Kennelijk heeft mijn verhaal over ziekzijn bij een aantal mensen een snaar geraakt. Hoewel ik de zoektocht naar een oorzaak inmiddels allang opgegeven had, kan ik wel meeleven met de mensen die met klachten rondlopen en daar geen oorzaak voor boven tafel krijgen. Je zit niet lekker in je vel, loopt met echte klachten rond, niemand kan je helpen en voor je het weet zien anderen je als aansteller of nog erger. De laatste week heb ik dan ook besloten dat ik tegen de term "vage klachten" ben, de klachten zijn niet vaag maar is vaag wat de oorzaak is. Bij deze wil ik dan ook iedereen met klachten zonder oorzaak veel sterkte wensen in het zoekproces en ik hoop dat er uiteindelijk iets gevonden wordt wat verbetering zal geven.
Doordat er mensen zijn die troost vinden in mijn verhaal, ligt er het verzoek om iedereen op de hoogte te houden. Ik heb daar gemengde gevoelens over. Het leuke van het lezen van een blog van iemand anders zit hem er natuurlijk in dat je een kijkje in het leven van die ander krijgt. Je kunt zien dat je, zoals in dit geval, echt niet de enige bent die met vermoeidheid worselt, of niet de enige bent die probeert uit de schulden te komen. Dat kan een enorme steun in moeilijke tijden zijn. En dat is echt een voordeel van internet.
Maar er zijn ook nadelen. Singlemam kreeg door mijn blog even hoop voor haar eigen problemen (heel begrijpelijk), maar staat daarnaast stevig genoeg in haar schoenen om te zien dat mijn verhaal niet overeenkomt met haar situatie. Alleen heeft niet iedereen dat onderscheidingsvermogen. En dat vind ik best gevaarlijk.
Zo kreeg ik van iemand een site doorgemaild om ervaringen van lotgenoten te lezen. Op zich niks mis mee, maar de eerste berichten die ik op de site tegenkwam waren dermate negatief dat ik de rest van de dag weer van mijn voeten gegooid was. Uit het eerste bericht op de site bleek dat je aan vitamine B12-tekort kan overlijden en uit het tweede bericht bleek dat als het tekort te lang geduurd heeft, er blijvende schade is aangericht die door het geven van injecties niet meer te verhelpen zou zijn. Dat zijn geen leuke dingen om te lezen als je al 30 jaar met klachten rondloopt.
Door over mijn komende ziekteproces te schrijven kan ik bij anderen dit soort gevolgen teweeg brengen. Ik weet dat ik niet verantwoordelijk ben, voor hoe mijn woorden op anderen overkomen. Maar ik vind wel dat ik daar zo zorgvuldig mogelijk mee om moet gaan.
Daarnaast is er nog een meer persoonlijke reden om enigszins terughoudend te zijn in het schrijven over mijn vermoeidheid.
Toen ik een relatie kreeg met Man, was mijn schoonmoeder al ziek. In de 12,5 jaar dat Man en ik bij elkaar zijn, heb ik elke keer weer vol verbazing gekeken hoe de ziekte van mijn schoonmoeder hun hele leven bepaalde. Als ze een dagje weg waren geweest, ging het nooit over hoe leuk en gezellig ze het gehad hadden, maar altijd over de problemen die de gezondheid van mijn schoonmoeder die dag had veroorzaakt. En ze wisten ook altijd in hoeverre bloedwaarden afwijkend waren van de norm en dergelijke. Zo zit ik (gelukkig) niet in elkaar, maar ik wil ook niet zo worden.
Ik heb inmiddels redelijk geaccepteerd dat mijn keuzes lichamelijke gevolgen hebben en ik probeer daar, met vallen en opstaan, mee om te gaan. Als de injecties niet helpen, dan weet ik dat ik eind september 42 km kan lopen, mits ik de week ervoor niks doe en minstens 1 week daarna knockout op bed lig. Dat is dan de prijs die ik moet betalen voor een (hopelijk) fantastisch weekend en dat heb ik er voor over. Maar ik wil graag dat mijn belevenissen van die dag centraal staan en niet de gevolgen die mijn actie heeft gehad. Ik ben bang dat als ik veel over mijn vermoeidheid (en andere klachten, die ik na 30 jaar niet eens meer herken als klachten), die vermoeidheid de boventoon gaat voeren, dat ik net zo ga worden als mijn schoonvader en schoonmoeder en dat wil ik niet.
Het hebben van een postieve levensinstelling scoorde 2x in een top 3 van eigenschappen, maar kwam in alle lijsten voor. Ik heb lichamelijke klachten maar ik BEN die lichamelijke klachten niet. Omdat bloggen voor mij een manier is om mijn rauwe gedachten te uiten om daarna het verwerkingsproces op gang te brengen, zal ik de komende tijd vast regelmatig over mijn gezondheid schrijven. Om de doodeenvoudige reden dat het voor voorlopig het meest prominente gebeuren in mijn leven is. Als ik vind dat er wel genoeg over gezegd is, dan hou ik er mee op. Maar voor vragen sta ik natuurlijk altijd open. Als mijn ervaringen anderen zouden kunnen helpen, dan is dat alleen al een reden om ze te delen.
donderdag 31 maart 2011
maandag 28 maart 2011
3x een Top 3
De reacties die ik heb ontvangen naar aanleiding van mijn vorige 2 posts, verdienen een antwoord in een aparte post. Daar ben ik op dit moment even niet toe in staat, dus dat houden jullie nog van mij tegoed.
Gisteren en vandaag ben ik even aan het profiteren van het feit dat ik na 3 weken stress en regelgedoe, weer enigszins mijzelf aan het worden ben. Tijd dus om mijn huiswerkopdracht voor het loopbaantraject verder af te maken. Het koste deze keer maar een halve pure chocoladereep met hazelnoten :-).
Het blijft moeilijk om uit een lijst met enorm veel uiteenlopende woorden een keuze te maken van wat op mij van toepassing is. En om er dan een top 3 van te maken voelt als delen van jezelf tekort doen. En wat is het verschil tussen loyaal zijn als een persoonskenmerk en loyaliteit als een capaciteit/talent? Maar uiteindelijk zijn de top 3's tot stand gekomen.
Om mij nog meer bewust te worden van wie ik ben, heb ik besloten mijn top 3's op mijn blog te vermelden. Dan staat het zwart-op-wit hier te lezen en kan ik er niet echt onderuit om het dan ook zo te voelen en te accepteren. Oké, daar gaan we (en haalt heel diep adem):
De top 3 van bijvoeglijke naamwoorden:
Enthousiast, praktisch, loyaal
De 4 "buitenstaanders" hebben ook hun mening gegeven:
Extravert, ondernemend, vooruitdenkend, vindingrijk, enthousiast, betrokken, onafhankelijk, krachtig, analytisch, aandachtig, eerlijk, creatief
De top 3 van werkwoorden:
Experimenteren, inspireren, onderzoeken
De 4 "buitenstaanders" kwamen met de volgende lijst:
Afhandelen, initiëren, verantwoordelijk zijn (2x), experimenteren, regelen, ondernemen, overtuigen, ondersteunen (2x), bedenken, overleggen
De top 3 van capaciteiten en talenten:
Behulpzaamheid, creativiteit inzake systemen en processen, positieve instelling
De 4 "buitenstaanders" kwamen met de volgende lijst:
Betrouwbaarheid, initiatief, schrijfvaardigheid, positieve levensinstelling, enthousiasme, doorzettingsvermogen, ondernemingszin, zakelijk inzicht, leidinggevende capaciteiten (wie ik?), loyaliteit, behulpzaamheid, kostenbewust
Het was best nog een werk om de lijsten van de "buitenstaanders" te vergelijken met die van mijzelf. Met uitzondering van de werkwoorden, zat ik er eigenlijk niet eens zoveel naast. Kennelijk komt het beeld wat ik van mijzelf heb, toch wel redelijk overeen met het beeld wat de buitenwereld van mij te zien krijgt.
Het was ook grappig om te zien dat Man een heel andere mening over mij had dan de overige 3 "buitenstaanders". Hij heeft vooral dingen gekozen die hij bij zichzelf mist en kennelijk in mij bewondert. In die zin heeft het invullen van die lijsten ook nog inzicht in onze relatie opgeleverd.
Er zijn echter 3 werkwoorden die alle 4 de "buitenstaanders" hadden gekozen, die ik niet in mijn lijst had opgenomen: verantwoordelijk zijn, ondernemen en regelen. Voor mij volgen het regelen en ondernemen uit het verantwoordelijk zijn. En met dat laatste heb ik het eigenlijk wel gehad. Ik voel mij snel verantwoordelijk, ook voor dingen waarvoor ik mij eigenlijk niet verantwoordelijk behoor te voelen. Ik heb mij daarom een tijdje geleden voorgenomen daar anders mee om te gaan (ja, ja, makkelijker gezegd dan gedaan). Een reden voor mij om dat niet in mijn lijst op te nemen evenals het daaruit voortvloeiende regelen en ondernemen.
Ik ben nog niet helemaal klaar. Ik moet nog motiveren waarom ik echt mijn uitgekozen top 3's ben. Ik moet nog de verschillen verklaren tussen mijn keuzes en de keuzes van de "buitenstaanders". En ik moet nog aangeven van welke eigenschappen ik "teveel van het goede" heb.
Maar al met al, vind ik deze 3 lijsten met elkaar wel een mooie omschrijving geven van een sterk maf mens met het hart op de juiste plaats. En de hints en suggesties die ik naar aanleiding van mijn vorige post over dit onderwerp heb mogen ontvangen, zijn ook terug te vinden in vermelde lijsten. Dus bij deze mijn complimenten voor jullie mensenkennis :-).
Gisteren en vandaag ben ik even aan het profiteren van het feit dat ik na 3 weken stress en regelgedoe, weer enigszins mijzelf aan het worden ben. Tijd dus om mijn huiswerkopdracht voor het loopbaantraject verder af te maken. Het koste deze keer maar een halve pure chocoladereep met hazelnoten :-).
Het blijft moeilijk om uit een lijst met enorm veel uiteenlopende woorden een keuze te maken van wat op mij van toepassing is. En om er dan een top 3 van te maken voelt als delen van jezelf tekort doen. En wat is het verschil tussen loyaal zijn als een persoonskenmerk en loyaliteit als een capaciteit/talent? Maar uiteindelijk zijn de top 3's tot stand gekomen.
Om mij nog meer bewust te worden van wie ik ben, heb ik besloten mijn top 3's op mijn blog te vermelden. Dan staat het zwart-op-wit hier te lezen en kan ik er niet echt onderuit om het dan ook zo te voelen en te accepteren. Oké, daar gaan we (en haalt heel diep adem):
De top 3 van bijvoeglijke naamwoorden:
Enthousiast, praktisch, loyaal
De 4 "buitenstaanders" hebben ook hun mening gegeven:
Extravert, ondernemend, vooruitdenkend, vindingrijk, enthousiast, betrokken, onafhankelijk, krachtig, analytisch, aandachtig, eerlijk, creatief
De top 3 van werkwoorden:
Experimenteren, inspireren, onderzoeken
De 4 "buitenstaanders" kwamen met de volgende lijst:
Afhandelen, initiëren, verantwoordelijk zijn (2x), experimenteren, regelen, ondernemen, overtuigen, ondersteunen (2x), bedenken, overleggen
De top 3 van capaciteiten en talenten:
Behulpzaamheid, creativiteit inzake systemen en processen, positieve instelling
De 4 "buitenstaanders" kwamen met de volgende lijst:
Betrouwbaarheid, initiatief, schrijfvaardigheid, positieve levensinstelling, enthousiasme, doorzettingsvermogen, ondernemingszin, zakelijk inzicht, leidinggevende capaciteiten (wie ik?), loyaliteit, behulpzaamheid, kostenbewust
Het was best nog een werk om de lijsten van de "buitenstaanders" te vergelijken met die van mijzelf. Met uitzondering van de werkwoorden, zat ik er eigenlijk niet eens zoveel naast. Kennelijk komt het beeld wat ik van mijzelf heb, toch wel redelijk overeen met het beeld wat de buitenwereld van mij te zien krijgt.
Het was ook grappig om te zien dat Man een heel andere mening over mij had dan de overige 3 "buitenstaanders". Hij heeft vooral dingen gekozen die hij bij zichzelf mist en kennelijk in mij bewondert. In die zin heeft het invullen van die lijsten ook nog inzicht in onze relatie opgeleverd.
Er zijn echter 3 werkwoorden die alle 4 de "buitenstaanders" hadden gekozen, die ik niet in mijn lijst had opgenomen: verantwoordelijk zijn, ondernemen en regelen. Voor mij volgen het regelen en ondernemen uit het verantwoordelijk zijn. En met dat laatste heb ik het eigenlijk wel gehad. Ik voel mij snel verantwoordelijk, ook voor dingen waarvoor ik mij eigenlijk niet verantwoordelijk behoor te voelen. Ik heb mij daarom een tijdje geleden voorgenomen daar anders mee om te gaan (ja, ja, makkelijker gezegd dan gedaan). Een reden voor mij om dat niet in mijn lijst op te nemen evenals het daaruit voortvloeiende regelen en ondernemen.
Ik ben nog niet helemaal klaar. Ik moet nog motiveren waarom ik echt mijn uitgekozen top 3's ben. Ik moet nog de verschillen verklaren tussen mijn keuzes en de keuzes van de "buitenstaanders". En ik moet nog aangeven van welke eigenschappen ik "teveel van het goede" heb.
Maar al met al, vind ik deze 3 lijsten met elkaar wel een mooie omschrijving geven van een sterk maf mens met het hart op de juiste plaats. En de hints en suggesties die ik naar aanleiding van mijn vorige post over dit onderwerp heb mogen ontvangen, zijn ook terug te vinden in vermelde lijsten. Dus bij deze mijn complimenten voor jullie mensenkennis :-).
vrijdag 25 maart 2011
Toch ziek?
In mijn vorige post schreef ik dat ik 30 jaar lang al moe ben, met vaak maag-darmklachten zonder dat daar een oorzaak voor te vinden was. De vragen van het loopbaantraject hadden mij duidelijk gemaakt dat het tijd was mijn houding ten aanzien van die vermoeidheid met klachten te veranderen.
Naar aanleiding van dat inzicht had ik zo'n 3 weken geleden een afspraak gemaakt met de huisarts. Of hij mij kon doorverwijzen naar iemand die gespecialiseerd is in het vaststellen van fysieke en mentale belastbaarheid (uiteindelijk heb ik zelf een daarin gespecialiseerd centrum gevonden). Hij zou daar over nadenken, maar wou toch nog een uitgebreid bloedonderzoek doen. De laatste keer dat dat gedaan was, was een behoorlijke tijd geleden en inmiddels waren er nieuwe inzichten op medisch gebied. Ik vertrok met een lijst met veel kruisjes van alles wat onderzocht moest worden.
Een week later zat ik er weer. Omdat het grootste gedeelte van mijn leven uit onderzoeken zonder resultaat heeft bestaan, was ik ervan overtuigd dat ook dit niets zou opleveren. Verkeerd gedacht. Er was een afwijking gevonden en die moest nader onderzocht worden. Weer een lijst mee en omdat ik mij deze keer niet nuchter hoefde te laten prikken direct doorgereden naar de stad. Het kon wel een tijdje duren voordat de uitslagen bekend zouden zijn.
De woensdag na de crematie herinnerde ik mij dat de uitslagen misschien wel binnen waren. En ja, van 1 test was de uitslag binnen. Ook van die test was de uitslag afwijkend. De tweede test was nog niet binnen, maar als ik voor de donderdag daarop een afspraak zou maken, was ook die wel binnen. Het begon erop te lijken dat mijn klachten te herleiden waren tot een ziektebeeld. Gemengde gevoelens waren het resultaat. Fijn dat het iets zou zijn, aan de andere kant, als het dan toch iets moest zijn dan graag iets anders. Dit voelde voor mij als het hebben van een "modeziekte". Zoiets was ineens een hype lijkt te zijn.
Gisteren dus weer op bezoek bij huisarts en ook de laatste test bevestigde het vermoeden: ik heb zeer waarschijnlijk de auto-immuunvariant van vitamine B12tekort. Omdat ik mij meer zorgen maakte over het verkrijgen van de verwijsbrief, heb ik niet goed opgelet wat hij over de te volgen behandeling vertelde. Dat was wel een beetje genant toen ik bij de assistente vervolgafspraken moest maken. Ik wist dat ik injecties moet hebben en dat die eerst 2x per week zijn, maar ik wist niet meer hoeveel weken lang dat zou zijn. Gelukkig was ze bereid het na te vragen en in het systeem te zetten. Dan kon ik na mijn eerste injectie wel de vervolginjecties afspreken. Op internet zag ik dat het meestal 5 weken lang 2x per week is. Dus daar ga ik dan voor voorlopig maar van uit. Over 5 weken mag ik mij weer melden bij mijn huisarts. Op dit moment kijk ik er niet echt naar uit.
En wat dit allemaal met mij doet? Op dit moment weet ik dat niet. Hoop, opluchting, boosheid en verdriet lopen allemaal door elkaar. Het zal wel even duren voordat alles weer op zijn plek gevallen is. Maar het leven gaat gewoon door. Ik moet nog steeds 3x een top 3 samenstellen en de voorraadkast is nog steeds redelijk gevuld :-).
Naar aanleiding van dat inzicht had ik zo'n 3 weken geleden een afspraak gemaakt met de huisarts. Of hij mij kon doorverwijzen naar iemand die gespecialiseerd is in het vaststellen van fysieke en mentale belastbaarheid (uiteindelijk heb ik zelf een daarin gespecialiseerd centrum gevonden). Hij zou daar over nadenken, maar wou toch nog een uitgebreid bloedonderzoek doen. De laatste keer dat dat gedaan was, was een behoorlijke tijd geleden en inmiddels waren er nieuwe inzichten op medisch gebied. Ik vertrok met een lijst met veel kruisjes van alles wat onderzocht moest worden.
Een week later zat ik er weer. Omdat het grootste gedeelte van mijn leven uit onderzoeken zonder resultaat heeft bestaan, was ik ervan overtuigd dat ook dit niets zou opleveren. Verkeerd gedacht. Er was een afwijking gevonden en die moest nader onderzocht worden. Weer een lijst mee en omdat ik mij deze keer niet nuchter hoefde te laten prikken direct doorgereden naar de stad. Het kon wel een tijdje duren voordat de uitslagen bekend zouden zijn.
De woensdag na de crematie herinnerde ik mij dat de uitslagen misschien wel binnen waren. En ja, van 1 test was de uitslag binnen. Ook van die test was de uitslag afwijkend. De tweede test was nog niet binnen, maar als ik voor de donderdag daarop een afspraak zou maken, was ook die wel binnen. Het begon erop te lijken dat mijn klachten te herleiden waren tot een ziektebeeld. Gemengde gevoelens waren het resultaat. Fijn dat het iets zou zijn, aan de andere kant, als het dan toch iets moest zijn dan graag iets anders. Dit voelde voor mij als het hebben van een "modeziekte". Zoiets was ineens een hype lijkt te zijn.
Gisteren dus weer op bezoek bij huisarts en ook de laatste test bevestigde het vermoeden: ik heb zeer waarschijnlijk de auto-immuunvariant van vitamine B12tekort. Omdat ik mij meer zorgen maakte over het verkrijgen van de verwijsbrief, heb ik niet goed opgelet wat hij over de te volgen behandeling vertelde. Dat was wel een beetje genant toen ik bij de assistente vervolgafspraken moest maken. Ik wist dat ik injecties moet hebben en dat die eerst 2x per week zijn, maar ik wist niet meer hoeveel weken lang dat zou zijn. Gelukkig was ze bereid het na te vragen en in het systeem te zetten. Dan kon ik na mijn eerste injectie wel de vervolginjecties afspreken. Op internet zag ik dat het meestal 5 weken lang 2x per week is. Dus daar ga ik dan voor voorlopig maar van uit. Over 5 weken mag ik mij weer melden bij mijn huisarts. Op dit moment kijk ik er niet echt naar uit.
En wat dit allemaal met mij doet? Op dit moment weet ik dat niet. Hoop, opluchting, boosheid en verdriet lopen allemaal door elkaar. Het zal wel even duren voordat alles weer op zijn plek gevallen is. Maar het leven gaat gewoon door. Ik moet nog steeds 3x een top 3 samenstellen en de voorraadkast is nog steeds redelijk gevuld :-).
Oeps, nu is hij pissig
Enige tijd geleden heb ik een post geschreven over het inzicht wat de eerste opdracht van het loopbaantraject te weeg had gebracht. Er was echter nog een inzicht, maar daar kon ik toen nog niet over bloggen. De tijd is gekomen om daar verandering in aan te brengen.
Zo'n 30 jaar geleden werd ik ziek. Iedereen dacht aan ziekte van Pfeiffer maar onderzoek op onderzoek leverde geen resultaten en bevestiging op. Kortom: onverklaarbaar ziek en moe. Als je dan de pech hebt op te groeien met een moeder die gelooft in de theorie van Louise Hay dat elke ziekte een geestelijke, mentale oorsprong heeft, is wel duidelijk dat van "gewoon" uitzieken geen sprake is. Dus als ik 's middags naar bed wou omdat ik 's avonds een feestje had, stond mijn moeder al bij de deur om te achterhalen voor welke problemen ik nu weer wegliep. Het heeft mijn gezondheid in ieder geval geen goed gedaan.
En zo sukkelde ik 30 jaar lang voort. Al mijn energie ging op aan werken en in leven blijven en hobbies deed ik op wilskracht want een mens heeft nu eenmaal behoefte aan sociale contacten. Als er dan teveel op mijn bordje terecht kwam, moest ik mij ziek melden en kreeg ik vervolgens een arbo-arts op mijn dak die vond dat ik mij aanstelde en mij sneller richting werk joeg dan goed voor mij was. De vraag die ik voor het loopbaantraject moest beantwoorden over mijn fysieke belastbaarheid kwam dan ook als een mokerslag aan.
Man en ik hebben de eerste opdracht gezamenlijk ingevuld en ik had al bijna ingevuld dat mijn fysieke belastbaarheid best goed was, toen hij aan de bel trok. Natuurlijk zou ik best 40 uur per week kunnen werken, maar dan zouden mijn dagen bestaan uit wakker worden, werken, eten maken en direct slapen. En in het weekend zou ik vooral aan het bijkomen zijn en die klussen doen die gedaan moeten worden, maar elke stap extra was dan wel 1 teveel. Was dat hoe ik mijn leven wilde leiden? Voor het eerst realiseerde ik mij dat mijn energietekort, wat na zo'n lange tijd een vanzelfsprekendheid voor mij is, ook gevolgen heeft voor ons samen. Tijd om het anders te gaan doen, dat was duidelijk.
Via mijn loopbaanadviseur kwam ik op het spoor van een multidisciplinair centrum wat gespecialiseerd is in het vaststellen van belastbaarheid en het begeleiden van mensen vanuit ziekte naar hun huidige of ander werk. Dat laatste is voor mij niet nodig, maar het eerste is voor mij wel heel erg relevant. Als ik weet hoeveel energie ik per week of dag beschikbaar heb, kan ik een betere afweging maken waaraan ik die energie aan uit wil geven. Het lijkt me zalig om eens een film te kijken op tv, maar die beginnen rond 20.30 uur en dan ben ik over het algemeen al bezig richting bed te gaan. Film kijken kan wel, maar dan moet ik 's middags voorslapen. Een kennismakingsgesprek bij dat centrum leek me een heel goed idee.
Ik bel met dat centrum en zij vertellen mij dat ik daarvoor een verwijsbrief van de huisarts nodig heb. Nu had ik afgelopen donderdag een afspraak met die man, dus ik kon hem daar wel naar vragen. Mijn wens om mijn belastbaarheid vast te laten stellen had ik al aan mijn huisarts kenbaar gemaakt. Ik overleg met het centrum of ik eerst die verwijsbrief moet hebben en mij daarna aan moet melden of dat het ook nu al kan. Het was volgens het centrum geen enkel probleem om nu al aan te melden. En dat was dus niet handig :-(.
Ik zit bij mijn huisarts en die was niet blij. Eerst mensen aannemen en vervolgens een verwijsbrief vragen was niet zoals het hoorde. Dus hij ging op deze manier geen verwijsbrief schrijven. Dan moest de behandelaar van het centrum maar contact met hem opnemen om te overleggen, dan zou hij het daarna wel in orde maken. Wat dat betreft hoefde ik mij geen zorgen te maken, het zou wel goed komen. Maar niet op deze manier.
Nu heb ik dus een vervelend gevoel overgehouden naar aanleiding van dat consult. Ik wil geen huisarts hebben die zo precies op regeltjes is. Mijn vorige huisarts (er zijn nog mensen die vervroegd met pensioen mogen) deed niet zo moeilijk. Ik mocht doen en laten wat ik nodig vond als hij er maar van op de hoogte gebracht werd en als ik heb nodig had voor het een of ander, dan schreef hij wel de brief die ik hebben moest. Deze huisarts is jonger en heeft wat dat betreft nog veel te leren. Uiteindelijk zal het wel goed komen tussen huisarts en mij (tenminste dat hoop ik). Maar dat lost mijn gevoel dat ik bij hem te ver ben gegaan niet op. En dat is niet handig omdat ik hem de komende tijd vaak zal zien.
Zo'n 30 jaar geleden werd ik ziek. Iedereen dacht aan ziekte van Pfeiffer maar onderzoek op onderzoek leverde geen resultaten en bevestiging op. Kortom: onverklaarbaar ziek en moe. Als je dan de pech hebt op te groeien met een moeder die gelooft in de theorie van Louise Hay dat elke ziekte een geestelijke, mentale oorsprong heeft, is wel duidelijk dat van "gewoon" uitzieken geen sprake is. Dus als ik 's middags naar bed wou omdat ik 's avonds een feestje had, stond mijn moeder al bij de deur om te achterhalen voor welke problemen ik nu weer wegliep. Het heeft mijn gezondheid in ieder geval geen goed gedaan.
En zo sukkelde ik 30 jaar lang voort. Al mijn energie ging op aan werken en in leven blijven en hobbies deed ik op wilskracht want een mens heeft nu eenmaal behoefte aan sociale contacten. Als er dan teveel op mijn bordje terecht kwam, moest ik mij ziek melden en kreeg ik vervolgens een arbo-arts op mijn dak die vond dat ik mij aanstelde en mij sneller richting werk joeg dan goed voor mij was. De vraag die ik voor het loopbaantraject moest beantwoorden over mijn fysieke belastbaarheid kwam dan ook als een mokerslag aan.
Man en ik hebben de eerste opdracht gezamenlijk ingevuld en ik had al bijna ingevuld dat mijn fysieke belastbaarheid best goed was, toen hij aan de bel trok. Natuurlijk zou ik best 40 uur per week kunnen werken, maar dan zouden mijn dagen bestaan uit wakker worden, werken, eten maken en direct slapen. En in het weekend zou ik vooral aan het bijkomen zijn en die klussen doen die gedaan moeten worden, maar elke stap extra was dan wel 1 teveel. Was dat hoe ik mijn leven wilde leiden? Voor het eerst realiseerde ik mij dat mijn energietekort, wat na zo'n lange tijd een vanzelfsprekendheid voor mij is, ook gevolgen heeft voor ons samen. Tijd om het anders te gaan doen, dat was duidelijk.
Via mijn loopbaanadviseur kwam ik op het spoor van een multidisciplinair centrum wat gespecialiseerd is in het vaststellen van belastbaarheid en het begeleiden van mensen vanuit ziekte naar hun huidige of ander werk. Dat laatste is voor mij niet nodig, maar het eerste is voor mij wel heel erg relevant. Als ik weet hoeveel energie ik per week of dag beschikbaar heb, kan ik een betere afweging maken waaraan ik die energie aan uit wil geven. Het lijkt me zalig om eens een film te kijken op tv, maar die beginnen rond 20.30 uur en dan ben ik over het algemeen al bezig richting bed te gaan. Film kijken kan wel, maar dan moet ik 's middags voorslapen. Een kennismakingsgesprek bij dat centrum leek me een heel goed idee.
Ik bel met dat centrum en zij vertellen mij dat ik daarvoor een verwijsbrief van de huisarts nodig heb. Nu had ik afgelopen donderdag een afspraak met die man, dus ik kon hem daar wel naar vragen. Mijn wens om mijn belastbaarheid vast te laten stellen had ik al aan mijn huisarts kenbaar gemaakt. Ik overleg met het centrum of ik eerst die verwijsbrief moet hebben en mij daarna aan moet melden of dat het ook nu al kan. Het was volgens het centrum geen enkel probleem om nu al aan te melden. En dat was dus niet handig :-(.
Ik zit bij mijn huisarts en die was niet blij. Eerst mensen aannemen en vervolgens een verwijsbrief vragen was niet zoals het hoorde. Dus hij ging op deze manier geen verwijsbrief schrijven. Dan moest de behandelaar van het centrum maar contact met hem opnemen om te overleggen, dan zou hij het daarna wel in orde maken. Wat dat betreft hoefde ik mij geen zorgen te maken, het zou wel goed komen. Maar niet op deze manier.
Nu heb ik dus een vervelend gevoel overgehouden naar aanleiding van dat consult. Ik wil geen huisarts hebben die zo precies op regeltjes is. Mijn vorige huisarts (er zijn nog mensen die vervroegd met pensioen mogen) deed niet zo moeilijk. Ik mocht doen en laten wat ik nodig vond als hij er maar van op de hoogte gebracht werd en als ik heb nodig had voor het een of ander, dan schreef hij wel de brief die ik hebben moest. Deze huisarts is jonger en heeft wat dat betreft nog veel te leren. Uiteindelijk zal het wel goed komen tussen huisarts en mij (tenminste dat hoop ik). Maar dat lost mijn gevoel dat ik bij hem te ver ben gegaan niet op. En dat is niet handig omdat ik hem de komende tijd vaak zal zien.
woensdag 23 maart 2011
Ik ben, ik kan en ik doe
In reactie op mijn vorige post, schreef Valhalla: "wat vind je niets trouwens?". Daarop heb ik de post nog eens goed doorgelezen en ik vind niets van mijzelf.
Ik ben gewoon ik, niet meer niet minder. Ik vind niet dat ik bijzondere eigenschappen of talenten heb. Niet iets wat eruit springt en dat mij typeert. Behalve dan dat ik een maf mens ben met het hart op de juiste plaats. En sinds een dag energetisch lichaamswerk kan ik er van maken dat ik een STERK maf mens ben met het hart op de juiste plaats.
Maar net zoals het doel: ik wil gewoon een leuke baan die geld oplevert niet een werkbaar doel is voor een loopbaantraject, is het zijn van een sterk maf mens ook niet concreet genoeg om mee aan de slag te kunnen. Een potentiële werkgever zal het worst zijn of ik een sterk maf mens ben. Hij wil weten of ik doelgericht ben, of ik kan inspireren en of ik gevoel voor details heb (afhankelijk van de functieomschrijving). Vandaar de opdracht om uit 3 lijsten die kwalificaties te halen die op mij van toepassing zijn.
Gisteren, na een halve zak chips, een halve zak drop en 2 flesjes sinaasappelsap, had ik de lijsten tot de helft terug gebracht. Vanmorgen heb ik ze weer een stukje verder ingekort, maar ik ben nog lang niet zover dat ik van elke categorie een top 3 kan samenstellen. Omdat ik ook aan anderen heb moeten vragen dezelfde lijsten over mij in te vullen, heb ik in mijn mailbox nu al 4 lijsten staan. Ik zal heel eerlijk zijn dat ik er stiekem over heb lopen denken om die lijsten te bekijken, een samenvatting te maken en daar dan mijn eigen top 3-s uit samen te stellen ;-). Alleen schiet ik daar niet veel mee op. En aangezien ik dit loopbaantraject doe om er achter te komen wat voor werk het beste bij mij past, heeft het weinig zin om mijzelf voor de gek te houden. Maar het is een enorm zware bevalling. Gelukkig heb ik een goed gevulde voorraadkast :-). Ik hoop de categorie "capaciteiten en talenten" vandaag tot 3 te hebben teruggebracht. Daarna nog 2 categoriën te gaan.
PS: De foto van mijn "nieuwe" auto komt zo snel mogelijk. Omdat ons garagepad op het noorden ligt is de auto nu nog aan het opdrogen. Bovendien staat hij iets te ver naar achteren om er een leuke foto van te maken.
Ik ben gewoon ik, niet meer niet minder. Ik vind niet dat ik bijzondere eigenschappen of talenten heb. Niet iets wat eruit springt en dat mij typeert. Behalve dan dat ik een maf mens ben met het hart op de juiste plaats. En sinds een dag energetisch lichaamswerk kan ik er van maken dat ik een STERK maf mens ben met het hart op de juiste plaats.
Maar net zoals het doel: ik wil gewoon een leuke baan die geld oplevert niet een werkbaar doel is voor een loopbaantraject, is het zijn van een sterk maf mens ook niet concreet genoeg om mee aan de slag te kunnen. Een potentiële werkgever zal het worst zijn of ik een sterk maf mens ben. Hij wil weten of ik doelgericht ben, of ik kan inspireren en of ik gevoel voor details heb (afhankelijk van de functieomschrijving). Vandaar de opdracht om uit 3 lijsten die kwalificaties te halen die op mij van toepassing zijn.
Gisteren, na een halve zak chips, een halve zak drop en 2 flesjes sinaasappelsap, had ik de lijsten tot de helft terug gebracht. Vanmorgen heb ik ze weer een stukje verder ingekort, maar ik ben nog lang niet zover dat ik van elke categorie een top 3 kan samenstellen. Omdat ik ook aan anderen heb moeten vragen dezelfde lijsten over mij in te vullen, heb ik in mijn mailbox nu al 4 lijsten staan. Ik zal heel eerlijk zijn dat ik er stiekem over heb lopen denken om die lijsten te bekijken, een samenvatting te maken en daar dan mijn eigen top 3-s uit samen te stellen ;-). Alleen schiet ik daar niet veel mee op. En aangezien ik dit loopbaantraject doe om er achter te komen wat voor werk het beste bij mij past, heeft het weinig zin om mijzelf voor de gek te houden. Maar het is een enorm zware bevalling. Gelukkig heb ik een goed gevulde voorraadkast :-). Ik hoop de categorie "capaciteiten en talenten" vandaag tot 3 te hebben teruggebracht. Daarna nog 2 categoriën te gaan.
PS: De foto van mijn "nieuwe" auto komt zo snel mogelijk. Omdat ons garagepad op het noorden ligt is de auto nu nog aan het opdrogen. Bovendien staat hij iets te ver naar achteren om er een leuke foto van te maken.
dinsdag 22 maart 2011
Een dag van gaan en komen (en meer)
Dus bij deze: dag lieve auto, dank je wel voor alle mooie herinneringen (en pinkt een traantje weg).
En dan wordt het tijd dat we overgaan tot de orde van de dag. Door alle toestanden van de afgelopen 2 weken is er een hoop regelwerk blijven liggen en daar moet hoognodig een begin mee worden gemaakt.
De wandeltrainingen worden steeds zwaarder (is ook de bedoeling natuurlijk), en daardoor moet ik mijn hele ochtendrtoutine omgooien. In het begin ging ik direct na het wakker worden de deur uit. Om niet helemaal op een lege maag onderweg te zijn, snaaide ik een mueslireep of een paar yoghurt-rijstwafels uit de kast. Bij thuiskomst was het tijd voor mijn ontbijt en het bijlezen van blogs en het forum waar ik ook regelmatig op zit. Vaak schreef ik dan ook mijn eigen blog. Vervolgens kregen de chins eten en werd hun kooi onderhanden genomen en kon mijn dag verder beginnen.
Maar tegenwoordig ben ik toch al snel gemiddeld een uur onderweg, soms zelfs op de toppen van toegestane hartslag. En dat gaat niet zonder ontbijt. Vandaag mijn eerste experiment om het anders te doen. Direct na het wakker worden een bak yoghurt met flakes naar binnen gewerkt en ondertussen de chins van eten en keutelvrije plankjes voorzien. Daarna wandelen en vervolgens met thee achter de computer kruipen. De training was beter vol te houden, maar ik vind het verder nog niks. Het zal wel een kwestie van wennen zijn.
En nu ik het toch over het wandelen heb, ik begin het te missen als ik het niet kan doen (ik vind het echt vreselijk om dat te moeten bekennen). En ik heb mij definitief ingeschreven voor de tocht die ik eind september wil gaan lopen. Alleen ben ik verstandig geweest en heb ik mij voor zaterdag opgegeven voor de afstand van 42km en op zondag doe ik 16km. Twee dagen achter elkaar de maximale afstand was toch wel teveel van het goede. Bovendien heb ik op deze manier een doel voor volgend jaar, want dan wil ik natuurlijk wel de maximale afstand lopen :-).
Mijn loopbaantraject is, ondanks al het gedoe van de afgelopen weken, gewoon door blijven lopen en ik zit tegen de opdracht aan te hikken die ik maandag klaar moet hebben. Als ik straks geen uitvluchten meer kan verzinnen, zal ik mij aan de opdrachten van het loopbaantraject zetten. De opdracht van deze keer is om uit diverse lijsten met woorden, die woorden aan te geven die ik het meest op mij van toepassing vind. Vervolgens daar een top 3 uit halen en die voorzien van voorbeelden waaruit blijkt dat ik dat echt ben. Over het algemeen vind ik niet iets van mijzelf, ik ben gewoon ik. Maar met het uitzoeken van deze woorden, ben ik er nog niet. Ik moet dezelfde opdracht ook aan anderen voorleggen en daarna kijken of wat ik van mijzelf vind, overeenkomt met wat anderen van mij vinden. En als het niet overeenkomt, aangeven waarom ik denk dat het niet overeenkomt.
Maar voorlopig kan ik nog wel even wat bezigheden verzinnen, dus dat gaat helemaal goed komen ;-).
Ik wens iedereen verder een hele fijne dag.
zondag 20 maart 2011
Vrouw zoekt auto (deel 5 en slot!!)
Vrijdagavond zijn Man en ik, soort van halsoverkop, dus nog naar de dealer gegaan om de voors en tegens van een kleine auto te bekijken. Het maakt daarbij dus echt wel uit of je een dealer om de hoek of een dealer op de autoboulevard bezoekt. Deze man was heel erg behulpzaam en nam alle tijd voor ons, zelfs toen er andere klanten in de showroom kwamen. En ook werden we voorzien van thee en koffie :-).
Het bezoek bleek niet voor niets te zijn. Het werd al snel duidelijk dat kleine auto's voor mij echt te klein zijn. Dus einde zoektocht naar een nieuwe kleine auto. En er stond een redelijk geschikte grotere auto als occasion, die ik voor een acceptabele prijs mee kon nemen. Ik wist dus, dat als ik op de grote occasionshow geen auto zou vinden, er hier een auto in de showroom stond. Mijn enige bezwaar tegen die auto was dat het een enorm sportieve uitvoering was, voorzien van de meest moderne snufjes. Met andere woorden: een mooie auto maar "niet ik".
Zaterdagochtend met een knoop in mijn maag van de spanning, samen met Man richting occasionshow. Auto's kosten een hoop geld en het is toch wel eng of je wel met de juiste koop terug komt. Onderweg op de snelweg alle auto's bekeken en beoordeeld op geschikt of ongeschikt. Pa zou zelf naar de occasionshow komen en we hadden daar om 11.00 uur afgesproken. We waren er een kwartier te vroeg en vanwege de zenuwen moest ik heel erg nodig naar de wc. Ik heb toen met Man afgesproken dat hij op Pa zou wachten en dat ik naar de wc zou gaan en alvast onze eigen garage zou zoeken.
Na mijn bezoek aan de wc liep ik de hal binnen en de moed zonk me in de schoenen. Zo enorm veel auto's in alle soorten, maten, kleuren en prijzen. Hoe zou ik in vredesnaam hier een leuke auto kunnen vinden? Met een beetje hulp uiteindelijk mijn garage gevonden en mijn garagehouder aangesproken: "Ik heb altijd het gevoel gehad dat als mijn auto het begeeft, dat jij dan de perfecte auto voor mij hebt staan." "Klopt", zei hij. "Wat denk je van deze?". En hij liet me een zwarte auto zien, iets groter dan de kleinste auto's die te koop zijn, maar toch niet zo groot als de auto die ik gisteren bij de dealer gezien had. Een verstelbare achterbank zodat ik ook makkelijk wat grotere dingen mee kan nemen, een lekkere binnenruimte zodat je er redelijk met 4 personen in zou kunnen, en (maar dat hoort erbij) een enorme hoeveelheid snufjes die ze 15 jaar geleden nog moesten uitvinden. De prijs was iets meer dan ik in mijn hoofd had, maar het was duidelijk dat deze auto het meer dan waard was. Bovendien kreeg ik geen half jaar garantie maar 2 jaar omdat de garagehouder blij was dat de auto bij hem in onderhoud bleef.
Kortom: binnen 1 minuut had ik mijn auto al gevonden en toen moesten Pa en Man nog binnen komen.
Zodra ik Pa en Man spotte, heb ik ze opgehaald en naar "mijn" auto gebracht. "Wat vinden jullie van deze?". Beiden vonden het een mooie auto, maar hadden allebei wel het gevoel dat ik misschien toch nog even verder op de show rond moest kijken. Terwijl wij nog met de garagehouder aan het praten waren (en ja, voorzien van thee en koffie) en andere auto's van deze stand aan het bekijken waren, zag ik in mijn ooghoeken een ander stel wel zeer geïnteresseerd naar "mijn" auto kijken. Ik had het niet meer van de zenuwen. Onze garagehouder had dan wel toegezegd dat wij rustig een uurtje alle andere auto's mochten bekijken en dat de auto er dan nog wel zou staan, maar dat voelde voor mij wel als heel erg eng. Dus helaas voor Pa en Man, heb ik toen direct de knoop doorgehakt en gezegd dat ik de auto kocht. En inderdaad, geen minuut te laat, want die andere mensen waren ook al druk bezig te onderhandelen.
We hebben nog even op de show rondgekeken, ik was wel heel erg blij dat ik via mijn garage een auto had gekocht en dat ik niet al die verschillende auto's met elkaar moest vergelijken. Na het rondkijken, terug naar de stand van mijn garage om daar een bos bloemen in ontvangst te nemen. Maandag kan ik bellen om te overleggen wanneer de auto voor mij klaar staat en als het echt onverantwoord wordt dat ik in mijn huidige auto rondrijd, staat er een leenauto voor mij klaar.
Mijn gevoel dat de perfecte auto voor mij klaar zou staan als die van mij het zou begeven, heeft mij niet bedrogen. En dan ben je binnen 1 minuut klaar. Ik zit me nu alleen af te vragen of ik deze keuze ook zonder al dat voorwerk gemaakt zou hebben. Dat had namelijk wel een hoop stress gescheeld ;-).
Het bezoek bleek niet voor niets te zijn. Het werd al snel duidelijk dat kleine auto's voor mij echt te klein zijn. Dus einde zoektocht naar een nieuwe kleine auto. En er stond een redelijk geschikte grotere auto als occasion, die ik voor een acceptabele prijs mee kon nemen. Ik wist dus, dat als ik op de grote occasionshow geen auto zou vinden, er hier een auto in de showroom stond. Mijn enige bezwaar tegen die auto was dat het een enorm sportieve uitvoering was, voorzien van de meest moderne snufjes. Met andere woorden: een mooie auto maar "niet ik".
Zaterdagochtend met een knoop in mijn maag van de spanning, samen met Man richting occasionshow. Auto's kosten een hoop geld en het is toch wel eng of je wel met de juiste koop terug komt. Onderweg op de snelweg alle auto's bekeken en beoordeeld op geschikt of ongeschikt. Pa zou zelf naar de occasionshow komen en we hadden daar om 11.00 uur afgesproken. We waren er een kwartier te vroeg en vanwege de zenuwen moest ik heel erg nodig naar de wc. Ik heb toen met Man afgesproken dat hij op Pa zou wachten en dat ik naar de wc zou gaan en alvast onze eigen garage zou zoeken.
Na mijn bezoek aan de wc liep ik de hal binnen en de moed zonk me in de schoenen. Zo enorm veel auto's in alle soorten, maten, kleuren en prijzen. Hoe zou ik in vredesnaam hier een leuke auto kunnen vinden? Met een beetje hulp uiteindelijk mijn garage gevonden en mijn garagehouder aangesproken: "Ik heb altijd het gevoel gehad dat als mijn auto het begeeft, dat jij dan de perfecte auto voor mij hebt staan." "Klopt", zei hij. "Wat denk je van deze?". En hij liet me een zwarte auto zien, iets groter dan de kleinste auto's die te koop zijn, maar toch niet zo groot als de auto die ik gisteren bij de dealer gezien had. Een verstelbare achterbank zodat ik ook makkelijk wat grotere dingen mee kan nemen, een lekkere binnenruimte zodat je er redelijk met 4 personen in zou kunnen, en (maar dat hoort erbij) een enorme hoeveelheid snufjes die ze 15 jaar geleden nog moesten uitvinden. De prijs was iets meer dan ik in mijn hoofd had, maar het was duidelijk dat deze auto het meer dan waard was. Bovendien kreeg ik geen half jaar garantie maar 2 jaar omdat de garagehouder blij was dat de auto bij hem in onderhoud bleef.
Kortom: binnen 1 minuut had ik mijn auto al gevonden en toen moesten Pa en Man nog binnen komen.
Zodra ik Pa en Man spotte, heb ik ze opgehaald en naar "mijn" auto gebracht. "Wat vinden jullie van deze?". Beiden vonden het een mooie auto, maar hadden allebei wel het gevoel dat ik misschien toch nog even verder op de show rond moest kijken. Terwijl wij nog met de garagehouder aan het praten waren (en ja, voorzien van thee en koffie) en andere auto's van deze stand aan het bekijken waren, zag ik in mijn ooghoeken een ander stel wel zeer geïnteresseerd naar "mijn" auto kijken. Ik had het niet meer van de zenuwen. Onze garagehouder had dan wel toegezegd dat wij rustig een uurtje alle andere auto's mochten bekijken en dat de auto er dan nog wel zou staan, maar dat voelde voor mij wel als heel erg eng. Dus helaas voor Pa en Man, heb ik toen direct de knoop doorgehakt en gezegd dat ik de auto kocht. En inderdaad, geen minuut te laat, want die andere mensen waren ook al druk bezig te onderhandelen.
We hebben nog even op de show rondgekeken, ik was wel heel erg blij dat ik via mijn garage een auto had gekocht en dat ik niet al die verschillende auto's met elkaar moest vergelijken. Na het rondkijken, terug naar de stand van mijn garage om daar een bos bloemen in ontvangst te nemen. Maandag kan ik bellen om te overleggen wanneer de auto voor mij klaar staat en als het echt onverantwoord wordt dat ik in mijn huidige auto rondrijd, staat er een leenauto voor mij klaar.
Mijn gevoel dat de perfecte auto voor mij klaar zou staan als die van mij het zou begeven, heeft mij niet bedrogen. En dan ben je binnen 1 minuut klaar. Ik zit me nu alleen af te vragen of ik deze keuze ook zonder al dat voorwerk gemaakt zou hebben. Dat had namelijk wel een hoop stress gescheeld ;-).
vrijdag 18 maart 2011
Vrouw zoekt auto (deel 4)
Met al die emoties in mijn hoofd, ben ik gisteren richting autoboulevard getogen. Doel: het kijken naar een nieuwe kleine auto, zo eentje zonder BPM en wegenbelasting.
Inmiddels was ik overstelpt met raadgevingen van mensen die altijd precies schijnen te weten wat je wel en niet moet zeggen als je bij zo'n dealer binnen stapt. Ik word daar altijd hypernerveus van, want ik weet dat namelijk nooit. Ik ben gewoon eerlijk en ga er vanuit dat mensen daar geen misbruik van maken. Mochten ze dat wel doen, dan zullen zij degene zijn die zich er schuldig over voelen (of niet). En als ik uiteindelijk het gevoel heb dat ik belazerd ben, dan zal ik iedereen afraden om naar die garage te gaan. Ik ga er vanuit dat ze hun goede naam niet te grabbel willen gooien.
Omdat ik niet zo heel veel in mijn auto meer durf te rijden, heb ik de auto aan het begin van de autoboulevard geparkeerd en ben daarna lopend alle dealers af gegaan.
Bij sommige merken was de leeftijd van mijn auto een pluspunt vanwege een extra inruilactie op oude auto's. Er was ook een dealer die niet bereid was iets voor mijn auto te geven. Maar verder bleek iedereen wel bereid om iets van de prijs af te doen.
Ook de bereidheid om te kijken hoe ze zo snel mogelijk mij van een nieuwe auto te voorzien was groot. De meeste dealers boden aan om op het moment van bestelling stad en land af te bellen om te zien of een andere garage het uitgekozen type in de juiste kleur op voorraad had staan, of om de importeur te bellen om te vragen wat het snelst geleverd zou kunnen worden.
Het verschil zat hem vooral in de bereidheid mij van een tijdelijke auto te voorzien, als het onverantwoord zou zijn om in mijn auto door te rijden. Bijna iedereen kon mij uiterlijk volgende week vrijdag van een nieuw vervoersmiddel voorzien, maar er waren maar 2 die mij een leenauto aanboden. En die was dan ook nog gratis in gebruik :-).
In tegenstelling tot 4 jaar geleden, waren de meeste dealers ook direct bereid om mij te woord te staan. Een groot pluspunt.
Verder waren er 2 dealers die mij wat te drinken aanboden, dat vond ik een beetje magertjes.
In totaal heb ik iets meer dan 4 uur op de autoboulevard rondgelopen en 4 offertes meegekregen. De kleine auto's zitten goed, ze lijken makkelijk te bedienen, met 4 personen kun je er redelijk ruim in zitten, maar... de kofferbak is zo vreselijk klein :-(.
Als ik met dezelfde spullen naar Frankrijk zou gaan als in 2009, dan is het zeer twijfelachtig of ik het wel allemaal mee zou kunnen nemen. Een bezoekje aan de meubelgigant zal niet resulteren in het meenemen van de uitgekozen zelfbouwpakketten om de doodeenvoudige reden dat ze dan niet in mijn auto passen.
Hoewel ik heus wel kan beredeneren dat dit uitzonderlijke situaties zijn geweest, voelt het als een enorme beperking. Bovendien weet ik nog steeds niet hoe mijn toekomst er qua werk uit zal komen te zien, en het zou erg vervelend zijn als ik mijn auto na een half jaar al weer moet verkopen omdat ik hem niet kan gebruiken voor mijn werk (als dat nodig mocht zijn).
Aan de andere kant: ze zijn wel lekker klein. De net iets grotere varianten voelen naast zo'n kleine auto wel als heel erg groot aan. Hoewel ze niet veel groter zijn dan de auto waar ik nu in rijd. Met mijn verstand kan ik dat wel beredeneren, maar gevoelsmatig ligt bij een slag groter daar dan weer een enorme drempel. Het voelt alsof ik mij in een slagschip op de weg moet begeven.
In een naburig dorp staat een garage en die hebben vanavond koopavond. Zij hebben ter bezichtiging een kleine auto staan en in de showroom hebben ze ook een slag groter. Ik denk dat Man en ik daar vanavond maar even moeten gaan kijken. Dan weet Man ook beter waar ik het over heb en dan kunnen we morgen tijdens de occasionshow beter met elkaar overleggen. En vanavond Pa natuurlijk nog even bijpraten over de bevindingen tot nu toe.
Nooit geweten dat het kopen van een auto zo lastig zou zijn ;-).
Na het bezoek aan de occasionshow zal ik mijn bevindingen wel weer melden. Wordt vervolgd.
Inmiddels was ik overstelpt met raadgevingen van mensen die altijd precies schijnen te weten wat je wel en niet moet zeggen als je bij zo'n dealer binnen stapt. Ik word daar altijd hypernerveus van, want ik weet dat namelijk nooit. Ik ben gewoon eerlijk en ga er vanuit dat mensen daar geen misbruik van maken. Mochten ze dat wel doen, dan zullen zij degene zijn die zich er schuldig over voelen (of niet). En als ik uiteindelijk het gevoel heb dat ik belazerd ben, dan zal ik iedereen afraden om naar die garage te gaan. Ik ga er vanuit dat ze hun goede naam niet te grabbel willen gooien.
Omdat ik niet zo heel veel in mijn auto meer durf te rijden, heb ik de auto aan het begin van de autoboulevard geparkeerd en ben daarna lopend alle dealers af gegaan.
Bij sommige merken was de leeftijd van mijn auto een pluspunt vanwege een extra inruilactie op oude auto's. Er was ook een dealer die niet bereid was iets voor mijn auto te geven. Maar verder bleek iedereen wel bereid om iets van de prijs af te doen.
Ook de bereidheid om te kijken hoe ze zo snel mogelijk mij van een nieuwe auto te voorzien was groot. De meeste dealers boden aan om op het moment van bestelling stad en land af te bellen om te zien of een andere garage het uitgekozen type in de juiste kleur op voorraad had staan, of om de importeur te bellen om te vragen wat het snelst geleverd zou kunnen worden.
Het verschil zat hem vooral in de bereidheid mij van een tijdelijke auto te voorzien, als het onverantwoord zou zijn om in mijn auto door te rijden. Bijna iedereen kon mij uiterlijk volgende week vrijdag van een nieuw vervoersmiddel voorzien, maar er waren maar 2 die mij een leenauto aanboden. En die was dan ook nog gratis in gebruik :-).
In tegenstelling tot 4 jaar geleden, waren de meeste dealers ook direct bereid om mij te woord te staan. Een groot pluspunt.
Verder waren er 2 dealers die mij wat te drinken aanboden, dat vond ik een beetje magertjes.
In totaal heb ik iets meer dan 4 uur op de autoboulevard rondgelopen en 4 offertes meegekregen. De kleine auto's zitten goed, ze lijken makkelijk te bedienen, met 4 personen kun je er redelijk ruim in zitten, maar... de kofferbak is zo vreselijk klein :-(.
Als ik met dezelfde spullen naar Frankrijk zou gaan als in 2009, dan is het zeer twijfelachtig of ik het wel allemaal mee zou kunnen nemen. Een bezoekje aan de meubelgigant zal niet resulteren in het meenemen van de uitgekozen zelfbouwpakketten om de doodeenvoudige reden dat ze dan niet in mijn auto passen.
Hoewel ik heus wel kan beredeneren dat dit uitzonderlijke situaties zijn geweest, voelt het als een enorme beperking. Bovendien weet ik nog steeds niet hoe mijn toekomst er qua werk uit zal komen te zien, en het zou erg vervelend zijn als ik mijn auto na een half jaar al weer moet verkopen omdat ik hem niet kan gebruiken voor mijn werk (als dat nodig mocht zijn).
Aan de andere kant: ze zijn wel lekker klein. De net iets grotere varianten voelen naast zo'n kleine auto wel als heel erg groot aan. Hoewel ze niet veel groter zijn dan de auto waar ik nu in rijd. Met mijn verstand kan ik dat wel beredeneren, maar gevoelsmatig ligt bij een slag groter daar dan weer een enorme drempel. Het voelt alsof ik mij in een slagschip op de weg moet begeven.
In een naburig dorp staat een garage en die hebben vanavond koopavond. Zij hebben ter bezichtiging een kleine auto staan en in de showroom hebben ze ook een slag groter. Ik denk dat Man en ik daar vanavond maar even moeten gaan kijken. Dan weet Man ook beter waar ik het over heb en dan kunnen we morgen tijdens de occasionshow beter met elkaar overleggen. En vanavond Pa natuurlijk nog even bijpraten over de bevindingen tot nu toe.
Nooit geweten dat het kopen van een auto zo lastig zou zijn ;-).
Na het bezoek aan de occasionshow zal ik mijn bevindingen wel weer melden. Wordt vervolgd.
Vrouw zoekt auto (deel 3)
Laat ik beginnen met een correctie. Ik schreef dat ik mijn auto bijna 3 jaar had gehad. Kennelijk dringt het nog niet echt tot mij door dat het inmiddels 2011 is, dus dat ik mijn auto bijna 4 jaar heb gehad. Mijn auto heeft een belangrijke rol in mijn leven gespeeld en heeft recht op juiste weergave van de feiten.
De ontvangen reacties op mijn post van gisteren geven zo'n beetje al mijn twijfels en overwegingen weer ten aanzien van de aankoop van een andere auto. Kennelijk ben ik niet de enige, en dat is best prettig om te weten. Vandaag ga ik beginnen met uitleggen wat het effect van het hebben van een auto op mij heeft gehad en daardoor ook op de relatie.
In 2000 ben ik in het dorp (hoewel ik het een gehucht noem) komen wonen waar ik nu woon. Wij hebben geen enkele voorziening in het dorp. De dichtsbijzijnde supermarkt is 5km verderop, evenals wat andere winkels. De dichtsbijzijnde grote stad is zo'n 20km verderop. We heben wel 2x per uur een busverbinding met die stad. Maar je loopt natuurlijk altijd tegen niet lekker lopende vervolgaansluitingen aan.
In 2000 hadden we 1 auto en die was ingebruik bij Man. Hij moet namelijk elke dag in totaal 90km rijden aan woon-werkverkeer. Tijdens de niet koude en gladde maanden reed ik op mijn bromscooter van en naar mijn werk. In de andere maanden bracht Man mij naar het station 5km verderop en ging ik met de trein en vanaf het aankomststation lopend naar mijn werk. Daar werd ik dan aan het einde van de dag door Man weer vandaan geplukt om naar huis te gaan. De dagelijkse boodschappen, bezoekjes aan de dierenarts en dergelijke moesten altijd strak worden gepland omdat we niet snel even iets op kunnen halen als we iets vergeten zijn. Maar we wisten niet beter en 1 auto was voordeliger en minder belastend voor het milieu.
In 2001 kregen we van schoonouders een auto erbij. Daar hebben we een jaar gebruik van gemaakt. Nog steeds ging ik op de bromscooter naar het werk, maar het hebben van een auto naast de deur maakte het volgen van hobbylessen, het zorgen voor een dementerende oma, het doen van de dagelijkse boodschappen en het runnen van het huishouden in het algemeen wel een stuk gemakkelijker. Alleen was het financieel niet mogelijk om in 2003 de auto aan te houden, toen ik mijn baan opzei (tenminste, dat was wat ik toen dacht). Dus begin 2003 ging de tweede auto de deur uit.
Tot en met begin 2007 hebben we het met 1 auto gedaan en dat was niet altijd een onverdeeld succes. Vooral niet omdat de auto een perfecte manier voor Man was om zijn ongenoegen over dingen te laten blijken. Want soms had ik de auto nodig, terwijl hij hem eigenlijk niet af wou staan. Bovendien durfde ik doordeweeks niet makkelijk om de auto te vragen, want dat hield in dat Man 1,5 uur in de bus zat om op zijn werk te komen en dus ook 1,5 uur voor de terugweg. Hoewel ik dat niet doorhad, kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik in mijn vrijheid en doen en laten beperkt werd. In maart 2007 kreeg Man vanwege detachering bij een project voor tijdelijk een leaseauto van zijn baas. Dat was goedkoper dan een km-vergoeding. En, minsten zo belangrijk: ik kreeg een auto bij de deur :-).
Ik zal heel eerlijk bekennen dat mijn humeur met sprongen vooruit ging. Niet dat ik elke dag in de auto reed, maar het idee alleen al dat ik kon gaan en staan waar en wanneer ik wou, maakte het wonen in het dorp waar ik woonde een stuk aangenamer. Bovendien leverde dat ook zeeën van gezamenlijke vrije tijd op. We hoefden nu niet meer samen boodschappen te doen, ik ging gewoon wanneer het mij uitkwam. Intussen leefden we al een tijdje van 1 inkomen en bleek een tweede auto financieel haalbaar. En in juni 2007 deed mijn auto zijn intrede in Huize Stuiterbolletje.
Met enig schuldgevoel over de milieuvervuiling die ik met de aanschaf van een tweede auto teweeg bracht, heb ik een zeer goede vriend van mijn vader gebeld. Hij heeft een autoschadebedrijf en ik had hem ooit beloofd dat hij mijn eerste auto mocht leveren. Een afspraak gemaakt en zonder proefrit en te weten hoeveel de auto zou kosten, besloten dat dit de auto voor mij was. Ik was heel trots toen ik het kenteken op mijn naam liet zetten :-).
Sindsdien zijn mijn auto en ik een hechte twee-eenheid. Ik heb mijn onafhankelijkheid en vrijheid te danken aan mijn auto. Toen de auto van Man niet door de APK heen kwam en we met de klapcaravan naar vrienden in Frankrijk zouden, is achter mijn kleine auto een trekhaak gezet en heeft hij ons moeiteloos door de heuvels en bergen daar gebracht waar we wezen wouden. Het zal voor de medeweggebruikers wel een raar gezicht zijn geweest want de klapcaravan was hoger dan de auto die trok.
In 2009, toen ik het gedoe rondom de relatie even helemaal zat was, ben ik in mijn eentje naar diezelfde vrienden gereden, 1100km heen en 1100km terug (de terugweg in 1 dag). Ik was na afloop gesloopt, maar zo vreselijk trots dat ik en auto die prestatie voor elkaar hadden gekregen. Op de heenweg had ik ook nog, op verzoek, 2 zakken snelcement meegenomen.
En in 2010 was mijn auto mijn steun en toeverlaat toen ik mijn ruimte boven in moest richten. Het was soms passen en meten maar het is elke keer weer gelukt om de zelfbouwpakketten in mijn kleine autootje te krijgen. En alle overige dingen die ik voor mijn eigen plekje nodig had.
Mijn auto is dus een deel van mijn persoonlijkheid geworden. Dat is iets wat natuurlijk bij een andere auto moet groeien. Maar het maakt het voor mij wel erg moeilijk om mijn auto te laten gaan. En ook om te beslissen wat voor auto ik nu het beste kan nemen.
Maar daarover gaat deel 4.
De ontvangen reacties op mijn post van gisteren geven zo'n beetje al mijn twijfels en overwegingen weer ten aanzien van de aankoop van een andere auto. Kennelijk ben ik niet de enige, en dat is best prettig om te weten. Vandaag ga ik beginnen met uitleggen wat het effect van het hebben van een auto op mij heeft gehad en daardoor ook op de relatie.
In 2000 ben ik in het dorp (hoewel ik het een gehucht noem) komen wonen waar ik nu woon. Wij hebben geen enkele voorziening in het dorp. De dichtsbijzijnde supermarkt is 5km verderop, evenals wat andere winkels. De dichtsbijzijnde grote stad is zo'n 20km verderop. We heben wel 2x per uur een busverbinding met die stad. Maar je loopt natuurlijk altijd tegen niet lekker lopende vervolgaansluitingen aan.
In 2000 hadden we 1 auto en die was ingebruik bij Man. Hij moet namelijk elke dag in totaal 90km rijden aan woon-werkverkeer. Tijdens de niet koude en gladde maanden reed ik op mijn bromscooter van en naar mijn werk. In de andere maanden bracht Man mij naar het station 5km verderop en ging ik met de trein en vanaf het aankomststation lopend naar mijn werk. Daar werd ik dan aan het einde van de dag door Man weer vandaan geplukt om naar huis te gaan. De dagelijkse boodschappen, bezoekjes aan de dierenarts en dergelijke moesten altijd strak worden gepland omdat we niet snel even iets op kunnen halen als we iets vergeten zijn. Maar we wisten niet beter en 1 auto was voordeliger en minder belastend voor het milieu.
In 2001 kregen we van schoonouders een auto erbij. Daar hebben we een jaar gebruik van gemaakt. Nog steeds ging ik op de bromscooter naar het werk, maar het hebben van een auto naast de deur maakte het volgen van hobbylessen, het zorgen voor een dementerende oma, het doen van de dagelijkse boodschappen en het runnen van het huishouden in het algemeen wel een stuk gemakkelijker. Alleen was het financieel niet mogelijk om in 2003 de auto aan te houden, toen ik mijn baan opzei (tenminste, dat was wat ik toen dacht). Dus begin 2003 ging de tweede auto de deur uit.
Tot en met begin 2007 hebben we het met 1 auto gedaan en dat was niet altijd een onverdeeld succes. Vooral niet omdat de auto een perfecte manier voor Man was om zijn ongenoegen over dingen te laten blijken. Want soms had ik de auto nodig, terwijl hij hem eigenlijk niet af wou staan. Bovendien durfde ik doordeweeks niet makkelijk om de auto te vragen, want dat hield in dat Man 1,5 uur in de bus zat om op zijn werk te komen en dus ook 1,5 uur voor de terugweg. Hoewel ik dat niet doorhad, kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik in mijn vrijheid en doen en laten beperkt werd. In maart 2007 kreeg Man vanwege detachering bij een project voor tijdelijk een leaseauto van zijn baas. Dat was goedkoper dan een km-vergoeding. En, minsten zo belangrijk: ik kreeg een auto bij de deur :-).
Ik zal heel eerlijk bekennen dat mijn humeur met sprongen vooruit ging. Niet dat ik elke dag in de auto reed, maar het idee alleen al dat ik kon gaan en staan waar en wanneer ik wou, maakte het wonen in het dorp waar ik woonde een stuk aangenamer. Bovendien leverde dat ook zeeën van gezamenlijke vrije tijd op. We hoefden nu niet meer samen boodschappen te doen, ik ging gewoon wanneer het mij uitkwam. Intussen leefden we al een tijdje van 1 inkomen en bleek een tweede auto financieel haalbaar. En in juni 2007 deed mijn auto zijn intrede in Huize Stuiterbolletje.
Met enig schuldgevoel over de milieuvervuiling die ik met de aanschaf van een tweede auto teweeg bracht, heb ik een zeer goede vriend van mijn vader gebeld. Hij heeft een autoschadebedrijf en ik had hem ooit beloofd dat hij mijn eerste auto mocht leveren. Een afspraak gemaakt en zonder proefrit en te weten hoeveel de auto zou kosten, besloten dat dit de auto voor mij was. Ik was heel trots toen ik het kenteken op mijn naam liet zetten :-).
Sindsdien zijn mijn auto en ik een hechte twee-eenheid. Ik heb mijn onafhankelijkheid en vrijheid te danken aan mijn auto. Toen de auto van Man niet door de APK heen kwam en we met de klapcaravan naar vrienden in Frankrijk zouden, is achter mijn kleine auto een trekhaak gezet en heeft hij ons moeiteloos door de heuvels en bergen daar gebracht waar we wezen wouden. Het zal voor de medeweggebruikers wel een raar gezicht zijn geweest want de klapcaravan was hoger dan de auto die trok.
In 2009, toen ik het gedoe rondom de relatie even helemaal zat was, ben ik in mijn eentje naar diezelfde vrienden gereden, 1100km heen en 1100km terug (de terugweg in 1 dag). Ik was na afloop gesloopt, maar zo vreselijk trots dat ik en auto die prestatie voor elkaar hadden gekregen. Op de heenweg had ik ook nog, op verzoek, 2 zakken snelcement meegenomen.
En in 2010 was mijn auto mijn steun en toeverlaat toen ik mijn ruimte boven in moest richten. Het was soms passen en meten maar het is elke keer weer gelukt om de zelfbouwpakketten in mijn kleine autootje te krijgen. En alle overige dingen die ik voor mijn eigen plekje nodig had.
Mijn auto is dus een deel van mijn persoonlijkheid geworden. Dat is iets wat natuurlijk bij een andere auto moet groeien. Maar het maakt het voor mij wel erg moeilijk om mijn auto te laten gaan. En ook om te beslissen wat voor auto ik nu het beste kan nemen.
Maar daarover gaat deel 4.
donderdag 17 maart 2011
Vrouw zoekt auto (deel 2)
Nu de occasionshow geregeld was, werd het tijd om het budget vast te stellen. Mijn huidige auto heb ik voor € 2750,00 gekocht en ik heb er best veel plezier van gehad. Maar de leeftijd van de auto was niet handig. In 2 beurten ben ik bijna net zoveel kwijt geweest aan onderhoud dan dat ik voor de auto heb betaald. Mijn volgende auto moet een iets nieuwe exemplaar worden.
Omdat ik midden in een loopbaantraject zit en geen idee heb of ik mijn werkzame leven in loondienst of als zelfstandige door ga brengen, moet het ook een representatief exemplaar zijn. Ik hoef niet direct een dikke bak onder mijn kont (heb ik nu ook niet), maar het moet wel een auto zijn die bij potentiële opdrachtgevers een gevoel van vertrouwen opwekt. Het zegt natuurlijk wel iets over jezelf als je in een eend aan komt tuffen of in een hybride auto.
Ook niet onbelangrijk, de grootte van de auto. 15 Jaar geleden viel mijn auto in de categorie kleine auto's. De kleine auto's van nu zijn waarschijnlijk kleiner dan mijn auto is. En ik zal dus moeten besluiten denken hoeveel ruimte ik nodig heb. Is 1x per week een boodschappenkratje genoeg of wil ik er ook spontaan een weekendje weg mee kunnen en moet er dan een koffer mee?
Na overleg met Man besloten dat ik voor € 5000,00 tot € 7500,00 wel een acceptabel exemplaar op de kop zou moeten kunnen tikken. En dan maar zien of ik nog iets voor mijn auto terug zou kunnen krijgen. Vervolgens deden we een rare ontdekking. Op de site van mijn garage stond een leuke kleine auto voor € 6950,00, 2 jaar oud en zo'n 50.000 op de teller. Toevallig had ik net die week ervoor een reclame gehoord dat zijn broertje van een ander merk, als nieuwprijs € 7700,00 had. Dus voor € 700,00 meer zou ik een nieuwe auto kunnen kopen met alle voordelen die daaraan vast zouden zitten.
En nu mag ik mij dus gaan vermaken met de keuze uit een kleine auto maar dan nieuw of de net iets grotere variant tweedehands. Om tijdens de occasionshow goed beslagen ten ijs te komen, zit er dus niet veel anders op dan mij vandaag te gaan vermaken op de autoboulevard :-). Toen ik 3 jaar geleden op zoek was naar mijn eerste auto, waren de dealers niet erg bereid om mij te woord te staan. Het zal mij benieuwen of het nu anders gaat.
Kortom, wordt vervolgd met deel 3.
Omdat ik midden in een loopbaantraject zit en geen idee heb of ik mijn werkzame leven in loondienst of als zelfstandige door ga brengen, moet het ook een representatief exemplaar zijn. Ik hoef niet direct een dikke bak onder mijn kont (heb ik nu ook niet), maar het moet wel een auto zijn die bij potentiële opdrachtgevers een gevoel van vertrouwen opwekt. Het zegt natuurlijk wel iets over jezelf als je in een eend aan komt tuffen of in een hybride auto.
Ook niet onbelangrijk, de grootte van de auto. 15 Jaar geleden viel mijn auto in de categorie kleine auto's. De kleine auto's van nu zijn waarschijnlijk kleiner dan mijn auto is. En ik zal dus moeten besluiten denken hoeveel ruimte ik nodig heb. Is 1x per week een boodschappenkratje genoeg of wil ik er ook spontaan een weekendje weg mee kunnen en moet er dan een koffer mee?
Na overleg met Man besloten dat ik voor € 5000,00 tot € 7500,00 wel een acceptabel exemplaar op de kop zou moeten kunnen tikken. En dan maar zien of ik nog iets voor mijn auto terug zou kunnen krijgen. Vervolgens deden we een rare ontdekking. Op de site van mijn garage stond een leuke kleine auto voor € 6950,00, 2 jaar oud en zo'n 50.000 op de teller. Toevallig had ik net die week ervoor een reclame gehoord dat zijn broertje van een ander merk, als nieuwprijs € 7700,00 had. Dus voor € 700,00 meer zou ik een nieuwe auto kunnen kopen met alle voordelen die daaraan vast zouden zitten.
En nu mag ik mij dus gaan vermaken met de keuze uit een kleine auto maar dan nieuw of de net iets grotere variant tweedehands. Om tijdens de occasionshow goed beslagen ten ijs te komen, zit er dus niet veel anders op dan mij vandaag te gaan vermaken op de autoboulevard :-). Toen ik 3 jaar geleden op zoek was naar mijn eerste auto, waren de dealers niet erg bereid om mij te woord te staan. Het zal mij benieuwen of het nu anders gaat.
Kortom, wordt vervolgd met deel 3.
Vrouw zoekt auto (deel 1)
Om te beginnen mijn hartelijke dank, ook namens Man, voor de lieve, meelevende reacties die jullie op mijn blog hebben achter gelaten. De crematie is achter de rug en we proberen het leven weer op te pakken. Ik had de planning voor de rest van de week al gemaakt, maar het ging weer eens anders.
Mijn auto is na bijna 3 jaar trouwe dienst bij mij op de respectabele leeftijd van 15 jaar gekomen. Dat houdt in dat het niet meer de moeite waard is om er voor zo'n € 700,00 tot € 800,00 een nieuwe brandstoftank onder te zetten. De flotter is doorgeroest en het komt erop neer dat ik nu binnen maximaal 2 weken een andere auto moet zien te regelen. Anders ben ik een kleine milieuramp op wielen en omdat ik brandstof lek op de weg een gevaar voor mijn medeweggebruikers. En dat moeten we natuurlijk niet hebben.
Ik heb altijd in de veronderstelling verkeerd, dat als mijn auto het loodje zou leggen, mijn garage de perfecte opvolger in de showroom zou hebben staan. Dus elke keer als mijn auto voor beurt en APK naar de garage ging, keek ik of er een leuke auto stond. Indien nee, dan wist ik voor 100% zeker dat mijn auto door de APK heen zou komen. Alleen was de showroom deze keer leeg! Alle auto's waren naar de occasionshow gebracht die de komende dagen gehouden wordt. De boodschap was duidelijk: ik moet naar de occasionshow die zo'n 40km verderop gehouden gaat worden.
Nu heb ik geen verstand van auto's, ze moeten het vooral gewoon doen en er leuk uitzien. Maar (schoon)Pa en Man wel. Bij thuiskomst eerst maar eens Pa gebeld, en overlegd of het nog uitmaakte op welk moment je naar zo'n show ging. De meningen lopen daarover namelijk uiteen. De één zegt dat je er direct de eerste dag heen moet om de beste keuze te hebben, de ander zegt dat je op zondag heen moet omdat de dealers dan bereid zijn om meer te onderhandelen. Volgens Pa maakte het niet uit en het leek hem wel gezellig om met z'n drieën naar de occasionshow te gaan. Ik moest maar een leuke auto uitzoeken en dan keken hij en Man wel of het technisch in orde was. Dus zaterdag ga ik kijken of tussen de 480 auto's iets leuks zit.
En om te voorkomen dat dit een te lange post wordt, volgt in deel 2 het verdere vervolg.
Mijn auto is na bijna 3 jaar trouwe dienst bij mij op de respectabele leeftijd van 15 jaar gekomen. Dat houdt in dat het niet meer de moeite waard is om er voor zo'n € 700,00 tot € 800,00 een nieuwe brandstoftank onder te zetten. De flotter is doorgeroest en het komt erop neer dat ik nu binnen maximaal 2 weken een andere auto moet zien te regelen. Anders ben ik een kleine milieuramp op wielen en omdat ik brandstof lek op de weg een gevaar voor mijn medeweggebruikers. En dat moeten we natuurlijk niet hebben.
Ik heb altijd in de veronderstelling verkeerd, dat als mijn auto het loodje zou leggen, mijn garage de perfecte opvolger in de showroom zou hebben staan. Dus elke keer als mijn auto voor beurt en APK naar de garage ging, keek ik of er een leuke auto stond. Indien nee, dan wist ik voor 100% zeker dat mijn auto door de APK heen zou komen. Alleen was de showroom deze keer leeg! Alle auto's waren naar de occasionshow gebracht die de komende dagen gehouden wordt. De boodschap was duidelijk: ik moet naar de occasionshow die zo'n 40km verderop gehouden gaat worden.
Nu heb ik geen verstand van auto's, ze moeten het vooral gewoon doen en er leuk uitzien. Maar (schoon)Pa en Man wel. Bij thuiskomst eerst maar eens Pa gebeld, en overlegd of het nog uitmaakte op welk moment je naar zo'n show ging. De meningen lopen daarover namelijk uiteen. De één zegt dat je er direct de eerste dag heen moet om de beste keuze te hebben, de ander zegt dat je op zondag heen moet omdat de dealers dan bereid zijn om meer te onderhandelen. Volgens Pa maakte het niet uit en het leek hem wel gezellig om met z'n drieën naar de occasionshow te gaan. Ik moest maar een leuke auto uitzoeken en dan keken hij en Man wel of het technisch in orde was. Dus zaterdag ga ik kijken of tussen de 480 auto's iets leuks zit.
En om te voorkomen dat dit een te lange post wordt, volgt in deel 2 het verdere vervolg.
zondag 13 maart 2011
Slecht pleegmoederschap (2)
Enige tijd geleden had ik een foto geplaatst van een muntplantje wat het bij ons op het aanrecht, niet zo naar zijn zin had. Gelukkig was het minder erg dan ik in eerste instantie dacht, als het plantje het niet zou redden. En helaas moet ik melden dat dit muntplantje het niet gered heeft.
Mijn gevoel zei me dat het een buitenplantje was en dat het plantje zich veel prettiger zou voelen als het een plekje in de tuin kreeg. De vorst leek op zijn retour dus heb ik het plantje, in zijn eigen pot, buiten in een bak gezet. Het idee was om in de bak een gat te graven en daar het plantje in te zetten. Alleen waren de tuinschepjes nergens te vinden. Met het idee, daar vraag ik Man wel naar als hij thuis komt en dan doe ik het morgen, heb ik het plantje buiten laten staan. En dat had ik dus niet moeten doen.
Dezelfde nacht vroor het ineens en het bleef daarna vriezen. Ik was te laat om het plantje van de ondergang te redden. Nu het weer vandaag aangenaam genoeg is om de neus buiten de deur te steken, heb ik het plantje nog eens goed bekeken. En nee, er is geen redden meer aan. De foto is overigens ook duidelijk genoeg.
Na de crematie wordt het tijd voor weer wat vrolijker berichten, dus dan komen de plantjes aan de beurt die het wel goed doen.
woensdag 9 maart 2011
Niet leuk :-(
Afgelopen maandag werd de uitslag bekend van de onderzoeken die mijn schoonmoeder had ondergaan. Daar kwam uit dat het allemaal prima te behandelen zou zijn en dat er gekeken zou worden naar een verpleeghuis met revalidatie-afdeling waar ze aan haar herstel zou kunnen werken.
Toen dat bekend werd (ik was er niet bij), schijnt mijn schoonmoeder gezegdt te hebben dat hierbij haar doodvonnis was getekend. En vanmorgen kwam het telefoontje dat ze overleden is.
Dus zo'n 1,5 week later zullen we weer in het crematorium staan, met dezelfde familieleden als afgelopen donderdag. Ik hoop dat haar broer, die zo'n 12 jaar ouder is, het verlies van zowel zijn vrouw als zijn schoonzus in zo'n korte tijd, aan kan. Want ik heb er geen behoefte aan om op zeer korte tijd voor de 3e keer naar het crematorium te moeten.
Als de rust weergekeerd is, meld ik mij wel weer. Kan ik mooi mijn zinnen verzetten met het bijlezen van al jullie verhalen.
Toen dat bekend werd (ik was er niet bij), schijnt mijn schoonmoeder gezegdt te hebben dat hierbij haar doodvonnis was getekend. En vanmorgen kwam het telefoontje dat ze overleden is.
Dus zo'n 1,5 week later zullen we weer in het crematorium staan, met dezelfde familieleden als afgelopen donderdag. Ik hoop dat haar broer, die zo'n 12 jaar ouder is, het verlies van zowel zijn vrouw als zijn schoonzus in zo'n korte tijd, aan kan. Want ik heb er geen behoefte aan om op zeer korte tijd voor de 3e keer naar het crematorium te moeten.
Als de rust weergekeerd is, meld ik mij wel weer. Kan ik mooi mijn zinnen verzetten met het bijlezen van al jullie verhalen.
maandag 7 maart 2011
Planning
Het is alweer een tijdje geleden dat ik een "doelen-post" gemaakt heb. Hoewel ik het bij anderen altijd leuk vind om te lezen wat ze zich voornemen en of ze het dan ook klaarkrijgen, heb ik bij mijzelf het gevoel dat het de saaiste posts zijn die ik schrijf.
Maar gisteravond merkte ik dat ik aan het malen was om een overzicht te krijgen van alles wat binnen afzienbare tijd moet gebeuren. Dus tijd om de boel maar weer eens op een rijtje te zetten.
In willekeurige volgorde:
- Uitzoeken hoe ik de laatste gegevens in de belastingaangifte moet verwerken en aangifte versturen.
- De jaarrekening 2010 van de stichting afmaken (is al bijna klaar, maar nog even de puntjes op de i zetten). 14 maart hebben we vergadering en dan moet het klaar zijn. Daarna kan ik het boekhoudpakket afsluiten en met 2011 beginnen.
- Het maken van de omslagdoek op de breimachine. En nee, ik ben nog niet vergeten dat ik beloofd heb om een beschrijving op mijn blog te zetten (ik voel me helemaal niet schuldig :-( ).
- De laatste hand leggen aan de administratie die ik via de ruilkring heb beloofd te doen; 1 bankafschrift, reiskosten en 1 giro-afschrift (als die tenminste boven tafel komt)
- Het repareren van een sjaal, ook via de ruilkring geregeld.
- Het bijwerken van onze eigen administratie
- 1 hoofdstuk Franse les, via de ruilkring heb ik iemand gevonden die Frans gestudeerd heeft en die graag als stok wil fungeren.
- Het afmaken van het eerste bestand met gegevens voor mijn vriendin.
- Het uitdelen van awards.
- Er liggen nog 6 mails op antwoord te wachten (en ik heb er vanmorgen al 15 gehad).
- Mijn ruimte schoonmaken en planten water geven; 1x in de 8 weken is niet genoeg meer. De chins maken er echt een zootje van en elke dag hun zand zeven zorgt voor een enorme stuifbende. En ja, ik heb in mijn hoofd zitten dat ik hoognodig moet bloggen over hoe het na 5 weken met ze gaat.
- Kokosmakronen bakken als tractatie voor als ik morgen bij een goede vriend ga eten.
- Voor volgende week tijd inplannen voor het aanpassen van de beha's die ik gemaakt heb. Komende donderdag ga ik langs om te zien wat er aangepast moet worden.
- Ruimte maken voor mijn bestelde stoeltje. Levertijd zou 3 maanden zijn, maar het zijn er 2 geworden. Donderdag wordt hij gebracht :-).
- Het maken van de huiswerkopdracht voor het loopbaantraject. Ik ben er al mee bezig geweest, moet een aantal opdrachten nog even overlezen of ik echt alles goed verwoord heb en ik moet mijn doel nog aanpassen. Man en ik zijn daar een hele zaterdagmiddag mee bezig geweest maar ik kom er gewoon niet uit. Ik wil gewoon leuk werk wat bij mij past en wat ook nog geld oplevert. Maar ik snap dat deze omschrijving als doel niet zo geschikt is ;-)
Mijn beschikbare tijd deze week is vandaag, morgenvroeg 2 uurtjes, woensdagmorgen 2 uurtjes, donderdag 4 uurtjes en vrijdag. Eigenlijk is er maar 1 ding wat nu in mijn hoofd op komt: HELP!!!!
Maar gisteravond merkte ik dat ik aan het malen was om een overzicht te krijgen van alles wat binnen afzienbare tijd moet gebeuren. Dus tijd om de boel maar weer eens op een rijtje te zetten.
In willekeurige volgorde:
- Uitzoeken hoe ik de laatste gegevens in de belastingaangifte moet verwerken en aangifte versturen.
- De jaarrekening 2010 van de stichting afmaken (is al bijna klaar, maar nog even de puntjes op de i zetten). 14 maart hebben we vergadering en dan moet het klaar zijn. Daarna kan ik het boekhoudpakket afsluiten en met 2011 beginnen.
- Het maken van de omslagdoek op de breimachine. En nee, ik ben nog niet vergeten dat ik beloofd heb om een beschrijving op mijn blog te zetten (ik voel me helemaal niet schuldig :-( ).
- De laatste hand leggen aan de administratie die ik via de ruilkring heb beloofd te doen; 1 bankafschrift, reiskosten en 1 giro-afschrift (als die tenminste boven tafel komt)
- Het repareren van een sjaal, ook via de ruilkring geregeld.
- Het bijwerken van onze eigen administratie
- 1 hoofdstuk Franse les, via de ruilkring heb ik iemand gevonden die Frans gestudeerd heeft en die graag als stok wil fungeren.
- Het afmaken van het eerste bestand met gegevens voor mijn vriendin.
- Het uitdelen van awards.
- Er liggen nog 6 mails op antwoord te wachten (en ik heb er vanmorgen al 15 gehad).
- Mijn ruimte schoonmaken en planten water geven; 1x in de 8 weken is niet genoeg meer. De chins maken er echt een zootje van en elke dag hun zand zeven zorgt voor een enorme stuifbende. En ja, ik heb in mijn hoofd zitten dat ik hoognodig moet bloggen over hoe het na 5 weken met ze gaat.
- Kokosmakronen bakken als tractatie voor als ik morgen bij een goede vriend ga eten.
- Voor volgende week tijd inplannen voor het aanpassen van de beha's die ik gemaakt heb. Komende donderdag ga ik langs om te zien wat er aangepast moet worden.
- Ruimte maken voor mijn bestelde stoeltje. Levertijd zou 3 maanden zijn, maar het zijn er 2 geworden. Donderdag wordt hij gebracht :-).
- Het maken van de huiswerkopdracht voor het loopbaantraject. Ik ben er al mee bezig geweest, moet een aantal opdrachten nog even overlezen of ik echt alles goed verwoord heb en ik moet mijn doel nog aanpassen. Man en ik zijn daar een hele zaterdagmiddag mee bezig geweest maar ik kom er gewoon niet uit. Ik wil gewoon leuk werk wat bij mij past en wat ook nog geld oplevert. Maar ik snap dat deze omschrijving als doel niet zo geschikt is ;-)
Mijn beschikbare tijd deze week is vandaag, morgenvroeg 2 uurtjes, woensdagmorgen 2 uurtjes, donderdag 4 uurtjes en vrijdag. Eigenlijk is er maar 1 ding wat nu in mijn hoofd op komt: HELP!!!!
zondag 6 maart 2011
Bijna klaar :-)
Het verzamelprincipe is bij ons heel simpel: alles wat niet automatisch betaald wordt, gaat in een doos met als opschrift "financiën lopend jaar". Daarnaast komen alle toegezonden jaaropgaven in die doos terecht. Tenzij we iets kwijt of nodig zijn, wordt er verder niks met die doos gedaan, totdat het moment daar is.
Als ik tijd heb om de aangifte te doen, gaat de doos op de kop en gooi ik alles weg wat niet meer relevant is. Met als gevolg dat ik een grote stapel verscheurde papieren op de grond heb liggen, een bijna lege doos weer in de kast terecht komt, en ik op mijn bureau de benodigde papieren voor de aangifte heb liggen. Aangifte van het jaar daarvoor erbij en dan zit het er eigenlijk ook meestal zo in. Alleen dit jaar niet. Er ligt nog een klein uitzoekklusje.
Eind 2009 kwamen we tot onze schrik tot de ontdekking dat wij een aflossingsvrije hypotheek hadden. Kennelijk was er bij het oversluiten van de hypotheek voor de eerste verbouwing in 2005 iets niet helemaal goed gegaan. Dit kon helaas niet meer ongedaan maken en daarom hebben wij in 2010 een kapitaalverzekering afgesloten om als aflossing van de hypotheek te gebruiken. Deze kapitaalverzekering moet ik ergens in box 1 invullen, maar ik heb nog niet in de gaten waar :-(. Maar daar ga ik nog wel achter komen.
En een fijne verrassing. Doordat ik 2 verschillende werkgevers en 3 maanden UWV heb gehad, blijk ik geld terug te krijgen. Toch maar goed dat ik eigenwijs ben en altijd ook zelf aangifte doe, ook al stuurt de belastingdienst mij geen aangiftebiljet.
Nu ik zo in de administratieve flow zit, profiteer ik daar nog even van door ook de administratie 2010 van de stichting op orde te brengen.
zaterdag 5 maart 2011
Communicatie
Zij: Het lijkt erop dat de buurjongen weer een andere auto heeft.
Hij: Volgens mij is het de oude auto die hij eerst had.
Zij: Dan is zijn auto niet goed gerepareerd.
Hij: Ik wist niet eens dat er iets mee aan de hand was, wat was het probleem?
Zij: Iets met een riem die, als hij bij andere auto's kapot gaat, einde van de auto betekend. (denkt: toch knap dat ik dat onthouden heb :-) ).
Hij: Oh, een kapotte tandriem bij de nokkenas.
Zij: ????.
Het blijft moeilijk elkaar te begrijpen ;-).
Hij: Volgens mij is het de oude auto die hij eerst had.
Zij: Dan is zijn auto niet goed gerepareerd.
Hij: Ik wist niet eens dat er iets mee aan de hand was, wat was het probleem?
Zij: Iets met een riem die, als hij bij andere auto's kapot gaat, einde van de auto betekend. (denkt: toch knap dat ik dat onthouden heb :-) ).
Hij: Oh, een kapotte tandriem bij de nokkenas.
Zij: ????.
Het blijft moeilijk elkaar te begrijpen ;-).
vrijdag 4 maart 2011
Een maf mens met het hart op de juiste plaats
Het kan zijn dat mensen nu denken dat ik over een maf mens ga schrijven, die ik tegen ben gekomen. En in zekere zin is dat ook waar. Ik schrijf over een maf mens, maar ik ben er niet een tegen gekomen. Het gaat namelijk over mijzelf :-).
Singlemam heeft mij een award voor mijn blog gegeven en dat was omdat ik "een maf mens ben en het hart op de juiste plaats heeft". Ik zal heel eerlijk bekennen dat ik bij deze omschrijving van mijzelf wel eventjes moet slikken. Maf heeft natuurlijk een heel andere klank dan geweldig, aardig, fantastisch, meevoelend en dergelijke. Maar uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ze gewoon gelijk heeft. Ik ben maf en ik heb inderdaad mijn hart op de juiste plaats. Dus draag ik sinds gisteren deze beschrijving van mij met ere en ben ik er trots op. Alleen helpt het dan niet dat mijn broer bijna dubbel lag van het lachen, toen ik hem dit vertelde.
Ik kom binnenkort nog op de award terug. Er zitten voorwaarden aan het accepteren van een award en die moet ik eerst voor elkaar hebben. De awards waren al een tijdje rond in blogland en de meeste blogs die ik volg, hebben er al 1 gehad.
Het is wel een goede aanleiding om eens verslag te doen van de enorm ingewikkelde manier die ik heb verzonnen om blogs bij te houden. Ja, ja, als iets simpel kan, moet je het vooral ingewikkeld maken.
Er zijn in principe 2 manieren om mensen te volgen. Je meldt je bij het desbetreffende blog aan als volger of je zet het desbetreffende blog in de lijst met blogs die je volgt. In principe zou dit natuurlijk ruim voldoende moeten zijn, maar toch vind ik het niet helemaal werken. Ik heb er namelijk behoefte aan om een blog "in de wacht" te zetten.
Ik hou niet bij, bij wie ik in het blogoverzicht sta. Dus het zou mij helemaal niet opvallen als ik ergens tussen sta en daarna ineens verwijderd zou worden. Maar het voelt wel heel onaardig voor de betrokkene als ik dat op mijn eigen blog wel zou doen. Daarom was ik blij met de ontdekking van de "werkbalk favorieten". Een blog wat mij aanspreekt wordt eerst een tijdje in die werkbalk geparkeerd en vervolgens bijna dagelijks bekeken. Als ik dan na een maand nog steeds enthousiast ben, verhuist het desbetreffende blog naar de lijst van blogs die ik volg.
Ik heb net even geteld en op dit moment heb ik 7 blogs in de wacht staan. Ik hoop op die manier te voorkomen dat ik mensen uit mijn lijst moet verwijderen. Het kan natuurlijk altijd gebeuren dat levens van anderen die je op dit moment aanspreken, op een gegeven ogenblik niet meer bij je passen. Net zoals vriendinnen die op een gegeven ogenblik een andere koers gaan varen, waardoor het niet meer samen gaat. Maar door een blog voor een periode in de wacht te zetten, kan ik wel beter beoordelen of de eerste indruk na een tijdje nog steeds goed voelt. En dat is het extra werk wel waard.
PS: De crematie is inmiddels achter de rug en het is gelukt om eindelijk in het ziekenhuis bij schoonma op bezoek te gaan. Nu hopen dat de rust voor voorlopig is weer gekeerd.
Singlemam heeft mij een award voor mijn blog gegeven en dat was omdat ik "een maf mens ben en het hart op de juiste plaats heeft". Ik zal heel eerlijk bekennen dat ik bij deze omschrijving van mijzelf wel eventjes moet slikken. Maf heeft natuurlijk een heel andere klank dan geweldig, aardig, fantastisch, meevoelend en dergelijke. Maar uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ze gewoon gelijk heeft. Ik ben maf en ik heb inderdaad mijn hart op de juiste plaats. Dus draag ik sinds gisteren deze beschrijving van mij met ere en ben ik er trots op. Alleen helpt het dan niet dat mijn broer bijna dubbel lag van het lachen, toen ik hem dit vertelde.
Ik kom binnenkort nog op de award terug. Er zitten voorwaarden aan het accepteren van een award en die moet ik eerst voor elkaar hebben. De awards waren al een tijdje rond in blogland en de meeste blogs die ik volg, hebben er al 1 gehad.
Het is wel een goede aanleiding om eens verslag te doen van de enorm ingewikkelde manier die ik heb verzonnen om blogs bij te houden. Ja, ja, als iets simpel kan, moet je het vooral ingewikkeld maken.
Er zijn in principe 2 manieren om mensen te volgen. Je meldt je bij het desbetreffende blog aan als volger of je zet het desbetreffende blog in de lijst met blogs die je volgt. In principe zou dit natuurlijk ruim voldoende moeten zijn, maar toch vind ik het niet helemaal werken. Ik heb er namelijk behoefte aan om een blog "in de wacht" te zetten.
Ik hou niet bij, bij wie ik in het blogoverzicht sta. Dus het zou mij helemaal niet opvallen als ik ergens tussen sta en daarna ineens verwijderd zou worden. Maar het voelt wel heel onaardig voor de betrokkene als ik dat op mijn eigen blog wel zou doen. Daarom was ik blij met de ontdekking van de "werkbalk favorieten". Een blog wat mij aanspreekt wordt eerst een tijdje in die werkbalk geparkeerd en vervolgens bijna dagelijks bekeken. Als ik dan na een maand nog steeds enthousiast ben, verhuist het desbetreffende blog naar de lijst van blogs die ik volg.
Ik heb net even geteld en op dit moment heb ik 7 blogs in de wacht staan. Ik hoop op die manier te voorkomen dat ik mensen uit mijn lijst moet verwijderen. Het kan natuurlijk altijd gebeuren dat levens van anderen die je op dit moment aanspreken, op een gegeven ogenblik niet meer bij je passen. Net zoals vriendinnen die op een gegeven ogenblik een andere koers gaan varen, waardoor het niet meer samen gaat. Maar door een blog voor een periode in de wacht te zetten, kan ik wel beter beoordelen of de eerste indruk na een tijdje nog steeds goed voelt. En dat is het extra werk wel waard.
PS: De crematie is inmiddels achter de rug en het is gelukt om eindelijk in het ziekenhuis bij schoonma op bezoek te gaan. Nu hopen dat de rust voor voorlopig is weer gekeerd.
woensdag 2 maart 2011
Hebbes
Soms wrijf ik met mijn handen over mijn gezicht en dan voel ik het. Een beginnend stug haartje. Hoe het kan weet ik niet, want ieder mens heeft haren op zijn gezicht, maar sommige haren zijn harder, dikker, stugger en donkerder dan de rest. Op het moment dat je ze voelt, zijn ze vaak nog te kort om makkelijk met een pincet eruit te trekken, of om ze überhaupt in de spiegel te kunnen zien.
Vanaf dat moment begint het grote friemelen. Je weet dat het haartje er zit, je voelt hem bijna zitten en dan kun je haast niet anders dan constant voelen of hij groeit en waar hij dan precies zit. Voor de spiegel doe ik dan een verwoede poging om het haartje te verwijderen. Ik bestudeer minitieus mij gezicht en zodra ik denk dat ik hem gevonden heb, trek ik mijn huid strak en dan is het haartje ineens weer onzichtbaar geworden.
Ik wil mij natuurlijk niet laten kennen en pak desondanks toch mijn pincet en doe een verwoede poging om het haartje te pakken te krijgen. Als het tegenzit (en dat is vaak het geval, maar dat kan ook aan mij liggen) zit ik er regelmatig naast en heb ik daarna een huid vol met rode plekjes, al dan niet bloedend. Het nadeel van bloedende plekjes, is dat er dan een korstje ontstaat waardoor je het haartje nog minder makkelijk kunt vinden. En hoogst irritant: je weet dat dat stomme haartje er nog steeds zit.
Maar vandaag had ik geluk. Deze keer was het haartje mij niet de baas en zijn broertje kreeg ik ook te pakken. Ik had eerlijk gezegd ook niet veel keuze. Ik kan tijdens de crematie niet de hele tijd aan mijn gezicht zitten te friemelen vanwege stomme haartjes.
Nu nog een manier ontdekken om te voorkomen dat ze mij weer het leven zuur maken.
PS: dank jullie wel voor het medeleven.
Vanaf dat moment begint het grote friemelen. Je weet dat het haartje er zit, je voelt hem bijna zitten en dan kun je haast niet anders dan constant voelen of hij groeit en waar hij dan precies zit. Voor de spiegel doe ik dan een verwoede poging om het haartje te verwijderen. Ik bestudeer minitieus mij gezicht en zodra ik denk dat ik hem gevonden heb, trek ik mijn huid strak en dan is het haartje ineens weer onzichtbaar geworden.
Ik wil mij natuurlijk niet laten kennen en pak desondanks toch mijn pincet en doe een verwoede poging om het haartje te pakken te krijgen. Als het tegenzit (en dat is vaak het geval, maar dat kan ook aan mij liggen) zit ik er regelmatig naast en heb ik daarna een huid vol met rode plekjes, al dan niet bloedend. Het nadeel van bloedende plekjes, is dat er dan een korstje ontstaat waardoor je het haartje nog minder makkelijk kunt vinden. En hoogst irritant: je weet dat dat stomme haartje er nog steeds zit.
Maar vandaag had ik geluk. Deze keer was het haartje mij niet de baas en zijn broertje kreeg ik ook te pakken. Ik had eerlijk gezegd ook niet veel keuze. Ik kan tijdens de crematie niet de hele tijd aan mijn gezicht zitten te friemelen vanwege stomme haartjes.
Nu nog een manier ontdekken om te voorkomen dat ze mij weer het leven zuur maken.
PS: dank jullie wel voor het medeleven.
Abonneren op:
Posts (Atom)