Het gesprek

Vanmorgen was het zover, het gesprek met de huisarts. Ik zag er enorm tegenop en zat echt met een enorme knoop in mijn maag in de auto richting huisartsenpraktijk.

De huisarts was blij met de brief die ik geschreven had en vond het jammer dat ik mij bij hem niet echt op zijn gemak voelde. Eigenlijk was dat het enige wat er verder over gezegd werd (zowel door hem als door mij), met aan het einde van het "gesprek" de conclusie dat we aan elkaar moeten wennen.

We hebben over de verwijzing voor een soort van belastbaarheidsonderzoek gesproken. Het eerste bureau wat ik op dat gebied gevonden had, had volgens mijn huisarts niet volgens de regels gehandeld. Dus daar wou hij geen verwijsbrief voor schrijven. Gelukkig had ik via mijn broer nog een ander bureau gevonden, en mijn huisarts heeft toegezegd dat hij de verwijzing in orde gaat maken. Dat was 1 van de dingen die ik geregeld wilde hebben.

Daarna hebben we het gehad over de vitamine B12-injecties en of die al enig effect hadden. Het was mijn bedoeling om na vijf weken lang 2x per week een injectie, terug te gaan naar 1x per week voor een langere periode. Tijdens ons laatste gesprek had de huisarts het over 1x per twee maand. Hij ging akkoord met nog nader te bepalen periode van 1x per week. En ik mocht aangeven welke onderdelen ik tijdens de nog uit te voeren bloedtest (ook nog) getest wilde hebben.

Uiteindelijk heb ik gekregen wat ik wou, op een vriendelijke manier. Ik ben daar ook echt heel erg blij mee. Maar terugkijkend vind ik niet dat er sprake was van een gesprek. Waarom ik dat gevoel heb, kan ik niet echt uitleggen, het is gewoon een gevoel. En dat vind ik jammer. Want hierdoor is nog niet een begin van een band ontstaan die ik wel nodig heb om met mijn huisarts op een prettige manier te kunnen samenwerken.
Over ongeveer 9 weken sta ik weer bij hem op de stoep. Ik ben erg benieuwd hoe dat dan zal gaan en hoe erg ik er dan tegen op zie.