezichtiging een kleine auto staan en in de showroom hebben ze ook een slag groter. Ik denk dat Man en ik daar vanavond maar even moeten gaan kijken. Dan weet Man ook beter waar ik het over heb en dan kunnen we morgen tijdens de occasionshow beter met elkaar overleggen. En vanavond Pa natuurlijk nog even bijpraten over de bevindingen tot nu toe.
Nooit geweten dat het kopen van een auto zo lastig zou zijn ;-).

Na het bezoek aan de occasionshow zal ik mijn bevindingen wel weer melden. Wordt vervolgd.