Rare gewoonte

In de tijd dat ik nog student was, bestonden de commerciële omroepen nog niet en waren er maar 2 tv-zenders die overdag televisie uitzonden: een muziekzender en een sportzender. Die muziekzender zond muziek uit die voor geen meter mijn smaak was, dus ter ondersteuning van het last-minute doorlezen van dikke boeken vlak voor het tentamen was ik aangewezen op de sportzender.

Op dit zender was ik voor het eerst getuige van sporten waarvan ik nog nooit gehoord had, zoals curling, biathlon en snooker. Er staat mij nog bij dat ik voor het eerst naar het WK snooker keek (met een half oog en oor, want er moest een tentamen gehaald worden). Ik zag de opkomst van een zekere Stephen Hendry, waar iedereen vol lof over was.  Of het een aankomend talent was, kon ik niet inschatten. Daarvoor had (en heb) ik er te weinig verstand van. Maar ik vond hem wel schattig. Echt een jong broekie met een pokdalig gezicht van de acne, gestoken in een pantalon die strak in de vouw zat, een overhemd, een gilet en een iets te grote vlinderstrik. Vanaf dat moment moest en zou ik naar het WK snooker kijken.

Inmiddels ben ik heel veel jaren ouder en heb ik de opkomst van Stephen Hendry gezien. Hij heeft inderdaad de snookerwereld op de kop gezet en heeft het record in handen van meest gewonnen WK-titels. Zijn dagen als snookerspeler zijn echter geteld.
Afgelopen zaterdag is het WK snooker weer begonnen en Stephen is met hangen en wurgen een ronde verder. De kans dat hij de volgende ronde niet haalt is groot, hoewel hij tegen een andere speler moet die er ook niet veel van heeft gebakken de laatste paar maanden.

De nieuwere spelers zeggen me niet veel, dus eigenlijk is er niet veel meer aan. Ik volg het ook helemaal niet (tenzij ik niet kan slapen, dan is het een goed slaapmiddel :-) ). Maar als het WK er is, dan moet en zal de tv aan. Indien mogelijk kijk ik de BBC, maar als ze daar niet uitzenden staat de sportzender erop. Elke wedstrijd kies ik mijn favoriet en leef ik mee met gemiste ballen en mogelijk hoogste scores. Geen idee waarom ik elk jaar weer kijk, want eigenlijk is het maar een saai spel. Het is een van de vele gewoonten die er in een mensenleven in sluipen, maar wel een beetje een rare gewoonte.