Lief

Hoewel ik probeer zo nuchter mogelijk met de gestelde diagnose om te gaan, zijn er momenten dat het mij aanvliegt. Het lijkt erop dat de vervolgbehandeling die mijn huisarts voorstelt, niet de behandeling is die ik zou moeten krijgen. Na 5 weken lang 2 injecties per week, stelt hij voor om daarna 1x per 2 maanden te injecteren. Maar omdat mijn klachten al 30 jaar aanwezig zijn, moet hij minstens 1 jaar lang een behandeling van 1 injectie per week voorschrijven (en misschien wel 2 jaar). Omdat de communicatie tussen huisarts en mij niet vlekkeloos verloopt, zie ik nu al als een berg tegen het komende gesprek op. 

Afgelopen vrijdag lag ik dus te stuiteren in mijn bed en stond ik tegen 23.30 uur koud en zielig in de keuken. Waarop Man met de opmerking kwam: zal ik vanavond bij jou komen slapen. Zo gezegd, zo gedaan en zo kwam het dat we voor het eerst sinds anderhalf jaar weer eens samen in 1 bed sliepen. En dat was een hele fijne ervaring, zowel het inslapen (fijn dat iemand je een aai over de bol kan geven en je kan troosten) als het wakker worden. Het geeft daarnaast de bevestiging dat Man en ik het echt wel samen gaan redden. Het zal misschien een tijdje duren, maar we komen er wel.

Man had echter wel de pech dat ik deze ervaring zo bijzonder vond, dat hij de avond erop gewoon weer in zijn eigen bed moest slapen. En sinds zaterdagavond is mijn bed dus weer teruggebracht naar een 1 persoonsversie. Maar wel met een mooie en dankbare herinnering in mijn hart.