Laat ik beginnen met een correctie. Ik schreef dat ik mijn auto bijna 3 jaar had gehad. Kennelijk dringt het nog niet echt tot mij door dat het inmiddels 2011 is, dus dat ik mijn auto bijna 4 jaar heb gehad. Mijn auto heeft een belangrijke rol in mijn leven gespeeld en heeft recht op juiste weergave van de feiten.
De ontvangen reacties op mijn post van gisteren geven zo'n beetje al mijn twijfels en overwegingen weer ten aanzien van de aankoop van een andere auto. Kennelijk ben ik niet de enige, en dat is best prettig om te weten. Vandaag ga ik beginnen met uitleggen wat het effect van het hebben van een auto op mij heeft gehad en daardoor ook op de relatie.
In 2000 ben ik in het dorp (hoewel ik het een gehucht noem) komen wonen waar ik nu woon. Wij hebben geen enkele voorziening in het dorp. De dichtsbijzijnde supermarkt is 5km verderop, evenals wat andere winkels. De dichtsbijzijnde grote stad is zo'n 20km verderop. We heben wel 2x per uur een busverbinding met die stad. Maar je loopt natuurlijk altijd tegen niet lekker lopende vervolgaansluitingen aan.
In 2000 hadden we 1 auto en die was ingebruik bij Man. Hij moet namelijk elke dag in totaal 90km rijden aan woon-werkverkeer. Tijdens de niet koude en gladde maanden reed ik op mijn bromscooter van en naar mijn werk. In de andere maanden bracht Man mij naar het station 5km verderop en ging ik met de trein en vanaf het aankomststation lopend naar mijn werk. Daar werd ik dan aan het einde van de dag door Man weer vandaan geplukt om naar huis te gaan. De dagelijkse boodschappen, bezoekjes aan de dierenarts en dergelijke moesten altijd strak worden gepland omdat we niet snel even iets op kunnen halen als we iets vergeten zijn. Maar we wisten niet beter en 1 auto was voordeliger en minder belastend voor het milieu.
In 2001 kregen we van schoonouders een auto erbij. Daar hebben we een jaar gebruik van gemaakt. Nog steeds ging ik op de bromscooter naar het werk, maar het hebben van een auto naast de deur maakte het volgen van hobbylessen, het zorgen voor een dementerende oma, het doen van de dagelijkse boodschappen en het runnen van het huishouden in het algemeen wel een stuk gemakkelijker. Alleen was het financieel niet mogelijk om in 2003 de auto aan te houden, toen ik mijn baan opzei (tenminste, dat was wat ik toen dacht). Dus begin 2003 ging de tweede auto de deur uit.
Tot en met begin 2007 hebben we het met 1 auto gedaan en dat was niet altijd een onverdeeld succes. Vooral niet omdat de auto een perfecte manier voor Man was om zijn ongenoegen over dingen te laten blijken. Want soms had ik de auto nodig, terwijl hij hem eigenlijk niet af wou staan. Bovendien durfde ik doordeweeks niet makkelijk om de auto te vragen, want dat hield in dat Man 1,5 uur in de bus zat om op zijn werk te komen en dus ook 1,5 uur voor de terugweg. Hoewel ik dat niet doorhad, kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik in mijn vrijheid en doen en laten beperkt werd. In maart 2007 kreeg Man vanwege detachering bij een project voor tijdelijk een leaseauto van zijn baas. Dat was goedkoper dan een km-vergoeding. En, minsten zo belangrijk: ik kreeg een auto bij de deur :-).
Ik zal heel eerlijk bekennen dat mijn humeur met sprongen vooruit ging. Niet dat ik elke dag in de auto reed, maar het idee alleen al dat ik kon gaan en staan waar en wanneer ik wou, maakte het wonen in het dorp waar ik woonde een stuk aangenamer. Bovendien leverde dat ook zeeën van gezamenlijke vrije tijd op. We hoefden nu niet meer samen boodschappen te doen, ik ging gewoon wanneer het mij uitkwam. Intussen leefden we al een tijdje van 1 inkomen en bleek een tweede auto financieel haalbaar. En in juni 2007 deed mijn auto zijn intrede in Huize Stuiterbolletje.
Met enig schuldgevoel over de milieuvervuiling die ik met de aanschaf van een tweede auto teweeg bracht, heb ik een zeer goede vriend van mijn vader gebeld. Hij heeft een autoschadebedrijf en ik had hem ooit beloofd dat hij mijn eerste auto mocht leveren. Een afspraak gemaakt en zonder proefrit en te weten hoeveel de auto zou kosten, besloten dat dit de auto voor mij was. Ik was heel trots toen ik het kenteken op mijn naam liet zetten :-).
Sindsdien zijn mijn auto en ik een hechte twee-eenheid. Ik heb mijn onafhankelijkheid en vrijheid te danken aan mijn auto. Toen de auto van Man niet door de APK heen kwam en we met de klapcaravan naar vrienden in Frankrijk zouden, is achter mijn kleine auto een trekhaak gezet en heeft hij ons moeiteloos door de heuvels en bergen daar gebracht waar we wezen wouden. Het zal voor de medeweggebruikers wel een raar gezicht zijn geweest want de klapcaravan was hoger dan de auto die trok.
In 2009, toen ik het gedoe rondom de relatie even helemaal zat was, ben ik in mijn eentje naar diezelfde vrienden gereden, 1100km heen en 1100km terug (de terugweg in 1 dag). Ik was na afloop gesloopt, maar zo vreselijk trots dat ik en auto die prestatie voor elkaar hadden gekregen. Op de heenweg had ik ook nog, op verzoek, 2 zakken snelcement meegenomen.
En in 2010 was mijn auto mijn steun en toeverlaat toen ik mijn ruimte boven in moest richten. Het was soms passen en meten maar het is elke keer weer gelukt om de zelfbouwpakketten in mijn kleine autootje te krijgen. En alle overige dingen die ik voor mijn eigen plekje nodig had.
Mijn auto is dus een deel van mijn persoonlijkheid geworden. Dat is iets wat natuurlijk bij een andere auto moet groeien. Maar het maakt het voor mij wel erg moeilijk om mijn auto te laten gaan. En ook om te beslissen wat voor auto ik nu het beste kan nemen.
Maar daarover gaat deel 4.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten