maandag 14 februari 2011

En NU ga je naar MIJ luisteren (oeps)

Ik zit al een hele dag tegen deze post aan te hikken. Het is namelijk tijd om aan mijzelf een bekentenis te doen. In mijn hoofd heb ik die bekentenis natuurlijk al tijden gedaan, maar om het zo zwart-op-wit de wereld in de slingeren is wel wel wat anders. Aan de andere kant weet ik ook dat het op die manier meer aankomt en dus ook meer effect gaat hebben. En uiteindelijk is dat de bedoeling.


Enige tijd geleden heb ik een post gedaan over rust en dat ik daar een enorme behoefte aan heb. Daarbij had ik vooral mentale rust voor ogen. Dus toen alle bestuursperikelen tot een oplossing waren gekomen was ik ervan overtuigd dat ik de rust gecreëerd had, die ik zo hard nodig had (heb). De adrenaline die de genomen besluiten door mijn lichaam deed stromen leek mij in mijn gevoel te bevestigen. Ik had energie en zat vol plannen om de genomen besluiten uit te voeren.
Helaas moest ik zondag op de harde manier leren dat ik (weer eens) een belangrijk onderdeel in het zorgen voor rust over het hoofd had gezien.


Als kind had ik al snel geleerd dat de enige manier om te overleven was om te vertrouwen om mijn hoofd. En ik werd een echte specialist in het loskoppelen van hoofd en lichaam. Inmiddels ben ik ouder en wijzer en heb ik hoofd en lichaam al een heel eind bij elkaar gebracht. Maar toch ben ik er deze keer weer ingestonken. Dat heeft mijn lichaam mij gisteren heel duidelijk gemaakt, terwijl ik dacht dat ik heel goed bezig was door de meeste stressvolle dingen in mijn leven op te lossen :-(. 


Man en ik waren even bij de chins aan het kijken om te overleggen hoe we het beste een loopren voor ze konden maken. Tijdens dat gesprek werd ik heel raar in mijn hoofd en ik kon net op tijd gaan zitten om te voorkomen dat ik flauw zou vallen. Vanaf dat moment ben ik moe, heel erg moe. En dat is geen moeheid omdat mijn hoofd overuren draait, nee echt lichamelijke uitputting. Tijd dus om naast mijn hoofd, ook mijn lichaam even heel erg serieus te gaan nemen en naar mijn lichaam te luisteren.


Dus nu zit/lig ik al sinds zondagmiddag op mijn bedbank en probeer ik te ontdekken waar mijn lichaam behoefte aan heeft. Maar dat is nog niet zo heel erg makkelijk, wat ik eigenlijk verwonderlijk vind, omdat ik al best lang bezig ben naar mijn lichaam te luisteren. En daarom ook deze blog, om mij er aan te herinneren dat ik naast een hoofd ook nog een lichaam heb. En dat ik beiden even serieus moet nemen en beiden de aandacht moet geven die ze verdienen, ook al heb ik dus op dit moment geen idee hoe ik dat voor elkaar moet krijgen.

4 opmerkingen:

  1. Wow, dat is heftig!
    Sterkte en beterschap, ik hoop dat het snel beter met je gaat!
    En succes met de zoektocht, de eerste stap is vaak de moeilijkste en die heb je zojuist gezet.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik heb ook héél erg lang alleen naar mijn hoofd geluisterd. Dat resulteerde in een burn/out, september 2009 waar ik nu nog steeds herstellende van ben.. Ik wil maar zeggen neem je lijf vooral serieus om erger te voorkomen!! Sterkte!! En net wat Mevr. Snoeshaan zegt, gelukkig heb je de eerste stap al genomen, dat is de moeilijkste!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Pfoe, ik krijg hoofd en lichaam nog niet op een lijn hoor. Ik vind het knap dat het jou al wel lukt, ik vertrouw nog teveel op mijn hoofd en stop gevoelens nog veel te vaak weg.
    Ik hoop dat je erachter komt wat je lichaam je duidelijk maakt, misschien zit er toch nog ergens iets in je hoofd ???

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Het blijft heel moeilijk om een evenwicht te vinden maar het is boeiend om te merken hoe je lichaam en geest in elkaar steken.
    Ik zit na te denken maar volgens mij is het bij mij best een geheel.
    Voel ik me psychisch niet lekker doet mijn lichaam gewoon mee maar andersom ook. voel ik me vrolijk dan voel ik me lichter en slanker.
    ik wens je sterkte met alles waar je mee bezig bent.
    liefs Hélène

    BeantwoordenVerwijderen