Oeps

Elke dag moeten de chinchilla's van eten worden voorzien en dan moeten ook de plankjes, kruik en houten ren- en klimdingen keutelvrij gemaakt worden. In het begin deed ik dat met een veger/stoffer en veegde ik alles op mijn hand. Maar ik werd gestoord van het galmende geluid wat de veger tegen het traliewerk maakte. Op de opvang deden ze het met de stofzuiger en omdat Man grossiert in overtollige stofzuigers werd al gauw een antiek exemplaar uit de garage gevist. Het gaat sneller, galmt minder en ik had niet de indruk dat de chins er erg veel last en hinder van ondervonden.

Op de opvang hadden ze wel gewaarschuwd dat, voordat de kruik door de stofzuiger onderhanden werd genomen, toch even goed gekeken moest worden of er niet toevallig een chin in verstopt zat. Het zou namelijk wel erg lullig zijn als het beestje in de stofzuiger zou verdwijnen. Het was al snel duidelijk dat ik me daar geen zorgen over hoefde te maken, zodra ik begon met stofzuigen vlogen de chins alle kanten op, van boven naar beneden en meestal in de volgorde van mijn schoonmaken. Tot vandaag.

Eusebio vliegt zodra ik met het stofzuigen begin van het bovenste plankje naar het middelste plankje. Hij blijft daar zitten totdat dat plankje aan de beurt is en vliegt dan zo snel mogelijk in het huisje wat volledig op de bodem van de kooi staat. Zodra ik daar ben aangekomen, rent hij het huisje uit om weer op het middelste plankje terecht te komen. Alleen nam hij daarbij vandaag een andere route dan normaal waardoor hij pardoes tegen de stofzuigerslang op liep.
En toen had ik ineens een spartelende chin aan de stofzuigerslang hangen.

Ik was volledig overdonderd en het drong echt niet tot mij door dat ik de stofzuiger uit moest zetten om hem te kunnen bevrijden. Gelukkig was Eusebio in staat zichzelf los te wurmen en werd hij niet de slang ingezogen, maar de schrik zat(zit) er bij beiden goed in. Hij heeft er niks aan over gehouden (tenminste tot nu toe niet). Morgen weten we meer.

En om met een goede daad af te sluiten nog even een Amnesty-sms Iran:
Vrouwenrechtenactiviste Maryam Bahreman opgepakt. Locatie onbekend. Geen contact familie. Risico op marteling. Protesteer! SMS JA naar 3553 (€ 0,25 per ontvangen bericht)

Prijsjes kopen

Zoals elk zichzelf respecterend dorp, heeft ook ons dorp een jaarlijks dorpsfeest. En zoals het hoort is de formule van dit feest al jaren onveranderd en de kans dat het ooit zal veranderen is 0,0. Omdat er nooit iets veranderd is het elk jaar vaste prik dat in de laatste week van de schoolvakantie de straat versierd wordt.

Uit dat versieren van de straat is bijna 15 jaar geleden een straatvereniging ontstaan. En ook de activiteiten van de straatvereniging zijn volledig voorspelbaar. In mei hebben we een bestuursvergadering (ik ben algemeen bestuurslid) waarin vooral besloten wordt dat het dit jaar net zo zal gaan als het jaar daarvoor en worden data vastgelegd. Vervolgens wordt de contributie geïnd (al jaren € 7,00 per huishouden) door met kwitanties langs de deur te gaan. Niet lang daarna krijgen alle bewoners van de straat de uitnodiging voor de ledenvergadering in de brievenbus. En elk jaar komen dezelfde bewoners te laat op de vergadering.

Op de ledenvergadering worden de data besproken voor:
- het versieren van de straat (zijn niet veranderbaar)
- het jaarlijkse fietstochtje wat enigszins flexibel is en waar we heen gaan (maximaal 10km fietsen in totaal)
- de jaarlijkse straatbarbeque (keuze uit 2 data)
Verder wordt aangegeven wie namens de straat een bloemetje krijgen of hebben gekregen (mensen die ziek zijn, verhuizen, nieuw zijn en dergelijke).
De hele vergadering neemt maximaal 3 kwartier in beslag, inclusief eventuele inbreng van overige straatbewoners. Dan hebben we met z'n allen wel weer een behoorlijke prestatie geleverd en moeten we hoognodig koffie drinken. Degenen die er dan genoeg van hebben gaan naar huis, de rest blijft voor het kaarten (klaverjassen) en sjoelen.

Eerst volgt het gebruikelijke gesteggel omdat er altijd teveel of te weinig kaarters zijn en moeten mensen zich opofferen. Omdat het zo hoort (vraag maar na bij de plaatselijke kaart- en sjoelclub), moet er gekaart en gesjoeld worden om prijsjes. De kosten voor deelname bedragen € 2,50 per persoon. Aan mij is de schone taak toebedeeld om die prijsjes te kopen. De oogst voor deze keer staat op de foto (met uitzondering van de worsten en de boterkoeken).

Omdat ik geen frutselmens ben en de meest alternatiefste persoon uit de hele straat (alleen al het feit dat ik het liefste vegetarisch eet, rechtvaardigt die titel al :-) ), vind ik het kopen van die prijsjes een hele bevalling. Ik loop dus echt met mijn ziel onder de arm door de winkel heen en heb geen idee wat leuk is om te kopen en wat niet. Vervolgens is alles of duurder of goedkoper dan € 2,50 en het moet natuurlijk niet zo zijn dat mensen zich bekocht voelen.
Vrijdag zal ik weten of ik een juiste keuze heb gemaakt. Tot die tijd zal ik Man regelmatig lastig vallen met mijn onzekerheid of ik het wel goed heb gedaan. En dan ben ik er voor een jaar weer vanaf, om vervolgens volgend jaar rond dezelfde tijd van het jaar weer met mijn handen in het haar te zitten omdat ik niet weet wat ik moet kopen.

Wat is het toch fijn dat sommige dingen in het leven zo voorspelbaar zijn ;-).

Ik wil

Ik wil bloggen over:

•  mijn eerste ervaringen in het revalidatiecentrum en de verbluffende conclusie die ze getrokken hebben
• de assitente die mij de laatste keer mijn injectie gegeven heeft, inclusief foto (je kunt prikken of niet)
• de trein die zomaar op de snelweg reed (jammer dat ik mijn camera niet bij me had)
• mijn meest favoriete detectiveserie en een overzicht geven van de boekjes die ik nog nodig heb om mijn verzameling compleet te krijgen
• de te breien sokken en dat ik een muts en piezel ben
• wat voor effect de injecties tot nu toe op mijn lichaam hebben
• de stommiteiten die ik uithaal nu ik op zaterdag in mijn eentje verantwoordelijk ben voor het huis
• de manier waarop ik mijn awards wil doorgeven
• dat ik mijn voornemen om technische snufjes van mijn auto niet te gebruiken niet vol heb kunnen houden en de "problemen" die ik tegen kom omdat ik niet weet hoe bepaalde dingen werken
• hoe ingewikkeld het is om qua eten een 2-persoonshuishouden om te bouwen naar een 3-persoonshuishouden
• de taart die ik gebakken heb met een blindgebakken bodem (YES!! ik kan het toch)
• dat de chinchilla's 2 weken lang ruzie hebben lopen maken, toch weer vriendjes zijn geworden maar dat ik nu niet weet hoe ik ze weer aan de aanbouw moet laten wennen
• dat bestuurswerk soms toch nog erg ingewikkeld kan zijn, zeker als je eigenlijk voor niks 2,5 uur in de stad door moet brengen
• al die leuke, grappige, ontroerende, onthutsende artikelen die ik in de krant tegen kom
• de omslagdoek die enorm veel tijd koste om klaar te maken
• het conversatiegroepje Frans waar ik elke maandag naar toe ga

Maar de werkelijkheid is, dat ik niet verder kom dan het hoogst noodzakelijke wat gedaan moet worden. Zeker de afgelopen week was ik eigenlijk alleen maar moe met daarbij een behoorlijke hoofdpijn. En dan wil mijn hoofd wel van alles maar mijn lichaam werkt niet mee. Dat is de realiteit waar ik het voor voorlopig even mee moet doen.
En over 4 maanden lees ik deze post weer en dan zit ik vol verbazing te kijken waar ik mij toen zo druk over maakte.

Amnesty

Het is al weer een tijdje geleden dat ik acties van Amnesty International onder de aandacht breng. Dat komt vooral omdat ze bij mij binnen komen op een moment dat ik er niet over kan bloggen. Maar de emailactie van vandaag kan ik wel plaatsen. Het mailadres waarop mensen kunnen reageren als ze hun steun willen betuigen, staat onder het kopje: wat kunt u doen.

Roemenië: Bescherm uitgezette Roma families! Op 17 december 2010, dwongen de autoriteiten van de Roemeense stad Cluj-Napoca ongeveer 350 Roma hun huis aan Coastei straat in het centrum te verlaten. De bewoners, onder hen families met kinderen, waren slechts twee dagen tevoren mondeling van dit besluit op de hoogte gebracht. Dezelfde dag werden hun hutten en krotten verwoest. Veertig families kregen een nieuw onderkomen in gemeenschappelijke gebouwen vlakbij de vuilnisbelt in de wijk Pata Rat. Ieder huis bestaat uit vier kamers, met één familie per kamer. Er wonen meer dan 20 mensen in een gebouw. Ze delen twee toiletten en hoewel er water en elektriciteit is, is er geen warm water en gas. De rest van de families kregen geen nieuwe accommodatie en geen hulp bij de bouw van nieuwe huizen. De mensen leven vlakbij een andere Roma nederzetting, waar meer dan 1000 mensen onder slechte omstandigheden wonen. Men heeft slechte toegang tot het openbaar vervoer, scholen, werk en gezondheidszorg. Begin juni brengt een Amnesty International medewerker een bezoek aan Cluj. Hij zal de petities dan aanbieden aan de lokale autoriteiten. Teken de petitie aan de burgemeester van Cluj-Napoca en ondersteun Amnesty´s oproep! Wat kunt u doen? Door onderstaande tekst te mailen naar emailactie@amnesty.nl zet u uw naam onder de petitie. Amnesty International verzamelt alle handtekeningen en zal deze aanbieden aan de Roemeense autoriteiten.

De petitie tekst: Dear Mayor, I am concerned about the forced eviction of 56 Romani families from Coastei Street at the centre of Cluj-Napoca in December 2010. This eviction constitutes a forced eviction prohibited by international human rights law, which is legally binding for Romanian authorities. It also worries me that the evicted families were placed in inadequate housing conditions at the outskirts of the city next to a garbage dump and next to existing Romani settlements inhabited by more than a thousand Roma, thus reinforcing ethnic segregation. I urge you to: - Ensure adequate housing is provided to all these evicted families; - End all forced evictions; - Provide an effective remedy and reparations; - In close consultation with the relevant Romani communities and local civil society organizations develop housing and a wider integration plan to ensure that Romani communities in Cluj-Napoca can live a life in dignity and enjoy their human rights without discrimination. In trust in your good will and sense of justice, Yours sincerely,

Een award gekregen

Gisteren las ik op de blog van Frederique dat ik een award heb gekregen. Ik loop nog niet zo heel lang mee in blogland maar ik had al lang in de gaten dat Frederique alom gerespeteerd en gewaardeerd wordt om haar blog en haar integriteit en warme, hartelijke persoonlijkheid. Als zo iemand je dan een award geeft dan voel je je even heel erg bijzonder. De eer om mensen blij te maken met een award ligt nu bij mij. Ik ga daar een paar nachtjes over slapen.

Het deed me ook direct denken aan de eerste award die ik gekregen heb. Die kreeg ik van Singlemam en die award heb ik ook nog niet doorgegeven. Ik was er al wel mee bezig en had de post met toekenning van die award al als concept opgeslagen want ik moest de blogadressen nog controleren. Vervolgens gingen mensen dood, overleed mijn auto en bleek ik ziek te zijn. Tegen de tijd dat ik weer aan die award dacht, was in blogland de awardperiode weer gaan luwen. Het leek mij niet raadzaam om het vuurtje weer op te stoken door awards uit te gaan delen. Maar ik bedenk me nu dat het niet eerlijk is geweest tegenover Singlemam om haar dit niet even uit te leggen. Mijn excuses en dan hierbij alsnog de uitleg waarom ik de award die ik van jou gekregen heb, nooit "officieel" geaccepteerd heb.
En dat terwijl jouw motivatie om mij die award te geven, voor mij bijna levensveranderend is geweest.

Ik zal binnenkort met Man om de tafel gaan zitten zodat hij mij kan helpen met het knip-en-plakwerk om beide awards met plaatje en bijbehorende tekst in een post te krijgen en dan zal ik beide awards uitreiken.

Over hufters en bangerikken

Ik was eigenlijk van plan vandaag het vervolg op de sok te schrijven, maar nu ik voor de tweede keer in 1 week tijd bijna van de weg afgereden ben, ga ik vandaag even stoom afblazen.

Ik woon in een klein dorp wat vooral uit doorgaande wegen bestaat. De hoofdroute is een gewone 2 auto's brede straat, de overige wegen zijn van die smalle landbouwweggetjes van hooguit 1,5 auto breed. Dus als je iemand moet passeren die van de andere kant komt, zul je met 2 wielen in de berm moeten. In het begin vond ik dat eng, maar na 11 jaar draai ik mijn hand daar niet meer voor om.

Als ik mijn wandeltraining doe, kom ik over 2 van die wegen. Het viel me toen al regelmatig op dat auto's je gewoon in de berm drukken terwijl er niemand op de weg is en ze dus best met wat ruimte om je heen kunnen. Ik loop liever op de weg dan in de berm, want door al dat verkeer is de berm vlak naast de weg een enorme gatenkaas van kuilen en dat loop gewoon minder lekker. Ik loop netjes op de rand van het asfalt, dus ruimte zat om op een fatsoenlijke manier om mij heen te gaan.
Natuurlijk hou ik wel rekening met het overige verkeer. Ik snap best dat als van beide kanten een auto komt, dat ik dan niet pontificaal op de weg moet blijven lopen. Beide auto's moeten door de berm om elkaar te passeren, en dan ga ik heus wel zo ver mogelijk in de berm lopen.

Vanwege de herinrichtingswerkzaamheden in het dorp is de doorgaande route tijdelijk afgesloten. In het dorp verderop is een brug wegens werkzaamheden niet voor verkeer toegankelijk. Dat houdt in dat onze straat en de parallelweg naar het andere dorp voor de meeste mensen de doorgaande weg is geworden. Hierdoor moet er nog meer verkeer dan anders over die smalle landbouwweggetjes en moeten ook meer auto's elkaar passeren.
En niet iedereen doet dat even galant en houdt daarbij rekening met medeweggebruikers. Vorige week was ik zelf bijna van de sokken gereden omdat twee auto's elkaar wilden passeren en geen van beiden bereid was, rekening te houden met die voetganger (ik dus) die daar ook nog liep. De spiegel van de ene auto raaktje me op 5cm na net niet. En ik heb ook al een paar keer fietsers gezien die enorme capriolen uit moesten halen om niet in de sloot te belanden, alleen maar omdat een automobilist geen zin had om even achter de fietser te blijven wachten totdat de weg weer vrij was. (Ik ga een andere keer klagen over fietsers die het leven van een automobilist tot een hel maken, nu ben ik even op hun hand ;-) ).

Vanmorgen op weg van stad naar huis, werd ik weer bijna in de sloot gereden. Deze keer zat ik in de auto en was er een vrachtwagen die niet genoeg op zij ging/durfde te gaan. Als je niet kunt "berm rijden", neem dan niet een sluiproute waarin dat noodzakelijk is.
Maar degene die vorige week voor mij reed, maakte het nog veel bonter. Het was spitsuur 's avonds en er kwam veel verkeer vanuit ons dorp richting stad. De bestuurder/bestuurster (geen idee wat het was) voor mij raakte daar zo van in paniek dat er elke keer gestopt werd zodra er een auto van de andere kant ons moest passeren. Ik heb 20 minuten gedaan over een stukje van 2,5km.

Het is onbekend hoelang het nog duurt voordat de doorgaande route weer vrijgegeven wordt. Ik hoop dat het niet lang meer zal duren, maar het vermoeden bestaat dat het toch nog wel 3 weken zal zijn. Nog even volhouden dus. En zorgen dat ik ook ogen in mijn achterhoofd heb, dan kan ik mij in ieder geval wat veiliger op de weg begeven.

Sok af en een dilemma

Vol trots kan ik melden dat de eerste sok van het paar wat ik voor Man aan het breien ben af is :-). Het is in totaal de vierde sok die ik in mijn leven gebreid heb, en deze was het snelste klaar van allemaal (de overige 3 hadden een levertijd van ongeveer 1,5 jaar per sok). En voor de rekenaars onder jullie: ja, er ligt dus al een meer dan een jaar 1 sok te wachten op zijn wederhelft.

Zoals uit de foto blijkt, zit er een behoorlijk kleurverloop in de wol en het zou natuurlijk heel erg fijn zijn als de tweede sok er ongeveer hetzelfde uit zou komen te zien als de eerste. Ik heb van deze kleur twee bollen en ik begon enthousiast met afwikkelen totdat ik bij de juiste kleurcombinatie zou komen. Ik was al een tijdje onderweg toen ik mij realiseerde dat de juiste kleurcombinatie pas tegen het einde van de bol in zicht ging komen. Als je wol afwikkelt, draai je de kleurcombinatie om en ik zag mij voor de aankomende sok constant wol aan het op- en afwikkelen om maar de juiste kleurcombinatie te vinden. Van dat vooruitzicht werd ik niet echt blij.

Toen kwam ik tot de ontdekking dat de kleurcombinatie die ik nu aan het afwikkelen was, de tegengestelde combinatie was van waar ik mee geëindigd was. Omdat je een sok ook van een teen af naar boven kunt breien, was de beslissing snel genomen. De tweede sok zou ik gewoon vanaf de andere kant beginnen. Via de ruilkring hulp geregeld om mij te helpen bij het achterstevoren breien van een hak en vanmorgen enthousiast aan sok twee begonnen (ik was om 05.00 uur wakker en kon niet meer slapen, dus tijd zat).

Alleen merk ik nu dat er een probleem is ontstaan. Het maakt in het uiterlijk van mijn sokken kennelijk uit of je meerdert of mindert. Als je een sok van boven naar beneden breit, ben je vooral aan het minderen, Brei je van beneden naar boven, dan ben je vooral aan het meerderen. En nu ziet de teen van sok 1 er niet hetzelfde uit als de teen van sok 2. En ik voorzie eenzelfde probleem bij de hak. Als je schoenen aan hebt, zal het voor geen meter opvallen. Maar toch.

Wat is wijsheid: de bol wol toch maar verder afwikkelen totdat ik bij de juiste kleurcombinatie terecht ben gekomen of doorgaan? Ik ben er nog niet uit.

Er ging iets niet helemaal goed en het revalidatiecentrum

Gisteren zag ik ineens dat bij een post van een week geleden een verkeerd label zat. Geen idee hoe ik dat voor elkaar heb gekregen, maar ik wist wel dat ik in staat moest zijn om dat te veranderen. Het veranderen is gelukt maar waarom die post ineens helemaal bovenaan kwam te staan, is mij tot op heden nog steeds onduidelijk. Ik beschik dus nog niet over voldoende computertechnische vaardigheden. Ik zal mijn loopbaanadviseur daarvan op de hoogte brengen ;-).

Dinsdag was de grote dag, het echte intake-gebeuren bij het revalidatiecentrum. Het begon met een voorgesprek waarin nog even de puntjes op de i werden gezet naar aanleiding van wat ik tijdens het kennismakingsgesprek gezegd had. Omdat dit minder tijd kostte dan dat er was ingepland, werd direct het fysiotherapeutische onderzoek meegenomen. Handig als je gesprekspartner ook je behandelend fysiotherapeut is.

Vervolgens had ik tijd om aan mijn sok te breien, met de mensen in de wachtkamer te kletsen en daarna werd ik opgeroepen door de psychologe. Ze snapte dat ik enigszins wantrouwend was en had daar alle begrip voor. Ik weet best dat gezondheid uit een lichamelijke en geestelijke component bestaat, maar ik wil niet meer dat de nadruk alleen maar op het mentale vlak ligt. Volgens mij gaan psychologe en ik daar wel uitkomen.

Tijd om even iets in mijn maag te stoppen (fruit met wat studentenhaver) en mij mentaal voor te bereiden op de fysieke test. In het gebouw waar het revalidatiecentrum zit, hebben ze bedrijfsfitness. Dus ik werd daar binnen gelaten om mij om te kleden en ik kon mijn spullen daar in een kluisje doen. Het omkleden ging wel, het kluisje niet. Het was onmogelijk om de gebruiksaanwijzing daarvan te snappen. Toen ik klaar was met de test heb ik nog aan een vaste bezoekster gevraagd of zij wist hoe die kluisjes werken, maar ook zij wist het niet.

Voor het eerste gedeelte van de fysieke test moest ik met een hartslagmeter 6 minuten fietsen op een bepaald toerental. In die 6 minuten mocht ik alleen maar fietsen en niet praten. Waarom de begeleider dan constant dingen loopt te zeggen, waar je dan niet op mag reageren is mij een raadsel. De conclusie was in ieder geval dat mijn basisconditie goed was (hoera!!!), maar dat mijn weerstandsconditie slecht was. Weerstandsconditie gaat om het extra vermogen als het er even op aan komt.
Daarna nog een paar balanstesten en spiertesten (hoewel ik rechtshandig ben, gingen de meeste dingen links beter dan rechts). Ik moest mijzelf opdrukken (op mijn knieën ging wel, maar helemaal recht niet) en natuurlijk werden de onvermijdelijke buikspieren ook niet vergeten. Al die tijd liep mijn begeleider vergenoegt om mij heen om te zeggen dat we daar iets aan gingen doen en dat gingen verbeteren en dat hij een mooi schema voor mij ging maken. Ik proefde er een soort ondertoon uit dat het niet makkelijk zou worden.

Terug in de fitnessruimte nog een paar testen uitgevoerd met de daar aanwezige apparaten en een paar oefeningen op een bal. Ik vind dat zo leuk, zo'n hele grote bal waar je dan oefeningen mee moet doen. In mijn geval gaat de bal gebruikt worden om mijn lichamelijke balans te versterken. Over 8 weken zal ik in staat zijn om op de bal te blijven zitten zonder voeten aan de grond (tenminste dat zegt mijn begeleider, en als het niet lukt trakteert hij op taart :-) ).

Alle testresultaten werden in de computer gestopt en na mijn lunch kreeg ik het behandelplan voorgeschoteld. In 16 weken gaan ze 100 uur aan mij sleutelen. Ik ben heel erg benieuwd. En als verrassing kreeg ik te horen dat we ook nog 2 dagen naar een boedhistisch klooster in België gaan. Een reden te meer om extra hard mijn best te doen. Dinsdagmiddag heb ik mijn eerste echte trainingsdag. Hoe die dag eruit gaat zien krijg ik nog via de post te horen, evenals wanneer ik mij elke keer daar moet melden.

Het revalidatiecentrum heeft toestemming gevraagd om mijn medisch dossier op te vragen bij de huisarts. Ik ben heel benieuwd wat er, behalve die depressie, nog meer aan rare dingen in staat. Voorlopig onderneem ik nog geen actie om die depressie uit mijn dossier te krijgen. Misschien moet er wel veel meer uit mijn dossier verwijderd worden, en ik ga liever 1x de confrontatie met mijn huisarts aan dan een aantal keren achter elkaar.

Soms is het zo simpel

Het was deze week een enorm hectische week waarin vele ballen in de lucht gehouden moesten worden, of netjes worden opgevangen om ze (tijdelijk) in een doosje te doen. In de tussentijd zit ik dan vooral te zoeken naar manieren om het vol te houden, gaten te vinden in agenda's en dergelijke. Daarbij in de veronderstelling verkerend dat ik daarmee goed bezig ben.

Ik zat er uiteindelijk helemaal naast. Er is maar 1 ding wat in zo'n situatie helpt om vol te houden, alleen had ik hulp nodig om het te ontdekken: een hele stevige, welgemeende knuffel (hoewel meer dan 1 natuurlijk ook mag).

Zo simpel en zo effectief. Even gezien worden en erkenning krijgen. Een klein rustpuntje in een hectische week.

De bedoeling is goed

Ter info, deze post is geen  vervolg op mijn post van zondag. Dat vervolg gaat er zeker komen en dan ga ik ook in op de opmerkingen van Singlemam. Deze post gaat over iets heel anders. Gelukkig draait mijn leven niet alleen maar om injecties en revalideren, hoewel het soms wel zo lijkt.
Sinds het overlijden van Schoonma zijn Man en ik soort van gebombardeerd tot mantelzorger. Hoewel Schoonpa vanwege de ziekte van Schoonma al tijden een groot aantal huishoudelijke taken op zich had genomen en die ook gewoon blijft doen, zijn er toch dingen die ons enigszins zorgen baren. En onze grootste zorg ligt op het gebied van voeding.

In de eerste dagen na het overlijden van Schoonma heeft Schoonpa, samen met mij, direct huisgehouden in de keukenkastjes en alles wat over datum was of toch niet meer werd opgegeten, is in een vuilniszak beland. Na afloop van deze actie waren de keukenkastjes leeg en hebben Man en ik 3(!) volle vuilniszakken meegenomen. Tot nu toe is de voorraad levensmiddelen niet echt aangevuld, behalve dan de voorraad luxe koekjes.

Man en ik hebben sterk het vermoeden dat Schoonpa meer koekjes en koeken eet dan goed voor hem is. Als het biscuitjes zouden zijn, had ik er mee kunnen leven, maar in dit geval gaat het om gevulde koeken, stroopwafels, chocoladespritsen en dergelijke. Hij eet in een halve week zo een pak leeg. En dan koopt hij bij de bakker ook nog allerlei soorten taartjes en dergelijke. Want dat is zo handig om in de vriezer te hebben voor als er visite komt.

Daarnaast blijkt Schoonpa een andere mening over een gezonde maaltijd te hebben dan wat over het algemeen geadviseerd wordt. Aardappelen met mayonaise, een klein beetje appelmoes en een karbonade is in de ogen van Schoonpa gezond. En anders eet hij kant-en-klaar maaltijden of rijdthij onderweg van visite naar huis langs het ziekenhuis om daar in het bezoekersrestaurant te eten (patat met vlees en iets van groente, maar lang geen 200 gram). Mocht hij wel zelf koken en iets van groente willen eten, dan is de helft van het kleinst verkrijgbare potje voor hem meer dan genoeg. Of hij fruit eet, zouden Man en ik niet eens weten.

Man en ik hebben er alle begrip voor dat hij na het overlijden van Schoonma, geen zin in eten en eten koken heeft. En we snappen ook wel dat hij niet blij wordt van tafeltje-dekje-maaltijden. Aan de andere kant willen we hem graag nog een tijdje bij ons houden, dus kwam ik met het idee om onze groentetas van middel om te zetten naar groot. Dan had ik genoeg groente voor 3 personen en dan zou ik vanaf nu voor 3 personen koken. Man zou dan de overgebleven maaltijden meenemen zodat Schoonpa elke week een aantal gezonde maaltijden krijgt.

En zodoende zit ik nu over mijn groentetas gebogen om te bekijken hoe ik in vredesnaam maaltijden kan maken die vriezer-geschikt zijn van asperges, andijvie en koolrabi (ik laat gemakshalve de immens grote krop bataviasla maar even buiten beschouwing). De bedoeling is goed, maar nu de uitvoering nog.
Wie suggesties heeft, mag het vooral laten weten.

Wantrouwen

Eerst een huishoudelijke mededeling: Berber was zo vriendelijk mij te wijzen op een typefout in de link naar mijn meest favoriete radiozender. Ik heb de link aangepast (en voor degenen die geen zin hebben om terug te lezen: http://www.radiominerva.be/).

Afgelopen dinsdag had ik het kennismakingsgesprek bij het revalidatiecentrum. Het was een zeer prettig gesprek, waarbij de toon al direct gezet werd door mijn verbazig over het feit dat ik in in 1993 een depressie had gehad (waar een verwijsbrief van de huisarts al niet goed voor is). Toch raar dat ik daar zelf niets van kan herinneren. Het maakte de sfeer in ieder geval wel erg gezellig.
Ik zal mij binnenkort eens gaan verdiepen in de definitie van het begrip depressie. Het zou mij niks verbazen als die definitie in de afgelopen 20 jaar een behoorlijke verandering heeft doorgemaakt. En als dat het geval is, heb ik weer een leuk gesprek met mijn huisarts te voeren, want dan wil ik dat natuurlijk wel uit mijn medisch dossier hebben.

Maar goed, het gesprek bij het revalidatiecentrum. Zij legden uit wat zij deden en ik legde uit wat ik zocht en ik kreeg het gevoel dat ik met mijn klachten aan het juiste adres was. Dus we maakten een afspraak voor het intake-gesprek/onderzoek. Komende dinsdag gaan ze me van 08.30 uur tot en met 12.30 uur van boven tot onder en van binnen en buiten volledig onderzoeken en in kaart brengen, een zogeheten 0-meting. Ik ging naar huis met het gevoel dat er voor het eerst in 30 jaar gekeken zou worden naar mijn lichaam zonder (voor)oordelen.

Ter voorbereiding op het gesprek van dinsdag moest ik een aantal vragenlijsten beantwoorden. Een deel van die vragenlijsten was niet van toepassing of bijna niet te beantwoorden omdat ik geen "normaal" werk heb (mijn vrijwilligerswerk en bestuurswerk voor de stichting vallen niet als "werk" te beschouwen in de zin van de vragenlijsten). En kennelijk gaan ze ervan uit dat mensen die bij hun komen pijn hebben, iets wat bij mij (gelukkig) niet het geval is. Mijn voornaamste klacht is dat ik constant, 24 uur per dag, moe ben en dat daardoor het leven soms erg zwaar is. Een 40-urige werkweek kan ik, ten koste van mijn sociale contacten en relatie, maximaal 3 jaar volhouden voordat mijn lichaam het niet meer trekt.

Maar daarnaast zag ik de suggestieve vragen wel langs komen. Ziet u er tegenop om de dag te beginnen? (ja, want ik ben na 10 uur slaap nog steeds moe en zeker met een drukke dag voor me, zie ik er best tegenop). Biedt uw werk u voldoende mentale uitdaging? (nee, want voor dat soort banen heb ik de lichamelijke energie niet). En zo waren er nog wel een aantal vragen. Ik merk nu dat ik dit hele revalidatietraject met het nodige wantrouwen ben gaan bekijken.

In de 30 jaar dat ik met deze klachten rondloop, ben ik regelmatig naar diverse hulpverleners gestuurd. In al die tijd zijn mijn lichamelijke klachten nooit serieus genomen. Ik moest met niet aanstellen en al mijn lichamelijke problemen werden veroorzaakt doordat ik niet op de juiste manier met situaties omging. Door die vragenlijsten komen al deze frustraties naar boven. Op het moment van de desbetreffende therapie heb ik dat zelf nooit zo ervaren, maar nu ik hier zo mee bezig ben, ontdek ik dat het me wel degelijk dwars heeft gezeten dat ik nooit echt serieus genomen ben. En mijn grootste angst is, dat mij dit dinsdag weer gaat overkomen (ook al bestaat het grootste gedeelte van de dag uit lichamelijke testen).
Ik hoop dat mijn vertrouwen in het centrum behouden blijft.

Alle senioren willen hem horen

Laat om te beginnen heel duidelijk zijn dat ik de slogan uit de titel niet zelf heb verzonnen. Als ik heel eerlijk ben, vind ik het een heel erge slogan. Maar er is een link tussen deze slogan en een stukje wat ik in een tijdschrift las.

"Mensen luisteren naar muziek als ze zich verdrietig voelen. Nu is aangetoond dat muziek ook systemen in de hersenen in werking stelt die fysiek voor een blijer en gelukkiger gevoel zorgen. Dezelfde hersenstructuren die reageren op voedsel en seks worden ook geactiveerd door muziek, doordat het je hersenen een signaal van euforie laat produceren. Onderzoekers concluderen hieruit dat muziek een goede manier is om stress en verdriet te overwinnen. Bron: www.psycholoog.net.".

Ik ben erg gevoelig voor muziek en had als klein kind al in de gaten dat ik mijn humeur met muziek kon beïnvloeden. Vervolgens bleek ik de muzikale talenten van mijn vader geërfd te hebben, dus dat ik in staat was zelf muziek te kunnen maken was een openbaring: ik kan mensen blij maken met iets waar ik zelf blij van word.  Dat ik er nu al jaren niks mee doe, is even een andere zaak.

Maar om je humeur met muziek te beïnvloeden, moet het natuurlijk wel de juiste muziek zijn. En hoewel ik ben opgegroeid met de muziek van de jaren 80, is dat niet mijn favoriete muziek. De  muziek uit de jaren 60-70 is het voor mij ook nog niet. De jaren 50 komen in de buurt, maar mijn favoriete muziek komt uit de jaren 30 en 40: The Inkspots, Glenn Miller, Vera Lynn, Andrew Sisters en Nat King Coole. Hoe chagerijnig ik ook ben, deze muziek maakt dat mijn humeur binnen de kortste keren omslaat. Hoe meer orkest er achter zit, des te beter.

De radiozenders die ik via de kabel kan ontvangen, draaien niet mijn favoriete muziek. De nederlandse verzamelsites met radiostations bieden ook geen soelaas. Via een gadget die Man op zijn laptop had geïnstalleerd, heb ik nu mijn favoriete radiostation gevonden: http://www.radiominerva.be/. En ja, de muziek die zij draaien is oud of een recentere uitvoering van een oud nummer. Vandaar dat ze de slogan hebben: alle senioren willen hem horen.
Natuurlijk zitten er ook soms draken van nummers tussen, die dan weer zo vreselijk zijn dat ze toch weer leuk worden. Denk bijvoorbeeld aan een nummer als "twee reebruine ogen" :-). En de reclames zijn echt tenenkrommend. Maar die ergernis weegt niet op tegen het plezier wat de muziek mij geeft.

Nu alleen nog ontdekken hoe ik de screensaver zo kan instellen dat ik met het uitschakelen van het beeldscherm niet ook het geluid kwijt raak. Want het mag dan wel goed zijn voor mijn conditie om elke 10 minuten een tik aan mijn muis te geven, echt praktisch is het niet.

Hoera, lekker alleen

Vandaag is het zover: Man gaat vanaf nu weer elk weekend de deur uit!! Was dat in 2009 nog nodig om de relatie te redden, nu is het voor ons beiden een rustpunt geworden om die dingen te doen die fijner zijn om alleen te doen. Tijd en ruimte voor onszelf zonder met de ander rekening te moeten houden.

Het niet rekening hoeven houden met een ander ligt dit jaar voor Man iets anders, want hij gaat "kamperen" op de boot van schoonpa. Na het overlijden van schoonma, gaat Man elke zaterdag bij schoonpa langs en dat zal hij nu ook blijven doen. Daarnaast is de boot van schoonpa te groot om er alleen mee te kunnen varen. Dus voor een tochtje op het meer zullen ze ook samen zijn. Daardoor zal Man dus toch wel iets meer met een ander rekening moeten houden dan ik. Maar ik hoop dat hij genoeg ruimte voor zichzelf creëert zodat hij ook profijt zal hebben van een weekendje van huis.

Ik verheug me elk jaar weer op de weekenden alleen. De interesses van Man en mij liggen soms mijlenver uit elkaar en ons leefritme verschilt ook vaak dag en nacht. Dus als ik tegen 16.00 uur honger heb, kan ik nu gewoon eten in de pan gooien, of alvast beginnen met het toetje :-). Daarnaast is het voor mij een oplaadmoment. Hoewel het de laatste paar maanden redelijk goed gaat, blijft het vermoeiend om te leven met een man die een persoonlijkheidsstoornis heeft. En dan ben ik heel blij dat ik de mogelijkheid heb om, in mijn eigen omgeving, alleen maar aan mijzelf te hoeven denken. Waarna ik weer genoeg energie heb opgeladen om de week aan te kunnen.

Er zitten 2 nadelen aan het weekend alleen doorbrengen. Man heeft namelijk de beschikking over draadloos internet en heeft dus de laptop mee. Dat is balen want nu kan ik niet tegelijk tv kijken en internetten ;-).

Het tweede nadeel ligt wat gevoeliger. Nu de weekenden zonder elkaar weer van start zijn gegaan, is ook het grote "verdedigen" weer begonnen. De algemene tendens is toch dat je in een relatie zoveel mogelijk tijd samen door moet brengen, en dat wij anders kiezen (uit nood geboren en uit behoud voor onze relatie) wordt in het meest gunstigste geval gedoogd maar meestal veroordeeld. Het blijft moeilijk om de verwijten elke keer weer naast me neer te leggen.
Voor dit jaar ga ik proberen het anders te zien: De mensen die ons het hardst aanvallen, zijn de mensen die het meest jaloers zijn. Ze hebben gewoon niet het lef om hun leven zo in te delen als ze zouden willen. En dat is voor hun heel zielig. Dus vanaf nu ga ik die mensen met mededogen tegemoet treden. Ik hoop dat het daardoor beter te hanteren is.

Iets met splinter en balk?

Om te beginnen moet ik even een paar dingen recht zetten naar aanleiding van mijn blog over de wegwerkzaamheden. Natuurlijk is 2x 500 geen 100m maar 1000m. En de straat is geen 500m lang maar 350m (lang leve internet) en dat scheelt tot al weer 300m voor die arme wegwerkers. Vanmorgen kwam ik tot de ontdekking dat ze met 2 ploegen aan het werk waren. Het leek me ook al stug dat ze het anders in 1 week klaar konden krijgen.

Maar daar wil ik het vandaag niet over hebben. Ik kwam vanmorgen langs de blog van Trudy waarin zij schreef dat het leven soms ingrijpt als je moeite hebt de lessen te leren die je moet leren. Dat heeft voor haar tot gevolg dat ze nu tijdelijk met krukken door het leven moet, rustig aan moet doen en dingen aan anderen moet over laten.
Als reactie schreef ik dat het leven begint met het gooien van een klein steentje en naarmate het langer duurt voordat het kwartje valt, de stenen steeds groter worden totdat een gigantisch rotsblok je op een milimeter na raakt. Mocht je het dan nog niet snappen, dan ben ik bang dat je echt een probleem gaat krijgen.

Terwijl ik bezig was met mijn wandeltraining realiseerde ik mij echter dat ik eigenlijk geen haar beter ben. Ik krijg ook van alle kanten signalen dat mijn grenzen wel even bereikt zijn en dat ik tijd moet nemen om alles van de afgelopen 2 maanden te verwerken en om tot rust te komen.

Tijdens al die testen en vragenlijsten die ik voor mijn loopbaantraject heb moeten doen, kwam overal naar voren dat ik over goede spreekvaardigheid schriftelijke vaardigheden beschik. Daar is de laatste tijd echter weinig van te merken. Ik schrijf de ene na de ander mail die vooral uitblinken in onduidelijkheid. Ik formuleer scherper dan nodig is (hoewel de aanmaningen dezelfde waren van vorig jaar) en loop zelfs met een grote boog om de computer heen omdat ik weet dat er iets niet goed gedaan is.

Nadat ik deze ontdekking had gedaan, nam ik mij voor om vandaag het eens wat rustiger aan te doen. Om vervolgens achter de computer te kruipen en weer de wereld aan mails te verzenden en telefoontjes te plegen. En dat terwijl ik nu weet dat ik minder goed in communiceren ben dan anders. Dat is dus niet handig.

Tijd om te gaan ontdekken wat ik anders kan/moet doen.  Ik wou beginnen met uitslapen morgen, maar dat zit er helaas niet in. Dan maar vroeg richting bed. Want ik was niet van plan het zover te laten komen dat het leven een rotsblok mijn kant op stuurt.

Wegwerkzaamheden

In huize Stuiterbolletje lopen 2 personen rond met technisch inzicht. En hoewel de communicatie tussen Man en mij getekend wordt door de klassieke problemen tussen man en vrouw, lukt het ons uiteindelijk wel om duidelijk te maken hoe we iets op technisch gebied zien en opgelost willen hebben.

Op dit moment wordt ons dorp (weer) onderhanden genomen in het kader van de herinrichting van wegen in de gemeente. Ze zijn in maart 2010 begonnen maar vanwege de vroeg ingevallen vorst zijn ze toen niet klaar gekomen.Om het dorp enigszins begaanbaar te maken zijn de wegen in december wel weer vrij gegeven. Met de mededeling dat ze van het voorjaar de klus af zouden maken.
En ja, een paar weken geleden zijn de werkzaamheden hervat en is de laatste asfaltlaag op de weg gekomen, 2 rode banen en in het midden zwart. Een groot voordeel van het weer hebben van een asfaltlaag was dat de auto weer bij de deur kon staan. Hierdoor hoefden de boodschappen niet meer per kruiwagen naar huis vervoerd worden. Maar het was wel handig dat we een kruiwagen hadden :-).

Deze week zijn ze bezig om de rode stroken asfalt te voorzien van een klinkerpatroon en dat doen ze met de machine op de foto. Een machine trekt altijd de aandacht van Man of mij, en dan moet bekeken worden wat hij doet en hoe. Voor zover ik het heb kunnen zien, freest de machine het patroon in het asfalt en wordt daarna de boel aangetrild. Het maakt een hoop herrie en ze doen ongeveer 1 meter in een half uur. De straat is zo'n 500 meter lang, 2 kanten = 100x een half uur. Ik ga deze keer maar niet uitrekenen hoeveel uren ze dan bezig zullen zijn.
Op dit moment zijn ze voor ons huis bezig en de boel staat lekker op zijn grondvesten te trillen.

Als de rode stroken asfalt van het klinkerpatroon zijn voorzien, gaan ze met de echte klinkers aan de doorgaande weg bezig. Die waren vorig jaar al gelegd, maar deze klinkers geven in de aanliggende woningen teveel trillingen als er een auto of vrachtwagen overheen rijdt. Waarschijnlijk duurt dat herleggen en aanpassen van de weg zo'n 3 week. En dan is na een periode van meer dan 2 maanden het grote werk (eindelijk) klaar.
Dan kunnen we ook weer via de brug met de auto naar de overkant van het dorp om van daaruit onze weg te vervolgen naar familieleden die via de noordkant nu eenmaal makkelijker en sneller te bereiken zijn.

Ruimte schoon en een goed voornemen

Er zijn dagen dat de injectie die ik krijg omdat ik vitamine B12-tekort heb, volledig verkeerd valt. Meestal is dat wel binnen een uur duidelijk. Om de opname van de vloeistof te bevorderen, plan ik mijn wandeltraining direct na de injectie. Ze spuiten in mijn bil-beenspier en het is goed om direct daarna te bewegen. Ik kan dan aan het tempo wat ik haal, al merken of het een goede of slechte dag gaat worden. Op een slechte dag word ik van de injectie nog meer moe dan ik anders al ben, heb ik een enorme dorst, behoorlijk veel hoofdpijn en een concentratievermogen van 0,0.

Vrijdag was het heel duidelijk dat het een slechte dag ging worden. En dat was niet handig omdat er een aantal dingen echt geregeld moesten worden, en dat ook dingen waren waar ik mijn hoofd bij moest gebruiken. Aan de andere kant, viel er met een royal wedding en 2 spannende halve finales snooker op tv wel genoeg te beleven voor een dagje bedbank.
Uiteindelijk wel de mails gestuurd die ik moest versturen, maar achteraf had ik dat waarschijnlijk beter niet kunnen doen. Want 1 dag later, schatte ik de kans dat ik er extra werk van zou krijgen omdat de formulering niet goed was, toch behoorlijk groot in.

Bang voor de mogelijke gevolgen die mijn mail zou hebben, besloot ik zaterdag mijn kop maar even in het zand te steken en met een grote boog om de computer heen te lopen. Om een "nutteloze" vrijdag niet te laten volgen door een "nutteloze" zaterdag, toch maar begonnen aan de meest vreselijke huishoudelijke klus die al een paar week op mij lag te wachten: het schoonmaken van mijn deel van het huis.
Nu was er ook een goede reden voor om dat eindelijk eens te doen: mijn broer en rest van de familie komt op visite en dan moet het er toch een beetje toonbaar uit zien.

Hoewel het deze keer geen 6 weken geleden was, had ik inmiddels al weer behoorlijk veel rommel verzameld. Dus uitzoeken, weggooien, opruimen en tot de ontdekking komen dat ik behoorlijk wat dingen die ik zou doen inmiddels vergeten was. Vervolgens alles droog en nat afnemen (als je zolang wacht is droog alleen niet voldoende :-( ), stofzuigen, vloer dweilen en ondertussen mijzelf voor elk behaald stukje resultaat belonen met een paar toeren breien of een paar sudoku's.
Het resultaat: een vloer die er weer als vloer uitziet, in plaats van een vage grijze vlek en 3 nette stapeltjes op mijn werktafel :-).

Het is elke keer toch wel fijn als alles schoon is en zoals altijd neem ik mij voor het voor de volgende keer niet zover te laten komen. Ergens in november/december vorig jaar had ik als lange termijndoel: elke zondagavond de eettafel en de werktafel opruimen. In de loop van de tijd is dat doel op de achtergrond geraakt, maar vanaf nu ga ik het weer invoeren.
En nee, ik heb niet als voornemen om vaker en regelmatiger schoon te maken. Doelen moeten namelijk wel realistisch zijn en ik en schoonmaken is geen realistische combinatie.