Soms mis ik de zee :-(

Ik lig nog wat te dommelen in mijn bed en met moeite lukt het me mijn ogen net zover te openen dat ik kan zien hoe laat het is. De wekker geeft 5 voor 7 aan. Beneden mij is man bezig met zijn ochtendrituelen zodat hij met een ontbijt achter de kiezen, gewassen en geschoren met een lunchpakket richting werk vertrekt. De chins zijn een beetje onrustig en dat komt door de geluiden die ik om mij heen hoor.
Terwijl ik mij lekker warm in mijn dekbed nestel, luister ik naar de storm die om het huis heen raast en door afvoerpijpen heen blaast. En dan komt er maar 1 gedachte bij mij op: ik wou dat ik nu naar de zee zou kunnen kijken. De branding die met dit weer vol witte schuimkoppen zit, de golven die nu niet kabbelend op het strand rollen maar echt met grote hoge klappen het zand bijna wegslaan. De dreigende lucht aan de horizon, schepen die in de verte moeizaam door het water ploegen. Het zware geluid van de golven en de wind. Wat zou het fijn zijn als ik elke dag mijn wandeltraining bij de zee zou kunnen doen. Dat ik sowieso elke dag de zee zou kunnen zien.
Maar helaas is de echte zee (echte zee is met golven, branding en strand) minstens 2 uur rijden bij mij vandaan. Ik denk dat ik mij nog maar weer omdraai, dan droom ik nog even verder van de zee.