Wantrouwen

Eerst een huishoudelijke mededeling: Berber was zo vriendelijk mij te wijzen op een typefout in de link naar mijn meest favoriete radiozender. Ik heb de link aangepast (en voor degenen die geen zin hebben om terug te lezen: http://www.radiominerva.be/).

Afgelopen dinsdag had ik het kennismakingsgesprek bij het revalidatiecentrum. Het was een zeer prettig gesprek, waarbij de toon al direct gezet werd door mijn verbazig over het feit dat ik in in 1993 een depressie had gehad (waar een verwijsbrief van de huisarts al niet goed voor is). Toch raar dat ik daar zelf niets van kan herinneren. Het maakte de sfeer in ieder geval wel erg gezellig.
Ik zal mij binnenkort eens gaan verdiepen in de definitie van het begrip depressie. Het zou mij niks verbazen als die definitie in de afgelopen 20 jaar een behoorlijke verandering heeft doorgemaakt. En als dat het geval is, heb ik weer een leuk gesprek met mijn huisarts te voeren, want dan wil ik dat natuurlijk wel uit mijn medisch dossier hebben.

Maar goed, het gesprek bij het revalidatiecentrum. Zij legden uit wat zij deden en ik legde uit wat ik zocht en ik kreeg het gevoel dat ik met mijn klachten aan het juiste adres was. Dus we maakten een afspraak voor het intake-gesprek/onderzoek. Komende dinsdag gaan ze me van 08.30 uur tot en met 12.30 uur van boven tot onder en van binnen en buiten volledig onderzoeken en in kaart brengen, een zogeheten 0-meting. Ik ging naar huis met het gevoel dat er voor het eerst in 30 jaar gekeken zou worden naar mijn lichaam zonder (voor)oordelen.

Ter voorbereiding op het gesprek van dinsdag moest ik een aantal vragenlijsten beantwoorden. Een deel van die vragenlijsten was niet van toepassing of bijna niet te beantwoorden omdat ik geen "normaal" werk heb (mijn vrijwilligerswerk en bestuurswerk voor de stichting vallen niet als "werk" te beschouwen in de zin van de vragenlijsten). En kennelijk gaan ze ervan uit dat mensen die bij hun komen pijn hebben, iets wat bij mij (gelukkig) niet het geval is. Mijn voornaamste klacht is dat ik constant, 24 uur per dag, moe ben en dat daardoor het leven soms erg zwaar is. Een 40-urige werkweek kan ik, ten koste van mijn sociale contacten en relatie, maximaal 3 jaar volhouden voordat mijn lichaam het niet meer trekt.

Maar daarnaast zag ik de suggestieve vragen wel langs komen. Ziet u er tegenop om de dag te beginnen? (ja, want ik ben na 10 uur slaap nog steeds moe en zeker met een drukke dag voor me, zie ik er best tegenop). Biedt uw werk u voldoende mentale uitdaging? (nee, want voor dat soort banen heb ik de lichamelijke energie niet). En zo waren er nog wel een aantal vragen. Ik merk nu dat ik dit hele revalidatietraject met het nodige wantrouwen ben gaan bekijken.

In de 30 jaar dat ik met deze klachten rondloop, ben ik regelmatig naar diverse hulpverleners gestuurd. In al die tijd zijn mijn lichamelijke klachten nooit serieus genomen. Ik moest met niet aanstellen en al mijn lichamelijke problemen werden veroorzaakt doordat ik niet op de juiste manier met situaties omging. Door die vragenlijsten komen al deze frustraties naar boven. Op het moment van de desbetreffende therapie heb ik dat zelf nooit zo ervaren, maar nu ik hier zo mee bezig ben, ontdek ik dat het me wel degelijk dwars heeft gezeten dat ik nooit echt serieus genomen ben. En mijn grootste angst is, dat mij dit dinsdag weer gaat overkomen (ook al bestaat het grootste gedeelte van de dag uit lichamelijke testen).
Ik hoop dat mijn vertrouwen in het centrum behouden blijft.