Het is nu iets meer dan 3 maanden geleden dat ik mijn kleine vertrouwde autootje heb vervangen door een ander exemplaar. En langzaamaan beginnen auto en ik aan elkaar te wennen.
Ik heb inmiddels door hoe ik de buitenspiegels naar binnen moet klappen, hoe ik de ruitenwisser van het achterraam aan moet zetten (en niet eenmalig) en hoe ik water over de voorruit moet sproeien. Ik heb ontdekt dat als ik achteruit wil rijden en de ruitenwissers voor zijn aan, dat dan de ruitenwisser achter eenmalig heen en weer gaat. De eerste keer dat mij dat overkwam, schrok ik enorm omdat ik bang was dat ik aan een verkeerd knopje had gezeten.
Met de airco heb ik op een vochtige dag mijn ramen aan de binnenkant in no time condensvrij en ik moet heel eerlijk bekennen dat op een dag als vandaag een airo toch wel erg lekker is (daar gaat mijn voornemen om zo milieuvriendelijk in mijn auto te rijden).
Er is echter 1 ding wat ik nog niet onder de knie heb, het op een kiertje laten staan van het raam. In mijn vorige auto zat zo'n leuk raamzwengeltje. Daarmee kon je het raam net zover openen als dat je zelf wou. Bij deze auto gaat dat elektrisch. Je duwt op het hendeltje en het raam zoeft naar beneden en als je het hendeltje omhoog trek, gaat het raam weer dicht.
Gisteren stond ik in de file en het leek me toen wel lekker om het raam een eindje open te zetten. Dat was gemakkelijker gedacht dan gedaan. Ik heb minstens 10 keer het hendeltje heen en weer bewogen voordat ik het voor elkaar had gekregen. En ik weet nu nog steeds niet hoe het me uiteindelijk gelukt is.
Er zijn momenten dat ik met alle plezier alle elektronische snufjes wil verruilen voor een simpel met de hand te bedienen zwengeltje. Maar over een paar weken gaan mijn auto en ik een hele lange reis maken en ik weet zeker dat auto en ik daarna de beste vriendjes zijn geworden. Mocht dat niet gelukt zijn, dan zit er niks anders op dan mij te gaan verdiepen in een minstens 100 pagina's tellende gebruiksaanwijzing, maar hoe moeilijk kan het bedienen van een auto zijn?
dinsdag 28 juni 2011
zondag 26 juni 2011
De slak en ik
Ik raak niet in paniek als ik een spin zie. Een mier die over mijn aanrecht loopt vind ik hooguit vies. Zilvervisjes zien er bij nadere bestudering best grappig uit en bij een pissebed denk ik aan het gordeldier waar het familie van is. En dit zijn mijn reacties als ik zo'n beest tegenkom in huis. Als ik ze buiten tegenkom, doet het me nog minder. Dat komt waarschijnlijk omdat ik het gevoel heb dat ik buiten te gast ben. Binnen in huis ben ik de baas, dus beestjes die het lef hebben mijn huis binnen te treden, leveren zich daarmee uit aan mij en Man. En meestal brengen ze het er wel levend vanaf.
Maar binnen of buiten, er zijn beesten waarbij mij de rillingen over de rug lopen. Kennelijk heb ik er ook een extra zintuig voor ontwikkeld. In de dierentuin voel ik ze al van verre en waar de meeste bezoekers langs hun verblijf lopen met de opmerking "hier zit niks", heb ik allang gezien dat het verblijf niet leeg is. Sterker nog, er liggen dan wel 4 exemplaren in elkaar gekronkeld onder een lamp. En ik sta gefascineerd te kijken terwijl het kippenvel op mijn lichaam steeds heviger wordt en ik koud word van angst.
Ik ben bang, bijna panisch, voor slangen en aanverwante beesten. Gelukkig kom ik in het dagelijkse leven slangen niet zo vaak tegen. Maar er zijn genoeg beesten die bij mij een soortgelijk effect oproepen: wormen, hagedissen, salamanders, slakken en soms ook kikkers en padden. Salamanders en kikkers zijn leuk zolang ze zich ophouden in de vijver en er niet buiten komen. Wormen zijn nuttig en op de zware klei van levensbelang om de grond enigszins bewerkbaar te houden, maar dan IN de grond en niet erboven, en ze moeten vooral niet naar boven komen als ik besluit onkruid te wieden. Of slakken een nuttige functie hebben, is mij onbekend. Maar het gevoel wat het geeft als je per ongeluk op zo'n slijmerig ding bent gaan staan, hierover schrijven is al voldoende om mij te doen verstarren.
Een groot nadeel van biologische groente, direct van het land, is dat er nog wel eens een slak in wil zitten (of een ander beest). Het is mij regelmatig overkomen dat ik bij het schoonmaken ineens tot de ontdekking kom dat ik een slak doormidden heb gesneden. Dan eet ik liever die dag helemaal niet meer.
Afgelopen vrijdag zat de slak kennelijk niet in de andijvie maar erop. Tenminste, er zat ineens een naaktslak op de vloer en erger nog: hij bewoog!! Ik ben ooit eens in paniek naar de buren gerend omdat er een slak in mijn aardappelen zat, waarna de buurman naar mijn huis is gegaan en het beest uit mijn huis verwijderd heeft. Dat heb ik nog heel lang moeten horen, dus weer naar de buren rennen was geen optie.
Ondertussen ging ik mij steeds ongemakkelijker voelen met dat bewegende beest op mijn keukenvloer. En hij zat natuurlijk ook precies in mijn looppad. Het liefste rende ik zo snel als ik kon naar mijn ruimte boven om er niet eerder meer weg te komen nadat Man thuis was gekomen en het beest verwijderd had. Maar we moesten op tijd eten, dus ook dat was geen optie.
In paniek Man gebeld: hoe laat hij dacht thuis te zijn. Laat, natuurlijk (als het eenmaal tegenzit, dan zit alles tegen). Maar Man was zo snugger om te opperen dat ik een emmer over de slak kon zetten. Niet een ideale oplossing maar in ieder geval beter dan niets. Na lang zoeken een emmer gevonden die geschikt was, het moest namelijk een emmer zijn waarvan het hengsel aan de zijkant zat en niet bovenop de emmer. Anders kon de slak gewoon onder de emmer uit lopen en dat was nu net niet de bedoeling. Toen Man thuis kwam, ben ik snel de keuken uit gerend en heeft Man de slak het huis uitgewerkt.
Het is toch wel handig om met een held getrouwd te zijn.
Maar binnen of buiten, er zijn beesten waarbij mij de rillingen over de rug lopen. Kennelijk heb ik er ook een extra zintuig voor ontwikkeld. In de dierentuin voel ik ze al van verre en waar de meeste bezoekers langs hun verblijf lopen met de opmerking "hier zit niks", heb ik allang gezien dat het verblijf niet leeg is. Sterker nog, er liggen dan wel 4 exemplaren in elkaar gekronkeld onder een lamp. En ik sta gefascineerd te kijken terwijl het kippenvel op mijn lichaam steeds heviger wordt en ik koud word van angst.
Ik ben bang, bijna panisch, voor slangen en aanverwante beesten. Gelukkig kom ik in het dagelijkse leven slangen niet zo vaak tegen. Maar er zijn genoeg beesten die bij mij een soortgelijk effect oproepen: wormen, hagedissen, salamanders, slakken en soms ook kikkers en padden. Salamanders en kikkers zijn leuk zolang ze zich ophouden in de vijver en er niet buiten komen. Wormen zijn nuttig en op de zware klei van levensbelang om de grond enigszins bewerkbaar te houden, maar dan IN de grond en niet erboven, en ze moeten vooral niet naar boven komen als ik besluit onkruid te wieden. Of slakken een nuttige functie hebben, is mij onbekend. Maar het gevoel wat het geeft als je per ongeluk op zo'n slijmerig ding bent gaan staan, hierover schrijven is al voldoende om mij te doen verstarren.
Een groot nadeel van biologische groente, direct van het land, is dat er nog wel eens een slak in wil zitten (of een ander beest). Het is mij regelmatig overkomen dat ik bij het schoonmaken ineens tot de ontdekking kom dat ik een slak doormidden heb gesneden. Dan eet ik liever die dag helemaal niet meer.
Afgelopen vrijdag zat de slak kennelijk niet in de andijvie maar erop. Tenminste, er zat ineens een naaktslak op de vloer en erger nog: hij bewoog!! Ik ben ooit eens in paniek naar de buren gerend omdat er een slak in mijn aardappelen zat, waarna de buurman naar mijn huis is gegaan en het beest uit mijn huis verwijderd heeft. Dat heb ik nog heel lang moeten horen, dus weer naar de buren rennen was geen optie.
Ondertussen ging ik mij steeds ongemakkelijker voelen met dat bewegende beest op mijn keukenvloer. En hij zat natuurlijk ook precies in mijn looppad. Het liefste rende ik zo snel als ik kon naar mijn ruimte boven om er niet eerder meer weg te komen nadat Man thuis was gekomen en het beest verwijderd had. Maar we moesten op tijd eten, dus ook dat was geen optie.
In paniek Man gebeld: hoe laat hij dacht thuis te zijn. Laat, natuurlijk (als het eenmaal tegenzit, dan zit alles tegen). Maar Man was zo snugger om te opperen dat ik een emmer over de slak kon zetten. Niet een ideale oplossing maar in ieder geval beter dan niets. Na lang zoeken een emmer gevonden die geschikt was, het moest namelijk een emmer zijn waarvan het hengsel aan de zijkant zat en niet bovenop de emmer. Anders kon de slak gewoon onder de emmer uit lopen en dat was nu net niet de bedoeling. Toen Man thuis kwam, ben ik snel de keuken uit gerend en heeft Man de slak het huis uitgewerkt.
Het is toch wel handig om met een held getrouwd te zijn.
vrijdag 24 juni 2011
Van virtueel naar werkelijkheid
In 2010 werd duidelijk dat mijn behoefte aan plekken om mijn verhaal kwijt te kunnen groter was dan mijn aanbod van vrienden kon bevredigen. En zodoende heb ik mij op het fenomeen "forum" gestort. Via de vertrouwde zoekmachine vond ik een forum wat prettig aandeed en waar ik waarschijnlijk mijn ei wel kwijt zou kunnen.
In het begin was het nog wat onwennig, maar vanaf het moment dat ik in een besloten groepje terecht kwam, voelde ik mij als een vis in het water. Al gauw was ik dagelijks vele uren (zowel openbaar als besloten) op het forum te vinden. De ene keer met meer serieuze zaken, de andere keer om lekker te kletsen over de dingen die ik die dag mee had gemaakt.
Via het openbare gedeelte van het forum kwam ik een vrouw tegen met wie er wel een virtuele klik was. Het begon met elkaar tegen komen op topics en ontdekken dat we er wel een gelijke mening op na hielden. Vervolgens kwamen de persoonlijke berichten, gevolgd door mailcontact. Dat beviel ons zo goed dat we, met een paar anderen, besloten een eigen besloten groepje op te richten.
Inmiddels kennen we elkaar al meer dan een jaar, maar hebben we elkaar nog nooit gezien. Vorige week kreeg ik een mail van haar en in mijn antwoord opperde ik de mogelijkheid om bij ons langs te komen. Van het een kwam het ander, met als gevolg dat ik in de week van 18 juli bij haar langs ga, want langs komen of langs gaan is in dit geval niet zo simpel.
Als onderdeel van het revalidatietraject gaan we twee dagen aan onszelf werken in het boeddhistische klooster in Huy (Belgische Ardennen). Tegen de mogelijkheid om het reilen en zeilen in een boeddhistisch klooster van dichtbij mee te maken en aan de rituelen mee te mogen doen, zeg ik natuurlijk geen nee. Afgelopen dinsdag bedacht ik ineens dat Huy halverwege de route ligt om bij mijn virtuele vriendin langs te gaan. Na die twee dagen in Huy kan ik dus kiezen: terug naar Nederland of ongeveer dezelfde hoeveelheid kilometers afzakken richting Frankrijk om een bezoek te brengen aan mijn virtuele vriendin. Soms is het maken van een keuze niet moeilijk :-).
Na Huy ga ik richting Frankrijk. Ik hoop voor mijn virtuele vriendin dat ik die woensdag op een niet al te laat tijdstip op de stoep zal staan. Op zondag ga ik dan weer richting huis, en als blijkt dat het toch te zwaar is om het hele stuk in 1 keer terug te rijden, heb ik de mogelijkheid om halverwege alsnog een hotel te pakken.
Ik verheug me er erg op, maar vind het ook wel spannend om iemand die je al zo lang via virtuele weg kent, in het echt te ontmoeten.
In het begin was het nog wat onwennig, maar vanaf het moment dat ik in een besloten groepje terecht kwam, voelde ik mij als een vis in het water. Al gauw was ik dagelijks vele uren (zowel openbaar als besloten) op het forum te vinden. De ene keer met meer serieuze zaken, de andere keer om lekker te kletsen over de dingen die ik die dag mee had gemaakt.
Via het openbare gedeelte van het forum kwam ik een vrouw tegen met wie er wel een virtuele klik was. Het begon met elkaar tegen komen op topics en ontdekken dat we er wel een gelijke mening op na hielden. Vervolgens kwamen de persoonlijke berichten, gevolgd door mailcontact. Dat beviel ons zo goed dat we, met een paar anderen, besloten een eigen besloten groepje op te richten.
Inmiddels kennen we elkaar al meer dan een jaar, maar hebben we elkaar nog nooit gezien. Vorige week kreeg ik een mail van haar en in mijn antwoord opperde ik de mogelijkheid om bij ons langs te komen. Van het een kwam het ander, met als gevolg dat ik in de week van 18 juli bij haar langs ga, want langs komen of langs gaan is in dit geval niet zo simpel.
Als onderdeel van het revalidatietraject gaan we twee dagen aan onszelf werken in het boeddhistische klooster in Huy (Belgische Ardennen). Tegen de mogelijkheid om het reilen en zeilen in een boeddhistisch klooster van dichtbij mee te maken en aan de rituelen mee te mogen doen, zeg ik natuurlijk geen nee. Afgelopen dinsdag bedacht ik ineens dat Huy halverwege de route ligt om bij mijn virtuele vriendin langs te gaan. Na die twee dagen in Huy kan ik dus kiezen: terug naar Nederland of ongeveer dezelfde hoeveelheid kilometers afzakken richting Frankrijk om een bezoek te brengen aan mijn virtuele vriendin. Soms is het maken van een keuze niet moeilijk :-).
Na Huy ga ik richting Frankrijk. Ik hoop voor mijn virtuele vriendin dat ik die woensdag op een niet al te laat tijdstip op de stoep zal staan. Op zondag ga ik dan weer richting huis, en als blijkt dat het toch te zwaar is om het hele stuk in 1 keer terug te rijden, heb ik de mogelijkheid om halverwege alsnog een hotel te pakken.
Ik verheug me er erg op, maar vind het ook wel spannend om iemand die je al zo lang via virtuele weg kent, in het echt te ontmoeten.
dinsdag 21 juni 2011
Dat dacht ik dus niet!
Vorige week dinsdag was, naar aanleiding van mijn vermoeidheidsdagboek, besloten dat ik 's avonds niet meer dan 1 kop thee mag drinken en dat ik het formaat van mijn beker aan moet passen. Vandaag was de evaluatie.
Persoonlijk zag ik niet veel verschil tussen de eerste periode en deze week. Ik ben nog steeds elke nacht wakker geworden om vervolgens richting wc te gaan. En of dat nu rond 04.00 uur of rond 05.00 uur is, is voor mij geen noemenswaardig verschil. Persoonlijk heb ik wel een voorkeur, want de kans dat ik om 04.00 uur nog in slaap val, is vele malen groter dan als ik om 05.00 uur wakker word.
Maar mijn persoonlijke mening is natuurlijk minder zwaarwegend dat het deskundige ;-) oordeel van het centrum. Mijn begeleider vond dat er een verschuiving in het wakker worden zat en dat het de goede kant opging dat ik steeds later in de nacht wakker werd. En hij kwam met het volgende voorstel: 's avonds helemaal niet meer drinken (hoewel ik wel vaag iets opving van water?). Dat dacht ik dus niet!!!
Ten eerste houdt 's avonds niet meer drinken in dat ik de "verplichte" 2 liter vocht voor de avond naar binnen gewerkt moet hebben en dat is een behoorlijke opgave. Ten tweede is 's avonds theedrinken voor Man en mij een rustpunt in de avond. Het eten is daarvoor vaak te hectisch. En hoe gaat dat rustpunt er dan uit zien? Man met een beker thee en ik hijgend als een hond die dorst heeft er tegenover? Met hooguit een stukje fruit voor mijn snufferdje?
Voor voorlopig heb ik dit onzalige idee uit het hoofd van mijn begeleider weten te praten. Maar of ik de volgende keer zo gelukkig zal zijn?
Persoonlijk zag ik niet veel verschil tussen de eerste periode en deze week. Ik ben nog steeds elke nacht wakker geworden om vervolgens richting wc te gaan. En of dat nu rond 04.00 uur of rond 05.00 uur is, is voor mij geen noemenswaardig verschil. Persoonlijk heb ik wel een voorkeur, want de kans dat ik om 04.00 uur nog in slaap val, is vele malen groter dan als ik om 05.00 uur wakker word.
Maar mijn persoonlijke mening is natuurlijk minder zwaarwegend dat het deskundige ;-) oordeel van het centrum. Mijn begeleider vond dat er een verschuiving in het wakker worden zat en dat het de goede kant opging dat ik steeds later in de nacht wakker werd. En hij kwam met het volgende voorstel: 's avonds helemaal niet meer drinken (hoewel ik wel vaag iets opving van water?). Dat dacht ik dus niet!!!
Ten eerste houdt 's avonds niet meer drinken in dat ik de "verplichte" 2 liter vocht voor de avond naar binnen gewerkt moet hebben en dat is een behoorlijke opgave. Ten tweede is 's avonds theedrinken voor Man en mij een rustpunt in de avond. Het eten is daarvoor vaak te hectisch. En hoe gaat dat rustpunt er dan uit zien? Man met een beker thee en ik hijgend als een hond die dorst heeft er tegenover? Met hooguit een stukje fruit voor mijn snufferdje?
Voor voorlopig heb ik dit onzalige idee uit het hoofd van mijn begeleider weten te praten. Maar of ik de volgende keer zo gelukkig zal zijn?
zaterdag 18 juni 2011
De reis van hun leven
Op 3 juni 2010 zijn ze vertrokken en 5 november 2011 komen ze weer thuis. Ze hebben er nu dus meer dan een jaar van hun bijna anderhalf jaar durend avontuur opzitten.
Wie die ze zijn: drie Russische astronauten, een Chinese astronaut, een Franse astronaut en een Italiaanse astronaut. Deze astronauten doen mee aan het project Mars 500, een ruimtereis naar Mars. Op 8 februari 2011 stapten 3 van de 6 astronauten in de Marslander waarna ze op 12 februari voet zetten op Mars. Op 2 maart zijn ze aan de terugreis begonnen.
Al die tijd hebben de astronauten alleen maar via mail contact met hun vrienden en familie. Het radiocontact met de vluchtleiding heeft een maximale vertraging van 20 minuten. Ze leven al die tijd op een vloeroppervlak van 200m2. Op hun vlucht kweken de astronauten planten en groenten en trainen ze in de fitnessruimte onder andere met een Wii. En ze eten dezelfde maaltijden als in het ISS (international space ship).
In hun leven zal het de enige kans zijn die ze krijgen om zo'n reis te mogen maken. Het hoogtepunt van hun carrière. Alleen zijn ze nooit van aarde vertrokken.
Hun ruimteschip staat in een hermetisch afgesloten loods in Moskou en het hele project is bedoeld om te zien of de mens in staat is om een reis naar Mars te kunnen maken.
Daarom worden er door de vluchtleiding regelmatig noodsituaties gecreëerd en wordt de bemanning continu medisch, psychologisch en lichamelijk in de gaten gehouden.
Over deze reis stond begin maart 2011 een artikel in de krant en ik heb het toen vol verbazing zitten lezen. Ik ben nog steeds verbaasd. Ook al zijn die mannen nooit van de aarde vertrokken, het zal het hoogtepunt van hun carrière zijn. Ze zijn als proefpersonen gebruikt en zullen nooit in aanmerking komen als bemanning voor de echte reis. En er zal nooit gewacht worden totdat eventuele langetermijneffecten van de reis bekend zullen worden. Wie weet hoeveel astronauten er dan al naar Mars zijn gestuurd.
Ik geloof niet dat ik het nut van deze missie zie.
Wie die ze zijn: drie Russische astronauten, een Chinese astronaut, een Franse astronaut en een Italiaanse astronaut. Deze astronauten doen mee aan het project Mars 500, een ruimtereis naar Mars. Op 8 februari 2011 stapten 3 van de 6 astronauten in de Marslander waarna ze op 12 februari voet zetten op Mars. Op 2 maart zijn ze aan de terugreis begonnen.
Al die tijd hebben de astronauten alleen maar via mail contact met hun vrienden en familie. Het radiocontact met de vluchtleiding heeft een maximale vertraging van 20 minuten. Ze leven al die tijd op een vloeroppervlak van 200m2. Op hun vlucht kweken de astronauten planten en groenten en trainen ze in de fitnessruimte onder andere met een Wii. En ze eten dezelfde maaltijden als in het ISS (international space ship).
In hun leven zal het de enige kans zijn die ze krijgen om zo'n reis te mogen maken. Het hoogtepunt van hun carrière. Alleen zijn ze nooit van aarde vertrokken.
Hun ruimteschip staat in een hermetisch afgesloten loods in Moskou en het hele project is bedoeld om te zien of de mens in staat is om een reis naar Mars te kunnen maken.
Daarom worden er door de vluchtleiding regelmatig noodsituaties gecreëerd en wordt de bemanning continu medisch, psychologisch en lichamelijk in de gaten gehouden.
Over deze reis stond begin maart 2011 een artikel in de krant en ik heb het toen vol verbazing zitten lezen. Ik ben nog steeds verbaasd. Ook al zijn die mannen nooit van de aarde vertrokken, het zal het hoogtepunt van hun carrière zijn. Ze zijn als proefpersonen gebruikt en zullen nooit in aanmerking komen als bemanning voor de echte reis. En er zal nooit gewacht worden totdat eventuele langetermijneffecten van de reis bekend zullen worden. Wie weet hoeveel astronauten er dan al naar Mars zijn gestuurd.
Ik geloof niet dat ik het nut van deze missie zie.
vrijdag 17 juni 2011
Zonder computer
In haar reactie op mijn mededeling dat mijn pc uit logeren is, schreef Vlijtig Liesje dat het een mooi experiment zou zijn om een week zonder pc door te brengen. En dan inderdaad in een ouderwets schriftje daarvan aantekening te maken.
Onder normale omstandigheden zou ik die uitdaging graag aangaan.
Het niet kunnen doen van internetbetalingen overleef ik wel voor 2 weken, evenals het niet kunnen spelen van spelletjes.
Het maken van leesbare verslagen (ik kan het anderen echt niet aandoen om mijn handschrift te ontcijferen) wordt al een wat grotere uitdaging. Laat staan dat ik mijn eigen handschrift nog kan lezen als ik na een week of later verslag zou uitbrengen. Op mijn bureau liggen nog notulen die ik uit moet werken en ook die zijn leesbaarder in Word dan als ik mijn best doe om ze zo netjes mogelijk uit te schrijven.
Het zou natuurlijk erg jammer zijn als ik een week niet op de hoogte ben van alle avonturen in blog-land, maar ook dat valt wel te overleven.
Mijn grootste struikelblok is het niet beschikbaar zijn van mijn mail. In januari hebben we twee weken zonder mail gezeten en dat hebben we zonder al te veel problemen overleefd. Maar op dit moment zou dat niet handig zijn.
Vorige week heb ik laten weten dat ik een mail had gekregen die nogal een behoorlijke impact had. Na lang nadenken en divers overleg, heb ik vandaag mijn antwoord op die mail geformuleerd en verzonden, zowel per post als per mail. Het was niet prettig om te moeten schrijven wat ik geschreven heb, maar soms is het niet anders. In zulke situaties is het hebben van een mailadres onontbeerlijk.
Vandaar dat ik Man zeer dankbaar ben dat hij bereid is om de laptop te delen (of beter gezegd: aan mij uit te lenen ;-) ). Dat maakt mijn leven een stuk makkelijker. En ik ga ervan uit dat een computer daarvoor uitgevonden is.
Onder normale omstandigheden zou ik die uitdaging graag aangaan.
Het niet kunnen doen van internetbetalingen overleef ik wel voor 2 weken, evenals het niet kunnen spelen van spelletjes.
Het maken van leesbare verslagen (ik kan het anderen echt niet aandoen om mijn handschrift te ontcijferen) wordt al een wat grotere uitdaging. Laat staan dat ik mijn eigen handschrift nog kan lezen als ik na een week of later verslag zou uitbrengen. Op mijn bureau liggen nog notulen die ik uit moet werken en ook die zijn leesbaarder in Word dan als ik mijn best doe om ze zo netjes mogelijk uit te schrijven.
Het zou natuurlijk erg jammer zijn als ik een week niet op de hoogte ben van alle avonturen in blog-land, maar ook dat valt wel te overleven.
Mijn grootste struikelblok is het niet beschikbaar zijn van mijn mail. In januari hebben we twee weken zonder mail gezeten en dat hebben we zonder al te veel problemen overleefd. Maar op dit moment zou dat niet handig zijn.
Vorige week heb ik laten weten dat ik een mail had gekregen die nogal een behoorlijke impact had. Na lang nadenken en divers overleg, heb ik vandaag mijn antwoord op die mail geformuleerd en verzonden, zowel per post als per mail. Het was niet prettig om te moeten schrijven wat ik geschreven heb, maar soms is het niet anders. In zulke situaties is het hebben van een mailadres onontbeerlijk.
Vandaar dat ik Man zeer dankbaar ben dat hij bereid is om de laptop te delen (of beter gezegd: aan mij uit te lenen ;-) ). Dat maakt mijn leven een stuk makkelijker. En ik ga ervan uit dat een computer daarvoor uitgevonden is.
woensdag 15 juni 2011
Computer-update
En nog even een kleine computer-update. Ik heb mijn pc vanmorgen afgeleverd bij een reparatiebedrijf en zijn gaan met zeer gespecialiseerde software kijken of er nog bestanden te redden zijn. Ze denken dat het zo'n 5 tot 10 dagen zal gaan duren voordat de pc weer terug is.
Dat was wel even slikken, want 5 tot 10 dagen is een lange tijd. Maar een groot deel van je bestanden kwijt zijn is ook geen pretje. Daarom heb ik de pc toch maar achter gelaten.
Het zal mij benieuwen.
Dat was wel even slikken, want 5 tot 10 dagen is een lange tijd. Maar een groot deel van je bestanden kwijt zijn is ook geen pretje. Daarom heb ik de pc toch maar achter gelaten.
Het zal mij benieuwen.
Patronen ontdekken
Vorige week donderdag was ik voor gesprek en training bij het revalidatiecentrum en dat was behoorlijk pittig en confronterend. Omdat ik een jarenlange "training" achter de rug heb om lichamelijke signalen te negerenen en zelfs om ze op den duur niet meer te herkennen, is het voor mij erg moeilijk om aan te geven of een fysieke training te zwaar is (geweest). Tijd om daar verandering in te brengen.
De eerste opdracht die ik kreeg was het bijhouden van een activiteitenlijst. Alles wat ik op een dag doe moet ik opschrijven, met tijden erbij en daarbij een indicatie geven van hoe moe ik ben. Bijvoorbeeld:
07.15 wakker geworden moeheid 2
07.15-08.00 ontbijten moeheid 3
08.00-09.00 mails bekeken moeheid 2
En dat de hele dag door.
Ik vind het erg confronterend. Het maakt je bewust van al die kleine dingetjes die je op een dag doet en die je eigenlijk gewoon privé wilt houden. En hoewel ik weet dat tijd verdoen met lummelen een heel nuttig iets is, voelt het alsof dat niet in mijn overzicht thuis hoort. Alsof er, doordat ik tijd verlummel, een negatief etiket op mij geplakt wordt. Dat is natuurlijk onzin. Puur objectief bekeken zal niemand op het centrum een oordeel vellen over hoe ik mijn tijd en dagen besteedt. En hoe uitgebreider ik het overzicht invul, des te beter kunnen zij mij helpen met hoe ik mijn dagen het beste in kan delen, inclusief niet productieve uren. Maar het valt niet mee om je hele ziel en zaligheid zo op te schrijven.
Het overzicht van vrijdag tot en met dinsdagmorgen heeft in ieder geval al tot 1 aanpassing in mijn leven geleidt. Ik word elke nacht wakker omdat ik naar de wc moet. Soms lukt het me om daarna weer in slaap te vallen en soms lukt dat ook niet. Daardoor heb ik wel eens zeer korte nachten. Vanaf gisteren mag ik 's avonds geen 2 bekers thee meer drinken, maar niet meer dan 1. En ik moet het formaat van mijn beker 's avonds aanpassen.
Ik drink mijn thee uit een kom van minstens 300ml inhoud. 6 Kommen op een dag is meer dan genoeg om aan de dagelijkse verplichte hoeveelheid van 2 liter vocht per dag te komen. Voor 's avonds is dat vanaf nu verboden. Geen 2 bekers thee meer en geen kom.
De tweede opdracht was afgelopen donderdag tijdens de indoortraining. Bij elke oefening werd ik stevig aan de tand gevoeld hoe dat voelde, of ik nog meer kon doen, en indien ja waarom en indien nee waarom niet. De trainer zat me zo op de huid dat ik op een gegeven ogenblik brak. De tranen stroomden over mijn wangen. Ik was blij dat er op dat moment geen andere gebruikers in de fitnessruimte waren. En ik ben heel blij dat ik deze week geen indoortraining heb. Een zo'n training vond ik wel confronterend genoeg.
Maar bij elk patroon wat ontdekt wordt, kom ik steeds een stapje verder in het ontdekken van mijn lichamelijke grenzen en mogelijkheden. Op dit moment schiet door mijn hoofd dat je eerst moet afbreken voordat je weer op kunt bouwen. Want als de basis niet goed is, blijft het gebouw wankel. Dat neemt niet weg dat het van mij wel iets minder confronterend zou mogen zijn.
De eerste opdracht die ik kreeg was het bijhouden van een activiteitenlijst. Alles wat ik op een dag doe moet ik opschrijven, met tijden erbij en daarbij een indicatie geven van hoe moe ik ben. Bijvoorbeeld:
07.15 wakker geworden moeheid 2
07.15-08.00 ontbijten moeheid 3
08.00-09.00 mails bekeken moeheid 2
En dat de hele dag door.
Ik vind het erg confronterend. Het maakt je bewust van al die kleine dingetjes die je op een dag doet en die je eigenlijk gewoon privé wilt houden. En hoewel ik weet dat tijd verdoen met lummelen een heel nuttig iets is, voelt het alsof dat niet in mijn overzicht thuis hoort. Alsof er, doordat ik tijd verlummel, een negatief etiket op mij geplakt wordt. Dat is natuurlijk onzin. Puur objectief bekeken zal niemand op het centrum een oordeel vellen over hoe ik mijn tijd en dagen besteedt. En hoe uitgebreider ik het overzicht invul, des te beter kunnen zij mij helpen met hoe ik mijn dagen het beste in kan delen, inclusief niet productieve uren. Maar het valt niet mee om je hele ziel en zaligheid zo op te schrijven.
Het overzicht van vrijdag tot en met dinsdagmorgen heeft in ieder geval al tot 1 aanpassing in mijn leven geleidt. Ik word elke nacht wakker omdat ik naar de wc moet. Soms lukt het me om daarna weer in slaap te vallen en soms lukt dat ook niet. Daardoor heb ik wel eens zeer korte nachten. Vanaf gisteren mag ik 's avonds geen 2 bekers thee meer drinken, maar niet meer dan 1. En ik moet het formaat van mijn beker 's avonds aanpassen.
Ik drink mijn thee uit een kom van minstens 300ml inhoud. 6 Kommen op een dag is meer dan genoeg om aan de dagelijkse verplichte hoeveelheid van 2 liter vocht per dag te komen. Voor 's avonds is dat vanaf nu verboden. Geen 2 bekers thee meer en geen kom.
De tweede opdracht was afgelopen donderdag tijdens de indoortraining. Bij elke oefening werd ik stevig aan de tand gevoeld hoe dat voelde, of ik nog meer kon doen, en indien ja waarom en indien nee waarom niet. De trainer zat me zo op de huid dat ik op een gegeven ogenblik brak. De tranen stroomden over mijn wangen. Ik was blij dat er op dat moment geen andere gebruikers in de fitnessruimte waren. En ik ben heel blij dat ik deze week geen indoortraining heb. Een zo'n training vond ik wel confronterend genoeg.
Maar bij elk patroon wat ontdekt wordt, kom ik steeds een stapje verder in het ontdekken van mijn lichamelijke grenzen en mogelijkheden. Op dit moment schiet door mijn hoofd dat je eerst moet afbreken voordat je weer op kunt bouwen. Want als de basis niet goed is, blijft het gebouw wankel. Dat neemt niet weg dat het van mij wel iets minder confronterend zou mogen zijn.
zaterdag 11 juni 2011
Dat kon er ook nog wel bij
In de reeds genoemde mail werd mij om een aantal gegevens gevraagd. Die gegevens moesten op een stick worden gezet. Geen enkel probleem. Alleen daarna ging het mis :-(.
Na het avondeten via verkenner de benodigde bestanden geselecteerd en naar de stick gekopieerd. Vervolgens via verkenner gekeken of de bestanden op de stick waren gekomen. Daar leek het wel op, maar vervolgens kreeg ik wel heel erg de indruk dat niet alleen de benodigde bestanden op de stick terecht waren gekomen maar al mijn documenten. En dat was natuurlijk niet de bedoeling. Een paar keer heen en weer geklikt om echt zeker te zijn. Ik kon er weinig anders van maken dat inderdaad al mijn documenten op de stick stonden, dus verwijderen.
Dat was fout nummer één. Fout nummer 2 was dat ik het voor een deel nogal rigoreus aanpakte: ctrl-a en daarna shft-del. Dan zijn de bestanden namelijk echt weg en staan ze niet in de prullenbak. Een ander deel ging via ctrl-a en daarna verwijderen. Die kwamen wel in de prullenbak terecht.
Opeens had ik het gevoel dat hier iets niet goed ging en heb ik heel hard help geroepen. Man kwam direct aangesneld. Wat in de prullenbak terecht was gekomen, kon terug gezet worden. Maar de rest was niet vindbaar. Man ging achter de laptop zoeken naar hoe we de overige bestanden terug zouden kunnen krijgen. De bestanden die op de stick terecht waren gekomen, stonden niet meer op mijn pc en in overleg besloten we dat we die bestanden weer op de pc konden zetten. Dat was fout nummer drie!
Nu was de harde schijf voor een klein deel overschreven en daardoor bleken alle herstelprogramma's niet meer te werken. Gisternacht tegen 23.30 uur moesten we bekennen dat herstel echt niet meer mogelijk was en dat ik een deel van mijn bestanden kwijt ben.
Ik zal heel eerlijk toegeven dat ik nog niet goed heb durven kijken wat er wel en niet meer aanwezig is. Ik weet in ieder geval wel dat alle bestanden uit de tijd dat ik als zelfstandige werkte nog aanwezig zijn, dus ook mijn klantenbestand (handig voor je weet maar nooit). Wat 100% zeker verdwenen is zijn de antwoorden op de 3 hoofdstukken voor mijn loopbaanadvies (die kan ik gelukkig bij mijn loopbaanadviseur wel weer opvragen) en onze financiële administratie over 2011.
Man kwam vanmorgen met een cd-rom aan met als tekst: back-up pc Stuiterbol van 11 juni 2009. Dus er is "maar" 2 jaar weg. Laat ik dat dan maar als troost zien.
Na het avondeten via verkenner de benodigde bestanden geselecteerd en naar de stick gekopieerd. Vervolgens via verkenner gekeken of de bestanden op de stick waren gekomen. Daar leek het wel op, maar vervolgens kreeg ik wel heel erg de indruk dat niet alleen de benodigde bestanden op de stick terecht waren gekomen maar al mijn documenten. En dat was natuurlijk niet de bedoeling. Een paar keer heen en weer geklikt om echt zeker te zijn. Ik kon er weinig anders van maken dat inderdaad al mijn documenten op de stick stonden, dus verwijderen.
Dat was fout nummer één. Fout nummer 2 was dat ik het voor een deel nogal rigoreus aanpakte: ctrl-a en daarna shft-del. Dan zijn de bestanden namelijk echt weg en staan ze niet in de prullenbak. Een ander deel ging via ctrl-a en daarna verwijderen. Die kwamen wel in de prullenbak terecht.
Opeens had ik het gevoel dat hier iets niet goed ging en heb ik heel hard help geroepen. Man kwam direct aangesneld. Wat in de prullenbak terecht was gekomen, kon terug gezet worden. Maar de rest was niet vindbaar. Man ging achter de laptop zoeken naar hoe we de overige bestanden terug zouden kunnen krijgen. De bestanden die op de stick terecht waren gekomen, stonden niet meer op mijn pc en in overleg besloten we dat we die bestanden weer op de pc konden zetten. Dat was fout nummer drie!
Nu was de harde schijf voor een klein deel overschreven en daardoor bleken alle herstelprogramma's niet meer te werken. Gisternacht tegen 23.30 uur moesten we bekennen dat herstel echt niet meer mogelijk was en dat ik een deel van mijn bestanden kwijt ben.
Ik zal heel eerlijk toegeven dat ik nog niet goed heb durven kijken wat er wel en niet meer aanwezig is. Ik weet in ieder geval wel dat alle bestanden uit de tijd dat ik als zelfstandige werkte nog aanwezig zijn, dus ook mijn klantenbestand (handig voor je weet maar nooit). Wat 100% zeker verdwenen is zijn de antwoorden op de 3 hoofdstukken voor mijn loopbaanadvies (die kan ik gelukkig bij mijn loopbaanadviseur wel weer opvragen) en onze financiële administratie over 2011.
Man kwam vanmorgen met een cd-rom aan met als tekst: back-up pc Stuiterbol van 11 juni 2009. Dus er is "maar" 2 jaar weg. Laat ik dat dan maar als troost zien.
vrijdag 10 juni 2011
Een mail ontvangen
Vanmorgen opende ik mijn mailbox en ik bleek een mail ontvangen te hebben die nogal wat impact had. Ik had graag over die mail en het effect die deze mail op mij heeft willen bloggen. Het zou mij erg helpen om mijn gevoelens hierover duidelijker te krijgen. Maar de mail is verzonden door minstens 2 mensen die mijn blog (regelmatig) lezen. En dan is het toch minder handig om mijn overdenkingen hier te plaatsen.
Deze mail beheerst op dit moment echter wel zo mijn gedachten dat ik niet in staat ben aan iets anders en over iets anders na te denken.
Zodra ik mij weer aan andere zaken kan wijden, meld ik mij weer.
Deze mail beheerst op dit moment echter wel zo mijn gedachten dat ik niet in staat ben aan iets anders en over iets anders na te denken.
Zodra ik mij weer aan andere zaken kan wijden, meld ik mij weer.
dinsdag 7 juni 2011
Het ontstaan van een tijdrovende en frustrerende gewoonte
Om te beginnen, dank jullie wel voor de motiverende reacties op mijn blog van zondag. Dat geeft de burger moed, zeker omdat de training bij het centrum vandaag voor geen meter wou. En dan helpt het ook niet als je door een misverstand een afspraak verkeerd in de agenda hebt gezet. Als alles goed gaat, wordt donderdag besloten of het "beweegrantsoen" in stand wordt gehouden. Ik hou jullie op de hoogte, maar nu wat anders.
Er is een tijd geweest dat ik geprobeerd heb al zelfstandige een inkomen bij elkaar te vergaren. Dat is om verschillende redenen niet het succes geworden wat ik in mijn hoofd had en uiteindelijk ben ik er in september 2010 defintief mee gestopt.
In die tijd begon ik mijn dag met het opstarten van mijn computer om mijn mails te controleren en vervolgens stond ik mijzelf toe een spelletje te spelen. Freecel en spider waren mijn favorieten.
Ik hou van het spelen van computerspelletjes. Ik ben dan ook de trotse bezitter van zo'n leuke uitklapbare handheld-console en ik verheug me elk jaar weer op mijn verjaardag zodat ik aan Man een nieuw spelletje kan vragen. Vervolgens ben ik de rest van die dag voor niemand meer aanspreekbaar. Het eten komt te laat op tafel, bedtijd bestaat niet meer en als het niet lukt, heb ik een humeur om op te schieten. Ik heb een aantal spelletjes die ik dus niet (meer) speel, om de doodeenvoudige reden dat het mijn functioneren en mijn menselijkheid aantast.
In de tijd dat ik als zelfstandige aan het werk was, had ik die spelcomputer nog niet en moest ik het dus doen met de genoemde kaartspelletjes. Het zal nu vast niemand meer verbazen dat het niet bij 1 spelletje bleef. En voordat ik het wist, was mijn dag al half om met spelletjes spelen en was al het andere werk blijven liggen. Het was duidelijk dat dit niet op ging schieten, vandaar dat ik mijzelf maar een limiet stelde: zowel freecel en spider mocht ik net zolang spelen totdat ik beiden 3x gewonnen had. Daarna moest ik iets anders gaan doen.
Ik kreeg een baan, ontdekte een forum, kreeg een spelcomputer en mijn behoefte aan spelletjes spelen op de computer verdween. Maar kennelijk was de chaos in mijn hoofd na alle gebeurtenissen van de afgelopen maanden dermate groot dat ik mijzelf ineens weer achter de computer bevond met de kaartspelletjes op het scherm.
Het was minstens 3 jaar geleden dat ik voor het laatst zo fanatiek achter de computer had gezeten, maar de regel "per spelletje 3x uitkomen en dan stoppen" zit nog steeds in mijn systeem ingebakken.
Alleen heb ik wel de indruk dat de computer mij expres niet uit laat komen. Bij spider ben ik soms wel een half uur bezig om 1x uit te komen. Freecel gaat wat gemakkelijker. En zodoende zit ik regelmatig weer uren achter de computer of de laptop, kom soms te laat op bed want ik moet en ik zal 3x per spelletje uitkomen.
Soms zit ik me af te vragen of gewoonten ooit zullen slijten.
Er is een tijd geweest dat ik geprobeerd heb al zelfstandige een inkomen bij elkaar te vergaren. Dat is om verschillende redenen niet het succes geworden wat ik in mijn hoofd had en uiteindelijk ben ik er in september 2010 defintief mee gestopt.
In die tijd begon ik mijn dag met het opstarten van mijn computer om mijn mails te controleren en vervolgens stond ik mijzelf toe een spelletje te spelen. Freecel en spider waren mijn favorieten.
Ik hou van het spelen van computerspelletjes. Ik ben dan ook de trotse bezitter van zo'n leuke uitklapbare handheld-console en ik verheug me elk jaar weer op mijn verjaardag zodat ik aan Man een nieuw spelletje kan vragen. Vervolgens ben ik de rest van die dag voor niemand meer aanspreekbaar. Het eten komt te laat op tafel, bedtijd bestaat niet meer en als het niet lukt, heb ik een humeur om op te schieten. Ik heb een aantal spelletjes die ik dus niet (meer) speel, om de doodeenvoudige reden dat het mijn functioneren en mijn menselijkheid aantast.
In de tijd dat ik als zelfstandige aan het werk was, had ik die spelcomputer nog niet en moest ik het dus doen met de genoemde kaartspelletjes. Het zal nu vast niemand meer verbazen dat het niet bij 1 spelletje bleef. En voordat ik het wist, was mijn dag al half om met spelletjes spelen en was al het andere werk blijven liggen. Het was duidelijk dat dit niet op ging schieten, vandaar dat ik mijzelf maar een limiet stelde: zowel freecel en spider mocht ik net zolang spelen totdat ik beiden 3x gewonnen had. Daarna moest ik iets anders gaan doen.
Ik kreeg een baan, ontdekte een forum, kreeg een spelcomputer en mijn behoefte aan spelletjes spelen op de computer verdween. Maar kennelijk was de chaos in mijn hoofd na alle gebeurtenissen van de afgelopen maanden dermate groot dat ik mijzelf ineens weer achter de computer bevond met de kaartspelletjes op het scherm.
Het was minstens 3 jaar geleden dat ik voor het laatst zo fanatiek achter de computer had gezeten, maar de regel "per spelletje 3x uitkomen en dan stoppen" zit nog steeds in mijn systeem ingebakken.
Alleen heb ik wel de indruk dat de computer mij expres niet uit laat komen. Bij spider ben ik soms wel een half uur bezig om 1x uit te komen. Freecel gaat wat gemakkelijker. En zodoende zit ik regelmatig weer uren achter de computer of de laptop, kom soms te laat op bed want ik moet en ik zal 3x per spelletje uitkomen.
Soms zit ik me af te vragen of gewoonten ooit zullen slijten.
zondag 5 juni 2011
Stevig bewegen
Het revalidatiecentrum heeft mij op "beweegrantsoen" gezet. Ze zaten zich af te vragen of 5 dagen per week minimaal 1 uur behoorlijk stevig wandelen en een uur zumba voor mij niet teveel van het goede was. Dus nu mag ik nog maar 4x per week bewegen: 1x krachttraining in het centrum, 1x outdoortraining in het centrum, 1x zumba en in het weekend 1x stevig wandelen.
Vanwege vrije dagen door hemelvaart bestond de voorgeschreven beweging uit 1x krachttraining en 2x stevig wandelen.
Het weer was mooi, Man was vrij en dus was er niks op tegen om vrijdag voor 1 dag mee te doen aan de wandel4daagse. 20km was een mooie afstand en het zou een goede graadmeter zijn om te zien hoe het met mijn tempo stond. Met mijn tempo stond het belabberd maar mijn conditie bleek ten opzichte van 2 jaar geleden behoorlijk verbeterd te zijn. Dat was een fijne opsteker.
Maar het zinde me niet dat ik, ondanks mijn 5 maanden training, niet boven de 5km per uur uit kwam. Tijd voor revanche, dus vandaag weer richting wandel4daagse vertrokken om weer 20km te gaan lopen. Vandaag bracht ik het er beter vanaf. Mijn gemiddelde tempo lag rond de 5,7km per uur en ik had niet het gevoel dat ik mij over de kop had gelopen. Er is nog hoop dat ik in september die 42km ga halen.
En ondertussen maak je op zo'n evenement van alles mee:
- een man van in de 70 die met rollator en al over mulle zandpaden loopt en op die manier 4 dagen lang 10km voor elkaar krijgt
- een echtpaar dat niet uit de streek komt, niet meedoet aan de 4daagse en vol verbazing constateert dat ze die dag niet de enige mensen in het bos zijn
- een drietal mannen die stoer lopen te doen met filmende telefoontoestellen en vervolgens 1 toestel in een weiland met woedende kippen laat vallen waardoor er voor de eigenaar niets anders op zat om over het hek tussen de kippen zijn toestel te veroveren
- Lekker hoorrrr!!!, de man die al jaren lang hetzelfde roept om zijn verse fruit aan te prijzen, en het is ook lekker om na 5km in het zonnetje van verse aardbeien, verse ananas of verse kersen te genieten
- ik kan sneller lopen dan dat Man en Schoonpa via omwegen met de auto kunnen rijden (ze hebben mij vandaag bij de lunch opgewacht en bij de finish weer)
- al die honden die in het warme weer 20km met hun baasjes meelopen
- de bandjes in de starttent die niet allemaal even tekstvast zijn
- al die mensen die midden in het bos besluiten dat het juist op dat moment echt heel noodzakelijk is om tante Cora, oom Piet, zus Klaziena en weet ik wie al niet meer mobiel te bellen
- de eeuwige discussies over de bewegwijzering van de route
- de verschillen tussen 10, 20, 30 en 40km-lopers, na enige oefening haal je ze er zo uit
- het pannenkoeken-eten na afloop (voor de 3e keer) en daardoor had Schoonpa ook een uitje
Volgend jaar loop ik vast weer mee en dan ga ik voor de 30km. Dat moet dan een fluitje van een cent zijn.
Vanwege vrije dagen door hemelvaart bestond de voorgeschreven beweging uit 1x krachttraining en 2x stevig wandelen.
Het weer was mooi, Man was vrij en dus was er niks op tegen om vrijdag voor 1 dag mee te doen aan de wandel4daagse. 20km was een mooie afstand en het zou een goede graadmeter zijn om te zien hoe het met mijn tempo stond. Met mijn tempo stond het belabberd maar mijn conditie bleek ten opzichte van 2 jaar geleden behoorlijk verbeterd te zijn. Dat was een fijne opsteker.
Maar het zinde me niet dat ik, ondanks mijn 5 maanden training, niet boven de 5km per uur uit kwam. Tijd voor revanche, dus vandaag weer richting wandel4daagse vertrokken om weer 20km te gaan lopen. Vandaag bracht ik het er beter vanaf. Mijn gemiddelde tempo lag rond de 5,7km per uur en ik had niet het gevoel dat ik mij over de kop had gelopen. Er is nog hoop dat ik in september die 42km ga halen.
En ondertussen maak je op zo'n evenement van alles mee:
- een man van in de 70 die met rollator en al over mulle zandpaden loopt en op die manier 4 dagen lang 10km voor elkaar krijgt
- een echtpaar dat niet uit de streek komt, niet meedoet aan de 4daagse en vol verbazing constateert dat ze die dag niet de enige mensen in het bos zijn
- een drietal mannen die stoer lopen te doen met filmende telefoontoestellen en vervolgens 1 toestel in een weiland met woedende kippen laat vallen waardoor er voor de eigenaar niets anders op zat om over het hek tussen de kippen zijn toestel te veroveren
- Lekker hoorrrr!!!, de man die al jaren lang hetzelfde roept om zijn verse fruit aan te prijzen, en het is ook lekker om na 5km in het zonnetje van verse aardbeien, verse ananas of verse kersen te genieten
- ik kan sneller lopen dan dat Man en Schoonpa via omwegen met de auto kunnen rijden (ze hebben mij vandaag bij de lunch opgewacht en bij de finish weer)
- al die honden die in het warme weer 20km met hun baasjes meelopen
- de bandjes in de starttent die niet allemaal even tekstvast zijn
- al die mensen die midden in het bos besluiten dat het juist op dat moment echt heel noodzakelijk is om tante Cora, oom Piet, zus Klaziena en weet ik wie al niet meer mobiel te bellen
- de eeuwige discussies over de bewegwijzering van de route
- de verschillen tussen 10, 20, 30 en 40km-lopers, na enige oefening haal je ze er zo uit
- het pannenkoeken-eten na afloop (voor de 3e keer) en daardoor had Schoonpa ook een uitje
Volgend jaar loop ik vast weer mee en dan ga ik voor de 30km. Dat moet dan een fluitje van een cent zijn.
donderdag 2 juni 2011
Juffrouw Smotch
Ik hou best van mooie kleren en heb dan ook een favoriete winkel waar ik altijd mijn kleren koop. En elke keer als ik nieuwe kleren heb gekocht (inmiddels al wel zo'n 3/4 jaar geleden), neem ik mij voor om er heel zuinig op te zijn. Ik draag die kleren alleen naar speciale gelegenheden of naar het werk. Op andere dagen loop ik in spullen met vale prints of vlekken rond. Goed genoeg om mee over straat te kunnen als dat nodig is, maar daar houdt het dan ook wel mee op.
Nu is inmiddels ook wel duidelijk dat ik een spontaan, enthousiast mens ben wat nog wel eens de neiging heeft om te doen wat in haar hoofd opkomt en later naar de gevolgen te kijken. Zo kan ik, met nieuwe kleren aan, spontaan aan het knippen van glasvezel-isolatiemateriaal slaan omdat ik daarmee vrienden kan helpen die, op het moment dat ik langs kom, aan het klussen zijn. Hetzelfde geldt voor verven, door modderpoelen heen lopen of wat dan ook. En voor dat ik het in de gaten heb, zit er in mijn kleren een vlek. En als de vlekken niet door spontane acties ontstaan, dan is het koken van eten wel de boosdoener of dat ik met het eten zelf heb lopen kliederen. Elke vlek wordt vol verbazing aangekeken, terwijl mijn hersenen op volle toeren draaien hoe ik die in vredesnaam in mijn kleren heb gekregen. Vaak ontdek ik ze pas op het moment dat de kleren al gewassen zijn, ik ze nietsvermoedend aangetrokken heb en onderweg ben naar een afspraak.
Gisteren was het weer eens zo ver. Ik was bij de assistente voor mijn wekelijkse injectie en zag tot mijn grote schrik ineens zo'n 15 vetachtige vlekken in mijn vestje zitten. Afgelopen weekend had ik dat vestje nog gewassen en was mij niks opgevallen. Ik heb geen idee hoe die vlekken in mijn vestje gekomen zijn, maar het zal wel van het eten koken zijn. Omdat het vestje inmiddels gewassen is, zal het niet eenvoudig zijn om de vlekken er alsnog uit te krijgen.
Net als ik, is mijn moeder ook geen schoonmaakwonder. Dus ik kan haar niet opbellen met een grote HELP!. Wat nu? En ineens zag ik het schoteltje liggen wat ik nog naar de buurvrouw terug moest brengen. Mijn buurvrouw is iets meer dan 10 jaar ouder dan ik, en nog van de ouderwetse stempel. Als zij geen oplossing zou weten, dan was die er ook niet.
Zo'n anderhalf uur later stond ik weer in de keuken met een bakje met vloeibare ossegalzeep. Gebruiksaanwijzing: spul op de vlek smeren, 10 minuten laten intrekken, even boenen, uitspoelen en daarna het vestje wassen. Ik ga het van het weekend proberen.
En dan kijk ik direct of het werkt op chocoladevlekken. Die zag ik gisteren ineens in mijn lichtgrijze broek zitten. Geen idee hoe die nu weer in mijn kleren zijn gekomen.
Ik sta open voor meer suggesties en tips. Want het zou wel heel erg fijn zijn dat mijn nieuwe kleren wat langer voor nieuw en netjes door kunnen gaan dan nu.
Nu is inmiddels ook wel duidelijk dat ik een spontaan, enthousiast mens ben wat nog wel eens de neiging heeft om te doen wat in haar hoofd opkomt en later naar de gevolgen te kijken. Zo kan ik, met nieuwe kleren aan, spontaan aan het knippen van glasvezel-isolatiemateriaal slaan omdat ik daarmee vrienden kan helpen die, op het moment dat ik langs kom, aan het klussen zijn. Hetzelfde geldt voor verven, door modderpoelen heen lopen of wat dan ook. En voor dat ik het in de gaten heb, zit er in mijn kleren een vlek. En als de vlekken niet door spontane acties ontstaan, dan is het koken van eten wel de boosdoener of dat ik met het eten zelf heb lopen kliederen. Elke vlek wordt vol verbazing aangekeken, terwijl mijn hersenen op volle toeren draaien hoe ik die in vredesnaam in mijn kleren heb gekregen. Vaak ontdek ik ze pas op het moment dat de kleren al gewassen zijn, ik ze nietsvermoedend aangetrokken heb en onderweg ben naar een afspraak.
Gisteren was het weer eens zo ver. Ik was bij de assistente voor mijn wekelijkse injectie en zag tot mijn grote schrik ineens zo'n 15 vetachtige vlekken in mijn vestje zitten. Afgelopen weekend had ik dat vestje nog gewassen en was mij niks opgevallen. Ik heb geen idee hoe die vlekken in mijn vestje gekomen zijn, maar het zal wel van het eten koken zijn. Omdat het vestje inmiddels gewassen is, zal het niet eenvoudig zijn om de vlekken er alsnog uit te krijgen.
Net als ik, is mijn moeder ook geen schoonmaakwonder. Dus ik kan haar niet opbellen met een grote HELP!. Wat nu? En ineens zag ik het schoteltje liggen wat ik nog naar de buurvrouw terug moest brengen. Mijn buurvrouw is iets meer dan 10 jaar ouder dan ik, en nog van de ouderwetse stempel. Als zij geen oplossing zou weten, dan was die er ook niet.
Zo'n anderhalf uur later stond ik weer in de keuken met een bakje met vloeibare ossegalzeep. Gebruiksaanwijzing: spul op de vlek smeren, 10 minuten laten intrekken, even boenen, uitspoelen en daarna het vestje wassen. Ik ga het van het weekend proberen.
En dan kijk ik direct of het werkt op chocoladevlekken. Die zag ik gisteren ineens in mijn lichtgrijze broek zitten. Geen idee hoe die nu weer in mijn kleren zijn gekomen.
Ik sta open voor meer suggesties en tips. Want het zou wel heel erg fijn zijn dat mijn nieuwe kleren wat langer voor nieuw en netjes door kunnen gaan dan nu.
Abonneren op:
Posts (Atom)