Daar sta je dan met je goede gedrag.
Omdat het niet gezond voor chins is om nylon klitteband te eten, heb ik hun aanbouw van een stuk vinyl voorzien. En als extra mededeling: dat is meer werk voor mij dan een opvouwbare nylon bodem met opstaand randje.
Let ik eventjes niet op, zie ik een vouw over het hoofd en vervolgens zit er een gat in het vinyl van 2cm2. En dat binnen anderhalf uur!!.
Ik heb nog niet ontdekt wie dit op zijn of haar geweten heeft, maar ik denk dat het Emanzo is geweest. Door de buitenren krijgen ze in ieder geval meer beweging en dat helpt tegen verstopping. Nu maar hopen dat er geen blijvende gevolgen zijn ontstaan.
Toen ik aan chinchilla's begon, is mij vooral duidelijk gemaakt dat chins behoorlijk stressgevoelige beestjes zijn. Dus hoe minder stress, des te beter voor hun gezondheid. De afgelopen dagen had ik een dagtaak aan het stressvrij houden van mijn chins.
De chins staan boven in mijn ruimte. Ten eerste omdat het mijn chins zijn en ten tweede omdat Man allergisch is voor beestjes. Dat heeft tot gevolg dat de kooi deels onder het scheve dak staat en dat het nogal warm kan worden. De afgelopen week kwam de temperatuur geregeld tot de 25C, eigenlijk veel te warm voor die beestjes. Maar ik durfde ook geen ramen tegen elkaar open te zetten want ze zijn gevoelig voor tocht. Uiteindelijk wel ramen tegen elkaar open gezet maar met alle gordijnen dicht en een witte doek voor het dakraam gemaakt om de zon zoveel mogelijk buiten te houden. Ze hebben het tot nu toe overleefd, maar we moeten het wel goed in de gaten houden voor als de zomer echt gaat beginnen. Bovendien was het soms wel erg donker en dat was niet handig voor als ik achter de computer bezig moest.
Vervolgens moest het toch echt een keer gebeuren. Omdat chins zo stressgevoelig zijn, is hun gewicht de eerste indicatie dat ze niet lekker in hun vel zitten. Het is het beste om ze om de 4 weken te wegen. Als er dan een dalende trend in hun gewicht zit, is er iets aan de hand. In al die tijd dat ik ze heb, en dat is meer dan 8 week, waren ze nog nooit op de weegschaal geweest.
Er waren echt wel zeer goede redenen waarom ze nog niet gewogen waren. Eerst moesten ze wennen aan een nieuwe woonomgeving, vervolgens moesten ze wennen aan mij. Als ik ze zou kunnen aaien in de kooi, zouden ze opgepakt kunnen worden en dat zou een goed moment zijn om ze op de weegschaal te zetten. Vervolgens lieten ze zich natuurlijk van geen meter aaien en was de volgende reden geboren om ze niet te wegen: het vangen zou teveel stress opleveren en dat was niet gezond voor ze.
Uiteindelijk waren de redenen op en het wegen kon echt niet meer uitgesteld worden. Man er maar bijgehaald. Hij is, hoewel op een heel andere manier dan ik, toch iets doortastender dan ik ben. Het idee was simpel: alle 3 de chins vangen, in een boodschappenkratje doen en vervolgens vanuit het boodschappenkratje 1 voor 1 in de beslagkom op de weegschaal. En dan natuurlijk ook nog mooie foto's maken van de chins op de weegschaal :-).
De praktijk bleek, zoals zo vaak, weerbarstiger en ik weet nog steeds niet wie het meest in paniek was. Ik of de chins. Man is in ieder geval gepromoveerd tot "opperhoofd chins vangen". Hij viste de chins zonder noemenswaardige moeite uit de kooi en deed ze in het boodschappenkratje. Alleen wouden ze daar niet in blijven zitten en zodoende moest ik 3 deels angstige en deels nieuwsgierige chins in bedwang houden die aan alle kanten ruimte roken om op avontuur te gaan. Ik raakte volledig in paniek en zat te huilen boven het kratje en Man wist in eerste instantie niet wat hij nu het eerst moest doen: mij troosten of de chins weer terug in de kooi zetten. Uiteindelijk koos hij voor de chins en dat haalde de druk iets van de ketel.
Vervolgens heeft Man de chins 1 voor 1 uit de kooi gehaald en van daaruit op de weegschaal gezet. Ik kreeg toen voor het eerst de mogelijkheid om de chins te aaien, terwijl Man ze stevig vasthield. Na afloop kregen ze alledrie tegen de schrik een chinchilla-snoepje maar ze waren te boos en geschrokken om het direct aan te nemen. Het was duidelijk, ik had wat goed te maken.
Er bestonden al langer plannen om de chins van een aanbouw aan de kooi te voorzien. Die plannen hebben we dezelfde dag maar uitgevoerd. Alle benodigdheden gekocht (+ extra dingen omdat ik me zo schuldig voelde) en de aanbouw aan de kooi bevestigd. Gelukkig waren ze er erg blij mee. Had ik het toch weer een beetje goed gemaakt. De foto's bij deze post zijn van de buitenren die ze gekregen hebben.
Alleen denken ze dat klitteband gezond voor ze is (het is een groene bodem ;-) ) en dat moeten we niet hebben. Vanavond gaan we een variatie met vinyl proberen.
Maar toch, als ik ze dan zo overdag lekker op hun plankje zie slapen, zit ik me toch een heel klein beetje af te vragen wie nu niet goed tegen stress kan. Dat zien we over 4 weken, als we de chins weer moeten wegen.
Vanmorgen was het zover, het gesprek met de huisarts. Ik zag er enorm tegenop en zat echt met een enorme knoop in mijn maag in de auto richting huisartsenpraktijk.
De huisarts was blij met de brief die ik geschreven had en vond het jammer dat ik mij bij hem niet echt op zijn gemak voelde. Eigenlijk was dat het enige wat er verder over gezegd werd (zowel door hem als door mij), met aan het einde van het "gesprek" de conclusie dat we aan elkaar moeten wennen.
We hebben over de verwijzing voor een soort van belastbaarheidsonderzoek gesproken. Het eerste bureau wat ik op dat gebied gevonden had, had volgens mijn huisarts niet volgens de regels gehandeld. Dus daar wou hij geen verwijsbrief voor schrijven. Gelukkig had ik via mijn broer nog een ander bureau gevonden, en mijn huisarts heeft toegezegd dat hij de verwijzing in orde gaat maken. Dat was 1 van de dingen die ik geregeld wilde hebben.
Daarna hebben we het gehad over de vitamine B12-injecties en of die al enig effect hadden. Het was mijn bedoeling om na vijf weken lang 2x per week een injectie, terug te gaan naar 1x per week voor een langere periode. Tijdens ons laatste gesprek had de huisarts het over 1x per twee maand. Hij ging akkoord met nog nader te bepalen periode van 1x per week. En ik mocht aangeven welke onderdelen ik tijdens de nog uit te voeren bloedtest (ook nog) getest wilde hebben.
Uiteindelijk heb ik gekregen wat ik wou, op een vriendelijke manier. Ik ben daar ook echt heel erg blij mee. Maar terugkijkend vind ik niet dat er sprake was van een gesprek. Waarom ik dat gevoel heb, kan ik niet echt uitleggen, het is gewoon een gevoel. En dat vind ik jammer. Want hierdoor is nog niet een begin van een band ontstaan die ik wel nodig heb om met mijn huisarts op een prettige manier te kunnen samenwerken.
Over ongeveer 9 weken sta ik weer bij hem op de stoep. Ik ben erg benieuwd hoe dat dan zal gaan en hoe erg ik er dan tegen op zie.
Schoonpa heeft een boot en omdat Man ook van varen houdt, was het plan voor Pasen niet moeilijk te verzinnen: op pad met de boot en ondertussen ergens aanleggen om te picknicken.
Omdat Man mij in 2007 geprobeerd heeft te verzuipen op het meer, is mijn vertrouwen in zijn stuurmanskunsten niet zo groot, dus ik zou na de sluis op de boot stappen. Dat scheelde varen over het beruchte meer. Met wat verkeerd rijden, is het me gelukt de sluis te vinden en stapte ik aan boord. Na zo'n 3 kwartier varen, kwamen we langs een aanlegplaats met schaduw en hebben we heerlijk gegeten.
Er is een halve uienquiche opgegaan, zonder kapot gesprongen vullingen. Dus met die rijst zal het misschien toch wel goed komen. Toch denk ik dat het lekkerder zou zijn geweest als de bodem wel voorgebakken was. Volgende keer waag ik wel weer een poging. De frikadelbroodjes van Trudy vielen goed in de smaak. En verder een hoop andere lekkere dingen. Schoonpa had kennelijk nog nooit van zijn leven een quiche gegeten en wist niet goed wat hij ermee aan moest. Het is dus tijd voor een heropvoedingscursus.
Na het eten op de waterkaart gekeken en ontdekt dat we een rondje konden varen om weer bij de sluis te komen. Ik op de achterbank van de boot en de mannen achter het stuur. En zo heb ik mij al breiend naar de sluis laten varen. De terugweg met de auto ging stukken sneller dan de heenweg, nu ik wist waar ik langs moest en zodoende was ik net op tijd thuis voor een paar spannende snookerwedstrijden.
Man kwam later. Die moest nog 3 kwartier wachten voordat ze door de sluis konden, en toen nog het meer over. Daarna besloten de mannen dat er nog eten genoeg was, dus hebben ze in de haven nog lekker gegeten van alle dingen die ik had gemaakt en meegenomen.
Ik heb mij 's avonds lekker in slaap laten wiegen door het deinende gevoel dat ik altijd krijg als ik op een boot heb gevaren.
Morgen gaan we met schoonpa picknicken en voor vandaag staan de voorbereidingen op het programma. Vanmorgen eerst de laatste training van het schema gedaan (10km in 1.49.10, langzamer dan gehoopt maar wel binnen 2 uur). En toen was er nog voldoende tijd over om een quiche met echt deeg te maken.
Normaal gesproken kies ik voor de gemakkelijke weg en haal een aantal plakken bladerdeeg uit de vriezer. In geval van nood zou dat altijd nog wel kunnen. Maar ik vond het wel dapper om een deeg te maken van zout, bloem, boter en een beetje water. En dat ging buiten verwachting heel voorspoedig. Het deeg daarna, volgens de omschrijving, 10min in de vriezer gelegd. Het uitrollen tot 5cm buiten de vorm en vervolgens in de vorm draperen liep ook van een leien dakje. Een uur laten koelen in de koelkast was ook geen enkel probleem. Dus ik begon al zeer trots op mijzelf te worden. Dat was dom!!
Het ging mis bij het "blindbakken". In de recepten werd nergens met een woord gerept over het soort vorm wat je moet gebruiken als je een quiche bakt. Ik heb alleen maar springvormen en ben er vanuit gegaan dat dat de vorm is om een quiche in te bakken. Ietwat verkeerd gedacht, zo bleek. Het overtollige deeg netjes afgesneden langs de rand van de vorm en een leuk versierseltje aangebracht. Vervolgens folie met rijst in de vorm gedaan en de vorm in de oven gezet.
Halverwege de baktijd werd duidelijk dat ik een enorme vergissing had begaan. Omdat de rand van het deeg niet over de vorm heen hing, zakte de zijkanten van de taartbodem in wording in. De bodem direct uit de oven gehaald en toen begon de ellende.
Om de taartbodem eetbaar te houden, moesten alle rijstkorrels uit de bodem gehaald worden. Door de inzakkende wanden zaten de rijstkorrels niet alleen op de bodem, maar ook aan de binnenkant van de wanden. En omdat alles net uit de oven kwam, was zowel vorm als bodem heet. Met veel gepiel lukte het Man en mij om het overgrote deel van de rijstkorrels te verwijderen. Maar niet alles is eruit gegaan.
Omdat de bodem vanwege de warmte nog redelijk te vervormen was, hebben we de wanden van de taartbodem zo veel mogelijk weer omhoog gedrukt. En gelukkig bleven ze staan. De vulling erin gegooid en vervolgens de quiche gewoon in de oven afgebakken. Het geheel ziet er toch heel eetbaar uit. Alleen als ik morgen of overmorgen blog over een spoedbezoek aan de tandarts, is het met die rijstkorrels toch niet helemaal goed gekomen.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben best tevreden met dit weer, maar voor de natuur en het gebruik van water in het algemeen is deze zeer lange periode van droogte heel erg slecht.
De zwaluwen kunnen geen nest bouwen omdat de klei te droog is, de salamanders kunnen zich niet meer verschuilen in de diepten van de vijver, om de simpele reden dat er geen diepten meer zijn. En dit zijn dan voorbeelden uit onze tuin.
Op grotere schaal zijn de boeren nu al hun sprinklerinstallaties aan het gebruiken om er voor te zorgen dat "wij" van eten kunnen worden voorzien, terwijl de slootwaterstanden extreem laag zijn en het grondwaterpeil op sommige plaatsen ook al daalt.
Door het erg warme weer worden nu al insecten waargenomen terwijl de bijbehorende vogels die ze eten, nog niet terug zijn van hun overwinteringsplek. Gevolg: vogels die straks geen eten hebben voor hun jongen en insecten die een plaag worden.
Sinds 2006 is waterverbruik een issue in huize Stuiterbol. Ik moest toen snel een handwasje draaien en besloot het water op te vangen wat uit de douche komt voordat het warm is. Tot mijn grote verbazing bleek dat zo'n 6 tot 7 liter te zijn. Goed DRINKwater wat bij elke douchebeurt gewoon door het riool verdween. Dat zou me niet nog een keer overkomen. Er werden direct 2 emmers gepakt en vanaf dat moment werd bij elke douchebeurt het water opgevangen. Man en ik gaan niet elke dag onder de douche (en ja, we hebben een timer), maar om en om. We hebben dus elke dag een nieuwe emmer met water.
Dit water wordt op de dag zelf gebruikt voor het maken van thee en eten. Om het een dag later nog voor eten en drinken te gebruiken, vind ik dan toch een beetje discutabel. Maar er zijn genoeg andere mogelijkheden voor te verzinnen. Je kunt het bijmengen bij het warme water als je water nodig hebt om iets schoon te maken. Het kan in de wasmachine voordat je de was erin doet (onze voorlader kan 7 liter water hebben, voordat hij overstroomt). Je kunt er de planten mee water geven en we zullen het vast voor nog meer dingen gebruiken. Het water dat gebruikt wordt voor het schoonmaken van groente (in een teiltje) gooien we in de tuin bij de plantjes die het het hardst nodig hebben.
Om nog meer DRINKwater te besparen, heeft Man 2 tanks in de grond onder de oprit geplaatst. Deze tanks zijn via een filter aangesloten op de afvoer van het dak en via een pomp in de trapkast, aangesloten op de wc en de wasmachine. Het systeem werkt perfect en de was wordt niet minder schoon. Alleen moeten we wel regen hebben om de tanks van water te voorzien. Dus op dit moment kunnen we niet anders dan gewoon water te gebruiken.
En waar mogelijk gebruiken we water uit de regenton.
Ik zou niet weten wat ik nog meer zou kunnen doen om DRINKwater te besparen. Nu het zo droog is, heb ik Man verboden om planten te verpoten. Ik weet niet of ze dat in die droogte gaan overleven en het kost extra water om ze in leven te houden.
Maar mochten anderen tips en trucs hebben op het gebied van waterbesparing, dan hoor ik het graag.
Vrijdag zat ik nog te "klagen" dat ik mijn leven terug wou en dat ik het weekend mij bezig zou houden met het inventariseren van mijn achterstanden. Zaterdagmorgen besloot ik het anders aan te pakken. Het leven is gewoon even heftig geweest de laatste tijd, en op de stress die het besturen van de stichting met zich meebracht na, heb ik daar ook niks over te zeggen gehad. Nu kon ik, zoals ik wel vaker doe, mijzelf een flinke schop onder de kont geven en streng voor mijzelf zijn. Het was echter de vraag of ik mij daar beter door zou voelen. Vandaar dat ik voor een andere aanpak koos.
Ik besloot om gewoon te beginnen en vooral bij te houden wat ik allemaal voor elkaar kreeg. Misschien deed ik wel meer dan dat ik mij van te voren realiseerde. En een overzicht van alles wat ik gedaan had, zou vast motiverender zijn dan een lijst van alles wat nog moet gebeuren.
De zaterdag vloog voorbij en ik zag heel langzaamaan de keukentafel weer uit de chaos te voorschijn komen. Met name het maken van de huiswerkopdrachten voor het loopbaantraject haalde een enorme druk van mijn schouders. Maar ook de financiën werden bijgewerkt, een sjaal gerepareerd en een aantal mails verzonden. Ik kreeg de smaak te pakken, dus maandagmiddag op dezelfde manier weer verder gegaan. Ook boven begon de werktafel uit de chaos te verschijnen. Mijn humeur ging met sprongen vooruit.
Vandaag heb ik mij vooral bezig gehouden met het werk dat ik voor de stichting moest doen. Op 2 dingen na, ben ik nu bij. Daarnaast liggen er nog een paar zaken om af te handelen, zoals het aanpassen van de beha die ik onlangs gemaakt heb. Maar de meeste zaken die ik voor anderen moet doen, zijn nu wel zo'n beetje gedaan.
Raar, dat ik niet eerder door had dat het eigenlijk zo simpel was: gewoon beginnen en lief zijn voor jezelf.
In de tijd dat ik nog student was, bestonden de commerciële omroepen nog niet en waren er maar 2 tv-zenders die overdag televisie uitzonden: een muziekzender en een sportzender. Die muziekzender zond muziek uit die voor geen meter mijn smaak was, dus ter ondersteuning van het last-minute doorlezen van dikke boeken vlak voor het tentamen was ik aangewezen op de sportzender.
Op dit zender was ik voor het eerst getuige van sporten waarvan ik nog nooit gehoord had, zoals curling, biathlon en snooker. Er staat mij nog bij dat ik voor het eerst naar het WK snooker keek (met een half oog en oor, want er moest een tentamen gehaald worden). Ik zag de opkomst van een zekere Stephen Hendry, waar iedereen vol lof over was. Of het een aankomend talent was, kon ik niet inschatten. Daarvoor had (en heb) ik er te weinig verstand van. Maar ik vond hem wel schattig. Echt een jong broekie met een pokdalig gezicht van de acne, gestoken in een pantalon die strak in de vouw zat, een overhemd, een gilet en een iets te grote vlinderstrik. Vanaf dat moment moest en zou ik naar het WK snooker kijken.
Inmiddels ben ik heel veel jaren ouder en heb ik de opkomst van Stephen Hendry gezien. Hij heeft inderdaad de snookerwereld op de kop gezet en heeft het record in handen van meest gewonnen WK-titels. Zijn dagen als snookerspeler zijn echter geteld.
Afgelopen zaterdag is het WK snooker weer begonnen en Stephen is met hangen en wurgen een ronde verder. De kans dat hij de volgende ronde niet haalt is groot, hoewel hij tegen een andere speler moet die er ook niet veel van heeft gebakken de laatste paar maanden.
De nieuwere spelers zeggen me niet veel, dus eigenlijk is er niet veel meer aan. Ik volg het ook helemaal niet (tenzij ik niet kan slapen, dan is het een goed slaapmiddel :-) ). Maar als het WK er is, dan moet en zal de tv aan. Indien mogelijk kijk ik de BBC, maar als ze daar niet uitzenden staat de sportzender erop. Elke wedstrijd kies ik mijn favoriet en leef ik mee met gemiste ballen en mogelijk hoogste scores. Geen idee waarom ik elk jaar weer kijk, want eigenlijk is het maar een saai spel. Het is een van de vele gewoonten die er in een mensenleven in sluipen, maar wel een beetje een rare gewoonte.
Op een dinsdag, 4 jaar geleden, gingen Man en ik met een klein groepje familieleden naar het gemeentehuis. Daar werden we door een ambtenaar in de echt verbonden. Nadat alle familieleden weer naar huis waren, werden Man en ik door de buurvrouw naar het restaurant gebracht. Buurvrouw is van beroep taxichauffeusse en parkeerde onze auto routineus en pontificaal op de stoep van het restaurant, deed galant de portieren voor ons open en wenste ons een fijne avond. We moesten maar bellen als we weer naar huis wilden.
We hadden onze trouwkleding nog aan, dus we zagen er wel heel erg chique uit. Al snel kwam het bedienend personeel met de vraag of we een feestje hadden. Ze waren zeer verrast dat we die dag net getrouwd waren. De kok in de keuken heeft zich toen heel erg uitgeleefd op het dessert en een lekker tweepersoons-dessert in elkaar gedraaid.
Een jaar later gingen we op onze trouwdag weer uit eten, en toen we bij het nagerecht waren aanbeland stond daar een tweepersoons-dessert op de kaart. De keuze was toen niet moeilijk en sinds die tijd is het een traditie geworden: op onze trouwdag gaan we uit eten en willen we een tweepersoons-dessert.
Vandaag heeft de kok zich weer ontzettend uitgeleefd. We kregen een enorme schotel met ijs, miniframbozentompouce, aardbeien in chocolade, minibrownies met zoete vanillecrème, pistachemouse en sinaasappelkwarktaart. En op de bovenrand van die schotel was in chocolade "gefeliciteerd" geschreven.
Het gebeurt niet vaak dat ik ervan baal dat ik mijn camera vergeten ben. Ik zal het met mijn herinneringen moeten doen. Maar dit nagerecht zal nog lang in ons geheugen blijven.
De reacties op mijn vorige post verdienen een uitgebreid antwoord. En dat gaat er zeker komen, maar niet vandaag.
Er was eens een tijd, niet eens zo heel lang geleden, dat ik best goed functioneerde. Oké, ik kon dan misschien vanwege mijn chronische vermoeidheid niet alles wat ik zou willen, ik draaide wel mee in deze wereld. Ik kwam mijn afspraken na, had oog voor extra dingen die ook moesten gebeuren en was bezig te kijken wat voor werk het beste bij mij paste.
Natuurlijk ging daarbij wel eens iets mis en het was soms een wankel evenwicht. Dus opletten dat de stress mij niet teveel zou worden en blij zijn met een begripvolle man die mij op moest vangen als mijn enthousiasme weer eens groter was dan mijn mogelijkheden.
Kortom, een leven met beperkingen, maar het was in ieder geval wel leven.
Nu komt er, voor mijn gevoel, al bijna een maand weinig zinnigs uit mijn handen. De achterstanden die ontstaan waren door 2 overlijdens in 1,5 week, moeten nog steeds deels worden weggewerkt. Daarnaast vreet het hele gedoe met mijn huisarts enorm veel energie. Ondertussen komen er ook nieuwe taken bij, om de doodeenvoudige reden dat het leven gewoon doorgaat. Inmiddels komt het erop neer dat ik overal in huis klussen (groot en klein) tegen kom die gedaan (hadden) moeten worden.
Dus bij deze het verzoek, (of meer eigenlijk een smeekbede): mag ik alsjeblieft mijn leven weer terug? Gewoon zoals het was, voordat iemand bedacht dat mijn B12 getest moest worden? Zodat ik verder kan en niet als een kip zonder kop in de rondte ren? Dat mijn hoofd zijn werk weer kan doen, in plaats van als een vaag gebeuren aan te voelen, zonder kop of staart? Dat is toch niet zoveel gevraagd?
Ik vraag niet eens om meer energie of een toekomst waarin alles open ligt. Gewoon weer terug naar hoe het een maand geleden was.
Komende dagen maar eens een inventarisatie maken van alles wat op mij ligt te wachten en dat verdelen over de dagen van de week. En ondertussen (tegen beter weten in) hopen dat alles het gevolg is van de periode van de maand ;-).
Waarom is het zo verdomde moeilijk om je kwetsbaar op te stellen. Het is veel gemakkelijker om gevoelens van onvrede, verdriet, onbehagen, angst en onzekerheid te overschreeuwen. En het meest vervelende is, dat je, door jouw manier van reageren, bevestigd krijgt waar je moeite mee had. Dus als je je angst overschreeuwd, krijg je die angst bevestigd (om maar een voorbeeld te noemen).
Een paar maanden geleden heb ik een hele post gewijd aan de problemen waar ik binnen het bestuur van de stichting tegenaan liep (zie hier) en wat ik daar aan zou kunnen doen. Vlak daarna heb ik helaas moeten melden dat de daarop volgende vergadering uit de hand is gelopen. De stress was bij mij toch hoger opgelopen dan gedacht. En in plaats van te uiten dat ik mij enorm eenzaam en in de steek gelaten heb gevoeld, ondertussen verzuipend in verantwoordelijkheidsgevoel, ben ik boos geworden en zijn relaties daardoor onherstelbaar beschadigd.
Ik zal eerlijk moeten toegeven dat mij dit wel vaker overkomt. Kennelijk is boosheid een makkelijker te hanteren gevoel dan angst, eenzaamheid of schrik. Gelukkig houdt Man zoveel van me, dat ik thuis niet bang hoef te zijn dat mijn bozige reactie tot onherstelbare beschadigingen in de relatie zal leiden. Dat is enigszins een troost, maar het zou fijner zijn als ik dit soort heftige reacties zou kunnen vermijden.
Het is niet dat ik op zo'n moment gemeen word. Ik reageer gewoon steeds feller en dat wordt erger naarmate ik het gevoel heb dat ik niet gehoord word. Wat natuurlijk snel het geval zal zijn als je je stem dermate verheft dat de buren mee kunnen luisteren ;-). De inhoud deugt maar de verpakking ziet er zo ellendig uit, dat het hele cadeau bij de vuilnis wordt gezet. Dus ik zit aan 2 kanten met de gebakken peren. Aan de ene kant het grote risico dat relaties onherstelbaar worden beschadigd en aan de andere kant dat mijn boodschap, die echt wel ter zake doende en nuttig is, niet wordt gehoord.
Binnenkort moet ik om de tafel met mijn huisarts om over mijn vervolgbehandeling te praten en over de niet gekregen verwijzing naar het ene revalidatiecentrum en de verwijzing die ik van hem wil hebben voor een ander revalidatiecentrum. Ik merkte aan alle kanten dat ik enorm tegen dat gesprek op zag. Ik ga er kennelijk bij voorbaat vanuit dat die man (dat ik hem zo omschrijf, spreekt ook al boekdelen), voor geen meter mee zal willen werken en ik bereidde mij bij voorbaat al voor op een enorm gevecht. Naar aanleiding van bovenstaande realiseerde ik mij dat ik daarmee waarschijnlijk het tegenovergestelde zou bereiken, van wat ik wou. Mijn huisarts kan het natuurlijk ook niet helpen dat zijn manier van doen mij stikzenuwachtig maakt.
Vandaar dat ik gisteren een brief aan mijn huisarts heb geschreven waarin ik, heel kwetsbaar, heb geprobeerd aan te geven waarom ik het moeilijk vind om met hem te communiceren. Ter controle die brief naar onze coach gemaild en vandaag ingeleverd op de praktijk. Ik had graag voor komende maandag een afspraak willen maken, maar hij is helaas die week vrij. Dus het gesprek tussen mij en huisarts zal nog even op zich laten wachten.
Zelfs terwijl ik dit hier loop te schrijven, lopen de emoties hoog op. Het is wel heel erg eng om je kwetsbaar op te stellen. Ik weet dat ik door eerlijk en open te zijn, met respect naar mijn huisarts toe, een veel grotere kans maak om de oplossingen te krijgen die ik nodig heb. En dan met behoud van de relatie tussen ons beiden, wat natuurlijk heel handig is als je een chronische ziekte hebt.
Hoewel ik het erg jammer vind, dat de relatie met het (inmiddels ex) bestuurslid waarschijnlijk voor altijd beschadigd is, hoop ik dat ik er iets van geleerd heb en dat ik herhaling in de toekomst kan voorkomen. En dan is het toch wel handig dat ik een huisarts als oefenobject heb :-).
Even snel tussen het eten koken, eten en de deur uitrennen door.
Na vanmiddag weer als een "bezetene" achter de breimachine gezeten te hebben, heb ik tegen 16.00 uur besloten de omslagdoek van de machine af te halen. Eerlijke reden: het kwam me mijn neus uit. Maar dat ga ik natuurlijk niet toegeven ;-).
Dus ben ik ermee gestopt omdat:
- ik na 7 dagen eten met bord op schoot, nu wel weer eens aan de eettafel wou zitten
- ik vanavond iets wil laten zien en advies wil vragen voor een volgende keer
- het tekort aan lengte in gewone tricot aangebreid kan worden en dan krult de omslagdoek ook niet meer zo
De omslagdoek is op dit moment zo'n 35cm breed en 170cm lang. Ik moet hem nog wassen en opspannen. Ik ga ervan uit dat ik dan in ieder geval een breedte van 50cm ga halen. En dan kijk ik wel of de maten die na het opspannen zijn ontstaan, voldoende zijn.
Na het opspannen plaats ik een foto, en dan ben ik erg benieuwd naar jullie mening en of het zo'n 20 uur werken waard is geweest. Maar voorlopig doe ik even niks meer met de breimachine.
Deze week heb ik elk stukje vrije tijd dat er was achter de breimachine doorgebracht. Ik heb op dit moment vierkante ogen van het kijken naar de breislede. Ik heb de kleurnuances nu zo vaak langs zien komen dat ik me zit af te vragen of ik de omslagdoek nog wel leuk ga vinden als hij klaar is. Mijn rug doet pijn vanwege het lange zitten en mijn schouders voelen zwaar vanwege het langdurig heen en weer trekken van de breislede.
Inmiddels heb ik ontdekt dat 1 bol wol 1/3e omslagdoek oplevert. Ik ben met de derde en laatste bol bezig. En als ik heel eerlijk ben, weet ik diep in mijn hart dat ik het niet ga halen voor maandagavond. Maar toch......
(hopen kan natuurlijk altijd).
Dit is ongeveer de zooi die 3 chins in 1 nacht uit hun kooi werken (en dan heb ik nog niet onder de kooi geveegd). Het is een mengel van zand, hooi, zaagsel en keutels. Daarnaast nemen ze minstens 3x per dag een zandbad, wat wolkt. En dat zandbad moet elke dag gezeefd worden. Ook dat geeft enorme stofwolken. Het duurt dus nooit lang voordat alles met een dun laagje stof bedekt wordt.
Ik ben lid van een ruilkring en daar kun je alles aanbieden, vragen en verhandelen waar je maar behoefte aan hebt. De principes van de ruilkring probeer ik thuis ook toe te passen. Als ik geen zin in een bepaald klusje heb, vraag ik Man wat ik als tegenprestatie moet leveren, zodat hij het doet. Soms werkt het niet, maar vaak lukt het me wel om onder het klusje uit te komen. Helaas is het deze keer mislukt.
Ik hou niet van schoonmaken (erfelijk belast, zullen we maar zeggen). Dus toen ik weer eens 3 uur bezig was geweest (oké, ik zal eerlijk toegeven dat ik er 6 weken niks aan gedaan had) om de boel boven schoon te krijgen, besloot ik het erop te wagen. Man heeft een hekel aan strijken, dus het was aan hem om te bedenken hoeveel overhemden ik moest strijken zodat hij af en toe een stofdoek en een dweil door mijn deel van het huis haalt.
Gisteren heb ik er maar eens naar gevraagd. Het was inmiddels weer zo'n 3 weken geleden dat ik de boel op de kop had gezet, en ik zag de stof al weer overal de kop op steken. Helaas kreeg ik gisteren te horen dat er geen deal in zat. Man vindt strijken niet leuk, maar schoonmaken nog minder leuk. Dus hij streek liever zelf.
Balen voor mij want nu moet ik zelf blijven schoonmaken, maar aan de andere kant ook een lichtpuntje: Man heeft voor het eerst sinds tijden aangegeven dat hij iets niet leuk vindt om te doen. Zonder voorbehouden en omwegen. Ik ben trots op hem.
Er is ooit eens vastgesteld dat mijn maag en darmen niet zo heel goed tegen appels kunnen. Een conclusie waar ik heel blij mee was, want ik had toch wel een weerstand tegen die dingen. Hoe mooi ze ook in de supermarkt uitgestald liggen, ze trekken me niet om er 1 te pakken en daar lekker mijn tanden in te zetten. Toch at ik ze braaf, want appels zijn nu eenmaal gezond fruit en makkelijk mee te nemen. Maar sinds die ontdekking eet ik ze zo minimaal mogelijk (alleen in de vorm van taart en gevulde appelkoek), en ben ik overgestapt op peren. Via mijn fruittas ben ik al heel wat smakelijke perenrassen tegengekomen en ik sta versteld van de variaties die er in peren te krijgen zijn.
Maar het gaat hier over appels, niet over peren. Appels zijn namelijk een erg goedkoop vulmiddel als het om producten met vruchten gaat. Pak een willekeurig pak dubbelsap of iets dergelijks uit het schap van de supermarkt en de kans is groot dat er appel in zit. Ook al staat op het pak cranberry-citroen. En dan niet voor een beetje, maar voor 75% of iets dergelijks. Aangevuld met 5% citroen, 1% cranberry en natuurlijke aroma's.
Bosvruchtenkoekjes: idem. Sinaasappellimonadesiroop: idem. En dan wordt het boodschappen doen ineens een stuk lastiger.
Er waren 2 supermarkten die sinaasappellimonadesiroop verkochten zonder appel, 1 prijsvechter en 1 dure. En gisteren kwam ik tot mijn schrik tot de ontdekking dat de prijsvechter de limonadesiropen in andere blikken had gestopt en (helaas) daarbij ook de samenstelling van de siropen had aangepast. Nu zit ook hier in de sinaasappellimonadesiroop appel. Ik had geen tijd om alsnog door te rijden naar de dure supermarkt. Maar ik vrees het ergste.
Gelukkig hadden ze nog een soort van roosvicee zonder appel, dus we zitten hier nog niet zonder limonadesiroop. Maar leuk is anders.
Ik had al een paar keer geblogd over de omslagdoek die ik op de breimachine wilde maken. De omschrijving had ik in januari tijdens de breimachinebijeenkomst gekregen. Komende maandag hebben we weer bijeenkomst en het leek me wel wat om iedereen te laten zien wat voor moois ik heb gemaakt.
Hoewel het al een aardig stuk lijkt, is de omslagdoek in werkelijkheid nog maar zo'n 35cm lang. Het was de bedoeling dat hij zo'n 70 cm breed zou moeten worden, maar ik mag blij zijn als het uiteindelijk 60cm wordt. De totale lengte moet tegen de 2m worden, dus ik heb nog zo'n 170cm te gaan. Zou op zich geen probleem moeten zijn, ware het niet dat het geen moeilijk maar wel zeer bewerkelijk patroon is.
Ik heb over deze 35cm 4(!) uur gedaan. Ik moet nog 170cm = 170:35=4,8x4 uur = ± 20 uur breien om de lengte te krijgen die ik hebben wil. Dat is een halve werkweek die ik voor maandagavond in moet plannen. Ik ga dan nu ook maar snel afsluiten. Dan haal ik vandaag nog 1,5 uur want morgen overdag wordt hem niet.
NB: je kijkt op de foto trouwens naar de achterkant van het breiwerk.
Hoewel ik probeer zo nuchter mogelijk met de gestelde diagnose om te gaan, zijn er momenten dat het mij aanvliegt. Het lijkt erop dat de vervolgbehandeling die mijn huisarts voorstelt, niet de behandeling is die ik zou moeten krijgen. Na 5 weken lang 2 injecties per week, stelt hij voor om daarna 1x per 2 maanden te injecteren. Maar omdat mijn klachten al 30 jaar aanwezig zijn, moet hij minstens 1 jaar lang een behandeling van 1 injectie per week voorschrijven (en misschien wel 2 jaar). Omdat de communicatie tussen huisarts en mij niet vlekkeloos verloopt, zie ik nu al als een berg tegen het komende gesprek op.
Afgelopen vrijdag lag ik dus te stuiteren in mijn bed en stond ik tegen 23.30 uur koud en zielig in de keuken. Waarop Man met de opmerking kwam: zal ik vanavond bij jou komen slapen. Zo gezegd, zo gedaan en zo kwam het dat we voor het eerst sinds anderhalf jaar weer eens samen in 1 bed sliepen. En dat was een hele fijne ervaring, zowel het inslapen (fijn dat iemand je een aai over de bol kan geven en je kan troosten) als het wakker worden. Het geeft daarnaast de bevestiging dat Man en ik het echt wel samen gaan redden. Het zal misschien een tijdje duren, maar we komen er wel.
Man had echter wel de pech dat ik deze ervaring zo bijzonder vond, dat hij de avond erop gewoon weer in zijn eigen bed moest slapen. En sinds zaterdagavond is mijn bed dus weer teruggebracht naar een 1 persoonsversie. Maar wel met een mooie en dankbare herinnering in mijn hart.
In het kader van energiebesparing heb ik een tijd geleden zo'n stekkerdoos met schakelaar gekocht. Daar stop je dan alle apparaten in en na gebruik schakel je de stekkerdoos uit en daarmee voorkom je sluipverbruik van energie. Klinkt heel milieuvriendelijk en het leek mij een goede investering. Als ik in bed lag, kon ik namelijk de lichtjes van de printer en de computer zien branden.
Maar er werkte iets niet helemaal zoals zou moeten. Als ik de schakelaar van de stekkerdoos omzette, gingen inderdaad alle lichtjes uit. En ik was trots dat ik mijn steentje aan energiebesparing bij droeg. Alleen bleek mijn pc het minder leuk te vinden. Want sinds mijn pc in de stekkerdoos zat, waren er problemen met opstarten. Er ontstonden hele rituelen om het opstarten zo soepel mogelijk te laten verlopen.
Eerst de schakelaar van de stekkerdoos omzetten. Wachten totdat alle lampjes het deden en de printer uitgerateld was. Vervolgens erom denken dat het beeldscherm pas werd aangezet nadat de pc in werking was gesteld. De pc aanzetten en direct standby staan voor het beeldscherm. Zonder beeldscherm hoorde je de opstartpiepjes niet en was het moeilijker te weten of de pc wel of niet opstartte. Als de pc niet opstartte, dan bleef hij hangen op de ventilator. Die maakte dan behoorlijk veel herrie en er zat dan niks anders op dan de aan/uitknop een minuut ingedrukt te houden zodat de pc weer uitging. Minstens 5 minuten wachten en dan weer opnieuw proberen. Meestal pakte hij de tweede keer wel. Maar het leverde een hoop stress op.
Uiteindelijk mijn pc weer op het gewone stopcontact aangesloten, en sinds die tijd geen problemen meer gehad. Alleen blijf ik sinds die tijd toch gespannen of de pc het wel doet. En dat maakt dat ik liever achter de laptop van Man zit in plaats van mijn eigen pc op te starten. Hoewel er, sinds de problemen met internet die we hebben gehad, ook een argwaan tegen de laptop is ontstaan. Mail die ik verzonden heb via de webmail op de laptop wil nog wel eens niet aankomen. Dus daarvoor heb ik dan weer mijn pc nodig.
Het is niet prettig als je het gevoel hebt dat je niet op de techniek meer kunt vertrouwen. En het plaatst voor grote dilemma's. Bloggen wil uitstekend op de laptop, maar foto's plaatsen kan weer niet, want mijn foto's moeten niet op de laptop van Man terecht komen. Dus foto's moeten via mijn eigen pc geplaatst worden. En daar blijft weer de angst dat hij niet op zal starten. Inmiddels heb ik een heleboel foto's met leuke verhalen (onder andere van mijn "nieuwe" auto), maar de angst of mijn pc wel opstart overheerst.
Is dit nu het klassieke voorbeeld van vrouw en techniek?
