We zijn weer vriendjes (gelukkig)

Allereerst heel hartelijk bedankt voor de meelevende reacties. Ik ben er erg blij mee. En vanmorgen trof ik de chins zo aan en ze waren zelfs bereid om te blijven zitten toen ik de foto nam. Inmiddels is de volgorde iets gewijzigd, maar ze zitten nog steeds met z'n drieën knus tegen elkaar aan op hetzelfde plankje. Wat ik wel weet en zij nog niet, is dat dat niet lang meer zal duren want ik moet hun hok verschonen. Maar voorlopig laat ik ze nog maar even met rust.
Het is in ieder geval een groot contrast met gistermorgen. Toen zat Emanzo boven in de kooi, Omyra halverwege in een hoekje en Eusebio had zich verschanst in het houten schuilhuisje op de bodem. Toen ik gistermiddag aan het einde van de middag thuis kwam hing er al een heel andere sfeer in de kooi en zaten Omyra en Eusebio gezellig tegen elkaar aan op een plankje. Ze waren ook een stuk nieuwsgieriger naar mij dan ze in de voorgaande dagen geweest zijn. De opluchting in huize Stuiterbolletje is bijna tastbaar. Ik ben (op dit moment) in ieder geval erg blij en heb nu weer wat meer vertrouwen in de toekomst.

Gisteren hard gewerkt om allerlei informatie over de stichting/ruilkring boven tafel te halen zodat ik een conceptbrief naar alle deelnemers kon samenstellen. Die ligt nu bij de overige bestuursleden voor akkoord. Ik ben erg benieuwd naar de reacties, vooral omdat steeds duidelijker wordt dat het tussen mij en 1 bestuurslid niet meer goed gaat komen. We verschillen op principiële gronden van elkaar en dat maakt het lastig. Daarnaast heb ik er nog nooit van gehoord dat besturen en vrijwilligerswerk ALTIJD LEUK moet zijn. Sterker nog: besturen is bijna nooit leuk. Je bent negen van de tien keer keihard aan het werk zonder dat je er waardering voor krijgt, je hebt het altijd gedaan als mensen met dingen geconfronteerd worden die ze niet leuk vinden (ookal heb je iedereen al een half jaar daarop voorbereid) en als je hulp nodig hebt, geeft niemand thuis. Dit zo overdenkend is het eigenlijk een wonder dat mensen überhaupt nog de bereidheid hebben om in een bestuur te stappen ;-). Er is ook niet voor niets een tekort aan bestuurders en vrijwilligers.
Aan de andere kant kun je door bestuurswerk enorm veel leren. Je kunt bepaalde capaciteiten ontwikkelen, dingen uitproberen (kijken of je iets wel of niet leuk vind om te doen), ontdekkingen over jezelf doen (nooit geweten dat ik dat in mij had) en de voldoening als je iets voor elkaar krijgt is vaak de frustratie in de aanloop- en uitvoeringsfase meer dan waard. De mensen met wie je het bestuur vormt en mee samenwerkt kunnen het besturen ook tot een leuke activiteit maken. En zolang de baten zwaarder wegen dan de lasten, zijn er mensen die in een bestuur blijven zitten. Eigenlijk hebben die wel een heel groot applaus verdient, nu ik er zo over nadenk :-) (en ja, ik dus ook).
Afhankelijk van de reacties op mijn conceptbrief, besluit ik of ik met het besturen doorga of niet. Ik hou mijn mail vandaag dus scherp in de gaten.

Ja, ik schrijf "mijn mail". Het heeft onze provider behaagd de boel weer in de lucht te brengen. En dan zit je twee weken te stressen over wat voor mail je misschien allemaal zou missen, blijkt dat dus reuze mee te vallen. Ik hoop dat ik deze les onthoud voor als het weer een keer gebeurd.
Dan ga ik nu de vredige chins wreed uit hun dommelslaapje halen om ze van een schoon hok te voorzien en door al die bestuursstress zijn er ook een hoop dingen in huis blijven liggen. Nu ik even een dag tijd heb, ga ik ook mijn huis maar even opruimen, de boel ordenen en de financiën bijwerken.