Kwetsbaarheid

Waarom is het zo verdomde moeilijk om je kwetsbaar op te stellen. Het is veel gemakkelijker om gevoelens van onvrede, verdriet, onbehagen, angst en onzekerheid te overschreeuwen. En het meest vervelende is, dat je, door jouw manier van reageren, bevestigd krijgt waar je moeite mee had. Dus als je je angst overschreeuwd, krijg je die angst bevestigd (om maar een voorbeeld te noemen).

Een paar maanden geleden heb ik een hele post gewijd aan de problemen waar ik binnen het bestuur van de stichting tegenaan liep (zie hier) en wat ik daar aan zou kunnen doen. Vlak daarna heb ik helaas moeten melden dat de daarop volgende vergadering uit de hand is gelopen. De stress was bij mij toch hoger opgelopen dan gedacht. En in plaats van te uiten dat ik mij enorm eenzaam en in de steek gelaten heb gevoeld, ondertussen verzuipend in verantwoordelijkheidsgevoel, ben ik boos geworden en zijn relaties daardoor onherstelbaar beschadigd.

Ik zal eerlijk moeten toegeven dat mij dit wel vaker overkomt. Kennelijk is boosheid een makkelijker te hanteren gevoel dan angst, eenzaamheid of schrik. Gelukkig houdt Man zoveel van me, dat ik thuis niet bang hoef te zijn dat mijn bozige reactie tot onherstelbare beschadigingen in de relatie zal leiden. Dat is enigszins een troost, maar het zou fijner zijn als ik dit soort heftige reacties zou kunnen vermijden.

Het is niet dat ik op zo'n moment gemeen word. Ik reageer gewoon steeds feller en dat wordt erger naarmate ik het gevoel heb dat ik niet gehoord word. Wat natuurlijk snel het geval zal zijn als je je stem dermate verheft dat de buren mee kunnen luisteren ;-). De inhoud deugt maar de verpakking ziet er zo ellendig uit, dat het hele cadeau bij de vuilnis wordt gezet. Dus ik zit aan 2 kanten met de gebakken peren. Aan de ene kant het grote risico dat relaties onherstelbaar worden beschadigd en aan de andere kant dat mijn boodschap, die echt wel ter zake doende en nuttig is, niet wordt gehoord.

Binnenkort moet ik om de tafel met mijn huisarts om over mijn vervolgbehandeling te praten en over de niet gekregen verwijzing naar het ene revalidatiecentrum en de verwijzing die ik van hem wil hebben voor een ander revalidatiecentrum. Ik merkte aan alle kanten dat ik enorm tegen dat gesprek op zag. Ik ga er kennelijk bij voorbaat vanuit dat die man (dat ik hem zo omschrijf, spreekt ook al boekdelen), voor geen meter mee zal willen werken en ik bereidde mij bij voorbaat al voor op een enorm gevecht. Naar aanleiding van bovenstaande realiseerde ik mij dat ik daarmee waarschijnlijk het tegenovergestelde zou bereiken, van wat ik wou. Mijn huisarts kan het natuurlijk ook niet helpen dat zijn manier van doen mij stikzenuwachtig maakt.

Vandaar dat ik gisteren een brief aan mijn huisarts heb geschreven waarin ik, heel kwetsbaar, heb geprobeerd aan te geven waarom ik het moeilijk vind om met hem te communiceren. Ter controle die brief naar onze coach gemaild en vandaag ingeleverd op de praktijk. Ik had graag voor komende maandag een afspraak willen maken, maar hij is helaas die week vrij. Dus het gesprek tussen mij en huisarts zal nog even op zich laten wachten.
Zelfs terwijl ik dit hier loop te schrijven, lopen de emoties hoog op. Het is wel heel erg eng om je kwetsbaar op te stellen. Ik weet dat ik door eerlijk en open te zijn, met respect naar mijn huisarts toe, een veel grotere kans maak om de oplossingen te krijgen die ik nodig heb. En dan met behoud van de relatie tussen ons beiden, wat natuurlijk heel handig is als je een chronische ziekte hebt.

Hoewel ik het erg jammer vind, dat de relatie met het (inmiddels ex) bestuurslid waarschijnlijk voor altijd beschadigd is, hoop ik dat ik er iets van geleerd heb en dat ik herhaling in de toekomst kan voorkomen. En dan is het toch wel handig dat ik een huisarts als oefenobject heb :-).