Afgelopen zaterdagavond is de tante van Man overleden. Ze had kanker, zou sowieso niet meer beter worden, was ver in de 80, geestelijk nog helemaal goed, en is uiteindelijk vredig in haar slaap overleden. Ondertussen ligt mijn schoonmoeder al 2 weken in het ziekenhuis, waardoor schoonvader dit soort situaties in zijn eentje moet doorstaan en verwerken (naast de zorgen die hij al heeft).
Omdat Man toch een zeker inlevingsvermogen mist, ben ik nu dus druk aan het sturen en regelen om deze week voor iedereen zo aangenaam mogelijk te maken (voor zover dat kan in een situatie als deze).
Het kan dus zijn, dat ik mij niet zo vaak laat zien als dat iedereen van mij gewent is.
Maar ik weet wel dat als ik zou kunnen regelen dat ik zo dood zou mogen gaan als die tante, ik er direct voor zou tekenen.
maandag 28 februari 2011
zaterdag 26 februari 2011
Kwarktaart maar dan anders
Ik vind het heel leuk om koekjes en taarten te maken, maar omdat huize Stuiterbol maar uit 2 personen bestaat, moet je daarna wel erg veel taart of koekjes eten. Dus zolang ik niet zeker weet of de te maken taart in te vriezen is, sta ik niet al te vaak in de keuken. Voor vrijdag zocht ik een nagerecht en kwam daarbij deze kwarktaart tegen. Omdat mijn vriendin en ik altijd laat eten, leek mij dit wel een goede oplossing: nagerecht en iets voor bij de koffie ineen. Man zag het ook helemaal zitten en zat al te hopen dat er flink veel over zou blijven.
Ik heb wel eens vaker een kwarktaart gemaakt, maar deze moest in de oven en dat was voor mij een nieuwe ervaring. Verder was het niet anders dan anders: een bodem maken van koekjes met boter (in dit geval biscuitjes met een chocoladelaagje), vruchtjes erover (in dit geval frambozen uit de vriezer) en dan de kwarklaag erover schenken (kwark, vanillesuiker, eieren en gewone suiker). Daarna 40min in de oven en af laten koelen. Hij was minder luchtig dan ik gedacht had, maar ik vond de gebakken variant veel lekkerder dan de koude variant. Dus dit recept mag van mij blijven.
Inmiddels zijn er zo'n 7 stukken opgegeten. Man kon gisteren toen ik tegen 23.30 uur thuiskwam, niet wachten en heeft direct een extra groot stuk opnomen. De laatste 3 stukken liggen in alu-folie te wachten en die neemt Man mee als hij morgen bij schoonmoeder op ziekenbezoek gaat. Kunnen ze daar met z'n drieën lekker genieten en even aan iets anders denken dan aan het ziekenhuis.
Nu weet ik echter nog niet of deze taart vriezerbestendig is. Man staat nu al met een big smile in de keuken, blij met de wetenschap dat ik deze taart dus nog een keer moet maken. De vreterd :-).
vrijdag 25 februari 2011
Dit is heel eng (deel 2)
Als er iets is wat ik door het bloggen leer, is dat je nooit zorgvuldig genoeg kunt formuleren. Ik dacht woensdagavond echt dat ik alle elementen en overwegingen voor iedereen duidelijk op een rijtje had gezet, maar ik bleek toch een behoorlijk cruciaal element vergeten te zijn. Inmiddels heb ik het uitzendbureau gebeld en mijn overwegingen voorgelegd. Ik zet in deze blog de voors en tegens op een rijtje, in de hoop dat ik mij nog genuanceerder uitdruk dan de vorige keer.
De voors van deze functie:
- het gaat om een franstalige baan
- er zitten groeikansen in op commercieel gebied
- die groeikansen leveren misschien de mogelijkheid op om regelmatig naar het buitenland te gaan
- ik leer werken met het meest gebruikte computerprogramma voor de logistiek
- het geeft financieel natuurlijk heel veel lucht
De tegens van deze functie:
- het is MBO+-niveau; dat houdt voor mij waarschijnlijk in dat ik de eerste 3 maanden dolblij word van alle nieuwe dingen die ik ga leren en de (maximaal) 6 maanden daarna mijn werk volledig optimaal heb ingedeeld waarna het grote vervelen kan gaan beginnen (ik heb dit tot nu toe in al mijn banen meegemaakt en je wilt niet weten hoe vervelend ik kan zijn als ik me verveel ;-) )
- het gaat om een vaste baan, voor 6 maanden zou ik er geen enkel probleem mee hebben om een functie ruim onder mijn niveau te accepteren, maar in dit geval rekent een werkgever op mij voor zijn bedrijfscontinuïteit en ik heb daardoor de verantwoordelijkheid om goed na te denken of dit de ideale functie voor mij zal zijn
- ik sta aan het begin van een loopbaantraject waarvan ik geen idee heb in welke richting het zich gaat ontwikkelen, totdat daar duidelijkheid in gekomen is, heb ik er moeite mee om vaste functies te accepteren; ik wil flexibel met de ontdekkingen in het loopbaantraject om kunnen gaan, zonder voor langere tijd gebonden te zijn aan werkgevers
- het is niet naast de deur, de reistijd enkele reis is minimaal 45min., wat neerkomt op 1,5 uur reistijd per dag, later eten dan dat we tot nu toe gewend zijn, minder avond over voor dingen die ook moeten gebeuren of die gewoon leuk zijn
- het is een fulltime baan en ik weet op dit moment niet of ik wel een fulltime baan zou willen (over een paar weken kom ik op deze laatste reden vast nog wel een keer terug)
Ik heb met het uitzendbureau gebeld en daarbij de eerste 3 bezwaren uitgelegd. De medewerker (een andere dan de vorige keer) kon zich mijn bezwaren goed indenken en snapte mijn twijfel. In september werkte ik, via een uitzendbureau, op de Franse administratie van een bedrijf dat uiteindelijk failliet ging. Ik ben nu aan het kijken waar mijn toenmalige franstalige ex-collega's terecht zijn gekomen. Ik ben ervan overtuigd dat zij zich beter thuis zullen voelen in die functie dan ik en ik zou ze van harte gunnen dat ze weer een leuke baan vinden. Bovendien laat ik hierdoor ook een goede indruk bij het uitzendbureau achter :-).
Maandag heb ik een gesprek met mijn loopbaanadviseur en mocht die er anders tegenaan kijken dan ik op dit moment doe, dan kan ik altijd het uitzendbureau weer bellen. Ze zoeken al meer dan 3 maanden, dus die vacature loopt niet weg.
De voors van deze functie:
- het gaat om een franstalige baan
- er zitten groeikansen in op commercieel gebied
- die groeikansen leveren misschien de mogelijkheid op om regelmatig naar het buitenland te gaan
- ik leer werken met het meest gebruikte computerprogramma voor de logistiek
- het geeft financieel natuurlijk heel veel lucht
De tegens van deze functie:
- het is MBO+-niveau; dat houdt voor mij waarschijnlijk in dat ik de eerste 3 maanden dolblij word van alle nieuwe dingen die ik ga leren en de (maximaal) 6 maanden daarna mijn werk volledig optimaal heb ingedeeld waarna het grote vervelen kan gaan beginnen (ik heb dit tot nu toe in al mijn banen meegemaakt en je wilt niet weten hoe vervelend ik kan zijn als ik me verveel ;-) )
- het gaat om een vaste baan, voor 6 maanden zou ik er geen enkel probleem mee hebben om een functie ruim onder mijn niveau te accepteren, maar in dit geval rekent een werkgever op mij voor zijn bedrijfscontinuïteit en ik heb daardoor de verantwoordelijkheid om goed na te denken of dit de ideale functie voor mij zal zijn
- ik sta aan het begin van een loopbaantraject waarvan ik geen idee heb in welke richting het zich gaat ontwikkelen, totdat daar duidelijkheid in gekomen is, heb ik er moeite mee om vaste functies te accepteren; ik wil flexibel met de ontdekkingen in het loopbaantraject om kunnen gaan, zonder voor langere tijd gebonden te zijn aan werkgevers
- het is niet naast de deur, de reistijd enkele reis is minimaal 45min., wat neerkomt op 1,5 uur reistijd per dag, later eten dan dat we tot nu toe gewend zijn, minder avond over voor dingen die ook moeten gebeuren of die gewoon leuk zijn
- het is een fulltime baan en ik weet op dit moment niet of ik wel een fulltime baan zou willen (over een paar weken kom ik op deze laatste reden vast nog wel een keer terug)
Ik heb met het uitzendbureau gebeld en daarbij de eerste 3 bezwaren uitgelegd. De medewerker (een andere dan de vorige keer) kon zich mijn bezwaren goed indenken en snapte mijn twijfel. In september werkte ik, via een uitzendbureau, op de Franse administratie van een bedrijf dat uiteindelijk failliet ging. Ik ben nu aan het kijken waar mijn toenmalige franstalige ex-collega's terecht zijn gekomen. Ik ben ervan overtuigd dat zij zich beter thuis zullen voelen in die functie dan ik en ik zou ze van harte gunnen dat ze weer een leuke baan vinden. Bovendien laat ik hierdoor ook een goede indruk bij het uitzendbureau achter :-).
Maandag heb ik een gesprek met mijn loopbaanadviseur en mocht die er anders tegenaan kijken dan ik op dit moment doe, dan kan ik altijd het uitzendbureau weer bellen. Ze zoeken al meer dan 3 maanden, dus die vacature loopt niet weg.
woensdag 23 februari 2011
Dit gaat heel eng worden
Het maken van de huiswerkopdrachten voor het loopbaantraject is zwaarder dan ik dacht. Het leidt tot inzichten die ik nog niet ontdekt had en die mij een compleet ander beeld van mijzelf geven dan ik tot nu toe had.
Inmiddels heb ik een patroon ontdekt in mijn arbeidsverleden. Waar ik er tot afgelopen zondag (of eigenlijk maandagmorgen) van overtuigd was dat ik zelf baas was geweest over mijn werk tot nu toe, moest ik toegeven dat het in de praktijk toch anders bleek te liggen. Tot nu toe heb ik al mijn banen geaccepteerd omdat het financieel handig was, omdat "men" dat van mij verwachtte, omdat ik mij "vereerd" voelde omdat ik gevraagd was, omdat het een handig opstapje leek naar een meer passende baan die uiteindelijk nooit kwam, omdat de baan gewoon langs kwam. Er zat dus geen weldoordacht plan achter, laat staan dat ik er serieus over nagedacht had of het werk wat mij werd aangeboden en de manier waarop dat werk gedaan moest worden wel bij mij pasten. Met als gevolg dat ik, soms al redelijk snel en soms na een tijdje, elke keer tot de ontdekking moest komen dat deze baan het toch niet was. Gelukkig ben ik dan wel weer zoveel baas van mijn eigen leven om dan te besluiten dat ik niet langer in een vervelende werksfeer wil zitten en mijn ontslag indien. Natuurlijk vol vertrouwen dat het goed gaat komen en dat ik deze keer echt eerst ga kijken naar wat ik dan zou willen doen. Totdat er weer een baan langs komt en ik om 1 van bovenstaande redenen weer in dezelfde valkuil stap.
En net op het moment dat ik dit allemaal uit zit te vogelen, belt het uitzendbureau met de mogelijkheid van een vaste baan.Een baan die natuurlijk de financiële situatie hier in huis behoorlijk zou verbeteren (nummer 1). Daarnaast zitten er leuke aspecten aan die baan en zou het (daar komt nummer 2) een mooie opstap kunnen zijn naar meer. Maar het is ook beneden mijn kunnen en niveau en ik loop de kans dat ik binnen een jaar weer diep ellendig op de bank zit omdat ik niet meer blij ben met mijn baan. Omdat deze baan een eis heeft, waar tot nu toe nog niemand aan heeft kunnen voldoen en ik wel, is de kans redelijk groot dat ik aangenomen zal worden.
Ik heb het uitzendbureau gezegd dat deze baan op dit moment en in deze vorm niet in mijn leven past. Het uitzendbureau kon zich dat best indenken en heeft me wat bedenktijd gegeven. Aan het einde van deze week moet ik van mij laten horen en zeggen of ik interesse heb.
Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik het heel eng vind om een baan te weigeren, ook al kan ik helemaal beredeneren dat het op de lange termijn niet passend werk voor mij zal zijn. Maar het voelt alsof ik het ongeluk over mij af ga roepen als ik een kans op een baan laat lopen. Alsof ik, door deze baan af te wijzen, mijn recht op een leuke, bij mij passende baan voor altijd heb verspeeld.
Aan de andere kant moet ik door dit inzicht toegeven dat Man mij al drie keer gered heeft door het niet erg te vinden de inkomensachteruitgang, die ontstond als ik mijn baan opzegde, op te vangen. Iets waar ik hem zeer dankbaar voor ben. Hij verdient het, dat ik niet nog een keer dezelfde fout maak.
Inmiddels heb ik een patroon ontdekt in mijn arbeidsverleden. Waar ik er tot afgelopen zondag (of eigenlijk maandagmorgen) van overtuigd was dat ik zelf baas was geweest over mijn werk tot nu toe, moest ik toegeven dat het in de praktijk toch anders bleek te liggen. Tot nu toe heb ik al mijn banen geaccepteerd omdat het financieel handig was, omdat "men" dat van mij verwachtte, omdat ik mij "vereerd" voelde omdat ik gevraagd was, omdat het een handig opstapje leek naar een meer passende baan die uiteindelijk nooit kwam, omdat de baan gewoon langs kwam. Er zat dus geen weldoordacht plan achter, laat staan dat ik er serieus over nagedacht had of het werk wat mij werd aangeboden en de manier waarop dat werk gedaan moest worden wel bij mij pasten. Met als gevolg dat ik, soms al redelijk snel en soms na een tijdje, elke keer tot de ontdekking moest komen dat deze baan het toch niet was. Gelukkig ben ik dan wel weer zoveel baas van mijn eigen leven om dan te besluiten dat ik niet langer in een vervelende werksfeer wil zitten en mijn ontslag indien. Natuurlijk vol vertrouwen dat het goed gaat komen en dat ik deze keer echt eerst ga kijken naar wat ik dan zou willen doen. Totdat er weer een baan langs komt en ik om 1 van bovenstaande redenen weer in dezelfde valkuil stap.
En net op het moment dat ik dit allemaal uit zit te vogelen, belt het uitzendbureau met de mogelijkheid van een vaste baan.Een baan die natuurlijk de financiële situatie hier in huis behoorlijk zou verbeteren (nummer 1). Daarnaast zitten er leuke aspecten aan die baan en zou het (daar komt nummer 2) een mooie opstap kunnen zijn naar meer. Maar het is ook beneden mijn kunnen en niveau en ik loop de kans dat ik binnen een jaar weer diep ellendig op de bank zit omdat ik niet meer blij ben met mijn baan. Omdat deze baan een eis heeft, waar tot nu toe nog niemand aan heeft kunnen voldoen en ik wel, is de kans redelijk groot dat ik aangenomen zal worden.
Ik heb het uitzendbureau gezegd dat deze baan op dit moment en in deze vorm niet in mijn leven past. Het uitzendbureau kon zich dat best indenken en heeft me wat bedenktijd gegeven. Aan het einde van deze week moet ik van mij laten horen en zeggen of ik interesse heb.
Ik moet heel eerlijk toegeven dat ik het heel eng vind om een baan te weigeren, ook al kan ik helemaal beredeneren dat het op de lange termijn niet passend werk voor mij zal zijn. Maar het voelt alsof ik het ongeluk over mij af ga roepen als ik een kans op een baan laat lopen. Alsof ik, door deze baan af te wijzen, mijn recht op een leuke, bij mij passende baan voor altijd heb verspeeld.
Aan de andere kant moet ik door dit inzicht toegeven dat Man mij al drie keer gered heeft door het niet erg te vinden de inkomensachteruitgang, die ontstond als ik mijn baan opzegde, op te vangen. Iets waar ik hem zeer dankbaar voor ben. Hij verdient het, dat ik niet nog een keer dezelfde fout maak.
maandag 21 februari 2011
Het raadsel van de krimpende hoeslakens
Er zijn veel redenen te verzinnen waarom ik moeite heb met de steeds groeiende matrasmaten en daarbij behorende bedframe maten. Daar zal ik vast nog wel eens een keer een blog over schrijven. Er zit echter ook een groot voordeel aan, namelijk de afmetingen van hoeslakens :-).
Je kunt tegenwoordig hoeslakens kopen van 90x210, hoewel 90x200 meer standaard is. De afmeting 90x210 heeft mijn voorkeur. Hoewel mijn matras 80x200 is, heb ik niet de indruk dat een hoeslaken van 90x210 als een vod om mijn matras hangt, in tegendeel zelfs. En hij is ook lekker makkelijk om het matras te wurmen. Naar mijn mening past zo'n hoeslaken perfect om mijn matras en hij blijft ook nog eens netjes op zijn plek terwijl ik in bed lig te draaien.
Maar na het wassen lijkt het wel alsof mijn hoeslakens op een spectaculaire manier zijn gekrompen. Daarbij maakt het niet uit of het om een tricot, katoenen of flanellen hoeslaken gaat en dan heb ik ze ook nog niet eens op 90C gewassen (zoals wel zou mogen). Na het wassen haal ik de breedte vaak nog wel, maar de lengte wordt een stuk moeilijker.
Inmiddels trek ik de hoeken van het hoeslaken maar minimaal om het matras heen om zoveel mogelijk lengte over te houden. Na het omdoen van het hoeslaken staat mijn matras bol en moet ik er eerst op gaan liggen om mijn matras weer in de juiste vorm te krijgen.
En dan zit ik me toch af te vragen of ik kaboutertjes in mijn wasmachine heb wonen, die zo'n 10cm van mijn hoeslaken hebben opgegeten.
Je kunt tegenwoordig hoeslakens kopen van 90x210, hoewel 90x200 meer standaard is. De afmeting 90x210 heeft mijn voorkeur. Hoewel mijn matras 80x200 is, heb ik niet de indruk dat een hoeslaken van 90x210 als een vod om mijn matras hangt, in tegendeel zelfs. En hij is ook lekker makkelijk om het matras te wurmen. Naar mijn mening past zo'n hoeslaken perfect om mijn matras en hij blijft ook nog eens netjes op zijn plek terwijl ik in bed lig te draaien.
Maar na het wassen lijkt het wel alsof mijn hoeslakens op een spectaculaire manier zijn gekrompen. Daarbij maakt het niet uit of het om een tricot, katoenen of flanellen hoeslaken gaat en dan heb ik ze ook nog niet eens op 90C gewassen (zoals wel zou mogen). Na het wassen haal ik de breedte vaak nog wel, maar de lengte wordt een stuk moeilijker.
Inmiddels trek ik de hoeken van het hoeslaken maar minimaal om het matras heen om zoveel mogelijk lengte over te houden. Na het omdoen van het hoeslaken staat mijn matras bol en moet ik er eerst op gaan liggen om mijn matras weer in de juiste vorm te krijgen.
En dan zit ik me toch af te vragen of ik kaboutertjes in mijn wasmachine heb wonen, die zo'n 10cm van mijn hoeslaken hebben opgegeten.
zaterdag 19 februari 2011
Kou, wandelen en zwanen
Het was heel verleidelijk om in het kader rust voor mijn lichaam de wandeltraining uit mijn dagelijkse routine te halen. Ik hou niet van bewegen om het bewegen (als ik functioneel van A naar B moet, heb ik er geen enkele moeite mee) en ben wat dat betreft echt liever lui dan moe. In die zin is het voor mijn doen al een hele prestatie dat ik mijn trainingsschema al 6 weken vol houd. Uiteindelijk ben ik verstandig geweest (blèh) en besloten mijn trainingen te blijven doen, eventueel in aangepaste vorm. Als je lichamelijk moe bent, dan is het goed om je conditie niet nog verder te laten verslechteren en het is het enige moment van de dag dat ik mijn neus buiten de deur steek (de dagelijkse gang naar de brievenbus niet meegerekend). Je neus buiten de deur steken levert vitamine D op en dat heeft ook zo zijn voordelen. Ik ben aan het einde van mijn eerste schema, morgen is de grote test, en daarom hoefde ik maar 30min. Dan is het met die kou wel heel erg verleidelijk om te denken: zoek het maar uit, vandaag ga ik niet. Maar ik ben toch gegaan, vanavond zal ik daar wel tevreden over zijn.
Bij ons in het dorp waren niet veel echte rondjes om te lopen. Het is al gauw de ene helft van de tijd heen en daarna omdraaien en weer terug lopen. Maar nu een boer een betonpad heeft gekregen om makkelijker bij zijn land te komen en wandelaars daar ook gebruik van mogen maken is er een extra rondje bijgekomen. Daarnaast blijkt er een kerkepad heropend te zijn en dat maakt de mogelijkheden voor rondjes weer wat groter. Alleen is dat pad niet verhard, waardoor je soms behoorlijk loopt te soppen. Inmiddels heb ik redelijk in de gaten hoeveel tijd welk rondje kost. Dus als ik een rondje van 30min in een bepaald tempo moet lopen, hoef ik niet na te denken waar ik langs ga. Maar dan moet het natuurlijk wel meezitten.
Ik kon vandaag niet het rondje lopen wat ik wou lopen want er waren 6 zwanen die mijn pad blokkeerden. Als klein kind heb ik enorm ontzag gekregen voor die beesten. Ze zien er mooi uit, maar kunnen echt felle, gemene krengen zijn. Geen haar op mijn hoofd dus die er aan dacht om tussen die beesten door mijn weg te vervolgen. Nu maar hopen dat ze hun nesten ergens anders gaan maken, want het zou wel erg vervelend zijn als ik, door hun aanwezigheid, geen rondjes meer zou kunnen lopen.
Ik weet zeker dat Man niet meer bijkomt van het lachen als hij hoort dat ik mij door een stelletje zwanen op de kop laat zitten. Gelukkig leest hij mijn blog niet :-).
vrijdag 18 februari 2011
Beantwoording reacties
Toch heel wat anders dan de nasi met kool die op het menu stond, braaf op te eten aan de keukentafel.
Verder hebben mensen gereageerd op mijn post van gisteren over het gedrag van Man. Als ik over Man en onze problemen schrijf dan lees ik altijd de post aan hem voor. Meestal kan hij zich er wel in vinden, maar deze keer was hij wat minder blij. Daar kan ik me ergens wel iets bij indenken. Hij is bang dat mensen ons herkennen en door mijn blog anders tegen hem aan gaan kijken en daardoor anders gaan behandelen. Bovendien schrijf ik natuurlijk over mijn kant van het verhaal, om de doodeenvoudige reden dat dat de enige kant is waar ik iets over te zeggen heb. En dat doe ik op mijn manier, en dat komt niet altijd overeen met hoe hij het ziet.
Ik heb er over zitten denken om dan niet meer over de problemen hier te bloggen. Het zou vervelend zijn als mijn blog tot nog grotere problemen in de relatie zou leiden. Aan de andere kant is het zo dat ik niet veel uitlaatkleppen heb. Mijn vrienden zijn ook zijn vrienden geworden en ik zou het echt heel vervelend vinden als zij ineens anders naar Man zouden kijken. Dus daar wil ik zo min mogelijk in details treden. Naast onze coach en een forum, heb ik verder niet veel mogelijkheden om mij te uiten. Bovendien zijn de ontvangen reacties echt heel nuttig voor mij geweest. Nu ik ervoor open sta om dit stuk aan te pakken (dat is natuurlijk een eerste vereiste) kan ik ook meer de mening van een ander binnen laten. Ik heb echt bijna dubbel gelegen van het lachen om de constatering dat hier sprake is van "kinderachtig gedrag". Man kon het minder waarderen ;-). En eerlijk gezegd weet ik niet of ik dat een maand geleden zou had kunnen zien. Dus mijn allerhartelijkste dank.
Het maakt dat ik het voor voorlopig weer even vol kan houden. Man is voor kerst doorverwezen naar een andere behandelingsinstantie, die zouden een wachtlijst hebben van 10 weken tot de intake. Dat blijkt niet waar te zijn. Hij kan er pas eind april terecht. Lang leve de bezuinigingen in de zorg (maar niet heus). Tot die tijd kan ik niet anders helpen dan kritisch naar mijzelf en mijn gedrag te kijken en te veranderen wat ik kan, zowel voor mijzelf als voor hem. Wat kan liefde en houden van soms vreselijk ingewikkeld zijn.
Nog 65 nachtjes slapen
Niet dat ik mij daar tot afgelopen woensdag bewust van was. Het ijs ligt hier nog op de vijver, de narcissen steken nog niet eens hun puntjes uit de grond. Dus Pasen is een "ver van mijn bed show".
Sinds afgelopen woensdag zit Pasen echter in mijn hoofd, omdat het in de hoofden van de supermarktmensen zit. De supermarkten beginnen, de 1 meer dan de ander, hun schappen (nu) al vol te stouwen met chocolade-eitjes, chocoladehasen, advocaatkoekjes en dergelijke.
Net als met sinterklaas wil ik stevig vasthouden aan mijn principes dat dit veel te vroeg is. Maar toen is mij dat duur komen te staan omdat 3 weken voor tijd niet meer alle chocoladeletters verkrijgbaar waren. Gelukkig kom je met de S, de P en een passend gedicht een heel eind, toch zit de angst dat ik achter het net zal vissen er nu wel in. Dat is natuurlijk ook waar de supermarktmensen op inspelen. Nu zijn wij in huize Stuiterbol niet heel erg veeleisend, dus ik ga ervan uit dat een week voor tijd nog wel paaseitjes in de winkel te verkrijgen zijn. Toch????
donderdag 17 februari 2011
Toen kwam alles weer eens tegelijk
Het plan was om gisteren een foto te plaatsen van mijn "hoi ik eet lekker alleen wat ik wil, waar ik wil en wanneer ik wil"-maaltijd, tezamen met wat andere overwegingen. Maar het liep weer eens anders.
Gistermorgen kwam onze coach langs. Man heeft verschillende problemen en van de een heb ik meer last dan de ander. Waar ik heel erg veel last van heb, is dat Man al op zeer jonge leeftijd besloten heeft dat hij nooit zal zeggen wat hij graag zou willen. Als daarbij dan ook de acceptatie zou komen: oké ik heb niet gezegd wat ik wou, dus moet ik nu niet zeuren dat ik niet gekregen heb wat ik wou, dan viel er nog wel enigszins mee te leven. Enigszins want ik hou nu eenmaal van Man en ik gun hem, binnen zekere grenzen, alles wat hij wil. Helaas vindt Man dat hij toch duidelijk moet maken dat hij niet gekregen heeft wat hij wou en dat doet hij door te "linkmichelen", en soms noem ik het sabotagetechnieken. Wat hij dan doet is heel divers en heeft ook geen enkele link met wat hij gewild zou hebben, maar ik ben gevoelig genoeg om deze signalen op te pakken en het lukt me in 90% van de gevallen om te achterhalen waarom hij loopt te linkmichelen. De gevolgen van dat linkmichelen kunnen voor mij heel hard aankomen en mij heel erg pijn doen en kwetsen. Hierdoor loop ik dus bijna 24 uur per dag op mijn tenen om maar geen fractie van een miliseconde te missen waardoor ik kan weten wat Man zou willen.
Coach was zo "aardig" om dit proces nog eens even scherper te maken en mij te laten voelen wat dit met mij doet. Werk aan de winkel om te kijken wat ik kan doen om niet meer zo panisch te zijn voor het linkmichelen. Het lijkt me wel heel zalig om te kunnen voelen en denken: schat, linkmichel maar fijn verder maar ik trap er niet meer in en het raakt me ook niet meer. Ik kijk echt uit naar die dag, maar zover is het nog niet.
Vervolgens kwam de mail binnen waar ik al sinds vrijdag op zat te wachten: de eerste huiswerkopdrachten van de loopbaanadviseur. Ik was er vanuit gegaan dat het een paar opdrachten waren. Maar het waren er behoorlijk veel en ze zijn ook niet zo eenvoudig. De eerste afspraak had ze gepland voor komende maandag. Persoonlijk vind ik het dan wel zo netjes om de uitgewerkte opdrachten voor die tijd toe te sturen, wat erop neer zou komen dat ik uiterlijk zaterdagmorgen alles klaar zou moeten hebben. HELP!!!. Naar aanleiding van die opdrachten had ik nog een paar vragen en ik kreeg daarop een mail terug dat het ook wel een week later kon. Met het risico dat ze nu niet tevreden is over mijn motivatie, heb ik de afspraak toch maar een week verschoven. Het is in ieder geval heel duidelijk dat ik hard aan de bak moet.
Daarom heb ik besloten dat ik deze dag nog soort van luie, vrije dag mag hebben. Vanmorgen wandeltraining, de chins een schone kooi geven, lekker aanrommelen, bloggen en mails beantwoorden en vanmiddag gezellig op verjaardag. Vanavond alle taartjes er weer af swingen met zumba en dan moet het morgen gaan gebeuren.
Gistermorgen kwam onze coach langs. Man heeft verschillende problemen en van de een heb ik meer last dan de ander. Waar ik heel erg veel last van heb, is dat Man al op zeer jonge leeftijd besloten heeft dat hij nooit zal zeggen wat hij graag zou willen. Als daarbij dan ook de acceptatie zou komen: oké ik heb niet gezegd wat ik wou, dus moet ik nu niet zeuren dat ik niet gekregen heb wat ik wou, dan viel er nog wel enigszins mee te leven. Enigszins want ik hou nu eenmaal van Man en ik gun hem, binnen zekere grenzen, alles wat hij wil. Helaas vindt Man dat hij toch duidelijk moet maken dat hij niet gekregen heeft wat hij wou en dat doet hij door te "linkmichelen", en soms noem ik het sabotagetechnieken. Wat hij dan doet is heel divers en heeft ook geen enkele link met wat hij gewild zou hebben, maar ik ben gevoelig genoeg om deze signalen op te pakken en het lukt me in 90% van de gevallen om te achterhalen waarom hij loopt te linkmichelen. De gevolgen van dat linkmichelen kunnen voor mij heel hard aankomen en mij heel erg pijn doen en kwetsen. Hierdoor loop ik dus bijna 24 uur per dag op mijn tenen om maar geen fractie van een miliseconde te missen waardoor ik kan weten wat Man zou willen.
Coach was zo "aardig" om dit proces nog eens even scherper te maken en mij te laten voelen wat dit met mij doet. Werk aan de winkel om te kijken wat ik kan doen om niet meer zo panisch te zijn voor het linkmichelen. Het lijkt me wel heel zalig om te kunnen voelen en denken: schat, linkmichel maar fijn verder maar ik trap er niet meer in en het raakt me ook niet meer. Ik kijk echt uit naar die dag, maar zover is het nog niet.
Vervolgens kwam de mail binnen waar ik al sinds vrijdag op zat te wachten: de eerste huiswerkopdrachten van de loopbaanadviseur. Ik was er vanuit gegaan dat het een paar opdrachten waren. Maar het waren er behoorlijk veel en ze zijn ook niet zo eenvoudig. De eerste afspraak had ze gepland voor komende maandag. Persoonlijk vind ik het dan wel zo netjes om de uitgewerkte opdrachten voor die tijd toe te sturen, wat erop neer zou komen dat ik uiterlijk zaterdagmorgen alles klaar zou moeten hebben. HELP!!!. Naar aanleiding van die opdrachten had ik nog een paar vragen en ik kreeg daarop een mail terug dat het ook wel een week later kon. Met het risico dat ze nu niet tevreden is over mijn motivatie, heb ik de afspraak toch maar een week verschoven. Het is in ieder geval heel duidelijk dat ik hard aan de bak moet.
Daarom heb ik besloten dat ik deze dag nog soort van luie, vrije dag mag hebben. Vanmorgen wandeltraining, de chins een schone kooi geven, lekker aanrommelen, bloggen en mails beantwoorden en vanmiddag gezellig op verjaardag. Vanavond alle taartjes er weer af swingen met zumba en dan moet het morgen gaan gebeuren.
dinsdag 15 februari 2011
YES, ik eet alleen vanavond
Eerst even een kort vervolg op mijn blog van gisteren, waarin ik hopelijk ook "antwoorden" geef op de ontvangen reacties. Ik wil in ieder geval bedanken voor het medeleven. Het op 1 lijn krijgen van hoofd en lichaam is een proces en zoals elk proces gaat dat in stapjes en met vallen en opstaan. Gisteren was ik vooral boos op mijzelf. Ik vond namelijk dat ik inmiddels beter had moeten weten en deze situatie had kunnen voorkomen door beter op te letten. Man kreeg dan ook bij thuiskomst de wind van voren toen hij, heel belangstellend, vroeg of ik mij al beter voelde. Nee en dat duurt misschien ook nog wel maanden en daar baal ik van en daar voel ik me schuldig over, dus sodemieter op. Gelukkig snapt Man inmiddels dat ik dan vooral heel, heel, heel veel knuffels nodig heb.
Vandaag ging het emotioneel al weer een stuk beter. Ik ben in staat geweest om de frustratie over deze situatie om te zetten in een uitdaging en deze periode te zien als een spannende reis. Ik ben erg nieuwsgierig naar wat deze reis mij zal brengen en wat voor fantastische dingen ik deze keer over mijzelf ga leren. Dat maakt het nog steeds niet makkelijk maar als proces wordt het een stuk hanteerbaarder. En ik hoef natuurlijk niet in 1 dag de oplossing gevonden te hebben (hoewel ... ;-) )
Na mijn wandeltraining (het was echt koud vandaag) kwam ik thuis en bekeek mijn mails en las toen dat Man niet thuis komt om te eten. Schoonmoeder ligt voor controle op gewijzigd medicijngebruik een weekje in het ziekenhuis en Man gaat na zijn werk direct door om haar te bezoeken en gaat daarna met schoonvader ergens wat eten. Dus ik eet alleen vanavond en ik doe mijn best om daarvoor het meest ongewone, ongezondste te verzinnen wat we in huis hebben. Wij hebben geen friteuse, de snackbar zit 5km verderop en omdat de dichtstbijzijnde winkel ook 5km verderop zit, eten wij bijna nooit ongezond. Ik haal 1x per week alle boodschappen en plan daarbij 7 maaltijden die voldoen aan de eisen van een gezonde maaltijd. Maar als ik de kans krijg om iets ongepland "ongezonds" naar binnen te werken, laat ik mij die niet ontgaan.
Vandaag ging het emotioneel al weer een stuk beter. Ik ben in staat geweest om de frustratie over deze situatie om te zetten in een uitdaging en deze periode te zien als een spannende reis. Ik ben erg nieuwsgierig naar wat deze reis mij zal brengen en wat voor fantastische dingen ik deze keer over mijzelf ga leren. Dat maakt het nog steeds niet makkelijk maar als proces wordt het een stuk hanteerbaarder. En ik hoef natuurlijk niet in 1 dag de oplossing gevonden te hebben (hoewel ... ;-) )
Na mijn wandeltraining (het was echt koud vandaag) kwam ik thuis en bekeek mijn mails en las toen dat Man niet thuis komt om te eten. Schoonmoeder ligt voor controle op gewijzigd medicijngebruik een weekje in het ziekenhuis en Man gaat na zijn werk direct door om haar te bezoeken en gaat daarna met schoonvader ergens wat eten. Dus ik eet alleen vanavond en ik doe mijn best om daarvoor het meest ongewone, ongezondste te verzinnen wat we in huis hebben. Wij hebben geen friteuse, de snackbar zit 5km verderop en omdat de dichtstbijzijnde winkel ook 5km verderop zit, eten wij bijna nooit ongezond. Ik haal 1x per week alle boodschappen en plan daarbij 7 maaltijden die voldoen aan de eisen van een gezonde maaltijd. Maar als ik de kans krijg om iets ongepland "ongezonds" naar binnen te werken, laat ik mij die niet ontgaan.
maandag 14 februari 2011
En NU ga je naar MIJ luisteren (oeps)
Ik zit al een hele dag tegen deze post aan te hikken. Het is namelijk tijd om aan mijzelf een bekentenis te doen. In mijn hoofd heb ik die bekentenis natuurlijk al tijden gedaan, maar om het zo zwart-op-wit de wereld in de slingeren is wel wel wat anders. Aan de andere kant weet ik ook dat het op die manier meer aankomt en dus ook meer effect gaat hebben. En uiteindelijk is dat de bedoeling.
Enige tijd geleden heb ik een post gedaan over rust en dat ik daar een enorme behoefte aan heb. Daarbij had ik vooral mentale rust voor ogen. Dus toen alle bestuursperikelen tot een oplossing waren gekomen was ik ervan overtuigd dat ik de rust gecreëerd had, die ik zo hard nodig had (heb). De adrenaline die de genomen besluiten door mijn lichaam deed stromen leek mij in mijn gevoel te bevestigen. Ik had energie en zat vol plannen om de genomen besluiten uit te voeren.
Helaas moest ik zondag op de harde manier leren dat ik (weer eens) een belangrijk onderdeel in het zorgen voor rust over het hoofd had gezien.
Als kind had ik al snel geleerd dat de enige manier om te overleven was om te vertrouwen om mijn hoofd. En ik werd een echte specialist in het loskoppelen van hoofd en lichaam. Inmiddels ben ik ouder en wijzer en heb ik hoofd en lichaam al een heel eind bij elkaar gebracht. Maar toch ben ik er deze keer weer ingestonken. Dat heeft mijn lichaam mij gisteren heel duidelijk gemaakt, terwijl ik dacht dat ik heel goed bezig was door de meeste stressvolle dingen in mijn leven op te lossen :-(.
Man en ik waren even bij de chins aan het kijken om te overleggen hoe we het beste een loopren voor ze konden maken. Tijdens dat gesprek werd ik heel raar in mijn hoofd en ik kon net op tijd gaan zitten om te voorkomen dat ik flauw zou vallen. Vanaf dat moment ben ik moe, heel erg moe. En dat is geen moeheid omdat mijn hoofd overuren draait, nee echt lichamelijke uitputting. Tijd dus om naast mijn hoofd, ook mijn lichaam even heel erg serieus te gaan nemen en naar mijn lichaam te luisteren.
Dus nu zit/lig ik al sinds zondagmiddag op mijn bedbank en probeer ik te ontdekken waar mijn lichaam behoefte aan heeft. Maar dat is nog niet zo heel erg makkelijk, wat ik eigenlijk verwonderlijk vind, omdat ik al best lang bezig ben naar mijn lichaam te luisteren. En daarom ook deze blog, om mij er aan te herinneren dat ik naast een hoofd ook nog een lichaam heb. En dat ik beiden even serieus moet nemen en beiden de aandacht moet geven die ze verdienen, ook al heb ik dus op dit moment geen idee hoe ik dat voor elkaar moet krijgen.
Enige tijd geleden heb ik een post gedaan over rust en dat ik daar een enorme behoefte aan heb. Daarbij had ik vooral mentale rust voor ogen. Dus toen alle bestuursperikelen tot een oplossing waren gekomen was ik ervan overtuigd dat ik de rust gecreëerd had, die ik zo hard nodig had (heb). De adrenaline die de genomen besluiten door mijn lichaam deed stromen leek mij in mijn gevoel te bevestigen. Ik had energie en zat vol plannen om de genomen besluiten uit te voeren.
Helaas moest ik zondag op de harde manier leren dat ik (weer eens) een belangrijk onderdeel in het zorgen voor rust over het hoofd had gezien.
Als kind had ik al snel geleerd dat de enige manier om te overleven was om te vertrouwen om mijn hoofd. En ik werd een echte specialist in het loskoppelen van hoofd en lichaam. Inmiddels ben ik ouder en wijzer en heb ik hoofd en lichaam al een heel eind bij elkaar gebracht. Maar toch ben ik er deze keer weer ingestonken. Dat heeft mijn lichaam mij gisteren heel duidelijk gemaakt, terwijl ik dacht dat ik heel goed bezig was door de meeste stressvolle dingen in mijn leven op te lossen :-(.
Man en ik waren even bij de chins aan het kijken om te overleggen hoe we het beste een loopren voor ze konden maken. Tijdens dat gesprek werd ik heel raar in mijn hoofd en ik kon net op tijd gaan zitten om te voorkomen dat ik flauw zou vallen. Vanaf dat moment ben ik moe, heel erg moe. En dat is geen moeheid omdat mijn hoofd overuren draait, nee echt lichamelijke uitputting. Tijd dus om naast mijn hoofd, ook mijn lichaam even heel erg serieus te gaan nemen en naar mijn lichaam te luisteren.
Dus nu zit/lig ik al sinds zondagmiddag op mijn bedbank en probeer ik te ontdekken waar mijn lichaam behoefte aan heeft. Maar dat is nog niet zo heel erg makkelijk, wat ik eigenlijk verwonderlijk vind, omdat ik al best lang bezig ben naar mijn lichaam te luisteren. En daarom ook deze blog, om mij er aan te herinneren dat ik naast een hoofd ook nog een lichaam heb. En dat ik beiden even serieus moet nemen en beiden de aandacht moet geven die ze verdienen, ook al heb ik dus op dit moment geen idee hoe ik dat voor elkaar moet krijgen.
zaterdag 12 februari 2011
Varkentje klaar
(Dank je wel buurvrouw voor de knopen, het belletje en de wol :-) ). Ik weet niet of dit het mooiste varkentje ooit is. Maar hij heeft wel wat. Het was leuk om te doen, maar ik denk niet dat ik er nog meer zal maken.
Als aanvulling op de ontvangen reacties op mijn post van vanmorgen: Ik ben bang dat ik toe moet geven dat ik altijd stress en zit te wachten als ik een reactie verwacht of als mensen mij een reactie toezeggen. Kennelijk ben ik zo "arrogant" te verwachten dat mensen mij zo belangrijk vinden dat ze per kerende mogelijkheid reageren????
Aan de andere kant: is het zoveel gevraagd om even terug te bellen als ik het antwoordapparaat inspreek?
Juffrouw ongeduld ;-)
Sinds gisteren zit ik op hete kolen (misschien dat ik daarom wel een varkentje ging haken in plaats van iets aan mijn opleiding te gaan doen). En dat alleen maar omdat ik een mail verwacht.
Met onze gezamenlijke coach was ik, tussen de relatieperikelen door, ook bezig met een loopbaantraject. Maar vorige week moest ik aan mijzelf toegeven dat de combinatie relatie-werk bij 1 persoon niet werkt. Daarom de knoop doorgehakt en voor het zoeken naar een baan die bij mij past, in wat voor vorm dan ook, een echte loopbaanadviseur in de arm genomen.
Het toeval wilde dat deze vrouw afgelopen donderdag bij ons in het dorp uit eten ging, en dat ze voor die tijd wel langs kon komen. Chique: de loopbaanadviseur komt naar u toe!. Het was een prettig gesprek en ik heb er wel vertrouwen in dat ik met haar het zoeken naar een baan tot een goed einde ga brengen. We hadden afgesproken dat ze mij een offerte zou mailen en de eerste opdrachten die ik uit moet voeren. En nu zit ik dus vol ongeduld op haar mail te wachten. Ik zit op die mail te wachten omdat ik merk dat ik er nu echt aan toe ben om te zoeken naar mijn droombaan en ik wil dus aan de slag (ja, ja ik zit weer te stuiteren ;-) ).
Met mijn verstand kan ik echt wel beredeneren dat ik die mail niet op vrijdagochtend al kan ontvangen. Ze had donderdagavond een etentje, vrijdag had ze misschien wel andere afspraken en ze moet natuurlijk een offerte maken. Dat gaat niet zo snel. Ze moet daarnaast ook nog de opdrachten uitzoeken die op dit moment het meest geschikt voor mij zijn. Bovendien vind ik dat zij ook recht op weekend heeft (dat is toch wel erg aardig van mij ;-) ). Helaas denkt mijn gevoel daar heel anders over: ik wil die mail en wel NU!!!!!.
Wat zou het leven een stuk gemakkelijker zijn als ik mijn enthousiasme een beetje in zou kunnen tomen. Het zal een hoop stress en kilo's schelen :-)
Man maakt het op dit moment nog even erger door te zeggen dat ik misschien wel een WEEK moet wachten. Daar word ik niet blijer van, dus hij hoopt voor mij dat ik de mail sneller krijg. Daar zit natuurlijk ook een stuk eigenbelang bij, want hoe sneller ik de mail krijg, hoe minder gestrest en chagrijnig ik ben.
Met onze gezamenlijke coach was ik, tussen de relatieperikelen door, ook bezig met een loopbaantraject. Maar vorige week moest ik aan mijzelf toegeven dat de combinatie relatie-werk bij 1 persoon niet werkt. Daarom de knoop doorgehakt en voor het zoeken naar een baan die bij mij past, in wat voor vorm dan ook, een echte loopbaanadviseur in de arm genomen.
Het toeval wilde dat deze vrouw afgelopen donderdag bij ons in het dorp uit eten ging, en dat ze voor die tijd wel langs kon komen. Chique: de loopbaanadviseur komt naar u toe!. Het was een prettig gesprek en ik heb er wel vertrouwen in dat ik met haar het zoeken naar een baan tot een goed einde ga brengen. We hadden afgesproken dat ze mij een offerte zou mailen en de eerste opdrachten die ik uit moet voeren. En nu zit ik dus vol ongeduld op haar mail te wachten. Ik zit op die mail te wachten omdat ik merk dat ik er nu echt aan toe ben om te zoeken naar mijn droombaan en ik wil dus aan de slag (ja, ja ik zit weer te stuiteren ;-) ).
Met mijn verstand kan ik echt wel beredeneren dat ik die mail niet op vrijdagochtend al kan ontvangen. Ze had donderdagavond een etentje, vrijdag had ze misschien wel andere afspraken en ze moet natuurlijk een offerte maken. Dat gaat niet zo snel. Ze moet daarnaast ook nog de opdrachten uitzoeken die op dit moment het meest geschikt voor mij zijn. Bovendien vind ik dat zij ook recht op weekend heeft (dat is toch wel erg aardig van mij ;-) ). Helaas denkt mijn gevoel daar heel anders over: ik wil die mail en wel NU!!!!!.
Wat zou het leven een stuk gemakkelijker zijn als ik mijn enthousiasme een beetje in zou kunnen tomen. Het zal een hoop stress en kilo's schelen :-)
Man maakt het op dit moment nog even erger door te zeggen dat ik misschien wel een WEEK moet wachten. Daar word ik niet blijer van, dus hij hoopt voor mij dat ik de mail sneller krijg. Daar zit natuurlijk ook een stuk eigenbelang bij, want hoe sneller ik de mail krijg, hoe minder gestrest en chagrijnig ik ben.
vrijdag 11 februari 2011
Mijn nieuwsgierigheid heeft gewonnen
Op dit moment zit ik met mijn lunch en spierpijn achter de pc.
Normaal gesproken ga ik altijd op donderdagavond, samen met de buurvrouw, naar de sportschool. Zij doet spinning, ik doe zumba. Helaas kon ik gisteravond niet en daarom heb ik de les vanmorgen ingehaald. Alleen dan geen zumba maar pilates. Ze zeggen dat je bij zumba elke spier in je lichaam gebruikt, maar daar geloof ik na vandaag niets meer van. Of ik moet bij zumba fanatieker worden, dan kan natuurlijk ook ;-).
Na de sportschool zat ik vol goede voornemens voor vandaag. Ik heb vanmiddag geen afspraken dus alle tijd om nu eindelijk eens wat hoofdstukken van mijn opleiding frans te doen. Maar ik ben gezwicht. Mevrouw Snoeshaan heeft voor Valentijn het varkentje Molly gemaakt klik hier voor een afbeelding en een paar posts verder heeft ze het patroon geplaatst. Nu heb ik iets met varkens en ik ben altijd nieuwsgierig naar nieuwe technieken. Gewoon kijken hoe het werkt. Meestal blijft het bij een eenmalige actie, maar dan heb ik het wel een keer geprobeerd en er weer wat van geleerd. Dus in plaats van verstandig te zijn en:
- mij bezig te houden met mijn opleiding frans
- eerst sokken af te breien
- eerst een vestje af te breien
- het breimachine-vestje in elkaar te zetten
- het beloofde breimachinepatroon voor de sjaal te maken (met foto)
Ben ik dus met (weer) een nieuw project begonnen, het haken van mijn eigen Molly. Ik weet zeker dat ik daar vanavond spijt van ga hebben (zie ook mijn post over tijdschuld :-) ).
Het leven is soms best zwaar als je enthousiast en nieuwsgierig bent en van uitdagingen houdt :-).
Normaal gesproken ga ik altijd op donderdagavond, samen met de buurvrouw, naar de sportschool. Zij doet spinning, ik doe zumba. Helaas kon ik gisteravond niet en daarom heb ik de les vanmorgen ingehaald. Alleen dan geen zumba maar pilates. Ze zeggen dat je bij zumba elke spier in je lichaam gebruikt, maar daar geloof ik na vandaag niets meer van. Of ik moet bij zumba fanatieker worden, dan kan natuurlijk ook ;-).
Na de sportschool zat ik vol goede voornemens voor vandaag. Ik heb vanmiddag geen afspraken dus alle tijd om nu eindelijk eens wat hoofdstukken van mijn opleiding frans te doen. Maar ik ben gezwicht. Mevrouw Snoeshaan heeft voor Valentijn het varkentje Molly gemaakt klik hier voor een afbeelding en een paar posts verder heeft ze het patroon geplaatst. Nu heb ik iets met varkens en ik ben altijd nieuwsgierig naar nieuwe technieken. Gewoon kijken hoe het werkt. Meestal blijft het bij een eenmalige actie, maar dan heb ik het wel een keer geprobeerd en er weer wat van geleerd. Dus in plaats van verstandig te zijn en:
- mij bezig te houden met mijn opleiding frans
- eerst sokken af te breien
- eerst een vestje af te breien
- het breimachine-vestje in elkaar te zetten
- het beloofde breimachinepatroon voor de sjaal te maken (met foto)
Ben ik dus met (weer) een nieuw project begonnen, het haken van mijn eigen Molly. Ik weet zeker dat ik daar vanavond spijt van ga hebben (zie ook mijn post over tijdschuld :-) ).
Het leven is soms best zwaar als je enthousiast en nieuwsgierig bent en van uitdagingen houdt :-).
donderdag 10 februari 2011
Ben ik nu echt zo anders
Tot verbazing van sommige werknemers biedt de Dienst Uitvoering Onderwijs (Duo) haar 2000 personeelsleden binnenkort een cursus tegen hoogtevrees en claustrofobie aan. De rijksdienst betrekt komend voorjaar een nieuw kantoorpand van 24 verdiepingen hoog. Omdat de Duo-medewerkers allemaal een werkplek krijgen op de bovenste 16 verdiepingen wordt onderzocht of er behoefte bestaat aan een cursus tegen hoogtevrees en ruimtevrees.
Woordvoerster Thea Jonkman van Duo zegt dat chefs momenteel onderzoeken hoe groot de behoefte aan dergelijke cursussen is. Jonkman kent zelf een collega die vanwege hoogtevrees de afgelopen jaren er steeds in slaagde op de begane grond een werkplek te vinden. In de nieuwbouw worden de eerste acht verdiepingen echter ingenomen door de belastingdienst.
(bron: dvhn.nl)
Man kwam hier gisteren mee aan zetten, hij had dit verhaal op de radio gehoord. Vandaag stond het op de site (en zal het ook wel in de krant staan). Op de site kunnen mensen ook reageren en 1 reactie luidde: doe maar niet want anders gaan ze de hele dag voor het raam staan om van het uitzicht te genieten. En dan zit ik mij af te vragen of ik de enige ben die dit kennelijk heel anders ziet dan de rest van de wereld.
Ik vind het namelijk raar dat een werkgever een gebouw laat bouwen waarvan de kans bestaat dat zijn medewerkers zich in dat gebouw niet prettig zullen voelen. Als extra informatie: het is een zogenaamd open en transparant gebouw met glas van plafond tot vloer. Dus als je de ruimte binnen komt, kijk je direct naar buiten zonder het veilige gevoel dat een borstwering geeft. Persoonlijk heb ik geen last van hoogtevrees en ik hou ervan om naar buiten te kijken en voor het raam te staan. Maar het idee dat ik vlak bij het raam op de 20-ste verdieping mijn bureau zou hebben en elke keer als ik naar buiten kijk in een "afgrond" kijk, vind ik zelfs niet aantrekkelijk.
En wat voor architect ben je, als je niet rekening houdt met de menselijke maat en de menselijke beleving en design en uiterlijk boven de mensen stelt voor wie je aan het ontwerpen bent.
Maar kennelijk zie ik het verkeerd. En eerlijk gezegd hoop ik dat van harte. Want ik weet niet wat het met een werknemer doet (met of zonder cursus hoogtevrees/ruimtevrees) als die dag in dag uit met een vaag vervelend gevoel zijn werk zit te doen omdat het gebouw waarin hij werkt hem geen veilig gevoel biedt.
Woordvoerster Thea Jonkman van Duo zegt dat chefs momenteel onderzoeken hoe groot de behoefte aan dergelijke cursussen is. Jonkman kent zelf een collega die vanwege hoogtevrees de afgelopen jaren er steeds in slaagde op de begane grond een werkplek te vinden. In de nieuwbouw worden de eerste acht verdiepingen echter ingenomen door de belastingdienst.
(bron: dvhn.nl)
Man kwam hier gisteren mee aan zetten, hij had dit verhaal op de radio gehoord. Vandaag stond het op de site (en zal het ook wel in de krant staan). Op de site kunnen mensen ook reageren en 1 reactie luidde: doe maar niet want anders gaan ze de hele dag voor het raam staan om van het uitzicht te genieten. En dan zit ik mij af te vragen of ik de enige ben die dit kennelijk heel anders ziet dan de rest van de wereld.
Ik vind het namelijk raar dat een werkgever een gebouw laat bouwen waarvan de kans bestaat dat zijn medewerkers zich in dat gebouw niet prettig zullen voelen. Als extra informatie: het is een zogenaamd open en transparant gebouw met glas van plafond tot vloer. Dus als je de ruimte binnen komt, kijk je direct naar buiten zonder het veilige gevoel dat een borstwering geeft. Persoonlijk heb ik geen last van hoogtevrees en ik hou ervan om naar buiten te kijken en voor het raam te staan. Maar het idee dat ik vlak bij het raam op de 20-ste verdieping mijn bureau zou hebben en elke keer als ik naar buiten kijk in een "afgrond" kijk, vind ik zelfs niet aantrekkelijk.
En wat voor architect ben je, als je niet rekening houdt met de menselijke maat en de menselijke beleving en design en uiterlijk boven de mensen stelt voor wie je aan het ontwerpen bent.
Maar kennelijk zie ik het verkeerd. En eerlijk gezegd hoop ik dat van harte. Want ik weet niet wat het met een werknemer doet (met of zonder cursus hoogtevrees/ruimtevrees) als die dag in dag uit met een vaag vervelend gevoel zijn werk zit te doen omdat het gebouw waarin hij werkt hem geen veilig gevoel biedt.
woensdag 9 februari 2011
Schulden
Gisteren las ik de post van Frugal Trenches (http://notesfromthefrugaltrenches.com/2011/02/08/) over schulden. En ik besloot er eens een nachtje over te slapen.
FT schrijft dat er naast financiële schulden ook andere schulden zijn die allemaal terug te voeren zijn op "tijdschuld". Niet goed voor jezelf zorgen, geen aandacht geven aan mensen en zaken die dat nodig hebben en dergelijke zijn uiteindelijk allemaal terug te voeren op hoe iemand met zijn tijd omgaat. En ze besluit dat ze een volledig schuldenvrij leven wil hebben, ik bewonder haar voor haar streven maar denk niet dat dit een haalbaar iets zal zijn.
Na 1 dag nadenken, ga ik mijn hersenspinsels over dit onderwerp hier neer zetten. Ik sta aan alle kanten open voor meedenkers, tegendenkers en suggesties.
Anders dan een financiële schuld (kijk naar je banksaldo, de leningen en dergelijke en je weet hoe je er voor staat), is bij een tijdschuld meer sprake van een morele schuld. Er zitten niet meer dan 24 uur in een dag en daarvan is, over het algemeen, zo'n 8 uur al verzegd omdat een mens toch slaap nodig heeft. Een groot deel van de mensen werkt 8 uur per dag, inclusief woon/werkverkeer minimaal 9 uur niet beschikbaar voor andere zaken. Na slapen en werk blijft er dan nog 7 uur over om "uit te geven".
Bij het uitgeven van geld kun je vaak nog keuzes maken die geen gevolgen voor anderen hebben, niemand heeft er last van (tenminste zo zou het moeten zijn) als jij al je spullen en kleding bij de kringloop koopt en alle boodschappen bij de prijsvechter haalt. Bij het uitgeven van tijd, ligt dit volgens mij anders.
Net als geld kun je tijd maar 1x uitgeven, een uur besteedt aan bloggen kan niet meer teruggedraaid worden en aan iets anders worden besteed. Maar het is hier dat volgens mij de morele component van tijdschuld om de hoek komt kijken: de manier waarop iemand zijn tijd indeelt heeft, in tegenstelling tot het uitgeven van geld, wel gevolgen voor anderen. Tijd die ik besteed aan het schrijven van dit blog, kan ik bijvoorbeeld niet gebruiken om naar de financiën te kijken. Hierdoor ontstaat een moreel conflict tussen willen/nodig hebben en moeten. Ik vind het leuk om te bloggen en bloggen biedt me houvast en structuur als het leven wat sneller loopt dan ik bij kan benen. Aan de andere kant ben ik sinds gisteravond zowel Man als een vriendin geld schuldig en dat moeten ze zo snel mogelijk terug hebben.
Hetzelfde kan gelden voor een verjaardag. Je hebt er eigenlijk helemaal geen zin in, maar je weet dat je je vriendin een heel groot plezier doet door wel te komen. Ook die tijd kun je maar 1x uitgeven, kies je dan voor jezelf en je (terechte) behoefte om een avond lekker op de bank te hangen met een breiwerkje voor de tv of voor je vriendin?
Hieruit blijkt dat de prioriteiten voor hoe je je tijd indeelt, per dag kunnen verschillen. De ene keer kan je na een werkdag nog vol energie zitten en je tijd besteden door gezellig met vriendinnen naar de bioscoop te gaan, terwijl je een andere dag zo moe bent, dat je het liefst om 20.00 uur je bed al in kruipt. En als je in de bioscoop zit, kun je je ook nog "schuldig" voelen dat je jezelf een fijne avond bezorgt terwijl je partner alleen thuis zit en jullie al een tijdje geen tijd voor elkaar hebben gemaakt.
Ik ben het met FT eens, dat het zinvol is om goed na te denken wat voor jou belangrijk is in het leven en daar je tijd ook zoveel mogelijk op in moet delen. Maar er blijven ten eerste altijd zaken die gewoon moeten (en dus aan onze beschikbare tijd knabbelen) en ten tweede zullen de morele conflicten over het gebruik van de beschikbare tijd altijd aanwezig zijn. Daarom denk ik dat het niet mogelijk zal zijn op het gebied van tijd schuldenvrij door het leven te gaan. Ik weet ook niet of dat erg is. Het feit dat je je schuldig voelt over iets waar je tijd aan hebt besteedt, kan juist een stimulans zijn om het de volgende keer beter/anders te doen. Inderdaad met het risico dat ook dat weer een schuldgevoel op kan leveren, omdat elke situatie om andere prioriteiten vraagt.
FT schrijft dat er naast financiële schulden ook andere schulden zijn die allemaal terug te voeren zijn op "tijdschuld". Niet goed voor jezelf zorgen, geen aandacht geven aan mensen en zaken die dat nodig hebben en dergelijke zijn uiteindelijk allemaal terug te voeren op hoe iemand met zijn tijd omgaat. En ze besluit dat ze een volledig schuldenvrij leven wil hebben, ik bewonder haar voor haar streven maar denk niet dat dit een haalbaar iets zal zijn.
Na 1 dag nadenken, ga ik mijn hersenspinsels over dit onderwerp hier neer zetten. Ik sta aan alle kanten open voor meedenkers, tegendenkers en suggesties.
Anders dan een financiële schuld (kijk naar je banksaldo, de leningen en dergelijke en je weet hoe je er voor staat), is bij een tijdschuld meer sprake van een morele schuld. Er zitten niet meer dan 24 uur in een dag en daarvan is, over het algemeen, zo'n 8 uur al verzegd omdat een mens toch slaap nodig heeft. Een groot deel van de mensen werkt 8 uur per dag, inclusief woon/werkverkeer minimaal 9 uur niet beschikbaar voor andere zaken. Na slapen en werk blijft er dan nog 7 uur over om "uit te geven".
Bij het uitgeven van geld kun je vaak nog keuzes maken die geen gevolgen voor anderen hebben, niemand heeft er last van (tenminste zo zou het moeten zijn) als jij al je spullen en kleding bij de kringloop koopt en alle boodschappen bij de prijsvechter haalt. Bij het uitgeven van tijd, ligt dit volgens mij anders.
Net als geld kun je tijd maar 1x uitgeven, een uur besteedt aan bloggen kan niet meer teruggedraaid worden en aan iets anders worden besteed. Maar het is hier dat volgens mij de morele component van tijdschuld om de hoek komt kijken: de manier waarop iemand zijn tijd indeelt heeft, in tegenstelling tot het uitgeven van geld, wel gevolgen voor anderen. Tijd die ik besteed aan het schrijven van dit blog, kan ik bijvoorbeeld niet gebruiken om naar de financiën te kijken. Hierdoor ontstaat een moreel conflict tussen willen/nodig hebben en moeten. Ik vind het leuk om te bloggen en bloggen biedt me houvast en structuur als het leven wat sneller loopt dan ik bij kan benen. Aan de andere kant ben ik sinds gisteravond zowel Man als een vriendin geld schuldig en dat moeten ze zo snel mogelijk terug hebben.
Hetzelfde kan gelden voor een verjaardag. Je hebt er eigenlijk helemaal geen zin in, maar je weet dat je je vriendin een heel groot plezier doet door wel te komen. Ook die tijd kun je maar 1x uitgeven, kies je dan voor jezelf en je (terechte) behoefte om een avond lekker op de bank te hangen met een breiwerkje voor de tv of voor je vriendin?
Hieruit blijkt dat de prioriteiten voor hoe je je tijd indeelt, per dag kunnen verschillen. De ene keer kan je na een werkdag nog vol energie zitten en je tijd besteden door gezellig met vriendinnen naar de bioscoop te gaan, terwijl je een andere dag zo moe bent, dat je het liefst om 20.00 uur je bed al in kruipt. En als je in de bioscoop zit, kun je je ook nog "schuldig" voelen dat je jezelf een fijne avond bezorgt terwijl je partner alleen thuis zit en jullie al een tijdje geen tijd voor elkaar hebben gemaakt.
Ik ben het met FT eens, dat het zinvol is om goed na te denken wat voor jou belangrijk is in het leven en daar je tijd ook zoveel mogelijk op in moet delen. Maar er blijven ten eerste altijd zaken die gewoon moeten (en dus aan onze beschikbare tijd knabbelen) en ten tweede zullen de morele conflicten over het gebruik van de beschikbare tijd altijd aanwezig zijn. Daarom denk ik dat het niet mogelijk zal zijn op het gebied van tijd schuldenvrij door het leven te gaan. Ik weet ook niet of dat erg is. Het feit dat je je schuldig voelt over iets waar je tijd aan hebt besteedt, kan juist een stimulans zijn om het de volgende keer beter/anders te doen. Inderdaad met het risico dat ook dat weer een schuldgevoel op kan leveren, omdat elke situatie om andere prioriteiten vraagt.
maandag 7 februari 2011
Warme truiendag
Ik had vandaag kunnen schrijven over de vlaag van verstandsverbijstering die mij gisteren overviel. Ik had vandaag ook kunnen schrijven over hoe inspirerend bezoek kan zijn als je samen ideeën kunt verzinnen en hoe dat nieuwe energie kan geven.
Ik had vandaag ook kunnen schrijven over de oproep die Mevrouw Snoeshaan op haar blog heeft gedaan om iemand die het zwaar heeft een hart onder de riem te steken (voor haar blog: zie de lijst met blogs die ik volg).
Ik kies er echter voor om aandacht te besteden aan een site die ik sinds gisteren ontdekt heb. Ik ga hem straks nog even toevoegen aan de lijst met blogs die ik volg: www.lowtechmagazine.be
Dat ik hiervoor kies, wil trouwens niet zeggen dat ik bovenstaande onderwerpen niet interessant genoeg vind om over te schrijven. Maar om geen lange post te maken, moet ik (helaas) een keuze maken.
Via hèt consumindertijdschrift van Nederland, werd ik op het bestaan van deze site geattendeerd en ik heb vol verbazing en verwondering rond geneusd. De Belgische journalist, Kris de Decker, die deze site heeft opgericht en onderhoudt, heeft mij op een grappige manier aan het denken gezet.
Het eerste artikel was ik op de site las ging over "warme truiendag". Afgelopen vrijdag was het "warme truiendag". "Warme truiendag" is een dag om energiebesparing en duurzaamheid onder de aandacht te brengen. Ik had er wel van gehoord, maar wist niet dat het afgelopen vrijdag al zover was. Het idee is om in plaats van de verwarming hoger te zetten, een trui aan te trekken om warm te blijven. In zijn artikel schrijft hij dat ondanks de komst van hoogrendement-ketels de verbruikte energie voor verwarming niet gedaald is, maar eigenlijk gestegen. Dat komt omdat door de mogelijkheden van het centrale verwarmingssysteem ook de comfort-eisen van de mensen zijn verhoogd. In 1970 bleek de gemiddelde temperatuur in huis in de winter zo tegen de 13C, 40 jaar later is dat opgelopen tot 21C tot 25C. Er wordt veel geld gestopt in het isoleren van het huis, maar je kunt ook investeren in het isoleren van jezelf. Als je jezelf goed isoleert, hoeft de verwarming niet zo hoog en verdien je de investering aan isolatiemateriaal voor jezelf binnen de kortste keren terug. Je kunt jezelf isoleren door een warme trui aan te trekken. Maar voor al die mensen die gewend zijn om in een t-shirt op de bank naar de tv te kijken, is dat natuurlijk verre van comfortabel. Bovendien staat dat minder elegant. Daarom komt hij met de toepassing van thermisch ondergoed. Dat is speciaal gemaakt om het menselijk lichaam warm te houden. Het volgt de rondingen van het lichaam, heeft bijna geen volume dus je kunt je gewone kleren er zo overheen dragen en niemand kan zien dat je thermisch ondergoed draagt. Vervolgens gaat hij in op de diverse voor- en nadelen van bepaalde materialen en dergelijke en waar je op moet letten als je thermisch ondergoed aan wilt schaffen. Niet elke soort is geschikt om in huis te dragen.
Ik werd helemaal vrolijk van dat artikel. Een onorthodoxe manier om tegen iets aan te kijken. Voor de resterende winter ga ik niet meer halsoverkop naar de winkel rennen om thermisch ondergoed aan te schaffen. Maar voor de komende winter ga ik er zeker over nadenken. Ik weet alleen nog niet goed hoe ik dat dan moet doen als ik onverwacht visite ga krijgen of als ik onverwacht de deur uit moet om ergens heen te gaan. In het eerste geval kan ik natuurlijk moeilijk die visite in de "kou" laten zitten, maar dan krijg ik het wel heel erg warm. En in het tweede geval kom ik ergens waar de verwarming zo hoog staat, dat ik vast acuut ter plekke van mijn stokje ga. Gelukkig heb ik nog zo'n 8 maanden om daarvoor een oplossing te vinden. Ik en mijn thermisch ondergoedproject gaan daar wel uitkomen :-)
Ik had vandaag ook kunnen schrijven over de oproep die Mevrouw Snoeshaan op haar blog heeft gedaan om iemand die het zwaar heeft een hart onder de riem te steken (voor haar blog: zie de lijst met blogs die ik volg).
Ik kies er echter voor om aandacht te besteden aan een site die ik sinds gisteren ontdekt heb. Ik ga hem straks nog even toevoegen aan de lijst met blogs die ik volg: www.lowtechmagazine.be
Dat ik hiervoor kies, wil trouwens niet zeggen dat ik bovenstaande onderwerpen niet interessant genoeg vind om over te schrijven. Maar om geen lange post te maken, moet ik (helaas) een keuze maken.
Via hèt consumindertijdschrift van Nederland, werd ik op het bestaan van deze site geattendeerd en ik heb vol verbazing en verwondering rond geneusd. De Belgische journalist, Kris de Decker, die deze site heeft opgericht en onderhoudt, heeft mij op een grappige manier aan het denken gezet.
Het eerste artikel was ik op de site las ging over "warme truiendag". Afgelopen vrijdag was het "warme truiendag". "Warme truiendag" is een dag om energiebesparing en duurzaamheid onder de aandacht te brengen. Ik had er wel van gehoord, maar wist niet dat het afgelopen vrijdag al zover was. Het idee is om in plaats van de verwarming hoger te zetten, een trui aan te trekken om warm te blijven. In zijn artikel schrijft hij dat ondanks de komst van hoogrendement-ketels de verbruikte energie voor verwarming niet gedaald is, maar eigenlijk gestegen. Dat komt omdat door de mogelijkheden van het centrale verwarmingssysteem ook de comfort-eisen van de mensen zijn verhoogd. In 1970 bleek de gemiddelde temperatuur in huis in de winter zo tegen de 13C, 40 jaar later is dat opgelopen tot 21C tot 25C. Er wordt veel geld gestopt in het isoleren van het huis, maar je kunt ook investeren in het isoleren van jezelf. Als je jezelf goed isoleert, hoeft de verwarming niet zo hoog en verdien je de investering aan isolatiemateriaal voor jezelf binnen de kortste keren terug. Je kunt jezelf isoleren door een warme trui aan te trekken. Maar voor al die mensen die gewend zijn om in een t-shirt op de bank naar de tv te kijken, is dat natuurlijk verre van comfortabel. Bovendien staat dat minder elegant. Daarom komt hij met de toepassing van thermisch ondergoed. Dat is speciaal gemaakt om het menselijk lichaam warm te houden. Het volgt de rondingen van het lichaam, heeft bijna geen volume dus je kunt je gewone kleren er zo overheen dragen en niemand kan zien dat je thermisch ondergoed draagt. Vervolgens gaat hij in op de diverse voor- en nadelen van bepaalde materialen en dergelijke en waar je op moet letten als je thermisch ondergoed aan wilt schaffen. Niet elke soort is geschikt om in huis te dragen.
Ik werd helemaal vrolijk van dat artikel. Een onorthodoxe manier om tegen iets aan te kijken. Voor de resterende winter ga ik niet meer halsoverkop naar de winkel rennen om thermisch ondergoed aan te schaffen. Maar voor de komende winter ga ik er zeker over nadenken. Ik weet alleen nog niet goed hoe ik dat dan moet doen als ik onverwacht visite ga krijgen of als ik onverwacht de deur uit moet om ergens heen te gaan. In het eerste geval kan ik natuurlijk moeilijk die visite in de "kou" laten zitten, maar dan krijg ik het wel heel erg warm. En in het tweede geval kom ik ergens waar de verwarming zo hoog staat, dat ik vast acuut ter plekke van mijn stokje ga. Gelukkig heb ik nog zo'n 8 maanden om daarvoor een oplossing te vinden. Ik en mijn thermisch ondergoedproject gaan daar wel uitkomen :-)
zondag 6 februari 2011
Schorseneren en plastic broodzakken
Voor degenen die nog nooit schorseneren klaar gemaakt hebben: trek bij het schoonmaken vooral iets van handschoenen aan. Ze scheiden tijdens het schoonmaken een kleverige substantie af die je niet makkelijk van je handen krijgt. Bij gebrek aan handschoenen gebruik ik plastic broodzakken.
Waarom plastic broodzakken? Omdat ik eigenlijk vind dat ik plastic zo veel mogelijk moet hergebruiken. Dus alle plastic broodzakken worden op onze met magneetverf geverfde deuren gehangen. Alleen jongen mijn broodzakken sneller dan dat ik ze kan verwerken. Vanwege de gist eet ik zelf nauwelijks brood, maar Man eet minstens 6 plakken per dag. Er zitten ± 20 plakken in 1 brood dus hij produceert minimaal 2 zakken per week. Alles wat van een beschermlaagje moet worden voorzien om te voorkomen dat het uitdroogt, slof wordt of iets dergelijks wordt in een broodzak gestopt. Maar dan nog lukt het niet hard om de stapel broodzakken te verminderen.
Op dit moment hangen er 9, er gaan vanavond dus 2 af en er komt (Man is net begonnen met het maken van de lunch) nu al weer 1 bij.
Ik ben niet zo'n fan van schorseneren, de smaak staat niet in verhouding tot de hoeveelheid werk die je ervan hebt. Voor het kwijtraken van een aantal broodzakken zijn ze uitermate geschikt, dus ik zal niet klagen. Maar mochten lezers van mijn blog nog tips hebben om die stapel broodzakken binnen proporties te houden, dan hou ik mij aanbevolen :-)
vrijdag 4 februari 2011
Soms mis ik de zee :-(
Ik lig nog wat te dommelen in mijn bed en met moeite lukt het me mijn ogen net zover te openen dat ik kan zien hoe laat het is. De wekker geeft 5 voor 7 aan. Beneden mij is man bezig met zijn ochtendrituelen zodat hij met een ontbijt achter de kiezen, gewassen en geschoren met een lunchpakket richting werk vertrekt. De chins zijn een beetje onrustig en dat komt door de geluiden die ik om mij heen hoor.
Terwijl ik mij lekker warm in mijn dekbed nestel, luister ik naar de storm die om het huis heen raast en door afvoerpijpen heen blaast. En dan komt er maar 1 gedachte bij mij op: ik wou dat ik nu naar de zee zou kunnen kijken. De branding die met dit weer vol witte schuimkoppen zit, de golven die nu niet kabbelend op het strand rollen maar echt met grote hoge klappen het zand bijna wegslaan. De dreigende lucht aan de horizon, schepen die in de verte moeizaam door het water ploegen. Het zware geluid van de golven en de wind. Wat zou het fijn zijn als ik elke dag mijn wandeltraining bij de zee zou kunnen doen. Dat ik sowieso elke dag de zee zou kunnen zien.
Maar helaas is de echte zee (echte zee is met golven, branding en strand) minstens 2 uur rijden bij mij vandaan. Ik denk dat ik mij nog maar weer omdraai, dan droom ik nog even verder van de zee.
Terwijl ik mij lekker warm in mijn dekbed nestel, luister ik naar de storm die om het huis heen raast en door afvoerpijpen heen blaast. En dan komt er maar 1 gedachte bij mij op: ik wou dat ik nu naar de zee zou kunnen kijken. De branding die met dit weer vol witte schuimkoppen zit, de golven die nu niet kabbelend op het strand rollen maar echt met grote hoge klappen het zand bijna wegslaan. De dreigende lucht aan de horizon, schepen die in de verte moeizaam door het water ploegen. Het zware geluid van de golven en de wind. Wat zou het fijn zijn als ik elke dag mijn wandeltraining bij de zee zou kunnen doen. Dat ik sowieso elke dag de zee zou kunnen zien.
Maar helaas is de echte zee (echte zee is met golven, branding en strand) minstens 2 uur rijden bij mij vandaan. Ik denk dat ik mij nog maar weer omdraai, dan droom ik nog even verder van de zee.
donderdag 3 februari 2011
We zijn weer vriendjes (gelukkig)
Het is in ieder geval een groot contrast met gistermorgen. Toen zat Emanzo boven in de kooi, Omyra halverwege in een hoekje en Eusebio had zich verschanst in het houten schuilhuisje op de bodem. Toen ik gistermiddag aan het einde van de middag thuis kwam hing er al een heel andere sfeer in de kooi en zaten Omyra en Eusebio gezellig tegen elkaar aan op een plankje. Ze waren ook een stuk nieuwsgieriger naar mij dan ze in de voorgaande dagen geweest zijn. De opluchting in huize Stuiterbolletje is bijna tastbaar. Ik ben (op dit moment) in ieder geval erg blij en heb nu weer wat meer vertrouwen in de toekomst.
Gisteren hard gewerkt om allerlei informatie over de stichting/ruilkring boven tafel te halen zodat ik een conceptbrief naar alle deelnemers kon samenstellen. Die ligt nu bij de overige bestuursleden voor akkoord. Ik ben erg benieuwd naar de reacties, vooral omdat steeds duidelijker wordt dat het tussen mij en 1 bestuurslid niet meer goed gaat komen. We verschillen op principiële gronden van elkaar en dat maakt het lastig. Daarnaast heb ik er nog nooit van gehoord dat besturen en vrijwilligerswerk ALTIJD LEUK moet zijn. Sterker nog: besturen is bijna nooit leuk. Je bent negen van de tien keer keihard aan het werk zonder dat je er waardering voor krijgt, je hebt het altijd gedaan als mensen met dingen geconfronteerd worden die ze niet leuk vinden (ookal heb je iedereen al een half jaar daarop voorbereid) en als je hulp nodig hebt, geeft niemand thuis. Dit zo overdenkend is het eigenlijk een wonder dat mensen überhaupt nog de bereidheid hebben om in een bestuur te stappen ;-). Er is ook niet voor niets een tekort aan bestuurders en vrijwilligers.
Aan de andere kant kun je door bestuurswerk enorm veel leren. Je kunt bepaalde capaciteiten ontwikkelen, dingen uitproberen (kijken of je iets wel of niet leuk vind om te doen), ontdekkingen over jezelf doen (nooit geweten dat ik dat in mij had) en de voldoening als je iets voor elkaar krijgt is vaak de frustratie in de aanloop- en uitvoeringsfase meer dan waard. De mensen met wie je het bestuur vormt en mee samenwerkt kunnen het besturen ook tot een leuke activiteit maken. En zolang de baten zwaarder wegen dan de lasten, zijn er mensen die in een bestuur blijven zitten. Eigenlijk hebben die wel een heel groot applaus verdient, nu ik er zo over nadenk :-) (en ja, ik dus ook).
Afhankelijk van de reacties op mijn conceptbrief, besluit ik of ik met het besturen doorga of niet. Ik hou mijn mail vandaag dus scherp in de gaten.
Ja, ik schrijf "mijn mail". Het heeft onze provider behaagd de boel weer in de lucht te brengen. En dan zit je twee weken te stressen over wat voor mail je misschien allemaal zou missen, blijkt dat dus reuze mee te vallen. Ik hoop dat ik deze les onthoud voor als het weer een keer gebeurd.
Dan ga ik nu de vredige chins wreed uit hun dommelslaapje halen om ze van een schoon hok te voorzien en door al die bestuursstress zijn er ook een hoop dingen in huis blijven liggen. Nu ik even een dag tijd heb, ga ik ook mijn huis maar even opruimen, de boel ordenen en de financiën bijwerken.
woensdag 2 februari 2011
Niet zo schattig meer
Gisteravond een heftige bestuursvergadering. De lucht is nog niet geklaard maar de neuzen staan in ieder geval weer 1 kant op en dat is wel fijn. Maar ja, ik kan daar toch niet goed tegen dus mijn vermoeidheid is na een bijna slapeloze nacht er niet beter van geworden.
Afgelopen nacht er ook nog een paar keer uit geweest omdat de chins een enorm kabaal aan het maken waren. Tegen de tijd dat je dan voor de kooi staat en iets van licht hebt om ze te ontdekken (grijze chins zijn in het donker niet echt zichtbaar), zitten ze onschuldig op hun plankje voor zich uit te kijken alsof er niks aan de hand is. Maar er was wel wat aan de hand.
Elke morgen moeten de keuteltjes die ze in de loop van de nacht op de plankjes achter laten verwijderd worden, het voer bijgevuld en het zandbad gezeefd. En terwijl ik daarmee bezig was, kwam ik grijze plukken haar tegen :-(. Daar is maar 1 oorzaak voor aan te wijzen: ze hebben gevochten. Paniek.
Het was direct heel duidelijk dat Eusebio het slachtoffer was. Hij zat vanmorgen bijna helemaal achterin de kruik en de kruik lag vol met keuteltjes en er was in geplast. Normaal zijn chins heel schoon en zouden ze nooit plassen op de plek waar ze een veilig heenkomen zoeken. Dus het bewijs was wel duidelijk. Gezien de samenstelling van de groep: 2 mannetjes en 1 vrouwtje was de dader ook heel duidelijk: Emanzo. Ik helemaal in de stress en tranen Man bellen zodat ik mijn eerste verhaal kwijt kon en vervolgens wachten totdat het een fatsoenlijke tijd was om de opvang te bellen. Ellen van Vida Nueva wist niet wat te hoorde want zoiets had ze nog nooit meegemaakt. Tijdens het gesprek kwamen diverse mogelijke oorzaken langs en misschien is het wel een combinatie van al die oorzaken. Chins zijn nu eenmaal heel gevoelige beestjes en het kan zijn dat Eusebio niet van verhuizen houdt. Daarnaast is het mogelijk dat Omyra bronstig is en dat Emanzo na alles verhuisstress even duidelijk wou maken dat hij nog steeds de baas is. Iets onwaarschijnlijker is dat Eusebio na de verhuizing de machtsverhouding wou aanvechten. Maar alles is mogelijk.
Zolang het bij plukken haar blijft en de chins niet met gebroken vingertjes, gaten in de oren en bloedende neuzen in de kooi rondlopen zit er op dit moment weinig anders op dan de boel te laten voor wat het is. En hopen dat ze zo snel mogelijk aan de nieuwe situatie wennen en oude of nieuwe machtsverhoudingen vaststellen. Wat voor mij moelijk is, is dat ik ondanks dat mijn hart uitgaat naar Eusebio, Emanzo als leider van de groep als eerste moet blijven benaderen en daarna pas naar Omyra of Eusebio mag kijken. En nog moeilijker: mijn gevoel van ik vind jou even niet erg aardig daarbij uit moet schakelen.
Ik ben blij dat het werk bij mijn oude baas er op zit. Het was heel duidelijk dat als je om een bepaalde reden weg gaat, dat je dan beter niet terug kunt komen. Maar ik heb meegeholpen het grootste gedeelte van de klus te klaren en die voldoening is het wel waard geweest.
Afgelopen nacht er ook nog een paar keer uit geweest omdat de chins een enorm kabaal aan het maken waren. Tegen de tijd dat je dan voor de kooi staat en iets van licht hebt om ze te ontdekken (grijze chins zijn in het donker niet echt zichtbaar), zitten ze onschuldig op hun plankje voor zich uit te kijken alsof er niks aan de hand is. Maar er was wel wat aan de hand.
Elke morgen moeten de keuteltjes die ze in de loop van de nacht op de plankjes achter laten verwijderd worden, het voer bijgevuld en het zandbad gezeefd. En terwijl ik daarmee bezig was, kwam ik grijze plukken haar tegen :-(. Daar is maar 1 oorzaak voor aan te wijzen: ze hebben gevochten. Paniek.
Het was direct heel duidelijk dat Eusebio het slachtoffer was. Hij zat vanmorgen bijna helemaal achterin de kruik en de kruik lag vol met keuteltjes en er was in geplast. Normaal zijn chins heel schoon en zouden ze nooit plassen op de plek waar ze een veilig heenkomen zoeken. Dus het bewijs was wel duidelijk. Gezien de samenstelling van de groep: 2 mannetjes en 1 vrouwtje was de dader ook heel duidelijk: Emanzo. Ik helemaal in de stress en tranen Man bellen zodat ik mijn eerste verhaal kwijt kon en vervolgens wachten totdat het een fatsoenlijke tijd was om de opvang te bellen. Ellen van Vida Nueva wist niet wat te hoorde want zoiets had ze nog nooit meegemaakt. Tijdens het gesprek kwamen diverse mogelijke oorzaken langs en misschien is het wel een combinatie van al die oorzaken. Chins zijn nu eenmaal heel gevoelige beestjes en het kan zijn dat Eusebio niet van verhuizen houdt. Daarnaast is het mogelijk dat Omyra bronstig is en dat Emanzo na alles verhuisstress even duidelijk wou maken dat hij nog steeds de baas is. Iets onwaarschijnlijker is dat Eusebio na de verhuizing de machtsverhouding wou aanvechten. Maar alles is mogelijk.
Zolang het bij plukken haar blijft en de chins niet met gebroken vingertjes, gaten in de oren en bloedende neuzen in de kooi rondlopen zit er op dit moment weinig anders op dan de boel te laten voor wat het is. En hopen dat ze zo snel mogelijk aan de nieuwe situatie wennen en oude of nieuwe machtsverhoudingen vaststellen. Wat voor mij moelijk is, is dat ik ondanks dat mijn hart uitgaat naar Eusebio, Emanzo als leider van de groep als eerste moet blijven benaderen en daarna pas naar Omyra of Eusebio mag kijken. En nog moeilijker: mijn gevoel van ik vind jou even niet erg aardig daarbij uit moet schakelen.
Ik ben blij dat het werk bij mijn oude baas er op zit. Het was heel duidelijk dat als je om een bepaalde reden weg gaat, dat je dan beter niet terug kunt komen. Maar ik heb meegeholpen het grootste gedeelte van de klus te klaren en die voldoening is het wel waard geweest.
Abonneren op:
Posts (Atom)