Het ontstaan van een tijdrovende en frustrerende gewoonte

Om te beginnen, dank jullie wel voor de motiverende reacties op mijn blog van zondag. Dat geeft de burger moed, zeker omdat de training bij het centrum vandaag voor geen meter wou. En dan helpt het ook niet als je door een misverstand een afspraak verkeerd in de agenda hebt gezet. Als alles goed gaat, wordt donderdag besloten of het "beweegrantsoen" in stand wordt gehouden. Ik hou jullie op de hoogte, maar nu wat anders.

Er is een tijd geweest dat ik geprobeerd heb al zelfstandige een inkomen bij elkaar te vergaren. Dat is om verschillende redenen niet het succes geworden wat ik in mijn hoofd had en uiteindelijk ben ik er in september 2010 defintief mee gestopt.
In die tijd begon ik mijn dag met het opstarten van mijn computer om mijn mails te controleren en vervolgens stond ik mijzelf toe een spelletje te spelen. Freecel en spider waren mijn favorieten.

Ik hou van het spelen van computerspelletjes. Ik ben dan ook de trotse bezitter van zo'n leuke uitklapbare handheld-console en ik verheug me elk jaar weer op mijn verjaardag zodat ik aan Man een nieuw spelletje kan vragen. Vervolgens ben ik de rest van die dag voor niemand meer aanspreekbaar. Het eten komt te laat op tafel, bedtijd bestaat niet meer en als het niet lukt, heb ik een humeur om op te schieten. Ik heb een aantal spelletjes die ik dus niet (meer) speel, om de doodeenvoudige reden dat het mijn functioneren en mijn menselijkheid aantast.

In de tijd dat ik als zelfstandige aan het werk was, had ik die spelcomputer nog niet en moest ik het dus doen met de genoemde kaartspelletjes. Het zal nu vast niemand meer verbazen dat het niet bij 1 spelletje bleef. En voordat ik het wist, was mijn dag al half om met spelletjes spelen en was al het andere werk blijven liggen. Het was duidelijk dat dit niet op ging schieten, vandaar dat ik mijzelf maar een limiet stelde: zowel freecel en spider mocht ik net zolang spelen totdat ik beiden 3x gewonnen had. Daarna moest ik iets anders gaan doen.

Ik kreeg een baan, ontdekte een forum, kreeg een spelcomputer en mijn behoefte aan spelletjes spelen op de computer verdween. Maar kennelijk was de chaos in mijn hoofd na alle gebeurtenissen van de afgelopen maanden dermate groot dat ik mijzelf ineens weer achter de computer bevond met de kaartspelletjes op het scherm.
Het was minstens 3 jaar geleden dat ik voor het laatst zo fanatiek achter de computer had gezeten, maar de regel "per spelletje 3x uitkomen en dan stoppen" zit nog steeds in mijn systeem ingebakken.

Alleen heb ik wel de indruk dat de computer mij expres niet uit laat komen. Bij spider ben ik soms wel een half uur bezig om 1x uit te komen. Freecel gaat wat gemakkelijker. En zodoende zit ik regelmatig weer uren achter de computer of de laptop, kom soms te laat op bed want ik moet en ik zal 3x per spelletje uitkomen.
Soms zit ik me af te vragen of gewoonten ooit zullen slijten.