Stress (of als ik eerlijk ben: PANIEK)

Toen ik aan chinchilla's begon, is mij vooral duidelijk gemaakt dat chins behoorlijk stressgevoelige beestjes zijn. Dus hoe minder stress, des te beter voor hun gezondheid. De afgelopen dagen had ik een dagtaak aan het stressvrij houden van mijn chins.

De chins staan boven in mijn ruimte. Ten eerste omdat het mijn chins zijn en ten tweede omdat Man allergisch is voor beestjes. Dat heeft tot gevolg dat de kooi deels onder het scheve dak staat en dat het nogal warm kan worden. De afgelopen week kwam de temperatuur geregeld tot de 25C, eigenlijk veel te warm voor die beestjes. Maar ik durfde ook geen ramen tegen elkaar open te zetten want ze zijn gevoelig voor tocht. Uiteindelijk wel ramen tegen elkaar open gezet maar  met alle gordijnen dicht en een witte doek voor het dakraam gemaakt om de zon zoveel mogelijk buiten te houden. Ze hebben het tot nu toe overleefd, maar we moeten het wel goed in de gaten houden voor als de zomer echt gaat beginnen. Bovendien was het soms wel erg donker en dat was niet handig voor als ik achter de computer bezig moest.


Vervolgens moest het toch echt een keer gebeuren. Omdat chins zo stressgevoelig zijn, is hun gewicht de eerste indicatie dat ze niet lekker in hun vel zitten. Het is het beste om ze om de 4 weken te wegen. Als er dan een dalende trend in hun gewicht zit, is er iets aan de hand. In al die tijd dat ik ze heb, en dat is meer dan 8 week, waren ze nog nooit op de weegschaal geweest.

Er waren echt wel zeer goede redenen waarom ze nog niet gewogen waren. Eerst moesten ze wennen aan een nieuwe woonomgeving, vervolgens moesten ze wennen aan mij. Als ik ze zou kunnen aaien in de kooi, zouden ze opgepakt kunnen worden en dat zou een goed moment zijn om ze op de weegschaal te zetten. Vervolgens lieten ze zich natuurlijk van geen meter aaien en was de volgende reden geboren om ze niet te wegen: het vangen zou teveel stress opleveren en dat was niet gezond voor ze.

Uiteindelijk waren de redenen op en het wegen kon echt niet meer uitgesteld worden. Man er maar bijgehaald. Hij is, hoewel op een heel andere manier dan ik, toch iets doortastender dan ik ben. Het idee was simpel: alle 3 de chins vangen, in een boodschappenkratje doen en vervolgens vanuit het boodschappenkratje 1 voor 1 in de beslagkom op de weegschaal. En dan natuurlijk ook nog mooie foto's maken van de chins op de weegschaal :-).

De praktijk bleek, zoals zo vaak, weerbarstiger en ik weet nog steeds niet wie het meest in paniek was. Ik of de chins. Man is in ieder geval gepromoveerd tot "opperhoofd chins vangen". Hij viste de chins zonder noemenswaardige moeite uit de kooi en deed ze in het boodschappenkratje. Alleen wouden ze daar niet in blijven zitten en zodoende moest ik 3 deels angstige en deels nieuwsgierige chins in bedwang houden die aan alle kanten ruimte roken om op avontuur te gaan. Ik raakte volledig in paniek en zat te huilen boven het kratje en Man wist in eerste instantie niet wat hij nu het eerst moest doen: mij troosten of de chins weer terug in de kooi zetten. Uiteindelijk koos hij voor de chins en dat haalde de druk iets van de ketel.

Vervolgens heeft Man de chins 1 voor 1 uit de kooi gehaald en van daaruit op de weegschaal gezet. Ik kreeg toen voor het eerst de mogelijkheid om de chins te aaien, terwijl Man ze stevig vasthield. Na afloop kregen ze alledrie tegen de schrik een chinchilla-snoepje maar ze waren te boos en geschrokken om het direct aan te nemen. Het was duidelijk, ik had wat goed te maken.

Er bestonden al langer plannen om de chins van een aanbouw aan de kooi te voorzien. Die plannen hebben we dezelfde dag maar uitgevoerd. Alle benodigdheden gekocht (+ extra dingen omdat ik me zo schuldig voelde) en de aanbouw aan de kooi bevestigd. Gelukkig waren ze er erg blij mee. Had ik het toch weer een beetje goed gemaakt. De foto's bij deze post zijn van de buitenren die ze gekregen hebben.
Alleen denken ze dat klitteband gezond voor ze is (het is een groene bodem ;-) ) en dat moeten we niet hebben. Vanavond gaan we een variatie met vinyl proberen.

Maar toch, als ik ze dan zo overdag lekker op hun plankje zie slapen, zit ik me toch een heel klein beetje af te vragen wie nu niet goed tegen stress kan. Dat zien we over 4 weken, als we de chins weer moeten wegen.