En NU ga je naar MIJ luisteren (oeps)

Ik zit al een hele dag tegen deze post aan te hikken. Het is namelijk tijd om aan mijzelf een bekentenis te doen. In mijn hoofd heb ik die bekentenis natuurlijk al tijden gedaan, maar om het zo zwart-op-wit de wereld in de slingeren is wel wel wat anders. Aan de andere kant weet ik ook dat het op die manier meer aankomt en dus ook meer effect gaat hebben. En uiteindelijk is dat de bedoeling.


Enige tijd geleden heb ik een post gedaan over rust en dat ik daar een enorme behoefte aan heb. Daarbij had ik vooral mentale rust voor ogen. Dus toen alle bestuursperikelen tot een oplossing waren gekomen was ik ervan overtuigd dat ik de rust gecreëerd had, die ik zo hard nodig had (heb). De adrenaline die de genomen besluiten door mijn lichaam deed stromen leek mij in mijn gevoel te bevestigen. Ik had energie en zat vol plannen om de genomen besluiten uit te voeren.
Helaas moest ik zondag op de harde manier leren dat ik (weer eens) een belangrijk onderdeel in het zorgen voor rust over het hoofd had gezien.


Als kind had ik al snel geleerd dat de enige manier om te overleven was om te vertrouwen om mijn hoofd. En ik werd een echte specialist in het loskoppelen van hoofd en lichaam. Inmiddels ben ik ouder en wijzer en heb ik hoofd en lichaam al een heel eind bij elkaar gebracht. Maar toch ben ik er deze keer weer ingestonken. Dat heeft mijn lichaam mij gisteren heel duidelijk gemaakt, terwijl ik dacht dat ik heel goed bezig was door de meeste stressvolle dingen in mijn leven op te lossen :-(. 


Man en ik waren even bij de chins aan het kijken om te overleggen hoe we het beste een loopren voor ze konden maken. Tijdens dat gesprek werd ik heel raar in mijn hoofd en ik kon net op tijd gaan zitten om te voorkomen dat ik flauw zou vallen. Vanaf dat moment ben ik moe, heel erg moe. En dat is geen moeheid omdat mijn hoofd overuren draait, nee echt lichamelijke uitputting. Tijd dus om naast mijn hoofd, ook mijn lichaam even heel erg serieus te gaan nemen en naar mijn lichaam te luisteren.


Dus nu zit/lig ik al sinds zondagmiddag op mijn bedbank en probeer ik te ontdekken waar mijn lichaam behoefte aan heeft. Maar dat is nog niet zo heel erg makkelijk, wat ik eigenlijk verwonderlijk vind, omdat ik al best lang bezig ben naar mijn lichaam te luisteren. En daarom ook deze blog, om mij er aan te herinneren dat ik naast een hoofd ook nog een lichaam heb. En dat ik beiden even serieus moet nemen en beiden de aandacht moet geven die ze verdienen, ook al heb ik dus op dit moment geen idee hoe ik dat voor elkaar moet krijgen.