De reacties op mijn vorige post verdienen een uitgebreid antwoord. En dat gaat er zeker komen, maar niet vandaag.
Er was eens een tijd, niet eens zo heel lang geleden, dat ik best goed functioneerde. Oké, ik kon dan misschien vanwege mijn chronische vermoeidheid niet alles wat ik zou willen, ik draaide wel mee in deze wereld. Ik kwam mijn afspraken na, had oog voor extra dingen die ook moesten gebeuren en was bezig te kijken wat voor werk het beste bij mij paste.
Natuurlijk ging daarbij wel eens iets mis en het was soms een wankel evenwicht. Dus opletten dat de stress mij niet teveel zou worden en blij zijn met een begripvolle man die mij op moest vangen als mijn enthousiasme weer eens groter was dan mijn mogelijkheden.
Kortom, een leven met beperkingen, maar het was in ieder geval wel leven.
Nu komt er, voor mijn gevoel, al bijna een maand weinig zinnigs uit mijn handen. De achterstanden die ontstaan waren door 2 overlijdens in 1,5 week, moeten nog steeds deels worden weggewerkt. Daarnaast vreet het hele gedoe met mijn huisarts enorm veel energie. Ondertussen komen er ook nieuwe taken bij, om de doodeenvoudige reden dat het leven gewoon doorgaat. Inmiddels komt het erop neer dat ik overal in huis klussen (groot en klein) tegen kom die gedaan (hadden) moeten worden.
Dus bij deze het verzoek, (of meer eigenlijk een smeekbede): mag ik alsjeblieft mijn leven weer terug? Gewoon zoals het was, voordat iemand bedacht dat mijn B12 getest moest worden? Zodat ik verder kan en niet als een kip zonder kop in de rondte ren? Dat mijn hoofd zijn werk weer kan doen, in plaats van als een vaag gebeuren aan te voelen, zonder kop of staart? Dat is toch niet zoveel gevraagd?
Ik vraag niet eens om meer energie of een toekomst waarin alles open ligt. Gewoon weer terug naar hoe het een maand geleden was.
Komende dagen maar eens een inventarisatie maken van alles wat op mij ligt te wachten en dat verdelen over de dagen van de week. En ondertussen (tegen beter weten in) hopen dat alles het gevolg is van de periode van de maand ;-).
Twee keer een sterfgeval en een diagnose zo kort achter elkaar hakt erin! Het wordt vanzelf weer ongeveer zoals het was, maar even de balen hebben van alles en het overzicht kwijt zijn lijkt me niet zo raar na zo'n heftige tijd. Komt vast wel weer.
BeantwoordenVerwijderenNa die periode, want dat is natuurlijk de druppel, ik snap dat! (zit ook in die periode...)
Dank je wel voor je bemoedigende woorden. En eigenlijk weet ik ook wel, maar ik wil zo graag even anders.
BeantwoordenVerwijderenIk wens jou ook veel sterkte met vooral accepteren en ik hoop dat je steun vindt in mijn verhaal.